Podmioty zbiorowe jako podmioty uprawnień na gruncie prawa międzynarodowego

Prawo do rzetelnego procesu będące źródłem prawa do obrony podmiotów zbiorowych jest gwarantowane nie tylko postanowieniami Konstytucji RP, ale również wiążących Rzeczpospolitą aktów prawa międzynarodowego.

Konwencja o ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności jest aktem prawa międzynarodowego, do którego w systemie prawnym Rzeczpospolitej Polskiej jednostki odwołują się najczęściej. Jest to zapewne spowodowane wieloletnią tradycją funkcjonowania Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który ocenia skargi na naruszenie praw zawartych w Konwencji oraz jej Protokołach dodatkowych. Jak wynika ze statystyk opublikowanych przez ETPC około 2.000 skarg rocznie jest kierowanych do ETPC przeciwko Polsce364.

Już sam tytuł aktu, tj. „Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności” może budzić wątpliwości co do tego, czy akt ten zawiera gwarancje prawne, które mogą być odnoszone do podmiotów zbiorowych. Powierzchowna analiza polskiego tekstu Konwencji wątpliwości te jedynie pogłębia. Zgodnie z art. 1 Konwencji, „Wysokie Układające się Strony zapewniają każdemu człowiekowi, podlegającemu ich jurysdykcji, prawa i wolności określone w rozdziale I niniejszej konwencji”. Powyższe prowadzić mogłoby do wniosku, że tylko człowiekowi przysługują prawa konwencyjne, w tym np. prawo do rzetelnego procesu omawiane powyżej.

364 Statystyki dostępne w witrynie internetowej ETPC pod adresem: https://www.echr.coe.int/Pages/home.aspx?p=reports&c= - dostęp w dniu 29 sierpnia 2019 r.

113

W doktrynie wskazuje się jednak, że polski urzędowy tekst Konwencji zawiera błąd, bo termin „toute personne/everyone”, tłumaczy jako „każdy człowiek”. Jest to nieprawidłowe, bo wspomniany termin odnosi się do „osoby”, a nie do „człowieka”, a pojęcie „osoby” jest szersze i obejmuje nie tylko osoby fizyczne (ludzi)365. Podmiotami praw i wolności są „typowe” osoby prawne prawa prywatnego (podmioty gospodarcze, fundacje, stowarzyszenia itp.). Są nimi też osoby prawne usytuowane na pograniczu prawa prywatnego i publicznego (kościoły i związki wyznaniowe, związki zawodowe, partie polityczna). Warunkiem uznania za podmiot uprawnień i gwarancji konwencyjnych nie jest nadanie danemu podmiotowi osobowości prawnej przez państwo członkowskie – „samoistnym podmiotem tych praw i wolności mogą też stać się grupy osób niepowiązane cywilistyczną czy administracyjną więzią formalną, czemu daje również wyraz art. 34 Konwencji”366.

W doktrynie odnaleźć można jednak liczne stanowiska zaprzeczające możliwości uznania podmiotów zbiorowych za adresatów praw i gwarancji przewidzianych w Konwencji. B. Nita wskazuje, że takie stanowisko dominuje w piśmiennictwie niemieckim367. Autorka ta dochodzi jednak do wniosku, że gwarancje zamieszczone Konwencji znajdują zastosowanie do podmiotów zbiorowych, jakkolwiek dotyczą tylko takich praw i wolności, których istota nie sprzeciwia się zastosowaniu w odniesieniu do tych podmiotów368. Autor niniejszego opracowania stoi na tożsamym stanowisku.

Należy podkreślić, że jedynie w odniesieniu do prawa własności Protokół nr 1 do Konwencji wskazuje wprost (a nie poprzez pryzmat wykładni na bazie art. 1 Konwencji), że każda osoba fizyczna i prawna ma prawo do poszanowania swego mienia i nikt nie może być pozbawiony swojej własności, chyba że w interesie publicznym i na warunkach przewidzianych przez ustawę oraz zgodnie z ogólnymi zasadami prawa międzynarodowego369. Oprócz tego, orzecznictwo ETPC jest bogate w przykłady praw i gwarancji konwencyjnych, które znalazły zastosowanie do podmiotów zbiorowych.

