ki 35 w Lubiechowie (pro
5 Poglądy różnych autorów na przynależność syste
matyczną Stromatoporoidea są podzielone. H. i E. Flii- gel (1961, str. 378) zaliczają je do rzędu, natomiast W. I. Jaworski (1959, 1962, str. 157) wyróżnia grupę Stromaporoidea. Podział systematyczny Stromatopo
roidea przyjęto według W. I. Jaworskiego (Stroma
toporoidea Sowietskogo Sojuza 1955, cz. I).
R od zin a: S tr o m a to p o r ld a e N ic h o lso n 1886 R odzaj: S tr o m a to p o r a G o ld fu ss 1826
S trom ato po ra hiipschii B a rg a tz k y 1881 PI. Ili, fot. 2, 3
1896 Stromatopora hiipschii Bargatzky; G. Giirich, s. 118
1952 Stromatopora hiipschii (Bargatzky); M. Lecompte, s. 268, pl. III, fig. 1—3
1955 Stromatopora hiipschii Bargatzky; W. I. Jawor
ski, s. 106, pl. LVI, fig. 3—4
M a t e r i a ł : 4 okazy, z k tó ry c h w ykonano 2 p rze k ro je poprzeczne i 1 p rzek ró j podłużny (pły tk i cienkie).
O p i s ; K olonia m asy w n a o kształcie b u l
w iastym . W p rze k ro ju poprzecznym cenosteum m a s tr u k tu rę siateczki robaczkow atej o ocz
k ach ow alnych, w y dłu żo ny ch lub w ielobocz- nych. Ś red n ica ich w ah a się od 0,10 do 0,20 m m . P rę cik i gęsto rozm ieszczone o grubości 0,15— 0,25 m m, a liczba ich p rzy p ad ająca na 5 m m p rze k ro ju w ynosi 14— 16. K a n a ły a stro ri- zów ow alne o średnicy 0,25— 0,30 m m. Blaszki szczególnie w y raźn ie zaznaczają się na jed ny m z p rzekro jów . G rubość ich w ynosi 0,05— 0,10 m m , a n a 1 m m p rz e k ro ju p rzy p ad a ich 4.
W p rz e k ro ju podłużnym w y raźn ie w idoczne są pręciki, k a n a ły astro rizó w oraz ru rk i zooidalne.
P od w zględem w ielkości poszczególnych ele
m en tów budow y znalezione okazy w y k azu ją n ajw ięk sze podobieństw o do okazów pochodzą
cych z A rdenów , a o p isanych przez M. L e- co m p te’a (1952).
W y s t ę p o w a n i e : G a tu n e k S. hiipschii B a rg a tz k y znany jest z ró żn y ch p ię te r dew onu w ielu obszarów . M. L ecom pte (1952) i W. I. J a w orsk i (1955) opisują go z kuw in u , żyw etu i dolnego fra n u A rdenów , R eńskich G ór Ł u p kow ych i U ralu. Z n an y on był rów nież G. Gii- richow i (1896) z ży w etu G ór Św iętokrzyskich.
W S u d e tac h nie b ył on dotychczas stw ierd zo ny. O pisane okazy pochodzą z b rek cji te k to nicznej C hw aliszow a (cdkr. 50) oraz z otocza
ków w ap ien i (odkr. 51, 51a).
R odzina: Id io s tr o m a tid a e N ic h o lso n 1886 em en d . S te c h o v 1922 R odzaj: H e r m a to s tro m a N ich o lso n 1886
H erm a to stro m a p o lym o rp h u m L ecom pte 1952 Pl. III, fot. 4
1952 Hermatostroma polymorphum Lecompte; M. Le
compte, s. 258, pl. XLVII, fig. 3, 4, pl. XLVIII, fig. 1—3
M a t e r i a ł : 1 okaz, z któ reg o w ykonano p rzek ró j podłużny (p ły tk a cienka).
O p i s : W p rz e k ro ju pod łu żn y m w idoczna je s t s tr u k tu ra siateczkow a. Oczka siateczki m a ją k sz ta łt p ro sto k ątn y . B laszki p rzyrostow e gę
sto ułożone o przeb iegu łagodnie falisty m . G ru bość ich w ah a się od 0,15 do 0,20 m m , a ich liczba p rzy p a d a ją c a n a 5 m m p rze k ro ju w ynosi 15—20. S łupki o zm iennej długości (2— 5 mm) ułożone p raw ie ta k sam o gęsto, jak blaszki i ta kiej sam ej grubości. Liczba słupków p rz y p a d a jąca n a 5 m m p rz e k ro ju w ynosi 16— 21. Okaz z dew onu d e p re sji Św iebodzic m a id en ty czn e w y m iary elem en tów s tr u k tu ry jak h o lo ty p opi
san y przez M. L ecom pte’a (1952).
