Dzieje ludności żydowskiej na Śląsku - ze szczególnym uwzględnieniem zachodniego

Przedstawienie przeszłości ludności żydowskiej na Śląsku nie było dla autora pracy sprawą prostą. Podstawowy problem dotyczył odpowiedniego przyporządkowania Żydów śląskich do historii ludności mozaistycznej w Europie Środkowo-Wschodniej. Kluczem do rozwiązania dylematu było odpowiedzenie sobie na pytanie: czy historię miejscowej ludności należy widzieć przez pryzmat rozwoju społeczności Żydów polskich, czy też traktować ją jako element procesów historycznych zachodzących w Czechach lub na terenie tzw. Starej Rzeszy?

Jak zauważył Jacob Katz, do połowy XVIII wieku tereny od Alzacji po państwo polsko-litewskie traktować można jako żydowską jedność – charakteryzującą się podobnym życiem diaspory, utrzymującą ze sobą kontakty oraz wymieniającą się nauczycielami i rabinami, co skutkowało recepcją myśli (poprzez rękopisy i druki). Jedność ta została zburzona przez wzrost tendencji haskalowych na zachodzie oraz chasydzkich na wschodzie w XVIII wieku (Katz, 1961).

Z całą pewnością jednym z najważniejszych wyznaczników poczucia tożsamości i odrębności wspólnoty był język, którym posługiwali się Żydzi. Na terenach niemieckich, w związku z daleko idącą izolacją (gettoizacją) Żydów, rozwinął się zachodni dialekt jidysz (mayrev – yidish), podczas gdy na terenach słowiańskich był to wschodni dialekt jidysz (mizrach – yidish). Tereny Śląska stanowiły pomost pomiędzy tymi dwoma grupami dialektycznymi, co w znacznej części związane było z przebiegającą tam linią podziału obszaru języka niemieckiego i polskiego. W XVIII wieku w Niemczech rozpoczął się proces ograniczania dyskryminacji Żydów – był on bezpośrednio związany z rozwojem tak zwanego oświecenia żydowskiego (haskali), którego zwolennicy przyczynili się do znacznego spostponowania jidysz na rzecz literackich języków krajów, w których Żydzi mieszkali. Natomiast na obszarze wschodnim wciąż posługiwano się jidysz, co z kolei przyczyniło się nie tylko do ewolucji tego języka, ale również do budowania odrębności grupy na zewnątrz – i jedności wewnątrz gmin żydowskich. Śląsk (będący obszarem pogranicznym) podlegał

87

obu wspomnianym procesom, a czynnikiem zwiększającym jego heterogeniczność był „import”

z terenów Polski jednostek reprezentujących elity oświatowe i kulturowe (np. opiekunek, nauczycieli, rzezaków czy rabinów). Elementami łączącymi Śląsk z terenami wschodnimi były również zapożyczenia w zakresie organizacji instytucji społeczno-religijnych od współbraci z obszarów Polski (Ziątkowski, 2007). W związku z powyższym analiza uwarunkowań wpływających na rozwój społeczności żydowskiej na terenie Śląska powinna być prowadzona dwutorowo: z uwzględnieniem stanowisk władz centralnych i administracji państwowej, oraz postaw władz lokalnych, będących reprezentantami woli i poglądów miejscowej społeczności.

W celu dokonania syntezy dziejów ludności żydowskiej na omawianym terenie wykorzystano podział chronologiczny, który dzieli historię Żydów na Śląsku na siedem okresów historycznych:

1. Początki osadnictwa na Śląsku i powstawanie pierwszych gmin żydowskich (X –XIV w.) 2. Okres prześladowań i wypędzeń (XIV – XVII w.)

3. Okres odrodzenia (od XVII w. do 1806/1807 r.)

4. Okres emancypacji i akulturacji (od 1806 /1807r. do 1870 r.) 5. Okres integracji (od 1870 r. do 1933 r.)

6. Okres wyłączenia, izolacji i prześladowań hitlerowskich (od 1933r. do 1945 r.) 7. Okres powojenny (po 1945 r.)

Podane powyżej ramy czasowe są płynne, a poszczególne epoki bardzo często się przenikają.

