W koronie, jak i na litwie, otaczali monarchę licznym korowodem dworzanie wraz ze swoimi świtami. u boku majestatu mieli najpewniej-sze szansę na uzyskanie z czasem wakansów senatorskich i urzędni-czych, a także nadań królewszczyzn94. Spośród tego grona dobierał zyg-munt August najchętniej, jak powszechnie wiedziano, kandydatów na dostojników państwowych. zapowiedzią dalszej kariery stawało się czę-sto stanowisko sekretarza królewskiego. Sekretarzom powierzał król najbardziej nieraz odpowiedzialne misje w kraju i za granicą. Byli oni także wielokrotnie oddelegowywani do zadań skarbowych, jak przepro-wadzanie kontroli wakujących dóbr domeny monarszej – ich stanu mająt-kowego oraz dochodowości95.
Społeczna baza rekrutacji dworzan była szeroka. Występowali w ich liczbie synowie i koligaci najwyższych dostojników i przedstawicieli sta-rych rodów, ale również reprezentanci środowiska ziemiańskiego. ci ostat-ni starali się wykazać odpowiedostat-nim przygotowaostat-niem: wykształceostat-niem, elokwencją, znajomością języków obcych. zdarzało się też, że król anga-żował czasami do swych służb działaczy politycznych, którzy dali się po-znać przy okazji opozycyjnych wobec monarchii wystąpień na forum sejmu. W ten sposób aktywność oraz inicjatywę tych jednostek, uderzają-cą w tron, wykorzystywać mógł następnie monarcha do celów swej polity-ki państwowej96.
Przejrzenie rejestrów dworzan zygmunta Augusta przekonuje o tym, że przeważająca większość dostojników państwowych przechodziła przez służbę na dworze królewskim. Spośród najbardziej znanych następnie na-zwisk wymienić można przedstawicieli rodzin Barzych, Bonerów, czarn-kowskich, czemów, dembińskich, dulskich, firlejów, Herburtów, kamie-94 zob. Relacyje nuncyjuszów..., s. 140: „nie dla płacy wchodzą w tę służbę, lecz że z niej
wychodzą stosownie do swych zdolności na prałatów, wojewodów, kasztelanów”. 95 czynności skarbowe dworzan, a przede wszystkim sekretarzy królewskich, są obficie
udokumentowane przez źródła typu skarbowego, jak zwłaszcza inwentarze dóbr i dome-ny, zachowane w AGAd (ASk, liV i lVi). Szczególnie pozytywną rolę odegrali sekretarze jako uczestnicy ze strony królewskiej komisji lustratorskich. duża była aktywność w służbie skarbowej sekretarzy duchownych, znających gospodarkę kościelną.
96 Przykładowo można tu wymienić nazwiska Piotra Boratyńskiego, Jana Sierakowskiego, Hieronima Ossolińskiego, Stanisława Sobka.
13
nieckich, kościeleckich, kostków, kryskich, lanckorońskich, ligęzów, lubomirskich, łaskich, Maciejowskich, Mieleckich, Mniszchów, Myszkow-skich, OcieMyszkow-skich, OpalińMyszkow-skich, PrzerębMyszkow-skich, radziejowMyszkow-skich, SieniawMyszkow-skich, tarłów, Wolskich, zborowskich, zebrzydowskich97.
ze środowiska poselskiego bliskiego ruchowi egzekucyjnemu wywodzi-li się dworzanie tacy, jak Stanisław czyżowski, kazimierz Hynek, Jan Siera-kowski, Stanisław Sobek, by wymienić bardziej reprezentatywne nazwiska. Badania ireny kaniewskiej wykazały, że wśród posłów ziemskich sejmów egzekucyjnych występowała znaczna liczba dworzan – około 12,7%98.
