Każda szkoła wyższa zobowiązana jest do działania na podstawie ustawy z 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym. Obowiązek działania w zgodzie z prawem dotyczy szkół publicznych i niepublicznych, z enumeratywnie wyliczo-nymi sytuacjami szkół i seminariów prowadzonych przez kościoły i związki wyzna-niowe, z wyjątkiem Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego oraz w sytuacji innych niż ustawowych zapisów umów pomiędzy rządem polskim a kościołem lub innej ustawy.
We wstępie Prawa o szkolnictwie wyższym w dziale 1 określającym system szkol-nictwa wyższego znajdujemy podstawowe przepisy ogólne. Ich umiejscowienie każe uznać je za fundamentalne dla szkoły wyższej.
Prawo o szkolnictwie wyższym w artykule 3 określa sytuacje, w jakich można powołać do życia szkołę wyższą, systematyzuje ich rangę poprzez m.in. uszczegóło-wienie wymagań, które szkoła musi spełnić, by zwać ją uniwersytetem, uniwersyte-tem technicznym, uniwersyteuniwersyte-tem z określeniem przymiotnikowym profilu uczelni, akademią, czy politechniką.
Artykuł 4 mówi o szczególnych prawach przysługujących szkołom wyższym, w tym dwóch najważniejszych, tj. prawie prowadzenia badań naukowych i prawie kształcenia na studiach wszystkich stopni.
Ustawa dość szczegółowo w artykułach 9a-11e opisuje podstawowe jednostki organizacyjne uczelni, unikając dość powszechnie stosowanego ich określenia mia-nem wydziału.
W artykule 12 ustawy w jednoznaczny sposób znajduje się przyznanie uczel-niom osobowości prawnej, co umożliwia uczeluczel-niom autonomiczne funkcjonowanie w obrocie i porządku prawnym, we wszystkich gałęziach prawa.
Z tym zapisem bezpośrednio koresponduje zapis artykułu 14 ustawy, dający szkołom wyższym uprawnienie do prowadzenia domów studenckich i stołówek studenckich. Jest to bardzo szeroko rozumiane uprawnienie, a jego realizacja możli-wa staje się dla uczelni właśnie poprzez nadanie im osobowości prawnej.
W artykule 13 ustawa określa podstawowe zadania szkoły wyższej. Podstawo-we, czyli najważniejsze do realizacji. Z tego artykułu dla szkoły wyższej powstaje obowiązek realizacji enumeratywnie wymienionych zadań. Szkoła wyższa nie ma tu dowolności w realizacji z podanego katalogu zadań, zadań wybranych przez siebie.
Wagę i przymus wymienionych w ustawie zadań podkreśla jednoznaczny i katego-rycznie rozumiany zapis art. 13: Podstawowymi zadaniami uczelni [...] są:
Znajdujemy tu katalog konkretnie określonych 9 zadań, z których te dotyczące badań naukowych nie są obligatoryjne do realizacji przez uczelnie zawodowe o pro-filu praktycznym – art. 13 ust. 2.
Szkoły wyższe o profilu medycznym oraz podstawowe jednostki organizacyj-ne szkół wyższych działające w dziedzinie nauk medycznych lub weterynaryjnych mogą mieć za zadanie uczestniczenie w sprawowaniu opieki medycznej albo we-terynaryjnej w zakresie i formach określonych w przepisach o działalności leczni-czej i przepisach o zakładach leczniczych dla zwierząt. Można zauważyć, że jest to zadanie fakultatywne szkoły wyższej i zależy niejako od późniejszej woli uczelni, wyrażonej najczęściej w jej podstawowym akcie prawa wewnętrznego, określającym funkcjonowanie uczelni, tj. statutem. Należy rozumieć, że w art. 13 ust. 3 znajduje-my opis uprawnienia szkoły wyższej o profilu medycznym lub weterynaryjnym do nałożenia na własne barki kolejnego zadania, które w przypadku skorzystania z tego uprawnienia stanie się zadaniem podstawowym uczelni.
