Certyfikaty pasażerskie i bezpieczeństwa
Minister Przemysłu i Handlu wydał rozporządzenie z 10 sierpnia 1935 r.
0 urządzeniach pasażerskich na statkach morskich oraz o certyfikatach pasażer
skich. (Dz. U. R. P. Nr. 61, poz. 392).
Każdy statek morski, przewożący wię
cej niż 12 pasażerów w podróżach mię
dzynarodowych, powinien posiadać cer
tyfikat pasażerski, wymieniający zakres 1 rodzaj uprawianej żeglugi pasażerskiej, dopuszczalną ilość pasażerów, oraz stwierdzający, że statek odpowiada wa
runkom w powyższem rozporządzeniu.
W celu otrzymania certyfikatu pasażer
skiego statek powinien być poddany inspekcji urządzeń pasażerskich przy
najmniej raz w roku, według przepisów instrukcji załączonej do rozporządzenia z 10 sierpnia 1935 r. Na podstawie protokółu inspekcji urządzeń pasażer
skich władza inspekcyjna wydaje certy
fikat pasażerski łącznie z certyfikatem bezpieczeństwa, ustalonym przez mię
dzynarodową konwencję z 31 maja 1929 r. o bezpieczeństwie życia na morzu (Dz. U. R. P. z 1934 Nr. 88, poz. 815), według wzoru dołączonego do rozporządzenia z 10 sierpnia 1935 r.
Właściciel, armator lub kapitan statku powinien niezwłocznie zawiadomić pi
semnie właściwą władzę inspekcyjną o okolicznościach każdego wypadku, powodującego utratę życia lub ciężkie uszkodzenie ciała pasażera lub członka załogi oraz o każdem usunięciu, prze
robieniu lub zainstalowaniu nowych urządzeń pasażerskich. Certyfikat pa
sażerski nie upoważnia do przewozu emigrantów. Warunki przewozu emi
grantów statkami pasażerskiemi określą szczególne przepisy. Certyfikat pasa
żerski powinien być zawsze przechowy
wany na statku.
Dzienniki okrętowe i maszynowe Sprawa prowadzenia dzienników okrę statkach handlowych o napędzie mecha
nicznym, posiadających główne maszyny napędowe o mocy powyżej 200 IKM.
Dziennik okrętowy prowadzi służbowy oficer nawigator, — zaś dziennik ma
szynowy — służbowy oficer mechanik według załączonych do rozporządzenia wzorów. Dzienniki wydane według dotychczasowych wzorów mogą być używane do czasu ich zużycia.
Pomiar tonażu statków handlowych W Dzienniku Ustaw Nr. 39 pod poz. 270 został ogłoszony układ między Polską a Irlandją, dotyczący pomiaru tonażu statków handlowych, podpisany w Dublinie 19 października 1934 r.
Układ ten przewiduje, że statki za
opatrzone w świadectwa rejestracyjne oraz inne papiery krajowe, wydane w na
leżytej formie przez władze kompe
tentne Wolnego Państwa Irlandzkiego, będą uznane przez władze polskie za posiadające tonaż wskazany w wymie
nionych dokumentach i będą zwolnione od powrtórnego pomiaru w portach pol
skich; podobne uprawnienia będą przy
sługiwać polskim statkom zaopatrzonym w świadectwa rejestracyjne lub inne
dokumenty krajowe wydane przez władze
dynie 27 lutego 1935 r., została ogłoszona w Nr. 59 Dziennika Ustaw pod poz. 380.
Art. 10 tej umowy zawiera szczegółowe przepisy co do przewożenia emigrantów z Polski przez brytyjskie spółki żeglu
gowe.
Fundusz Obrony Morskiej Minister Spraw Wewnętrznych okól
nikiem z 8 sierpnia 1935 r. (Dz. Urz.