znamienne są nazwiska mieszczańskie notowane w najbliższym oto-czeniu królewskim. Pochodzenia plebejskiego byli sekretarze królewscy wprowadzeni w najgłębsze arkana życia politycznego: Stanisław Hoz-jusz i Marcin kromer99. król ułatwił im start i wyniósł na wysokie, stano-wiska w szeregach episkopatu. Podobnie wyszedł z domu mieszczań-skiego łukasz Górnicki, zatrudniony w kancelarii mniejszej, sekretarz i bibliotekarz zygmunta Augusta, starosta wreszcie tykociński.
z tych więc wszystkich środowisk, które pokrótce staraliśmy się scha-rakteryzować, wyprowadzać trzeba genealogię elity władzy zygmunta Au-gusta. Monarcha bowiem nie trzymał się stanowiska formalnego, lecz ope-rował kryteriami przydatności jednostek, których rozsądkowi, wyrobie- niu politycznemu i wierności zawierzył. tak realistycznie na te sprawy patrząc, można wyróżnić imiennie szczupłe grono osób, z którymi król roztrząsał faktycznie doniosłe materie polityczne i których opiniami czuł się związany, jakkolwiek takie uzależnienie nie opierało się często na kry-teriach urzędowej pozycji owych ludzi. tak więc w okresie przedegzeku-cyjnym byli królowi bliscy awansowani przezeń wysoko w hierarchiach rady koronnej: łukasz Górka, Andrzej i Janusz kościeleccy, Stanisław Ma-ciejowski, a przede wszystkim – Wawrzyniec Spytek Jordan (zob. tab. 4), 97 Oparto się głównie na rejestrach księgi marszałkowskiej – zob. Materiały do historii
stosun-ków kulturalnych w XVI w. na dworze królewskim polskim, wyd. S. tomkowicz, kraków 1915. 98 zob. i. kaniewska, Małopolska reprezentacja…, s. 69. z podliczenia danych autorki
otrzy-maliśmy zacytowany wynik procentowy.
99 zob. akt nobilitacji Marcina kromera wraz z braćmi (14 iii 1552 – MrPS V/3, 5546). Można wymienić liczne nazwiska mieszczańskie wśród osób związanych z królewską skarbo-wością i to na wysokim szczeblu, jak np. obywatel gdański i zarazem kowieński, Jan kopff, zarządca hospodarskiej gospodarki leśnej na litwie i nadzorca handlu solą oraz częściowo zbożem (zob. AGAd, rachunki królewskie 120, k. 43v;162 b, k. 12; 1546–1551) czy mieszczanin Michał kośla, rajca krakowski i kupiec występujący jako zarządca i dzierżawca ceł (krakowskich i wielkopolskich 1559–1561; zob. Mk 92, s. 831–837).
którego krótkie urzędowanie jako podskarbiego nie zaznaczyło się tak zde-cydowanie, jak następnie jego miejsce w radzie na pierwszych krzesłach wojewody sandomierskiego, krakowskiego i u schyłku życia kasztelana krakowskiego. Pomiędzy ministrami czołowa rola przypadała niewątpli-wie Janowi Ocieskiemu, ale silne więzi bezpośredniej codziennej współ-pracy łączyły też zygmunta Augusta z podkanclerzym Janem Przerębskim (1552–1559) i sekretarzem większym, a później również podkanclerzym (1563–1569) – Piotrem Myszkowskim. znamienne było też awansowanie przez króla Przerębskiego jako koadiutora archidiecezji gnieźnieńskiej na opróżnioną przez zgon dzierzgowskiego metropolię – 21 i 1559 r. – bez-zwłocznie na wiadomość o zgonie poprzednika. episkopat był reprezento-wany nadto u boku króla przez dwie zwłaszcza osoby: przyszłego pryma-sa Jakuba uchańskiego i Andrzeja noskowskiego. O nominację pierwszego z nich na biskupstwo kujawskie toczył król ze Stolicą Apostolską długie pertraktacje, podkreślając przez nie zarówno dawne prerogatywy królów polskich w zakresie obsadzania hierarchii kościelnych, jak i wysoki sto-pień nadziei, jakie pokładał w osobie swego nominata. uchański, wyszko-lony przed laty w sztabie królowej Bony, łączył znajomość problematyki gospodarczej ze zdolnościami dyplomatycznymi, a w zakresie kontrower-sji wyznaniowych dawał królowi więcej niż inni biskupi szans na znale-zienie wspólnego języka, gdy chodziło o realizację polityki tolerancji reli-gijnej. Biskup płocki, Andrzej noskowski, był niezawodnym na ogół i dogodniejszym od innych kredytodawcą królewskim.
