Bitwy z udziałem Lechitów, pominięte w polskiej historiografii

Poniżej prezentuję w skrócie listę bitew i walk stoczonych w przeszłości przez słowiańskie wojska Lechii (Lechitów), według mojej subiektywnej wiedzy i oceny, nieodnotowanych dotychczas w polskich opracowaniach historycznych.

Natomiast ich szersze opisy, na podstawie źródeł polskich i zagranicznych, zamieściłem w rozdziale II, pkt 2 oraz w rozdziale IV w okresach panowania poszczególnych królów lechickich.

1. Rok 529 p.n.e. – wielka, walna bitwa na stepach scytyjskich, na północ od Morza Kaspijskiego i Jeziora Aralskiego, między armią perską króla Cyrusa II Wielkiego a połączonymi siłami Scytii Azjatyckiej (Masageci pod wodzą królowej Tomyris) i Scytii Europejskiej, dowodzonej przez Lechów. Ponad 200-tysięczna armia króla Cyrusa II Wielkiego została „wybita do nogi”, włącznie z królem (patrz rozdział II, pkt 2).

2. Rok 513 p.n.e. – najazd wielkiej ponad 300-tysięcznej armii perskiej Króla Królów Dariusza I Wielkiego na teren Scytii Europejskiej (Lechistanu). Podczas pochodu armii, pustoszącej południowe regiony państwa Lechów (na północ od Morza Czarnego), toczyły się walki podjazdowe ze Scytami i Lechitami. Persowie po długim marszu dotarli na północ do stolicy Scytii (Lechii) – Gelonos i okolic, około 200 km na południowy wschód od obecnego Kijowa (prof. Szramko – patrz bibliografia), i zawrócili na południe, cały czas nękani atakami Scytów i Lechów, którzy nie wydali walnej bitwy. Najeźdźcy zostali wykończeni psychicznie i taktycznie oraz wyniszczeni fizycznie wypalonymi pastwiskami, brakiem wody i żywności. Na koniec, po dwóch miesiącach, król Dariusz uciekł nocą z obozowiska, z częścią armii w najlepszej kondycji, w kierunku przeprawy na Dunaju, gdzie wierni sojusznicy Grecy pilnowali mostu i uratowali króla oraz resztki jego armii.

Jednym słowem nie w ilości siła, lecz w przemyślanej taktyce (patrz rozdział II, pkt 2).

3. Rok 58 p.n.e. – bitwa w Galii nad Renem między legionami rzymskimi pod wodzą Juliusza Cezara i wojskami słowiańskimi (suewskimi) pod wodzą króla Lecha III, Ariowita, zwanego przez Rzymian po łacińsku – Ariowistus. Lechici (Sarmaci) ponieśli klęskę (patrz rozdział IV, pkt 1, król Lech III, Ariowit, oraz Cezar – bibliografia).

4. Rok 53 p.n.e. – bitwa pod Karrami (Carrhae) w Syrii między legionami rzymskimi pod wodzą jednego z triumwirów i bogacza Krassusa a koalicją Lechitów i bratnich Ariów – Partów, Indoscytów, dowodzoną przez króla Lecha III, Ariowita oraz wodza partyjskiego Surenasa. Rzymianie ponieśli klęskę i zginął ich wódz Krassus oraz około 20 tysięcy legionistów (patrz rozdział IV, pkt 1, król Lech III, Ariowit).

5. Rok 9 n.e. – bitwa pod murami miasta Lecha (obecny Augsburg), w Bawarii, między rzymskim „Marsowym Legionem” pod dowództwem pretora Titusa Enniusa i trybuna Warusa Warro oraz wojskami Lechów, broniącymi swojego miasta. Cały legion został przez Lechitów „wybity do nogi” wraz z generałami, pretorem i trybunem. Zapewne w tej walce dowodził król Awiłło Leszek IV, Uznany.

Od tego czasu pobojowisko to zaczęło nosić sławną nazwę „Lechfeld” (Pole Lecha), a przepływająca przez nie rzeka – nazwę Lech (patrz rozdział IV, pkt 1, król Awiłło Leszek IV, Uznany, oraz Kronika Norymberska – bibliografia).

6. Rok 9 n.e. – bitwa w Lesie Teutoburskim między trzema legionami rzymskimi pod dowództwem Kwintyliusza Warusa i koalicją Słowian z Imperium Lechitów oraz plemion celtycko--galijskich i normańskich znad Renu. W ciągu trzech dni walk legiony nr: 17, 18 i 19 oraz kohorty pomocnicze zostały całkowicie wybite (około 30 tys. legionistów), a ich dowódca popełnił samobójstwo. Według polskich kronik Lechici zdobyli w tej bitwie rzymski sztandar z białym orłem. Koalicją prawdopodobnie dowodził pół-Rzymianin, król Awiłło Leszek IV, Uznany.

Jednym z dowódców Słowian, który wciągnął Rzymian w zasadzkę, był książę Arminiusz, zwany po łacińsku Arminius, z którego zaborca niemiecki zrobił bohatera narodowego w XIX wieku, stawiając mu pomniki i zniemczając na siłę jego słowiańskie nazwisko Arminiusz na Herman. Arminiusz pochodził z jednego ze słowiańskich plemion Suewów – Cherusków, który mieszkał na terytorium Ariów-Słowian, na ziemiach po wschodniej stronie rzeki dolnej Wezery (patrz rozdział IV, pkt 1, król Awiłło Leszek IV, Uznany).