Min. Spr. Wewn. Nr. 25, poz. 145) wyjaśnił, iż obok subwencyj na cele wychowania fizycznego i przysposobie
nia wojskowego i na Ligę Obrony Po
wietrznej Państwa w budżetach związ
ków samorządowych winny być nadal utrzymane w granicach równowagi bud
żetowej subwencje na Fundusz Obrony Morskiej, a to ze względu na doniosłe państwowe znaczenie tego Funduszu.
„Święto Morza"
Ministerstwo Opieki Społecznej pi
smem okólnem z 15 czerwca 1935 r.
(Dz. Urz. Nr. 10, str. 316) zaleciło wszystkim urzędom podległym i in
stytucjom nadzorowanym współpracę z Głównym Komitetem Wykonawczym
„Święta Morza” w jego akcji propago
Popieranie rozwoju i rozbudowy Gdyni.
Jednolity tekst rozporządzenia Prezy
denta Rzeczypospolitej z 1 czerwca 1927 r. o popieraniu rozbudowy i roz
woju gospodarczego miasta i portu Gdyni z uwzględnieniem zmian i uzupełnień wprowadzonych rozporządzeniem Pre
zydenta Rzeczp. z 24 listopada 1930 r.
i ustawą z 18 marca 1935 r. oraz z za
stosowaniem odpowiedniej numeracji artykułów został ogłoszony w Dzienniku Ustaw R. P. Nr. 42 pod poz. 285.
Lotnisko w Gdyni
Ministerstwo Komunikacji obwieszcze
niem z 8 kwietnia 1935 r. (Monitor Polski Nr. 117, poz. 149) zarządziło od dnia 30 kwietnia b. r. otwarcie do użytku publicznego lotniska w Rumji koło
Szczegółowy opis lotniska, mapa topo
graficzna i plan sytuacyjny zostały po Na podstawie rozporządzenia Mini
stra Komunikacji z 30 lipca 1934 r.
(Dz. Urz. Min. Kom. Nr. 25, poz. 148) zostało utworzone Biuro Portowe Pol
skich Kolei Państwowych z siedzibą w Gdyni. Zadaniem Biura jest: 1) regu
lowanie w obrębie portów, spraw ruchu towarowego i gospodarki wagonowej,
związanych z wywozem i wwozem towa
rów przez stacje portowe, 2) regulo
wanie spraw związanych z taryfami morskiemi, handlem morskim i akwi
zycją towarów w portach morskich i 3) współpraca z władzami portowemi i miejskiemi w sprawach rozwoju sieci kolejowej na terenie portu gdyńskiego.
Robotnicy portowi
Minister Przemysłu i Handlu rozpo
rządzeniem z 31 maja 1935 r. (Dz. U .
ków portowych w przypadkach zasłu
gujących na uwzględnienie także osoby nieposiadające obywatelstwa polskiego.
Zwaloryzowanie opłat portowych w Gdańsku
Z ważnością od 2 maja 1935 r. zo
stały zwaloryzowane taryfy opłat Rady Portu i Dróg Wodnych w Gdańsku, a mianowicie taryfa opłat portowych z dnia 20 czerwca 1934 r. wraz z dodat
kami i taryfa opłat za używanie dźwi
gów z dnia 20 czerwca 1934 r. wraz z do
datkami z tem, że obowiązujące dotych
czas stawki należy pomnożyć przez cyfrę 173,524. Waloryzacja nastąpiła z uwagi na istniejące umowy polsko- gdańskie celem przywrócenia równo
wartości opłat portowych w Gdańsku w stosunku do odpowiednich opłat portu gdyńskiego. Przeliczone stawki Taryfy Opłat Portowych zostały ogło
szone w Nr. 5 Orędownika Rady Portu, zaś przeliczone stawki opłat za używanie dźwigów w Nr. 6 Orędownika Rady Portu. Nowe uregulowanie opłat skła
dowych nastąpiło osobnem zarządzeniem Rady Portu, obowiązującem od dnia 14 czerwca b. r., a ogłoszonem w Nr. 7 Orędownika, zaś taryfa na dzierżawę wodnych placów składowych, admini
strowanych przez Radę Portu, została
nia do ostatecznej odprawy celnej przy
wozowej lub odprawy warunkowej przy
wozowej tylko na te zagraniczne towary, które są przeznaczone dla potrzeb miej
scowej konsumpcji względnie do użycia na obszarze W. M. Gdańska. Towary zagraniczne dostawione do urzędów celnych położonych w obrębie W. M . Gdańska, a przeznaczone dla Polski, powinny były być przekazane do osta
tecznej odprawy celnej przywozowej lub odprawy warunkowej przywozowej do urzędów celnych położonych na obszarze Polski.