365 Komentarz do art. 1 Konwencji [w:] L. Garlicki, P. Hofmański, A. Wróbel, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Komentarz do artykułów 1–18. Tom I. Komentarz. Warszawa 2010 i przywołany tam pogląd: M. A. Nowicki, Wokół Konwencji Europejskiej, Kraków 2000, s. 85.

366 Ibid.

367 B. Nita, Postępowanie…, s. 136.

368 Ibid., s. 137.

369 Art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sporządzony w Paryżu dnia 20 marca 1952 r.

114

W doktrynie wskazuje się, że odnosi się to przede wszystkim do praw proceduralnych, tj. wynikających z art. 6, art. 7 i art. 13 Konwencji370. Te przepisy są najistotniejsze z perspektywy ustalenia praw podmiotów zbiorowych w postępowaniu represyjnym związanym z ich odpowiedzialnością za przestępstwa.

W kontekście art. 6 Konwencji należy wskazać, że nie sposób w obszernym orzecznictwie ETPC odnaleźć chociażby jednego orzeczenia, w którym ETPC odmówiłoby rozpoznania skargi dotyczącej naruszenia art. 6 Konwencji z uwagi na to, że skarżący był

osobą prawną lub innym podmiotem nie-fizycznym371. Co więcej, ETPC w wyroku z dnia

12 listopada 2012 r., w sprawie Fortum Oil and Gas Oy przeciwko Finlandii wskazał wprost, że art. 6 Konwencji stosuje się do osób prawnych w taki sam sposób, jak ma to miejsce w przypadku osób fizycznych i że spółkę można uznać za „oskarżoną o popełnienie przestępstwa” w autonomicznym rozumieniu tego wyrażenia dla celów artykułu 6 Konwencji372.

Za P. van Kempenem należy wskazać, że osoby prawne mają w oparciu o art. 6 Konwencji co najmniej następujące prawa:

− prawo do sądu, rozumiane jako prawo dostępu do drogi sądowej w sprawach karnych373;

− prawo do bycia wysłuchanym i prawo do obrony374;

− prawo do rzetelnego procesu jako prawo do rozpoznania sprawy przez niezależny, niezawisły sąd375;

370 A. Višekruna, Protection of Rights of Companies before the European Court of Human Rights [w:] EU Law in context – adjustment to membership and challenges of the enlargement, D. Duić (red.), T. Petrašević, Pravos 2018, s. 115.

371 P. van Kempen, Human Rights and Criminal Justice Applied to Legal Persons. Protection and Liability of Private and Public Juristic Entities under the ICCPR, ECHR, ACHR and AfChHPR, Electronic Journal of Comparative Law, vol. 14.3 (December 2010), http://www.ejcl.org, s. 14.

372 Wyrok ETPC z dnia 12 listopada 2012 r., w sprawie Fortum Oil and Gas Oy przeciwko Finlandii, sygn. 32558/96.

373 P. van Kempen, Human rights..., s. 14 i przywołane tam wyroki ETPC w sprawach: Paykar Yev Haghtanak Ltd przeciwko Armenii, sygn. 21638/03, Synnelius & Edsbergs Taxi AB przeciwko Szwecji, sygn. akt 44298/02, MAC-STRO S.R.L. przeciwko Mołdawii, sygn. akt 35779/03, Zlinsat, spol. s.r.o. przeciwko Bułgarii, sygn. akt 57785/00.

374 P. van Kempen, Human rights..., s. 14 i przywołany tam wyrok ETPC w sprawie The National & Provincial Building Society, the Leeds Permanent Building Society & the Yorkshire Building Society przeciwko Wielkiej Brytanii, sygn. akt 21319/93.

375 P. van Kempen, Human rights..., s. 14 i przywołany tam wyrok ETPC w sprawie M.B. & T.M.S. AB przeciwko Szwecji, sygn. akt 21831/93.

