Geneza business judgment rule

Jako zasadniczy cel tudzież zasadniczą przyczynę istnienia business judgment rule w prawie amerykańskim uznaje się zachęcanie kompetentnych osób do sprawowania funkcji dyrektora i podjęcia przez nich ryzyka związanego członkostwem w radzie dyrektorów⁶⁶⁸. Już w wyroku w sprawie Percy v. Millaudon w 1829 r. Sąd Najwyższy Stanu Luizjana wyraził pogląd, że nikt nie podjąłby się świadczenia usług, jeżeli miałby być odpowiedzialny za szkodę wynikłą z popełnienia błędu, który mógłby popełnić rozważny człowiek⁶⁶⁹. Business judgment rule chroni więc dyrektorów, którzy podejmują decyzje niosące ze sobą ryzyko, będące nieuniknionym elementem prowadzenia działalności gospodarczej⁶⁷⁰.

667 Pełna treść § 8.31 (a) (2) jest następująca i zostanie omówiona w dalszej części niniejszego rozdziału:

㤠8.31 Standards of Liability for Directors

(a) A director shall not be liable to the corporation or its shareholders for any decision to take or not to take action, or any failure to take any action, as a director, unless the party asserting liability in a proceeding establishes that:

(…)

(2) the challenged conduct consisted or was the result of:

(i) action not in good faith; or (ii) a decision

(A) which the director did not reasonably believe to be in the best interests of the corporation, or

(B) as to which the director was not informed to an extent the director reasonably believed appropriate in the circumstances; or

(iii) a lack of objectivity due to the director’s familial, financial or business relationship with, or a lack of independence due to the director’s domination or control by, another person having a material interest in the challenged conduct,

(A) which relationship or which domination or control could reasonably be expected to have affected the director’s judgment respecting the challenged conduct in a manner adverse to the corporation, and (B) after a reasonable expectation to such effect has been established, the director shall not have established that the challenged conduct was reasonably believed best interests of the corporation; or (iv) a sustained failure of the director to devote attention to ongoing oversight of the business and affairs of the corporation, or a failure to devote timely attention, by making (or causing to be made) appropriate inquiry, when particular facts and circumstances of significant concern materialize that would alert a reasonably attentive director to the need for such inquiry; or

(v) receipt of a financial benefit to which the director was not entitled or any other breach of the director’s duties to deal fairly with the corporation and its shareholders that is actionable under applicable law”.

668 K.A. Alces, Debunking…, s. 250–251; S.S. Arsht, The Business Judgment Rule Revisited, Hofstra Law Review 1979, t. 8, nr 1, s. 97–100; R.F. Balotti, J.J. Hanks, Rejudging the Business Judgment Rule, The Business Lawyer 1993, t. 48, nr 4, s. 1342; D.M. Branson, The Rule..., s. 637; M.M. McMurray, An Historical Perspective on the Duty of Care, the Duty of Loyalty, and the Business Judgment Rule, Vanderbilt Law Review 1987, t. 40, nr 3, s. 616.

669 Percy v. Millaudon, 8 Mart.(n.s.) 68 (1829).

670 M.M. McMurray, An Historical Perspective..., s. 617.

183 Zasada biznesowej oceny sytuacji ma również zachęcać członków rad dyrektorów do podejmowania decyzji gospodarczych łączących się z ryzykiem⁶⁷¹. W literaturze podnosi się, że ryzykowne decyzje gospodarcze rady dyrektorów są korzystne dla udziałowców posiadających zdywersyfikowane portfolio (ryzyko i zwrot z inwestycji są wprost proporcjonalne)⁶⁷². Jako że potencjalny zwrot inwestycji akcjonariusza w korporację ma charakter rezydualny (będzie miał miejsce tylko wtedy, gdy wierzyciele spółki zostaną zaspokojeni), w interesie udziałowców jest angażowanie się przez podmiot gospodarczy w projekty umożliwiające wypracowanie jak najwyższego zysku, nawet gdy wiążą się one z dużym ryzykiem niepowodzenia⁶⁷³. Jednocześnie panuje przekonanie, że członkowie rad dyrektorów korporacji są mniej skłonni do podejmowania ryzyka od akcjonariuszy⁶⁷⁴. Taki stan rzeczy związany jest z niemożliwością dywersyfikacji przez nich ryzyka w sposób dostępny dla udziałowców posiadających akcje wielu spółek⁶⁷⁵. Również rodzaj zaangażowania dyrektora jest inny niż udziałowca – pierwsze z nich można w uproszczeniu określić jako osobiste⁶⁷⁶, a drugie jako finansowe. Powyższe wpływa na niższą skłonność managerów do podejmowania ryzykownych decyzji⁶⁷⁷ i konieczność wprowadzania zachęt do realizacji projektów wiążących się z możliwością wypracowania przez korporację wyższego zysku.

