Kształtowanie się podziałów własnościowych w bloku na drodze

Podejmując się odtworzenia przemian własnościowych w obrębie parcel rozpatrywanego bloku zabudowy, musimy zdać sobie sprawę z niemożności wykonania w pełni tego zadania. Informacje, które pozwalają wnioskować o podziałach i łączeniu działek pochodzą głównie z czasu 2 i 3 fazy rozwoju wrocławskich kamienic269, a wiążą się w przeważającej ilości z frontowymi

częściami własności. W efekcie badań nad pierwotną parcelacją dysponujemy także wiedzą na temat wymiarów lokacyjnej kurii, zrekonstruowanym schematem rozmierzenia bloku zabudowy270 oraz odstępstw od niego, które udało się zidentyfikować. Posiadamy spis szerokości działek zawarty w Rejestrze Karowym z 1564 r.271, plany sekcyjne i katastralne, dzięki którym znamy granice działek w XIX i XX w. Znany jest nam zatem stan początkowy i produkt końcowy, a także niektóre etapy przemian. Starano się już na ich podstawie rekonstruować rozwój zabudowy oraz podziałów własnościowych272. Obecnie, mając w ręku opracowane wyniki badań archeologicznych, pojawiła się możliwość zweryfikowania i uzupełnienia powstałych rekonstrukcji, również dzięki analizie rozmieszczenia i datowaniu reliktów zagospodarowania podwórzy działek. Niestety, wyniki prac będą niepełne, ze względu na to, że nie przebadano całego obszaru bloku, a w szczególności, bardzo istotnej w kwestii pogłębiania działek partii środkowej, w miejscu gdzie przebiegały granice pomiędzy działkami położonymi frontami do ul. Kiełbaśniczej i tymi skierowanymi do ul. Rzeźniczej.

Połączenie informacji zawartych w wymienionych powyżej źródłach pozwoliło mi na zarysowanie następującej kolejności i charakteru przemian, jak również na zorientowanie się, że parcele oraz cały blok rozmierzono nie w pełni zgodnie z modułami pierwotnej parcelacji 60 x 120 stóp – blok był za krótki (pierzeja ul. Ruskiej była cofnięta o 9,5-20stóp, czyli 3-6m) aby pomieścić 16 pełnowymiarowych kurii. Przyczyn tej sytuacji nie ustalono. Szczegółowo opisałem je w poprzednim rozdziale.

Wtórna parcelacja była rozciągniętym w czasie procesem, na który miały wpływ liczne i skomplikowane czynniki przestrzenne, prawne i gospodarcze. Miał on zmienne formy i nasilenie. Można wyróżnić jego etapy i względnie określić czas, w którym następowały. Mogą one co prawda wynikać jedynie z charakteru i chronologii źródeł, jakimi dysponujemy. Ponadto niektóre działania przyporządkować można do kilku etapów, ze względu na szerokie ramy chronologiczne datujących je reliktów zagospodarowania. Pomimo to, etapy pomogą – w moim odczuciu - w zrozumieniu i usystematyzowaniu tendencji rozwojowych średniowiecznych i wczesnonowożytnych własności mieszczańskich.

Najwcześniejsze przemiany miały związek z dzieleniem wytyczonych pierwotnie kurii oraz

270 Pudełko J. 1964a, Próba pomiarowej metody... op. cit., s. 3-26; M. Chorowska, Cz. Lasota, 1995, Działka lokacyjna

we Wrocławiu [w:] Architektura Wrocławia, t. 2, Urbanistyka do roku 1945, s. 65 – 85, Wrocław, Oficyna

Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej; M. Chorowska, Cz. Lasota, 1995e, Rekonstrukcja układu działek w

blokach przyrynkowych we Wrocławiu, KHKM, r. 43, nr.3, s. 351-369, Wrocław.

