W trakcie kodowania opracowań zgromadzonych w Archiwum wy-odrębniliśmy kilka subkategorii odnoszących się do tego co stanowi przedmiot humanistycznych oraz społecznych analiz codzienności. Subkategorie te skonstruowaliśmy w taki sposób, by na możliwie najogólniejszym poziomie określić, czego chcieli dowiedzieć się
17 Zob. E. Hałas, Powrót do codzienności. Szkic problematyki socjologii życia
codzien-nego, [w:] tamże, s. 51–64; R. Drozdowski, Kontraktowanie codzienności, czyli jak moż-na lepiej zintegrować socjologię codzienności z socjologią, [w:] (red.) Tomasz Maślanka,
Konstanty Strzyczkowski, Między rutyną a refleksyjnością: praktyki kulturowe i strategie
życia codziennego, Warszawa 2012, s. 38–51.
18 Każda z prac umieszczonych w Archiwum opisywana jest przez 74 metada-ne. Zob. załącznik nr 1 do tekstu Piotra Luczys i Filipa Schmidta, Archiwum, czyli
materiały i ludzie. Jak tworzyliśmy Archiwum Badań nad Życiem Codziennym?, [w tym
badacze, realizując swoje przedsięwzięcia, a więc, jakiego rodzaju aspekty codzienności interesowały ich na tyle, by poddać je analizie. Pierwszą z tych kategorii są kultury19, przez które należy rozu-mieć rozpoznawalne systemy praktyk, oparte na identyfikowalnych systemach aksjonormatywnych, wyposażone w swoistą infrastruk-turę materialną, posiadające właściwe dla siebie miejsce i czas. Przed-miotem badań ulokowanych w tej subkategorii jest więc dający się wyodrębnić kompleks działań, w którym uczestniczą zróżnicowane kategorie społeczne i który jest przez nie rozpoznawalny jako osobna sfera praktyk wymagająca określonych kompetencji, dostępna pod pewnymi warunkami i rozgrywająca się w oparciu o rozpoznawane zestawy przedmiotów. Do przedsięwzięć badawczych mieszczących się w tej pierwszej kategorii należą m.in. te, które analizują: polską kulturę kulinarną, kulturę automobilną w Polsce, robienie zakupów i konsumpcję, pijaństwo, hobby i inne formy samorealizacji, kulturę sieci oraz charakterystyczne dla niej zachowania, ale również kom-pleksy praktyk oraz form świadomości, które wytworzyły się jako narzędzia adaptacyjne w okresie realnego socjalizmu (w tym sensie kulturą jest załatwianie czy kolejka po zakupy). Kulturami zajmują się też te obecne w Archiwum prace, które zostają poświęcone formom adaptacji praktykowanym przez specyficzne kategorie społeczne, odrębne od reszty społeczeństwa (np. bezdomni, zbieracze złomu), ale też przez wszystkich, ale w specyficznym czasie (w tym sensie kulturą są wczasy i urlopy, świętowanie i rodzinne celebry).
Jak więc można dostrzec, jednym z ciekawszych ustaleń płyną-cych z refleksji nad codziennością jest zauważenie tego, iż nie jest ona wcale sferą jednorodną, ale przeciwnie – ma charakter nieciągły, w tym sensie, że wymaga nieustannego przełączania się pomiędzy osobnymi kompleksami reguł i praktyk. To przełączanie się ma zaś charakter co najmniej trojaki. Po pierwsze – sytuacyjny, sprowadza-jący się do przechodzenia pomiędzy rolami społecznymi (biesiad-nika i kierowcy, pracow(biesiad-nika i hobbisty), po drugie – biograficzny, związany nie tylko z procesem dojrzewania, ale też ze społeczną
bilnością, po trzecie – historyczny, pojawiający się, gdy zmieniający się sposób zorganizowania porządku, przeobrażenia technologiczne albo kryzysy społeczne i konflikty zbrojne wymuszają nowe formy adaptacji. Dostrzeżenie, iż codzienność nie jest jednorodna i nie or-ganizuje jej żaden pojedynczy kompleks kulturowy, prowadzi do prób uchwycenia specyfiki tych różnych jej przejawów. Co charak-terystyczne, w tym pierwszym rodzaju badań mamy do czynienia z nadreprezentacją analiz historycznych. Nie może być inaczej, bo rekonstrukcja określonej kultury, musi opierać się na odpowiedzi na pytania: skąd się ona wzięła oraz jak ewoluowała w czasie. Znaczące jest też i to, że badania należące do tej pierwszej kategorii bardzo często poświęcone są kulturom obecnym w okresie PRL-u. Tym, co zdaje się czynić je tak interesującymi dla badaczy, jest z jednej stny fakt ich osobności wobec współczesstnych praktyk podobnego ro-dzaju, z drugiej zaś to, że ich analiza pozwala wyjaśnić te ostatnie, będące zawsze specyficzną formą ich kontynuacji lub pozostające nimi naznaczone. Co dosyć oczywiste, badania poświęcone proble-matyce kultur opierają się przede wszystkim na analizie materiałów zastanych, zwłaszcza zaś dokumentów osobistych, chociaż sięga się w nich również po wywiady oraz obserwacje.