Znajdujemy tu swego rodzaju uprawnienie do określenia przez szkołę wyższą zadań podstawowych w zakresie nauk medycznych albo weterynaryjnych, które w momencie skorzystania z tego uprawnienia stają się ustawowo nakazanymi zada-niami podstawowymi uczelni.
O statucie uczelni mówi artykuł 17 ustawy, stanowiący o tym, że statut określa sprawy funkcjonowania uczelni nieuregulowane w ustawie.
Wydaje się, że ustawodawca enumeratywnie wymieniając zadania podstawowe uczelni określił ich wagę i znaczenie dla szkolnictwa wyższego w Polsce. Wśród tych zadań naturalnymi są prowadzenie kształcenia i prowadzenie badań naukowych.
Ale na dużą uwagę zasługuje podstawowe zadanie uczelni, określone w art. 13 ust. 1 pkt. 7 – stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej wśród studentów. Zwra-ca uwagę, że zapis ten dotyczy studentów, czyli ludzi z definicji młodych, sprawnych i niejako dopiero wkraczających w życie. Połączenie tych zapisów z późniejszymi, dotyczącymi monitorowania karier zawodowych oraz wcześniej opisanych do rea-lizacji, jako zadanie umiejętności uczenia się przez całe życie, powoduje, że należy przypuszczać, iż zapis ten pojawił się w takim miejscu nieprzypadkowo.
Przyjmując te założenia, stwarzanie warunków do rozwoju fizycznego studen-tów stoi w hierarchii podstawowych zadań szkoły wyższej, wyżej niż działanie na rzecz społeczności lokalnej i regionalnej. Wyżej, niż stwarzanie osobom z niepełno-sprawnością warunków do pełnego udziału w kształceniu i badaniach naukowych.
Wyżej, niż fakultatywne uprawnienie do podjęcia się przez uczelnię realizacji zadań sprawowania opieki z zakresu ochrony zdrowia albo weterynaryjnej.
Czy jest to li tylko przypadek?
Odwołując się do biologicznego rozwoju człowieka należy pozytywnie ocenić takie umiejscowienie tego zadania. Człowiek by żyć zdrowo i długo potrzebuje ru-chu – kultury fizycznej. Wczesna potrzeba ruru-chu, a następnie możliwości samorea-lizacji ruchowej człowieka pozwalają mu długo cieszyć się zdrowiem oraz pozwalają zachować jakość i radość życia.
Realizacja tego zadania wśród studentów, szczególnie w czasach wytężonych studiów wiedzy specjalistycznej oraz otaczających młodego człowieka nowych technologii jest wyrazem troski ustawodawcy o zdrowie i jakość życia, jakie powin-ny towarzyszyć szczególnie kształtującej się jednostce. Takie umiejscowienie tego zadania wydaje się być nad wyraz trafione.
Zadanie polegające na stwarzaniu warunków do rozwoju kultury fizycznej wśród studentów szkoły wyższe mają obowiązek realizować w sposób realny i od-powiednio do otaczającego świata, w szczególności potrzeb młodego człowieka.
Poprzez umieszczenie kultury fizycznej wśród zadań podstawowych, szkoła wyższa ma obowiązek zapewnienia realnych możliwości rozwoju kultury fizycznej wśród studentów.
Można wysnuć dalej idący wniosek, że stwarzanie takich możliwości studentom to początek zjawiska i działań, którymi szkoła wyższa winna zainteresować pozosta-łych członków swojej społeczności oraz społeczność lokalną i regionalną. Idzie to zadanie niejako w parze i wypływa z reasumpcji zapisów ustawy, mówiących o mo-nitorowaniu karier zawodowych swoich absolwentów.
Sprawy funkcjonowania realizacji tego zadania określa statut uczelni, będący wyrazem jej autonomii i wolności w obrocie prawnym, w kreowaniu rozwiązań dla studentów danej uczelni najlepszych.