W przeciwnym razie wielu dyrektorów nie podejmowałoby ryzyka, co miałoby ujemny wpływ na innowacyjność amerykańskich przedsiębiorstw⁶⁷⁸.

W wyroku w sprawie Percy v. Millaudon wyartykułowano również inną przesłankę, na której oparta jest zasada biznesowej oceny sytuacji – twierdzenie o ludzkiej omylności⁶⁷⁹. Dyrektorzy podejmują błędne decyzje także wtedy, gdy w sposób prawidłowy wypełniają

671 K.A. Alces, Debunking..., s. 250; S.M. Bainbridge, The Business Judgment Rule as Abstention Doctrine, Vanderbilt Law Review 2004, t. 57, nr 1, s. 110–117; D.M. Branson, The Rule..., s. 632. Podobnie In re Citigroup Inc. Shareholder Derivative Litigation, 964 A.2d 106 (Del. Ch. 2009).

672 S.M. Bainbridge, The Business Judgment Rule…, s. 111–112.

673 Ibidem, s. 110–111.

674 Ibidem, s. 113.

675 Jakkolwiek częstym zjawiskiem jest zasiadanie przez dyrektora w radach kilku lub większej ilości korporacji, powszechne jest zwracanie uwagi na ujemne strony tego zjawiska, tak m.in. G.D. Cashman, S.L. Gillan, C. Jun, Going overboard? On busy directors and firm value, Journal of Banking & Finance 2012, t. 36, nr 12; E.M. Fich, A. Shivdasani, Are Busy Boards Effective Monitors?, The Journal of Finance 2006, t. 61, nr 2; J.C. Kress, Board to Death: How Busy Directors Could Cause the Next Financial Crisis, Boston College Law Review 2018, t. 59.

nr 3.

676 O osobistej inwestycji managerów i pracowników w spółkę: M.M. Blair, L.A. Stout, Director Accountability and the Mediating Role of the Corporate Board, Washington University Law Quarterly 2001, t. 79, nr 2, s. 414–

416.

677 J. Gordon, What Enron Means for the Management and Control of the Modern Business Corporation: Some Initial Reflections, University of Chicago Law Review 2002, t. 69, nr 3, s. 1245.

678 L. McMillan, The Business Judgment Rule as an Immunity Doctrine, William and Mary Business Law Review 2012, t. 4, nr 2, s. 526–527.

679 Por. S.S. Arsht, The Business Judgment Rule Revisited, s. 95; M.M. McMurray, An Historical Perspective..., s. 616.

swoje obowiązki. Z tej też przyczyny, zgodnie z business judgment rule, nie są odpowiedzialni za szkodę wynikłą z błędnego osądu, jeżeli działali w dobrej wierze i z należytą starannością⁶⁸⁰. Zasada biznesowej oceny sytuacji ma chronić dyrektorów korporacji przed odpowiedzialnością za błędy popełnione w takich okolicznościach⁶⁸¹.

Sąd Najwyższy Stanu Michigan w słynnym orzeczeniu Dodge v. Ford Motor Co. uzasadnił stosowanie business judgment rule twierdzeniem, iż sędziowie nie są specjalistami w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej⁶⁸². Z tej przyczyny, co do zasady, nie powinni dokonywać biznesowej oceny działań rad dyrektorów, w tym nieprawidłowe jest rozstrzyganie przez sądy o odpowiedniości poziomu ryzyka biznesowego⁶⁸³. Pogląd judykatury stanowi konsekwencję uznania, że decyzja gospodarcza może być wynikiem skomplikowanego i wydłużonego w czasie procesu, wymagającego wiedzy specjalistycznej, której sądy nie posiadają⁶⁸⁴. Decyzje rad dyrektorów często zostają oparte na intuicyjnych domysłach, które mogą dotyczyć m.in. przyszłych trendów branżowych i gospodarczych. Z tego względu analiza decyzji gospodarczej dokonana post factum przez sąd może nie być adekwatnym sposobem oceny jej prawidłowości⁶⁸⁵. Ponadto dzięki business judgment rule sądy nie są obciążone prowadzeniem spraw opierających się wyłącznie na różnicy zdań pomiędzy radą dyrektorów a akcjonariuszem na należyty sposób prowadzenia interesów danej korporacji⁶⁸⁶. W ten sposób zasada biznesowej oceny sytuacji zawęża zakres rozpoznania spraw przez sąd, co nie pozostaje bez wpływu na ogólne obciążenie sędziów ilością pracy⁶⁸⁷.

