Charakterystyka zasobów i nakładów materialnych szkół i przedszkoli

i przedszkola, w zakresie infrastruktury budynków oraz wyposażenia sal. Przypomnijmy, że zgod-nie z ustawą o systemie oświaty, szkoły powinny zapewnić uczniom i pracownikom dostęp do: pomieszczeń dydaktycznych z niezbędnym wyposażeniem, zasobów bibliotecznych, świetlicy, zespołu urządzeń sportowych i rekreacyjnych oraz pomieszczeń administracyjno-gospodar-czych. Czy dyrektorom placówek udaje się sprostać tym wymaganiom? Na ile obecna infrastruk-tura zaspokaja potrzeby w podanym zakresie i w jaki sposób dyrektorzy radzą sobie z ewentual-nymi deficytami?

Niemal wszyscy (96%) badani przedstawiciele kadry pedagogicznej uważają, że ich miejsca pracy położone są w dogodnej lokalizacji, a dojazd do nich nie stanowi problemu. Tylko co piąty z nich uważa, że szkoła lub przedszkole, w której jest zatrudniony, nie posiada dobrych warunków loka-lowych. Jedna trzecia nauczycieli ocenia, że nie są one dostatecznie wyposażone w sprzęt dydak-tyczny, w tym komputerowy oraz sportowy. W Świnoujściu relatywnie najczęściej z wyposażenia pomieszczeń lekcyjnych niezadowoleni są nauczyciele gimnazjów.

Rysunek 35. Stopień zapewnienia przez szkołę odpowiedniego wyposażenia i pomiesz-czeń (tablice, przyrządy, materiały ilustracyjne) w opinii nauczycieli

Źródło: Badanie placówek edukacyjnych, kwestionariusz nauczyciela, N=190.

Zdaniem niemal połowy (45%) nauczycieli szkoła nie zapewnia im jednak miejsca, w którym mogliby spokojnie pracować (np. sprawdzać sprawdziany, prace domowe, przygotowywać się do lekcji itp.). Co czwarty nauczyciel twierdzi, że w miejscu pracy brakuje mu dostępu do litera-tury metodycznej. W ponad połowie placówek badani nie mają także dostępu do służbowego komputera. Często oznacza to, że przygotowując materiały do zajęć, muszą korzystać z własnego sprzętu, ponosząc związane z tym koszty. Świadczy o tym poniższa wypowiedź nauczycielki:

W tej chwili nie mam [w pracy] komputera, korzystam ze swojego, korzystam ze swojej drukarki, ze swojego tuszu. Korzystam również ze swojego papieru, ale wiem, że jak ja tego nie wydrukuję, to nie przeprowadzę lekcji w miarę sprawnie i szybko, jak bym chciała. (Nauczyciel)

Powyższa relacja dziwi w kontekście inwestycji zrealizowanych w ciągu minionych trzech lat w świ-noujskich szkołach i przedszkolach. Najczęściej inwestowano w remonty sal i budynków oraz wła-śnie w zakup sprzętu komputerowego, wyposażenia sal i warsztatów. Może to oznaczać, iż zakupio-ny sprzęt nie jest wykorzystywazakupio-ny efektywnie. Z wywiadów pogłębiozakupio-nych z nauczycielami wynika, że czasami problem jest bardziej złożony; jedna z nauczycielek narzekała na utrudnienia związane z jakością sprzętu, dostępu do sieci czy korzystania z narzuconego zarządzeniem programu, filtrują-cego nieodpowiednie dla dzieci treści:

Zdecydowanie tak Raczej tak Raczej nie Zdecydowanie nie 100% 80% 60% 40% 0% 20% Szkoła podstawowa Gimnazjum Szkoła ponadgimnazjalna 17% 62% 20% 12% 54% 29% 5% 23% 66% 8% 3% 1%

