k omentArz do oceny s ądów

Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny prawnej opi-sywanej sprawy i powinien znaleźć oparcie dla swojego stanowiska w doktrynie prawa pracy. Pierwszym proble-mem było sprawdzenie, czy przyczyna zwolnienia po-woda była rzeczywista, a zatem czy stanowisko popo-woda zostało faktycznie zniesione. Sądy obu instancji prawi-dłowo badały w tym zakresie podstawową okoliczność – czy na miejsce powoda nie został zatrudniony lub przeniesiony inny pracownik³. Na marginesie w kwestii rzeczywistości likwidacji warto dodać, że dalsze istnienie stanowiska pracy w dniu wypowiedzenia umowy o pracę nie jest równoznaczne z brakiem rzeczywistej przyczyny, jeżeli w okresie wypowiedzenia lub w późniejszym, nie-odległym czasie stanowisko to zostaje faktycznie zlikwi-dowane w związku z tymi zmianami⁴. Powyższa kwestia,

3 Na marginesie warto podkreślić, że ocena, czy likwidacja stanowi-ska pracy jest rzeczywista, czy pozorna, jest elementem ustalenia stanu faktycznego sprawy i nie może być w kasacji skutecznie za-kwestionowana przez zarzut naruszenia prawa materialnego, tzn.

art. 45 § 1 KP. Zob. wyrok SN z 28.4.1997 r., I PKN 119/97, OSNAPiUS 1998, nr 1, poz. 13.

4 Zob. wyrok SN z  3.9.2013 r., I  PK 41/13, OSNP Nr 8/2014, poz.

116 oraz inne wyroki SN: z 23.5.1997 r., I PKN 176/97, OSNAPiUS

mimo że zachodziła w  stanie faktycznym, nie została wyraźnie podniesiona w  niniejszej sprawie, ale też nie wpłynęłaby negatywnie na jej wynik. Podobnie należy potraktować rozdzielenie zadań związanych ze zlikwido-wanym stanowiskiem pracy pomiędzy pozostałych, pra-cujących nadal pracowników. Powyższe również można odnieść do niniejszej sprawy, gdyż pracownik pozosta-jący na stanowisku przejął obowiązki inspektorskie wo-bec zakładów powoda. Takie działanie pracodawcy nie musi jednak świadczyć o pozorności likwidacji stanowi-ska. Pracodawca ma bowiem prawo do tego, aby w celu bardziej racjonalnego wykonywania zadań i  racjona-lizacji kosztów zmniejszyć liczbę pracowników przez likwidację konkretnego stanowiska pracy i  dokonanie innego rozdziału związanych z nim zadań⁵. W ten sam sposób należy ocenić scalenie dwóch stanowisk⁶. Wypo-wiedzenie jest natomiast nieprawidłowe, jeżeli wskazy-wana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia jest pozorna (nieprawdziwa, nierzeczywista, nieistniejąca), np.: nastąpiło pozorne zmniejszenie stanu zatrudnienia, w którym na miejsce zwalnianych pracowników zatrud-nia się innych⁷.

Przechodząc do kwestii konkretności wypowiedzenia Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że co do zasady likwidacja stanowiska pracy w ramach rzeczywistych zmian orga-nizacyjnych, polegających na zmniejszeniu zatrudnie-nia, uzasadnia wypowiedzenie pracownikowi umowy o pracę⁸. Warto dodać, że kwestia potrzeby, zasadności

Nr 9/1998, poz. 263, z  13.10.1999 r., I  PKN 290/99, OSNAPiUS 2001 nr 4, poz. 110; z 29.3.2001 r., I PKN 325/00, OSNP 2003 nr 1, poz. 8; z 12.12.2001 r., I PKN 733/00, OSNP 2003 nr 23, poz. 569, z 23.7.2008 r., I PK 310/07, LEX nr 500211 oraz z 2.12.2010 r., III PK 28/10, OSNP Nr 3–4/2012, poz. 35. Jak podkreśla SN, wypowiedze-nie może uzasadniać zmiana organizacyjna zakładu pracy, która nastąpi w nieodległym czasie (np. po upływie okresu wypowie-dzenia) i jest odpowiednio pewna. Powyższe stanowisko podziela również K. Jaśkowski, komentarz do art. 30 KP [w:] K. Jaśkowski, E.