Business judgment rule stanowi domniemanie na korzyść decyzji podejmowanych przez radę dyrektorów⁶⁸⁸, zakładające, że decyzja była wynikiem zdrowego osądu⁶⁸⁹. W ten sposób zaasada biznesowej oceny sytuacji chroni uprawnienie rady dyrektorów do prowadzenia spraw korporacji, a zarazem ogranicza obawy piastunów dotyczące ewentualnej odpowiedzialności za błędy w ocenie sytuacji⁶⁹⁰. Zgodnie bowiem z wyrokiem w sprawie Smith v. Van Gorkom

680 C.D. Lewis, The Business Judgment Rule and Corporate Directors’ Liability for Mismanagement, Baylor Law Review 1970, t. 22, nr 2, s. 158.

681 Podobnie B.S. Sharfman, The Importance of the Business Judgment Rule, New York University Journal of Law and Business 2017, t. 14, nr 1, s. 28.

682 Dodge v. Ford Motor Co., 204 Mich. 459, 170 N.W. 668 (1919).

683 Brehm v. Eisner, 746 A.2d 244 (Del. 2000), cytując Lewis v. Vogelstein, 699 A. 2d 327 (Del. Ch. 1997).

684 B.S. Sharfman, The Importance…, s. 46.

685 D.M. Branson, The Rule..., s. 637.

686 Karasik v. Pacific Eastern Corporation, 21 Del. Ch. 81, 180 A. 604 (1935); S.S. Arsht, The Business Judgment Rule Revisited, s. 95.

687 D.M. Branson, The Rule..., s. 635, 637–638.

688 Ibidem, s. 632.

689 Sinclair Oil Corporation v. Levien, 280 A.2d 717 (Del. 1971). Podobnie Zapata Corporation v. Maldonado, 430 A.2d 779 (Del. 1981).

690 B.S. Sharfman, The Importance…, s. 28.

185 funkcją zasady biznesowej oceny sytuacji jest wspieranie pełnego i nieskrępowanego zarządu, wykonywanego przez radę dyrektorów⁶⁹¹.Prowadzenie spraw korporacji przez radę dyrektorów lub pod jej zwierzchnictwem jest fundamentalną zasadą amerykańskiego prawa spółek. Wyrazem tej zasady jest § 141 (a) DGCL stanowiący, że sprawy korporacji zorganizowanej zgodnie z rozdziałem pierwszym tytułu ósmego są prowadzone przez radę dyrektorów lub pod jej kierownictwem, chyba że rozdział pierwszy tytułu ósmego lub akt założycielski spółki (ang. certificate of incorporation) stanowi inaczej. Podobną regulację zawiera § 8.01 (b) MBCA, zgodnie z którym wszystkie uprawnienia korporacji są wykonywane przez radę dyrektorów lub z jej upoważnienia, a sprawy korporacji są prowadzone przez radę dyrektorów lub pod jej zwierzchnictwem oraz podlegają jej nadzorowi, chyba że inaczej stanowi umowa zatwierdzona zgodnie z § 7.32 oraz z zastrzeżeniem wszelkich ograniczeń zawartych w akcie założycielskim korporacji (ang. articles of incorporation) dopuszczalnych zgodnie z § 2.02 (b). Jak wskazano w wyroku w sprawie Zapata Corporation v. Maldonado zasada biznesowej oceny sytuacji i § 141 (a) DGCL pozostają ze sobą w korelacji, ponieważ pierwsza z nich została stworzona przez sądy, by móc uszanować specjalistyczną wiedzę dyrektorów z zakresu biznesu, której dają wyraz wykonując uprawnienia kierownicze przysługujące im na mocy § 141 (a) DGCL⁶⁹². Tym samym business judgment rule uniemożliwia sądom wywieranie nadmiernego wpływu na prowadzenie spraw korporacji⁶⁹³. Zgodnie z orzecznictwem ingerowanie przez sądy w wewnętrze sprawy spółki nie byłoby prawidłowe, ponieważ zadaniem organów wymiaru sprawiedliwości nie jest podejmowanie za korporacje decyzji dotyczących ich strategii i sposobu zarządzania biznesem⁶⁹⁴.