Drugą subkategorią problemów badawczych są nowe fenomeny20, a więc te zjawiska obyczajowe, praktyki komunikacyjne, sposoby zachowań, formy materialności, na które zwróciliśmy uwagę, po-nieważ są one odmienne od tego wszystkiego, co dotąd znaliśmy i z tego powodu budzą społeczne zainteresowanie oraz domagają się lepszego poznania. Wśród badań należących do tej kategorii można znaleźć m.in. te poświęcone: graffiti, wlepkom, drag queens, telefonom komórkowym, telewizji oraz radiu, ale też modom i no-stalgii związanej z PRL-em, kredytowi hipotecznemu jako nowemu czynnikowi organizującemu codzienność Polaków, hałasowi jako nieodłącznemu aspektowi życia w wielkich miastach, podporząd-kowanych samochodom, backpackingowi, hipermarketom, kase-tom wideo, tatuażowi, filmom weselnym itd. Obecność tego rodzaju
problematyki w analizach codzienności może budzić zdziwienie. Jest ona przecież tą sferą życia, którą stereotypowo rozumiemy jako przestrzeń powtarzalności oraz rutyny. Nie powinno nas to jednak zaskakiwać, bo cechą współczesnej codzienności jest to, że została ona głęboko przenicowana przez kulturę konsumpcyjną i rozwinię-te sysrozwinię-temy medialne, które karmią się tym, co nowe i doprowadza-ją do nieustanego naruszania naszych przyzwyczajeń, a co za tym idzie, czynią nasz potoczny świat niezwykle zmiennym. Badania poświęcone nowym fenomenom próbują nie tylko identyfikować te naruszenia, ale też pokazują, iż bardzo szybko stają się one pełno-prawnymi aspektami codzienności. Wokół nich wyrastają bowiem nowe praktyki, zaś one same przekształcają się w to, co można okre-ślić mianem „normalnych oryginalności”21. Zajmowanie się tą kate-gorią problemów naraża badania codzienności na zarzut nowizmu, podejmowania wątków błahych i niegodnych uwagi, ale można je potraktować życzliwiej – jako pochylanie się nad tym, czym aktual-nie żyją określone zbiorowości. Poaktual-nieważ celem analiz należących do tej grupy badań codzienności jest zazwyczaj deskrypcja, wstępna eksploracja oraz identyfikacja praktyk związanych z nowymi fenome-nami, to zwykle sięga się tu po analizę zawartości mediów, ale też po wywiady oraz obserwację. Cechą charakterystyczną dla tej grupy opracowań jest również to, że bardzo często trudno jest zidentyfiko-wać w nich opis jakiejkolwiek procedury badawczej. Zwykle są one bowiem po prostu esejami, a nie sprawozdaniami z badań.
Obiekty to trzecia z wyodrębnionych kategorii problemów ba-dawczych22. Jak wskazuje sama nazwa, mamy tu do czynienia z analizami poświęconymi materialnym całościom, najczęściej przy-bierające postać ich monografii. Wśród opracowań z tej grupy znaj-dziemy te, które poddają badaniom: dewocjonalia, używki i związa-ną z nimi materialzwiąza-ną infrastrukturę, pamiątki przywożone z wakacji,
21 R. Drozdowski, Ideologie Niewidzialnego miasta – słownik. Normalne
oryginal-ności, [w:] (red.) Marek Krajewski, Niewidzialne miasto, Warszawa 2012, s. 331–332.