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp w ym ienionego w yżej g a tu n k u pochodzi z fra n u A rdenów skąd opisany został przez M. L eco m p te’a (1952).
W dew onie P olski nie był on dotychczas stw ie r
dzony. O pisany okaz pochodzi z otoczaków w a pieni z Bogaczowic (odkr. 52).
R odzaj: A m p h ip o r a S ch u lz 1883
A m p hip ora angusta L ecom pte 1952 Pl. III, fot. 5
1952 Amphipora angusta Lecompte; M. Lecompte, s. 342, pl. LXVII, fig. 2
M a t e r i a ł : 5 otoczaków w ap ieni o śre d n i
cy 15— 30 cm, z k tó ry c h w ykonano 5 p ły te k cienkich (p rzekro je podłużne i poprzeczne).
O p i s : C enosteum w postaci gałązki ow alnej w p rze k ro ju poprzecznym . Ś red n ica jej w ah a się od 0,75 do 2,25 m m . K a n a łu osiowego b rak . P rę cik i o grubości 0,10— 0,15 m m są ułożone prom ieniście. W ieloboczne oczka siateczki są o średn icy 0,20— 0,25 m m . P odobnie w ielobocz- ny k sz ta łt m ają rów nież pęcherze brzeżne. D łu
gość ich w ynosi 0,50 m m , a szerokość 0,20 m m , n ato m ia st grubość pręcików oddzielających p ę
cherze w ynosi 0,10 mm. E pitek a nie zachow ała się. W p o ró w naniu z holoty p em okazy z dew o
nu d ep resji Św iebodzic w y k azu ją nieco w iększą średnicę gałązki.
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp powyższego g a tu n k u op isany został przez M. L eco m p te’a (1952) z niższego i najw yższego ży w etu A rd e nów. O pisane okazy pochodzą z otoczaków w a pieni z Bogaczowic (odkr. 52). Z dew onu Polski g a tu n e k ten nie b y ł dotychczas znany.
A m phipora p ervesicula ta L ecom pte 1952 Pl. III, fot. 5a
1952 Amphipora pervesiculata Lecompte; M. Le
compte, s. 331, pl. LXX, fig. 3—5
1956 Amphipora pervesiculata Lecompte; W. Gogol- czyk, s. 232, rys. 6 w tekście
M a t e r i a ł : 5 okazów, z k tó ry c h w y k o n a no 2 p rzek ro je poprzeczne (szlify m ikrosko
powe).
O p i s : C enosteum w fo rm ie gałązki o śre d n icy 2— 2,5 m m , o w alnej w p rze k ro ju po
przecznym . K a n a ł osiow y o średn icy 0,60 m m . S tr u k tu r a siateczkow a. Oczka siateczki są ow alne lub w ydłużone o śred n icy 0,10— 0,25 m m . P rę cik i o grubości 0,20— 0,25 m m , ułożone prom ieniście. E p itek a nie zachow ała się. P od w zględem w ym iarów poszczególnych ele m en tów budow y okazy z dew o n u d e p re sji Św iebo
dzic są n a jb a rd zie j zbliżone do okazów pocho
dzących z ży w etu D ziew ek opisanych przez W. Gogolczyk (1956). Są one nieco m niejsze od okazów opisanych przez M. L eco m p te’a (1952).
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp g a tu n k u A.
p ervesicu lata został o pisany przez M. L e com p te’a (1952) z w yższego fra n u A rdenów . W Polsce g a tu n e k te n op isany został przez W. Gogolczyk (1956) z ży w e tu i fra n u G ór Ś w iętokrzyskich. W dew onie S u d etów nie był on dotychczas stw ierdzony. O pisane okazy po
chodzą z otoczaków w ap ien i z Bogaczowic (odkr. 52).
