Definicyjne ujęcie edukacji finansowej

Znaczenie edukacji w życiu człowieka wzrosło wraz z przyspieszeniem pro-cesów globalizacyjnych i modernizacyjnych. Szybki rozwój technologiczny spra-wia, że aktywne uczestnictwo w życiu społecznym wymaga nie tylko nabycia od-powiednich umiejętności w szkole, ale również nieustannego podnoszenia swoich kompetencji w dalszych etapach życia, tj. uczenia się przez całe życie (lifelong

learning – LLL). Znajduje to odzwierciedlenie na rynku pracy, na którym wzrasta

popyt na wykwalifikowanych pracowników, kosztem zapotrzebowania na pracę osób o niskich kompetencjach.

Problematyka ciągłej aktualizacji posiadanej wiedzy i umiejętności oraz ucze-nia się przez całe życie jest szczególnie ważna w realizacji koncepcji silver

eco-nomy, która to ma bazować na potencjale osób w wieku 50+. Niestety, już od lat

Polska charakteryzuje się jednym z najniższych wskaźników partycypacji w ucze-niu się przez całe życie w Europie, co oznacza, że niewiele osób po skończeucze-niu 25. roku życia decyduje się uzupełniać i/lub nabywać nowe kompetencje, a ak-tywne uczestnictwo w życiu społecznym i gospodarczym właśnie tego wymaga. Tymczasem z danych Eurostat wynika również, że w Polsce uczestnictwo osób dorosłych w kształceniu i szkoleniu jest silnie uzależnione od ich wieku, poziomu wykształcenia i formy edukacji (edukacji formalnej lub pozaformalnej). Pomiędzy najmłodszymi osobami dorosłymi (grupa wieku 18–24 lata) i najstarszymi (50+ i 60+) oraz najniżej i najwyżej wykształconymi istnieje w Polsce wybijająca się na tle UE różnica. Nakłada się na to duża różnica w uczestnictwie w edukacji for-malnej i pozaforfor-malnej. Uczestnictwo osób dorosłych w kategorii wiekowej 55–74 lata zarówno w edukacji formalnej, jak i pozaformalnej wyraźnie odstaje od śred-niej w UE (Polska 0,7, a UE 28 i UE 27 – 4,6)1. Zatem wyzwaniem w Polsce

1 Eurostat, Participation rate in education and training (last 4 weeks) by sex and age, http://apps so.eurostat.ec.europa.eu/nui/submitViewTableAction.do;jsessionid=9ea7d07e30d6ea8a172d36824 b218af0e848ec863fbe.e34MbxeSahmMa40LbNiMbxaNa38Pe0 (stan na dzień 22.07.2014).

znacznie bardziej widocznym niż w większości krajów UE jest edukacja (kształce-nie i szkole(kształce-nie) osób starszych, nisko wykształconych i, co pozostaje z tym w ści-słym związku, nieaktywnych ekonomicznie i społecznie. Dotyczy to różnych grup osób dorosłych pozostających w niekorzystnej sytuacji, w tym zagrożonych ubó-stwem, chorych, samotnych, niepełnosprawnych, o ograniczonej sprawności itp.

Przykłady dobrej praktyki w zakresie edukacji dorosłych w obszarze UE wskazują, że skuteczna oferta edukacyjna, kierowana zwłaszcza do osób pozo-stających w niekorzystnej sytuacji, nie może być powieleniem tradycyjnej edu-kacji typu szkolnego. Interesującą alternatywą są Uniwersytety Trzeciego Wie-ku, których głównym celem jest właśnie edukacja osób starszych. Niezależnie od profilu UTW warto zajęcia na nim wzbogacić o elementy wiedzy finansowej, która staje się coraz bardziej ważnym wymogiem dla pełnego funkcjonowania w nowoczesnym społeczeństwie, a biorąc pod uwagę trendy w organizacji pracy, demografii i specyfikę kanałów dystrybucji produktów i usług, można wniosko-wać, że będzie ona jeszcze ważniejsza w nadchodzących latach.

Ten obszar edukacji, którym jest edukacja finansowa, uznawany jest współ-cześnie za kluczowy warunek rozwoju finansowego2. Kreowanie świadomości finansowej jest związane z włączeniem finansowym i ochroną konsumentów ko-rzystających z rynku finansowego.