Autonomia ta wyrażona jest zapisami art. 84 ustawy, będącym pierwszym zapi-sem Rozdziału 3 Ustawy stanowiącym o organizacji uczelni. Jednak po zmianach Ustawy wprowadzonych w życie w 2011 roku, można stwierdzić, że w ramach tej autonomii ogromne kompetencje w zakresie organizacji uczelni spoczywają w rę-kach rektora, który tworzy, przekształca i likwiduje podstawowe jednostki organi-zacyjne uczelni po zasięgnięciu opinii senatu. Należy uznać, że o ile tradycja naka-zuje inne podejście, to literalne i celowościowe brzmienie przepisów nie wymaga, by by rektor był związany opinią senatu – wyrażoną w jakiejkolwiek formie, najczęściej uchwały.
Za podstawowe jednostki organizacyjne uczelni zgodnie z zapisami art. 2 uważa się wydział lub inną jednostkę organizacyjną uczelni określoną w statucie, prowa-dzącą co najmniej jeden kierunek studiów lub studia doktoranckie lub badania w co najmniej jednej dyscyplinie naukowej.
W uczelni mogą być tworzone inne jednostki organizacyjne, których rodzaje, warunki i tryb tworzenia, likwidacji i przekształcania określa statut. W uczelniach nieposiadających podstawowej jednostki organizacyjnej prowadzącej co najmniej jeden kierunek studiów, zadania rady podstawowej jednostki organizacyjnej w za-kresie prowadzenia studiów wykonuje senat uczelni, a zadania kierownika podsta-wowej jednostki organizacyjnej – rektor – o czym mówi art. 60 pkt 6a. Ten zapis znajduje się w rozdziale traktującym o organizacji uczelni.
Zgodnie z zapisami art. 85 uczelnia w celu realizacji zadań dydaktycznych może utworzyć poza swoją siedzibą zamiejscową jednostkę organizacyjną w formie czy to podstawowej jednostki organizacyjnej, czy to filii.
Zapisy te odnoszą się do działalności dydaktycznej uczelni. Jeśli zaś chodzi o or-ganizację i zasady działania administracji uczelni jednoznacznie określa art. 83. Ca-łością spraw związanych z administracją w tym zakresie winien zająć się regulamin organizacyjny, którego tryb ustalania określa statut uczelni. Zapisy tego artykułu wprost ustanawiają zasadę, że w uczelniach publicznych i niepublicznych musi ist-nieć regulamin organizacyjny, który określi organizację i zasady działania admini-stracji publicznej. Uzupełnieniem tej regulacji wydają się być zapisy szczególne art.
85 ust. 3 dający uprawnienia uczelni do tworzenia poza swoją siedzibą zamiejscową jednostki organizacyjnej o zadaniach innych niż dydaktyczne, także w formie innej niż określona w ust. 1 tj. nie filii czy podstawowej jednostki organizacyjnej tj. wy-działu. Ten zapis w sytuacji wymogu realizacji zadania polegającego na stwarzaniu warunków do rozwoju kultury fizycznej pozwala na stworzenie rozwiązań służą-cych realizacji tego zadania jednoznacznie niezwiązanych z dydaktyką i badaniami.
Istnieją tu duże możliwości administracyjnego wsparcia rozwoju kultury fizycznej poprzez działalność uczelni wprost nienakierowaną na działalność dydaktyczną, naukową i badawczą poprzez tworzenie w ramach swojej autonomii jednostek ad-ministracyjnych uczelni niejako odpowiadających za kulturę fizyczną czy sport.
