Wstęp
Wraz z rozwojem urbanizacji, przemysłu, a co za tym idzie zmian społecznych, w XIX i XX w. zaczęły kształtować się i rozwijać media.
Zrewolucjonizowały one komunikację międzyludzką. Nie wymagały od odbiorców wyrafinowanego gustu i specjalistycznej wiedzy1. Kultu-ra masowa (popularna) jest nierozerwalnie związana ze środkami ma-sowego przekazu, np. z pracą, radiem, filmem. Jest to kultura dla wszystkich, dlatego ma cechy uproszczonego przekazu informacji.
Rozwój kultury popularnej związany jest z jej dostępnością i niskimi kosztami, zatem łatwością odbioru2.
Kultura popularna rozwijała się w Siedlcach w okresie zaborów, jednak odzyskanie niepodległości przez Polskę zwiększyło możliwości spokojnego, niehamowanego rozwoju kultury i działalności różnych organizacji kulturotwórczych. Nastąpiła rozbudowa ośrodków, celem których była realizacja potrzeb społeczeństwa do zgromadzeń i wspól-notowego przeżywania imprez kulturalnych. Do takich obiektów nale-żały domy ludowe, kina, teatry, remizy strażackie. Niektóre z tych cen-trów kulturalnych działały i prosperowały w czasach zaborów, ale w wolnej Polsce ich kulturotwórcza rola nabrała większego znaczenia i zwiększonych możliwości oddziaływania na mieszkańców powiatu.
1 Z. Majchrowski, K. Mrowcewicz, P. Sitarski, Człowiek – twórca kultury.
Warszawa 2003, s. 24.
2 Z. Grębecka, I. Kurz, M. Litwinowicz-Dróździel, Człowiek w kulturze. Podręcznik do wiedzy o kulturze. Warszawa 2006, s. 66-67.
Upowszechnianie kultury w powiecie prowadzono różnymi sposobami:
poprzez słuchanie, oglądanie, a przede wszystkim aktywne uczestnictwo w obcowaniu z różnorodnymi organizacjami tworzącymi kulturę.
Kino
W okresie międzywojennym w zakresie kultury masowej uwidocz-niła się popularyzacja kina, dostępnego dla większej grupy społecznej.
Nie przypuszczano wówczas, że film stanie się w przyszłości jedną w ważniejszych sztuk artystycznych. Okres lat 1918-1939 był czasem rozwoju kinematografii. Wówczas kino stało się podstawową formą rozrywki i składnikiem rozwoju cywilizacji. Ta sztuka rozpowszech-niała się w ośrodkach wielkomiejskich, ale i w takich ośrodkach jak Siedlce, które w tym czasie, posiadając połączenia kolejowe, rozwijały się gospodarczo i demograficznie.
W pierwszych latach po I wojnie światowej w Siedlcach były dwa kina – „Lux” oraz „Moderne”3, ale już w okresie międzywojennym ich liczba wzrosła. Działały tu kina „Światowid”, „Popularne” i kolejowe.
Rozwój kin i wymagania społeczeństwa spowodowały, że zaczęto dbać o odpowiednie wyposażenie do dogodnego oglądania filmów.
Przyszli właściciele kin siedleckich, chcąc otrzymać koncesje na pro-wadzenie działalności, musieli najpierw złożyć podanie do magistratu siedleckiego, skąd dokument trafiał do Urzędu Wojewódzkiego w Lu-blinie. Koncesja udzielana była na rok4. W każdym kinie znajdowała się widownia, scena z ekranem, kabina projekcyjna, poczekalnia i kasa.
Dodatkowo w niektórych znajdowała się szatnia, bufet, balkony i loże.
Najatrakcyjniejszym budynkiem kinowym był „Dom Ludowy”, w któ-rym mieściło się kino „Ognisko”, „PBK” i „Popularne”. Znajdowała się w nim obszerna sala widowiskowa wyposażona w scenę i zaplecze.
Dodatkowo znajdowała się tam herbaciarnia, czytelnia i bilard5.
Początkowo wyświetlanym filmom towarzyszył akompaniament muzyczny. Właściciele kin w trosce o foniczne rozkosze publiczności zatrudniali pianistę, który wykonywał podkład muzyczny na żywo pod fabułę filmu. Dobierano muzykę do charakteru toczącej się akcji.