Należy wskazać na różne znaczenia edukacji finansowej. Można ją rozpatry-wać w szerokim ujęciu jako wpływ warunków ekonomicznych na decyzje finan-sowe podejmowane przez gospodarstwa domowe lub w wąskim, odnoszącym się bezpośrednio do podstaw zarządzania finansami: planowania wpływów i wydat-ków, oszczędzania, inwestowania i ubezpieczania się. Na edukację finansową można także patrzeć jako na zestaw umiejętności dotyczących podejmowania de-cyzji i finansów możliwych do zdobycia w procesie edukacyjnym. Łącząc wspo-mniane aspekty, edukacja finansowa jest procesem polegającym na pozyskaniu wiedzy na temat zarządzania posiadanym majątkiem, rozumieniu pojęć z dzie-dziny zarządzania posiadanymi składnikami majątku w formie aktywów trwałych i środków pieniężnych, a wreszcie pozyskaniu umiejętności wykorzystania posia-danej wiedzy w celu podejmowania i oceny decyzji finansowych3.

Edukacja finansowa może zostać zdefiniowana jako „proces, w ramach któ-rego konsumenci/inwestorzy poprawiają swoje zrozumienie produktów finanso-wych, pojęć i ryzyka i poprzez uzyskane informacje, instrukcje i/lub rady rozwi-jają umiejętność i pewność bycia bardziej świadomym ryzyka finansowego oraz możliwości podejmowania bardziej świadomych wyborów, aby wiedzieć, gdzie

2 M. Penczar (red.), Rola edukacji finansowej w ograniczaniu wykluczenia finansowego, In-stytut Badań nad Gospodarką Finansową, Gdańsk 2014, s. 5.

3 J. M. Hogarth, Financial Education and Economic Development, Paper prepared for Im-proving Financial Literacy International Conference hosted by the Russian G8 Presidency in Co-operation with the OECD, 29–30 November 2006, s. 4, www.oecd.org/finance/financialeduca tion/37742200.pdf (stan na dzień 30.12.2013).

można szukać pomocy i jakie efektywne działania można podejmować, aby po-prawić sytuację finansową”4. Można ją traktować jako zdolność do korzystania z wiedzy i umiejętności w celu skutecznego zarządzania środkami finansowymi, zapewniającego dobrobyt finansowy5.

Edukacja finansowa stanowi uzupełnienie środków legislacyjnych służą-cych zapewnieniu konsumentom właściwych informacji i właściwego doradztwa, a także odpowiedniej ich ochrony. Interpretowana jest także jako zdolność do for-mułowania osądów i podejmowania efektywnych decyzji dotyczących wykorzy-stywania środków pieniężnych i zarządzania nimi6.

Zgodnie z definicją grupy działającej w ramach OECD ds. edukacji wej – International Network on Financial Education (INFE) – „edukacja finanso-wa stanowi połączenie świadomości, wiedzy, umiejętności, postaw i zachofinanso-wań niezbędnych w celu podejmowania decyzji finansowych i prowadzących do osią-gnięcia indywidualnego finansowego dobrobytu”7. Z kolei, na potrzeby prac OECD nad problematyką narodowych strategii edukacji przyjęta została definicja edukacji finansowej, zgodnie z którą jest to „proces wspierania w sposób przy-stępny, we właściwym miejscu i czasie dostępu do produktów i usług oraz posze-rzanie ich wykorzystania przez segmenty społeczeństwa poprzez implementację już istniejących i innowacyjnych metod kształtowania świadomości finansowej i edukacji z perspektywą promowania finansowego dobrobytu na równi z włącze-niem ekonomicznym i społecznym”8.

Komisja Europejska zdefiniowała edukację finansową jako „zdolność konsu-mentów i właścicieli małych przedsiębiorstw do zrozumienia produktów finanso-wych w celu podejmowania świadomych decyzji finansofinanso-wych”9. W ramach edu-kacji finansowej wyróżniane są trzy podstawowe kierunki10:

– wiedza finansowa i zrozumienie przez klienta różnych form wykorzystania pieniądza i jego funkcji (np. gotówki, czeków, kredytów, pożyczek);

– umiejętności finansowe i kompetencje bazujące na posiadanej wiedzy, ma-jące wpływ na wydatkowanie środków i oszczędzanie;

4 OECD, Recommendation on Principles and Good Practices for Financial Education

and Awareness, Recommendation of the Council, lipiec 2005 r., s. 4.

5 Executive Order 13530, President’s Advisory Council on Financial Capability, January 29, 2010, s. 1.

6 Australian Securities and Investments Commission, National financial literacy strategy, March 2011, s. 12.

7 OECD/INFE, Measuring Financial Literacy: Questionnaire and Guidance Notes for

Con-ducting an Internationally Comparable Survey of Financial Literacy, 2011, s. 3.

