Historia Lechii oraz jej królów lechickich, jak wynika z moich powyższych prezentacji dotyczących odkryć archeologicznych, średniowiecznych kronik polskich i zagranicznych oraz opracowań i map zagranicznych – zawsze sięgała głęboko w starożytność, do naszych aryjsko-prasłowiańskich korzeni i w związku z tym musiała przyjąć nazwę starożytnej historii Lechii lub Imperium Lechitów.
I właśnie tę starożytną historię Lechii my, Polacy, powinniśmy na nowo odkryć, zarówno sobie, jak i światu. Musimy się jej ponownie nauczyć, a także musimy ją zrozumieć i poczuć głęboko w naszych sercach oraz nadal intensywnie badać i wydobywać z zapomnienia!
Albowiem to my, Ariowie-Słowianie, jako autochtoni na tych pięknych słowiańskich ziemiach, nieprzerwanie od wielu tysięcy lat byliśmy ich gospodarzami. A jako gospodarze, mieliśmy obowiązek dbania o nie, zagospodarowywania ich oraz bronienia przed wrogiem.
Można ten proces prześledzić, chociażby analizując, co prawda niepełny, ale i tak pokaźny poczet 51 królów i książąt lechickich, opisany w rozdziale IV. Widać w nim jak w kalejdoskopie rozwój, a także wzloty i upadki państwa nazywanego Lechią, Sarmacją, Scytią, lub Imperium Lechitów – na przestrzeni długiego okresu 28 wieków: od XVIII wieku p.n.e. do X wieku n.e., tzn. od króla Sarmaty do króla Mieszka I.
Na przestrzeni tych właśnie dziejów Lechii można było odnotować wiele ważnych, znamiennych wydarzeń, a mianowicie:
XVIII wiek p.n.e. – pierwszym odnotowanym w kronikach władcą naszych słowiańskich ziem był król (Leh) Sarmata. Jako Aryjczyk, pochodzący z Elamu, wprowadzał zwyczaje i zasady sarmackie i od niego pochodziły nazwy Sarmacja i Sarmata.
XVII wiek p.n.e. – król Lech I, Wielki, wnuk Sarmaty, ustanowił zręby nowego systemu organizacji i sprawowania władzy w Lechii poprzez nominowanie swoich „synów” Lechów (Lechitów) w różnych rodach i plemionach, jako swojej odwiecznej szlachty, czyli rycerzy i towarzyszy broni króla („Comes militi”).
XIII wiek p.n.e. – polskie kroniki odnotowały pierwsze migracje
Ariów-Słowian, Indoscytów z plemienia Wandalów, z południa Lechii (Scytii), ze stepów znad Morza Azowskiego, na północ do dorzecza Odry. Podały także, iż dwóch ich wodzów zostało wybranych na wiecach słowiańskich na królów Scytii (Lechii), tzn. Alan II, a po jego śmierci – najstarszy syn Wandal.
VI wiek p.n.e. – walki Lechów z Persami na terenie Scytii Azjatyckiej w ramach pomocy militarnej udzielonej braciom Ariom-Słowianom, Indoscytom-Masagetom.
VI wiek p.n.e. – walka Lechów wraz z innymi słowiańskimi plemionami indoscytyjskimi w obronie własnego terytorium Scytii Europejskiej (Lechistanu), po najeździe zbrojnym Persów.
IV wiek p.n.e. – walki Lechitów w obronie Lechii, po najeździe zbrojnym Macedończyków na ziemie: śląską i małopolską.
I wiek p.n.e. – walki Lechów (Sarmatów) z Rzymianami w Galii nad Renem.
I wiek p.n.e. – otrzymanie obszaru Bawarii wraz z miastem Vindelicum (obecny Augsburg) przez Lechów w ramach układu z Rzymem.
I wiek p.n.e. – zwycięska walka koalicji Lechów i bratnich Ariów-Partów z Rzymianami w Syrii.
I wiek n.e. – walki Lechów z Rzymianami pod miastem Lecha (Augsburg) w Bawarii. Obronienie miasta i nadanie nazwy pobojowisku – Lechfeld (Pole Lecha), a przepływającej rzece – Lech (nazwy utrzymane przez 2000 lat – do dziś).
I wiek n.e. – zwycięska walka Lechitów, w koalicji z plemionami celtycko-galijskimi i normańskimi znad Renu, z legionami rzymskimi w Lesie Teutoburskim.
I wiek n.e. – walki Lechów z Rzymianami o miasto Lecha na Lechowym Polu.