Wprowadzenie dźwięku do kina powodowało dodatkowe koszty i
3 A. Winter, Dzieje Siedlec 1448-1918. Warszawa 1969, s. 197.
4Archiwum Państwowe w Lublinie (dalej: APL), Urząd Wojewódzki Lubelski (dalej: UWL), Wydział Społeczno-Polityczny (dalej: WS-P), sygn. 1400, k. nlb.
5 A. Winter, dz. cyt., s. 180.
magania techniczne. W grudniu 1931 roku właściciele kina „Era” przy ul. Sienkiewicza 19 zakupili aparat dźwiękowy i zaczęto wyświetlać pierwsze filmy dźwiękowe. Aparat przystosowany był do wyświetlania na odległość 15 m. dla 200-300 widzów. W 1932 roku do kina „Świa-towid” zakupiono aparaturę firmy „Lange” do wyświetlania filmów dźwiękowych.
Najważniejszym miejscem w kinie była widownia, więc aby zapew-nić widzom optymalne warunki w trakcie projekcji filmów dbano o wy-godne miejsca do siedzenia. Najwięcej zamontowano krzeseł drewnia-nych, ale te miejsca były najtańsze. Bogatsi kinomani korzystali z wie-deńskich krzeseł, krytych czerwonym pluszem oraz kanap w lożach.
Należały one do najdroższych. Na scenie znajdowały się ekrany płó-cienne i kotary jednej barwy, głównie bordowe i niebieskie.
Po 1918 roku, poza filmami dokumentalnymi i informacyjnymi, zacz ę-to emitować filmy sensacyjne, dramatyczne i komiczne. Społeczeństwo zmęczone wojną potrzebowało wypoczynku i wytchnienia oraz śmiesz-nych historyjek. W kinach dominował więc repertuar lekki i komedio-wy oraz sensacyjny. Kina siedleckie, uzależnione od warszawskich biur wynajmu, wprowadzały na ekrany te pozycje, które wcześniej emito-wano w stolicy6. W 1925 roku największym przebojem kasowym był melodramat Jej wielka miłość, natomiast w 1926 roku w kinie „Świa-towid” pokazano Brzdąca i Gorączkę złota Charlie Chaplina. Z roku na rok rosła popularność filmów Bustera Katona i Harolda Lloyda7.
W drugiej poł. lat dwudziestych w siedleckich kinach przeważały filmy amerykańskie – 100 tytułów, filmy francuskie – 47 tytułów, nie-mieckie – 37 i polskie – 15, z których największym powodzeniem cie-szyła się Iwonka w reż. Emila Chaberskiego i Trędowata w reż. Edwar-da Puchalskiego. Oprócz melodramatów, można było obejrzeć także Chatę za wsią. Poza filmami o tematyce melodramatycznej kina prze-ścigały się w repertuarze rozrywkowym. W 1929 roku na ekranach kin
„Światowid” i „Era” królowały Spowiedź uczciwej kobiety z Polą Negri i Dziewczyna ze spelunki. Również w latach 30-tych najwięcej filmów wyświetlanych w kinach było amerykańskiej produkcji. Aż 766 tytu-łów, czyli 53,7%, polskich – 308 (22,3%) i francuskich – 83 (5,8%)8.
6 W. Jewsiewicki, Polska kinematografia w okresie filmu niemego 1919-1930.
Łódź 1952, s. 131.
7 Dane o filmach na podstawie pracy siedleckiej „Gazeta Siedlecka”, „Gazeta Podlaska”, „Życie Podlasia”.
8 „Nowy Kurier”, nr 7 z 1932 r., s. 13.
Powoli pojawiały się też filmy radzieckie, jak np. Moskiewskie noce, Romans Mańki Greszynoj.
W latach 1930-1934 na ekrany kin weszły komedie muzyczne: Każ-demu wolno kochać, Pieśniarz Warszawy, Czy Lucyna to dziewczyna.
Oprócz nich popularnością wśród widzów cieszyły się dramaty Zemsta losu, Głos pustyni9.
