20 czerwca 1950 r., w godzinach popołudniowych, do mieszkania prokura-tora Sądu Najwyższego oraz prokuraprokura-tora Najwyższego Trybunału Narodowego Mieczysława Siewierskiego weszli funkcjonariusze Powiatowego Urzędu Bez-pieczeństwa Publicznego (PUBP) w łodzi. Po przeprowadzeniu rewizji w jego mieszkaniu dokonali zatrzymania prokuratora. Należy zaznaczyć, że zatrzy-mania urzędującego prokuratora zakazywała, wydana przez Ministerstwo Bez-pieczeństwa Publicznego (MBP) 5 czerwca 1946 r., Instrukcja o postępowaniu przy zatrzymaniu sędziów (prokuratorów), która wskazywała w pkt. 2 ppkt 3, że zatrzymanie sędziego (prokuratora) dopuszczalne jest jedynie w razie schwytania sędziego na gorącym uczynku lub w razie uzasadnionej obawy natychmiastowej ucieczki podejrzanego20. W chwili zatrzymania Siewierskie-go przez MBP, tj. 20 czerwca, nie był on prawnie podejrzany o popełnienie żadnego przestępstwa. dopiero 8 lipca zastosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie.
Jak wynika z akt sprawy, do procesu tego wybitnego prawnika przygoto-wywano się już od 1948 r. Na mocy postanowienia ministra sprawiedliwości z 2 czerwca 1950 r. (d.k.10031/I -2/50)21 Siewierski został przeniesiony w stan spoczynku i zwolniony od pełnienia dotychczasowych obowiązków służbo-wych z dniem 21 czerwca 1950 r.22. Jako podstawę prawną wskazano art. 10c dekretu z 14 maja 1946 r.23 o tymczasowym unormowaniu stosunku służbo-wego funkcjonariuszów państwowych zmienionego dekretem z 25
paździer-20 aaN, Urząd Rady Ministrów, 5/237, Rozkaz nr 56 o zakazie zatrzymywania posłów kRN, sędziów i przedstawicieli państw bez szczególnego upoważnienia, k. 4.
21 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 90, 91, 95, 96, 97, 99.
22 Ministerstwo Sprawiedliwości, akta osobowe Mieczysława Siewierskiego, Wniosek o przeniesienie w stan spoczynku, k. 132 i k. 90, 91, 95, 96, 97, 99.
23 dz.U. 1946, nr 22, poz. 139, art. 10 stanowił: W okresie do dnia 31 grudnia 1947 r.
właściwa władza naczelna może bez zachowania warunków i terminów, przewidzianych w od-nośnych przepisach służbowych:
a. zmienić grupę uposażenia i stanowisko służbowe funkcjonariusza państwowego, b. zwolnić go od egzaminu praktycznego,
c. przenieść w stan spoczynku,
d. zwolnić od służby po uprzednim 3 -miesięcznym wypowiedzeniu z zachowaniem przy-sługujących praw emerytalnych.
nika 1948 r.24 o zmianie dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unor-mowaniu stosunku służbowego funkcjonariuszów państwowych25. Jednak sam zainteresowany nic o tym fakcie nie wiedział. kilka lat później, 11 sierpnia 1956 r., tak pisał: „W chwili mego aresztowania byłem prokuratorem Sądu Najwyższego oraz prokuratorem Najwyższego Trybunału Narodowego. Pismo, przenoszące mnie w stan spoczynku ze stanowiska prokuratora Sądu Najwyż-szego, w ogóle nie zostało mi doręczone, lecz po 10 miesiącach tymczasowe-go aresztowania doręczono mi w więzieniu do podpisu pełnomocnictwo dla mej żony do podnoszenia emerytury”26. W aktach osobowych prokuratora Siewierskiego znajduje się dokument dyrektora departamentu kadr Minister-stwa Sprawiedliwości (nr d.k.10031/I -2/50) z 9 czerwca 1950 r., adresowany do pierwszego prokuratora Sądu Najwyższego, w którym tenże informuje, że prokurator Siewierski został przeniesiony w stan spoczynku. Ponadto dyrek-tor zwraca się z prośbą o „zawiadomienie o tym27 ob. Mieczysława Siewier-skiego, zwolnienie go od czynności służbowych i wstrzymanie mu wypłaty uposażenia”. Co ciekawe, na dokumencie zostało odręcznie nadpisane: „O po- stanowieniu zawiadomiłem prok. Siewierskiego ustnie z zaznaczeniem, że o terminie zwolnienia go zadecyduję dodatkowo. 10/6 50”28. W odpowiedzi na rzeczone pismo pierwszy prokurator Sądu Najwyższego w notatce poufnej z 14 czerwca, kierowanej do rąk własnych dyrektora departamentu kadr, na-pisał: „zawiadomiłem prokuratora Sądu Najwyższego Mieczysława Siewier-skiego o przeniesieniu go w stan spoczynku z zaznaczeniem, że o terminie zwolnienia go od czynności służbowych zadecyduję dodatkowo. zamierzam zwolnić go od tych czynności dopiero z dniem 31 sierpnia br., ponieważ plan pracy Prokuratury i Sądu Najwyższego na lipiec, sierpień i wrzesień, a więc okres urlopów wypoczynkowych, został już poprzednio ustalony, przy czym prokurator Siewierski miał już poprzednio zlecone opracowanie wniosków na posiedzenia Sądu Najwyższego w dniach 11 listopada i 25 sierpnia, a wpro-wadzenie obecnie zmiany w tym planie pociągnęłoby za sobą ujemne
kompli-24 dz.U. 1948, nr 50, poz. 382.