Maniewska, Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 26 czerw-ca 1974 r. Kodeks pracy, publ. w LEX/el., 2015 r. oraz L. Florek, ko-mentarz do art. 45 KP [w:] L. Florek (red.), Kodeks pracy. Komen-tarz, publ. w LEX/el., 2011 r. i J. Wratny, Kodeks pracy. KomenKomen-tarz, publ. w Legalis/el. 2013 r.

5 Wyrok SN z 20.5.2014 r., I PK 127/13. Por. również wcześniejszy wy-rok SN z 3.9.2013 r., I PK 41/13, OSNP Nr 8/2014, poz. 116. W dok-trynie zob. K. Jaśkowski, komentarz do art. 361 KP oraz art. 45 KP [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz…

6 Zob. uzasadnienie tezy IX uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164.

7 Zob. L. Florek, komentarz do art. 45 KP [w:] L. Florek (red.), Ko-deks… Zob. również uzasadnienie tezy XI uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164. W szczególności wobec likwidacji stanowisk pracy SN w wyroku z 17.10.2006 r. II PK 31/06, LEX nr 950617 podkreślił, że w wypowiedzenie z powodu likwi-dacji stanowiska pracy bez wskazania tego stanowiska w sposób niebudzący jakichkolwiek wątpliwości zasadniczo uniemożliwia stwierdzenie prawdziwości przyczyny wypowiedzenia.

8 Zob. wyroki SN: z dnia 23 maja 1997 r., I PKN 176/97, OSNAPiUS 1998 nr 9, poz. 263, z 2.2.2010 r., III PK 28/10, OSNP 2012 nr 3-4, poz.

i  celowości dokonania przez pracodawcę zmian orga-nizacyjnych, w  tym likwidacji stanowiska, należy do autonomii zarządczej pracodawcy i nie podlega ocenie sądu⁹. Nie wymaga zatem oceny przez pracodawcę kwa-lifikacji, stażu pracy i innych okoliczności ochronnych dotyczących zwalnianego pracownika i  porównywania go z innymi pracownikami. W wyniku bowiem likwida-cji stanowiska następuje nie tylko ilościowe zmniejszenie tych stanowisk, ale również jakościowa zmiana struktury organizacyjnej zakładu, której następstwem jest koniecz-ność zwolnienia pracowników zajmujących te właśnie li-kwidowane stanowiska¹⁰.

Jednakże od przedstawionych powyżej reguł istnie-je istotny wyjątek, który zaważył na wyniku niniejszej sprawy i jej trafnej ocenie przez Sąd Okręgowy. W wy-padku istnienia kilku analogicznych stanowisk pracy i li-kwidacji jednego z nich, konieczne jest wskazanie przez pracodawcę kryteriów doboru danego pracownika do zwolnienia. Dobór pracowników do zwolnienia w  ta-kiej sytuacji nie może być bowiem całkowicie dowolny.

Pracodawca musi więc ujawnić, według jakiego klucza dokonał wyboru konkretnego pracownika do zwolnie-nia i dlaczego nie wręczył wypowiedzezwolnie-nia innemu pra-cownikowi. Powyższe stanowisko znajduje odzwiercie-dlenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego i doktrynie¹¹. W  razie konieczności wyboru spośród większej liczby

35; postanowienie SN z 2.2.2012 r., II PK 252/11, LEX nr 1215430.

W ten sam sposób doktryna: K. Jaśkowski, komentarz do art. 30 KP [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Komentarz…, Z. Góral, komentarz do art. 45 KP [w:] K. W. Baran (red.), Kodeks pracy. Komentarz, publ.

w LEX/el., 2014 r., T. Niedziński, komentarz do art. 45 KP [w:] Ł. A.