Drozdowski definiuje pojęcie normalnych oryginalności w tekście Wokół społecznych
ba-dań nad codziennością. Socjologia codzienności jako krytyka socjologiczna, [w tym tomie].
różne części garderoby (buty, bluzka, spodnie, kurtki), nowe dobra konsumpcyjne pojawiające się wraz z kapitalizmem (balsam pod prysznic, batony zachodnich marek, opakowania), środki komuni-kacji rozważane jako materialne asamblaże (rower, samochód) czy media traktowane jako obiekty (telewizor, odbiornik radiowy, te-lefon komórkowy itd.), a także rzeczy zdegradowane (śmieci, od-padki) czy też te, którym podarowano drugie życie (ubrania z second handów, pamiątki, obiekty kolekcjonerskie itd.). Zainteresowanie obiektami materialnymi w kontekście analiz codzienności wydaje się mieć dwa osobne, ale powiązane ze sobą źródła. Po pierwsze, jest nim zwrot ku materialności, obecny w naukach społecznych przy-najmniej od końca lat osiemdziesiątych XX wieku i podejmowany na różne sposoby także w Polsce. Po drugie, jest nim idące za tym zwrotem dostrzeżenie, iż to właśnie wokół różnorodnych artefak-tów opleciona jest nasza codzienność. To one ją bowiem stabilizują, tworząc ramę dla naszych praktyk, ale też są istotnymi środkami ko-munikacji inter- i intrapersonalnej, reprezentacjami jednostkowych tożsamości i statusów, a w końcu również aktorami współkreujący-mi nasz świat. W Archiwum przeważają opracowania, w których rzeczy stają się istotnym obiektem badań codzienności, z tego same-go powodu co nowe fenomeny – są to bowiem te elementy otaczającej nas, materialnej infrastruktury, które przynosi transformacja syste-mowa, rozwijający się system kapitalistyczny, społeczna subkultu-ryzacja. Ponieważ rozbijają one rutynę codzienności, to sprawiają nam też kłopoty poznawcze, ewokują nowe praktyki, a co za tym idzie, budzą zainteresowanie badaczy.
Czwarta kategoria problemów badawczych wyodrębniona w trakcie analizy to enklawy codzienności23. Są to wszelkiego rodzaju przestrzenie, w obrębie których realizujemy swoje potrzeby, dostęp-ne każdemu z nas i posiadające wyraźdostęp-ne granice, reguły, ikonosfe-rę, personel oraz infrastrukturę materialną. Do tego rodzaju enklaw poddawanych badaniom w analizowanych opracowaniach należą m.in.: zakłady fryzjerskie, bramy kamienic i ich podwórka,
ki działkowe i przedogródki, hipermarkety oraz centra handlowe, szpitale, zakłady pogrzebowe, domy studenckie, hotele pracowni-cze, poczekalnie dworcowe, kolejki podmiejskie, a w końcu również mieszkania czy domy. Analizy poświęcone enklawom przyjmują dwojaką postać. Z jednej strony mamy do czynienia z monografiami miejsc, w których przebiega nasza codzienność. Badania tego rodza-ju zazwyczaj próbują odtworzyć ich specyfikę, pokazują sposób ich organizacji, by poprzez to dowodzić, jak ogromną wagę dla naszych codziennych zachowań ma przestrzenna rama, w której się one roz-grywają. Przestrzeń w proponowanej tu perspektywie stanowi więc nie tyle tło codziennych praktyk, co podstawowy czynnik określają-cy ich przebieg. Z drugiej strony chodzi o wszystkie te analizy miejsc, które pokazują trwałość pewnych kategorii przestrzennych organi-zujących nasze działania i myślenie. Kategorii takich, jak: miejsca, granice, przestrzenie liminalne, centra, kierunki itd. W tym drugim przypadku badanie ma na celu pokazanie, iż przy całej zmienności otaczającego nas świata jest on u swoich podstaw niezwykle trwały. Badania enklaw opierają się głównie na obserwacji, ale wykorzystuje się w nich też różnorodne rodzaje wywiadów, w tym te wspoma-gane fotografią i zapisami wideo, wideospacery czy też narzędzia związane z mapowaniem, geotagami itd. Silna obecność tej kategorii analiz w Archiwum wskazuje zarówno na zlokalizowany charakter codziennych praktyk, jak i na nowe formy przestrzennej organiza-cji, posiadające zdolność rekonstruowania jednostkowych form co-dziennej adaptacji.
