prze-rywania ciąży, choć byli i tacy, którzy dokonywali aborcji, powołując się na „etyczne
przesłanki”. Czynił tak słynny lekarz Ferdinand Sauerbruch, ale spotykał się z
protesta-mi zarówno komunistów, jak i katolików, choć z drugiej strony abp Berlina hr. Conrad
von Preysing ubolewał w memoriale do Amerykanów, że Rosjanie swoimi gwałtami
doprowadzili do osłabienia podstaw biologicznych dla następnych pokoleń
245.
Powstało nieformalne „prawo gryfijskie” (Lex Gryphiswaldensis), gdy 29 maja 1945 r.
zdecydowano w tamtejszej klinice uniwersyteckiej o łamaniu zakazu aborcji z § 218, gdy
z powodów medycznych i etycznych aborcja powinna być przeprowadzona. W
Wirtem-bergii–Hohenzollernie 18 stycznie 1946 r. wydano poufne zarządzenie, by dopuszczać
aborcję, gdy poród dziecka przyniósłby matce ujemne duchowe skutki. We francuskiej
strefie okupacyjnej szef wymiaru sprawiedliwości 18 grudnia 1945 roku zarządził, by
w razie wskazań medycznych i etycznych dopuszczać zabieg przerwania ciąży. Podobnie
robili lekarze w Hanowerze. Już wcześniej odkryto podane wyżej zarządzenie Himmlera
dotyczące dozwolenia aborcji i zarządzenie Międzysojuszniczej Rady Kontroli Niemiec
zostało 14 sierpnia 1945 roku uchylone. Jednak cały czas głoszono, że nie można zmusić
kobiety do noszenia niechcianej ciąży, przez którą straciła wolność osobistą i została
ska-zana na przymusowe macierzyństwo
246. Amerykanie cały czas starali się uniemożliwiać
dokonanie aborcji, karalnej także w Stanach Zjednoczonych. Trafiali się też niemieccy
le-karze, którzy powołując się na swoje sumienie, kategorycznie odmawiali wykonania
za-biegu. Dla Miriam Gebhardt było to „cyniczne”. Podobnie oceniła wyrok sądu w
Stuttgar-cie, który zabronił dokonania aborcji pewnej kobieStuttgar-cie, bo zajścia w ciążę nie uznał za
gwałt. W wyroku napisano, że skoro kobieta zgodziła się jechać jeepem jako
autostopo-wiczka, powinna przewidzieć, że może się to zakończyć odbyciem stosunku seksualnego
243 Ibidem, s. 198–199. Dochodził też aspekt rasistowski, zob. s. 200.
244 I. Schmidt-Harzbach, op. cit., s. 36.
245 Ibidem, s. 37.
z kierowcą i taki czyn nie jest gwałtem (sic!)
247. Natomiast w Bawarii pewna 40-latka,
która została zapłodniona przez amerykańskich żołnierzy i znajdowała się w depresji,
w tak katolickim kraju – po długotrwałych naradach lekarzy – ginekologów i psychiatrów
– nie uzyskała zgody na aborcję. Napisali oni, że także na przyszłość żadna zgoda na
abor-cję nie będzie udzielana
248.
Miriam Gebhardt dotarła do ponad 300 podań kobiet, które chciały dokonać
abor-cji. Większość pisała, że nie chce donosić tego dziecka. Niektóre pisały, że mają
narze-czonych, mężów lub są wdowami, co w niczym nie objaśniało ich konkretnej sytuacji,
już lepiej brzmiało, gdy pisały, że mają dzieci. Niektóre uzasadniały swój wniosek
nie-obecnością męża przebywającego w niewoli i koniecznością wykonywania pracy przez
zainteresowaną. Inne chciały przez zabieg ratować swoje małżeństwo. Jeszcze inne jako
powód umieszczały sytuację, w wyniku której zaszły w ciążę w czasie seksu
wymuszo-nego groźbą użycia broni
249.
