ARTYLERII LUZOWANEJ.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 4 / 2019
54
Opracowanie własne.
RYS. 1. ARTYLERIA PODCZAS LUZOWANIA W REJONIE
1
2 3
1
2
3
UGRUPOWANIE ZAJĘTE PRZEZ WEJŚCIE W REJON UGRUPOWANIE ZAJĘTE RÓWNOLEGLE
LINIA LUZOWANIA LINIA LUZOWANIA
LUZOWANY
LUZOWANY LUZUJĄCY
LUZUJĄCY D maks.
D maks.
FEBA FEBA FEBA
FEBA
Bez wątpienia podstawowym warunkiem efektyw-nego wykorzystania artylerii podczas luzowania jest sprawne współdziałanie obu pododdziałów artylerii, co w największym stopniu zależy od organizacji współpracy i wymiany informacji przez osoby funk-cyjne. W miarę możliwości czasowych dowódcy pod-oddziałów luzujących powinni zaplanować i przepro-wadzić rekonesans rejonów stanowisk ogniowych oraz punktów obserwacyjnych.
ZADANIA PODCZAS LUZOWANIA
Zadania taktyczne i ogniowe artylerii podczas luzo-wania nie będą istotnie odbiegały od tych, które reali-zuje ona podczas zasadniczych rodzajów działań bojo-wych. Wsparcie ogniowe wojsk w czasie luzowania po-winno umożliwić sprawne opuszczanie zajmowanych rejonów przez jednostki luzowane oraz zapewnić bez-pieczne zajęcie ugrupowania bojowego przez jednostki luzujące6. Wiele zadań ogniowych może być wykona-nych amunicją dymną, którą będzie maskowany
wzmo-żony manewr wojsk. Szczegółowe zadania taktyczne artylerii są uzależnione od przyjętego sposobu luzowa-nia, zaistniałej sytuacji taktycznej oraz warunków śro-dowiska, w którym prowadzi się działania bojowe.
Luzowanie w rejonie wymaga skutecznego wsparcia ogniowego. Może je zapewniać zarówno artyleria z jednostki luzowanej, jak i luzującej. Do jej zadań tak-tycznych w tym wypadku będzie należało:
– uniemożliwienie przeciwnikowi wykonania silne-go i skoncentrowanesilne-go uderzenia na luzujące wojska;
– osłona ogniem zapór inżynieryjnych oraz wzbra-nianie rozminowania pól minowych;
– obezwładnianie systemu rozpoznania przeciwnika;
– maskowanie manewru wojsk z wykorzystaniem amunicji dymnej;
– osłona przed ogniem moździerzy;
– obezwładnianie aktywnych ogniowo środków wal-ki bezpośredniej;
– niszczenie ogniem jednostek przeciwnika znajdu-jących się na pozycjach wyjściowych do ataku;
6 Regulamin działań taktycznych artylerii (Brygada, pułk), Dowództwo Wojsk Lądowych, Warszawa 2002, s. 279.
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 4 / 2019
55
Podczas luzowania wojsk metodą zaczepną artyleria powinna wykonywać następujące zadania taktyczne:
– osłaniać podchodzenie wojsk luzujących do linii luzowania;
– maskować manewr wojsk;
– obezwładniać plutonowe punkty oporu i inne waż-ne elementy w obronie przeciwnika;
– zwalczać jego środki przeciwpancerne;
– obezwładniać system dowodzenia pododdziałów przeciwnika na kierunku natarcia wojsk własnych;
– obezwładniać pododdziały moździerzy uaktyw-niające się na stanowiskach ogniowych;
– wzbraniać kontrataki przeciwnika skierowane na rejony, gdzie odbywa się luzowanie;
– zapewniać ciągłość wsparcia ogniowego wojsk.