Majewski, Kodeks pracy. Wybór orzecznictwa. Komentarz orzecz-niczy, publ. w LEX/el., 2015 r., A. Patulski, komentarz do art. 30 k.p.

[w:] A. Patulski (red.), G. Orłowski (red.), Kodeks pracy 2014. Ko-mentarz dla praktyków, Gdańsk 2014 r., s. 195.

9 Zob. tutaj przede wszystkim cytowana już uchwała z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, teza IX. Zob. również wyroki SN z: 16.10.1992 r., I PRN 40/92, LEX nr 14962, z 27.11.1997 r., I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz. 542; z 5.5.2009 r., I PK 11/09, OSNP 2011, nr 1-2, poz. 3, z 3.11.2010 r., I PK 93/10, LEX nr 707852.

10 Zob. wyrok SN z 17.9.1982 r., I PRN 64/82, OSNCP 1983 nr 4, poz.

61, uchwała z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, uzasadnienie tezy IX, wy-rok SN z 22.9.1999 r., I PKN 268/99, OSNAPiUS 2001, nr 2, poz. 39, wyrok SN z 26.1.2000 r., I PKN 487/99, OSNAPiUS 2001, nr 11, poz.

380. W doktrynie zob. L. Florek, komentarz do art. 45 KP [w:] L. Flo-rek (red.), Kodeks…, W. Muszalski, komentarz do art. 45 k.p. [w:]

W. Muszalski (red.), Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2015 r., s.

116.

11 Wyrok SN z  3.9.2013 r. I  PK 41/13, OSNP Nr 8/2014, poz. 116.

Zob. także wyroki SN z  3.11.2010 r., I  PK 93/10, LEX nr 707852, z 17.9.1982 r., I PRN 64/82, OSNCP 1983 nr 4, poz. 61, uzasadnienie tezy IX uchwały pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecz-nych SN z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, LEX nr 12880. W doktrynie zob.: L. Mitrus, komentarz do art. 45 k.p. [w:] A. Sobczyk (red.), Ko-deks pracy. Komentarz, Warszawa 2015 r., s. 250–251, W. Santera, komentarz do art. 45 k.p. [w:] Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2013 r., s. 333–334 oraz cytowane tam orzecznictwo, A. Drozd, Wy-powiedzenie stosunku pracy, Wrocław 2013 r., s. 156-161, L. Brays-haw, A, Chrobot, E. Konior, A. Płuciennik, G. Wanio, Derekrutacja, czyli jak skutecznie rozwiązać stosunek pracy, Warszawa 2015 r., s.

191–194, K. Kowalska [w:] K. Walczak, M. Wojewódka (red.), Praxis.

119 A. Sobota: Glosa do wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2015 r. (VII PA 207/15)

jednakowych stanowisk pracodawca, decydując się na wypowiedzenie umowy konkretnemu pracownikowi, ma na uwadze nie tylko likwidację stanowiska pracy, lecz także to, że dany pracownik jest ze znanych mu wzglę-dów „mniej przydatny od innych” ¹². Owa „mniejsza przydatność” stanowi wynik oceny kwalifikacji, stażu pracy, dotychczasowego stosunku do wykonywanej pra-cy i innych okoliczności ochronnych dotycząpra-cych zwal-nianego pracownika¹³. Sąd pracy zbada, czy pracodawca wziął przy tym pod uwagę wszystkich pracowników, któ-rych dotyczą przyczyny oraz czy przyczyny te były one obiektywne i sprawiedliwe¹⁴. Z punktu widzenia praco-dawcy należy zauważyć, że prawo nie wymaga wszech-stronnego oceniania pracowników. Może to prowadzić do zaakceptowania, nawet jako jedynego kryterium do-boru do zwolnienia, specyficznych kompetencji istot-nych z  punktu widzenia pracodawcy, z  pominięciem, jako mniej doniosłych, innych kryteriów, na przykład dotychczasowego przebiegu pracy zawodowej, stażu zatrudnienia, doświadczenia zawodowego, formalnych kwalifikacji (wykształcenia), sumienności i zaangażowa-nia, przestrzegania dyscypliny pracy¹⁵. Warunkiem jed-nak jest, aby kryterium zostało jedjed-nakowo zastosowane do wszystkich podlegających ocenie pracowników. Nie sposób natomiast różnicować pracowników poprzez sto-sowanie tzw. kryteriów niedozwolonych, stanowiących naruszenie zasady równości prawa pracy i przejawy dys-kryminacji. Katalog tych kryteriów został zawarty w art.

