NR 4/2013
– ręcznym (za pomocą linki z kotwiczką)2; – ręczno-wybuchowym (wykorzystując ładunki
materiału wybuchowego);
– ogniowym (strzelając do min narzutowych z broni strzeleckiej).
Po wykryciu i oznakowaniu czerwonymi cho-rągiewkami min, jeżeli nie ma możliwości wy-konania obejścia zaminowanego odcinka drogi, przystępuje się do ich usunięcia sposobem ręcz-nym.
Przejście w zaporze minowej na drodze można wykonać także sposobem ręczno-wybuchowym.
Polega on na niszczeniu min przyłożonymi do nich ładunkami materiału wybuchowego. Spo-sób ten jest szybki, lecz stwarza dodatkowe trud-ności w pokonaniu drogi, na której powstają leje po wybuchach min. Grupa nie będzie dyspono-wała zazwyczaj wystarczającą ilością czasu, by je zniwelować, w związku z tym należy szukać drogi obejścia lub zastosować inny sposób roz-minowania.
W sytuacji występowania na drodze marszu zawały leśnej przed przystąpieniem do jej usu-wania należy upewnić się, czy nie jest broniona lub osłaniana ogniem przez przeciwnika oraz czy nie jest zaminowana. Jeżeli jest broniona, dowódca GR-P/AGR melduje o tym fakcie do-wódcy dywizjonu oraz informuje go, że rozpo-czyna rozpoznanie drogi obejścia. Natomiast gdy przy zawale nie stwierdzi obecności przeciwnika oraz min, grupa przystępuje do jej usunięcia.
Wykonanie przejścia w zawale leśnej obejmu-je następujące czynności: rozciągnięcie obejmu-jej za pomocą pojazdów mechanicznych i lin holowni-czych; rozepchnięcie z użyciem spycharki (z kompanii inżynieryjnej); wykonanie przejścia z zastosowaniem skupionych lub wydłużonych ładunków wybuchowych.
rozpoznanie reJonu
Po przybyciu do nakazanego rejonu dowódca GR-P zatrzymuje kolumnę zwykle na jego grani-cy i natychmiast organizuje ubezpieczenie.
Następnie przed udokładnieniem zadań doty-czących jego rozpoznania powinien:
– porównać mapę z terenem i upewnić się, że grupa dotarła do właściwego rejonu;
– udokładnić granice rejonów poszczególnych baterii (kompanii);
– ocenić pojemność i przydatność rejonu do za-jęcia i wykonania zadań przez pododdziały.
W tym czasie wyznaczeni funkcyjni przystę-pują do czynności związanych z rozpoznaniem inżynieryjno-saperskim i chemicznym według ogólnych zasad, wykorzystując etatowe wyposa-żenie grupy.
Dowódca grupy po upewnieniu się, że znajdu-je się we właściwym rejonie, wzywa do siebie dowódców bateryjnych (kompanijnych) GR-P/
AGR i podejmuje następujące czynności:
– przeprowadza orientację topograficzną i tak-tyczną;
– wskazuje w terenie granice rejonów SO baterii, SD i elementów logistycznych;
– udokładnia zadania;
– określa sposób działania sił i środków GR-P/
AGR podczas rozpoznania i przygotowania rejonu.
Po postawieniu zadań składa meldunek do-wódcy pułku o osiągnięciu nakazanego rejonu oraz o rozpoczęciu w nim prac.
Dowódcy poszczególnych grup, rozpoznając swoje rejony rozmieszczenia, powinni brać pod uwagę następujące aspekty:
– czy rejon rozwinięcia umożliwia pod wzglę-dem zabezpieczenia bojowego i logistycznego odpowiednią mobilność oraz zapewnia zdol-ność przetrwania;
– czy jest przydatny do rozwinięcia i pracy SD;
– czy jest podatny na powstawanie pożarów lub zatopień, a także czy może utrzymywać się w nim skażenie bojowymi środkami tru-jącymi;
– czy są dogodne warunki maskowania ludzi i sprzętu oraz organizowania obrony i ochrony;
– czy spełnione zostaną wymagania bezpieczeń-stwa łączności;
– czy zapewnia ochronę żołnierzom oraz środ-kom dowodzenia przed uderzeniami bronią masowego rażenia oraz niespodziewanym ata-kiem przeciwnika.
2Zabezpieczenie bojowe pododdziałów artylerii (wybrane problemy). WSO, Toruń 1997, s. 115.