G rom ada: A n th o zo a
P odgrom ad a: T a b u la ta M iln e — E dw ards e t H aim e 1850 8 Rząd: F a v o s itid a S o k o lo v 1950
R odzina: P a c h y p o r id a e G erth 1921 (T h a m n o p o ro id a e S o k o lo v 1950)
R odzaj: C ladopora H a ll 1851
Cladopora gracilis (Salee 1915) PI. i i i, fot. 6—9
1939 Cladopora gracilis (Salee); M. Lecompte, s. 78, pi. XII, fig. 6—10
1952 Cladopora gracilis (Salee); B. S. Sokołow, s. 69, ' pi. XIV, fig. 2—5
1954 Cladopora gracilis (Salee); A. Stasińska, s. 286 1958 Cladopora gracilis (Salee); A. Stasińska, s. 195,
pi. VII
M a t e r i a ł : 50 p ró b ek z licznym i kolo nia
m i, z k tó ry c h w ykonan o 6 p ły te k cienkich, w ty m 4 p rze k ro je poprzeczne i 2 p rze k ro je po
dłużne.
O p i s : K olonia w fo rm ie dichotom icznie roz
w idlo nej gałązki o śred n icy od 1,1 do 1,3 m m i długości 1,5— 2,5 cm. W p rz e k ro ju poprzecz
n y m gałązk a je s t ow aln a lu b eliptyczna. Z a
ry s y zew n ętrzn e k o ralitó w w części osiow ej są najczęściej wieloboczne, a w e w n ętrzn e ow alne.
W osi k o ra lity s ta ją się czworoboczne lub ow al
ne, p rzy czym w y raźn ie zaznacza się tu jed e n w iększy k o ra lit o śred n icy 0,15— 0,20 m m i g ru bości ścian 0,03— 0,06 m m . W obrębie jego 15 Podział systematyczny gromady Anthozoa przyję
to według B. S. Sokołowa (1962; str. 217) — Tabulata, według E. D. Soszkiny, T. A. Dobrolubowej i N. A. Ka- bakovitscha — Tetracoralla (str. 305, Osnowy paleon
tologii).
ścian w idoczna je s t ciem n a oś o k o n c e n try cz n e j budow ie stereo plazm y. Z g ru b ien ia stereo p laz- m y tw orzą szeroką ścianę w okół k o ralitó w zn ajd u jący ch się w c e n tra ln e j części kolonii.
K u brzegom kolonii zw iększa się śred n ica ko
ralitó w od 0,30 do '0,60 m m, a grubość ścian od 0,10 do 0,30 m m . K olców se p ta ln y ch brak.
Na p rze k ro ju po dłu żny m k o ra lity łagodnie od
g in ają się od osi gałązki w sk u te k czego k sz ta łt kolonii zbliżony je s t do kłosa. N a p rze strz e n i Vs lub 2h długości k o ra lita zaznaczają się w y raźn e zg rub ienia stereoplazm y, k tó re zan ik a ją n a zakończeniach. O dległość m iędzy nim i w y nosi od 0,3 do 0,5 m m . P o ry są niew idoczne.
O kazy pochodzące z dew onu d e p re sji Św ie
bodzic różnią się m niejszym i w y m iara m i od okazów z dew onu U ra lu i G ór Ś w iętok rzy skich opisanych przez B. S. Sokołow a (1952) i A. S ta sińską (1954, 1958). P od ty m w zględem , zbliża
ją się one do okazów opisanych przez M. L e
com pte’a (1939) z dew onu A rdenów .
W y s t ę p o w a n i e : G a tu n e k C. gracilis znanjt je s t z ró żnych p ię te r dew onu. W A rd e- n ach i n a U ra lu w y stę p u je on w e fra n ie, sk ąd opisany został przez M. L eco m p te’a (1939) i B. S. Sokołow a (1952). W G órach Ś w ięto k rzy skich z n an y je s t z k u w in u G rzegorzow ie, skąd opisuje go A. S tasiń sk a (1955, 1958). Z dew onu S udetów g a tu n e k te n nie by ł dotychczas cy to w any. O pisane okazy pochodzą z W itoszow a (odkr. 6, 10, 21), gdzie bardzo licznie w y stę p u ją w łu p k ach ilastych.
