4 Regulamin działań Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych. Sygn. dWLąd 39/2009, Warszawa 2009, s. 63.
Ponadto stanowi znaczne ograniczenie ruchu, co może wpływać hamująco na działanie nacierają-cych wojsk, a to z kolei ma bezpośredni wpływ na realizację celu obrony przeciwlotniczej.
Potencjał bojowy przeciwnika powietrznego oraz stopień zagrożenia jego oddziaływaniem.
W myśl zasady, że im wyższy stopień kompli-kacji zadań realizowanych przez osłaniane obiekty (a do takich zalicza się forsowanie), tym trudniej osiągnąć cel obrony przeciwlotni-czej, szczególnego znaczenia nabiera właściwa ocena przeciwnika. Oprócz standardowych tod analizy jego sił, do których zalicza się me-todę obiektową, normatywną i pojemnościową, istotna jest znajomość doktrynalnych zasad je-go działania, a w tym konkretnym przypadku – sposobu zorganizowania obrony w rejonie przeszkody wodnej.
Specyficzną cechą forsowania jest to, że linia przeszkody wodnej stanowi naturalną granicę oddzielającą wojska własne od przeciwnika.
Zwiększa to możliwości precyzyjnego rażenia przez lotnictwo obiektów będących w bezpo-średniej styczności z jednoczesnym ogranicze-niem ryzyka rażenia własnych sił.
Podczas forsowania głównymi obiektami osło-ny powinosło-ny być przede wszystkim:
– pododdziały pierwszego rzutu;
– pododdziały w rejonach wyjściowych (odwody);
– przeprawy4.
Należy liczyć się z możliwością ataku małych grup samolotów myśliwsko-bombowych z bardzo małej wysokości, stosujących głównie kierowane i niekierowane pociski rakietowe oraz bomby
odłamkowo-burzące. Będą one realizowały zada-nia zarówno bezpośredniego wsparcia lotniczego, atakując pododdziały pierwszego rzutu, jak rów-nież izolowania pola walki, czyli zwalczania sił w rejonach wyczekiwania (wyjściowych), podod-działów artylerii, wojsk inżynieryjnych i obrony przeciwlotniczej oraz elementów zabezpieczenia logistycznego. Wraz z przeniesieniem ognia arty-lerii wspierającej forsowanie z ogniowego przy-gotowania na ogniowe wsparcie forsowania zwiększy się zagrożenie atakiem śmigłowców bojowych wykonujących zadania bezpośredniego wsparcia lotniczego.
BOGuSłaW POLITOWSKI
NR 4/2013
Możliwości sił realizujących osłonę przeciw-lotniczą. Jednym z czynników determinujących zdolność bojową wojsk OPL są ich możliwości prowadzenia rozpoznania oraz ogniowe i ma-newrowe. Określa się je na podstawie wskaźni-ków ilościowych i czasowo-przestrzennych, cha-rakteryzujących zdolność do wykonania zadań bojowych.
Pododdziały zmechanizowane są przystoso-wane do pokonywania przeszkód wodnych. Bo-jowe wozy piechoty mogą bowiem samodzielnie przekraczać je na zorganizowanych przeprawach desantowych. Dlatego też pododdziały te będą działały w pierwszym rzucie. Odpowiednim środkiem osłony przeciwlotniczej tego rzutu wy-daje się bateria z przydzielonego oddziału prze-ciwlotniczego, wyposażona w przeciwlotnicze rakietowe wozy bojowe Osa-AK (fot.).
Wojska pokonujące przeszkodę wodną są osłaniane przez pododdziały wojsk obrony przeciwlotniczej wojsk lądowych, przydzielone do poszczególnych elementów ugrupowania bojowego wykonujących forsowanie5. Dywi-zjon przeciwlotniczy oddziału
ogólnowojsko-wego wykonuje wówczas zadania w ugrupowa-niu osłanianych wojsk.
działania Baterii przeCiwLotniCzeJ
Walkę z przeciwnikiem powietrznym decen-tralizuje się do szczebla baterii przeciwlotni-czej. Informacje o sytuacji powietrznej dowód-ca dywizjonu uzyskuje od obsługi własnej sta-cji radiolokacyjnej lub ze źródeł rozpoznania radiolokacyjnego oddziałów (pododdziałów) współdziałających i sąsiadów. Osłonę ugrupo-wania bojowego zapewniają poszczególne ba-terie. W zależności od szybkości przemiesz-czania się obiektów osłony stosowana jest me-toda towarzyszenia w przypadku dużego tempa natarcia (prowadzi się wówczas ogień do celów powietrznych podczas krótkich przystanków) lub metodą manewru pododdziałami dywizjo-nu w kolejne rejony ugrupowania bojowego (przemienne przemieszczanie się baterii w ślad
S Z K O L e n I e
prwB osa w trakcie pokonywania przeszkody wodnej
BOGuSłaW POLITOWSKI
5 Ibidem, s. 66.
za nacierającymi wojskami) przy małym tem-pie natarcia.