Podczas luzowania metodą obronną artyleria jest w gotowości do:
– stwarzania warunków do zerwania kontaktu z przeciwnikiem przez jednostkę luzowaną dzięki obezwładnianiu jego środków rozpoznania i ognia bezpośredniego oraz stawianiu zasłon dymnych;
– maskowania ruchu wojsk własnych przez punkty przejścia;
– wzbraniania natarcia przeciwnika przez niszcze-nie ogniszcze-niem jego nacierających plutonów i kompanii;
– osłony ogniem niebronionych luk i skrzydeł;
– osłony ogniem przeszkód i zapór;
– obezwładniania systemu dowodzenia i rozpozna-nia nacierających pierwszorzutowych pododdziałów przeciwnika;
– osłony wojsk przed ogniem moździerzy.
DZIAŁALNOŚĆ PODCZAS LUZOWANIA W REJONIE
Artyleria będzie wykorzystana w sposób zapewnia-jący nieprzerwane wsparcie ogniowe przez cały okres luzowania, realizowane zarówno przez pododdział ar-tylerii z jednostki luzowanej, jak i luzującej. Zadanie to jest podobne do działania artylerii w relacji wzmoc-nienia, a w tym konkretnie wypadku artyleria luzująca realizuje wzmocnienie ogniem artylerii luzowanej. Sy-tuacja ta trwa do chwili zakończenia luzowania przez pododdziały ogólnowojskowe, kiedy za realizację wsparcia ogniowego odpowiedzialny staje się szef ar-tylerii jednostki luzującej. Warto dodać, że artyleria zluzowana może kontynuować zadania wsparcia ogniowego na korzyść jednostki luzującej tak długo, jak to jest możliwe (rys. 1).
Jak już podkreślano, dywizjon artylerii samobieżnej (das) z brygady luzowanej pozostaje w ugrupowaniu bojowym przez cały okres luzowania, zachowując zdolność do realizacji zadań ogniowych. Szef artylerii brygady luzowanej przejmuje odpowiedzialność za das z brygady luzującej, który zajmuje swoje ugrupowanie bojowe w pobliżu das luzowanego, tak jak to odbywa się podczas realizacji zadań w relacji „wzmocnienie”.
W wypadku artylerii nowszego typu, np. wyposażonej w haubice Krab, pododdział luzujący wchodzi w rejon
manewrowania jednostki luzowanej powinien zapew-nić przestrzeń na stanowiska ogniowe dla kolejnych sześciu plutonów lub 12 par dział Krab z dywizjonu lu-zującego. Dywizjon luzujący musi osiągnąć gotowość ogniową przed rozpoczęciem luzowania przez batalio-ny z brygady luzującej. Dowódca dywizjonu wysyła oficera łącznikowego do das luzowanego, tak jak to jest przewidziane w relacji wsparcia ogniowego „wzmoc-nienie”.
Rejon stanowisk ogniowych jest wybierany i przy-gotowywany w dzień przez grupę rekonansowo-przy-gotowawczą, natomiast zajęcie ugrupowania bojowego przez das luzujący musi się odbywać z takim oblicze-niem czasowym, aby osiągnąć gotowość przed rozpo-częciem luzowania, często niezależnie od warunków widoczności oraz pory doby. W każdym wypadku podczas zajmowania ugrupowania bojowego istotne jest zachowanie zasad skrytości i maskowania.
Jeżeli luzowanie następuje równocześnie w całej szerokości rejonu obrony brygady, artyleria powinna być w stanie zapewnić wsparcie ogniowe na najbar-dziej prawdopodobnych kierunkach natarcia przeciw-nika oraz aktywnie zwalczać jego pododdziały moź-dzierzy. Jeśli natomiast jest wykonywane przemiennie, z uwzględnieniem czasu i miejsca, jej pododdziały po-winny zapewnić adekwatne wsparcie ogniowe dla lu-zujących się w danym okresie batalionów, nawet kosz-tem innych kierunków działania.
Analogiczna sytuacja występuje w luzujących się batalionach. Obydwie kompanie wsparcia są angażo-wane do realizacji zadań przez cały okres luzowania.