8 A. Grifoni, F. A. Messy, Current Status of National Strategies for Financial Education.

A comparative analysis and relevant practices, OECD Working Papers on Finance, Insurance

and Private Pensions No. 16, OECD Publishing, 2012, s. 11.

9 M. Habschick, B. Seidl, J. Evers, Survey of financial literacy schemes in the EU 27, VT Markt/2006/26H – Final Report, Hamburg, November 2007, s. 8.

10 European Parliamentary Financial Services, Briefing paper compendium on financial

– odpowiedzialność rozumiana jako świadomość posiadana przez klientów, że podejmowane przez nich decyzje finansowe wywierają wpływ na inne osoby, np. członków rodziny.

Edukacja finansowa umożliwia rozwój świadomości finansowej w społeczeń-stwie i wykształcenie pozytywnych nawyków potrzebnych do rozsądnego zarzą-dzania środkami finansowymi, przy uwzględnieniu celów ekonomicznych w bliż-szej lub dalbliż-szej perspektywie czasowej. Pogłębienie wiedzy finansowej pozwala na rozpoznanie szans i zagrożeń, które są związane z typowymi oraz nowymi pro-duktami finansowymi, przez co obywatele podejmują bardziej świadome decyzje finansowe, które wpływają na nich samych oraz członków rodziny. Jest to istotne dla każdego obywatela, niezależnie od jego cech społeczno-demograficznych.

Posiadanie świadomości finansowej rozumiane jest jako kultura ekonomicz-na, czyli zespół poglądów i zachowań związanych z gospodarowaniem własnymi zasobami nabytymi na skutek własnych życiowych doświadczeń, wychowania oraz wpływu środowiska społecznego. Generalnie edukacja finansowa zwiększa świadomość finansową w kilku kluczowych obszarach:

– ułatwia odpowiednie zarządzanie dochodami, – wpływa na rozwój kultury oszczędzania, – kształtuje nawyki inwestycyjne,

– wskazuje na znaczenie planowania finansowego,

– umożliwia dokonywanie porównania oferty produktów finansowych w celu dokonania wyboru najbardziej dostosowanego do indywidualnych potrzeb.

Edukacja finansowa może być postrzegana w 3 wymiarach11:

– jako wiedza finansowa i zrozumienie produktów i mechanizmów finan-sowych pozwalająca klientom rozróżniać produkty finansowe i z nich korzystać;

– jako umiejętności i kompetencje bazujące na wiedzy, dzięki którym kon-sumenci mają wpływ na sposób lokowania środków lub pozyskiwania finanso-wania;

– jako odpowiedzialność polegająca na rozumieniu przez klientów podejmo-wanych decyzji finansowych i ich wpływu na otoczenie.

W związku z rozszerzaniem oferty oraz wzrostem stopnia skomplikowania usług finansowych na skutek innowacji i globalizacji, posiadanie wiedzy z zakre-su finansów staje się dla obywateli coraz ważniejsze. W ostatnich latach możli-wy jest do zaobserwowania dynamiczny rozwój usług finansomożli-wych. Odbywa się on poprzez wdrażanie licznych innowacyjnych rozwiązań, w dużej mierze opar-tych na nowych rozwiązaniach informatyczno-komunikacyjnych, jak również bę-dących wynikiem postępującej globalizacji. Co więcej, postęp techniczny, rozwój elektronicznych kanałów dostaw oraz integracja rynków finansowych poszerzyły nie tylko wachlarz oferowanych produktów i usług finansowych, ale także

moż-11 EPFSF, Briefing Financial Education and Financial Capability, European Parliamentary Financial Services, 14 March 2008, s. 2.

liwości dostępu do nich. Biorąc jednak pod uwagę wysoki poziom wykluczenia cyfrowego odnotowywany w przypadku gospodarstw domowych 50+, a szcze-gólnie w grupie emerytów, to właśnie rozwój technologii okazuje się być barierą często nie do pokonania. Oczywiście, biorąc pod uwagę trendy demograficzne i fakt, że w wiek dojrzały zaczną za kilkanaście lat wchodzić osoby z pokolenia X, Y, a za kilkadziesiąt Z, które są bardziej zaznajomione z nowoczesnymi techno-logiami, elektroniczne kanały dystrybucji przestaną być postrzegane jako bariera, a będą zwykłym udogodnieniem w korzystaniu z produktów i usług bankowych. Zanim to jednak nastąpi, konieczne jest – poza dostarczeniem możliwości elektro-nicznego kontaktu z bankiem – wyposażenie obecnych i potencjalnych klientów w wiedzę umożliwiającą im bezpieczne korzystanie z nich. Oferowanie narzędzi powinno łączyć się z edukowaniem na temat możliwości ich wykorzystania.