25 art. 1. „W art. 10 dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unormowaniu stosun-ku służbowego funkcjonariuszów państwowych (dz.U. R.P. 1946, nr 22, poz. 139) w brzmie- niu ustalonym art. 1 dekretu z dnia 22 października 1947 r. o zmianie dekretu z dnia 14 maja 1946 r. o tymczasowym unormowaniu stosunku służbowego funkcjonariuszów państwowych (dz.U. R.P. 1947, nr 65, poz. 382), słowa: »W okresie do dnia 31 grudnia 1948 r.« zastępuje się słowami: »W okresie do dnia 31 grudnia 1950 r.«”.
26 Ibidem, k. 87. W niniejszym cytacie poprawiono jedynie interpunkcję. 21 czerwca 1950 r.
zostało wysłane pismo do Państwowego zakładu Emerytalnego w Warszawie, w którym in-formowano o przekazaniu akt osobowych dr. Mieczysława Siewierskiego, Prokuratora Sądu Najwyższego, celem rozpatrzenia jego uprawnień emerytalnych. Ibidem, k. 91.
27 Chodzi o przeniesienie w stan spoczynku.
28 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 99. Podpis na dokumencie nieczytelny.
kacje w pracy Prokuratury i Sądu Najwyższego”29. z kolei 19 czerwca 1950 r.
pierwszy prokurator Sądu Najwyższego informował, że „dr Mieczysław Sie-wierski, prokurator Sądu Najwyższego, ma posiedzenie w dniu 22 czerwca 1950 r. w Sądzie Najwyższym w łodzi”30. Na dokumencie widnieje zapis:
„Otrzymałem 20/VI 50 Siewie[rski]”. kilka lat później, 9 września 1956 r., w dokumencie Notatka służbowa dla departamentu kadr w związku ze spra-wą M. Siewierskiego widnieje taki zapis: „Niezawiadomienie Ob[ywatela] Sie-wierskiego o przeniesieniu go w stan spoczynku nie odbiera ważności temu przeniesieniu. z akt personalnych Ob[ywatela] Siewierskiego wynika zresztą, że był on zawiadomiony o przeniesieniu w stan spoczynku (pismo pierwsze-go prokuratora Sądu Najwyższepierwsze-go z dnia 14 czerwca 1950 r.)”31. Reasumu-jąc, można mieć duże wątpliwości, czy pismo pierwszego prokuratora Sądu Najwyższego trafiło wówczas do rąk prokuratora Siewierskiego. Jak wynika z powyższych dokumentów, o przeniesieniu w stan spoczynku i zwolnieniu od wykonywania obowiązków służbowych tego prokuratora zdecydowały względy polityczne, a nie merytoryczne, i nie decydowało o tym Ministerstwo Sprawiedliwości, tylko bezpieka.
kim zatem był prokurator Mieczysław Siewierski, którego bezpieka oskar-żała o popełnienie tak wielu zbrodni?
„Praca nad tworzeniem prawa — moją pasją…”
32Mieczysław Siewierski urodził się 22 października 1900 r. w Warszawie.