Cladopora verm icu la ris (Mc Coy 1850) PI. III, fot. 9—10
1885 Striatopora vermicularis Mc Coy; F. Frech, s. 105, pi. XI, fig. 6—6b
1939 Thamnopora? vermicularis (Mc Coy); M. Le
compte, s. 130, pi. XVIII, fig. 13—14
1959 Cladopora vermicularis (Mc Coy); W. N. Dubato- łow, s. 131, pi. XLIV, fig. la—lg
M a t e r i a ł : 20 p ró b ek z licznym i k o lon ia
mi, z k tó ry c h w ykonano 5 p ły te k cienkich, w ty m 3 p rze k ro je podłużne i 2 poprzeczne.
O p i s : K olonia n iew ielk a w postaci gałązki o śred nicy 3— 4 m m i długości 1— 1,5 cm, ow al
n a w p rz e k ro ju poprzecznym . K o ra lity są drobne, liczne o w ielobocznym zary sie ze
w n ę trz n y m , ułożone k o ncentrycznie. Ś red n ica ich w części osiow ej w ynosi 0,17— 0,20 m m , a grubość ścian ek 0,8— 0,16 m m . K u brzegom kolonii k o ra lity nieco w y d łu żają się, a ich śre d nica w z ra sta do 0,25 m m i 0,5 m m , a grubość ścian osiąga 0,30 m m . Kolce se p ta ln e są k r ó t
kie, zachow ane ty lk o n a jed n y m okazie. N a p rze k ro ju pod łużn y m k o ra lity u staw ione są pod o stry m k ą te m w sto su n k u do osi gałązki. Ich
ścianki m a ją n ie re g u la rn e zg rub ien ia stereo - plazm y. D enka są cienkie i rzadko rozm iesz
czone. P o ry o śred nicy 0,10— 0,15 m m. W ym ia
ram i elem en tó w budow y opisane okazy są n a j
b ard ziej zbliżope do okazów pochodzących z dew onu Zagłębia K uźnieckiego, opisanych przez W. N. D ubatołow a (1959). Są one n a to m iast nieco w iększe od okazów pochodzących z dew onu A rdenów , a o pisanych przez M. L e- com p te’a (1939). Czy g a tu n e k o kreślony przez M. L eco m p te’a (1939) jako Tham nopora? v e r m icularis (Mc Coy) jest id en ty czn y z fo rm ą oznaczoną przez W. N. D ubatołow a (1959) jako Cladopora verm icularis (Mc Coy) tru d n o roz
strzy g n ąć (różnice w ym iarów ). O p ierając się n a zdaniu W. N. D ubatołow a m ożna by p rzy jąć identyczność ty ch dw óch form .
W y s t ę p o w a n i e : G a tu n e k C. v e rm ic u laris (Mc Coy) w y stę p u je w k u w in ie A rdenów , skąd został opisany przez M. L eco m p te’a (1939).
W edług W. N. D ubatołow a (1959) g atu n e k ten znany jest ze środkow ego dew onu i fra n u E u ro p y Zachodniej, z U ralu , A łta ju oraz śro dk o
w ej Azji. J a k p odaje w y m ien io n y a u to r należy on do najczęściej sp o ty k an y ch w e fra n ie Zw iąz
ku Radzieckego. F. F rech (1885) opisuje fo rm y zbliżone do cytow anego g a tu n k u z fra n u Belgii, R eńskich G ór Ł upkow ych i H arcu. Pow yższy g a tu n e k b ył znany, D. P a w lik (1939), z dew onu L ubiechow a (odkr. 26), W itoszow a (odkr. 6, 7) oraz M okrzeszow a (odkr. 15). O pisane okazy pochodzą rów nież z w ym ienio n ych o d k ryw ek oraz z otoczaków w apieni z C hw aliszow a (odkr.
51 i 51a).
R od zin a: A lv e o litid a e D u n can 1872 em en d . S ardeson, 1896 R odzaj: A lv e o lite s L am arck 1 8 0 1
A lv e o lite s suborbicularis L am arck 1801 PI. IV, fot. l, 2
1868 Alveolites suborbicularis E. H.; W. Dames, s. 489 1879 Alveolites suborbicularis Lamarck; H. A. Nichol
son, s. 126, pi. VI, fig. 2—2b
1939 Alveolites suborbicularis Lamarck; M. Lecompte, s. 19, pi. I
1945 Alveolites suborbicularis Lamarck; S. Smith, s. 12, pi. 26, fig. 1—2
1953 Alveolites suborbicularis Lamarck; A. Stasińska, s. 232, pi. IV, fig. 1—3, w tekście, fig. 12 i 13 1959 Alveolites suborbicularis Lamarck; W. N. Duba-
tolow, s. 142, pi. XLVII, fig. 4a—4g
M a t e r i a ł : 10 próbek, z k tó ry c h w ykonano 2 cienkie p ły tk i (przekrój poprzeczny i podłuż
ny).