271 Wrocław, Archiwum Państwowe, Akta Miasta Wrocławia, K 85 (Karrenregister).

272 M. Chorowska, 2001, Kształtowanie się działek... op. cit., plansze 5a i 5b wraz z komentarzem do plansz, a także rekonstrukcja parcelacji na podstawie Rejestru Karowego z 1564 r. - M. Goliński, 1997, Socjotopografia... op. cit., s. 36, ryc. 6.

pogłębianiem własności. Nie biorę tutaj pod uwagę opisanych już wyżej nieprawidłowości w rozmierzeniu oryginalnych działek bloku, które miały związek z jego wymiarami, zależnymi prawdopodobnie od przebiegu i szerokości głównych ulic miasta. Po raz pierwszy obraz tych przemian uwidoczniły odkryte w latach 80. XX w. mury kamienic, datowanych na 1 połowę XIV w. Należy sobie jednak zdawać sprawę, że stanowią one tylko dowód utrwalenia istniejących już wcześniej podziałów. Wskazały na to drewniane relikty zagospodarowania podwórzy działek, które leżą zaskakująco zgodnie z przebiegiem późniejszych murów granicznych i ścian budynków oficynowych. Nawet, jeżeli obiekty te nie wyznaczały granic od początku swojego istnienia, stały się nimi z czasem lub nawiązywano do nich przy przeprowadzaniu następnych podziałów dziedzin. W obliczu tego, że niektóre granice podziałowe są w ten sposób potwierdzane już przez obiekty najstarsze w układach stratygraficznych bloku, można twierdzić, iż pierwsze, główne podziały lokacyjnych kurii dokonały się jeszcze w XIII w. Odbywało się to niekoniecznie pod koniec tego stulecia ale raczej stosunkowo niedługo po zasiedleniu działek przez właścicieli. Byłoby to logiczne, ze względu na mniejszy stopień zagospodarowania własności.

Najprostszym dowodem wczesnej metryki podziałów jest fakt, że podczas prac archeologicznych nie odkrywano części tych samych reliktów zagospodarowania parceli po obu stronach murów, które po co najmniej 50-150 latach zaczęły oddzielać tereny parcel. Wydaje się zatem, że granic przestrzegano jeszcze przed budową tych murów. Obraz ten może być jednak częściowo wynikiem zniszczenia starszych, mniej trwałych reliktów drewnianego zagospodarowania, w wyniku kopania fundamentów pod mury oraz piwnice budynków. Tam gdzie na jednej działce eksplorowano podwórze z licznie zachowanymi elementami trzynastowiecznych urządzeń i budynków, po drugiej stronie muru granicznego mogła powstać piwnica lub nowożytny wkop budowlany, przez który nawarstwienia archeologiczne uległy zniszczeniu273. Obiektów, które z całą pewnością łamały granice wtórnej parcelacji, jest zaledwie kilka. Znacznie więcej jest takich które przechodzą przez rekonstruowane linie pierwotnego rozmierzenia kurii – świadcząc o rychłym dzieleniu i scalaniu własności oraz korygowaniu granic274. Aby posługiwać się bardziej

273 Przykładowo, taka sytuacja miała miejsce w obrębie sektorów na parceli Ruskiej 2. W jej centralnej części – sektor 1 – gdzie od średniowiecza po czasy współczesne funkcjonowało podwórze, warstwy kulturowe zachowały się do wysokości ok. 118,5 m n.p.m. Natomiast w innych partiach tej samej działki – sektory nr 2-7 i 9 – ze względu na piwnice barokowych oficyn, zaledwie do poziomu 117-117,5 m n.p.m. Z kolei już na sąsiednich parcelach Kiełbaśniczej 30 i Ruskiej 3, tuż za murami granicznymi, piwnice i fundamenty posadowiono poniżej poziomu humusu pierwotnego. Można zatem było przebadać jedynie relikty obiektów zagłębionych. Eksploracja

nawarstwień rozpoczęła się bowiem na poziomie 116,2 m n.p.m. na działce Kiełbaśniczej 30 i 115,75 m n.p.m. na Ruskiej 3.

274 Np. faza 1.A dla całego bloku, obiekty przecinające linie rekonstruowanej pierwotnej parcelacji znajdują się w środkowej części Ruskiej 2 świadcząc o rychłym pogłębieniu tej parceli. Odkryto je też przy północnym skraju działek Ruskiej 2-5, co wskazuje na przesunięcie pierwotnej granicy na północ o ok. 1 m. O podobnym przesunięciu granicy pomiędzy Kiełbaśniczą 29 i 30 świadczy jama produkcyjna oraz prawdopodobny negatyw słupa, który mógł być elementem konstrukcyjnym płotu pomiędzy tymi działkami. Na terenie działki Kiełbaśniczej 28 granicę narusza jama produkcyjna i prawdopodobnie również piec. Przypadki te omówiono już w poprzednim rozdziale.

przekonującymi argumentami zwróciłem uwagę zwłaszcza na przebieg zarejestrowanych ścian obiektów. W szczególności takich urządzeń jak budynki i drewniane skrzynie w konstrukcji wieńcowej, które łatwiej jest nam sobie wyobrazić i zrekonstruować ich kształty i wymiary.