Jego ojciec, Henryk, był urzędnikiem kolejowym kolei Nadwiślańskich, a na-stępnie dyrekcji Warszawskiej PkP. Matka, Maria z domu Markowska, miała wykształcenie pedagogiczne, była nauczycielką muzyki. Jak Siewierski wspo-minał w swoim życiorysie: „Miałem czworo rodzeństwa. W domu było bied-nie. Rodzice żadnego majątku nie posiadali. z rodzeństwa jedynie ja uzyska-łem maturę i wyższe wykształcenie — drogą wyrzeczeń rodziny”33.
W 1909 r. Siewierski rozpoczął naukę w gimnazjum im. Mikołaja Reja w Warszawie, którą przerwał w 1915 r. z powodu wojny i wyjazdu rodziny,
29 Ibidem, k. 96, 97—97a.
30 Ibidem, zaświadczenie, k. 100.
31 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, Notatka służbowa dla departamentu kadr w związku ze sprawą M. SieSie-wierskiego, k. 86. Na dokumencie podpis niewyraźny.
32 M. Płażewska, a. Siewierski: Mieczysław Siewierski. Wspomnienie (1900—1981).
„gazeta Wyborcza”, 5.01.2002, s. 7.
33 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne, cz. 1, k. 44.
o czym pisał: „Ojciec mój, urzędnik kolejowy, nie mając oprócz pensji zabez-pieczonych innych środków do życia, zmuszony był wskutek wojny opuścić kraj i został ewakuowany do Moskwy”34. W Moskwie Siewierski kontynuował naukę, wstąpił do polskiej ośmioklasowej Szkoły Filologicznej Centralnego komitetu Obywatelskiego królestwa Polskiego, gdzie 5 maja 1918 r. uzyskał maturę ze szczególnym odznaczeniem35. Po powrocie do Polski w październiku 1918 r. zapisał się na Wydział Prawa i Nauk Państwowych Uniwersytetu War-szawskiego, ale już po miesiącu, tj. 11 listopada 1918 r., jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję kierownika oświatowego baonu.
Na przełomie lato/jesień 1920 r. (czyli około 5 miesięcy) służył na froncie, brał udział w walkach przeciwko armii Czerwonej36. z wojska został zwolniony 17 grudnia 1920 r., po demobilizacji, w stopniu podchorążego37. Studia praw-nicze kontynuował w czasie służby wojskowej, podchodząc do egzaminów rzą-dowych. Po ukończeniu wydziału prawnego UW i uzyskaniu tytułu magistra, w maju 1923 r. złożył dokumenty na Wydział Filozoficzny. z zaświadczenia wydanego przez władze uczelni UW wynika, że Siewierski „[…] przesłuchał cztery semestry na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego w czasie od 11 maja 1923 r. do końca semestru letniego 1924 r.”38. Po skończe-niu studiów był już w pełni ukształtowaną osobą o określonych zainteresowa-niach naukowych, które starał się pogłębiać.
12 czerwca 1923 r. rozpoczął aplikację w Sądzie apelacyjnym w Warsza-wie, którą ukończył 25 lipca 1925 r. kilka lat później, w czerwcu 1950 r., pod-czas toczącego się przeciwko niemu śledztwa, tak pisał: „Przebieg tej aplikacji nie odznaczał się niczym szczególnym. Byłem aplikantem pilnym i zdolnym, poświęcałem na pracę w sądzie więcej czasu niż inni, toteż wybiłem się jako aplikant i miałem opinię bardzo dobrą. Stąd miałem ułatwiony start do dal-szych posad sądowych”39.
3 sierpnia 1925 r. Siewierski został delegowany do Sądu Okręgowego w Warszawie do pełnienia zastępczo funkcji sędziego śledczego; 14 września rozpoczął urzędowanie. Funkcję tę pełnił do kwietnia 1926 r. Był bardzo do-brze opiniowany przez swoich przełożonych: „[…] Siewierski jest wyjątkowo pracowitym, sumiennym i taktownym pracownikiem, dostatecznie obznajmio-nym z prawem karobznajmio-nym. Prowadził w powierzoobznajmio-nym mi rewirze zupełnie
samo-34 archiwum Uniwersytetu Warszawskiego, RP 2977, akta studenckie Mieczysława Sie-wierskiego, b. pag.
35 Ibidem.
36 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 145.
37 Ibidem.
38 Ibidem.
39 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 43.
dzielnie śledztwa, nieraz skomplikowane, zawsze wywiązując się z powierzo-nej mu pracy bardzo sumiennie”40.