O p i s : K olonie m asyw ne, czasem dyskoi-d aln e. W p rze k ro ju podyskoi-dłużn ym zaznacza się w a rstw o w a budow a. W a rstw y u k ła d a ją się k o n cen try cz n ie lub faliście. K o ra lity w p rze k ro ju poprzecznym są k s z ta łtu półksiężycow atego,
czasem nerkow atego, a na p rze k ro ja c h ukoś
n y ch rom bow ego. Szerokość ich w ah a się od 0,54 do 0,92 m m , w ysokość 0,30—0,32 m m . G ru bość ścianek zm ienia się od 0,16 do 0,32 m m . W yraźnie w idoczna je s t ciem na linia. Kolce se p ta ln e k ró tk ie o szerokiej pod staw ie w y stę p u ją na ogół rzadko. W p rz e k ro ju pod łużny m k o ra lity ułożone są rów nolegle lub w ach larzo - w ato. D enka są cienkie, przew ażnie poziome, rozm ieszczone w od stęp ach od 0,30 do 0,46 m m.
P o ry liczne o śred n icy 0,10— 0,12 m m . O pisane okazy zarów no pod w zględem k sz ta łtu kolonii, ja k i w ym iarów poszczególnych k o ralitó w nie w y k a z u ją w iększych różnic w sto su n k u do ok a
zów opisanych przez w yżej w y m ien ion ych a u torów .
W y s t ę p o w a n i e : G a tu n e k A. suborbicu laris L am arck zn any jest ze środkow ego i g ór
nego dew onu w ielu obszarów . Ze środkow ego dew onu i z fra n u z n an y jest z: Belgii, A nglii, H iszpanii, N iem iec oraz Czechosłow acji (M ora
wy), skąd cy tow any je s t przez G. i F. S a n d b e r- g e r (1855), H. A. N icholsona (1879), F. F rech a (1885), W. P a e c k elm a n n a (1913), M. L eco m p te’a (1939) oraz S. S m ith a (1945). W Polsce o p isany b y ł przez G. G iiricha (1896, 1903) ze środ ko w e
go dew onu Gór Ś w ięto krzyskich (Skały) oraz z żyw etu okolic D ębnika. Szczegółowe b ad an ia tego g a tu n k u p rzeprow ad ziła A. S tasiń sk a (1953), opierając się n a m a te ria le pochodzącym z fra n u W ietrzni i K ad zielni w G órach Św ięto
krzyskich . W dew onie S udetów g a tu n e k po
w yższy znany b y ł G. G tirichow i (1896) z Mo
krzeszow a (odkr. 15), z otoczaków w apieni z W itoszow a (odkr. 1, 2) oraz z P ełczn icy (odkr. 46). O pisane okazy pochodzą z M okrze
szow a („jeziora D aisy ” , odkr. 15).
A lveo lites d u p o n ti Lecom pte 1939 PI. IV, fot. 3, 4
1939 Alveolites duponti Lecompte; M. Lecompte, s. 37, pi. V, fig. 1—7
M a t e r i a ł : 10 otoczaków w apien i z f ra g m en tam i kolonii, z k tó ry c h w ykonano 4 p ły tk i cienkie, w ty m 3 p rze k ro je poprzeczne i 1 p rze k ró j podłużny.
O p i s : K olonia w form ie gałązki o średn icy 1,1— 1,6 cm, ow alnej w p rze k ro ju poprzecz
nym . K o ra lity w osiow ej części p rze k ro ju są p raw ie czterok ątne, n ato m ia st ku brzegom ko lonii s ta ją się ow alne lub nieco w ydłużone.
Ś red n ica ich w ah a się w g ran icach od 0,32 do 1,6 m m , n ato m ia st grubość ścianek sięga od 0,06 w osi do 0,08 n a b rzegu gałązki. Kolce sep taln e nie zachow ały się. W p rze k ro ju po
d łu żn y m k o ra lity o d g in ają się pod k ą te m 30°
od osi. D enka są w y p u k łe lu b w klęsłe. O dleg
łość m iędzy n im i w ynosi 0,30— 0,50 mm. P o ry o śred n icy 0,12— 0,16 mm. Zarów no pod w zglę
dem w ym iarów koralitów , ja k i elem en tów ich b u d ow y opisane okazy w y k a z u ją najw iększe podobieństw o do okazów pochodzących z de- w onu A rdenów .