7. Rok 12 n.e. – bitwa w Bawarii, w której zgodnie z Kroniką Norymberską (patrz bibliografia), cesarz August Oktawian wysłał legiony rzymskie pod dowództwem

Tyberiusza Nero w celu odbicia dla Rzymu miasta Lecha (obecny Augsburg) i prowincji Bawarii z rąk Lechitów, otrzymanych przez nich ponad pół wieku wcześniej od Juliusza Cezara i senatu rzymskiego.

Po oblężeniu miasta i zaciętych walkach wojska rzymskie pokonały Lechów oraz zdobyły i zniszczyły ich miasto, przejmując i okupując także całą prowincję Bawarii (patrz rozdział IV, pkt 1, król Awiłło Leszek IV, Uznany, i Kronika Norymberska – patrz bibliografia).

8. Lata 405–406 – wielka wyprawa wojsk słowiańskich (ponad 200 tys.

wojowników) do Italii, w celu obalenia cesarstwa zachodniego. Dowodził nią były król Lechii, Radgoszcz, który zrezygnował w 394 roku z korony Lechii na rzecz młodszego brata Witosława, w celu przygotowania i zorganizowania tej wyprawy.

Wzięli w niej udział Ariowie-Słowianie, Indoscytowie: Suewowie, Herulowie, Wandalowie, Gotowie, Scytowie. Radgoszcz był zdeklarowanym wrogiem Rzymu i religii chrześcijańskiej. Po kilkumiesięcznym pustoszeniu północnych prowincji Italii oraz oblężeniu Florencji finalnie wojska wojewody Radgoszcza zostały pokonane przez armię rzymską i jej sojuszników, a on sam zginął w 406 roku (patrz rozdział IV, pkt 2, król Radgoszcz).

9. Rok 805 – bitwa nad rzeką Ochrzą, pod miastem Cheb (Czechy), między wojskami frankońskimi, dowodzonymi przez księcia Karlomana, oraz wojskami czeskimi i lechickimi, dowodzonymi przez równego rangą wodza – księcia Lecha, młodszego brata króla Lecha IX, Walecznego. W tej zaciętej i krwawej bitwie wojska słowiańskie poniosły klęskę, a książę Lech zginął (patrz rozdział IV, pkt 2, król Lech IX, Waleczny).

10. Rok 872 – bitwa nad rzeką Rába na Nizinie Węgierskiej, na południe od Dunaju. Została stoczona między wojskami wschodniofrankońskiego króla Ludwika Niemca oraz wojskami czeskimi księcia Borzywoja, wspomaganymi przez wojska lechickie pięciu książąt Lechów, a mianowicie: Świętosława, Witysława, Hermana, Spitymira i Majsława. W tej walnej bitwie wojska czeskie i lechickie zostały pokonane i niektórzy wyżej wymienieni książęta zginęli (patrz rozdział IV, pkt 2, król Ziemowit, Reformator).

11. Rok 892 – zgodnie z Rocznikami Bawarskimi Aventinusa (patrz bibliografia), w ramach realizacji podjętych ustaleń na naradzie władców w Hangsfeld, zwołanej przez wschodniofrankijskiego króla Arnulfa, król Lechii Wrocisław wziął udział, na czele wojsk lechickich, we wspólnym najeździe zbrojnym, z trzech stron, na Wielką Morawę księcia Świętopełka. Oprócz wojsk frankońskich z królem Arnulfem wzięły

udział jeszcze wojska węgierskie pod wodzą króla Kurszany. Ziemie Wielkiej Morawy były pustoszone i niszczone przez wiele tygodni, a książę Świętopełk ukrywał się w Górach Hercyńskich. Również zawarto przymierze z Bułgarami co do wstrzymania dostaw soli do Wielkiej Morawy (patrz rozdział IV, pkt 2, król Wrocisław).

12. Rok 897 – zgodnie z kroniką Prokosza w tymże roku doszło do walnej bitwy między wojskami zbuntowanych książąt dzielnic pomorskich, kaszubskich i połabskich (obecne Niemcy), wspomaganych przez wojska saskie, oraz dwiema armiami króla Lecha X, Dzielnego, z których jedną on dowodził osobiście, a drugą jego hetman Semirad Starża herbu Topór. Do walki doszło na terenie Pomorza – z powodu nieuznania zwierzchnictwa króla przez książęta prowincji dotychczasowego Imperium Lechitów. Król Lech X pokonał buntowników, a w walce zginęli książęta:

Wisław Szczeciński, Raciborz Rostocki, Barwin Kaszubski,

Bogdal Wizymirski (Wismar), Cieszymorz Luzacki (Holzacja),

Ziemian ze Zgorzelca (Brandenburg).

Do niewoli zostali wzięci, prosząc o łaskę, następujący książęta:

Wrocisław z Serbii,

Książę Wenedów z synem Jaksą, Barwin z Pomorza,

Przybysław z Górnych Kaszub,

Wyszomir z ziemi myszyńskiej (Meklemburgia).

Specjalnie wymieniłem powyższe listy książąt, żeby pokazać i uzmysłowić, o jaką stawkę chodziło i o jaki ogromny obszar historycznych ziem słowiańskich, zamieszkanych od tysięcy lat przez Ariów-Słowian, rozciągający się od dorzeczy Renu, Wezery i Werry po dorzecza Odry i Nysy Łużyckiej oraz Wisły.

Należy jednocześnie podkreślić, iż była to bardzo ważna bitwa i jeszcze ważniejsze zwycięstwo, mające na celu reaktywację upadającego Imperium Lechitów po dokonanej zbrodni w 840 roku, w wyniku geopolitycznego spisku chrześcijańskiego dworu saskiego (patrz rozdział IV, pkt 2, król Popiel II, Zbrodniczy, i król Lech X, Dzielny).