Aktualnie, w ślad za idącym postępem w zakresie różnorodności produktów i usług oraz kanałów ich dystrybucji nie idzie w parze wprost proporcjonalne za-interesowanie nimi. Powodami takiej sytuacji jest chociażby powszechnie panują-ce przekonanie, że niektóre produkty finansowe są zbyt skomplikowane lub brak umiejętności skorzystania z nich. Niekiedy nawet stosunkowo proste produkty finansowe i rozwiązania technologiczne (jak karta płatnicza, bankomat) mogą się wydawać dość skomplikowane przeciętnemu obywatelowi, posiadającemu nie-wielką wiedzę z zakresu finansów, albo nieposiadającemu jej w ogóle12. Wynika to z nierównego poziomu wiedzy finansowej, a skalę problemu oddają wyniki cy-klicznie prowadzonych przez różne organizacje krajowe i międzynarodowe badań na temat poziomu świadomości finansowej społeczeństwa. Główne determinanty wzrostu istotności edukacji finansowej przedstawia tablica 38.

Tablica 38. Główne determinanty edukacji finansowej

Złożoność indywidulanych potrzeb Złożoność produktów finansowych

• Rosnąca niestabilność życia zawodowego • Ograniczenia zabezpieczeń społecznych • Wzrost indywidulanej odpowiedzialności • Wzrost dobrobytu

• Wzrost nadmiernego zadłużenia • Wzrost oczekiwań wobec jakości życia • Zwiększenie samozatrudnienia

• Nowe kanały dystrybucji • Deregulacja rynków finansowych

• Szerszy wachlarz produktów finansowych i dy-namiki powstawania nowych produktów i usług • Większa ilość informacji

Źródło: opracowanie na podstawie: M. Habschick, B. Seidl, J. Evers, Survey of financial

li-teracy schemes in the EU27, VT Markt/2006/26H – Final Report, Hamburg, November 2007, s. 5.

12 Osoby powyżej 60. roku życia nie są dobrze obeznane z nowoczesną technologią – zaled-wie 16% korzysta z komputera (za to niemal wszyscy, którzy umieją obsłużyć komputer, używają także Internetu). „Internetowi” seniorzy są aktywni – korzystają z możliwości sieci kilka razy w ty-godniu. Badanie postaw Polaków powyżej 60. roku życia wobec obrotu bezgotówkowego, Warsza-wa, kwiecień 2012, http://www. nbp.pl/systemplatniczy/obrot_bezgotowkowy/raport_60_plus.pdf (stan na dzień 22.07.2014), s. 17.

Znaczenie edukacji finansowej wynika z dążenia do sprostania złożoności indywidualnych potrzeb oraz złożoności produktów finansowych. Ze wzglę-du na zidentyfikowaną potrzebę ewzglę-dukacji finansowej stała się ona przedmiotem zainteresowania organizacji międzynarodowych. Problematyka edukacji eko-nomicznej jest poruszana na szczeblu Unii Europejskiej oraz w ramach działań Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD), European Banking Federation (EBF), World Council of Credit Unions (WOCCU), European Asso-ciation for the Education of Adults (EAEA). Komisja UE i OECD opublikowały wytyczne oraz rekomendacje dotyczące kształtowania strategii edukacyjnych.

W 2005 r. OECD zarekomendowała promowanie budowania świadomości finansowej opartej na rzetelnych informacjach i wskazówkach poprzez efektywną realizację skoordynowanych programów edukacyjnych. Narodowa strategia edu-kacji finansowej zdefiniowana została jako „skoordynowane podejście na szcze-blu krajowym do kwestii edukacji finansowej, która składa się z dostosowanych ram lub programu”13.

W opinii OECD programy edukacyjne powinny koncentrować się na kwe-stiach priorytetowych dla danego kraju z uwzględnieniem ram regulacyjnych i administracyjnych dotyczących wspierania wzrostu gospodarczego, budowania zaufania i stabilności systemów finansowych, regulowania zasad funkcjonowa-nia instytucji finansowych oraz systemu ochrony konsumentów. Jednoznacznie podkreślona została konieczność zaangażowania instytucji finansowych w pro-ces edukacji finansowej nie tylko w propro-ces dostarczania informacji finansowych, ale przede wszystkim promowania świadomości finansowej wśród klientów z uwzględnieniem różnorodności ich potrzeb i sytuacji, w jakiej się znajdu-ją. OECD rekomendowało dobre praktyki, jakie powinny być wykorzystywane w procesie edukacji finansowej. Ich zestawienie przedstawia tablica 39.

