1. DARY BOŻE
W przypowieści o szacie godowej przedstawił Pan Jezus nie
zmierzoną dobroć Bożą dla ludzi. Bez żadnej zasługi ludzkiej uczynił ich Pan Bóg dziećmi
swo-Chrzest Mieszka I (Matejko Jan — Polska, wiek XIX) i m i, choć byli tylko stworzeniami i nie mieli żadnych praw do tak wielkiej godności.
Przypowieść Chrystusowa opowiada, że król pewien sprawił wesele swojemu synowi i zaprosił na nie dostojników i przyja
ciół swoich. W oznaczonym czasie oznajmił zaproszonym, że uro
czystość ma się wkrótce rozpocząć. Ale zaproszeni nie przybyli.
Wtedy król wysłał sługi na drogi i ścieżki, żeby zaprosili na we
sele wszystkich, których spotkają. Zebrano więc ludzi podróżu
jących, od pracy, od zajęć domowych. Ludzie ci nie byli przygo
towani na to, że będą na weselu królewskim, nie marzyli o tak wielkim zaszczycie.
Wiedział o tym król. Kazał dać wszystkim zaproszonym wspaniałe szaty, aby mogli w tych szatach wziąć udział w uczcie królewskiej.
Król, o którym mówi nam Jezus w Swej przypowieści, przed
stawia Pana Boga, syn królewski, to Pan Jezus, a zaproszeni, to ludzie. Pan Bóg dał człowiekowi wielkie dary przy stworzeniu, tak dla ciała, jak i dla duszy. Dary te były odzwierciedleniem przymiotów Bożych. Przy pomocy tych darów, zwłaszcza rozumu, mógł człowiek poznać Pana Boga i oddawać Mu cześć. Dary te
czyniły go człowiekiem, naj doskonalszym stworzeniem Bożym na ziemi.
Pan Bóg nie zostawił jednak człowieka w takim stanie. Nie poprzestał Pan Bóg na tym, żeby człowiek był tylko najdoskonal
szym stworzeniem w świecie widzialnym. Podniósł go do wyż
szej godności; ze stworzenia uczynił człowieka dzieckiem Bożym.
Zaszły w człowieku wielkie zmiany z chwilą, gdy został dzieckiem Bożym. Jak król w przypowieści umożliwił poddanym swobodne przebywanie na zamku królewskim, podobnie uczynił Pan Bóg z pierwszymi ludźmi po stworzeniu. Dał im łaskę uświę
cającą, a przez nią stali się pierwsi ludzie tak bardzo do Pana Boga podobni, że mogli być słusznie nazwani dziećmi Bożymi.
Były odtąd u pierwszych ludzi dwa rodzaje darów Bożych:
dary naturalne, czyli przyrodzone, które otrzy
mali przy stworzeniu, i łaska (u ś w i ę c a j a c a), dar nad
zwyczajny, dany im osobnym aktem woli Bożej. Dar ten wynosił pierwszych ludzi wysoko ponad stworzenia, ponad ich naturę ludzką. Stąd nazwa tego daru: dar nadnaturalny, nad
przyrodzony.
2. PIERWSI LUDZIE DZIEĆMI BOŻYMI
Jest jedną z najważniejszych prawd naszej wiary, że Pan Bóg powołał pierwszych ludzi do godności dzieci Bożych i dał im potrzebne do tego przymioty.
Biblia przedstawia tę prawdę w następujący sposób: opowiada, że Pan Bóg „przebywał" z ludźmi, „rozmawiał“
z nimi, dawał im polecenia. Był bliski ludziom jak oj
ciec dzieciom. Ludzie mieli odpowiednie zdolności, że mogli być
„blisko" Pana Boga.
Opowiada dalej Pismo święte, że Pan Bóg uczynił raj rozkoszy, w którym były drzewa, zwierzęta i rośliny. I postawił Pan Bóg człowieka w tym raju rozkoszy, jako zwierzchnika.