Jest sala komputerowa, w której komputery mają już swoje lata, powinien być w szkole ktoś, kto jest tylko na takim etapie, że dba o komputery i o sieć. Niestety nie ma. Te kompu-tery mulą, wolne są, zanim się człowiek zaloguje, połowa lekcji upływa, bez sensu. Trzecie miejsce, które jest najnowsze, więc najlepiej działa, tam z kolei mamy program, [na] któ-ry zarządzeniem ministerstwa, musi być cenzor nałożony, i ten cenzor po prostu co chwila coś blokuje, kompletnie bez powodu. Tak że nie zawsze da się obejrzeć to, co by się chciało. (Nauczyciel)

Nieco rzadziej remontowano obiekty sportowe. W pojedynczych przypadkach budowano także nowe obiekty sportowe. Powodem przeprowadzenia inwestycji zazwyczaj był zły stan techniczny infrastruktury lub wymogi przepisów BHP. Najczęściej decyzję o inwestycji podejmował organ prowadzący na wniosek dyrektora lub rzadziej – dyrektor. W nielicznych przypadkach o inwestycji decydował organ prowadzący, z własnej inicjatywy.

Nie zaskakuje zatem fakt, iż dyrektorzy szkół podstawowych i ponadgimnazjalnych wśród de-klarowanych deficytów w infrastrukturze materialnej, najczęściej wskazywali na bazę sportową; konieczność modernizacji, rozbudowy czy też budowę zupełnie nowych obiektów:

W tej chwili największych nakładów wymaga boisko szkolne, którego praktycznie nie mie-liśmy, a w tym roku ruszyła budowa, już jest po przetargu, jest wybrany wykonawca. I mam nadzieję, że wykonawca będzie trzymał się harmonogramu i boisko będzie już we wrześniu oddane, bo to była największa bolączka mojej szkoły. Bo mała sala gimnastyczna, przy sze-ściuset uczniach, nie było warunków do prowadzenia tych zajęć. Lekcje wychowania fizycz-nego zimą odbywały się na korytarzach, w porze, kiedy można wyjść na boisko, korzystali-śmy z Orlika. Ale wiadomo, kiedy jest Orlik i z tego Orlika korzystają trzy albo cztery szkoły, no to nie ma praktycznie żadnego korzystania. Bo nasza szkoła miała chyba przyznane dwie godziny w ciągu tygodnia, no to jest nic w porównaniu z potrzebami. (Dyrektor szkoły)

Osobny katalog wyzwań infrastrukturalnych niesie ze sobą pojawienie się w szkołach podstawo-wych sześciolatków. Ministerialne regulacje określają, że dzieciom tym powinno się stworzyć spe-cjalne warunki, umożliwiające odpoczynek, mimo iż dyrektorzy części szkół nie mają możliwości wygospodarowania dodatkowego pomieszczenia na taką aktywność najmłodszych podopiecz-nych. Warunki lokalowe uniemożliwiają też czasem wydzielenie odrębnego miejsca na świetlicę.

Dyrektor tak naprawdę niewielkie możliwości ma, jeżeli chodzi o przygotowanie szkoły [na przyjście sześciolatków]. Ja mogę przygotować, plac zabaw – mam, miejsce zabaw – mam. Ale nie mam możliwości na przykład przygotowania sali lekcyjnej, w której ma być miejsce na wypoczynek, na relaks, na te zajęcia takie dodatkowe w klasie. Bo po prostu warunki lokalowe na to nie pozwalają. (Dyrektor szkoły)

W przypadku szkół o profilu zawodowym, większe niż w szkołach ogólnokształcących potrzeby lokalowe generują konieczność posiadania specjalistycznych pracowni i warsztatów. Czasami po-trzebne są dodatkowe sale na terenie budynku szkoły, a czasami osobne budynki z dostosowaną infrastrukturą, jak na przykład w przypadku warsztatów mechanicznych lub szkół, które prowa-dzą własną działalność produkcyjną. Większe potrzeby są podyktowane także m.in. koniecznością przeprowadzania egzaminów kwalifikacyjnych:

No właśnie [brakuje] przede wszystkim na usunięcie tych wszystkich usterek, które tam i Sa-nepid i nadzór budowlany oraz na wymianę tego sprzętu, na pomoce dydaktyczne, na to, żeby zgodnie z tą reformą przygotować kolejne etapy tej reformy, czyli kolejne stanowiska egzaminacyjne do kwalifikacji. (Dyrektor szkoły)