W okresie XIII i początków XIV w. na liniach późniejszych granic znalazły się głównie budynki i latryny, potwierdzając lub korygując w niektórych przypadkach granice kuryjne, w innych z młodszego podziału. Na przykład: do granic rekonstruowanej, pierwotnej parcelacji nawiązują budynki drewniane, usytuowane na terenie działek Mikołaja 76/Kiełbaśnicza 26 i Rzeźniczej 6. Podpiwniczony budynek drewniany ze schodami do piwnicy na parceli Rzeźniczej 6, „kłócił się” z przebiegiem młodszej granicy pomiędzy tą działką a parcelą Mikołaja 69, którą potwierdziła budowa murów datowanych na początek i 1 połowę XIV w.275. Uznaję więc, że przed 1 połowa XIV w. obowiązywała w tym miejscu jeszcze granica oryginalna (ryc. 21). Podobna sytuacja ma miejsce w przypadku własności Mikołaja 76/Kiełbaśnicza 26 i Kiełbaśnicza 27. W tym drugim przypadku, późniejsze przesunięcie było nieznaczne i skorygowanie dziedziny wiązało się zapewne jedynie z budową szerokiej ściany kamienicy-wieży u sąsiada (ryc. 22). Potwierdzeniem zachodniego zasięgu kurii Mikołaja 76/Kiełbaśnicza 26 jest z kolei latryna – położona w południowo-zachodnim narożniku i datowana na XIII – 1 połowę XIV w. Granicę w tym miejscu przesunięto na wschód dopiero później, tj. w okresie od zakończenia użytkowania latryny do okresu 1475-1520, kiedy to zbudowano tutaj murowaną oficynę.

Z granicami rozpadu działek Mikołaja 71 i 72 zgodne jest położenie latryny. Nie bez znaczenia jest także układ reliktów zabudowy frontowej oraz nawierzchni glinianej, a następnie drewnianej znajdujący się na tylnym odcinku granicy pomiędzy tymi własnościami. Sądzę, że pomiędzy posesjami funkcjonował miedzuch. Jego powstanie poprzedzała jama-piwniczka p1, której obecność w tym miejscu przed miedzuchem może potwierdzać, że działki te były kiedyś jedną kurią. Na Mikołaja 71, wzdłuż śladów chodnika przebiegał później rów – kanał k3. Na linii pomiędzy parcelami Ruską 3 i 4 znajdowała się wschodnia ściana budynku drewnianego, a w kolejnej podfazie skrzynia drewnianej piwnicy. Ściany budynków drewnianych wystąpiły również na liniach pomiędzy, wyróżnionymi na podstawie reliktów architektury, częściami północną i południową działki Rzeźniczej 5 oraz wschodnią i zachodnią na Mikołaja 69.

Miejscami pierwotnym granicom kurii zaprzeczały już od pierwszych podfaz XIII w. liczne, różnie interpretowane obiekty archeologiczne, wskazując na: szybkie, częściowe pogłębienie działki leżącej przy ul Ruskiej 2, przesunięcie granicy północnej działki Rzeźniczej 5N (północnej części Rzeźniczej 5, której podział obowiązywał prawdopodobnie do późnego gotyku lub wczesnego renesansu) oraz rozpad dwóch kurii przy ul. Kiełbaśniczej, w miejscu których

utworzono 3 mniejsze działki: Kiełbaśniczą 29, 28 i 27.

Etap I

Na podstawie podjętych analiz przestrzennych, które zaowocowały podobnymi, jak wymienione powyżej spostrzeżeniami, do pierwszego etapu rozwoju wtórnej parcelacji zaliczam:

− Rozpad kurii w północno-zachodnim narożniku bloku na dwie parcele. Pierwsza z nich obejmowała zachodnią część późniejszej Mikołaja 69, a druga wschodnią część Mikołaja 69 oraz działkę Mikołaja 70.