ziemie Prus królewskich posiadały własne silne związki z królem. Wymienić tu zwłaszcza należy wojewodów Achacego i fabiana czemów, a następnie – podskarbiego ziem pruskich i szafarza malborskiego, kasz-telana gdańskiego, Jana kostkę (zob. tab. 7).
zygmunt August darzył szczególnymi względami pewne zwłaszcza rodziny, dzięki łasce królewskiej awansujące ku pozycjom przodujących w przyszłości domów magnackich, mimo słabego zaplecza rodowego, pozbawionego krzeseł senatorskich lub cieszącego się jedynie przejścio-wo z posiadania ich niższych szczebli. Wymienić tu można nazwiska takie, jak dulscy, Herburtowie, krasińscy, kryscy, Mniszchowie, Mysz-kowscy, Przerębscy, tarłowie czy zebrzydowscy. dojrzewały pod berłem królewskim młode stosunkowo kariery Mieleckich, Sieniawskich i Jazło-wieckich, a u schyłku rządów – Ossolińskich. Jednakże znamienne wy-daje się zjawisko, że wiele spośród rodzin wyniesionych przez ostatniego
1 MIKOŁAJ TRZEBUCHOWSKI (zm. 1563, przed 1 I) TABELA 10 Urzędy i godności Uwagi Kasztelan gnieźnieński 1558 (10 VII)
Dzierżone dobra domeny Odpłatność dla skarbu zł Okres dzierżenia Liczba Pochodzenie i koligacje
Dochody z dóbr domeny ziemskiej RP Dochód roczny miast wsi zł wg Brześć* (kujawski) Bełz* Rogoźno Wlkp. Lelów Wieś Tuczno Wsie: Skibinko Kwilinko (woj. brzeskie) Razem:
Dochód roczny netto:
1 1 2 1 – – 5 T T T T T – 11 21 10 3 1 2 48 – 2000 – – – – 2000 1387 6631 2591 682 618 ? 11909 5939 1553-63 1560-63 1557-63 1552-63 1552-63 1557-58
Dobra zastawne, skupione po zgonie Jana Kościeleckie-go, wdy łęczyckiego (MK 84, k. 323; 334-335) dzierżawa – Monarchia, s. 320; (21 XII 1560) wwiązanie - 26 VII 1557 (AGAD, ASK LVI, R 6); Monarchia, s. 223 użytkowanie dożywotnie (9 VI 1552); Monarchia, s. 203 darowizna wieczysta w woj. inowrocławskim (MK 80, k. 309), jako zamiana za poprzednio nadaną w len-no wieś Jaksice; po Rewizji użytkowanie dożywotnie darowizna z kaduka, następ-nie scedowana (MK 92, s. 75; 168nn)
o.c. – 33% – od kwoty 9909 zł tj. 3970 zł
Rodzina ziemiańska w Wielkopolsce Brat – Wawrzyniec
Ż. – Teodora (Fiedora) Bohowitynowiczówna (Bohuszówna) ok. 10 VIII 1558 (II v ż. Michała Działyńskiego)
pisarz królewski w Wilnie 15 VI 1547 sekretarz królewski p. 11 I 1552 burgrabia krakowski 11 I 1552
podkomorzy królewski, praefectus cubiculi regii ok. 9 IX 1553 (w 8 koni)
Wyjaśnienie: Trzebuchowski prowadził szerokie operacje gospodarczo-majątkowe, o czym
informują wpisy do Metryki Koronnej. Przy Rewizji listów (nadań) w 1563 r. wdowa przedsta-wiła nadto liczne nadania, libertacje i przywileje królewskie, które w większości anulowano.