Pierwszą sędziowską posadą było stanowisko sędziego śledczego zapasowe-go w Radomiu, które piastował od 30 czerwca 1926 r. do 31 sierpnia 1927 r.41.
„Na tym stanowisku prowadziłem głównie sprawy nadużyć (np. przy budowie Państwowych karabinów Maszynowych w Radomiu) dużych oszustw i upa-dłości — gdyż te długotrwałe i kłopotliwe sprawy spychano na barki »za-pasowych«. Nie mogę również wyłączyć [sic!] przeprowadzenia kilku śledztw w drobnych sprawach komunistycznych, znaczniejszych spraw w owym czasie nie było, przyszły one później”42. Prezes Sądu Okręgowego w Radomiu tak opiniował Siewierskiego: „[…] wyróżnia się wybitnymi zdolnościami, nadzwy-czajną pracowitością, sumiennością i obowiązkowością, wysokim poziomem ogólnego wykształcenia i wysoką etyką sędziowską, z wielkim zrozumieniem i godnością sprawuje urząd Sędziego śledczego zapasowego w Radomiu i na tym stanowisku jest wprost nieoceniony”43.
28 lipca 1927 r. Siewierski został przeniesiony do pracy w Warszawie na stanowisko podprokuratora przy Sądzie Okręgowym w Warszawie, z czego ostatnie półtora roku przepracował jako zastępca prokuratora. Pisał o tym tak:
„Przejście moje do Warszawskiej Prokuratury z Radomia zawdzięczam z jed-nej strony mej opinii, jaką pozostawiłem po sobie jako pracownik obowiązko-wy i zdolny, z drugiej strony przychylności osobistej prokuratora apelacyjnego ob[ywatela] kazimierza Rudnickiego44 (obecnie sędziego Sądu Najwyższego w krakowie) jako swego dalekiego powinowatego, przy czym miejscowy pre-zes nie sprzeciwiał się temu, gdyż znał mnie bliżej jako korepetytora swych wnuków”45.
9 marca 1933 r. Siewierski otrzymał nominację na wiceprokuratora Sądu apelacyjnego w Warszawie46. W tym samym czasie podjął też pracę naukową na seminarium doktoranckim prawa karnego Uniwersytetu Warszawskiego. z tego okresu pochodzą jego pierwsze prace naukowe drukowane w Encyklopedii pra‑
wa karnego i „archiwum kryminologicznym”. W 1932 r. ukazało się pierwsze wydanie Komentarza do kodeksu postępowania karnego, opracowanego wspól-nie z Jerzym Nisensonem; w 1933 r. pierwsze wydawspól-nie Komentarza do kodek‑
40 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 191.
41 Ibidem, (służba sądowa), k. 201.
42 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 43.
43 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 201.
44 Ibidem, k. 198.
45 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 45.
46 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego (służba sądowa), k. 146.
su karnego, które dały mu „pozycję nad miarę innych w sądownictwie oraz spotkały się z uznaniem w sferach naukowych”47. znaczenie młodego prawni-ka rosło. Jednak tytuł doktora praw uzysprawni-kał dopiero po kilku latach, 8 maja 1948 r. na Wydziale Prawno -Ekonomicznym Uniwersytetu Poznańskiego na podstawie rozprawy pt.: Struktura i drogi przebudowy procesu karnego48.
15 marca 1933 r. został „delegowany do pełnienia czynności w Minister-stwie Sprawiedliwości”49 w departamencie Ustawodawczym, na stanowisko referenta Wydziału Prawa karnego. Jak pisał: „Moimi przełożonymi [sic!] był jako naczelnik wydziału tęgi prawnik — praktyk i teoretyk artur Miller, od którego wiele się nauczyłem. Moim dziełem z tego okresu było rozporządze-nie wykonawcze do k[odeksu] p[ostępowania] k[arnego] pod nazwą Instrukcja Policyjna, która ujmowała w ramy prawne działalność policyjną w zakresie ścigania i dochodzenia przestępstw. Szybko napisana, lecz długo uzgadniana wobec sporów kompetencyjnych między ministrami: sprawiedliwości i spraw wewnętrznych co do podległości im policji. W powyższym zakresie — ukazała się w 1935 r. jako rozporządzenie wykonawcze obu tych ministrów”50. Jak dalej wspominał: „Byłem w owym czasie bezkonkurencyjnym znawcą regulaminów, instrukcji oraz biurokracji prokuratorskiej”51.