S Z K O L e n I e
Ponadto powinni określić miejsca rozwinię-cia środków ogniowych oraz kierunki zagro-żenia ze strony przeciwnika naziemnego i po-wietrznego, a także sposób wprowadzania sprzętu w czasie zajmowania rejonu przez siły główne.
Pododdziały należy rozmieścić wzdłuż dróg w pewnej odległości od siebie, wykorzystując maskujące właściwości terenu. Drogi manewru powinny pozwalać na sprawne opuszczenie zaj-mowanego rejonu.
wprowadzanie pododdziałów Po wykonaniu czynności związanych z rozpo-znaniem i przygotowaniem rejonu do zajęcia do-wódcy GR-P/AGR udokładniają położenie pod-oddziałów, wykonują kalkę i przekazują ją do-wódcy GR-P, który udokładnia położenie pododdziałów na mapie i składa meldunek do-wódcy pułku o gotowości do przyjęcia ich w no-wym rejonie.
Funkcyjni wyznaczeni ze składu GR-P/
AGR dywizjonu wprowadzają pododdziały do przewidzianych dla nich rejonów. Dywizjon zajmuje rejon ześrodkowania (rozmieszcze-nia), wchodząc do niego bez zatrzymywania kolumny.
Sprawność wykonania związanych z tym czynności będzie zależeć w dużej mierze od wy-szkolenia żołnierzy oraz odpowiedniego ozna-czenia miejsc do zajęcia przez pododdziały.
W tym celu stosuje się ustalone znaki.
zaGrożenia
Na każdym etapie działania GR-P, tzn. za-równo podczas przemieszczania, jak i rozpo-znawania rejonu, należy liczyć się z możliwo-ścią wystąpienia strat w ludziach i sprzęcie.
W związku z tym, oprócz wyspecjalizowanego personelu medycznego, wszyscy funkcyjni po-winni być przeszkoleni z udzielania pierwszej pomocy medycznej oraz z prowadzenia działań ratunkowych Medevac (Medical evacuation), polegających na transporcie rannych (żołnierzy lub cywilów) z pola walki lub miejsc katastrofy przez wyszkolony personel medyczny do obiek-tów medycznych (np. szpitala polowego). Do
•
ewakuacji medycznej służą odpowiednio przy-gotowane pojazdy lądowe (np. ambulanse) lub powietrzne (śmigłowce).
warto zapaMiętać
Rozważania na temat grupy rekonesansowo--przygotowawczej pozwalają na wyciągnięcie wniosków o charakterze ogólnym:
1. Działanie grupy ma bezpośredni wpływ na skuteczność wsparcia ogniowego wojsk przez pułk artylerii.
2. Praktyka działań taktycznych wskazuje na potrzebę ich tworzenia na szczeblu pułku.
3. Rozpoznanie i przygotowanie rejonu przez GR-P pułku skraca czas osiągnięcia gotowości ogniowej przez dywizjony.
4. Dowódcy GR-P/AGR dostarczają dowódcy pułku wiarygodnych informacji o przeciwniku i terenie, które są pomocne w podejmowaniu optymalnej decyzji.
5. Duży zakres wykonywanych przez nie za-dań wymaga intensywnego szkolenia w okresie pokoju w celu opanowania umiejętności samo-dzielnego podejmowania decyzji i twórczego działania.
Biorąc pod uwagę doświadczenia z praktycz-nego działania GR-P, należy zwrócić szczegól-ną uwagę na takie elementy, jak:
– znajomość sygnałów dowodzenia oraz przy-działu sektorów obserwacji otoczenia i prze-strzeni powietrznej na czas marszu;
– sprawność środków bojowych i ich bezpiecz-ne rozmieszczenie;
– znajomość procedur reagowania w sytuacji:
zasadzki, napotkania zawały, ataku przeciw-nika powietrznego, a także postępowania z rannymi i w ramach Medevac;
– bezwzględne pamiętanie niezależnie od sytu-acji o zabezpieczeniu bojowym, a zwłaszcza o ubezpieczeniu bezpośrednim.
n
autor jest absolwentem WSO im. gen. J. Bema, uniwersytetu Zielonogórskiego, KTO w aOn. Służył na stanowisku dowódcy plutonu ogniowego w 5 pa, dowodził baterią dowodzenia, był oficerem Sekcji S-2 w Sztabie Pułku. Obecnie jest jej szefem.