Infrastruktura materialna dla kształcenia zawodowego jest niedoinwestowana również w ośrod-kach kształcenia ustawicznego. Jedna z placówek boryka się z dużymi problemami lokalowymi, a przeprowadzenie remontu utrudnia zarówno brak środków jak i wiek budynków:

To są stare budynki z [19]32 roku, które wymagają generalnych remontów i Sanepid na-kazał właściwie wszystko. Od podłogi, okna, schody. Dostaliśmy na razie pieniądze tylko na schody. Pozostałe części, pozostałe nakazy, które trzeba zrobić mają być zrealizowane do dwutysięcznego piętnastego roku. Tak nam odpisał organ prowadzący. […] Jeśli cho-dzi o CKP, to siadają nam już komputery do symulatorów. To były komputery z 2005 roku, które ministerstwo dawało na CKP w ramach tych projektów unijnych. To wszystko, tak właściwie, trzeba wymienić. (Dyrektor placówki pozaszkolnej)

Jak już wskazaliśmy w rozdziale 7., potrzebę nakładów na remonty i wyposażenie sal dostrzega-ją też mieszkańcy Świnoujścia. W pytaniu o preferencje w zakresie zmian wysokości finansowa-nia różnych aspektów oświaty przez JST, łącznie 45% respondentów wskazało na konieczność remontów i doposażenia szkół. Co ciekawe, mieszkańcy byli skłonni inwestować w poprawę

infrastruktury, mimo iż generalnie większość ocenia ją wysoko – pozytywne zdanie nt. stanu infrastruktury wyraziło 80% mieszkańców w przypadku szkół podstawowych, 82% w przypadku gimnazjów, 73% w przypadku przedszkoli, zaś 70% – szkół zawodowych. Również zdecydowana większość radnych ze Świnoujścia uważa, że szkoły i przedszkola w ich mieście są dobrze wypo-sażone. Ewentualne braki dotyczą świetlic, pomieszczeń i wyposażenia do nauki zawodu oraz infrastruktury sportowej.

O dostępności i stanie infrastruktury można wnioskować także pośrednio – w oparciu o odpowie-dzi nauczycieli o częstotliwość wykorzystania poszczególnych elementów infrastruktury i wypo-sażenia, a także na podstawie relacji samych uczniów.

Jedna trzecia badanych nauczycieli deklaruje, że przeprowadza na swoich zajęciach eksperymenty i doświadczenia. Najczęściej w doświadczeniach tych współuczestniczą wszyscy uczniowie. Rza-dziej przeprowadza je samodzielnie nauczyciel lub wybrane dzieci. W zależności od typu szko-ły, uczniowie deklarują bardzo zróżnicowaną częstotliwość uczestniczenia w doświadczeniach i eksperymentach przeprowadzanych na lekcjach. Nieco częściej biorą w nich udział uczniowie gimnazjów, najczęściej – uczniowie szkół zawodowych i technikum – od jednego do kilku razy w tygodniu korzystający z wyposażenia pracowni technicznej. Wszyscy respondenci uczący się zawodu dobrze oceniali jakość wyposażenia pracowni.

Większość uczniów deklaruje, że poza zajęciami informatycznymi, ich nauczyciele nie wykorzy-stują szerzej narzędzi interaktywnych, choć dość często prezentują uczniom filmy na tematy zwią-zane z przedmiotem nauczania – 36% uczniów przyznało, że zdarza się to raz w miesiącu lub częściej. Rzadziej wykorzystywane są tablice multimedialne – zdaniem uczniów, 27% nauczycieli korzysta z nich raz w miesiącu lub częściej; zdaniem jednej czwartej, nauczyciele nie korzystają z nich nigdy. Dostępny w szkołach sprzęt komputerowy ponad połowa (51%) uczniów ocenia jako nowoczesny; tylko jedna piąta (21%) uznała go za przestarzały. To dobry znak – przy założe-niu, że oczekiwania uczniów w tym zakresie są dość wysokie, a 80% z nich wypowiada się o nich pozytywnie. Jednakże, tylko w połowie badanych szkół uczniowie mają możliwość korzystania z niego poza lekcjami.