Początki osadnictwa żydowskiego na Śląsku i powstawanie pierwszych gmin żydowskich (XII – XIV w.)

Ludność żydowska już od czasów średniowiecza tworzyła ważne ogniwo życia gospodarczego i społecznego Śląska. Żydzi przybyli tutaj, podobnie jak na inne obszary Europy Środkowej, uciekając przed pogromami, których początkiem były wyprawy krzyżowe (Bobowski, 1989). Pierwsi Żydzi na terenie Śląska pojawili się na początku XII wieku w okolicach Wrocławia i Bolesławca (Bobowski, 1989).

88

Obecność Żydów na terenie Górnego Śląska datowana jest na pierwszą połowę XIII wieku, co znajduje potwierdzenie w ordynacji celnej z 1226 roku, ustalającej stawki celne dla towarów przewożonych przez Żydów, oraz w Kodeksie Dyplomatycznym Śląska, który informuje o pobycie Żydów w kasztelanii bytomskiej w latach 1226-1227 (Walerjański, 2005). Generalizując, stwierdzić można, że pierwsi osadnicy wyznania mojżeszowego osiedlali się w miastach górnośląskich położonych na skrzyżowaniach szlaków handlowych prowadzących z Węgier do Wielkopolski i z Wrocławia do Krakowa (Jaworski, 1997). W pierwszej połowie XIII wieku ziemia śląska była wymarzonym celem wędrówek Żydów, szczególnie po okresie najazdów tatarskich. Do połowy XIV wieku Żydzi osiedlili się w 35 śląskich miastach, a przybywając z Zachodu, przywozili ze sobą zachodnie wzorce organizacji społecznej i politycznej (Walerjański, 2005).

W pierwszych latach swojego osadnictwa śląscy Żydzi nie byli ograniczani w prowadzeniu działalności gospodarczej. Zajmowali się oni przede wszystkim uprawą roli, ale mieli też swój udział w rozwoju rzemiosła (w tym produkcji szkła, jedwabiu i pergaminu). Od samego początku byli również aktywnie zaangażowani w operacje kredytowe i wymianę towarową (Bobowski, 1989).

W średniowieczu status prawny ludności żydowskiej regulowały przywileje książąt śląskich, w związku z czym podlegała ona ich jurysdykcji, im płaciła podatki i podlegała wyrokom ich sądów (Bałaban, 1925). Pozostawanie kolonii żydowskich pod bezpośrednią opieką księcia podyktowane było względami bezpieczeństwa tej grupy poddanych, która na nowych terenach również narażona była na ataki ze strony chrześcijańskiej ludności lokalnej, pomimo że nie była ona wrogo nastawiona do Żydów w momencie ich pojawienia się na Śląsku. Bezpośrednimi przyczynami tej dyskryminacji była w głównej mierze dobra sytuacja ekonomiczna Żydów śląskich, a także ich odrębność obyczajowa, językowa i kulturowa. Jednak największym problemem było odmienne wyznanie.

Bardzo często zdarzały się oskarżenia Żydów o klęski żywiołowe, epidemie i inne nieszczęścia;

oskarżano ich również o mordy rytualne (Bobowski, 1989). Wprawdzie pogromy na ziemiach śląskich nie miały tak krwawego przebiegu jak w Europie Zachodniej, to jednak już od XIII wieku zdarzały się przypadki prześladowań Żydów na Śląsku. Konflikt ten zaostrzała polityka duchowieństwa katolickiego, które podkreślało odmienność religijną Żydów (Bobowski, 1989).

Można uznać, że w epoce tej Żydzi nie byli szczególnie prześladowani, ale traktowano ich jak każdego obcego, który pojawiał się na obszarze podlegającym władzy księcia (Ziątkowski, 2014).