Kompania wsparcia z batalionu luzującego zajmuje ugrupowanie bojowe w pobliżu kompanii z batalionu luzowanego, przy czym w wypadku działania moź-dzierzy samobieżnych Rak wchodzi ona w rejon ma-newrowania kompanii luzowanej. Za całość artylerii batalionowej odpowiada oficer wsparcia ogniowego z batalionu luzowanego, a po wdrożeniu nowej kon-cepcji połączonego wsparcia ogniowego będzie to do-wódca sekcji koordynacji połączonego wsparcia ogniowego z batalionu luzowanego. Zluzowana kom-pania wsparcia odchodzi w ostatniej kolejności, w chwili gdy batalion luzujący osiągnie pełną goto-wość do realizacji zadań bojowych.
DZIAŁALNOŚĆ PODCZAS LUZOWANIA METODĄ ZACZEPNĄ
W tym wypadku artyleria działa podobnie jak w na-tarciu (rys. 2). Dywizjon artylerii samobieżnej z bryga-dy luzującej zajmuje zawczasu ugrupowanie bojowe w takim rejonie, aby mógł jak najdłużej wspierać natar-cie swojej brygady na głównym jego kierunku. Biorąc pod uwagę ograniczony zasięg dział typu 2S1 lub Dana, powinno to być możliwie blisko linii styczności wojsk, tak aby artyleria mogła wspierać natarcie w głębi ugru-powania przeciwnika. Mniej istotne jest to dla dział nowszego typu, których zasięg jest kilkukrotnie więk-szy. Zajmują one rejony manewrowania w większej
od-PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 4 / 2019
56
d
(+)
OBJ.
RYS. 2. ARTYLERIA PODCZAS LUZOWANIA METODĄ ZACZEPNĄ
RYS. 3. ARTYLERIA PODCZAS LUZOWANIA METODĄ OBRONNĄ
Opracowanie własne (2).
FEBA
FEBA D maks.
D maks.
D maks.
D maks.
D maks.
D maks.
LINIA LUZOWANIA LUZOWANY
LUZOWANY
LUZUJĄCY
LUZUJĄCY WZMOCNIENIE
Wyjście z walki po utracie możliwości realizacji wsparcia ogniowego
Wyjście z walki po utracie możliwości realizacji wsparcia ogniowego
FEBA
LINIA LUZOWANIA
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 4 / 2019
57
przemieszczania się wspieranych wojsk płynnie prze-mieszczają się za nimi w swoich rejonach manewrowa-nia, realizując zadania ogniowe w razie konieczności nawet z marszu. Ważne jest, że w tym rodzaju luzowa-nia artyleria luzująca ma priorytet dotyczący wyboru re-jonów stanowisk ogniowych (rere-jonów manewrowania)7.
Za planowanie i realizację zadań ogniowych odpo-wiada szef artylerii brygady luzującej. Dywizjon luzo-wany wysyła oficera łącznikowego do dywizjonu luzu-jącego. Artyleria z jednostki luzowanej pozostaje w ugrupowaniu bojowym przez cały okres luzowania oraz realizacji natarcia przez brygadę luzującą, pełniąc zadanie wzmocnienia jej artylerii.
W miarę możliwości z pułku artylerii może być wy-dzielony kolejny dywizjon artylerii samobieżnej, który mógłby realizować zdania wsparcia ogólnego i wzmocnienia na kierunku brygady luzującej metodą zaczepną. W ten sposób możliwe byłoby skoncentro-wanie wysiłku ogniowego aż trzech dywizjonów arty-lerii podczas luzowania brygad, co zapewniłoby ko-rzystną sytuację w zakresie wsparcia ogniowego.
Kompania wsparcia (kwsp) z batalionu luzującego zajmuje ugrupowanie bojowe zawczasu w takim rejo-nie, aby optymalnie mogła wspierać natarcie batalio-nu. Oficer wsparcia ogniowego batalionu luzującego kieruje wsparciem ogniowym podczas całego luzowa-nia, a po jego zakończeniu przechodzi do realizacji dań, tak jak w czasie natarcia. Luzowana kwsp jest za-angażowana w walkę i realizuje wsparcie ogniowe ba-talionu luzującego tak długo, jak to możliwe, jednak maksymalnie do momentu wyjścia nacierającego ba-talionu z zasięgu skutecznego ognia moździerzy.