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp g a tu n k u A . d u po nti opisany został przez M. L eco m pte’a (1939) z fra n u A rdenów . W dew onie P o lsk i nie b y ł on dotychczas stw ierd zon y . O pisane okazy pochodzą z otoczaków w ap ien i z Bogaczowic (odkr. 52) oraz z b rek c ji tek to n iczn ej z C hw a- liszow a (odkr. 50).
A lv eo lite s o b to rtu s L ecom pte 1939 PI. IV, fot. 5, 6
1939 Alveolites obtortus Lecompte; M. Lecompte, s. 42, pi. VI, fig. 4
1953 Alveolites obtortus Lecompte; A. Stasińska, s. 231, pi. Ill, fig. 3
1959 Alveolites obtortus Lecompte; W. N. Dubatołow, s. 144, pi. XLVI1I, fig. 3a—3d, 4a—4d
M a t e r i a l : 20 okazów, z k tó ry c h w y k o n a no 5 cienkich p ły tek , w ty m 3 p rze k ro je po
dłu żn e i 2 p rze k ro je poprzeczne.
O p i s : K olonie m asyw n e, b u lw iaste lub ga- łązkow ate. W p rze k ro ju poprzecznym k o ra lity są k sz ta łtu ow alnego, w ielobocznego lu b n e r- kow atego. Szerokość ich w ynosi 0,40—0,46, n a tom iast w ysokość od 0,5 do 0,6 m m. G rubość ścian ek zm ienia się w g ran icach od 0,08 do 8,12 m m . K olce se p ta ln e nie zachow ały się.
P o ry rzadko rozm ieszczone o śred n icy 0,10—
0,12 m m . D en ka poziom e lu b łagodnie w y g ię
te. O pisane okazy są częściowo zbliżone k sz ta ł
tem k o ralitó w do g a tu n k u A . gosseleti L ecom p
te. Różnią się od tego g a tu n k u w iększą w yso
kością ujścia k o ralitó w w sto su n k u do ich sze
rokości. Są one nieco m niejsze od okazów po chodzących z dew onu G ór Ś w ięto k rzy skich o pisanych przez A. S ta siń sk ą (1955). W y m ia ra m i poszczególnych elem en tó w budow y zbliżają się one n a jb a rd zie j do okazów opisanych przez W. N. D ubatołow a (1959).
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp w y m ien io n e
go w yżej g a tu n k u o pisany został przez M. L e
com p te’a (1939) z fra n u A rdenów . W. N. D u
batołow (1959) c y tu je ten g a tu n e k z fra n u C hin i Z w iązku Radzieckiego. W Polsce został on po ra z pierw szy opisany przez A. S tasiń sk ą (1953) z dolnego i środkow ego fra n u W ietrzn i w Gó
ra c h Ś w iętokrzyskich. J e s t on rów nież c y to w a n y przez tę a u to rk ę z otoczaków w apieni z W itoszow a (odkr. 1 i 2). O pisane okazy po
chodzą z otoczaków w ap ien i C hw aliszow a (odkr. 51 i 51a).
A lv eo lite s p arvus Lecom pte 1939 PL IV, fot. 7, 8
1939 Alveolites parvus Lecompte; M. Lecompte, s. 43, pi. VI, fig. 1—3
1953 Alveolites parvus Lecompte; A. Stasińska, s. 230, pi. III, fig. 2
M a t e r i a ł : 10 kolonii, z k tó ry c h w y k o n a no 5 cienkich p ły te k , w ty m 3 p rze k ro je po
przeczne i 2 podłużne.
O p i s : K olonie są o w y m iarach 3 X 3 , 3,5 X 2 cm, ow alne lub b ulw iaste o budow ie w arstw ow ej. W a rstw y n a ra s ta ją k o n c e n try cz nie w okół fra g m en tó w Tetracoralla. K o ra lity w p rze k ro ju po przecznym są półksiężycow ate, ow alne lu b nerk o w ate. Szerokość ich w ah a się od 0,7 do 0,8 m m , n ato m ia st w ysokość w ynosi 0,4— 0,5 m m . G rubość ścian w z ra sta od 0,06 do 0,20 m m . K olce sep taln e słabo zachow ane.