89

Od początku pojawienia się Żydów na Śląsku żyli oni w państwie feudalnym, w którym ludność mozaistyczna była traktowana jako odrębna grupa społeczna. Okres ten charakteryzował się coraz większym związaniem Żydów z miastami i stanem mieszczańskim, czego efektem był konflikt ekonomiczny i jurysdykcyjny, który w kolejnych latach doprowadził do prześladowań i zakazu pobytu Żydów (a nawet wprowadzenia przywieju „de non tolerandis Judaeis”) w niektórych śląskich księstwach. Powstawanie nowych gmin żydowskich na terenie Śląska możliwe było dzięki rozwojowi gospodarczemu prowincji, następującemu w skutek zastosowania nowych rozwiązań prawnych i ekonomicznych przy jednoczesnej mobilizacji kapitału. W tych okolicznościach ludność żydowska z Europy Zachodniej mogła zająć się obrotem pieniężnym. Konsekwencje społeczno-ekonomiczne systemu stanowego doprowadziły do wielu konfliktów. Żydzi w Niemczech wiedli podobny żywot do swoich współbraci w innych krajach. Ludność żydowska była rozpoznawalna jako grupa społeczna posiadająca silną tożsamość i historię. Żydzi zostali obdarzeni wyrazistą samoświadomością, a ich kultura i sposób życia regulowane były przez porządek religijny (Sholem, 2006).

Jednocześnie niemieckie wartości kulturowe zaczęły przenikać życie i obyczaje Żydów stając się wartościami żydowskimi. Rozpoczął się powolny i skomplikowany proces asymilacji ludności żydowskiej. W pojęciu asymilacji mieszczą się cztery równoległe procesy: akulturacja – czyli przejęcie zwyczajów (kulturowych, społecznych czy językowych) grupy dominującej, integracja – rozumiana jako włączenie się ludności żydowskiej do sfer działalności i kręgów społecznych, w których Żydzi byli dotychczas nieobecni, emancypacja – polegająca na przyznaniu praw i przywilejów obywatelskich równych prawom i przywilejom innym jednostkom pochodzącym z tej samej warstwy społeczno – ekonomicznej, oraz sekularyzacja – w której Żydzi odrzucają wierzenia religijne i wynikające z tych wierzeń praktyki (Jagodzińska, 2010).

Okres prześladowań i wypędzeń (XIV – XVII w.)

Po utracie suwerenności przez księstwa zwierzchnictwo nad Żydami przypadło królom czeskim (od XIV wieku), a później również władcom niemieckim (od XVI wieku). Żydzi z jednej strony znacznie zasilali kasę monarchów (za co otrzymywali liczne przywileje), z drugiej jednak stanowili dużą konkurencję dla chrześcijańskich kupców i rzemieślników, co z kolei powodowało, iż ludność żydowska nie była mile widziana w miastach.

90

Członkowie diaspory często padali ofiarą tumultów i wypędzeń, zmuszani byli również do osiedlania się w osobnych dzielnicach i do noszenia wyraźnych oznaczeń na ubraniach. Zakazywano Żydom relacji towarzyskich z chrześcijanami, a co więcej oskarżano ich o spowodowanie zarazy (rok 1394), bezczeszczenie hostii (rok 1453), uprawianie czarów (rok 1535) (Bałaban, 1925).

Pogromy Żydów na Śląsku nasiliły się na początku XV wieku i wiązały się z zaostrzeniem się przeciwieństw związanych ze statusem ekonomicznym mieszkańców miast. Patrycjat wielu miast śląskich wykorzystywał pogromy Żydów jako wentyl bezpieczeństwa pozwalający rozładować niezadowolenie biedoty ze stosunków ekonomicznych (Bobowski, 1989). Oprócz pogromów masowych upowszechniały się również napady indywidualne, skierowane szczególnie w stronę bogatych przedstawicieli ludności żydowskiej.

Fala masowych pogromów wzmocniła się w drugiej połowie XV wieku wraz z przybyciem na teren Śląska kaznodziei Jana Kapistrana, który rozpalał wśród chrześcijan niechęć do Żydów. Częste i masowe pogromy na ludności żydowskiej miały dla Śląska fatalne skutki ekonomiczne, czego świadomi byli sami prześladowcy, którzy zazwyczaj tuż po wypędzeniu Żydów z danej miejscowości, pozwalali im na ponowne osiedlenie się pod warunkiem wpłaty określonego okupu (Bobowski, 1989).