z Jagiellonów na pozycje elity władzy nie zdołało następnie utrzymać uzyskanej wysokiej rangi i nie weszło do kręgu ustabilizowanej czołowej magnaterii, by wymienić dla przykładu domy dembińskich, dembow-skich, Jordanów, lutomirdembow-skich, ławdembow-skich, Maciejowdembow-skich, noskowdembow-skich, Ocieskich, Padniewskich, Sierakowskich, Sobków, Starzechowskich, uchańskich. Bezpotomność osób zajmujących najbardziej eksponowane stanowiska oraz przynależność ich do episkopatu nie objaśniają tego zja-wiska, gdyż drogi awansu otwierały się również dla krewnych w linii bocznej. Sądzić można, że przyczyny zahamowania karier tych rodzin miały dwojakie źródła. W niejednym wypadku egzekucja praw skruszy-ła błyskotliwe fortuny wyrosłe na majątku państwowym. Ale znaczył też i czynnik drugi: brak następnego pokolenia zdolnych i prężnych indywi-dualności politycznych, które potrafiłyby wybić się w innych warunkach, już o własnych siłach, bez wspierającego gestu życzliwości domu jagiel-lońskiego, dbałego o kontynuację wiernych służb i odpowiednio je wy-nagradzających wyniesień. Można by zatem wysnuć wniosek, że kadra elitarna zygmunta Augusta nie okazała się najszczęśliwiej dobrana, nie zdołała się bowiem sprawdzić w dalszych generacjach.
Przykładem najbardziej uderzającym takiej wybitnej, a nietrwałej ka-riery był – poza Janem Ocieskim i Wawrzyńcem Spytkiem Jordanem – podkomorzy królewski, później nominowany na kasztelana gnieźnień-skiego, Mikołaj trzebuchowski (zob. tab. 10). Jego rola u boku monarchy wydaje się zdumiewająco duża. Przebywał on niemal ustawicznie przy zygmuncie Auguście w latach 1547–1558/1559, był uważany za człowie-ka, który może zdziałać u króla więcej niż ktokolwiek inny. ścisłe nadto związki trzebuchowskiego ze swoim protektorem, Mikołajem czarnym radziwiłłem, stanowią jeszcze jedno dodatkowe po twierdzenie perma-nentnego w formowaniu polskiej polityki wewnętrznej udziału kanclerza Wielkiego księstwa i wojewody wileńskiego. zmierzch wpływów radzi-wiłła przesądził też o upadku roli trzebuchowskiego”100.
100 Silne związki trzebuchowskiego z radziwiłłem, zwanym przez podkomorzego królew-skiego swym „dobroczyńcą”, poświadcza korespondencja („dziennik Warszawski” 1827, t. Vii, s. 178–185) oraz relacje Górnickiego (ł. Górnicki, Dzieje w Koronie…, s. 37nn., 105). trzebuchowskiemu zamierzamy poświęcić nieco bliższe omówienie.
1
V. Podsumowanie
Przesilenie wewnętrzne lat 1548–1550 usposobiło zygmunta Augusta na czas długi nieprzychylnie względem reprezentacji szlacheckiej, ale zarazem wyzwoliło też w nim poczucie głębokiej nieufności wobec ogółu dostojni-ków państwowych. na zewnątrz występował król w harmonii z radą i urzęd-nikami, jednakże bardziej wnikliwe wejrzenie w ówczesne układy sił ukaże nam całą subtelność poczynań monarchy, podejmowanych w sprawach naj-ważniejszych bez liczenia się ze stanowiskiem elity senacko-ministerialnej, osłanianych natomiast jej autorytetem. dwunastoletni okres panowania (1551–1562) cechowała w rzeczy samej intencja monarchii, aby zamknąć w możliwie wąskich granicach kompetencje i czynności konsultatywno-wy-konawcze organów państwa przy oficjalnej wykładni o ich wysokiej randze. Praktycznie obserwujemy zatem linię rządów wewnętrznych odbiegającą wyraźnie od wytyczonej przez zygmunta i w latach jego aktywności jako władcy, kiedy to pod okiem królewskim agendy ministerialne rozwijały się stosunkowo samodzielnie w wyniku udanej współpracy korony z dobrymi urzędnikami i wyrobionymi politykami.