Zarządzenie to zostało odwołane z dniem 9 sierpnia 1935 r. (Dz. U . R. P.
Nr. 59, poz. 385); jednocześnie Minister Skarbu zarządził (Dz. U . R. P. Nr. 59, poz. 385), iż § 7 ust. 1 przepisów wy
konawczych do prawa celnego (Dz. U.
R. P. Nr. 90 z 1934r. poz., 820) z dniem 9 sierpnia 1935 r. otrzymuje brzmienie następujące: „We wszystkich urzędach celnych położonych na polskim obszarze celnym cło pobiera się w biletach Banku Polskiego i polskich monetach zdawko
wych". W poprzednim tekście tego ustępu było przewidziane, iż w kasach urzędów celnych na obszarze W. M.
Gdańska cło mogło być uiszczane także w walucie gdańskiej.
Port w Helu
Minister Skarbu rozporządzeniem z 28 czerwca 1935r. (Dz. U. R. P. Nr. 50, poz. 334) zarządził zwinięcie oddziału Urzędu Celnego w Gdyni „Port w Helu“ . Rejestracja statków i łodzi żeglugi
śródlądowej
Minister Komunikacji rozporządze
niem z 22 czerwca 1935 r. (Dz. U . R. P.
Nr. 50, poz. 330) uregulował sprawę reje
stracji statków i łodzi żeglugi śródlądo
wej. Rejestracji podlegają statki i łodzie, z wyjątkiem państwowych i zarejestro
wanych w jednym z portów morskich, bez względu na to, czy są czynne czy nieczynne. Rejestrację tę przeprowadza ten państwowy zarząd wodny, na któ
rego obszarze działania znajduje się miejsce postoju statku lub łodzi, obrane przez właściciela. Zgłoszenia statku lub łodzi dokonywa się bezzwłocznie po wybudowaniu w kraju, a w przypadku nabycia zagranicą — bezzwłocznie po sprowadzeniu do kraju, w każdym razie przed ich użyciem do przewozu pasa
żerów lub ładunków albo do holowania innych statków i łodzi na polskich dro
gach wodnych. Zgłaszający powinien przy zgłoszeniu przedstawić wszystkie posiadane dokumenty, odnoszące się do statku lub łodzi. Urząd rejestrujący wydaje dokument rejestracyjny i znak numerowy. Dokument rejestracyjny po
winien być wraz ze wszystkiemi innemi dokumentami, przechowywany stałe na statku. Znak numerowy powinien być umocowany na miejscu, wskazanem przez urząd rejestrujący. Każdą zmianę właściciela, obranego miejsca postoju i nazwy, każdą przebudowę, połączoną
Właściciel statku lub łodzi, podlega
jących corocznemu zgłaszaniu (art. 14
Rozp. Prez. Rzplitej z 6 marca 1928 r.
D z. U. Nr. 29, poz. 266) t. j. o powierz
chni najwyżej 20 metrów kw. oraz bez względu na powierzchnię statków i łodzi sportowych rybackich i wybudowanych na jeden okres nawigacyjny lub na czas krótszy, obowiązany jest zgłaszać statek lub łódź przed 1 kwietnia każdego roku.