Konkurencja gospodarcza ze strony Żydów stała się głównym powodem starań mieszczan górnośląskich o oficjalne pozbycie się Żydów z miast. Jako główne powody podawali oni: zbytnie zadłużenie mieszczan, chłopów i szlachty, bluźnierstwo, a nawet współpracę i szpiegostwo na rzecz Turków (Kwak, 1989). Ostatecznie, edyktem cesarza Ferdynanda I Habsburga z 1559 roku (na podstawie uchwały podjętej przez Sejm Śląski w 1558 roku.), Żydzi zostali wypędzeni z wszystkich ziem dziedzicznych Habsburgów, czego wynikiem było stopniowe zanikanie skupisk żydowskich na Górnym Śląsku u schyłku XVI wieku (Bałaban, 1925).

Okres odrodzenia (od XVII do 1806/1807 r.)

Sytuacja prawna ludności wyznania mojżeszowego zmieniła się dopiero w wyniku postanowień pokoju westfalskiego z 1648 roku. Według zawartego porozumienia zwierzchnictwo nad Żydami zostało przekazane właścicielom ziem, na których zamieszkiwali. Zmiana ta umożliwiła magnatom górnośląskim sprowadzenie Żydów do swoich dóbr, szczególnie w celu ożywienia gospodarki (Jaworski, 1997).

91

Karol VI Habsburg (mimo że słynął z braku tolerancji religijne) zainicjował na Śląsku próbę określenia materialnego i prawnego położenia ludności żydowskiej, która w roku 1737 liczyła około 4000 osób, czyli stanowiła 0,5% ogółu mieszkańców Śląska. Żydzi, którzy po wojnie trzydziestoletniej byli prześladowani w Polsce i na Ukrainie, znaleźli życzliwe przyjęcie na nękanym problemami gospodarczymi Śląsku. W związku z tym osiedlali się tam chętnie i licznie, w szczególności na Górnym Śląsku (Bahlcke, 2001). W okresie tym Żydzi pojawiają się ponownie w Nysie, Pszczynie, Opolu, Mikołowie, Namysłowie, Głogówku i w Gliwicach (Walerjański, 2005).

Głównym zajęciem zarobkowym Żydów była w tym okresie dzierżawa ceł, młynów, szynków, mleczarni i browarów. Karol VI nie zadowolił się jedynie bezpośrednimi zyskami z żydowskiej działalności handlowej, ale (nakłaniając ich do zaakceptowania podatku tolerancyjnego) wyciągnął również rękę po żydowskie daniny płacone dotychczas na rzecz stanów. Korzyścią, wynikającą z zaakceptowania owego podatku, było zalegalizowanie, jak dotąd nieoficjalnie tolerowanego, pobytu Żydów na Śląsku (Bahlcke, 2001).

Habsburgom zależało na dochodach płynących od ludności żydowskiej bezpośrednio do ich skarbu, wobec czego postanowili ściślej powiązać prawa Żydów do pobytu na Śląsku z wolą króla-cesarza. Tym samym większa liczba Żydów napłynęła do miast Górnego Śląska po wydaniu przez cesarza w roku 1713 edyktu tolerancyjnego, na mocy którego Żydzi mogli osiedlać się na Śląsku po uiszczeniu określonej opłaty, składającej się z pogłównego oraz opłaty tolerancyjnej (Kwak, 1989).

Żydzi liczyli jednak na (oprócz legalizacji pobytu) większe zabezpieczenie swojej pozycji prawnej i ekonomicznej, co jednak spotkało się z twardym oporem szlachty i miast oraz kupców i cechów, którzy byli tradycyjnie wrogo nastawieni do tej grupy społecznej (Bahlcke, 2001). Patent tolerancyjny ujednolicił sytuację prawną Żydów na Śląsku, uzależniając prawo pobytu i prowadzenia działalności gospodarczej od woli władcy i uiszczenia stosownych podatków do cesarsko-królewskiego urzędu.