należy postawić sobie z kolei pytanie, co osiągnęła monarchia dzięki zapewnieniu sobie ściślejszej koncentracji władzy we własnym ręku? Od-powiedź na to pytanie nie jest prosta. na korzyść monarchii należy zapisać niewątpliwie fakt zlikwidowania fakcyjności, rozbijającej jednolitość ośrodka władzy centralnej państwa u schyłku panowania zygmunta i oraz z początkiem rządów zygmunta Augusta. Jednakże rezultaty kilkunastu lat rządzenia tym stylem nie okazały się ani dla monarchii, ani dla pań-stwa fortunne. Jak wiemy, doszło następnie do drugiego pod berłem zyg-munta Augusta kryzysu wewnętrznego oraz do zmiany generaliów polity-ki wewnętrznej na tle współpracy króla z obozem egzekucyjnym w określonych dziedzinach, objętych uzgodnionymi przez obie strony re-formami (1562/1563–1569).
W okresie natomiast, którym zajęliśmy się w poprzednich rozważa-niach, nie wyciągnął król dla siebie praktycznych korzyści z faktu, że swą elitę władzy udało mu się na ogół z powodzeniem sprowadzić do roli po-słusznego asystenta. efektem tej uległości rady i ministrów stało się prze-wlekanie przez czas dłuższy rozwiązania kontrowersyjnych problemów egzekucji praw. na ich odwlekaniu zależało obu stronom: monarchii – ze względu na politykę zachowania separatyzmu poszczególnych członów
jagiellońskiego władztwa wraz z zamierzonym ich poszerzeniem o inflan-ty oraz z racji kierunku przyjętego w poliinflan-tyce skarbowej (pożyczki i od-płatne alienacje królewszczyzn); elicie senatorsko-urzędniczej chodziło o utrzymywanie status quo w zakresie swego posiadania (stanowiska i królewszczyzny). Monarchia koncentrowała swoją uwagę na planach po-lityki nadbałtyckiej i na poprawie urządzeń Wielkiego księstwa. zygmunt August nie był jedynym z władców renesansowych, którzy preferowali dy-nastyczny punkt widzenia w formowanej przez siebie racji stanu.
zarówno król wszakże, jak i jego otoczenie, zdawali sobie sprawę z wielu niedostatków w urządzeniach państwowych rzeczypospolitej. Skarżyli się na archaiczny mechanizm wymiaru sprawiedliwości, występowali z projek-tami kodyfikacji (Przyłuski, Sierakowski), moderowali organizację militarną w przededniu planowanej kampanii inflanckiej. została także podjęta dosko-nała w swoim założeniu próba sanacji skarbowości, a zwłaszcza zarządu królewszczyzn. lecz większość tych inicjatyw nie zdała egzaminu życiowe-go. kodyfikacje prawne ani usprawnienia w funkcjonowaniu sądownictwa nie zostały zrealizowane, nie wyszły bowiem poza ramy jednorazowych po-czynań lub działań, zaniechanych być może zresztą ze względu na brak wspólnego języka monarchii z ruchem szlacheckim egzekucjonistów. Prace nad ulepszeniem organizacji i techniki militarnej miały wydać owoce znacz-nie późznacz-niej i służyć praktyczznacz-nie dopiero następcom ostatznacz-niego z Jagiellonów. On sam natomiast nie był w stanie odpowiedzieć doraźnemu zamówieniu swego czasu, jakim była konieczność zorganizowania systemu obronności pogranicza: tę inicjatywę monarchia wypuściła z rąk, a podjęło ją środowi-sko szlacheckie. W zakresie poprawy wyniszczonej skarbowości sprzeciwia-ła się monarchia wraz z elitą wsprzeciwia-ładzy konstruktywnym propozycjom rozwią-zania w sposób rzeczowy rewindykacji królewszczyzn. niebawem okazało się, że bez realizacji postulatów egzekucyjnych projekty reform skarbowych podjęte ze strony monarchii zawisły w próżni, zabrakło bowiem przedmiotu, który miał być objęty reformą, tj. zasobu królewszczyzn wolnych od zobo-wiązań królewskich101. elita władzy natomiast, uległa królowi w problemach polityki nie dotykających drażliwych zagadnień egzekucji praw, nie była skłonna odstąpić od swych prywatnych roszczeń majątkowych względem monarchii, pochodzących z pożyczek czy innych operacji, a mających za obiekt dochody i majątki państwa.