Wprawdzie za edukację finansową konsumentów odpowiedzialny jest w szczególności rząd oraz instytucje finansowe, jednak bezsprzecznie inicjatywa ta powinna być wspierana na szczeblu międzynarodowym. Ważną rolę we wspie-raniu wymiany poglądów na szczeblu paneuropejskim na temat edukacji finan-sowej, kształcenia konsumentów i najlepszych praktyk oraz realizacji wspólnych projektów pełni OECD oraz Komisja Europejska.

Zainteresowanie OECD problematyką edukacji finansowej sięga 2003 r., kie-dy to rozpoczęto realizację pierwszego międzynarodowego programu edukacji fi-nansowej. Składał się on z trzech części. Pierwsza z nich miała charakter analitycz-ny i polegała na analizie badań przeprowadzaanalitycz-nych w krajach OECD, dotyczących edukacji finansowej z uwzględnieniem zmian ekonomicznych i demograficznych, które wpływają na wzrost znaczenia świadomości finansowej, i wylistowaniem re-komendacji mających na celu podniesienie poziomu wiedzy finansowej14.

13 A. Laboul, National strategies for financial education, Columbia-OECD-World Bank, Con-ference on Financial Education Cartagena, 31 October 2012, s. 11.

14 Efektem była publikacja: OECD, Improving Financial Literacy: Analysis of issues and

Tablica 39. Dobre praktyki w zakresie edukacji finansowej

1 2

Typ działania Zalecenia

Działania publiczne mające na celu edukację finansową

Krajowe kampanie edukacyjne powinny zachęcać do podniesienia świado-mości w zakresie poprawienia zrozumienia ryzyka finansowego i sposobów ochrony przed nim poprzez proces oszczędzania, ubezpieczeń i edukacji fi-nansowej.

Edukacja finansowa powinna rozpoczynać się w szkołach, aby ludzie byli edukowani w tym zakresie jak najszybciej.

Należy rozważyć wdrożenie edukacji finansowej jako części programów po-mocy społecznej państwa.

Właściwe wyspecjalizowane instytucje odpowiedzialne za promowanie i ko-ordynowanie edukacji finansowej, funkcjonujące na szczeblu krajowym i re-gionalnym, powinny być promowane podobnie jak i publiczne oraz prywatne inicjatywy lokalne.

Powinny być promowane narodowe kampanie informacyjne, specyficzne strony internetowe, darmowe serwisy informacyjne i serwisy ostrzegające o kwestiach związanych z wysokim ryzykiem (np. defraudacja) dla konsu-mentów korzystających z usług finansowych.

Powinna być promowana międzynarodowa współpraca w dziedzinie edu-kacji finansowej, łącznie z wykorzystaniem OECD jako międzynarodowe-go forum wymiany informacji na temat najnowszych doświadczeń krajów członkowskich w dziedzinie edukacji finansowej.

Rola instytucji finansowych w edukacji finansowej

Powinny zostać określone wymagania dotyczące zakresu informacji (w tym wskazania miejsca znalezienia informacji oraz dostępności porównywalnych i obiektywnych informacji na temat ryzyka i zwrotu z różnych rodzajów pro-duktów), jakie instytucje finansowe dostarczają klientom.

Edukacja finansowa powinna być wyraźnie oddzielona od przekazu komer-cyjnego. Jeżeli informacje dotyczą długoterminowych zobowiązań lub usług finansowych z potencjalnie znaczącymi konsekwencjami finansowymi, in-stytucje finansowe powinny sprawdzić, czy zostały one przeczytane i są zro-zumiałe.

Instytucje finansowe powinny być zachęcane do dostarczania informacji na kilku różnych poziomach w celu jak najlepszego zaspokojenia potrzeb klientów. Mały druk lub niezrozumiała dokumentacja nie powinny być sto-sowane.

Edukacja finansowa prowadzona przez instytucje finansowe powinna pod-legać regularnej ocenie w celu zapewnienia, że odpowiada ona potrzebom klientów. Może to zostać osiągnięte dzięki współpracy z niezależnymi do-radcami finansowymi.