Jednakże reakcją na nowe przepisy była pewna forma sabotażu ze strony śląskich książąt i szlachciców, którzy nie byli skorzy do ujawnienia swoich Żydów, a tym samym do osłabienia ich siły kapitałowej (Ziątkowski, 2007).

Ważnym elementem patentu tolerancyjnego było stworzenie odrębnego systemu administracji rządowej dla ludności mozaistycznej (tzw. Urzędu Tolerancyjnego dla Żydów). Do jego zadań należało pobieranie opłat tolerancyjnych i wydawanie potwierdzeń oraz regulowanie swobody

92

podróży Żydów, ich prawa do osiedlania czy prowadzenia działalności gospodarczej. Na Górnym Śląsku powstało sześć takich urzędów (Ziątkowski, 2007).

W 1726 roku Śląski Urząd Zwierzchni wprowadził w życie patent „Wegen der Juden”, w którym pod groźbą kary pieniężnej zakazano Żydom osiedlania się w domach i miejscowościach, w których wcześniej nie mieszkali, a gminom żydowskim przyjmowania nowych członków.

Jednocześnie patent ten wprowadził zasadę inkolatu: dającą prawo statusu mieszkańca oraz możliwość zawarcia małżeństwa tylko jednemu synowi z rodziny żydowskiej – pozostali (oraz córki) mieli po osiągnięciu pełnoletności opuścić kraj (Walerjański, 2005).

Wprowadzenie jednolitego prawa i odrębnej administracji nie powstrzymały jednak napływu nowych osadników żydowskich na teren Śląska, a część społeczności żydowskiej wciąż kryła się pod skrzydłami szlachty. Wobec powyższego Karol VI wydał w roku 1738 edykt o wydaleniu z terenu Śląska wszystkich Żydów nieuprzywilejowanych (Ziątkowski, 2007). Po śmierci Karola VI w roku 1740 Maria Teresa ponowiła nakaz, ale nie miał on szans na realizację w związku z okupacją Śląska przez wojska pruskie (Bahlcke, 2001).

W wyniku pierwszej wojny śląskiej w 1742 roku większa część Górnego Śląska znalazła się w granicach Królestwa Pruskiego. Sprawami Żydów w nowej rzeczywistości zajmował się komisarz z Królewskiej Kamery Finansowej, którego pierwszym zadaniem było oszacowanie liczby Żydów na całym Śląsku (Ziątkowski, 2014). Fryderyk II usiłował zmniejszyć liczebność Żydów w państwie, ograniczając im prawo do wykonywania wielu zawodów, ale już w 1750 roku ludność wyznania mojżeszowego została na nowo dopuszczona do miast Górnego Śląska w celu ożywienia w nich handlu (Jaworski, 1997). Prusy pod rządami Fryderyka II były bardziej tolerancyjne od innych państw, pomimo że prawie wszystkich Żydów uważano oficjalnie za ludzi „gorszego gatunku”.

Według Fryderyka II wszystkie religie były fałszywe, ale jednocześnie – przydatne politycznie. Jego zdaniem zatem powinny być tolerowane, a zadaniem władcy jest jedynie sprawowanie nadzoru, aby jedna religia nie szkodziła drugiej (Elon, 2012).

W 1748 roku Kamera Wrocławska wydała zarządzenie ograniczające imigrację Żydów spoza Śląska, ale jednocześnie utrudniające emigrację ze Śląska – w przypadku emigracji Żyd zobowiązany był, oprócz uiszczenia opłaty emigracyjnej, pozostawić na Śląsku 10% swojego majątku. Zarządzenie

93

to odbierało prawo pobytu na terenie Śląska Żydom, którzy ogłosili bankructwo, a dla przyłapanych na paserstwie przewidywano nawet wypędzanie z kraju (Nadolski, 2006).