Po zbliżeniu się do przeszkody wodnej baterie zajmują wyznaczone rejony stanowisk ognio-wych. Gdy przeprawia się jedna z nich, dwie po-zostałe osłaniają przeprawę, rozmieszczone na stanowiskach ogniowych w pobliżu lustra wody.
Z chwilą osiągnięcia gotowości do osłony prze-ciwlotniczej przez baterię rozmieszczoną na przeciwległym brzegu kolejna rozpoczyna prze-prawianie się przez przeszkodę wodną zgodnie z grafikiem forsowania sporządzonym przez ofi-cerów G-3 wspólnie z szefem saperów. Po prze-prawieniu się całego dywizjonu kontynuowana jest osłona przeciwlotnicza wspomnianymi metodami. Istotne jest to, by drużyny przenoś- nych przeciwlotniczych zestawów rakietowych (Grom/S-2) forsowały przeszkodę wodną wraz z pierwszą falą (operatorzy PPZR rozmieszczeni w bojowych wozach piechoty).
Połączenie forsowania z przedsięwzięciami wprowadzającymi przeciwnika w błąd, czyli po-zorowaniem i myleniem, może zaskoczyć ataku-jące środki napadu powietrznego. Istotną rolę mogą odegrać zasadzki przeciwlotnicze czy pododdziały wędrowne działające na mniej ak-tywnych kierunkach.
Podsumowując, należy stwierdzić, że bateria przeciwlotnicza organicznego dywizjonu prze-ciwlotniczego oddziału ogólnowojskowego mo-że otrzymać zadanie osłony:
– pododdziałów podczas natarcia w kierunku przeszkody wodnej w ugrupowaniu osłaniane-go obiektu;
– pododdziałów pierwszego rzutu;
– pododdziałów w rejonach wyjściowych do forsowania;
– przepraw.
Ponadto może organizować zasadzki przeciw-lotnicze lub wydzielić pododdział wędrowny.
zapewnić powodzenie
Podczas forsowania przeszkody wodnej przez oddział ogólnowojskowy system wielowarstwo-wego ognia przeciwlotniczego będzie tworzył je-go organiczny dywizjon przeciwlotniczy, wspiera-ny przez siły i środki wydzielone doraźnie z pułku
przeciwlotniczego oraz – w ramach obrony po-wietrznej – przez jednostki obrony popo-wietrznej i lotnictwo myśliwskie sił powietrznych.
Forsowanie kończy się z chwilą uchwycenia i umocnienia przyczółka na przeciwległym brze-gu, co uniemożliwi przeciwnikowi prowadzenie obserwowanego ognia na lustro wody. Można zatem stwierdzić, że sukces forsowania prze-szkody wodnej jest uzależniony w znacznym stopniu od powodzenia nacierających pierwszo-rzutowych batalionów, które zapewnią siłom głównym oddziału jej pokonanie bez bezpośred-niego oddziaływania przeciwnika na przepra-wiające się kolejne elementy ugrupowania bojo-wego. Wynika z tego wniosek, że pierwszorzu-towe pododdziały jako potencjalny gwarant powodzenia natarcia z forsowaniem przeszkody wodnej z marszu powinny być głównym benefi-cjentem osłony przeciwlotniczej.
na wszystkich etapach forsowania przeszkody wodnej, a następnie przeprawy należy dokonywać zmiany prio-rytetów osłony przeciwlotniczej, skupiając punkt ciężko-ści na zasadniczych elementach ugrupowania bojowego oraz przeprawach.
Być elastycznym
n
autor jest absolwentem WSOWOPL i aOn. Służbę rozpoczął w 13 pplot na stanowisku dowódcy plutonu.
dowodził baterią oraz był zastępcą dowodcy dywizjonu przeciwlotniczego. Obecnie jest dowódcą dplot w 15 BZ.