DZIAŁALNOŚĆ PODCZAS LUZOWANIA METODĄ OBRONNĄ
Artyleria z jednostki luzowanej realizuje zadania takie jak w obronie i utrzymuje priorytet w wyborze ugrupowania bojowego oraz sposobów wykonania za-dań (rys. 3). Za skuteczne wsparcie ogniowe odpowia-da szef artylerii jednostki luzowanej. W celu zapew-nienia współdziałania luzujący dywizjon artylerii sa-mobieżnej wysyła oficera łącznikowego do dywizjonu luzowanego. Artyleria z jednostki luzującej zajmuje ugrupowanie bojowe zawczasu w rejonie tylnym bry-gady, za artylerią luzowaną lub na skrzydłach, aby nie tamować ruchu odwrotowego luzowanych wojsk, osią-gając gotowość ogniową przed rozpoczęciem luzowa-nia8. Jej głównym zadaniem w początkowej fazie bę-dzie wzmocnienie ogniem artylerii z brygady luzowa-nej i osłona ogniem wyjścia luzowanych pododdziałów zgodnie z planem ognia szefa artylerii jednostki luzo-wanej. W dalszej kolejności będzie realizowała zada-nia zgodnie z koncepcją swojego szefa artylerii, wspie-rając obronę własnych wojsk.
w obronie, przy czym podstawowym jej zadaniem bę-dzie stworzenie warunków do oderwania się od prze-ciwnika i sprawnego przemieszczenia pododdziałów do tyłu. Po wyjściu wspieranych przez nią pododdzia-łów z walki może być wykorzystana do wzmocnienia ogniem artylerii z brygady luzującej. Musi to być usta-lone i zaplanowane zawczasu. W momencie zakończe-nia luzowazakończe-nia odpowiedzialność za realizację wsparcia ogniowego przejmuje szef artylerii jednostki luzującej.
Jeśli ma on do dyspozycji zluzowany dywizjon, wyko-rzystuje go tak jak w relacji wzmocnienia.
W batalionie za realizację wsparcia ogniowego luzo-wania metodą obronną odpowiada oficer wsparcia ogniowego batalionu luzowanego. Ustala on zawczasu zapasowe stanowisko ogniowe dla luzowanej kompanii wsparcia, z którego będzie ona wykonywała zadania osłony wojsk odrywających się od przeciwnika i masko-wania ich manewru. Stawia także zadania ogniowe dla luzującej kwsp przez swojego szefa artylerii lub bezpo-średnio przez oficera wsparcia ogniowego batalionu lu-zującego. W chwili zakończenia luzowania kwsp z bata-lionu luzowanego pozostaje w zajętym ugrupowaniu bo-jowym i wspiera walkę batalionu luzującego. Jej wyjście z walki następuje w ustalonym czasie na sygnał lub po utracie możliwości realizacji wsparcia ogniowego.
WNIOSKI
W literaturze przedmiotu oraz przyjętych sposobach luzowania nie wskazano precyzyjnie sposobu realiza-cji zadań przez artylerię. Zamiarem autorów było zwrócenie uwagi na ten problem oraz zaprezentowanie pewnych ram jej działania w tym specyficznym mo-mencie działań bojowych. Ważne jest, by zrozumieć, że dla artylerii luzowanie nie jest szczególnie trudne i nie różni się zasadniczo od jej standardowych zadań.
Jako element wspierający musi ona osiągnąć gotowość do działania przed rozpoczęciem luzowania przez pod-oddziały ogólnowojskowe, a zakończyć je jako ostat-nia. W zależności od przyjętego sposobu luzowania zajmuje ona ugrupowanie bojowe w taki sposób, aby mogła skutecznie wspierać luzujące zgrupowania oraz sprawnie kontynuować działania bojowe po jego za-kończeniu. Problemem może być pojemność rejonów tylnych brygad, w których w pewnym okresie wystę-puje podwójna liczba jednostek artylerii.
Luzowanie wymaga dokładnego planowania oraz ko-ordynacji. Pododdziały artylerii muszą nawiązać współ-działanie, w tym celu wysyłając oficerów łącznikowych.