Utrata miasta i Bawarii przez Lechów.
I wiek n.e. – ufundowanie grobowca z dedykacją dla lechickiego króla Awiłła Leszka, przez cesarza rzymskiego Tyberiusza Klaudiusza.
V wiek – największe natężenie najazdów łupieżczo-osiedleńczych Ariów-Słowian, Indoscytów, na Cesarstwo Zachodnie (Rzym) i Cesarstwo Wschodnie (Bizancjum) oraz zakładanie na ich terytoriach okresowych słowiańskich królestw.
VI wiek – apogeum rozwoju terytorialnego oraz potęgi militarnej Imperium Lechitów.
IX wiek – król Lech IX, Waleczny, otrzymał zgodę prawomocnego wiecu słowiańskiego w Gnieźnie na podział Imperium Lechitów na 20 dzielnic (między swoich synów), zamiast dotychczasowych dwunastu dzielnic.
IX wiek – upadek Imperium Lechitów w wyniku bezwzględnej realizacji agendy, geopolitycznego spisku chrześcijańskich władz Saksonii, zapoczątkowanej otruciem w czasie uczty dwudziestu książąt lechickich,
władców wszystkich dzielnic Imperium Lechitów, oraz późniejszych reperkusji i konsekwencji tego zdarzenia.
IX wiek – przeprowadzenie chrztu części ludności Lechii, zarówno w obrządku rzymskim, jak i słowiańskim (cyrylo--metodiańskim).
X wiek – zgodnie z Dagome iudex nastąpiło oddanie lechickiego Państwa Szczecińskiego, ze stolicą w Szczecinie, pod opiekę Państwu Kościelnemu w Rzymie, przez księcia Mieszka I (patrz rozdział IV, pkt 2).
Na koniec chciałbym przedstawić kilka osobistych refleksji.
Należy podkreślić, że analizując polskie opracowania historyczne, nie można nie zauważyć występujących wielu zadziwiających luk i braków w odnotowywaniu faktów i wydarzeń historycznych w naszej historiografii i to od wielu lat, nawet od odzyskania niepodległości przez nasz kraj po okresie zaborów!
Należą do nich, omówione wcześniej w tej pracy, jak i wymienione w powyższych wnioskach braki do uzupełnienia, w tym szczególnie:
1. oficjalne uznanie kroniki Prokosza, potwierdzonej ewidentnie w kilku kronikach i opracowaniach zagranicznych,
2. oficjalna informacja o ufundowaniu grobowca z dedykacją lechickiemu królowi Awiłłowi Leszkowi, jeszcze za jego życia, przez cesarza rzymskiego Tyberiusza Klaudiusza – znanego z publikacji Wolańskiego już od 1843 roku.
Jednocześnie, w czasie moich poszukiwań i badań, nie znalazłem żadnego nowszego, poważnego i naukowego opracowania na temat funkcjonowania w starożytności naszego kraju, nazywanego Lechią lub Imperium Lechitów. I to pomimo zawartych od wielu lat wielu informacji i dowodów w starych polskich kronikach oraz opracowaniach, kronikach i mapach zagranicznych, a także na monetach królów lechickich i płycie nagrobnej króla Awiłła Leszka. Dlaczego?!
Moim zdaniem, nastał już najwyższy czas, aby młode pokolenie historyków
„epoki Internetu”, poważnie zajęło się zaniechanymi badaniami dotyczącymi starożytnej Polski. Udowodniłem bowiem powyżej, iż materiały na ten temat istnieją na świecie i można je pozyskać!
Dotyczy to również studentów wydziałów historii, którzy zamierzają podjąć w przyszłości prace badawcze. Powinni liczyć tylko na siebie i swoje własne umiejętności, znajomość języków obcych oraz badania i zdobywanie dowodów na świecie i opierając się o nie – na własny autorytet!
Trzeba także obiektywnie podkreślić, iż obecnie internetowe wyszukiwarki ogólne i kontekstowe umożliwiają szybsze, precyzyjniejsze i szersze prowadzenie źródłowych badań historycznych praktycznie na całym świecie, w tym również tzw.
krzyżowych, sprawdzających w publikacjach udostępnianych przez biblioteki uniwersyteckie. Tych możliwości byli pozbawieni historycy „sprzed epoki Internetu”. Stąd w naszej historiografii również z tego powodu występują błędy, pomyłki, braki czy zaniechania i zgadzam się tutaj z innymi badaczami (patrz A.
Fularz – bibliografia).