Wśród uczniów dominuje opinia, że biblioteki, świetlice oraz sale lekcyjne w ich szkołach są dobrze wyposażone. Nieco gorsze zdanie mają oni na temat szkolnych stołówek. Relatywnie duża cześć (28%) uczniów nie jest także zadowolona ze stanu i dostępności miejsc przeznaczonych do wy-stępów artystycznych (np. scen, auli). Zwykle uczniowie mają dostęp do biblioteki oraz świetlicy także poza lekcjami. Z wywiadów w gospodarstwach domowych wiemy jednak, że lepiej mógłby wyglądać dostęp do komputera z Internetem poza lekcjami. W 25% badanych gospodarstw do-mowych dzieci twierdziły, że w ich szkole nie ma takiej możliwości, a 11%, że jest, ale w niezbyt dogodnych godzinach.

Zdecydowana większość (62%) uczniów twierdzi, że przeciętnie od jednego do kilku razy w ty-godniu ma zajęcia na sali gimnastycznej lub boisku. Jednakże, 16% uczniów korzysta z nich raz w miesiącu lub rzadziej. Obiekty te są przez nich najczęściej oceniane jako dobrej jakości – uważa tak 67%. Ale już tylko nieliczni uczniowie biorą udział w regularnych zajęciach na basenie. Tylko w niektórych szkołach uczniowie mogą korzystać z infrastruktury sportowej szkoły poza lekcjami. Z niektórymi deficytami w zakresie infrastruktury i wyposażenia szkoły i przedszkola radzą sobie, nawiązując współpracę z różnymi podmiotami ze swojego otoczenia. Niektóre szkoły i przed-szkola wspierane są przez sponsorów i darczyńców. Pewną rolę w aktywnym ich poszukiwaniu odgrywają przedstawiciele rad rodziców. Wskazują na to następujące wypowiedzi przedstawicieli rady rodziców:

Jak? Np. jak jest akcja, dzwonimy po naszych np. absolwentów, którzy prowadzą swoją działalność gospodarczą, czy mogą wspomóc. (Przedstawiciel rady rodziców)

Jeden procent podatku, jestem osobiście w to zaangażowana, np. jak są zebrania w stycz-niu, staram się przejść po każdej klasie, przypomnieć, że jest takie coś, jak 1 procent podatku, można odliczyć i oddać na szkołę, jeśli ktoś nie wie, na co przeznaczyć. (Przedstawiciel rady rodziców)

Później co jeszcze, sponsorzy, tak samo na zasadzie telefonów, pukania od drzwi do drzwi o jakieś różne upominki, np. jak jest festyn, żeby było na konkursy dla dzieci. (Przedstawiciel rady rodziców)

Inny rodzaj współpracy dotyczy rozwoju dzieci w zakresie kultury i sztuki. Wśród instytucji anga-żowanych w realizację tego celu znajdują się filharmonie, teatry, miejskie i gminne domy kultury. Dzięki nim dzieci mogą być biernymi odbiorcami oferty lub brać aktywny udział w jej tworzeniu.

Współpracujemy […] z Filharmonią Szczecińską, teatrami, z teatrem takim co do nas przy-jeżdża i prowadzi lekcje teatralne, nie wiem skąd, z Wrocławia bodajże albo z Krakowa, bo wiem, że dwa do nas przyjeżdżały, prowadzą lekcje teatralne z nami. Nasze dzieci, tak jak mówiłam, chodzą do szkoły muzycznej na zajęcia. (Dyrektor szkoły)

Szkoły kształcące w wysoko wyspecjalizowanych zawodach (np. mechanik okrętowy), zlokalizo-wane na terenie Świnoujścia, podejmują współpracę z przedsiębiorstwami dysponującymi od-powiednimi urządzeniami, gdzie przeprowadzane są zajęcia z kształcenia praktycznego. Wynika to z faktu, iż nie są w stanie sfinansować zakupu wszystkich maszyn i urządzeń wymaganych w nowej podstawie programowej. Ponadto inwestowanie w kompletne wyposażenie

warszta-tów czy pracowni może być nieopłacalne, gdyż władze szkoły liczą się z tym, że kształcenie w da-nym kierunku może się skończyć wraz z nasyceniem rynku pracy lub z tym, że w szkole nie ma ono szansy się zamortyzować.