18^3a KP i obejmuje m.in., co istotne w niniejszej sprawie, zatrudnienie w pełnym lub w niepełnym wymiarze czasu pracy i osiągnięcie wieku emerytalnego. Wszystkie nie-dozwolone kryteria są ekwiwalentne i jednakowo istot-ne, a ich katalog ma charakter otwarty¹⁶. Okoliczności

Prawo pracy dla sędziów i pełnomocników, Warszawa 2015 r., s.

130–131.

12 Wyrok SN z 10.9.2013 r. I PK 61/13, LEX nr 1427709.

13 Wyrok SN z  3.9.2013 r. I  PK 41/13, OSNP Nr 8/2014, poz. 116, uchwała SN z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, uzasadnienie tezy IX.

14 Zob. wyrok SN z 8.8.2006 r. I PK 50/2006 MP 2006/17 str. 904, oraz wyrok SN z 8.3.2013 r., II PK 196/12, LEX nr 1555439.

15 Zob. wyrok SN z 1.6.2012 r. II PK 258/2011 OSNP 2013/11-12 poz.

128. Zob. również wyrok SN z 23 .1.2001 r. I PKN 191/2000 OSNA-PiUS 2002/18 poz. 433, w  którym SN uznał, że kryterium takim może być np.: dyspozycyjność. Ze strony doktrynalnej w tym za-kresie M. Gersdorf, komentarz do art. 45 k.p. [w:] M. Gersdorf, K.

Rączka, M. Raczkowski, Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2011 r. s. 330–331. Obszernie w kwestii kryteriów doboru A. Drozd, Wy-powiedzenie…, s. 156–161 oraz K. Kowalska [w:] K. Walczak, M.

Wojewódka (red.), Praxis..., s. 126–131.

16 Tak jednogłośnie doktryna i orzecznictwo. Zob. np.: E. Maniewska, komentarz do art. 183a KP [w:] K. Jaśkowski, E. Maniewska, Ko-mentarz…, z podkreśleniem, zgodności powyższego rozwiązania z Konstytucją (por. art. 32 ust. 2) oraz faktu, że prawo unijne prze-widuje w tym zakresie katalog wyczerpujący (por. art. 1 w zw. z art.

2 ust. 1 dyrektywy 2000/78). Inne kryteria niedozwolone (np.: wy-gląd, otyłość) wynikają z orzecznictwa, np.: wyroki SN: z 5.10.2007 r., II PK 14/07, OSNP 2008, nr 21-22, poz. 311, z 4.10.2007 r., I PK 24/07, OSNP 2008, nr 23-24, poz. 347. Należy dodać, że osiągnię-cie wieku emerytalnego i nabyosiągnię-cie prawa do emerytury nie może

opisywanej sprawy wskazywały, że pracodawca nie pod-dał ocenie wszystkich pracowników na stanowiskach inspektorów, a ponadto przyjął wobec powoda kryteria doboru o charakterze niedozwolonym.

Zastosowane dozwolone kryteria doboru powinny być pracownikowi znane. Tym samym nie sposób uznać za prawidłowe wypowiedzenia, które nie jest poprzedzo-ne lub powiązapoprzedzo-ne z zaznajomieniem pracownika z tymi kryteriami. Sąd Okręgowy podkreślił, że w przeciwień-stwie do poglądu wyrażanego w jednym z orzeczeń SN, nie jest konieczne wskazanie takich kryteriów w treści wypowiedzenia. Wystarczające jest, jeśli pracownik zo-stanie o  nich poinformowany lub kryteria te wynika-ją z  okoliczności zwolnienia, znanych pracownikowi.