− Pogłębienie działek przy ul. Ruskiej o długość 60 stóp kosztem dwóch kurii rozmierzonych pierwotnie w środkowej części bloku i skierowanych frontami do ul. Rzeźniczej i Kiełbaśniczej. Jest wielce prawdopodobne, że akcję tę przeprowadzono w momencie rozmierzenia bloku. Dokładny jej przebieg nie został ustalony względem terenów działki Ruskiej 6, Ruskiej 7 i Rzeźniczej 1. Przypuszczam, że działki Ruska 3, 4/5 i 6 pogłębiono już w początkach zasiedlenia bloku. Problem ten omówiłem we wcześniejszym rozdziale.

− Mogły ulec wtórnej parcelacji kurie we wschodniej pierzei ul. Ruskiej w omawianym bloku zabudowy. Szerokości działek zostały oddane przez zachowane partie kamienic z 1 połowy XIV w. Najprawdopodobniej powstały Ruska 3, Ruska 4/5, nie mamy natomiast żadnych przesłanek do tego by potwierdzić funkcjonowanie oddzielnych Ruskiej 6 oraz Ruskiej 7 (być może podzielonej na dwie mniej więcej równe parcele).

− Dokonał się podział kurii leżącej w środkowo-zachodniej części bloku, przy ul. Rzeźniczej. Wydzielono parcelę zajmującą północną część działki Rzeźnicza 5. Kształtu pozostałej części kurii nie umiem określić. Mogła ona być również podzielona lub pozostawać całością do okresu 1350-1470.

− Sądzę, że nie rozpadły się kuria obejmująca tereny późniejszych Rzeźniczej 2-3 i południowej części Rzeźniczej 4, a także Rzeźnicza 6 i Kiełbaśnicza 30276

Następujące działania datowano na okres przed ok. 1350 r. Mogły one mieć miejsce w etapie I, ale nie musiały. Zaliczyć ja można także do etapu II i III.

− Powstanie działek Mikołaja 71 i 72, dokumentowane przez szeroko datowaną latrynę. Granicę poprowadzono w połowie obszaru pełnowymiarowej kurii277.

− Podział następnej parceli lokacyjnej potwierdzić można również jedynie usytuowaniem

276 W przypadku Kiełbaśniczej 30, na linii północnej i zachodniej przebiegu jej pierwotnych granic znajdowały się obiekty, które można interpretować jako doły po masywnych, wkopanych słupach ogrodzenia. Przesuniętej granicy południowej zaprzecza obecność trzynastowiecznej latryny.

277 Mikołaja 72 została w ostatecznym kształcie jeszcze zwężona, jednak ze względu na brak źródeł nie wiadomo czy miało to miejsce przed fazą 3 rozwoju zabudowy, czyli przed okresem lat 1350-1470.

obiektów sanitarnych. Zauważalne jest rozmieszczone latryn na trenach odpowiadających parcelom Mikołaja 74 i 75278.

− Trudno z całą pewnością stwierdzić, czy istniały już parcele Kiełbaśnicza 27, 28 i 29. Wymagałoby to nie tylko przeprowadzenia podziału, ale również scalenia kawałków dwóch kurii w działkę nr 28279. Ze względu na brak badań na tyłach Kiełbaśniczej 27 i 29, nie wiadomo też czy już je pogłębiono.

Etap II

Spodziewam się, że w 2 połowie XIII i w początku XIV w. miały miejsce dalsze podziały działek na szerokość, a dodatkowo także pogłębienia jednych własności kosztem innych. Podobnie jak w poprzednim etapie, rozpad i przejmowanie terenów są słabo udokumentowane przez elementy zagospodarowania podwórzy. Odbicie tych procesów widoczne jest w rozwijających się w okresie 1300-1470 budynkach kamienic i murach granicznych. Na pogłębienie działek środkowego odcinka pierzei ul. Kiełbaśniczej, czy przeprowadzenie przejazdu dla parceli Kiełbaśniczej 30 od strony ul. Rzeźniczej, zdaje się uzasadniać np. umiejscowienie obiektów sanitarnych, na sąsiednich działkach. oraz rozważania nad możliwymi drogami komunikacji. Wyróżnienie etapu II jest próbą spojrzenia na zdecydowanie niepełny obraz, którym dysponujemy i usystematyzowania procesu wtórnej parcelacji – o czym już wspomniałem. W sposób pewny chronologia niektórych z opisanych tu przemian może być określona formułą „przed ok. 1350 r.”.