Pierwszy człowiek miał rozum wielki, bo z łatwością pozna
wał właściwości stworzeń, nad którymi go Pan Bóg postawił, nadał im odpowiednie nazwy i rządził nimi. Między czło
wiekiem a niższymi stworzeniami była zupełna har
monia, bo człowiek, jako dziecko Boże, nie nadużywał swego
stanowiska zwierzchniego nad stworzeniami, ale był dla nich dobrym rządcą i opiekunem. Inne jeszcze dary otrzymali pierwsi ludzie od Pana Boga razem z dziecięctwem Bożym: wola ich była skłonniejsza do dobrego niż do złego, nie podlegali cierpieniom i nie mieli umierać.
3. UPADEK PIERWSZYCH LUDZI
Godność dzieci Bożych miała przejść z pierwszych ludzi na ich potomków, jednak pod pewnym warunkiem. Ludzie mieli dać dowód, że miłują Pana Boga jak dobre dzieci najlepszego ojca, że wola Boża jest dla nich święta i że chcą ją zawsze wypełniać. Pierwsi ludzie mieli okazać, że mają do Boga pełne zaufanie, wierzą Jego słowom, bo Bóg pragnie tylko tego, co dobre; że Bóg się nie myli i nikogo w błąd wprowa
dzić nie może. Wyrazem tej miłości i zaufania dla Boga u pierw
szych ludzi miało być wypełnienie przykazania Bożego. Pan Bóg polecił, aby nie jedli owoców z jednego drzewa.
Niestety, uwiedzeni przez szatana, pierwsi ludzie nie posłuchali przykazania Bożego. Szatan podsunął im myśl, że Pan Bóg kryje przed nimi jakieś ważne prawdy; nie chce im pokazać, co jest złe, a co dobre; ludzie byliby dosko
nalsi i szczęśliwsi, niż są teraz, gdyby nie było przed nimi tej tajemnicy. Przykazanie dane ludziom zakrywa właśnie przed nimi to, co uczyniłoby ich szczęśliwszymi.
Pierwsi ludzie uwierzyli słowom szatana. Pycha sprawiła, że zapragnęli być niezależnymi od Pana Boga. Zdawało się im, że posłuszeństwo względem Boga ubliża ich godności, i przy
kazanie Boże wydało się im zbyt uciążliwe. Pierwsi ludzie prze
kroczyli przykazanie Boże; zgrzeszyli.
I znowu Biblia przedstawia smutny stan pierwszych ludzi po grzechu. Skutki grzechu były straszne. „I otworzyły się oczy obojga. A gdy usłyszeli głos Pana Boga, skrył się Adam i żona jego od oblicza Pana Boga między drzewa rajskie. I zawołał Pan Bóg Adama i rzekł: „Gdzieżeś?" Który odpowiedział:
„Usłyszałem Twój głos w raju i zląkłem się przeto, żem jest nagi, i skryłem się". Rzekł Bóg: „A któż ci pokazał, żeś jest nagim, jedno żeś jadł z drzewa, z któregom ci rozkazał, abyś nie jadł?“ (Gen. 3 n).
Dopóki ludzie zachowali dziecięctwo Boże i miłość Boga, nie czuli strachu przed Bogiem. Gdy zgrzeszyli, utracili łaskę uświęcającą i inne dary Boże nadzwy
czajne. Zostali wypędzeni z raju, bali się Boga, rozum ich utracił wiele z dawnej bystrości, wola stała się skłonniejszą do złego.
Grzech Adama przeszedł na potomków pierwszych rodzi
ców. Ludzie rodzą się bez łaski uświęcającej, choć powinni ją mieć, bo Pan Bóg powołał wszystkich do dziecięctwa Bożego.
Ten grzech nazywamy grzechem pierworodnym.
Pan Bóg powołał ludzi do życia nadprzyrodzonego.
Pierwsi ludzie utracili łaskę uświęcającą przez grzech.
Grzech Adama przeszedł na jego potomków.