Prawo do edukacji jest jednym z najważniejszych uprawnień człowieka, związanych z szansami jego osobistego rozwoju, a tym samym kompe-tentnym funkcjonowaniem w społeczeństwie. Wspomniane wyżej podej-mowane działania i inicjatywy na rzecz osób z niepełnosprawnością
13 J. Głodkowska, Różnice nie muszą dzielić – uczeń z niepełnosprawnością w szkole ogólnodostępnej.
Rozważania teoretyczne, w: Uczeń z niepełnosprawnością w szkole ogólnodostępnej. Program szkolenia dla nauczycieli. Program Inicjatywy Wspólnotowej EQUAL dla Polski 2004–2006: PRR – „Niepełnosprawni – samodzielność, rodzina, rehabilitacja, edukacja, praca – system zintegrowany” w Działaniu 2 oraz PRR – PEKiN w Działaniu 3, Warszawa 2008.
zmierzają do zagwarantowania równego dostępu do edukacji dzieciom
i młodzieży, bez względu na różnice wśród nich występujące14.
Uczniowie z niepełnosprawnością nie chcą być oceniani przez pryzmat swoich dysfunkcji, lecz być traktowani na równi z innymi, bez uprze-dzeń i dyskryminacji15. Zauważenie i w rezultacie działanie na rzecz osób z niepełnosprawnością związane jest z wyczuleniem na potrzeby tej grupy społecznej. Deborah Deutsch Smith (uznana w USA i w Europie profesor pedagogiki specjalnej) zauważa, że na skutek współczesnej polityki społeczeństwo z większą wrażliwością i zrozumieniem postrzega osoby niepełnosprawne i podejmuje dyskusje nad ich miejscem w środowisku. Jednak, mimo istotnych zmian, które obserwujemy w postrzeganiu osób niepełnosprawnych i włączania ich do życia w społeczeństwie, nadal nie potrafimy wyeliminować towarzyszącego im piętna i uprzedzeń, a tym
samym odpowiednio ich traktować16. Zasadnym wydaje się
stwierdze-niem, że pełne włączanie osób niepełnosprawnych winno być poprze-dzone przygotowaniem społeczeństwa na ich podmiotowe postrzeganie i traktowanie. Dotyczy to w dużej mierze środowiska szkolnego.
Podkreśla się, że edukacja włączająca jest modelem na tyle nowator-skim względem standardowej praktyki kształcenia, że dla jej urzeczywist-nienia zachodzi potrzeba zmiany „ducha szkoły”, wraz z mentalnością
14 W kilku dokumentach prawa międzynarodowego znajdujemy zapisy dotyczące prawa do edukacji, w tym dla ludzi o różnych możliwościach i potencjale, wskazujące na zobowiązania państw w tym zakresie. Przykładowe akty prawne: Artykuł 26. pkt 1. „Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka” ONZ; Artykuł 2. Protokołu dodatkowego do „Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności”; Artykuły 23. i 28. „Konwencji o prawach dziecka”; Artykuł 24. pkt 1–4 „Konwencji Praw Osób Niepełnosprawnych” (2006).
15 W preambule Konwencji o prawach osób niepełnosprawnych, ogłoszonej 13 grudnia 2006 roku przez Zgromadzenie ONZ, głosi się, że „niepełnosprawność jest pojęciem ewoluującym i że niepełnosprawność wynika z interakcji między osobami z dysfunkcjami a barierami wynikającymi z postaw ludzkich i środowiskowymi, które utrudniają tym osobom pełne i skuteczne uczestnictwo w życiu społecznym, na zasadach równości z innymi osobami”. Cyt. za: I. Chrzanowska, Problemy
edukacji dzieci i młodzieży z niepełnosprawnością, Kraków 2010, s. 21. W Konwencji wyraźnie
podkreślono, że dyskryminacja innego człowieka ze względu na jego niepełnosprawność jest wystąpieniem przeciw godności ludzkiej i jego wartości. Osoby niepełnosprawne często burzą się przeciw stereotypom i stygmatyzowaniu.
pracujących i korzystających z jej usług osób17. Pojawia się zatem potrzeba przygotowania placówek edukacyjnych, w tym nauczycieli i uczniów, na „uwspólnienie” miejsca i procesu dydaktycznego dla uczniów z różnym potencjałem intelektualnym, sensorycznym czy fizycznym. Nie mogą takie działania się odbyć bez wyczulenia i uwrażliwienia społeczności szkolnej na potrzeby drugiego człowieka. Wspomniana wyżej D. Deutsch Smith akcentuje istotną zasadę, mianowicie stawiania człowieka na pierwszym miejscu, nie utożsamiając go z niepełnosprawnością18.
Pojawiają się pytania, czy ogólnodostępna szkoła ma dawać szanse wszystkim uczniom, pomimo różnic biologicznych, społecznych czy kultu-rowych. Odpowiedź znajdujemy m.in. w szeregu dokumentów o charak-terze normatywnym (o niektórych z nich wyżej już wspomniano). Jednak praktyka edukacyjna nie zawsze jest spójna z ideą czy zewnętrznie wyzna-czanym kierunkiem. Obserwując wiele sytuacji dotyczących uczniów z niepełnosprawnością w szkole ogólnodostępnej, zauważa się szereg barier o charakterze społecznym, edukacyjnym lub organizacyjnym. Często dochodzi do łamania podstawowego prawa, mianowicie dostępu ucznia z niepełnosprawnością do szkoły ogólnodostępnej.