W doktrynie podnosi się, że zasada biznesowej oceny sytuacji wspiera również respektowanie wewnętrznych regulacji korporacji⁶⁹⁵, zawartych w jej akcie założycielskim (ang. articles of incorporation bądź certificate of incorporation), statucie (ang. bylaws) czy umowie udziałowców (ang. shareholders agreement). Poprzez powstrzymywanie się przez sądy od oceny biznesowej aktywności rady dyrektorów, ograniczone i utrudnione jest podważanie wewnętrznych reguł funkcjonowania korporacji, ustanowionych w sposób zgodny z prawem, oraz wyników ich zastosowania.

691 Smith v. Van Gorkom, 488 A.2d 858 (Del. 1985).

692 Zapata Corporation v. Maldonado, 430 A.2d 779 (Del. 1981).

693 Cede & Co. v. Technicolor, Inc., 634 A.2d 345 (Del. 1993).

694 Shlensky v. Wrigley, 95 Ill. App. 2d 173, 237 N.E.2d 776 (Ill. App. Ct. 1968).

695 B.S. Sharfman, The Importance…, s. 47.

Kolejnym uzasadnieniem dla business judgment rule jest zjawisko psychologiczne nazywane efektem wiedzy po fakcie (ang. hindsight bias). Zjawisko to opisuje ludzką tendencję do uznawania po wydarzeniu, że prawdopodobieństwo jego wystąpienia było znacznie wyższe, niż miało to miejsce w rzeczywistości⁶⁹⁶. Opisywany błąd poznawczy oznacza, że ludzie często uważają minione wydarzenie za przewidywalne i niemal oczywiste, podczas gdy prawdopodobieństwo wystąpienia określonego skutku było niewysokie. W efekcie człowiek jest przekonany, iż inni powinni antycypować nadchodzące wydarzenia z większą dokładnością i pewnością niż miało to realnie miejsce⁶⁹⁷. Jakkolwiek w codziennym życiu ocenianie prawdopodobieństwa wystąpienia minionych zdarzeń nieczęsto jest potrzebne, to w pracy sędziego przesądzanie, co pozwany powinien był przewidzieć jest nieodzowne, zwłaszcza w przypadku dokonywania oceny dopełnienia przez stronę postępowania należytej staranności.

W każdej tego typu sytuacji sędziowie są narażeni na wpływ efektu wiedzy po fakcie⁶⁹⁸. Należy wskazać, że świadomość występowania zjawiska nie eliminuje jego działania w momencie dokonywania przez ludzi oceny prawdopodobieństwa wystąpienia zdarzenia⁶⁹⁹. Amerykańska judykatura stosuje różne rozwiązania w celu uniknięcia skutków efektu wiedzy po fakcie⁷⁰⁰, jednym z nich jest właśnie business judgment rule. Odpowiedzialność członków rad dyrektorów oparta jest na standardzie rażącego niedbalstwa⁷⁰¹. Dzięki temu piastuni organu, których działanie spełni warunki zastosowania zasady biznesowej oceny sytuacji, nie ponoszą odpowiedzialności za skutki błędnych decyzji, nawet jeżeli post factum wydaje się ona podjęta w sposób niedbały⁷⁰². Jak wskazał Sąd Najwyższy Stanu Nowy Jork, nikt nie powinien być oceniany na podstawie standardu wiedzy, która powstała po określonym zdarzeniu i w jego wyniku⁷⁰³. Urzeczywistnieniu tego nakazu również służy zasada biznesowej oceny sytuacji.

696 S.M. Bainbridge, The Business Judgment Rule..., s. 114; J.J. Rachlinski, Heuristics and Biases in the Courts:

Ignorance or Adaptation, Oregon Law Review 2000, t. 77, nr 1, s. 66.

697 B. Fischhoff, For those condemned to study the past: Heuristics and biases in hindsight [w:] D. Kahneman, P.

Slovic, A. Tversky (red.), Judgment under uncertainty, Cambridge 1982, s. 341.

698 J.J. Rachlinski, Heuristics and Biases in the Courts..., s. 69.

699 J.J. Rachlinski, A Positive Psychological Theory of Judging in Hindsight, The University of Chicago Law Review 1998, t. 65, nr 2, s. 586–588.

700Szerzej Ibidem, s. 607–624; J.J. Rachlinski, Heuristics and Biases in the Courts..., s. 71–72.