Duża ilość zachowanych reliktów zagospodarowania na parceli Ruskiej 2 i analiza tych elementów pozwoliła wziąć pod uwagę ewentualność wydzielenia, już w XIII w., z frontowej części jej terenu, pasa o szerokości około 4-5 m, głębokości 21 m i przyłączeniu go do sąsiedniej działki Ruskiej 3. Podwórze parceli Ruskiej 2 było bardzo intensywnie użytkowane. Zagospodarowanie zmieniało się dynamicznie, choć miejscami dostrzegalna jest systematyczność w umieszczeniu konkretnego rodzaju urządzeń w tym samym miejscu.

W pewnym momencie rozebrano, mieszczące się w środkowo-zachodniej partii działki, budynek zrębowy oraz przylegającą do niego zagrodę. W tym miejscu przeprowadzono następnie drewniany chodnik, który był przez jakiś czas konsekwentnie odnawiany. Zatem budynek i zagroda ewidentnie przeszkadzały w nowym rozwiązaniu komunikacji. Od tego momentu środkowo-zachodnia część podwórza pozostawała niezabudowana (odłożyły się tam pokłady mierzwy),

278 Nie wiadomo czy oddzielono już osobną własność Mikołoja 73. Jej granice jeszcze długo pozostają nieustalone.

279 Jedna z najwcześniejszych jam produkcyjnych i relikt pieca sugerują, że Kiełbaśnicza 28 już istniała. To znaczy, że dokonał się podział dwóch kurii i ich scalenie w trzy posesje. Na podstawie reliktów archeologicznych dostrzec można więc, że scalenie terenów Kiełbaśniczej 28, mogło nastąpić już w XIII w. Jednak w sposób rozstrzygający linia pierwotnej parcelacji, która przechodzi przez sam środek terenu tej działki, została zignorowana przez budowę elementu zagospodarowania dopiero pod koniec XIII- na początku XIV w.

natomiast środkowy pas (w układzie północ-południe), na wschód od traktu był stale zajęty przez budynki oraz urządzenia gospodarczo-sanitarne. Komunikacja musiała przebiegać w miarę możliwości przy zachodniej i wschodniej granicy, czego odbicie znajduje się jeszcze w układzie gotyckiej kamienicy. Powstanie drewnianego chodnika i rozebranie na jego potrzeby budynku o konstrukcji zrębowej, wyznacza pewną cezurę w rozplanowaniu i organizacji działki280. Sądzę, że wiązało się to z utraceniem dostępu do jej skrajnie zachodniego pasma, w wyniku przejęcia z frontu działki opisanego wyżej obszaru na rzecz sąsiada z Ruskiej 3.

Teren Ruskiej 2 nie został jednak w tym etapie znacząco uszczuplony. Liczne relikty świadczą o tym, że działkę powiększono o głębokość 3 m, wspólnie z sąsiednią działką narożną, kosztem kurii Kiełbaśniczej 30. Dziwnym trafem Ruska 1/Kiełbaśnicza 31 i Ruska 2 uzyskały po tym zabiegu głębokość niemal dokładnie 180 stóp (56,34 m) – wielkość 1,5 modułowej działki lokacyjnej.

Z kolei Kiełbaśniczą 30, przypuszczalnie właśnie w następstwie działań sąsiadów, również pogłębiono o niecałe 10 m281. Jest także możliwe, że już na tym etapie przeprowadzono jeszcze przejazd, prowadzący na jej podwórze od ul. Rzeźniczej. Z pewnością funkcjonował on już w 2 połowie XIV w. Utworzono go wydzielając w zachodniej pierzei bloku osobną, wąską parcelę (nr 2), szerokości 9,5 stopy (3 m). Przypuszczam, że przejazd funkcjonował wcześniej – w 1. połowie XIV w., kiedy to front działki zamknęła zabudowa murowana lub już w XIII w., bo przecież mógł on wówczas być wypełniony budynkami drewnianymi. Pogłębione podwórza sąsiadów z ul. Ruskiej, połączone na przykład z zajęciem wcześniejszej drogi komunikacji byłoby doskonałym pretekstem do wytyczenia przejazdu. Posesja przy Kiełbaśniczej, jako jedyna w omawianym kwartale, uzyskała na stałe taki sam kształt jak patrycjuszowskie parcele w pierzei zachodniej rynku (posesja „na przestrzał bloku”). Drugą taką działką była we wczesnej nowożytności Kiełbaśnicza 27. Jej właściciele przejęli kontrolę nad północną parcelą przy Rzeźniczej 6 (sprawę te szczegółowo opiszę poniżej, oraz w rozdziale 2.3).