Około 12% analizowanych opracowań dotyczyło badań, któ-rych głównym przedmiotem były praktyki komunikacyjne, a więc wszelkiego rodzaju uwzorowowane, powtarzalne rodzaje działań, których głównym celem jest przenoszenie znaczeń. Chodzi tu przy tym zarówno o tego rodzaju aktywności, których zadaniem jest wytwarzanie oraz dystrybucja przekazów, jak i o te, których isto-tą jest recepcja tych ostatnich, ich dekodowanie i interpretacja. Do analiz tego rodzaju zaliczyć można badania praktyk inskrypcyjnych (latrynalia, rysunki na szybach remontowanych lokali, napisy na ławkach, graffiti, hasła na murach, wlepki itd.), wirusowych form
komunikacji (łańcuszki szczęścia, memy, legendy miejskie, kawa-ły, dowcipy polityczne), przekazów medialnych tworzonych przez zwykłych ludzi (ogłoszenia matrymonialne, listy do redakcji, wpisy w mediach społecznościowych, blogi, pocztówki, fotografie, ama-torskie dzieła sztuki itd.), zaklęć magicznych, obrzędów oraz rytu-ałów, ale też analizy praktyk odbiorczych (np. recepcja programów informacyjnych, seriali, audycji radiowych itd.). Badania poświę-cone praktykom komunikacyjnym zazwyczaj polegają na analizie re-prezentacji (tekstowych, wizualnych, akustycznych) oraz przyjmują postać eksplorowania zawartości przekazów medialnych, dyskur-su, rzadziej – treści. Znajdziemy tu również analizy lingwistyczne. Obecność analiz praktyk komunikacyjnych w kontekście codzienności nie wynika tylko i wyłącznie z tego, że działania tego rodzaju sta-nowią jej istotną część, pozwalającą na ustalanie definicji sytuacji, stanowiącą podstawę interakcji, bycia razem i rozumienia kontekstu jednostkowych aktywności. Podobnie jak w przypadku nowych feno-menów, również tu znaczną część analiz stanowią badania tych form komunikowania się, które związane są z rozwojem mass mediów i nowych mediów, subkulturyzacją i różnicowaniem rzeczywistości oraz ze zmianą systemową. Praktyki komunikacyjne analizowane są więc zarówno dlatego, iż ich poznanie niezbędne jest dla zrozumie-nia samej codzienności, jak i dlatego, że to w uchwytnej, intersubiek-tywnej formie medialnego przekazu wyjątkowo wyraziście przeja-wiają się współczesne zmiany społeczne oraz kulturowe.
Około 4,5% analizowanych opracowań obecnych w Archiwum, poświęconych jest badaniu światów zawodowych. Chodzi tu o tego rodzaju przedsięwzięcia badawcze, które obiektem swojego na-mysłu czynią różnego rodzaju formy uspołecznienia o charakterze oddolnym, emergentnym, rodzące się jednak w formalnych organi-zacjach, profesjonalnym środowisku zawodowym, w miejscach za-trudnienia jednostek. Badania tego rodzaju dotyczyły m.in.: sędziów i przedstawicieli handlowych, biur notarialnych oraz matrymonial-nych, wiejskich muzyków, górskich pasterzy, parobków w przed-wojennych folwarkach, rybaków dalekomorskich, zakładów po-grzebowych, klik pracowniczych itd. Światy zawodowe wydają się
być interesujące dla badaczy codzienności z dwu podstawowych powodów. Po pierwsze dlatego, iż wytwarzają się w ich obrębie osobne formy codzienności, znacznie odmienne od tych, które prak-tykujemy poza czasem pracy, w przestrzeniach domowych. Po dru-gie jednak dlatego, że stanowią one enklawy niedostępne zwykłym śmiertelnikom, a jednocześnie niezwykle istotne dla ich życia, często zdolne do decydowania o jego trwaniu, obecne w momentach dla jednostek przełomowych enklawy takie, jak: zakłady pogrzebowe, szpitale, przychodnie, posterunki milicji lub policji itd. Ważnym powodem zainteresowania światami zawodowymi jest też to, że ich badanie jest okazją do zademonstrowania, iż procesom rutynizacji, sile nawyków, oddolnie wytwarzanym regułom podlegają również najbardziej sformalizowane rodzaje organizacji. Niemniej istotne wydaje się też być to, że światy tego rodzaju, ze względu na swoją zamkniętość, same w sobie są interesujące jako przestrzenie tajem-nicze, nieoczywiste, często zmitologizowane. Nieprzypadkowo też bada się je zazwyczaj od środka, wykorzystując do tego albo obser-wację uczestniczącą o charakterze jawnym lub ukrytym, albo/i wy-wiady biograficzne i pogłębione, w których informatorami stają się aktywni uczestnicy tego rodzaju zawodowych enklaw.