101 zob. Geneza, s. 88–94. Por. też s. 70–73. Omówienie szersze podjętej przez zygmunta Augusta reformy skarbowej – zob. W. Pałucki, Drogi i bezdroża skarbowości..., s. 122–147.
19
Monarchia nie miała możliwości osiągnąć u swych urzędników spraw-nego wykonywania obowiązków sądowniczych i administracyjnych. ten moment przysporzył natomiast najbardziej zaognionych napięć konflikto-wych w ciągu kilkunastu lat, znaczonych brakiem systematycznej ręki mo-narszej trzymanej na pulsie życia państwowego. królewszczyzny, o któ-rych tak wiele tu mówimy, posiadały w tej kwestii również swój niemały udział, stanowiąc nieoficjalne, ale rzeczywiste uposażenie ministrów, wo-jewodów, a przede wszystkim – starostów grodowych. król, lękający się powierzania zbyt szerokiej gestii władzy wysokim urzędnikom, a w szcze-gólności wystrzegający się kreowania zastępców na czas swojej tak częstej w kraju nieobecności, pozostawiał faktycznie rzeczpospolitą zdaną w ręce około sześćdziesięciu starostów grodowych, z których każdy winien był pełnić funkcje lokalnego bracchium regale. niewielu spośród nich, jak się wydaje, spełniało osobiście obowiązki starościńskie. W sądownictwie kry-minalnym wyręczali się częstokrotnie podstarościmi i sędziami – urzędni-kami przez siebie powoływanymi, opłacanymi i całkowicie niemal od sie-bie zależnymi, a najczęściej zapewne pozbawionymi większego prestiżu społecznego. Posiadanie bowiem więcej niż jednego starostwa uniemożli-wiało osobiste czynności w drugim. do tego trzeba wziąć pod uwagę stano-wiska wojewodów, wykluczające prawnie jedność terytorialną z urzędami starościńskimi. Wreszcie obowiązki starosty kolidowały z ministerialnymi. Wspomniane więc już poprzednio łączenie przez monarchię krzeseł sena-torskich i ministerialnych z nadawanymi na ich opatrzenie królewszczy-znami grodowymi powodowało narastanie w węzeł gordyjski konfliktu wokół egzekucji praw. konflikt miał rzeczowe uzasadnienia w sytuacji we-wnętrznego rozprzężenia. A zatem silna władza monarchii okazywała się w znacznej mierze fasadą, poza którą kryła się budowla państwowa z nie-bezpiecznie się już zarysowującymi szczelinami.
Brak twórczych inicjatyw w dziedzinie moderacji urządzeń życia zbio-rowego i usprawnienia agend wewnętrznopaństwowych nie stanowił u panującego w Polsce ówcześnie monarchy jemu tylko właściwych cech. i innych monarchów pociągały na ogół bardziej ambitne imprezy polityki zagranicznej oraz akcje militarne niż dzieło porządkowania spraw pań-stwa na co dzień. dzieło to wymagało też znacznego udziału wspierające-go tron grona konsultatywno-urzędniczewspierające-go. W istniejących strukturach państwowych i społecznych grono to stanowić miało naturalną więź po-między koroną a rządzonymi, łącząc monarchę z najbardziej żywotnymi
procesami życia społecznego, rozwijającymi się w kategoriach regionów geograficznych i stratyfikacji stanowych.