Tamara Zacharuk zauważa, że „inkluzja porusza kwestie związane z prawem dziecka do uczęszczania do szkoły masowej, w której powinno mu się zapewnić wsparcie niezbędne do prawidłowego rozwoju oraz gdzie powinno być szanowane i cenione za to, kim jest. Należy to rozumieć jako rozszerzenie praktyki i polityki szkoły równych możliwości. Wymaga to jednak poświęcenia od nauczycieli, władz, rodziców i samych dzieci. Inkluzja nie jest stanem stałym. Jest to ciągły proces zmian szkolnego etosu: dotyczy budowania szkolnej społeczności, która nie tylko akcep-tuje, ale i ceni odmienność”19.
Zmiany w społecznym postrzeganiu osób z niepełnosprawnościami nie zawsze jednak skutkują odpowiednim sposobem ich kształcenia. Słyszy się często, że najtrudniejsza w ogólnodostępnym kształceniu jest sytuacja
17 G. Szumski, Integracyjne kształcenie niepełnosprawnych, Warszawa 2013, s. 35.
18 D. Deutsch Smith, Pedagogika specjalna…, s. 58.
uczniów z niepełnosprawnością intelektualną, których trudności i niepo-wodzenia edukacyjne nasilają się szczególnie w klasach wyższych. Spowo-dowane jest to wieloma czynnikami, związanymi z ograniczeniami psycho-fizycznymi osób z tym rodzajem niepełnosprawności. Często im wyższy stopień trudności zadań szkolnych, tym nauczyciel ma większe problemy z takim dostosowaniem treści i metod nauczania, aby uwzględniając indy-widualne potrzeby uczniów niepełnosprawnych, skutecznie wprowadzać wiadomości i umiejętności przewidziane programem nauczania. Akcen-tuje się fakt, że to nauczyciel jest odpowiedzialny za planowanie i przebieg procesu kształcenia ucznia – on też powinien w swojej pracy kierować się wskazaniami specjalistów i na tej podstawie dostosowywać wszelkie działania dydaktyczne. Zadaniem nauczycieli i szkoły w kształceniu ogól-nodostępnym o charakterze włączającym jest taka organizacja pracy, aby jak najskuteczniej wychodzić naprzeciw indywidualnym potrzebom, trudnościom, zainteresowaniom czy zdolnościom uczniów. Pojawia się pytanie, czy kadra pedagogiczna jest w stanie sprostać tym zadaniom?
System szkolnictwa dla uczniów z niepełnosprawnościami przechodzi obecnie proces restrukturalizacji. Jak twierdzi Danuta Apanel, analiza aktualnego stanu szkolnictwa pozwala na wysnucie pewnych wniosków. Po pierwsze, szkoły ogólnodostępne oraz integracyjne wykazują deficyty procesu przygotowawczego do przyjęcia w swoje mury dzieci z niepełno-sprawnościami. Nauczycielom brakuje specjalistycznej wiedzy i umiejęt-nego podejścia do edukacji tychże uczniów, a budynki nie mogą pochwalić się niezbędnymi dostosowaniami. Problematyczna bywa również potrzeba zatrudnienia w placówkach integracyjnych (także w ogólnodostępnych, w przypadku takich wskazań zawartych w orzeczeniu o potrzebie kształ-cenia specjalnego) dodatkowego pracownika – asystenta osoby z
niepeł-nosprawnością lub nauczyciela wspierającego20. Powstały z obserwacji
obraz polskiego szkolnictwa przedstawia się jako niedoskonały, wyma-gający wielu modyfikacji, ale wzbudzający nadzieję na zmianę statusu edukacyjnego uczniów z niepełnosprawnościami.