Instytucje finansowe powinny być zachęcane do szkolenia personelu i opra-cowania kodeksu postępowania dotyczącego inwestowania i zaciągania zo-bowiązań niezwiązanych z oferowaniem żadnych produktów finansowych.

Tablica 39 (cd.) 1 2 Edukacja finansowa w zakresie oszczędzania na emeryturę

Dla osób indywidualnych korzystających z osobistych planów emerytalnych powinno być zapewnione dostarczenie właściwych informacji finansowych umożliwiających zarządzanie ich przyszłymi oszczędnościami emerytalny-mi.

W przypadku systemów pracowniczych powinna być promowana edukacja finansowa pracowników w zakresie opłacanych składek oraz przyszłych ko-rzyści.

Programy edukacji

finansowej ^{Powinny być promowane programy edukacji finansowej, które pomagają} poznać plusy, minusy oraz ryzyko towarzyszące poszczególnym produktom i usługom finansowym.

Należy promować rozwój metodologii oceny istniejących systemów edu-kacji finansowej oraz rozważyć oficjalne uznanie programów spełniających odpowiednie kryteria.

Powinny być promowane programy edukacji finansowej dostosowane do po-trzeb poszczególnych grup społecznych.

W celu osiągnięcia efektu skali powinny być wykorzystywane wszystkie do-stępne media w rozpowszechnianiu edukacji finansowej.

Powinny być promowane różnorodne programy dostosowane do zindywidu-alizowanych potrzeb w formie seminariów i spersonalizowanego doradztwa. Powinna być wspierana edukacja i rozwój kompetencji u wykładowców przekazujących wiedzę finansową poprzez zapewnienie dostępu do odpo-wiednich informacji i narzędzi.

Źródło: opracowanie na podstawie: OECD, Recommendation on Principles and Good

Practi-ces for Financial Education and Awareness, Recommendation of the Council, lipiec 2005 r., s. 4–7.

Drugi cel programu powiązany był z pierwszym i dotyczył rozwoju między-narodowych wytycznych i dobrych praktyk w zakresie edukacji finansowej. Za-wierały one sugestie w następujących obszarach15:

– zwiększania świadomości finansowej społeczeństwa przez działania po-dejmowane na szczeblu rządowym,

– dostarczania obiektywnych informacji na temat produktów finansowych przez instytucje finansowe,

– wskazywania roli pracodawców w zakresie dostarczania informacji finan-sowych,

– edukacji w zakresie produktów oszczędnościowych i ubezpieczeniowych16,

15 Taking Financial Literacy to the Next Level: Important Challenges and Promising

Solu-tions, OECD-US Treasury International Conference on Financial Education, Washington, DC,

USA, May 7–8, 2008, s. 9–10.

16 Szerzej: OECD, Good Practices for Enhanced Risk Awareness and Education on Insurance

– podniesienia wiedzy finansowej na temat kredytów w świetle coraz czę-ściej występujących problemów z nadmiernym zadłużaniem się17.

Ostatnim komponentem pierwszego programu edukacji finansowej realizo-wanego przez OECD była promocja międzynarodowej współpracy w obszarze podnoszenia świadomości finansowej. Forum międzynarodowe zostało wskazane jako odpowiednie do wymiany doświadczeń narodowych.

Ważnym krokiem było powołanie międzynarodowej grupy ds. edukacji fi-nansowej – International Network on Financial Education (INFE). Nadrzędnym jej celem jest stworzenie międzynarodowej płaszczyzny służącej promowaniu działań na rzecz edukacji finansowej, która jest rozumiana zarówno jako eduka-cja, jak i świadomość, a odnosi się do produktów/usług finansowych oraz zwią-zanego z nimi ryzyka. Do celów grupy należy także identyfikacja wartościowych i skutecznych narzędzi, programów i inicjatyw w zakresie edukacji finansowej, a także jej promocja poprzez publikacje oraz współpracę z innymi międzynarodo-wymi organizacjami, instytucjami i forami.

W latach 2011–2012 działania OECD koncentrowały się wokół promowa-nia programów edukacji finansowej i pomiaru ich efektywności18, jak również problemu budowania narodowej strategii edukacji finansowej19. Zostały także opracowane wytyczne dotyczące edukacji finansowej prowadzonej w szko-łach20.

W przypadku Komisji Europejskiej prace nad kreowaniem świadomości fi-nansowej przebiegały równie intensywnie. W komunikacie Komisji Europejskiej „Jednolity rynek Europy XXI wieku” podkreślono, że edukacja finansowa ma