Taka liberalna wykładnia także znajduje potwierdzenie i jest uzasadniona z uwagi na wymagania rynku pracy¹⁷. Z punktu widzenia bezpieczeństwa pracodawcy i meto-dyki pracy działów kadr należy jednak zalecić, aby kryte-ria takie zostały utrwalone i przedstawione w złożonym pracownikowi wypowiedzeniu. W  wypadku sporu nie pozostawia wtedy wątpliwości okoliczność, że były one pracownikowi znane. Jest to o  tyle istotne, że zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego i doktryną, szczegó-łowe wyjaśnienie okoliczności wypowiedzenia dopiero na etapie postępowania sądowego nie szanuje nieprawi-dłowego wypowiedzenia¹⁸. W niniejszej sprawie dopro-wadziło to do przegrania sporu przez pracodawcę, który nie przedstawił pracownikowi żadnych kryteriów dobo-ru do zwolnienia i  likwidacji akurat stanowiska pracy powoda.

Warunkiem wstępnym, który aktualizuje konieczność dokonania i ujawnienia opisywanej oceny pracowników jest stwierdzenie istnienia u  pracodawcy przynajmniej dwóch, tożsamych stanowisk, z  których nie wszystkie podlegają likwidacji i są zajmowane przez różnych pra-cowników. Jak trafnie wskazał Sąd Okręgowy, najprost-szym i często wystarczającym wyznacznikiem służącym do zbadania, czy u pracodawcy istnieją te same stano-wiska, jest nazwa tych stanowisk, która często po pro-stu jest zbieżna. Można jednak wyobrazić sobie sytuacje,

stanowić wyłącznej przyczyny wypowiedzenia umowy o  pracę przez pracodawcę - art. 45 § 1 k.p. (uchwała składu 7 sędziów SN z 21.1.2009 r., II PZP 13/08, OSNP 2009, nr 19-20, poz. 248). Zob.

również w tym zakresie szeroko M. Gersdorf, komentarz do art. 45 k.p. [w:] M. Gersdorf, K. Rączka, M. Raczkowski, Kodeks…, s. 336-341.

17 Zob. wyrok SN z 10.9.2013 r. I PK 61/13, LEX nr 1427709, w który SN podkreślił, że „kryterium doboru pracownika do zwolnienia powinno wynikać z treści wypowiedzenia, chyba że przyczyna ta-kiego doboru jest oczywista lub znana pracownikowi”. W ten sam sposób SN w wyroku z 1.4.2014 r., I PK 244/13, LEX nr 1498580.

18 Por. m.in.: wyrok SN z 10.11.1998 r. I PKN 423/98, LEX nr 38493.

Szerzej w tym zakresie zob. W. Muszalski, komentarz do art. 30 k.p.

[w:] W. Muszalski (red.), Kodeks…, s. 78.

w których powyższe kryterium zawiedzie. Stąd główną rolę należałoby w tym zakresie przypisać analogicznemu zakresowi obowiązków do tych stanowisk przypisanych.

Natomiast od strony negatywnej Sąd Okręgowy trafnie podkreślił, że nie sposób mówić o różnych stanowiskach, gdy punktem różnicowania stają się kryteria niedozwo-lone z art. 18^3a KP. Stanowiska objęte tymi samymi obo-wiązkami zajmowane na cały etat i na pół etatu w świetle likwidacji uznać więc należy za tożsame.