Kino odgrywało ważną rolę kulturotwórczą w mieście. Mimo że bi-lety były drogie, ludzie chętnie przychodzili do kina, aby oderwać się od rzeczywistości, wytchnąć od spraw codziennych. Zdaniem Jerzego Tazbira, „widz chce znaleźć na ekranie odbicie życia i znanego mu świata. Widz traktuje ekran jako okno na daleki, szeroki świat. Kino jest dla widza okazją do wędrówki w krainę marzeń. Widz szuka w kinie odprężenia psychicznego, odpoczynku polegającego na tym, że stwarza sobie przegrodę izolacyjną między rzeczywistością, a światem ekranu”10.
W latach 1920-1924 tylko nieliczne kina wyświetlały filmy co-dziennie, na ogół od 1 do 5 seansów tygodniowo. W kinie „Światowid”
seanse odbywały się w soboty i niedziele w godzinach popołudnio-wych, w dni powszednie 1715-1915. Zależne to było od wolnego czasu mieszkańców miasta, które wciąż jeszcze miało charakter rolniczy.
Największa więc frekwencja w kinach była w okresie rozpoczęcia nauki szkolnej i zakończenia prac rolnych. Liczba miejsc w kinach wynosiła:
1926 r. – 60 miejsc (2 kina), 1927 r. – 620 miejsc (2 kina), 1928 r. – 970 (3 kina), 1929 r. – 1 000 miejsc (3 kina)11.
Widzowie rekrutowali się ze wszystkich klas społecznych, a ilość odwiedzin w kinie zależała od stopnia zamożności. Kino odwiedzała głównie młodzież, natomiast starsze pokolenie niechętnie przyjmowało nowinki filmowe. Kobiety preferowały melodramaty, komedie, filmy wojenne i przygodowe, mężczyźni zaś filmy o mocniejszych akcentach.
Prasa
Dużą rolę w upowszechnianiu kultury w regionie miała prasa sie-dlecka, dostępna w czytelniach, świetlicach, zakupywana przez miesz-kańców powiatu. Prasę siedlecką okresu międzywojennego można
9 Dane o filmach na podstawie prasy siedleckiej „Gazeta Siedlecka”, „Gazeta Podlaska”, „Życie Podlasia”.
10 W. Stradomski, Film a upowszechnianie kultury. Warszawa 1966, s. 60.
11 „Nowa Gazeta Podlaska”, nr 14 z 1931 r., s. 3.
dzielić na czasopisma inspirowane przez jednostki – działaczy politycz-nych lub społeczpolitycz-nych, względnie instytucje, organizacje lub urzędy12. 1 grudnia 1918 roku zaczął wychodzić w Siedlcach krótko (3 numery) tygodnik „Echo Podlaskie” jako organ Zjednoczonego Stronnictwa De-mokratycznego13. Nowe czasopismo „Podlaski Miesięcznik Katolicki”
w wielu numerach zachęcał do gimnastyki, do udziału w zawodach jako formy kulturalnego spędzania czasu i rozwijania tężyzny fizycz-nej. Zachęcano w nim do wstępowania w szeregi Ligi Morskiej i Kolo-nialnej, Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej. Dużo miejsca poświęcano kulturze rolnej, poprzez propagowanie racjonalnej hodowli zwierząt gospodarczych i uprawę roli. Było to czasopismo katolickie, a więc nie zabrakło tematów poruszających chrześcijańskie wychowa-nie w rodziwychowa-nie. Zainteresowani sprawami powiatu mogli znaleźć w tym miesięczniku artykuły opisujące życie codzienne, m.in. w Krzesku, Krześlinie, Łosicach, Mokobodach, Mordach, Sarnakach, Seroczynie, Przesmykach, Zawadach, Zbuczynie, Żeliszewie14.
Następne czasopismo – „Gazeta Podlaska” – pojawiło się jesienią 1922 roku, po krótkiej przerwie wznowione 5 lutego 1930 roku. Było pismem prowincjonalnym, poświęconym sprawom Podlasia i Siedlec.
Popierało działalność i program J. Piłsudskiego. Z przyczyn finanso-wych gazeta przestała wychodzić w 1932 roku15. Zastąpiło je czasopi-smo „Nowa Gazeta Podlaska”, które poruszało zagadnienia regionali-zmu gospodarczego i kulturalnego. Można było dowiedzieć się z niej o rozwoju stowarzyszeń, organizacji młodzieżowych i kobiecych, m.in.