31 października 1933 r. został „delegowany do pełnienia obowiązków pro-kuratora Sądu Najwyższego, niezależnie od dotychczasowych obowiązków służbowych w Ministerstwie Sprawiedliwości”52. Po roku, tj. 27 lutego 1934 r., powierzono mu „kierownictwo Nadzoru Prokuratorskiego przy Ministrze Sprawiedliwości”53. Tak o tym wspominał: „[…] gdy w następnym roku 1934 opróżniło się stanowisko kierownika Nadzoru Prokuratorskiego, byłem natu-ralnym na nie kandydatem. Powołał mnie na to stanowisko z dniem 1 marca 1934 r. ówczesny minister [Czesław] Michałowski, który był w latach 1928—
1930 moim bezpośrednim przełożonym jako prokurator okręgowy w Warsza-wie. I stąd znał walory mej pracy54. […] Nadzór za Michałowskiego liczył w tym czasie trzech, dosłownie trzech pracowników a mianowicie kierownika, referenta w randze asesora sądowego oraz kierowniczkę sekretariatu55. […] Na
47 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, k. 45.
48 archiwum Uniwersytetu adama Mickiewicza w Poznaniu, Praca doktorska Mieczysła-wa Siewierskiego, 425/68. Promotorem pracy był prof. Józef Bossowski.
49 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego (służba sądowa), k. 146.
50 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, (służba sądowa), k. 145.
51 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 46.
52 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, (służba sądowa), k. 145.
53 Ibidem.
54 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 46.
55 Ibidem, k. 47.
stanowisku kierownika Nadzoru Prokuratorskiego m.in. nadzorowałem całość śledztw i dochodzeń w Polsce p[rzeciw]ko działaczom kPP, kPzB, kPzN i MOPR, organizowałem i ustanowiłem w porozumieniu z departamentem Po-litycznym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i II O[ddziałem] Sztabu gene-ralnego podległe memu nadzorowi jednostki prokuratury. Nadto referowałem ministrowi sprawiedliwości o wielu procesach w najważniejszych sprawach.
Poza tym byłem wykonawcą zarządzeń Ministra Sprawiedliwości w zakresie jego funkcji jako naczelnego prokuratora”56.
Funkcje kierownika Nadzoru Prokuratorskiego Siewierski pełnił do 23 czer- wca 1936 r. W tym samym dniu zostało mu powierzone stanowisko dyrek-tora Biura Personalnego w Ministerstwie Sprawiedliwości57. 17 lipca 1937 r.
otrzymał z rąk Prezydenta Rzeczypospolitej nominację (nr BP. 8749/37) na prokuratora Sądu Najwyższego, z „utrzymaniem nadal w mocy delegacji do p.o. dyrektora Biura Personalnego Ministerstwa Sprawiedliwości”58. zarządze-niem Ministra Sprawiedliwości z 10 lutego 1939 r. (nr 1473/39) został powołany z dniem 15 lutego59 na własne żądanie do nadzoru prokuratorskiego na stanowi-sko kierownika, „aby objąć osobiście nadzór nad sprawami przeciwko przestęp-com niemieckim”60 z zachowaniem pełnienia obowiązków dyrektora Biura61. Po wybuchu II wojny światowej Siewierski działalność okupacyjną roz- począł od „zaopiekowania się” urzędnikami Ministerstwa Sprawiedliwości,
„[…] którzy po klęsce wrześniowej byli pozostawieni sami sobie”62. O tym okresie życia tak pisał: „akcja samopomocowa urzędnicza przeniesiona została do komórki działającej pod nazwą RgO (Rada główna Opiekuńcza), gdyż była to jedynie dopuszczalna jawna akcja. ale pod tą akcją ukryta była jednocześ- nie akcja tajna w tym sensie, że zamożniejsi koledzy składali fundusze na po-trzebujących, nadto w późniejszym czasie płynęły pewne choć niedostateczne w stosunku do potrzeb pieniądze z delegatury. Lokal komisji samopomocowej mieścił się przy ul. Przeskok 4”63. ale aktywność prokuratora Siewierskiego w okresie okupacji nie ograniczała się tylko do niesienia pomocy finansowej urzędnikom wymiaru sprawiedliwości; uczestniczył on również w pracach usta-wodawczych w delegaturze Rządu. „Od roboty partyjno -politycznej stroniłem, natomiast na wezwanie zgłosiłem się do pracy w delegaturze Rządu, w której
56 aIPN BU, 0294/584, Protokół przesłuchania Mieczysława Siewierskiego przez oficera śledczego MPB ppor. Czesława Ruzgę, 27 maja 1953 r., cz. 2, k. 373.