Należy zapewne także podjąć nowe badania w archiwach senatu Starożytnego Rzymu oraz watykańskich pod kątem Lechii i Imperium Lechitów, jak również w archiwach perskich w Teheranie, bowiem, jak podał Szydłowski (patrz bibliografia), informacje o wojnach Imperium Perskiego Achemenidów z Lahestanem (Lechistanem) uzyskał w Vancouver (gdzie mieszka) – w Centrum (Domu) Perskim, w ich bibliotece, z pomocą irańskich pracowników!
Ale z autopsji wiem, że do tego nie wystarczy znajomość tylko języka polskiego i łacińskiego. Trzeba poznać kilka podstawowych języków zachodnich i penetrować Internet oraz szukać, szukać i jeszcze raz szukać wszelkich informacji na interesujący nas temat, i to na całym świecie!
Nigdy bym nie przypuszczał, że bardzo ważną wykładnię funkcjonowania starożytnej Lechii i lechickiego systemu sprawowania władzy poznam szczegółowo dzięki opracowaniu historycznemu w języku hiszpańskim prof. Starży-Kopytyńskiego, które powstało w 2010 roku na uczelni w Buenos Aires w Argentynie (patrz rozdział II, pkt 1 i bibliografia).
Ponadto wiele tekstów bezcennych starożytnych kronik i innych opracowań historycznych do czytania w językach polskim i obcych udostępniają także biblioteki zagranicznych uniwersytetów, na przykład: Columbii w Nowym Jorku, Stanford, Wisconsin, Kalifornii, Chicago, Teksasu, a także biblioteki niemieckie.
Są również dostępne różne mapy w językach: francuskim, angielskim, niemieckim czy łacińskim, dotyczące naszej starożytnej Polski, z których wybranych 36 map omówiłem powyżej (patrz rozdział V, pkt 2) i które powinny być z dumą prezentowane w polskich podręcznikach szkolnych i uczelnianych – ale nie są! Dlaczego?
Reasumując – historia to moja pasja od ponad 40 lat, także skupiona w mojej wyselekcjonowanej dużej bibliotece domowej, obejmującej zebrane pozycje książkowe z kraju i z całego świata.
Wydając kolejną książkę, chciałbym w zakończeniu przywołać piękne i ważne stwierdzenia prof. dr. A. Garlickiego, zawarte we wstępie do Pocztu królów i… (patrz bibliografia) – a mianowicie:
„Historyk bowiem odkrywa przeszłość również drogą interpretacji faktów znanych, poprzez sformułowanie nowych pytań, poprzez odmienny sposób szukania na nie odpowiedzi.
Ktoś kiedyś powiedział, że każde pokolenie musi dokonać własnego rozrachunku z historią, że musi wytworzyć sobie własny sposób oglądu przeszłości […] – to
znaczy, że historia w sensie społecznym nie stanie się nigdy zespołem prawd raz i na zawsze ustalonych, że pozostanie żywa i kontrowersyjna. Zarówno w badaniach, jak i w społecznej recepcji”.
Wyrażam nadzieję, że opracowany i zaproponowany przeze mnie w rozdziale IV, po raz pierwszy w Polsce – poczet słowiańskich królów i książąt lechickich zostanie przyjęty i otworzy nowy etap rozważań i dyskusji historycznych nad pełnym pocztem Królów i Książąt lechicko-polskich.
Wyrażam także przekonanie, że w tej autorskiej publikacji udało mi się udowodnić, poprzez prezentację nowych, własnych odkryć, faktów, zdarzeń i interpretacji – istnienie i funkcjonowanie w starożytności przez setki lat naszego słowiańskiego państwa nazywanego – Lechia lub Imperium Lechitów wraz z jego władcami – królami lechickimi.
Sława Im!
Autor Gdynia, styczeń 2015
Bibliografia
Książki, albumy, artykuły, opracowania, filmy, mapy Agathias, History of the reign of Justinian – Internet.
Ammianus M., Roman Antiquities – Internet.
Anderson J., Royal Genealogies or the Genealogical Tables of Emperors, Kings and Princes, Tableto CXXXVIII – Internet.
Angelfire, History of Slovakia – Slav states – Internet.
Annales d’Éginhard, Collection Des Mémoires Relatifs A L’Histoire De France, Paris 1824.
Appianus (Appian), Parthian History – Internet.
Arrian, Anabasis – Internet.
Atlas Geograficzny, Warszawa – Wrocław 1981.
Atlas Historyczny Polski, Warszawa – Wrocław 1967.
Atlas Historyczny Świata, Warszawa – Wrocław 1986.