Mam dwoje dzieci. Najstarsze 3 i ½, drugie 1 i ½, zmarło w szpitalu po krótkim zapaleniu płuc, będącym skutkiem odry. Moje obecne położenie uniemożliwia donoszenie trzeciego dziecka. Poza tym, że zostałam zniewolona, składam każdego miesiąca roszczenie o przyzna-nie mi pomocy socjalnej. Mój mąż od sześciu lat jest żołprzyzna-nierzem i od roku jest zaginiony. Je-stem całkowicie zdana na siebie – i niniejszym musi mi wystarczać moje mienie! Proszę o przyjazne zrozumienie. I.H., dnia 27 września 1945 r.250.
Część kobiet podawała dane osób będących biernymi uczestnikami gwałtu. Pani E.H.
podała czwórkę dzieci i ludzi w gospodzie. Wiele kobiet spodziewało się ciąży mnogiej,
bo zostało zgwałconych wielokrotnie (A.S. dziewięciokrotnie, B.B. z Górnego Śląska
osiemnastokrotnie). Ta ostatnia była samotną matką dwójki dzieci, która mieszkała z
mat-ką i nie miała żadnych rzeczy dla noworodka. B.E. w St. Blasien (Czarny Las) została
zgwałcona przez francuskich żołnierzy z Maroka. Była siostrą Czerwonego Krzyża i
oba-wiała się utraty pracy. Hildegard S., pochodząca ze Śląska, zaszła w ciążę wskutek
„czę-stych” gwałtów. Aktualnie była wdową po poległym żołnierzu. Ta ostatnia dla
ośmiomie-sięcznego dziecka nie miała rzeczy na zmianę („Proszę zrozumieć moje położeniei zgodzić
się na przerwanie ciąży. To, co tutaj przedstawiłam, jest zupełnie prawdziwe”)
251.
Szczególny był przypadek pani C.V. żyjącej z mężem (zapewne impotentem),
któ-ry teraz wrócił z niewoli i zastał żonę, która tym razem zaszła w ciążę, ale z
gwałcicie-lami. E.H. była uwięziona przez dwa miesiące w obozie dla uciekinierów i tam cały czas
gwałcona, czego skutkiem była ciąża. Każdego dnia spodziewała się powrotu
narzeczo-247 Ibidem, s. 203.
248 Ibidem, s. 203–204.
249 Ibidem, s. 206.
250 Ibidem.
nego, który odniósł rany („W tym cierpieniu, które muszę przeżywać, nie mogę w
żad-nym razie wydać dziecka na świat”
252). Podobnie G.W. obawiała się urodzenia dziecka.
Była ona od 21 sierpnia 1941 roku mężatką, matką dwójki dzieci w wieku czterech lat
i półtora roku. „Moje życie opiera się na grze i z tego powodu upraszam o zgodę na
przerwanie ciąży”
253. G.D. obawiała się, czy małżeństwo jej przetrwa, jeżeli będzie
zmu-szona urodzić dziecko poczęte wskutek zgwałcenia
254.
Jedna z kobiet, w siódmym miesiącu ciąży, napisała: „pod żadnym pozorem nie
chcę wydać na świat rosyjskiego dziecka”
255. Oczywiście w jej przypadku aborcja była
niedopuszczalna, głównie ze względów medycznych. To samo można powiedzieć o pani
H.S., Westfalki ewakuowanej do Prus Wschodnich, która w styczniu 1945 r. uciekała
z czteromiesięcznym dzieckiem. Dziecko to straciła, gdy zostało rozjechane przez czołg.
Zaraz potem została wzięta do pracy na rzecz ZSRR. Z powodu dalszych okoliczności
można wnioskować, że zapewne już w kwietniu została zapłodniona, bowiem w
mo-mencie napisania podania (14 września 1945 r.) była w szóstym miesiącu ciąży, co
z oczywistych względów czyniło jej prośbę niewykonalną. Kobieta bała się bowiem
wracać w takim stanie do męża w Gelsenkirchen.
Proszę pilnie o pozbawienie mnie dziecka. Nie jestem w takim stanie psychicznym, aby to dziecko donosić. Moje życie stało się zależne od nadziei na uzyskanie pomocy lekarskiej, o co Państwa proszę. W tym stanie w żadnym wypadku nie mogę przynieść mojemu mężowi wiadomości o śmierci mojego małego chłopca. Proszę pokornie, by Państwo pomogli mi i szybko wskazali mi zakład, gdyż tutaj nie otrzymuję jedzenia, tak bym mogła szybko wrócić do domu. W nadziei na Pańskie zrozumienie, dziękuję, Pani H.S., dnia 14 września 1945 r.256
G.K., urodzona w 1920 roku, została zgwałcona w Berlinie. Gdy stwierdziła, że
jest w drugim miesiącu ciąży, starała się o uzyskanie zgody na przeprowadzenie aborcji.