57 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego (służba sądowa), k. 147.
58 Ibidem.
59 Ibidem.
60 Ibidem, k. 41—41a.
61 Ibidem, k. 166.
62 aIPN BU, 0259/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, k. 53.
63 Ibidem.
pracowałem zaangażowany z moim bliskim kolegą i przyjacielem Tadeuszem Semadenim. Miałem sobie przydzielony referat ustawodawczy w dziedzinie prawa karnego, ograniczony wkrótce do zagadnienia represji przeciwko zbrod-niarzom wojennym, zdrajcom narodu. Opracowywałem projektowane normy w tym zakresie, jaki po tym miał dekret z dn. 31 sierpnia 1944 r. o karach przeciwko faszystowsko -hitlerowskim zbrodniarzom, ale oczywiście moje opracowania nie stały się prawem”64. Ponadto, jak wynika z protokołu prze-słuchania Siewierskiego z 27 maja 1953 r., w okresie okupacji brał on udział
„w projektowaniu aktów ustawodawczych, które miały ukazać się po wyzwo-leniu, a mianowicie opracowaniu dekretu o likwidacji mienia poniemieckiego i opuszczonego, dekretu o odpowiedzialności niemieckich zbrodniarzy wojen-nych oraz opracowaniu nowelizacji Kodeksu postępowania karnego i Kodek‑
su karnego”65. Powierzono mu również przygotowanie obsady personalnej na wypadek wznowienia działalności sądów po wojnie oraz przygotowanie opinii o żyjących sędziach i prokuratorach znanych mu osobiście lub ze sprawozdań przedwojennych „pod kątem ewentualnej przydatności na stanowiska kierow-nicze do sądów przeciw hitlerowcom”66. Nie był członkiem armii krajowej:
„W okresie okupacji należałem do departamentu sprawiedliwości, delegatury Rządu Londyńskiego. Niezależnie od tego udzielałem pomocy org[anizacji] ak w przechowywaniu w moim mieszkaniu skoczków spadochronowych. Człon-kiem ak jednak nie byłem”67.
za pracę w delegaturze Rządu nie pobierał wynagrodzenia. Jednak aby utrzymać rodzinę (żonę, matkę i dwoje dzieci), trudnił się dorywczo handlem, m.in. pracował w zarządzie firmy Przemysł Spożywczy „Smak” w Warsza-wie68. Jak pisał: „Żyłem z tego, mając względnie przyzwoite utrzymanie i mo-gąc kształcić dzieci”69.
Po zakończeniu działań wojennych zgłosił się do grupy Operacyjnej Mi-nisterstwa Sprawiedliwości w krakowie. Na podstawie upoważnienia ministra sprawiedliwości z 26 stycznia 1945 r. (nr BO 745) otrzymał skierowanie do pracy na stanowisko pierwszego prokuratora Sądu Najwyższego RP w łodzi.
Prezydium krajowej Rady Narodowej postanowieniem z 22 maja 1946 r. powo-łało Siewierskiego na stanowisko prokuratora Najwyższego Trybunału Narodo-wego70. Stanowiska te zajmował aż do aresztowania, tj. do 20 czerwca 1950 r.
64 Ibidem, k. 54.
65 Ibidem, Protokół przesłuchania Mieczysława Siewierskiego przez oficera śledczego MBP, ppor. Czesława Ruzgę, 27 maja 1953 r. cz. 2, k. 373—374.
66 Ibidem, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 54.
67 Ibidem, Protokół przesłuchania podejrzanego Mieczysława Siewierskiego przez oficera śledczego MBP ppor. Czesława Ruzgę, 28 V 1953 r., cz. 2, k. 376.
68 Ministerstwo Sprawiedliwości, akta osobowe Mieczysława Siewierskiego, k. 42.
69 aIPN BU, 0294/584, zeznania własne Mieczysława Siewierskiego, cz. 1, k. 54.
70 Ministerstwo Sprawiedliwości, archiwum zakładowe, akta osobowe Mieczysława Sie-wierskiego, k. 123.
Ponadto w tym samym czasie był wykładowcą na Uniwersytecie łódzkim oraz w Szkole Prawniczej Ministerstwa Sprawiedliwości w łodzi71.