Znacznie szerszą kategorią niż ta związana z badaniem światów zawodowych jest ta, która swoim przedmiotem czyni różnorodne światy społeczne. Opracowania im poświęcone stanowią prawie 27% wszystkich poddanych analizie, zaś ich celem jest badanie środo-wisk tworzonych przez jednostki podobne pod jakimś względem, podzielające jakąś istotną cechę, która odróżnia je od innych i gene-ruje osobne formy świadomości, działań, stylów życia, zamieszki-wania, spędzenia czasu wolnego. Wśród badań tego rodzaju znaj-dziemy analizy: światów pielgrzymów, poznańskich mormonów, przedstawicieli klasy średniej wyższej, chłoporobotników, matek, ojców, gospodyń domowych, emerytów oraz rencistów, hodow-ców gołębi, sportowhodow-ców amatorów, bywalhodow-ców klubokawiarni, działkowców, strajkujących, mieszkańców Gniezna, anarchistów, squattersów, młodocianych przestępców itd. Analizy tego rodza-ju nakierowane są na rekonstrukcję praktyk zamieszkujących te
światy kategorii społecznych, ich systemów wartości, orientacji temporalnych, ale również przestrzennych i materialnych ram or-ganizujących ich działania, charakterystycznych dla nich form od-dolnej twórczości, ich stylów życia itd. Badania światów społecznych wydają się być podejmowane z kilku podstawowych powodów. Po pierwsze, ze względów praktycznych – światy da się łatwo wyod-rębnić spośród innych zjawisk społecznych. Ponadto są one intere-sujące, ponieważ zazwyczaj nie były wcześniej badane przez kogo-kolwiek innego. Analizy światów społecznych stanowią przedmiot wielu prac magisterskich zgromadzonych w Archiwum, co rodzi przypuszczenie, iż ich badanie jest rozumiane jako rodzaj wprawki do bardziej rozbudowanych przedsięwzięć badawczych. Po dru-gie, analizę światów społecznych często traktuje się jako okazję do powiedzenia czegoś bardziej generalnego na temat codzienności. Sporo analiz stanowiących dziś kanon badań potoczności, to wła-śnie monografie światów społecznych. Po trzecie, część światów bada się dlatego, że powoli one znikają, a więc warto dokumentować ich istnienie, inne dlatego, że zbudowano je niedawno, a więc doma-gają się podobnej uwagi jak nowe fenomeny. Po czwarte w końcu, analiza światów społecznych, staje się doskonałą okazją do badania tego, jak świat społeczny konstruowany jest w ogóle, pokazania bardziej generalnych mechanizmów oraz prawidłowości tego pro-cesu24.
Najważniejszym z paradoksów uchwyconych w trakcie analiz opracowań zgromadzonych w Archiwum jest to, że zaledwie dwa spośród nich (a więc 5% wszystkich opracowań poddanych ana-lizie) poświęcone są centralnemu zjawisku konstytuującemu co-dzienność, a więc rutynom i przyzwyczajeniom. Rutyny tworzące świat życia codziennego, powtarzalne i najczęściej bezrefleksyjne czynności silnie integrujące jednostkową cielesność i materialną in-frastrukturę, badane były z jednej strony w kontekście organizacji
24 A. Kacperczyk, Społeczne światy: teoria – empiria – metody badań: na przykładzie
społecznego świata wspinaczki, Łódź 2016; J. Leoński (red.), Kultury, subkultury i światy społeczne w badaniach jakościowych, Szczecin 2010; B. Łaciak, Świat społeczny dziecka,
poranka, z drugiej strony jako podstawa procesów zamieszkiwa-nia. Częściowo rację zdaje się więc mieć Elżbieta Tarkowska, która w 2009 roku pisała:
Nie mamy w polskiej literaturze socjologicznej czy antropologicznej książki podobnej do Kauffmana Casseroles, amour et crisis. Nikt tak nie pisze o ro-dzinie i jej przemianach. Nikt tak nie patrzy na ten fragment życia codzien-nego, jakim jest zaspokajanie codziennych potrzeb żywnościowych. Nega-tywna ocena książki wybitnego socjologa dowodzi, jak się wydaje, istnienia w polskim środowisku socjologicznym ukrytych przeciwników socjologii życia codziennego25.