115

− prawo do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie376;

− prawo do rzetelnego procesu jako prawo do pewności przepisów proceduralnych377. Zasada prawa do obrony jest zasadą konstytucyjną (art. 42 ust. 2 Konstytucji RP), ale również konwencyjną (art. 6 ust. 3 Konwencji) i jest nierozerwalnie związana z zasadą rzetelnego procesu, a zatem również z zasadą demokratycznego państwa prawnego. Jak wynika z orzecznictwa ETPC, z zasady prawa do obrony jako elementu rzetelnego procesu w rozumieniu art. 6 Konwencji, wynikają m.in.:

− prawo do osobistej obrony w postępowaniu (niemające jednak charakteru bezwzględnego, albowiem w pewnych sytuacjach dla prawidłowej realizacji prawa oskarżonego do obrony konieczne może być zapewnienie mu profesjonalnego obrońcy)378;

− prawo do uzyskania odpowiedniej ilości czasu i środków do przygotowania obrony379;

− prawo do korzystania z pomocy obrońcy w tym w szczególnych sytuacjach do korzystania z bezpłatnej pomocy prawnej;380

− prawo do zbadania przez sąd zasadności udzielenia bezpłatnej pomocy prawnej381; − prawo do bycia prawidłowo poinformowanym o możliwości uzyskania pomocy

prawnej382;

− prawo do nieskrępowanego kontaktu z obrońcą bez udziału osoby trzeciej383; − prawo stron do przedstawienia okoliczności, które uznają one za istotne dla

rozstrzygnięcia w sprawie384;

− prawo do bycia faktycznie wysłuchanym385;

376 P. van Kempen, Human rights..., s. 14 i przywołane tam wyroki ETPC w sprawach: Garyfallou AEBE przeciwko Grecji, sygn. akt 18996/91, MAC-STRO S.R.L. przeciwko Moldawii, sygn. akt 35779/03, Mantel & Mantel Holland Beheer B.V. przeciwko Holandii, sygn. akt 22531/93.

377 P. van Kempen, Human rights..., s. 15 i przywołane tam wyroki ETPC w sprawach: Baroul Partner-A przeciwko Mołdawii, sygn. akt 39815/07, Dacia S.R.L. przeciwko Moldawii, sygn. akt 3052/04.

378 Wyrok ETPC w sprawie Correia de Matos przeciwko Portugalii, sygn. akt 56402/12.

379 Wyrok ETPC w sprawie Borisova przeciwko Bułgarii, sygn. akt 56891/00.

380 Wyrok ETPC w sprawie Padalov przeciwko Bułgarii, sygn. akt 54784/00; wyrok ETPC w sprawie Demebukov przeciwko Bułgarii, sygn. akt 68020/01.

381 Wyrok ETPC w sprawie Aerts przeciwko Belgii, sygn. akt 25357/94.

382 Wyrok ETPC w sprawie Panovits przeciwko Cyprowi, sygn. akt 4268/04.

383 Wyrok ETPC w sprawie Brennan przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, sygn. akt 39846/98.

384 Wyrok ETPC w sprawie Perez przeciwko Francji, sygn. akt 47287/99.

116

− prawo do udziału w postępowaniu karnym, a w razie skazania zaocznego prawo do ponownego otwarcia postępowania, o ile nieobecność skazanego nie była

efektem jego zrzeczenia się ww. prawa do udziału w postępowaniu pierwotnym386;

− wolność od samooskarżenia obejmująca nie tylko prawo do nieprzyznania się do winy, ale również brak obowiązku dostarczenia dowodów wskazujących na własną winę387.

− prawo do uzyskania szczegółowych informacji nie tylko o przyczynie oskarżenia (to znaczy o czynach, które rzekomo miały zostać popełnione przez daną osobę), ale także o charakterze prawnym stawianych zarzutów388;

− prawo do zapoznania się z całością materiału dowodowego (przy czym dopuszczalne są ograniczenia tego prawa konieczne w demokratycznym państwie prawnym)389.

W doktrynie prawniczej Unii Europejskiej wraz z dostrzeżeniem potrzeby objęcia podmiotów zbiorowych środkami charakterystycznymi dla prawa karnego, dostrzeżono także rosnącą potrzebę objęcia tych podmiotów gwarancjami procesowymi charakterystycznymi dla tej gałęzi prawa. Słusznie zatem w piśmiennictwie podnosi się, że nieobjęcie wprost podmiotów zbiorowych postanowieniami dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym w pewnym sensie stanowi zaprzepaszczenie szansy na usankcjonowanie poglądów

o konieczności precyzyjnego sformułowania zakresu prawa do obrony tych podmiotów390.