N ie podlegają zgłoszeniu do rejestracji w myśl rozporządzenia z 22 czerwca 1935 r. statki i łodzie, zgłoszone do spisa przed wejściem w życie tego roz
porządzenia t. j. przed 18 października 1935 r. z wyjątldem statków i łodzi pod
legających corocznemu zgłaszaniu. Wła
ściciele statków i łodzi, nie podlegają
cych ponownemu zgłoszeniu, są obo
wiązani jednak najpóźniej w ciągu sze
ściu miesięcy od dnia 18 października 1935 r. przedstawić właściwemu urzę
dowi rejestrującemu posiadane zaświad
czenie o spisie i znak numerowy, celem wymiany ich na dokument rejestracyjny i znak numerowy, odpowiadające prze
pisom rozporządzenia z 22 czerwca 1935 r.
Patenty żeglarskie
Minister Komunikacji rozporządze
niem z 1 lipca 1935 r. (Dz. U . R. P.
Nr. 54, poz. 349) zmienił rozporządzenie swe z 30 października 1933 r. o paten
tach żeglarskich (Dz. U . R. P. Nr. 3, z 1934 r. poz. 9). Wprowadzono od
mienne nieco przepisy o taksach egza
minacyjnych. Ponadto termin do wno
szenia podań o świadectwa bez pod
dania się egzaminowi dla osób posiada
jących świadectwa wydane na podstawie dotychczasowych przepisów oraz żegla
rzy nie posiadających takich świadectw został przedłużony do 31 grudnia 1940 r.
Łodzie motorowe i kajaki (cło) Ministerstwo Skarbu okólnikiem z 28 maja 1935 r. (Dz. Urz. Min. Skarbu Nr. 15poz. 363) wyjaśniło,iż przedmioty, stanowiące wyposażenie (osprzęt) łodzi
motorowych, niezbędne do prawidło
wego i bezpiecznego pływania, przy
wożone z zagranicy łącznie z temi łodzia
mi i odpowiadające pod względem ilości i jakości rozmiarom i przeznaczeniu tych łodzi, podlegają cłu razem z łodzia
mi, według poz. 1154 pkt. 7 litera odpowiednia taryfy celnej przywozowej.
Jako wyposażenie (osprzęt) łodzi mo
torowych podlegające ocleniu w sposób ustalony powyżej uważa się: a) wmon pokrycie brezentowe; d) flagi, drzewce do flag; e) kotwice, liny, odbijacze bosaki, pasy i koła ratunkowe, wiosła i t. p. osprzęt żeglarski; f) zapasowe:
wał i śruba i g) specjalne poduszki nieprzytwierdzone do siedzenia za
opatrzone w paski, klamry i t. p. za tylko jednoosobowe lub dwuosobowe kajaki składane, przeznaczone do oso
bistego użytku podróżnych. prac badawczych, koordynowanie tych prac oraz przeprowadzanie ich przez organ wykonawczy Komitetu — Pla
cówkę Badawczą. Fundusze Komitetu składają się: z sum asygnowanych przez poszczególne Ministerstwa oraz z za
siłków ciał samorządowych, społecznych organizacyj przemysłowych, osób pry
watnych lub zakładów przemysłowych.
W związku z zamierzeniem utworze
nia trzech nowych Międzywojewódz
kich Komitetów w Wilnie, Lwowie i Brześciu nad Bugiem, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych ustaliło wzór regulaminu dla tych Komitetów, ogło
szony w Nr. 14 Dziennika Urzędowego M. S. Wewn. pod poz. 75. Napodstawie pisma okólnego Ministerstwa Spr.Wewn.
z 10 maja 1934r.(Dz.Urz.Nr. 17,poz. 96) posiedzenia Komitetów odbywają się raz do roku w jesieni, zaś roczne spra
wozdania z prac są nadsyłane Między- ministerjalnej Komisji do spraw ochrony rzek przed zanieczyszczeniem przy Mi
nisterstwie Spraw Wewnętrznych, po
nieważ Komitety Międzywojewódzkie są organami wykonawczemi tej Komisji.
Spust drzewa na wodach publicznych śródlądowych
Minister Komunikacji rozporządze
niem z 21 lipca 1935 r. szczegółowo uregulował sprawę spustu drzewa luzem na wodach publicznych śródlądowych (Dz. U. R. P. Nr. 62, poz. 394). Za spust drzewa luzem uważa się spła
wianie z biegiem wody, bądź pojedyń- czych kloców drzewa, bądź kilku klo
ców, związanych ze sobą, jednak bez pomocy ludzi, na tern drzewie jadących.