Attyla, wizerunek, biografia, Wikipedia – Internet.
Aventinus J., Annales ducum Boiariae, München 1881.
Baszkiewicz J., Historia Francji, Wrocław 1978.
Bazylow L., Historia Rosji, t. 1, Warszawa 1983.
Białczyński Cz., Słowianie–Tradycje–Kultura–Dzieje – Internet.
Białczyński Cz., Słowianie byli w Polsce od zawsze! – Polskie Radio o odkryciach genetycznych bydgoskich naukowców – Internet.
Bielowski A., Wstęp krytyczny do dziejów Polski, Lwów 1850.
Bielski M., Kronika Polska, Warszawa 1829.
Bieszk J., Cywilizacje kosmiczne na ziemi, Warszawa 2014.
Bieszk J., Zamki państwa krzyżackiego w Polsce, Warszawa 2010.
Bogufał, Baszko G.P., Kronika Lechitów i Polaków, Warszawa 1822.
Browning R., Cesarstwo Bizantyjskie, Warszawa 1997.
Brydges E., A Biographical Peerage of the Empire of Great Britain in which are Memoirs and Characters, Book I, House of Mecklemburg, London 1808.
Buchner A., Aelteste Geschichte Baierns, Erstes Buch, Regensburg 1820.
Carolus Stephanus, Dictionarium historicum, geograficum & poeticum, Sarmatia Europea, 1652 – Internet.
C Avillio Lescho iscrizione funeraria – Internet.
Cetwiński M., 1/ Imperium Lechitów, Polityczna doktryna czy opowieść ku
pokrzepieniu serc?, 2/ Aleksander Macedoński i Śląsk w Kronice Wincentego Kadłubka, 3/ Juliusz Cezar w Lubiążu: wokół pewnej wizji dziejopisarstwa śląskiego, w: Metamorfozy Śląskie, Częstochowa 2002.
Cezar J., O wojnie galijskiej – Internet.
Chmielowski B., Nowe Ateny, O Polskim Królestwie – Internet.
Cholewa M., Kronika Lechitów i Polaków – Internet.
Chrobacja i Łysa Góra. Chrobacja – kraina zapomniana przez „historyków” – Internet.
Chwalczewski S., Kronika Polska – Internet.
Czapliński W., Galos A., Korta W., Historia Niemiec, Wrocław 1981.
Czapliński W., Górski K., Historia Danii, Wrocław 1965.
Czubiński A., Topolski J., Historia Polski, Wrocław 1988.
Diodorus S., Book II, Library of History – Internet.
Długosz J., Roczniki czyli kroniki sławnego Królestwa Polskiego, Kraków 1867.
Dzieje biskupów kambryjskich z lat 40 XI wieku – Internet.
Dzierzwa – Kronika Dzierzwy (Dzierswy), Warszawa 1823.
Dziubiński A., Historia Tunezji, Wrocław 1994.
Encyclopedia Iranica, About Iranica – Internet.
European Y-DNA haplogroups frequencies by region – Eupedia – Internet.
Felczak W., Historia Węgier, Wrocław 1983.
Fernández-Armesto F., Cywilizacje, Warszawa 2007.
Fredegar, Chronicle – Internet.
Fuentes J.M.L., Historia de Espańa, Mexico 1984.
Fularz A., Gramota Wojnana, „Merkuriusz Polski”, III 2014.
Fularz A., Warmisz Nakorsz i jego zagadkowe dzieło z ok. 300–335 n.e., „Merkuriusz Polski”, X 2014.
Gall Anonim, Kronika Polska – Internet.
Gdzie podziali się prawdziwi Aryjczycy?, INNEMEDIUM.PL – Internet.
Gierowski J.A., Historia Włoch, Wrocław 1985.
Gieysztor A., Mitologia Słowian, Warszawa 1982.
Godwin P., The History of France (Ancient Gaul), New York 1860.
Gregory of Tours, Ten Books of Histories – Internet.
Gusiew O., Pierin R., Tadieusz Wołanskij, Piśma o Sławianskich Driewnostiach, Sobranije pierwoje 1846, Sobranije wtoroje 1847 – Internet.
Gwagnin A., Kronika Sarmacji Europejskiej – Internet.
Haplogroupa R1a (Y-DNA) – Expedia – Internet.
Heck R., Orzechowski M., Historia Czechosłowacji, Wrocław 1969.
Hensel W., Polska starożytna, Wrocław 1988.
Herbord, Żywoty św. Ottona z Bambergu – Internet.
Herodot, Dzieje, Poznań 1862.