Przepisy tej dyrektywy mają na celu ustanowienie wspólnych norm minimalnych dotyczących niektórych aspektów domniemania niewinności w postępowaniu karnym oraz prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym. Jej postanowienia dotyczą kwestii zapewnienia podejrzanym i oskarżonym prawa do nieskładania wyjaśnień i prawo do nieobciążania samego siebie (tak np. w art. 7 tej dyrektywy) oraz prawa do milczenia

386 Wyrok ETPC w sprawie Sejdovic przeciwko Włochom, sygn. akt 56581/00.

387 Wyrok ETPC w sprawie Saunders przeciwko Wielkiej Brytanii, sygn. akt 19187/91.

388 Wyrok ETPC w sprawie Pelissier i Sassi przeciwko Francji, sygn. akt 25444/94.

389 Wyrok ETPC w sprawie Dowsett przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, sygn. akt 39482/98.

390 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/343 z dnia 9 marca 2016 r. w sprawie wzmocnienia niektórych aspektów domniemania niewinności i prawa do obecności na rozprawie w postępowaniu karnym (Dz.Urz.UE.L Nr 65, str. 1). S. Lamberigts, The Directive on the Presumption of Innocence A Missed Opportunity for Legal Persons?, Eucrim - the European criminal law associations' forum, nr 1, 2016, s. 39.

117

w postępowaniu represyjnym391. Regulacje te odniesiono niestety wyłącznie do osób fizycznych, co jednak wcale nie oznacza, że ustawodawca unijny opowiedział się przeciwko przyznaniu tych gwarancji podmiotom zbiorowym. Podkreślenia wymaga, że przepisy dyrektywy ustanawiają jedynie standard minimalny, co oznacza oczywiście, że przepisy państw członkowskich mogą przyznawać szersze uprawnienia stronom postępowań represyjnych. Jednocześnie aktualne pozostaje w tym zakresie orzecznictwo ETPC dotyczące także uprawnień podmiotów zbiorowych, które wydaje się zapewniać im uprawnienia czasem szersze od tych wskazanych w dyrektywie392.

Niestety, orzecznictwo ETPC dotyczące prawa do obrony (w tym np. prawa do milczenia) niejednokrotnie nie daje jasnych wytycznych w zakresie zakresu tego prawa nawet w odniesieniu do osób fizycznych. Tym trudniej wnioskować z niego

o szczegółowych uprawnieniach podmiotów zbiorowych393. Orzecznictwo ETPC

odnoszące się do prawa do obrony podmiotów zbiorowych dotyczy przede wszystkim prawa ochrony konkurencji. Linia orzecznicza ETPC wskazuje jednak, że prawo do obrony, prawo do milczenia oraz zasada nemo se ipsum accusare tenetur znajdują zastosowanie do podmiotów zbiorowych w tych postępowaniach, gdzie w grę wchodzi przymus i represje ze strony państwa394.

Zakres objęcia podmiotów zbiorowych ochroną na gruncie art. 6 Konwencji generalnie nie różni się od ochrony osób fizycznych na podstawie tego przepisu. W konsekwencji, zasadne jest również odpowiednie odniesienie do podmiotów zbiorowych

391 Kwestia zapewnienia prawa do milczenia jest lepiej uwidoczniona w tekście oryginalnym dyrektywy, który wprost traktuje o prawie do milczenia – „right to remain silent”. Trudno wyjaśnić, dlaczego w polskim tłumaczeniu określono te uprawnienia wyłącznie jako „prawo do nieskładania wyjaśnień”, co błędnie wskazuje jakoby dyrektywa ta miała dotyczyć węższego uprawnienia. I tak postanowienia tej dyrektywy stanowią m.in., że "The right to remain silent is an important aspect of the presumption of innocence and should serve as protection

from self-incrimination (...) The right to remain silent and the right not to incriminate oneself should apply to questions relating to the criminal offence that a person is suspected or accused of having committed and not, for example, to questions relating to the identification of a suspect or accused person (...) The exercise of the right to remain silent or the right not to incriminate oneself should not be used against a suspect or accused person and should not, in itself, be considered to be evidence that the person concerned has committed the criminal offence concerned. This should be without prejudice to national rules concerning the assessment of evidence by courts or judges, provided that the rights of the defence are respected”.

392 S. Lamberigts, The Directive…, s. 40.

393 S. Lamberigts, The Directive on the Presumption of Innocence A Missed Opportunity for Legal Persons?, Eucrim - the European criminal law associations' forum, nr 1, 2016, s. 39.

118

też spotykanych w całym rozległym orzecznictwie ETPC odnoszącym się do art. 6 Konwencji.