N a p rze k ro ju p o d łu żn ym w idoczne są cienkie, łagodnie w klęsłe lub poziom e d enk a oddalone od siebie o 0,3— 0,5 m m. P o ry nieliczne, ow al
ne o śred n icy 0,08— 0,10 m m . K sz tałtem p o
szczególnych k o ralitó w opisane okazy są n a j
b ard ziej zbliżone do g a tu n k u A. suborbicularis L am arck. R óżnią się znacznie m n iejszy m i w y m iaram i zarów no kolonii jak i koralitó w . Pod w zględem w ym iarów okazy z d e p re sji Św ie
bodzic zbliżają się do okazów opisan y ch przez A. S tasiń sk ą z dew onu Gór Św iętokrzyskich.
Są one m niejsze od h o loty p u okazów opisanych przez M. L eco m p te’a z dew onu A rdenów .
W y s t ę p o w a n i e : H olotyp w y m ienio ne
go g a tu n k u o pisany został przez M. L eco m pte’a (1939) z fra n u A rdenów . W G órach Św ięto
krzyskich g a tu n e k te n w y stę p u je w e fra n ie W ietrzni, K ad zieln i i P sich G órek, sk ąd opisu
je go A. S tasiń sk a (1953). Z dew onu S udetów nie by ł dotychczas znany. O pisane okazy po
chodzą z M okrzeszow a (odkr. 15).
R o d z a j: A lv e o lite lla S o k o ło w 1952
A lv eo lite lla fec u n d a (Salśe) em end.
D ubatołow 1959 PI. IV, fot. 9, 10
1939 Alveolites fecundus (Salee); M. Lecompte, s. 57, pi. IX, fig. 2—5
1953 Alveolites fecundus (Salee); A. Stasińska, s. 160, pi. I, fig. 4, pi. II, fig. 1
1959 Alveolitella fecunda (Salee); W. N. Dubatołow, s. 160, pl. LII, fig. 4a—4b
■
M a t e r i a ł : 16 okazów, z k tó ry c h w y k o
nano 7 cienkich p ły tek , w ty m 2 p rzek ro je po
przeczne i 5 p rzek ro jó w podłużnych.
O p i s : K olonia w postaci gałązki o śred n icy 1,5— 2 cm i długości 3 cm ow alne w p rze k ro ju poprzecznym . K o ra lity w osiow ej części
gałąź-ki są k sz ta łtu rom boidalnego, n ato m ia st n a jej brzegu nieco się w y d łu żają. Szerokość ich w części osiow ej w ynosi 0,5— 0,69 m m , n ato m iast w ysokość 0,46— 0,52 m m. N a p e ry fe rii szero
kość w z ra sta do 0,92 m m , a w ysokość m aleje do 0,20 m m . G rubość ścian ek zm ienia się od 0,10 do 0,20 m m. Na p rz e k ro ju po dłużnym ko- r a lity są strom o ustaw ion e w zględem osi ga
łązki. P o ry są rzadko rozm ieszczone, ow alne, o śre d n ic y 0,10— 0,16 m m . D en k a o różnej g ru bości, w klęsłe. O dległość m iędzy n im i w ynosi 0,16— 0,46 m m. Pod w zględem śred n icy g a łą zek i w y m iaró w elem en tó w ich budow y okazy pochodzące z dew onu d e p re sji Św iebodzic są n a jb a rd z ie j zbliżone do okazów z G ór Ś w ięto
k rzy sk ic h i z Z agłębia K uźnieckiego opisanych przez A. S tasiń sk ą (1953) i W. N. D ubatołow a (1959). S ą one m niejsze od okazów pochodzą
cych z A rdenów o pisanych przez M. Lecom p- te ’a (1959).
W y s t ę p o w a n i e : G atu n ek A. jecu n d a (Salee) zn an y jest z ży w etu i dolnego fra n u A rdenów , skąd został o pisany przez M. L e- com pte’a (1939). P od obny zasięg s tra ty g ra fic z ny m a te n g atu n e k w dew onie Zagłębia K u ź nieckiego, skąd zn an y je s t W. N. D ubatołow i (1959). W dew onie P o lski w y stę p u je on w śro d kow ym fra n ie W ietrzn i w G órach Ś w ięto
krzy sk ich , skąd opisany został przez A. S ta sińską (1953). W S u d e tac h nie b y ł dotychczas stw ierd zon y. O pisane okazy pochodzą z b rek - cji tek to n iczn ej C hw aliszow a (odkr. 50).