W  komentowanej sprawie Sąd prawidłowo zasądził odszkodowanie. Likwidacja stanowisk pracy i  brak środków finansowych na utrzymanie dotychczasowego zatrudnienia, które wynikało z dokumentacji, przema-wiają co do zasady za uznaniem niecelowości przywró-cenia do pracy w rozumieniu art. 45 § 2 KP¹⁹. Powyższe rozwiązanie, choć słuszne w niniejszej sprawie, wymaga jednakże dodania zastrzeżenia, iż w pewnych sytuacjach celowe może być właśnie przywrócenie pracownika na poprzednie stanowisko pracy, nawet pomimo jego likwi-dacji. Dotyczy to jednak tylko niektórych szczególnych sytuacji²⁰.

5. z

Z komentowanym orzeczeniem Sądu Okręgowego ży się zgodzić w całości. Szczególnie pozytywnie nale-ży ocenić dostrzeżenie przez Sąd niuansów związanych z wypowiedzeniem pracownikowi umowy o pracę z po-wodu likwidacji jednego z  kilku tożsamych stanowisk pracy. Sąd prawidłowo zbadał kwestię rzeczywistości likwidacji, wskazując przy tym także, iż co do zasady likwidacja stanowi przyczynę wystarczającą, konkretną i zrozumiałą. Od powyższej reguły istnieje jednak istot-ny wyjątek – likwidacja jednego spośród kilku takich samych stanowisk. Sąd zbadał zatem, porównując obo-wiązki i nazewnictwo, czy w zakładzie powoda istniały inne stanowiska takie jak zajmowane przez powoda.

Twierdząca odpowiedź na powyższe pytanie w  niniej-szej sprawie oznaczała, że pracodawca miał obowiązek wskazać, dlaczego likwiduje akurat stanowisko pracy powoda, dokonując ewaluacji wszystkich pracowników zajmujących analogiczne stanowiska. Kryteria doboru do zwolnienia powinny następnie zostać zawarte w wy-powiedzeniu, uzupełniając wskazaną przyczynę lub też pracownik z  innych źródeł powinien posiadać wiedzę, co kierowało pracodawcą w jego decyzji. Zarówno

kry-19 Zob. np.: wyrok SN z 14.5.kry-1999 r. I PKN 57/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 576.

20 Zob. wyroki SN: z  21.9.2001 r., I  PKN 625/00, OSNP 2003 nr 18, poz. 427, z 16.4.2003 r., I PK 154/02, Prawo Pracy 2003 nr 11, s. 35 z 25.7.2006 r., I PK 56/06, MP 2007 nr 4, s. 206, z 2.10.2012 r., II PK 54/12, MPPr 2013 nr 5, s. 253–255. Zob. również Z. Góral, komen-tarz do art. 45 KP [w:] K. W. Baran (red.), Kodeks…

teria różnicowania stanowisk jak również kryteria do-boru do zwolnienia nie mogą naruszać zasady równego traktowania z w zatrudnieniu. W komentowanej sprawie pracodawca nie wywiązał się z powyższych obowiązków, przez co powodowi przyznano odszkodowanie.

Świadomość opisanych rozwiązań powinna tra-fić w  większym stopniu do świadomości społecznej.

W praktyce bardzo często pracodawcy uważają, że wska-zanie w wypowiedzeniu jako przyczyny wypowiedzenia likwidacji stanowiska pracy jest wystarczające, konkret-ne i  usprawiedliwiokonkret-ne, spełniając wszelkie wymagania art. 30 KP²¹. Tym samym utrwalany jest pogląd, że li-kwidacja stanowiska pracy jest najbezpieczniejszą przy-czyną wypowiedzenia, którą nie sposób podważyć przed sądem. Faktycznie, powyższy wniosek wynika z  anali-zy wielu orzeczeń Sądu Najwyższego, które wskazano w treści glosy. Należy jednak pamiętać, tak jak w niniej-szej sprawie, że powyższe orzeczenia nie dotyczą sytu-acji, w których pracodawca likwiduje jedno z analogicz-nych stanowisk pracy. W wielu wypadkach ten wyjątek stanowić może regułę, niejednokrotnie bowiem zdarza się, że pracodawca jest zmuszony zwielokrotniać to samo stanowisko pracy. W szczególności dotyczy to stanowisk szeregowych. W  takim wypadku konieczna jest ocena pracowników zajmujących zbliżone stanowiska oraz przedstawienie jej wyników zwalnianej osobie.