W demokratycznym państwie prawa, którego Konwencja stanowi część obowiązujących regulacji prawnych, treść i kompletna materia art. 6 Konwencji powinna być wzięta pod uwagę przez każdego sędziego orzekającego w przedmiocie jakichkolwiek zagadnień proceduralnych, a także przez każdego przedstawiciela wymiaru sprawiedliwości niezależnie od etapu toczącego się postępowania karnego395. Artykuł 6 Konwencji gwarantuje ogólne prawo do sprawiedliwego i publicznego postępowania

sądowego oraz prawa szczegółowe w sprawach karnych396. ETPC w swoim orzecznictwie

również wskazuje, że art. 6 Konwencji jest bezpośrednio powiązany z zasadą

demokratycznego państwa prawnego397.

W doktrynie wskazuje się, że na całość praw z art. 6 Konwencji składają się: prawo do rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, prawo do niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą, prawo do jawnego postępowania, prawo do minimalnego standardu rzetelności w postępowaniu w sprawach karnych (w tym: domniemanie niewinności, prawo do informacji o oskarżeniu, prawo do odpowiedniego czasu i możliwości przygotowania się do obrony, prawo do bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, prawo do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, prawo do przesłuchania lub spowodowania przesłuchania świadków, prawo korzystania z bezpłatnej pomocy tłumacza), a także (niewynikające wprost z treści art. 6 Konwencji) prawo dostępu do sądu, „równości broni”, prawo do rzetelnego przedstawiania dowodów i prowadzenia postępowania dowodowego (w tym do krzyżowego przesłuchania świadków i przesłuchania kontradyktoryjnego), prawo do uzyskania wyroku wraz z uzasadnieniem398. W kontekście temporalnego zakresu prawa do korzystania z pomocy prawnej, należy ponadto wskazać, że w ocenie ETPC, aby prawo do sprawiedliwego procesu było

395 P. Mahoney, Right to a Fair Trial in Criminal Matters under Article 6 E.C.H.R., in «Judicial Studies Institute Journal», Vol. 4, 2004, s. 108.

396 L. Garlicki, P. Hofmański, A. Wróbel, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Komentarz…, s. 285.

397 M. A. Nowicki, Komentarz do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, Warszawa 2017, s. 491 i n,; zob. również przywołany tam wyrok w sprawie Golder przeciw Zjednoczonemu Królestwu, wyrok z 21 lutego 1975 r., Series A nr 18, § 29.

398 L. Garlicki, P. Hofmański, A. Wróbel, Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Komentarz…, s. 285.

119

wystarczająco „praktyczne i skuteczne” art. 6 Konwencji wymaga, aby co do zasady już od pierwszego przesłuchania podejrzanego przez policję mógł on korzystać z pomocy obrońcy. Nawet jeśli wyjątkowo ważne powody mogą uzasadniać odmowę dostępu do obrońcy, to takie ograniczenie prawa do obrony - bez względu na jego uzasadnienie - może naruszać art. 6 Konwencji jeśli obciążające oświadczenie złożone zostało pod nieobecność obrońcy podczas przesłuchania przez policję, a następnie było podstawą skazania399.

Z perspektywy praw podmiotów zbiorowych z obszaru prawa karnego należy wskazać, że zastosowanie w stosunku do tej kategorii podmiotów znajduje także art. 7 Konwencji formułujący zakaz karania bez podstawy prawnej400. Podobnie odpowiednie zastosowanie znajdzie art. 13 Konwencji zgodnie, z którym każdy, kogo prawa i wolności zawarte w niniejszej konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe. Co istotne, podmioty zbiorowe są uprawnione w oparciu o art. 34 Konwencji do wniesienia skargi do ETPC związanej z nierzetelnością postępowania w przedmiocie ich odpowiedzialności.

Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej⁴⁰¹ nie dorobiła się jak dotąd tak szerokiego orzecznictwa i trudno przewidzieć po około dekadzie jej obowiązywania, czy kiedykolwiek uzyska podobny poziom istotności co postanowienia Konwencji. Należy jednak zauważyć, że zgodnie z art. 6 ust. 1 Traktatu z Lizbony z dnia 13 grudnia 2007 r. zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską postanowienia Karty mają taką samą moc prawną jak Traktaty. Jej przepisy stanowią zatem bez wątpienia prawo obowiązujące w Rzeczpospolitej Polskiej. Potrzeba analizy jej przepisów w kontekście odpowiedzialności podmiotów zbiorowych za przestępstwa jest tym bardziej uzasadniona, że z uzasadnienia OdpZbiorU wynika, że o jej wprowadzeniu zadecydowała przede wszystkim konieczność dostosowania systemu prawnego Rzeczpospolitej Polskiej do standardów Unii Europejskiej.