Taki spust na wodach publicznych śród
lądowych może odbywać się tylko na podstawie pozwolenia, wydanego przez wojewódzką władzę administracji ogól
nej. N ie wolno dokonywać spustu:
1) na wodach żeglownych, 2) na wodach używanych do spławu tratew, w okre
sach czasu, w których może się odbywać spław tratew i 3) w okresach czasu, kiedy zachodzi możliwość zamarznięcia kloców i wywołania wskutek tego spię
trzenia wody i zatorów.
WOJCIECH K R Z YŻ A N O W S K I paix“ artykuł pod charakterystycznym tytułem: „Rzym — Addis Abeba — Berlin".
Autor, Henri Serge, dla wyjaśnienia istotnych powodów, inspirujących poli
tykę włoską, powołuje się na artykuł
„Popolo d’Italia“ , napisany rzekomo przez samego Mussoliniego. „Stano
wisko Włoch, cytuje autor, tłumaczyć należy dwoma przesłankami: bezpie
czeństwem militarnem w Afryce Wschod
niej i konieczności ami życiowemiWłoch".
Tym „koniecznościom życiowym" po
święca autor szczególną uwagę i przy
pomina, że ta kategorja argumentów znana jest światu oddawna, a ostatnio posługiwały się niemi Niemcy cesarskie, kiedy domagały się „miejsca na słońcu", powołując się na przyrost naturalny, oceniany na 800 000 ludzi rocznie.
Jeżeli teraz zajrzymy do statystyk za okres 1912— 1913, zaobserwujemy rzecz bardzo interesującą: mianowicie ilość Niemców w tych latach w poszczegól
nych kolonjach wygląda następująco:
Togo — 216, Kamerun — 738, Afryka południowo-zachodnia — 2 998, Afryka wschodnia — 1 324, Nowa Gwinea — 348, wyspy Marszałkowskie — 66, Karo
liny — 53, Marjany — 16, Samoa — 192, Kiao-Czau — 3 600, w sumie więc państwo kolonjalne niemieckie, liczące 2 058 449 kilometrów kwadratowych, potrafiło pomieścić zaledwie 9 551 oby
wateli metropolji, liczącej prawie 67 mi- ljonów mieszkańców.
Z drugiej strony ruch emigracyjny Niemiec zdradzał w tym samym okresie czasu stałą tendencję do zmniejszania
się. Średnia roczna ruchu wychodź
czego, wynosząca w latach 1881— 1890 przeciętnie 130 000 emigrantów, wynosi w okresie 1891— 1910 już tylko 52 800, a w r. 1912 nie przekracza nawet 18 500.
A tymczasem, kontynuuje autor, mija lat 25, argumenty zaś, wysuwane przez przywódców Niemiec, pozostały te same.
Werner Voelcker, mówiąc o propagan
dzie kolonjalnej Francji, pisze: „Prze
cież zawsze brakuje młodych Francuzów,
Wydawana w Genewie przez zjedno
czone umiarkowane arabskie partje nacjonalistyczne „La nation arabe", zamieszcza w Nr. 5 z r. b. na naczelnem miejscu list otwarty organizacyj pan- arabskich do Wysokiego Komisarza Syrji, w którym wyraża przekonanie, że
„szlachetny naród francuski zrozumie, iż w jego własnym interesie leży przy
znanie Syrji całkowitej niepodległości".
Zdając sobie sprawę, że podobne platoniczne wystąpienia niewiele posuną naprzód sprawę niepodległości krajów arabskich, autor obszernego komen
tarza do wspomnianego listu szuka dla Arabów sprzymierzeńców, odrzucając oczywiście mocarstwa europejskie, jako rywalizujące jedynie między sobą i wy
grywające najwyżej różne grupy arab
skie dla własnych celów. Właściwym