Dnia 2 grudnia 1751 roku wydany został tzw. Juden Reglement (Regulacja Spraw Żydów na Śląsku). Jego celem było dalsze ograniczenie napływu ludności żydowskiej na Śląsk oraz poddanie ścisłej kontroli Żydów już tam przebywających. Zgodnie z nowymi zasadami tolerowanymi do zamieszkania na terenie Śląska byli jedynie Żydzi, którzy cieszyli się nieposzlakowaną opinią, nie dopuszczali się oszustw i zachowywali się godnie – w tych wypadkach byli oni chronieni przez państwo na zasadach równych chrześcijanom i mogli swobodnie prowadzić swą działalność gospodarczą. Zatrzymano natomiast dopływ nowych wyznawców religijnych, uzależniając go od spełnienia bardzo trudnych do realizacji warunków (na właścicieli ziemskich nałożono obowiązek zgłaszania do landrata (starosty powiatowego) i rejestracji w Królewskim Urzędzie Tolerancyjnym w terminie do 14 dni każdego przypadku osiedlenia się Żyda). Żyd musiał też dysponować majątkiem o wartości co najmniej 200 talarów. Żydzi nie mogli dzierżawić wyszynku lub cła bez zezwolenia, nie wolno im było dzierżawić gospodarstw rolnych i zajmować się działalnością mogącą spowodować szkody materialne dla miast, w których przebywali. Wszystkie małżeństwa żydowskie musiały być rejestrowane we Wrocławiu, a małżeństwo „obcego” Żyda ze śląską Żydówką nie dawało mu prawa osiedlenia się, tylko przeciwnie – zmuszało oboje do opuszczania Śląska. Żydom mieszkającym na Śląsku nie wolno było, bez uzyskania specjalnego zezwolenia, gościć u siebie współwyznawców.

Zgłoszeniu do władz podlegało również zaangażowanie prywatnego nauczyciela lub służby (Nadolski, 2006).

W 1757 roku wydano nowe rozporządzenie, regulujące całokształt kwestii żydowskich na Śląsku, na mocy którego Żydzi zostali podzieleni na pięć klas obywateli: generalnie uprzywilejowanych, uprzywilejowanych, tolerowanych, z prawem stałego wjazdu do miasta i członków chronionych. Klasa generalnie uprzywilejowanych stanowiła niemal arystokrację żydowską – przysługiwała im część praw, które posiadali tylko członkowie społeczności chrześcijańskiej, nie musieli też płacić części narzuconych na Żydów podatków. Do klasy tolerowanych należeli przede wszystkim kupcy i rzemieślnicy wraz z rodzinami – byli oni zobowiązani do opłacania podatków przewidzianych dla ludności żydowskiej. Prawo stałego wjazdu do miasta dotyczyło przede wszystkim gmin przedmiejskich (powstałych po 1744 roku), których mieszkańcy w zamian za jednorazową roczną opłatę otrzymywali zgodę na czasowy pobyt we

94

Wrocławiu. Grupę członków chronionych stanowili ludzie zależni, pracujący i służący u Żydów z klas wyższych (Ziątkowski, 2007).

W 1779 roku Fryderyk II wydał edykt (cofnięty w 1787 roku) nakazujący górnośląskim Żydom opuszczenie wsi i przeniesienie się do miast (Żbikowski, 1997). W ten sposób w XVIII wieku Górny Śląsk stał się miejscem powstawania licznych kolonii żydowskich. Żydzi osiedlali się w miastach, które były lokalnymi centrami handlu, rzemiosła oraz rodzącego się przemysłu.

Szczególnymi względami cieszyli się zamożni Żydzi, którzy zgadzając się na daleko idącą asymilację, mogli skorzystać z aktu naturalizacji (Morawska, 2003).

W XVIII wieku górnośląscy Żydzi zajmowali się przede wszystkim prowadzeniem karczm, piekarń i rzeźni; byli również dzierżawcami dworskich browarów oraz gorzelni (Jaworski 1997).

Równocześnie istniała grupa Żydów najbogatszych, którzy dzięki dostawom dla wojska i udziałowi w rozwoju manufaktur oraz przemysłu dorobili się znacznych fortun, ciesząc się uznaniem władców pruskich (Wiatrowski i Żyga, 1991).