701 Aronson v. Lewis, 473 A.2d 805 (Del. 1984); Smith v. Van Gorkom, 488 A.2d 858 (Del. 1985).

702 J.J. Rachlinski, A Positive Psychological Theory…, s. 619–620.

703 Litwin v. Allen, 25 N.Y.S.2d 667 (Sup. Ct. 1940), powołując się na wyrok w sprawie Costello v. Costello, 209 N.Y. 252.

187 5.2.2. Zasada biznesowej oceny sytuacji jako doktryna wstrzymywania się (ang.

abstention doctrine)

Jednym z najczęściej przytaczanych przez doktrynę orzeczeń sądowych dotyczących business judgment rule jest wyrok Sądu Apelacyjnego stanu Illinois w sprawie Shlensky v. Wrigley⁷⁰⁴. Wskazuje się, że rozstrzygając tę sprawę, sąd urzeczywistnił doktrynę wstrzymywania się (ang.

abstention doctrine)⁷⁰⁵. Wyrok wydano w następującym stanie faktycznym. Chicago National League Ball Club Inc. była korporacją, która posiadała i zarządzała profesjonalnym klubem baseballowym Chicago Cups. Korporacja administrowała również stadionem Chicago Cups o nazwie Wrigley Field. Powód William Shlensky był mniejszościowym udziałowcem Chicago National League Ball Club Inc., a pozwanymi dyrektorzy korporacji. Jeden z pozwanych, Philip K. Wrigley, był ponadto również jej prezesem (ang. president) i posiadaczem ok 80%

udziałów. W latach 1961-1965 działalność korporacji bezpośrednio związana z baseballem przynosiła straty, co zdaniem Williama Shlensky’ego wynikało z niskiej frekwencji kibiców na meczach rozgrywanych przez Chicago Cubs na Wrigley Field. Powód podniósł, że każdy klub Major League Baseball oprócz Chicago Cups rozgrywał niemal wszystkie mecze na swoim boisku w godzinach wieczornych przy sztucznym oświetleniu (wyłączając mecze rozgrywane w dniu otwarcia sezonu, soboty, niedziele i święta). Jako że na Wrigley Field nie zainstalowano oświetlenia, mecze nie mogły odbywać się w godzinach wieczornych, co zdaniem powoda było przyczyną ponoszenia strat przez Chicago National League Ball Club Inc. Powód twierdził, że Philip K. Wrigley zdecydował o nieinstalowaniu sztucznego oświetlenia na Wrigley Field nie ze względu na dobro korporacji, lecz z powodu osobistych przekonań o baseballu jako sporcie, który powinien być uprawiany za dnia oraz o potencjalnie negatywnym wpływie tak zmodernizowanego stadionu na sąsiedztwo Wrigley Field. Philip K. Wrigley miał również przyznać, że nie ma dla niego znaczenia, czy korporacja zyskałaby na montażu i używaniu sztucznego oświetlenia, gdyż niepokoi się o wpływ takich działań na sąsiedztwo stadionu.

Powód podniósł, że pozostali dyrektorzy National League Ball Club Inc. byli świadomi powyższych okoliczności, ale zostali zdominowani przez Philipa K. Wrigley’a i również stali się przeciwni ewentualnej modernizacji stadionu.

Sąd nie zakwestionował decyzji rady dyrektorów o nieinstalowaniu sztucznego oświetlenia.

Zdaniem sądu powód nie wykazał, że motywy działania przypisane dyrektorom nie były zgodne z najlepszym interesem korporacji. Utrzymywanie sąsiedztwa Wrigley Field w dobrym

704 Shlensky v. Wrigley, 95 Ill. App. 2d 173, 237 N.E.2d 776 (Ill. App. Ct. 1968).

705 S.M. Bainbridge, The Business Judgment Rule..., s. 95.

stanie może być korzystne dla National League Ball Club Inc. Kondycja najbliższej okolicy stadionu stanowi potencjalnie istotny czynnik w decyzji widza o uczestnictwie w meczu Chicago Cups. Ponadto ważne dla korporacji może być również, by wartość nieruchomości Wrigley Field była jak najwyższa, na co wpływ ma sąsiedztwo stadionu. Sąd Apelacyjny stanu Illinois nie przesądził, że działanie rady dyrektorów było prawidłowe, gdyż sformułowanie takiego twierdzenia było ponad jego kompetencje i możliwości. Wskazał, że decyzja o montażu oświetlenia należy do rady dyrektorów, a motywacja piastunów organu opisana w zmodyfikowanym pozwie nie wskazywała na oszustwo, niezgodność z prawem czy konflikt interesów. Dyrektorzy są powoływani przez udziałowców z powodu ich kompetencji oraz zdolności biznesowej oceny sytuacji i sądy nie mogą wymagać, by rezygnowali ze swoich opinii i robili to samo, co dyrektorzy innych spółek. Sąd nie ocenia tego typu zachowań, chyba że dyrektorzy zaniechali wykonywania swoich obowiązków (ang.

dereliction of duty), a sam fakt podejmowania nienaśladowczych decyzji nie oznacza niewykonywania zadań przez piastunów organu.