Przysposobienia Wojskowego, Związku Strzeleckiego, Okręgowego Związku Młodzieży Wiejskiej „Siew”, szkolnictwa. Dużo miejsca po-święcano działalności domów ludowych, świetlic oraz Niedzielnych Uniwersytetów Ludowych. Redakcja pisma zabiegała o zainteresowa-nie rozwojem kultury poprzez opisywazainteresowa-nie i zachęcazainteresowa-nie czytelników do uczestnictwa w imprezach okolicznościowych, występach teatrów, wy-cieczkach, zabawach16. „Ziemia Siedlecka”, poruszająca zagadnienia
12 A. Winter, Prasa siedlecka w latach 1918-1939, „Siedlce”, t. I. 1973, s. 61-62.
13 A. Winter, Siedlce 1918-1939. Siedlce 2015, s. 537.
14 R. Dmowski, Podlaski Miesięcznik Katolicki jako źródło do historii regionu, [w:]
Prasa podlaska w XIX i XX w. Szkice i materiały, t. I. Red. A. Kołodziejczyk, s. 177.
15 „Gazeta Podlaska”, nr 1 z 1930 r., s. 1.
16 M. Bednarzak-Libera, Problematyka oświatowa na łamach „Nowej Gazety Podlaskiej”, [w:] Prasa podlaska w XIX-XX wieku : szkice i materiały, t. 1. Red. D. Grze-gorczuk, A. Kołodziejczyk, s. 133.
społeczno-gospodarcze Podlasia, rozpoczęła działanie 1 stycznia 1934 roku, a już 30 kwietnia połączyła się z „Nową Gazetą Podlaską”17.
„Życie Podlasia” dawało przekrój rzeczywistości podlaskiej, uwzględniając potrzeby miejscowego społeczeństwa18. Sporo artyku-łów dotyczyło historii. Czasopismo to miało podtytuł „Tygodnik bez-partyjny, oświatowo-społeczny”. Autorzy artykułów przedstawiali w licz-bach dzieje miast i miasteczek powiatu, dane statystyczne o ludności powiatu. Ze sprawozdań sytuacyjnych czytelnik mógł dowiedzieć się o działalności samorządu terytorialnego. Na łamach tej gazety prezen-towane było opracowanie pod redakcją Czesława Górskiego „Powiat siedlecki”. Była to praca o charakterze statystyczno-informacyjnym, w której autor opisywał dzieje powiatu pod względem gospodarczym i kulturalno-oświatowym19. Prasa miała też znaczenie społeczne. W niej odbijały się nastroje społeczne, oczekiwania i dążenia obywateli. Tym zagadnieniom poświęcona była treść czasopism m.in. „Placówki”.
16 maja 1924 roku ukazał się „Głos Podlasia” jako pismo narodowe, bezpartyjne, poświęcone sprawom społecznym i politycznym oraz gospodarczo-towarzyskim. Od 28 października 1925 roku Kuria Diece-zjalna Podlaska zaczęła wydawać miesięcznik „Wiadomości Diecezjalne”.
Ukazywał się on do II wojny światowej i wznowił działanie po woj-nie20. W 1931 roku na nowo zaczęto wydawać ilustrowany dwutygo-dnik „Podlasiak”, poruszający sprawy robotnicze, wiejskie i inteligencji pracującej. Obsługiwał teren Białej Podlaskiej i Siedlec.
Siedlce w okresie międzywojennymi były miastem w dużej części zamieszkałym przez społeczność żydowską. Oni także posiadali własną prasę wydawaną w języku jidysz. W 1922 roku powstał „Tygodnik Wochenblat”. Wydawano go w nakładzie 1 000 egzemplarzy21.
Siedlecki rynek wydawniczy był bardzo zróżnicowany, lecz pewny. Powodem był kryzys ekonomiczny, który powodował, że nie-które czasopisma nie mogły wytrwać długo na rynku. Poza problemami finansowymi problemami, występowały kłopoty z kolportażem i małą liczbą prenumeratorów. Do upadku i zmian w prasie siedleckiej przy-czynił się także brak kadry dziennikarzy i konflikty w redakcjach.
17 A. Winter, Siedlce 1918-1939..., s. 539.
18 B. Kozaczyńska, Polskie Towarzystwo Krajoznawcze w Siedlcach w latach 1908-1939, „Szkice Podlaskie”, z. 9, 2001, s. 178.