Ze względu na położenie geograficzne Górnego Śląska większość żydowskich handlarzy zajmowała się handlem przygranicznym: eksportowano wyroby przemysłowe, a importowano miód, wełnę, wosk i zboże (to ostatnie nielegalnie). Część bogatych kupców inwestowało w sukiennictwo i przemysł bawełniany. Wzrastająca rola żydowskiego kupiectwa na Górnym Śląsku spotykała się ze znaczną tolerancją Królestwa Pruskiego, które widziało w tym procesie czynnik ożywienia gospodarczego oraz dodatkowe źródło dochodów (Jaworski, 1997). Należy w tym miejscu wspomnieć, że do powstania w roku 1791 państwowej kopalni węgla kamiennego „Król” przyczynił się Żyd Salomon Isaac, który na zlecenie władz pruskich prowadził poszukiwania górnicze na Śląsku (Jaros, 1960). W roku 1791 społeczność żydowska na Śląsku nie była jeszcze zbyt duża, liczyła bowiem 9066 osób. z jej dynamicznym wzrostem mamy do czynienia dopiero w wieku XIX: w 1803 roku populacja Żydów wynosiła 11500, a w 1816 roku: 16079 osób. Zdecydowana większość ludności żydowskiej mieszkała w miastach (Wiatrowski i Żyga, 1991).

Od drugiej połowy XVIII wieku można mówić o kryzysie tradycyjnego żydowskiego świata.

Rozpoczął się proces zwracania się Żydów ku Niemcom. Tym razem ruch ten był świadomy i zmierzał do zdecydowanej akulturacji, emancypacji i integracji z grupą dominującą.

95

Okres emancypacji i akulturacji (1806/1807 r. - 1870 r.)

Emancypacja Żydów w Prusach nie była jednorazowym aktem dziejowym, ale długofalowym procesem, w skład którego wchodziła akulturacja, integracja, emancypacja i sekularyzacja. Na przebieg przemiany niemieckiego życia ludności żydowskiej wpływ miało przede wszystkim niemieckie oświecenie. O “narodzie żydowskim” i o jego przedstawicielach mówi się w Niemczech do około 1820 roku, a w kolejnych dekadach określenie to zostało wyparte przez lansowany (zarówno przez Niemców jak i samych Żydów) termin „wyznanie mojżeszowe” (Sholem, 2006). Pod historiograficznym pojęciem „emancypacji” kryje się wielki ruch równouprawnienia Żydów – będący jednym z elementów europejskiego oświecenia u schyłku epoki feudalnej (Połomski, 1970).

Napoleon, ogłaszając dnia 17 lipca 1806 roku akt tworzący Związek Reński, zakończył okres starego porządku w Niemczech. Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego odeszło w niebyt.

Przegrane bitwy pod Jeną i pod Auerstedt, ucieczka rządu do Kłajpedy, wkroczenie Napoleona do Berlina i warunki pokojowe podyktowane Hohenzollernom w Tylży osłabiły pozycję polityczną Prus w Europie. Był to olbrzymi wstrząs (zarówno dla społeczeństwa jak i elit władzy), który był jedną z przyczyn podjęcia przez władze pruskie próby głębokiej i gruntownej przebudowy państwa.

Rozpoczął się tzw. okres modernizacji, który nie ominął również uregulowania spraw żydowskich.

Na sytuację prawną Żydów miały wpływ wszystkie akty prawne przyjmowane w ramach procesu reform. Żydzi w tym okresie zarówno zyskiwali jak i tracili, gdyż (z uwagi na konieczność spłaty wysokich odszkodowań wojennych) państwu zależało na pieniądzach żydowskich potentatów finansowych (Ziątkowski, 2007).

Poniżej przedstawiono wykaz wydanych w tym okresie aktów prawnych, wraz z krótkim

Poniżej przedstawiono wykaz wydanych w tym okresie aktów prawnych, wraz z krótkim