Jak zaznaczono powyżej, wyrok w sprawie Shlensky v. Wrigley jest przykładem zastosowania doktryny wstrzymywania się przez sądy. Organy wymiaru sprawiedliwości respektują decyzje gospodarcze rad dyrektorów podjęte w dobrej wierze i wstrzymują się od dokonywania ich oceny⁷⁰⁶. Co do zasady sądy dokładnie analizują działanie członków organu tylko wtedy, jeżeli ich zachowanie miało charakter oszustwa, niezgodności z prawem lub konfliktu interesów⁷⁰⁷. Instrumentem prawnym stosowanym w celu ochrony decyzji rad dyrektorów podjętych w dobrej wierze przed sądową interwencją jest właśnie business judgment rule⁷⁰⁸.

Business judgment rule jako doktrynę wstrzymywania się opisał Stephen Bainbridge, będący współcześnie jednym z najważniejszych badaczy amerykańskiego prawa korporacyjnego⁷⁰⁹. W jego przekonaniu business judgment rule jest instrumentem prawnym regulującym relację pomiędzy władzą rady dyrektorów (ang. authority), zwłaszcza w aspekcie dyskrecjonalnego władztwa rady dyrektorów w podejmowaniu decyzji, a odpowiedzialnością piastunów organu za dokonane decyzje (ang. accountability)⁷¹⁰. Jakkolwiek wobec rozdziału władzy i kontroli w korporacjach odpowiedzialność jest bardzo ważnym zagadnieniem, efektywne zarządzanie spółką jest możliwe jedynie, gdy

706 Por. np. Aronson v. Lewis, 473 A.2d 805 (Del. 1984).

707 B.S. Sharfman, The Importance..., s. 55. Podobnie Sąd Najwyższy Stanu Delaware w wyroku Brehm v. Eisner, 746 A.2d 244 (Del. 2000).

708 Emerald Partners v. Berlin, 787 A.2d 85 (Del. 2001).

709 S.M. Bainbridge, The Business Judgment Rule…, s. 83-130.

710 Ibidem, s. 84, 87.

189 władza rady dyrektorów nie jest ciągle podważana przez dokonywanie sądowej oceny decyzji biznesowych⁷¹¹. Powyższe tezy są powiązane z propagowaną przez Stephena Bainbridge’a teorią nadrzędności dyrektorów (ang. director primacy theory)⁷¹², stojącą w opozycji do modelu nadrzędności udziałowców (ang. shareholder primacy model). Zgodnie z teorią nadrzędności dyrektorów korporacje są instrumentami, za pomocą których rada dyrektorów angażuje czynniki produkcji, a więc nie można twierdzić, że dyrektorzy są tylko przedstawicielami (ang. agents) udziałowców⁷¹³. Władza rady dyrektorów jest ograniczona przez zobowiązania umowne, a jednym z nich jest maksymalizacja majątku udziałowców (ang.

shareholder wealth maximization)⁷¹⁴. Konsekwencją szerokich uprawnień rady dyrektorów jest ryzyko oportunizmu i użycia uprawnień do uzyskania osobistych korzyści np. poprzez self-dealing⁷¹⁵. Z powyższego ma wynikać prezentowana przez badacza relacja pomiędzy władzą a odpowiedzialnością rady dyrektorów oraz podstawowe zagadnienie dotyczące stosowania business judgment rule – odpowiednie wyważenie pomiędzy respektowaniem władzy organu a jego odpowiedzialnością⁷¹⁶. W przekonaniu Stephena Bainbridge’a funkcją zasady biznesowej oceny sytuacji jest uniemożliwienie sądom dokonania oceny, czy dyrektorzy naruszyli obowiązek starannego działania (ang. duty of care)⁷¹⁷. Doktryna wstrzymywania się uniemożliwia sądową kontrolę naruszenia obowiązku starannego działania, chyba że powód obali, wynikające z business judgment rule, domniemanie dobrej wiary⁷¹⁸.