Urzędnicy sprawiali wrażenie, że zamierzali zwlekać tak długo, aż minie czas, w którym
można byłoby przeprowadzić zabieg. Zdesperowana kobieta doprowadziła do
poronie-nia w piątym miesiącu ciąży. Było to dla niej ciężkie przeżycie, ale potem urodziła
jesz-cze troje dzieci. Lekarz, który umożliwił jej poronienie płodu, „był bardzo miły i
uprzej-my, który chronił kobiety”
257.
Zachowały się też liczne informacje o kobietach i dziewczynach, które zaszły w
cią-żę, skutkiem wielokrotnego gwałcenia przez żołnierzy francuskich. W prowadzonych
do-252 Ibidem.
253 Ibidem.
254 Ibidem.
255 Ibidem.
256 Ibidem, s. 206–208.
257 BeFreier und Befreite…, s. 92. Natomiast A.H. (ur. w 1926 r.) została w Berlinie z powodu matki. Była dwa razy zgwałcona. Drugi raz miał miejsce na łóżku w schronie przeciwlotniczym. Matka zaofero-wała jej przeprowadzenie zabiegu, ale okazało się, że nie zaszła w ciążę, zob. s. 92–93.
chodzeniach czasami udało się ustalić ojców tych dzieci. Niekiedy starano się ukarać
żoł-nierzy
258. Przykładem może być sprawa F.F. z Altenheim (pow. Kehl), która ustaliła, że
sprawcą gwałtu był żołnierz z oddziału tunezyjskiego Ali B. Kobieta starała się to ustalić
oficjalnie, gdyż zaszła w ciążę i urodziła córkę G., nad którą sprawowała wysoko ocenianą
przez służby socjalne opiekę, choć na konserwatywnym terenie niektórzy krytykowali ją
jako pannę z nieślubnym dzieckiem
259. Gorzej miała panna H.-M.T. z Villingen, która nie
zgłosiła urzędowo na czas gwałtu, którego efektem była urodzona przez nią córka.
Zda-niem matki zgwałcił ją Aziz T., adiutant armii francuskiej. Matka musiała przeprowadzać
wiele urzędowych postępowań.
I targuję się ciągle, kiedy za każdym razem jest prawie nie do uniknięcia uświadamia-nie mojej córce, w jaki sposób przyszła na świat. Dziewczyna uświadamia-nie ma przez to lekko, z jej „byciem inną” i potrzebuje wiele siły, lecz także wiele miłości, żeby to zrozumieć i od tego się uwolnić260.
A.A. z Nenzingen koło Stockach musiała aż przyprowadzić kobietę, która była
świadkiem, jak „kolorowy” Francuz gwałcił ją w chlewie dla świń. Gdy dziewczynka
miała pięć lat, A.A. wyszła za mąż i poślubiony małżonek tę córkę legitymował. Jeszcze
gorzej miała L.Z., której wmawiano, że zgwałcenie jej jest dziełem jej fantazji lub
aktor-skich umiejętności
261. Symptomatyczna jest historia panny I.Z., asystentki dietetyka
z Baden-Baden. W 1945 roku miała 27 lat, a Francuzi dokwaterowali do mieszkania jej
rodziców niejakiego oficera Dédé. Ten którejś nocy wdarł się do jej sypialni i zgwałcił
ją z odbezpieczoną bronią, na jej protest odpowiedział tylko: C`est la guerre! I.Z. nie
mogła wołać o pomoc i żadna władza nie chciała jej zrozumieć. Dziewczyna zaszła
w ciążę i musiała ukrywać się poza domem, bo w jej środowisku panna w ciąży nie była
mile widziana. Na szczęście mogła się uspokoić, bo rodzina bardzo dobrze ją przyjęła
w tym stanie. Walczyła o uznanie ojcostwa, uzyskując kontakt z matką gwałciciela.
W międzyczasie porzucił ją narzeczony, natomiast jej córka była dla niej „ukochanym
dzieckiem”, zadbanym, które wiele lat później poszło na studia
262.