Częściowo, bo choć w ostatnich latach powstały tego rodzaju prace26, których brakuje Tarkowskiej, to jednocześnie i paradoksal-nie analizy codziennych rutyn należą wciąż do rzadkości. Niepodej-mowanie tego problemu badawczego mimo upływu lat wydaje się wynikać nie tylko z groźby posądzenia o zajmowanie się kwestiami błahymi, ale także, co dużo istotniejsze, z faktu, iż nadal do rzadko-ści wśród badaczy należy umiejętność analizowania ludzkiego dzia-łania, z innej perspektywy niż ta, którą proponuje nam klasyczny interakcjonizm redukujący je do procesu przekazywania znaczeń. I chociaż w ostatnich latach pojawiło się przynajmniej kilka publi-kacji przełamujących ten reprezentacjonistyczny paradygmat27, to nadal są one traktowane jako dosyć ekscentryczna propozycja ba-dawcza, nie zaś jako obiecujący model analizy.
Autorzy około 6% analizowanych opracowań zgromadzonych w Archiwum celem leżących u ich podstaw badań uczynili próbę uchwycenia oraz rekonstrukcji tego, co można nazwać ramami
co-25 E. Tarkowska, Źródła i konteksty socjologii życia codziennego, [w:] (red.) Małgo-rzata Bogunia-Borowska Barwy…, s. 114.
26 Mam tu na myśli przede wszystkim książkę Filipa Schmidta zatytułowaną
Para, mieszkanie, małżeństwo: dynamika związków intymnych na tle przemian historycz-nych i współczeshistorycz-nych dyskusji o procesach indywidualizacji, Toruń 2015.
27 K. Konecki, Ludzie i ich zwierzęta: interakcjonistyczno–symboliczna analiza
spo-łecznego świata właścicieli zwierząt domowych, Warszawa 2005; M. Krajewski, Są w ży-ciu rzeczy... Szkice z socjologii przedmiotów, Warszawa 2013.
dziennych działań, a więc bardziej generalnymi wzorami organizują-cymi praktyki, sposoby myślenia oraz przebiegu interakcji, mająorganizują-cymi swoje źródło w kulturze, społecznych strukturach, cywilizacyjnych procesach długiego trwania. Rekonstrukcji tak rozumianych ram poświęcone są wieloletnie, bardzo złożone badania, często o charak-terze międzynarodowym, dotyczące m.in. stylów życia, wyobraźni społecznej, temporalności, procesów socjalizacyjnych czy struktural-nych zróżnicowań. Cechą charakterystyczną tego modelu badań jest próba potraktowania codzienności jako przestrzeni, w której możliwe do uchwycenia są przejawy podstawowych procesów i zjawisk spo-łecznych. Można więc powiedzieć, iż analiza ram codziennych działań, to próba przeniesienia tradycyjnych ambicji socjologii w nieco inny obszar badawczy. To już nie praca, sfera polityki, działań zbiorowych, ale codzienność, domowe życie, prywatność i intymność mają stać się przestrzeniami, w których będziemy w stanie odnaleźć informacje po-zwalające udzielić odpowiedzi na pytania o źródła i naturę wiązadeł społecznych, nierówności, trwania i zmiany. Jakościowe metody ba-dań, wykorzystywane do rekonstrukcji ram codziennych działań, mają charakter eksploracyjny i rozpoznawczy, pomagają doprecyzować problematykę tego rodzaju złożonych projektów badawczych. Celem tych ostatnich nie jest jednak rozumienie codzienności, ale