21 Przyczyniają się do powyższego również liczne publikacje, w któ-rych nie sposób doszukać się wskazówek w przedmiocie likwida-cji jednego z tożsamych stanowisk. Zob. np.: A. Makarczuk, Zwol-nienia pracowników. Praktyczny komentarz, Warszawa 2010 r., s.

29–33 i 79–90.

121 A. Sobota: Glosa do wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 27 sierpnia 2015 r. (VII PA 207/15)

b

/r

Literatura:

• Baran K.W. (red.), Ćwiertniak B.M., Driczinski S., Góral Z., Kosut A., Perdeus W., Piątkowski J., Skąpski M., Tomaszewska M., Włodarczyk M., Wyka T., Kodeks pracy. Komentarz, publ. w LEX/el., 2014 r.;

• Brayshaw L., Chrobot A., Konior E., Płuciennik A., Wanio G., Derekrutacja, czyli jak skutecznie rozwiązać stosunek pracy, Warsza-wa 2015 r.;

• Drozd A., Wypowiedzenie stosunku pracy, Wrocław 2013 r.;

• Florek L. (red.), Celeda R., Gonera K., Goździewicz G., Hintz A., Kijowski A., Pisarczyk Ł., Skoczyński J., Wagner B., Zieliński T., Kodeks pracy. Komentarz, publ. w LEX/el., 2011 r.;

• Gersdorf M., Rączka K., Raczkowski M., Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2011 r.;

• Iwulski J., Santera W., Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2013 r.;

• Jaśkowski K., Maniewska E., Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, publ. w LEX/el., 2015 r.;

• Makarczuk A., Zwolnienia pracowników. Praktyczny komentarz, Warszawa 2010 r.;

• Majewski Ł.A., Kodeks pracy. Wybór orzecznictwa. Komentarz orzeczniczy, publ. w LEX/el., 2015 r.;

• Muszalski W. (red.), Goździewicz G., Nałęcz M., Patulski W., Kamińska-Pietnoczko A., Walczak K., Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2015 r.;

• Patulski A. (red.), Orłowski G. (red.), Chakowski M., Ciborski P., Ciszek P., Jaroszewska-Ignatowska I., Patulski W., Tulwin H., Więckowska K., Wojciechowski P., Kodeks pracy 2014. Komentarz dla praktyków, Gdańsk 2014 r.;

• Sobczyk A. (red.), Dörre-Kolasa D., Gładoch M., Korus P., Mitrus L., Stelina J., Zieleniecki M., Kodeks pracy. Komentarz, Warszawa 2015 r.;

• Walczak K. (red.), Wojewódka M. (red.), Chakowski M., Ciszek P., Dobrenko A, Fulara-Jaroszyńska A., Goroszkiewicz M., Jaro-szewska M., JaroJaro-szewska-Ignatowska M., Jaroszyński R., Kamińska-Pietnoczko A., Kowalska K., Larek G., Lewandowski P., Łu-czak J., Nałęcz M., Orłowski G., Orłowska-Legut G., Patulski A., Staszewska E., Stefański K., Sybilska-Bonicka M., Telec A., Trejgel G., Wąż J., Wijkowska A., Wojciechowski P., Zawacka I., Praxis. Prawo pracy dla sędziów i pełnomocników, Warszawa 2015 r.;

• Wratny J., Kodeks pracy. Komentarz, publ. w Legalis/el. 2013 r.