Ponurego charakteru wojny doświadczyła na sobie A.M. z województwa
pomorskie-go, którą jako Niemkę zgwałcono, a gdy dotarła do Fryburga Bryzgowijskiego została
ponownie zgwałcona, tym razem przez Francuza. Gdy zaszła w ciążę, próbowała liczyć
czas, by ustalić, który z gwałcicieli ją zapłodnił
263. Panna J.R. została pierwszy raz
zgwał-cona przez francuskiego adiutanta Louisa M. 9 czerwca 1945 roku około 21.30. Potem
258 M. Gebhardt, op. cit., s. 231.
259 Ibidem, s. 232.
260 Ibidem, s. 233.
261 Ibidem, s. 234.
262 Ibidem, s. 235–236.
została jeszcze trzy razy zgwałcona, była pracownicą kasyna dla armii francuskiej. Obrona
oficera wmawiała jej, że te ostatnie kontakty były dobrowolne, co zdaniem obrony było
istotne, bo panna była już wtedy w ciąży. Obrona wykazywała, że jest to pierwszy
mie-siąc, czyli dziecko zostało już poczęte w czasie stosunków „dobrowolnych”. Kobieta
udowadniała, że każdy z tych stosunków był gwałtem
264. Natomiast przedszkolanka P.R.
z Offenburga dostała się w ręce Francuzów, gdy nie mogła w przedszkolu zamykać drzwi
z powodu dzieci. Kobieta po zgwałceniu chodziła do ginekologa, który w katolickiej
Ba-denii odmówił jej aborcji. Poszła też do proboszcza, który nie udzielił jej żadnej pomocy.
Kobieta pogodziła się z sytuacją i w październiku 1946 roku urodziła syna. Gdy dziecko
miało 12 lat, ostatecznie doszła do wniosku, że urodzenie go nie było żadnym wstydem
265.
T.S. została zgwałcona przez żołnierza o czarnym kolorze skóry, ale nie zamierzała poddać
się aborcji
266. Natomiast w przypadku M.T. po wojnie jej dzieckiem poczętym z gwałtu
interesowała się rodzina gwałciciela
267. M.L. z Bad Krozingen (pow. Bryzgowia–Górny
Czarny Las) została zgwałcona przez 37-letniego Algierczyka, który w dzień po gwałcie
został przeniesiony. Kobieta indagowana, by przeprowadzić zabieg, była tym oburzona
i powiedziała, że nie dokona aborcji „w żadnym wypadku”
268. Inna była historia panny
E.X., która na drodze, podczas trwającej przeciętnie 10 minut wędrówki do pracy, została
zgwałcona przez dwóch pijanych francuskich żołnierzy. Z tego gwałtu urodziła córkę, co
skomplikowało jej życie, gdy chciała stworzyć nowy związek, ale po jakimś czasie jej
miłość do córki stała się najważniejsza
269. W katolickiej Bawarii prawie każdy lekarz,
po-wołując się na klauzulę sumienia, odmawiał dokonania aborcji, a położna z Feldkirchen
koło Monachium, która sama dokonywała aborcji, popadła w kłopoty
270. Warto też zwrócić
uwagę na przypadek pani R.M., która została zgwałcona w Allersbergu (powiat Roth)
przez żołnierza o czarnym kolorze skóry. Gdy dziecko, będące owocem tego gwałtu,
przy-szło na świat, powiedziała: „Kocham to dziecko, na równi z innymi”
271. To samo mówiła
I.D. zgwałcona w Coburgu:
Kocham moje dziecko, choć zostało poczęte wskutek brutalnego i prymitywnego gwałtu, a ja już nigdy więcej nie widziałam na oczy jego ojca, po tym jak przez mój opór zostałam uderzona, leżąc na ziemi, i straciłam przytomność, ale dzięki temu było mi lżej poddawać się jego bezprawnym groźbom272.
264 Ibidem, s. 237–238.
265 Ibidem, s. 239.
266 Ibidem, s. 240.
267 Ibidem, s. 243.
268 Ibidem, s. 243. Później też nie oddała dziecka rodzinie gwałciciela.
269 Ibidem, s. 245.
270 Ibidem, s. 205.
271 Ibidem, s. 240–241.