Zmiana układu budynków i pojawienie się dwóch obiektów interpretowanych jako studnie na każdej z części parceli Rzeźniczej 6, sugeruje, że podzielono już tę kurię. Być może przeprowadzono także pogłębienie własności Mikołaja 69-71 i 72. Chociaż w przypadku tej ostatniej trudno jest zrekonstruować jakiekolwiek przemiany dotyczące jej południowej granicy, z

280 Budynku, który mógł przecież stać jeszcze wiele lat, nie rozebranoby gdyby tylko było możliwe przeprowadzenie chodnika w inny sposób. W obliczu ciasnego zagospodarowania podwórza, ścisłe wypełnienie budynkami frontu jest rzeczą niemal pewną. Prawdopodobnie tylko od strony zachodniej znajdowała się w tej zabudowie luka lub brama dająca możliwość przejazdu na podwórze.

281 Tę tezę popiera usytuowanie odkrytych XIII i XIV w. urządzeń sanitarnych w rejonie środkowym pierwotnej kurii obejmującej tereny Rzeźniczej 2-4 – po spłyceniu działki znajdowałyby się one już nie w środku lecz na tyłach, czyli właśnie w sanitarnej strefie parceli. Spodziewam się również, że pogłębienie nastąpiło przed rozpadem działki Kiełbaśniczej 30 na dwie własności, które miało miejsce w 1 połowie XIV w.

powodu braku badań na styku działek Mikołaja 72, 73 i Kiełbaśniczej 27. Patrząc na granice dziewiętnastowieczne, plany archiwalne kamienic i kierując się rekonstrukcjami Małgorzaty Chorowskiej i Mateusza Golińskiego, przypuszczam, że działki zostały pogłębione.

Nie umiem powiedzieć, czy w tym samym czasie powiększono podwórza działek leżących w środkowej części pierzei ul. Kiełbaśniczej. Przed pogłębieniem parceli 27 musiałoby także mieć miejsce jej wydzielenie. Z dwóch pierwotnych kurii znajdujących się w środkowo-wschodniej części bloku powstały ostatecznie Kiełbaśnicza 27, 28 i 29. Do tego potrzebne było scalenie tych ułamków, które należały do terenów Kiełbaśniczej 28. Działki 27 i 29 musiały się oddzielić do 1 połowy XIV w., czego dowodzą pierwsze mury graniczne i ściany kamienic. Nie ma pewności kiedy połączono części tworzące parcelę 28282. Dość oczywiste wydaje się też, że powinno nastąpić rozdzielenie działek Rzeźnicza 4 i 5 zanim wykonano pogłębienie Kiełbaśniczej 29. Chciałbym aby przesuwanie granic było ze sobą powiązane, aby właściciele działek przy ul. Rzeźniczej oddawali swoje ziemie uzyskując proste, równe granice, bez załomów. Ułatwiało to zapewne naliczanie należności podatkowych, czy użytkowanie własności. Ich działki miałyby nadal kształty prostokątów i trapezów a nie wieloboków. Niestety nie posiadam informacji mogących udowodnić, czy taki tok myślenia jest słuszny. Być może światło na tę sprawę rzucą badania porównawcze.

Brak danych nie pozwala też stwierdzić czy nastąpiły, sugerowane w badaniach architektonicznych z 1993 r.283 podziały narożnej kurii w południowo-zachodniej części bloku. Przypomnę, że kamienica, która powstała na potwierdzonej w rejestrze karowym Rzeźniczej 1, może być traktowana także jako dowód podziału Ruskiej 7 na dwie równe działki. Wschodnią z nich najwyraźniej pogłębiono. Natomiast fakt funkcjonowania w 1 połowie XIV w. parceli Ruskiej 6, wyraźnie świadczy o tym, że wcześniej musiał nastąpić rozpad i komasacja terenów należących do dwóch pierwotnie odrębnych działek lokacyjnych, podobnie jak to ma miejsce w przypadku parceli Kiełbaśniczej 28. Przez środek Ruskiej 6 przechodzi bowiem granica dwóch kurii.

W sytuacji gdy obserwujemy podzielenie terenu dwóch kurii na trzy, zbliżone szerokością