Bo czasami jest tak po prostu, że urządzenie, które narzuca nam ta podstawa programo-wa, jest wykorzystywane przez kilka godzin w ciągu roku, na kilku zajęciach i potem to stoi. I wydatek tak dużych pieniędzy jest po prostu nieopłacalny. Prościej jest na razie skorzystać z wyposażenia innych zakładów […]. To jest po prostu na zasadzie takiej, że parę godzin, które się spędza w danym zakładzie, tylko na konkretny temat, jaki występuje… Wtedy idzie klasa razem z nauczycielem, instruktorem tam. I ten instruktor jakby nadzoruje to wszystko. Pracownik danego zakładu omawia, pokazuje to i powiedzmy czy tam na maszynie, czy na produkcji pewne elementy… (Kierownik warsztatów)

W niektórych wypadkach okazje do odbycia konkretnych zajęć, jak np. dokowanie statku w stocz-ni, zdarzają się sporadycznie. Informacja o nadarzającej się sposobności musi wyjść od przedsię-biorstwa. Fakt, że istnieją przykłady takiej współpracy, pokazuje, że szkoły w Świnoujściu potrafią nawiązać i podtrzymywać trwałą kooperację, która angażuje obydwie strony.

Współpracujemy z Zarządem Portów. Zgłosiliśmy się również do dyrekcji, a ponieważ są oni u nas na terenie miasta i w jakiś sposób znamy się, no to na zasadzie takiej znajomości podjęto współpracę między szkołą a portem. Ta współpraca jest szeroka – od finansowania pewnych rzeczy w szkole, do prowadzenia zajęć na ich terenie. (Kierownik warsztatów) Podobnie wygląda współpraca z Morską Stocznią – korzystanie z maszyn, korzystanie z pokazu, pokazanie uczniom, jak tam w ogóle jest. Mamy na przykład omawianie doko-wania jednostki. Pokazywanie tego na zdjęciach w szkole to nie jest to samo, co pójście do stoczni i zobaczenie, jak wykonuje się dok lub naprawę w doku. Jeśli jest planowane dokowanie w stoczni, to stocznia nas powiadamia i my dostosujemy wszystko, żeby pójść, pokazać, jak to się wykonuje, co się robi na tym doku. Organizacja zajęć leży generalnie po stronie szkoły, ale dyrekcja zakładów udostępnia nam pracownika, który jest jakby prze-wodnikiem – pokazuje, tłumaczy, jak działają maszyny, jak się naprawia pewne rzeczy. Z tego tytułu nie ponosimy żadnych kosztów – to się dzieje na zasadzie życzliwości dyrekcji zakładu. (Kierownik warsztatów)

Niemniej, zdarza się również, że wsparcie od przedsiębiorstw polega na dostarczeniu materiałów dydaktycznych lub wyposażeniu pracowni – taką możliwość zadeklarowało 3 z ankietowanych

dyrektorów. Co ciekawe, miało to miejsce w szkole podstawowej, gimnazjum i liceum – nie zaś, jak można by oczekiwać – w szkole zawodowej, gdzie pracodawca mógłby mieć interes we wsparciu procesu nauczania (mając świadomość, że szkoła kształci jego potencjalnych pracowników). W Świnoujściu współpraca między placówkami edukacyjnymi i podmiotami funkcjonującymi w ich otoczeniu ma charakter incydentalny. Relacje o charakterze wymiany wzajemnej wystę-pują pomiędzy publicznymi instytucjami kulturalno-oświatowymi, instytucjami kulturalnymi, JST a zespołami szkół zawodowych. Pozostałe relacje oparte są na przepływach jednokierunkowych. Polegają np. na użyczaniu sal i pomieszczeń przez szkoły do organizacji imprez kulturalnych lub przekazywaniu szkołom i przedszkolom pomocy dydaktycznych.