Orzecznictwo:

• Postanowienie SN z 2.2.2012 r., II PK 252/11, LEX nr 1215430;

• Uchwała pełnego składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych SN z 27.6.1985 r., III PZP 10/85, OSNCP 1985 nr 11, poz. 164;

• Uchwała składu 7 sędziów SN z 21.1.2009 r., II PZP 13/08, OSNP 2009, nr 19-20, poz. 248;

• Wyrok SN z 17.9.1982 r., I PRN 64/82, OSNCP 1983 nr 4, poz. 61;

• Wyrok SN z 16.10.1992 r., I PRN 40/92, LEX nr 14962;

• Wyrok SN z 28.4.1997 r., I PKN 119/97, OSNAPiUS 1998, nr 1, poz. 1;

• Wyrok SN z 23.5.1997 r., I PKN 176/97, OSNAPiUS Nr 9/1998, poz. 263;

• Wyrok SN z 27.11.1997 r., I PKN 401/97, OSNAPiUS 1998 nr 18, poz. 542;

• Wyrok SN z 10.11.1998 r. I PKN 423/98, LEX nr 38493;

• Wyrok SN z 14.5.1999 r. I PKN 57/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 576;

• Wyrok SN z 28.7.1999 r., I PKN 175/99, OSNP 2000 nr 21, poz. 787;

• Wyrok SN z 22.9.1999 r., I PKN 268/99, OSNAPiUS 2001, nr 2, poz. 39;

• Wyrok SN z 13.10.1999 r., I PKN 290/99, OSNAPiUS 2001 nr 4, poz. 110;

• Wyrok SN z 26.1.2000 r., I PKN 487/99, OSNAPiUS 2001, nr 11, poz. 380;

• Wyrok SN z 23.1.2001 r. I PKN 191/2000 OSNAPiUS 2002/18 poz. 433;

• Wyrok SN z 29.3.2001 r., I PKN 325/00, OSNP 2003 nr 1, poz. 8;

• Wyrok SN z 21.9.2001 r., I PKN 625/00, OSNP 2003 nr 18, poz. 427;

• Wyrok SN z 12.12.2001 r., I PKN 733/00, OSNP 2003 nr 23, poz. 569;

• Wyrok SN z 16.4.2003 r., I PK 154/02, Prawo Pracy 2003 nr 11, s. 35;

• Wyrok SN z 5.11.2003 r., I PK 446/02, LEX nr 109671;

• Wyrok SN z 25.7.2006 r., I PK 56/06, MP 2007 nr 4, s. 206;

• Wyrok SN z 8.8.2006 r. I PK 50/2006, MP 2006/17 str. 904;

• Wyrok SN z 17.10.2006 r. II PK 31/06, LEX nr 950617;

• Wyrok SN z 4.10.2007 r., I PK 24/07, OSNP 2008, nr 23-24, poz. 347;

• Wyrok SN z 5.10.2007 r., II PK 14/07, OSNP 2008, nr 21-22, poz. 311;

• Wyrok SN z 23.7.2008 r., I PK 310/07, LEX nr 500211;

• Wyrok SN z 5.5.2009 r., I PK 11/09, OSNP 2011, nr 1-2, poz. 3;

• Wyrok SN z 3.11.2010 r., I PK 93/10, LEX nr 707852;

• Wyrok SN z 2.12.2010 r., III PK 28/10, OSNP Nr 3–4/2012, poz. 35;

• Wyrok SN z 1.6.2012 r. II PK 258/2011 OSNP 2013/11-12 poz. 128;

• Wyrok SN z 2.10.2012 r., II PK 54/12, MPPr 2013 nr 5, s. 253-255;

• Wyrok SN z 8.3.2013 r., II PK 196/12, LEX nr 1555439;

• Wyrok SN z 3.9.2013 r., I PK 41/13, OSNP Nr 8/2014, poz. 116;

• Wyrok SN z 10.9.2013 r. I PK 61/13, LEX nr 1427709;

• Wyrok SN z 1.4.2014 r., I PK 244/13, LEX nr 1498580;

• Wyrok SN z 20.5.2014 r., I PK 127/13, LEX nr 1663120;

• Wyrok SN z 28.10.2014 r., II PK 298/13, LEX nr 1552144.

Studia Prawnicze i Administracyjne 15 (1) 2016

ISSN 2081-8025

e-ISSN 2449-9722