20 D. Apanel, Człowiek niepełnosprawny w edukacyjnej przestrzeni współczesnej szkoły, w: Edukacja
w obliczu przemian społecznych, red. I. Surina, E. Murawska, D. Apanel, G. Durka, Toruń 2013,
Niemniej to rodzice dziecka z niepełnosprawnością kierują jego kształ-ceniem, wybierając odpowiednią formę edukacji. Do wyboru mają zarówno szkoły/przedszkola ogólnodostępne, integracyjne, z oddziałami integracyj-nymi bądź specjalne21. Zakłada się, że każda placówka powinna być przygoto-wana na indywidualizację pracy z uczniami ze specjalnymi potrzebami edukacyj-nymi, udzielając im wsparcia edukacyjnego, psychospołecznego i technicznego22. Zmienione Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 30 kwietnia 2013 roku w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologicz-no-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach, oraz z 24 lipca 2015 roku w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedosto-sowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym spra-wiły, że placówki ogólnodostępne rozpoczęły regularny proces włączania uczniów z niepełnosprawnością23. Wiele już zostało uczynione, ale niemało jest jeszcze do zrobienia. Szczególnie szkoły ogólnodostępne nadal stoją przed dużym wyzwaniem w kwestii zapewnienia pełnego rozwoju uczniom w klasie zróżnicowanym m.in. ze względu na sprawność intelektualną,
21 Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 24 lipca 2015 r. w sprawie warunków organizowania kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych, niedostosowanych społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecznym §2. 1. Wyszczególnia: Kształcenie, wychowanie i opiekę dla uczniów niepełnosprawnych organizuje się w: 1) przedszkolach ogólnodostępnych; 2) przedszkolach ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi; 3) przedszkolach integracyjnych; 4) przedszkolach ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi; 5) przedszkolach specjalnych; 6) innych formach wychowania przedszkolnego; 7) szkołach ogólnodostępnych; 8) szkołach ogólnodostępnych z oddziałami integracyjnymi; 9) szkołach integracyjnych; 10) szkołach ogólnodostępnych z oddziałami specjalnymi; 11) szkołach specjalnych, w tym szkołach specjalnych przysposabiających do pracy; 12) młodzieżowych ośrodkach wychowawczych; 13) młodzieżowych ośrodkach socjoterapii; 14) specjalnych ośrodkach szkolno-wychowawczych; 15) specjalnych ośrodkach wychowawczych; 16) ośrodkach umożliwiających dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym w stopniu głębokim, a także dzieciom i młodzieży z upośledzeniem umysłowym z niepełnosprawnościami sprzężonymi realizację odpowiednio obowiązku rocznego przygotowania przedszkolnego, obowiązku szkolnego i obowiązku nauki.
22 Jak zorganizować edukację uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi? Przewodnik, Wydział
Specjalnych Potrzeb Edukacyjnych Departamentu Zwiększania Szans Edukacyjnych MEN, Warszawa 2010, s. 10.
23 A. Antonik, Nauczyciel wobec trudności związanych z edukacją uczniów z zaburzeniami ze spektrum
autyzmu w warunkach szkoły integracyjnej i ogólnodostępnej. Analiza obszarów problemowych, s. 154,
w: http://repozytorium.amu.edu.pl:8080/bitstream/10593/13699/1/SE_34_2015_Aleksandra_ Antonik.pdf [dostęp: 29 grudnia 2019].
sensoryczną, czy funkcjonowanie społeczne i emocjonalne (m.in. uczniowie ze spektrum autyzmu, w tym z zespołem Aspergera).
Podsumowując niniejszy wywód dotyczący edukacji włączającej w ogólnodostępnej szkole, przywołam wyniki badań (zaprezentowane w literaturze zagranicznej) dotyczące korzyści płynących z tej formy kształcenia w aspekcie edukacyjnym oraz społecznym:
– „Korzystny wpływ edukacji włączającej na funkcjonowanie całej szkoły. Konkluzje wynikające z przeprowadzonych badań w szkołach angiel-skich, dotyczące częściowego włączania uczniów z niepełnospraw-nością intelektualną do szkół ogólnodostępnych wskazały na rezul-taty: wzrost świadomości społecznej w zakresie niepełnosprawności oraz podniesienie poziomu akceptacji osób z niepełnosprawnościami w szkołach włączających; zwiększenie możliwości dostępu do szkoły włączającej; postęp w zakresie zaspokajania zróżnicowanych potrzeb uczniów, udzielania im stosowanego wsparcia i odpowiedniej organi-zacji klasy; pozytywne zmiany w uczniach z niepełnosprawnością, takie jak: zwiększenie poczucia pewności siebie i poczucia własnej wartości”24.
– „Kształtowanie pozytywnych postaw wobec osób z niepełnosprawnością.
Kontakt z uczniem ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi przyczynia się do kształtowania pozytywnych postaw, skłaniając nauczyciela do prze-zwyciężania uprzedzeń oraz wykorzystywania takich strategii działania, które pozwalają na bardziej skuteczne przezwyciężanie trudności ucznia. Integracji społecznej sprzyja systematyczny proces przygotowania uczniów z niepełnosprawnością oraz informowania uczniów sprawnych o ważności inkluzji. W opinii uczniów sprawnych program włączający pomógł im zrozu-mieć indywidualne różnice w wyglądzie fizycznym i zachowaniu wystę-pujące między dziećmi, powiązać ich doświadczenia z uczuciami uczniów z niepełnosprawnością oraz zrozumieć, że ich niepełnosprawni rówieśnicy są osobami wartościowymi”25.
– „Pozytywne efekty dla rozwoju uczniów z niepełnosprawnością oraz
w pełni sprawnych. Rodzice uczniów sprawnych i rodzice uczniów
24 Zob. A. Zamkowska, Wsparcie edukacyjne…, s. 48.
z niepełnosprawnością kształconych w klasach ogólnodostępnych byli w równym stopniu zadowoleni z modelu inkluzyjnego, a poziom ich zadowo-lenia był albo stały, albo wzrastał po kilku miesiącach od rozpoczęcia wspólnej nauki. Pozytywne rezultaty inkluzji zauważali także sami uczniowie”26.