19 A. Winter, Prasa siedlecka w latach 1918-1939, dz. cyt. t. I, s. 92.
20 A. Winter, tamże, s. 537.
21Tamże, s. 535.
mo to trzeba przyznać, że jak na miasto prowincjonalne w okresie mię-dzywojennym występowała tu duża różnorodność czasopism dla każdej grupy społecznej.
Masowe imprezy okolicznościowe
Duże znaczenie w propagowaniu kultury szeroko pojętej miało woj-sko. Poza działalnością podnoszącą poziom umysłowy żołnierzy, dużo uwagi poświęcano też rozwojowi kulturalnemu poprzez organizowanie i uczestnictwo w obchodach i uroczystościach patriotycznych, a także propagowaniu działalności w teatrach, świetlicach i chórach. Duże za-sługi w kształtowaniu kultury muzycznej miały zespoły siedleckiego garnizonu wojskowego. Przy 22 pp istniała orkiestra dęta, symfoniczna oraz estradowy jazzband. Kapelmistrzem w latach 30-tych był kpt.
J. Toczewski, którego następcą został por. Jarosław Hronda. Wojskowe zespoły muzyczne 22 pp dawały koncerty z okazji świąt pułkowych, jak np. „Święto Koła Rodziny Wojskowej”, „Święto Podchorążych”,
„Święto Lasu”, „Święto Morza”, rocznicy powstania styczniowego, obchodów świąt państwowych: Konstytucji 3-go maja, Odzyskania Niepodległości, Święta te corocznie rozpoczynały się capstrzykiem orkiestry 22 pp, która z pochodniami maszerowała ulicami miasta, da-jąc tym sygnał do rozpoczęcia uroczystości22.
Jedną ze znaczących form rozwijających kulturę i wrażliwość este-tyczną ludności były orkiestry działające przy Ochotniczych Strażach Pożarnych i przy parafiach. Przy OSP orkiestry powstawały już przed I wojną światową. Okres międzywojenny przyniósł dalszy ich rozwój.
Nowe orkiestry powstały w Czuryłach, Hołubli, Kotuniu, Przesmykach i po raz drugi w Wiśniewie. Orkiestry były ważnym czynnikiem w działaniach Ochotniczych Straży Pożarnych. Przez upowszechnianie muzyki poważnie przyczyniały się do rozwoju życia kulturalnego, szczególnie na wsiach. Orkiestry integrowały nie tylko społeczność strażacką, ale służyły przede wszystkim umacnianiu znaczenia Straży Pożarnej w środowisku23.
W 1929 roku organizatorem orkiestry OSP w Kotuniu był Stanisław Glinka. Ogółem w 1935 roku na terenie powiatu działało 9 dętych
22 Z. Todorski., Oddział Polskiej Organizacji Wojskowej i Straż Ogniowa Ochotnicza w Kotuniu 1915-1918. Kotuń 2003, s. 29-30.
23 T. Hardejewski, Oświata pozaszkolna,[w:] Powiat siedlecki. Praca zbiorowa.
Red. Cz. Górski. Siedlce 1935, s. 368.
kiestr strażackich w miejscowościach: Łosice, Mordy, Czuryły, Husz-lew, Hołubla, Rusków, Przesmyki, Wiśniew, Kotuń. Parafialne orkie-stry funkcjonowały w Lipnie, Łącznej i Żeliszewie, natomiast w Siedl-cach była orkiestra Związku Zawodowego Kolejarzy24. Najbardziej popularną formą działalności społeczno-kulturalnej OSP były zabawy taneczne, które dostarczały mieszkańcom wsi i miast prowincjonalnych rozrywki oraz stanowiły atrakcję. W latach 1930-1934 w powiecie za-notowano 657 tego rodzaju imprez, w tym Koła Młodzieży Wiejskiej zorganizowały 268, Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej - 123, Związek Strzelecki - 75, a Ochotnicze Straże Pożarne - 19125.