Ocena zatem całokształtu polityki wewnętrznej nie może być podejmo-wana pod kątem jedynie koncepcji przyświecających monarchii, lecz także w odniesieniu do otaczającego ją kręgu elitarnego magistratur i doradców.
Jakie więc oblicze miała faktycznie elita władzy zygmunta Augusta i czy potrafiła ona podjąć swe podstawowe zadania transmisji polityki mo-narchii w dół oraz – równolegle – obowiązek przekazywania tronowi po-trzeb, skarg i postulatów padających ze strony społeczeństwa?
Mówiąc o elicie władzy pod rządami ostatniego z dynastii, wyróżnić w niej należy trzy zasadnicze formacje czasowe. ich rozgraniczenie chro-nologiczne znamionować się będzie, co jest zrozumiałe, umownością nie chodzi bowiem o same daty, płynne w tym wypadku, lecz o przeobrażenia, których ukazaniu służy schemat cezur czasowych.
Pierwszą formację umiejscowić można orientacyjnie w czasokresie 1548–1552/1553. cechowała się ona znacznym uczestnictwem w swym składzie magnaterii rodowej (tarnowscy, kmitowie, firlejowie, tęczyńscy, kościeleccy, Górkowie). Obok niej występowali przedstawiciele rodzin wy-wodzących się z nowej magnaterii lub awansujących wprost z domów zie-miańskich (Maciejowscy, Ociescy, dzierzgowscy, Starzechowscy, Sieniaw-scy, Mieleccy). całą tę kadrę nowy monarcha zastał już w zasadzie uformowaną, miał jedynie możliwość hamowania pewnych awansów lub dokonywania ich w szybszym tempie. energia i inicjatywy tej formacji eli-tarnej zużyły i się w znacznym stopniu na walkę o wpływy, toczoną pod pretekstem bojkotu królewskiego małżeństwa, wzajemne intrygi i rozgryw-ki konkurencyjne, a w ostatnim etapie – i na zabiegach o odzyskanie per fas
et nefas narażonej uprzednio pozycji u tronu nowego władcy.
na tle tych wydarzeń pozwalało się też zaobserwować logiczne zresztą zjawisko, iż opozycja rozwijana przeciw królowi miała się proporcjonalnie do zaplecza majątkowego starych magnackich domów. na organizację walk politycznych trzylecia 1548–1550 niezbędne były zasoby majątkowe kmity i Górki, a swoje uczyniły też środki finansowe królowej Bony.
formacja elitarna wstępnego okresu rządów zygmunta Augusta nie wy-wiązywała się z zadań, które jej przypadały w udziale. Obiektywne warun-ki narzucały jej szczególnie wyraźnie funkcję łącznika między tronem a społeczeństwem. król bowiem, odizolowany w młodości przez matkę od nurtu życia publicznego, był daleki sprawom państwa, a jeszcze bardziej
181
okazywał się im obcy, gdy powracał, by objąć tron w rzeczypospolitej po czteroletnim litewskim namiestnictwie. Jednakże panowie rady i ministro-wie – z nielicznymi tylko wyjątkami – uwikłani w działalność opozycyjną i w walki fakcyjne nie tylko przeoczyli konieczność wprowadzenia nowego władcy w całą niełatwą spuściznę polityczną lecz przede wszystkim dopro-wadzili do poróżnienia monarchii w sposób zasadniczy ze społecznością szlachecką i sprowokowali nieodwracalną degresję prestiżu dynastii.
W latach następnych, jak wiemy, rezerwował sobie król możliwie nie-zależną pozycję i zastrzegał do własnego uznania najważniejsze decyzje. Mimo to nie można z tej racji mówić o zaniku przodującej funkcji elity doradczo-urzędniczej. ten pogląd sprawdzają dzieje innych monarchii re-nesansowych. ich powodzenie wiązało się najściślej z należycie