Rząd: A u lo p o r id a S o k o ło w 1962
R odzina: A u lo p o r id a e M iln e-E d w ard s e t H ain e 1891 R odzaj: A u lo p o ra G o ld fu ss 1829
Aulopora serpens G oldfuss 1829 1868 Aulopora serpens Goldfuss; W. Dames, s. 490 1885 Aulopora serpens Goldfuss; F. Frech, s. 115,
pi. IX, fig. 1
1939 Aulopora serpens Goldfuss; M. Lecompte, s. 177 M a t e r i a ł : 5 ułam k ó w Tetracoralla z f ra g m en ta m i kolonii Aulopora, z k tó ry c h w yko
nano 2 cienkie p ły tk i (przek ró j poprzeczny i podłużny).
O p i s : K olonia w postaci m ałej n ie re g u la r
nej gałązki o p rze k ro ju ow alnym , śred n icy 1,5 m m i długości 8 m m . W p rze k ro ju po
przeczn y m w idoczna je s t ściana zew n ętrzn a o grubości 0,20 m m , a w c e n tra ln e j części za
znaczają się denka. W p rz e k ro ju p odłużnym bardzo w yraźn ie w idoczne są w klęsłe d en ka o grubości 0,010 m m . O dległość m iędzy nim i w ah a się od 0,15 do 0,30 m m . W y m iaram i opi
sane kolonie są n a jb a rd zie j zbliżone do okazów opisanych przez M. L ecom p te’a (1939) i pocho
dzących z dew onu A rdenów .
W y s t ę p o w a n i e : W ym ieniony w yżej g a tu n e k zn an y je s t ze środkow ego dew onu oraz z fra n u R eńskich Gór Ł upkow ych, H arcu i A rdenów , skąd cy to w an y jest przez F. F re - cha (1885) i M. L ecom p te’a (1939). W S u d e tac h znan y był W. D am esow i (1868) z M okrzeszow a.
O pisane okazy pochod zą z W itoszow a (odkr. 21) oraz z M okrzeszow a (odkr. 15).
P odgrom ada: T e tra c o r a lla H a e c k e l 1870 (R u gosa M ilne E dw ards et H aim e 1850)
Rząd: C y s tip h y llid a S o sh k in a 1962 R od zin a: T h a m n o p h y llid a e S o sh k in a 1949
R odzaj: M acgeea W eb ster 1889
M acgeea cf. m u ltizo n a ta (Reed 1922) PI. IV, fot. 11—12
1922 Thamnophyllum multizonatum nov. sp.; C. Reed, s. 12, pi. II, fig. 1—7
1935 Macgeea multizonatum (Reed); W. Lang, St.
Smith, s. 53, pi. XXXVII, fig. 13—15
1953 Macgeea cf. multizonata (Reed); M. Różkowska, s. 27, pi. Ill, fig. 1—7
1954 Macgeea multizonata (Reed); E. D. Soszkina, s. 68, pi. XIX, fig. 4—5, w tekście fig. 21
M a t e r i a ł : 5 okazów, z k tó ry c h w y k o n a no 3 p rzek ro je poprzeczne i dw a p rze k ro je po
dłużne (cienkie pły tki).
O p i s : K o rale pojedyncze w p rze k ro ju po
przecznym są ow alne lu b eliptyczne z f r a g m entaryczn ie zachow aną epiteką. S ep ta m ają dw ojakiej długości. S ep ta I rzęd u są p raw ie 0 2/3 dłuższe od septów II rzędu. Do osi je d n a k nie dochodzą, p ozostaw iając ta m p rze strz e ń w olną o w ielkości około 1/3 p ow ierzchni p rze k ro ju . Ich końce osiowe są n itk o w ato cienkie 1 n iek iedy w ygięte. S ep ta II rzę d u w ychodzą nieco poza w e w n ętrzn ą ścianę. W brzeżn ej czę
ści p rze k ro ju zarów no sep ta I, ja k i II rzęd u
ści p rze k ro ju zarów no sep ta I, ja k i II rzęd u