Wcześniejszy rekonesans i przygotowanie rejonów sta-nowisk ogniowych jest kolejnym warunkiem uzyskania powodzenia. Synchronizacja działań pododdziału luzo-wanego i luzującego, uzgodnienie oraz opracowanie do-kumentacji będą w największej mierze zależały od wie-dzy, doświadczenia i profesjonalizmu dowódców.
7 Regulamin działań taktycznych artylerii (Dywizjon…), op.cit. s. 241.
8 Ibidem.
n
PRZEGLĄD SIŁ ZBROJNYCH nr 4 / 2019
58
ppłk dr inż. Krzysztof Wysocki
Autor jest kierownikiem Zakładu Inżynierii Wojskowej, Maskowania i Ochrony Wojsk w Instytucie Wsparcia i Zabezpieczenia Działań Wydziału Wojskowego Akademii Sztuki Wojennej.
W
praktycznej realizacji ćwiczeń narodowych i sojuszniczych luzowanie jako etap pośredni jest działaniem rzadko ćwiczonym lub całkowicie za-rzuconym. Najczęściej pododdziały ćwiczą obronę i natarcie poprzedzone marszem zbliżania i działa-niem w rejonie wyjściowym. Tymczasem luzowanie jest działaniem niezbędnym i koniecznym, jeśli do-wódca chce zachować zdolność bojową swoich ele-mentów ugrupowania bojowego. W pełnoskalowym konflikcie z silniejszym przeciwnikiem można prze-widywać, że luzowanie stricte jednostek narodowych będzie problematyczne, choćby ze względu na liczbę naszych oddziałów i związków taktycznych. Należy więc liczyć na pomoc sojuszników w ramach sił Soju-szu Północnoatlantyckiego.WYMAGANIA
W wypadku konfliktu podobnego do walk na tere-nie wschodtere-niej Ukrainy, jeśli na obszarze naszego kraju byłyby prowadzone działania hybrydowe lub to-czył się konflikt zbrojny z udziałem wojsk NATO, na-leży założyć, że do luzowania wyczerpanych zgrupo-wań zadaniowych z pewnością dojdzie. Biorąc pod uwagę złożoność tego procesu oraz fakt, że
luzujący-mi będą pododdziały innej narodowości, manewr ten powinien być regularnie ćwiczony i doskonalony. Re-alizacja zadań zabezpieczenia inżynieryjnego w cza-sie luzowania jest, w opinii autora, jednym z czynni-ków, który znacząco przyczynia się do powodzenia prowadzonych tego typu przedsięwzięć. Jest to zwią-zane z możliwością bojową i znaczeniem taktycznym manewru luzowania. Podczas planowania tego typu działań należy uświadomić sobie ich cel oraz możli-wość uzyskania zakładanego efektu taktycznego, związanego z pogłębieniem obrony, potęgowaniem natarcia czy też uchwyceniem dogodnej rubieży tere-nowej i tym samym uzyskaniem przewagi miejscowej.
W literaturze przedmiotu oraz dokumentach nor-matywnych obowiązujących w SZRP1, NATO2 i w poszczególnych jego krajach członkowskich3 lu-zowanie (Relief of Troops in Combat) zdefiniowano jako przedsięwzięcie w postaci przejęcia walki, za-dań i obszaru (pasa, rejonu) działania przez wojska luzujące od wojsk luzowanych w celu zamiany sił, które utraciły lub mogą utracić zdolność do prowa-dzenia efektywnych działań w tym obszarze, lub są planowane do innych działań. Wyróżnia się trzy spo-soby luzowania:
1 Regulamin działań wojsk lądowych, DWLąd., Warszawa 2008, s. 122; Regulamin działań wojsk inżynieryjnych wojsk lądowych (tymczasowy), DWLąd., Warszawa 2011, s. 58.
2 Allied Land Tactics ATP-3.2.1, s. 220.
3 Przykładowo instrukcje stosowane w Armii Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej: FM 71-123 Tactics And Techniques For Combined Arms Heavy Forces: Armored Brigade, Battalion Task Force, And Company Team (30 SEPT 1992); FM 71-3 (brigade); FM 71-2 (battalion) oraz FM 71-1 (company).