W ramach sieci współpracy bardzo rzadko dochodzi do przepływów finansowych, zwykle po-między szkołami i przedszkolami a organizacjami pozarządowymi. Środki wydatkowane wówczas są na stypendia i dofinansowanie obiadów dla uczniów, a także na wyposażenie sal w pomoce dydaktyczne.

Sporadycznie występują również przepływy zasobów materialnych, zaobserwowane pomiędzy publicznymi instytucjami kulturalno-oświatowymi, instytucjami kulturalnymi, JST a zespołami szkół zawodowych.

Rzadkie są też przypadki współdziałania, obejmujące bezpośrednie zaangażowanie osób – przed-stawicieli partnerów placówek edukacyjnych. Najważniejszymi podmiotami świadczącymi tego typu usługi placówkom edukacyjnym są organy porządku publicznego. Sporadycznie pojawia się współpraca pomiędzy placówkami edukacyjnymi a publicznymi instytucjami kulturalno-oświato-wymi, organizacjami pozarządokulturalno-oświato-wymi, JST, instytucjami kulturalnymi oraz innymi szkołami i przed-szkolami. Najczęściej polega ona na wymianie wiedzy (np. wizyty policjantów podczas lekcji po-święconych bezpieczeństwu na drodze), na wolontariacie szkolnym (gdy to uczniowie świadczą pomoc organizacjom pozarządowym), a także na udziale uczniów w wystawach i spotkaniach. Oto przykłady obu form takiej współpracy:

Na przykład jest Dzień Godności i myśmy ich gościli, oni przychodzili z przedstawieniem, ale myśmy użyczyli sali, włączyliśmy się w to ich przedstawienie, ale oni chcieli się zaprezento-wać, więc myśmy stworzyli miejsce do świętowania tego dnia i do wejścia zwykłych ludzi. Ale nasi uczniowie chodzą i pomagają w opiece nad osobami, kiedy rodzice na przykład mają zebrania, bo wtedy i prowadzący zajęcia, i rodzice są zajęci, bo to coś takiego jak nasze wywiadówki, ale ktoś z tymi osobami niepełnosprawnymi musi się zająć, więc wtedy. Jeśli u nich są jakieś uroczystości, to też nasi wolontariusze idą tam pomagać. A są nauczycielki, które w ramach wolontariatu prowadzą też zajęcia tam z tymi uczniami. (Dyrektor szkoły) Tutaj to oni nam świadczą, my korzystamy z tego, mają różnych ciekawych ludzi, mają jakiś program, jakieś wystawy, więc my po prostu chodzimy tam. Nie o wypożyczanie książek chodzi, tylko o tego typu rzeczy. (Dyrektor szkoły)

Podsumowując, ogólnie szkoły i przedszkola są dość dobrze wyposażone, zaś stan poszczegól-nych elementów infrastruktury jest dobrze oceniany przez dyrektorów, nauczycieli i uczniów. Pewne braki dotyczą pomieszczeń do nauki zawodu i możliwych do zaadaptowania na świetli-ce. Relatywnie największe braki sygnalizowane są w zakresie infrastruktury sportowej. Specyfika kształcenia w zakresie zawodów związanych z mechaniką okrętową zmusza świnoujskie pla-cówki kształcenia zawodowego do intensywnej współpracy z przedsiębiorcami dysponującymi sprzętem nieosiągalnym dla szkół. Z pominięciem szkół zawodowych, sieć współpracy szkół i przedszkoli z ich otoczeniem instytucjonalnym jest słabo rozwinięta; współpraca ma charakter incydentalny, a nie systemowy i zinstytucjonalizowany. Rzadko występują w niej jednokierun-kowe przepływy finansowe i materialne, których szkoły są odbiorcami. Te ostatnie najczęściej korzystają z wymiany doświadczeń, jaka towarzyszy spotkaniom z przedstawicielami różnych instytucji publicznych.