399 Wyrok ETPC w sprawie Płonka przeciwko Polsce, sygn. akt 20310/02; wyrok ETPC w sprawie Salduz przeciwko Turcji, sygn. akt 36291/02.

400 P. van Kempen, Human rights..., s. 19.

401 Karta Praw Podstawowych Unii Europejskiej (2007/C 303/01) (Dz.U.UE C z dnia 14 grudnia 2007 r.), dalej: „Karta”.

120

Do funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości w państwach Unii Europejskiej odnosi się tytuł VI Karty. Zgodnie z art. 47 Karty, każdy, kogo prawa i wolności zagwarantowane przez prawo Unii zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka prawnego przed sądem, zgodnie z warunkami przewidzianymi w tym artykule. Każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony uprzednio na mocy ustawy. Każdy ma możliwość uzyskania porady prawnej, skorzystania z pomocy obrońcy i przedstawiciela. Pomoc prawna jest udzielana osobom, które nie posiadają wystarczających środków, w zakresie, w jakim jest ona konieczna dla zapewnienia skutecznego dostępu do wymiaru sprawiedliwości. Przepis art. 47 Karty zawiera gwarancję prawa do sądu i prawa do rzetelnego procesu w formie zbliżonej do tej wynikającej z Konwencji402.

Zasadne wydaje się przyjęcie – podobnie jak na gruncie przepisów Konwencji – że sformułowanie „każdy” odnosi się nie tylko do osób fizycznych i nie tylko do osób prawnych, ale również do podmiotów zbiorowych. Potwierdza to orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. W wyroku z dnia 22 grudnia 2010 r. sprawie DEB Deutsche Energiehandels- und Beratungsgesellschaft mbH przeciwko Republice Federalnej Niemiec Trybunał uznał, że zasadę skutecznej ochrony sądowej ustanowioną w art. 47 karty praw podstawowych Unii Europejskiej należy interpretować w ten sposób, iż nie jest wykluczone, by powoływały się na nią osoby prawne, oraz że pomoc przyznana na podstawie tej zasady może w szczególności obejmować zwolnienie z uiszczenia zaliczki na poczet kosztów postępowania lub reprezentacji przez adwokata. Odnosząc się konkretnie do osób prawnych, sąd krajowy może uwzględnić ich sytuację. Może zatem wziąć w szczególności pod uwagę formę i zarobkowy lub niezarobkowy charakter działalności danej osoby prawnej, jak również możliwości finansowe jej wspólników lub akcjonariuszy

oraz możliwość uzyskania przez nich kwot koniecznych dla wytoczenia powództwa403.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej potwierdza, że zastosowanie do podmiotów zbiorowych znajdą również co najmniej artykuły 7

402 A. Skowron, Rzetelny proces karny w ujęciu Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, Prok. i Pr., nr 11, 2017, s. 24.

121

(Poszanowanie życia prywatnego i rodzinnego), 16 (Wolność prowadzenia działalności gospodarczej) i 17 (Prawo własności) Karty404.

Projekt OPZ nowelizacji OdpZbiorU ma w założeniu implementować do systemu prawnego Rzeczypospolitej Polskiej postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1371 z dnia 5 lipca 2017 r. w sprawie zwalczania za pośrednictwem

prawa karnego nadużyć na szkodę interesów finansowych Unii405. Do odpowiedzialności

osób prawnych odnosi się art. 6 ww. Dyrektywy nakazujący państwom członkowskim podjęcie niezbędnych środków w celu zapewnienia możliwości pociągnięcia osób prawnych do odpowiedzialności za przestępstwa popełnione na ich korzyść przez określonych reprezentantów osoby prawnej. „Osoba prawna” w rozumieniu ww. dyrektywy to podmiot posiadający osobowość prawną na mocy obowiązującego prawa, z wyjątkiem państw lub podmiotów prawa publicznego wykonujących władzę publiczną