Rolę kulturotwórczą i jednocześnie rozbudzającą świadomość i po-czucie wspólnoty, odgrywały różnego rodzaju stowarzyszenia, których aktywność miała w dużym stopniu zabarwienie polityczne. Dla centra-lizacji działalności różnych organizacji społecznych i kulturalnych po-wstawały domy ludowe, w których ogniskowało się życie mieszkańców wsi. Organizowano spotkania, odczyty, kursy aktywizujące młodzież i dorosłych do pracy społecznej, ale i przygotowujące do pracy w go-spodarstwie26.
W 1926 roku zawiązał się Komitet Budowy Domu Ludowego w Skór-cu, którego prezesem był ks. Mroczek. Budowę prowadzono w latach 1926-1928. W 1928 roku powołano stowarzyszenie pod nazwą Towa-rzystwo Domu Ludowego imienia o. Stanisława Papczyńskiego, którego celem było ożywienie kultury, oświaty, podnoszenie życia społecznego i towarzyskiego. Dom ten był wykorzystywany na potrzeby parafialne, ale także na uroczystości państwowe i zabawy taneczne. Był też udo-stępniany miejscowej szkole na zajęcia lekcyjne i uroczyste akademie27.
Z działalnością wojskową utożsamiały się: Liga Morska i Kolonialna oraz Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Poza wyszkoleniem wojskowym i wychowaniem fizycznym, działalność Związku Strzelec-kiego polegała na szeroko zakrojonej akcji kulturalno-oświatowej. Or-ganizowano świetlice, chóry i widowiska teatralne. Zakładano bibliote-ki i podejmowano prace samokształceniowe, zakładano także domy ludowe. Zadaniem Związku Strzeleckiego było m.in wychowanie oby-watelskie, rozwijanie i podnoszenie sprawności fizycznej,
24Tamże, s. 346.
25 Tamże, s. 372.
26Z dziejów klasztoru księży Marianów i parafii w Skórcu. Maszynopis w posiadaniu parafii w Skórcu, s. 20-21.
27 T. Moniewski. Siedlce. Przewodnik po mieście i powiecie. Siedlce 1929, s. 57-67.
nie techniczno-wojskowe członków28. Działacze Związku Strzeleckie-go prowadzili dla młodzieży zawody sportowe, imprezy kulturalne, zawody marszowe szlakiem kadrówki, marsze nadbużańskie29.
Organizacją, propagującą znaczenie morza dla rozwoju Polski, była Liga Morska i Kolonialna (LMiK). Członkowie Ligi propagując spra-wy morskie organizowali „Święta Morza”. Przykładowo z okazji tego święta 25 czerwca 1932 roku w Niwiskich skonstruowano specjalną mapę, która służyła mówcom do informowania zebranych o aktualnych granicach morskich. Po wstępnych uroczystościach, w procesji z cho-rągwiami wyruszono nad Liwiec, gdzie dokonano symbolicznego po-święcenia wody30. W tym też roku w Niemojkach zbudowano okręt na suchym lądzie, na którym powiewała bandera i ustawieni byli maryna-rze. Przed okrętem o godz. 1330 zgromadzili się przedstawiciele organi-zacji społecznych. Okręt „przepłynął” przed szkołę, gdzie przemawiał inspektor Oddziału Powiatowego LMiK, prezes Komitetu Obchodów Święta w Niemojkach oraz kierownik Szkoły Powszechnej w Łysowie31.
Podczas tego święta w Mordach w dniu 29 czerwca 1934 roku na stawie Henryka Przewłockiego przygotowano rodzaj statku, sporzą-dzonego z 3 łódek. Udekorowany został lampionami, zielenią i chorą-giewkami. Na statek weszło 12 osób. Przy wyciu syren „odbito od brzegu”. Pieśń flisaków popłynęła w dal. W pewnym momencie, na skutek pochylenia się jednej z osób na statku – woda zaczęła wdzierać się do środka. Ludzie krzyczeli „toniemy!”, „na pomoc!”. Jedna z ma-tek będąca na statku krzyczała „żegnaj synku” i skoczyła z tonącego statku do wody po kolana. Rozpacz zamieniła się w wesołość zebra-nych. Jedynie burmistrz miasta pozostał do końca na statku32.
Organizacją o charakterze paramilitarnym była Liga Obrony Po-wietrznej i Przeciwgazowej (LOPP). W dniach od 24 września do 1 paź-dziernika 1937 roku odbył się Tydzień LOPP. Dążono do jak najlicz-niejszego powoływania nowych komitetów Organizacyjnych tej Ligi.
25 września w sobotę o godz. 15 nad wsią Iganie w gm. Niwiski, nad pomnikiem powstańców z samolotu „Fokker”, z wysokości 100 m.
wyskoczyło jednocześnie 8 skoczków na spadochronach. W gm.
28 „Życie Podlasia”, nr 12 z 1934 r., s. 3.
29 „Życie Podlasia”, nr 10 z 1934 r., s. 2.
30„Życie Podlasia”, nr 26 z 1936 r., s. 2.
31 „Życie Podlasia”, nr 6 z 1937 r., s. 2.
32T.M. Ciołek, J. Olędzki, A. Zadrożyńska, Wyrzeczysko. O świętowaniu w Polsce.
Białystok 1976, s. 146.
niarów odbyły się pokazy bojowe, zorganizowane przez instruktora Zygmunta Sadowskiego, a w Mordach przez instruktora Józefa Proczka.
26 września 1937 roku nad powiatem latał samolot, rzucając ulotki propagandowe do włączania się w szeregi LOPP. Trasa samolotu była następująca: Biała Podlaska - Huszlew - Kornica - Górki - Sarnaki - Łysów - Łosice - Olszanka - Królowa Niwa - Mordy - Przesmyki - Pa-protnia - Krześlin - Siedlce - Czuryły - Zbuczyn - Wiśniew - Domanice - Skórzec - Niwiski - Mokobody - Żeliszew - Wodynie33.
Święta i uroczystości doroczne były dla mieszkańców powiatu moż-liwością oderwania się od pospolitości życia codziennego, były czymś niezwykłym. Stanowiły swoiste widowiska, które nie tylko rozbudzały w ludziach poczucie patriotyzmu, nadrzędnych wartości, ale także du-chowego przeżywania misterium religijnego. Były także święta nawią-zujące do tradycji rolniczych i społecznych. Święta te, szczególnie dla ludności wiejskiej, ciężko pracującej w polu i gospodarstwie, były oka-zją do odpoczynku, zabawy, a przygotowania do nich tworzyły więzi międzyludzkie. Obok tradycyjnych świąt religijnych, odbywały się różne uroczystości świeckie, nadające wzniosły sens przeszłości i po-staciom historycznym. Odtwarzanie podczas świąt i uroczystości obra-zów religijnych, historycznych i tych związanych z pracą w gospodarce było swoistym teatrem dla młodego pokolenia, ale też miało duże zna-czenie dla zacieśniania międzyludzkich więzów kulturalnych.
Doroczne święta religijne w przeszłości podporządkowane zostały kalendarzowi kościelnemu. Święta kościelne zyskiwały sens społeczny w środowisku wiejskim dopiero wtedy, gdy nawiązywały do istotnych treści życia codziennego mieszkańców.
Dni określonych patronów świętych wyznaczały poszczególne zaję-cia gospodarcze wsi, a nazwy świąt kościelnych przekształcano, wiążąc je z zajęciami rolniczymi i zjawiskami przyrody. I tak np. Oczyszczenie NMP to święto Matki Bożej Gromnicznej, Zwiastowanie NMP to świę-to Matki Bożej Wiosennej, Wniebowzięcie NMP świę-to święświę-to Matki Bożej Zielnej, Narodzenie NMP to święto Matki Bożej Siewnej34. Pierwszy wyraźny zespół świąt skupiał się wokół Bożego Narodzenia, który roz-poczynał się Adwentem i trwał do Matki Bożej Gromnicznej (2 lutego).
Obrzędowość wiosenna trwała od zapustów do Zielonych Świątek.
Na Podlasiu i Mazowszu dopiero dzień Zwiastowania NMP był
33 Tamże.
34 Tamże, s. 146.
nem rozpoczęcia okresu wiosennego, kiedy to przystępowano do prac w polu. Okres wiosenny obejmował: zapusty, post, Niedzielę Palmową, Wielkanoc, dzień świętego Jerzego i Zielone Świątki. Okresem
nem rozpoczęcia okresu wiosennego, kiedy to przystępowano do prac w polu. Okres wiosenny obejmował: zapusty, post, Niedzielę Palmową, Wielkanoc, dzień świętego Jerzego i Zielone Świątki. Okresem