Występuje tu jednak formalne ograniczenie związane z regulaminem organi-zacyjnym zatwierdzanym w oparciu o statut uczelni przez senat. Widać tu bardzo ważną rolę senatu uczelni, który w sprawach niezwiązanych bezpośrednio z dzia-łalnością dydaktyczną i badawczą w realizacji opisywanego zadania przez uczelnię, jako jedyny i niezawisły organ uczelni może w jej murach stworzyć właściwą jed-nostkę. W ten sposób – przyjmując, iż senat uczelni zgodnie z zapisami ustawy nie może być w praktyce ciałem jednoosobowym – proces powoływania jednostki stric-te administracyjnej powołanej do wypełniania zadania dotyczącego stwarzania wa-runków do rozwoju kultury fizycznej jest dłuższy i trudniejszy do przeprowadzenia, niżby stworzenie przeznaczonej do realizacji tego zadania podstawowej jednostki organizacyjnej. W tym drugim wypadku jedynym organem właściwym do takiej sprawczej ingerencji w organizację uczelni jest rektor, który jak wcześniej wspomi-nano, musi zasięgnąć w tym zakresie opinii senatu uczelni, ale nie jest nią związany.
Oczywiście jest to podejście czysto formalno-prawne i w żaden sposób nie od-nosi się do praktycznych aspektów władczych zachowań organów uczelni.
Te podstawowe zapisy dotyczące funkcjonowania uczelni wyższej mają kardynal-ne znaczenie dla stwarzania warunków do rozwoju kultury fizyczkardynal-nej w jej murach.
Na podstawie zadań i profilu szkoły wyższej można dokonać dychotomicznego podziału szkół wyższych w Polsce pod względem formalnego powołania ich do roz-woju kultury fizycznej.
W jednym zbiorze będą szkoły wyższe, których działalność naukowa i badaw-cza nie jest wprost związana z kulturą fizyczną. Szkoły te niejednokrotnie poprzez właściwe sobie rozwiązania organizacyjne stwarzają warunki do rozwoju kultury fizycznej w o wiele większym zakresie niż uczelnie znajdujące się w drugim zbiorze.
W tym drugim zbiorze umieścić należy Akademie Wychowania Fizycznego, któ-rych naturalnym obszarem działania jest sport i kultura fizyczna. Wyrazem takiego podejścia są podstawowe jednostki organizacyjne Akademii Wychowania Fizyczne-go noszące nazwy wprost odwołujące się do kultury fizycznej:
a. Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu im. Jędrzeja Śniadeckiego w Gdańsku w swych strukturach posiada Wydział Wychowania Fizycznego (jako jeden z dwóch);
b. Akademia Wychowania Fizycznego im. Józefa Piłsudskiego w Warszawie w swych strukturach posiada Wydział Wychowania Fizycznego (jako jeden z trzech oraz filię w Białej Podlaskiej);
c. Akademia Wychowania Fizycznego im. Bronisława Czecha w Krakowie w swych strukturach posiada Wydział Wychowania Fizycznego (jako jeden z trzech);
Podobnie jest we Wrocławiu, Katowicach i pozostałych uczelniach profilowa-nych „na sport”.
Zachodzące procesy zmian w społeczeństwie, rozumienia rozwoju człowieka, szczególnie młodego, spowodowały zmianę autonomicznych władz uczelni w po-dejściu do kultury fizycznej.
Rozwiązania w tym zakresie funkcjonują z powodzeniem w różnych zakresach i płaszczyznach w większości uczelni wyższych. Przykładem może być Uniwersy-tet Szczeciński, którego Senat 27 stycznia 2011 podjął uchwałę o powołaniu jako jedenastego wydziału – Wydziału Kultury Fizycznej i Promocji Zdrowia, który wcześniej funkcjonował w jego strukturach jako Instytut Kultury Fizycznej. Nowy wydział zaczął funkcjonować z dniem 1 marca 2011 roku – co jest pozytywnym ruchem w realizacji ustawowego zadania stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej, bowiem swoje zadania dydaktyczne zaczął realizować już od drugiego se-mestru roku akademickiego 2010/2011, co było złamaniem schematyczności w do-tychczasowych praktykach funkcjonowania nowo powstałych wydziałów w szko-łach wyższych w Polsce, tj. od 1 października po dacie powołania. Właściwe zmiany dotyczące podstawowych jednostek organizacyjnych Uniwersytetu Szczecińskiego znalazły się w statucie.
Opisywana uchwała Senatu Uniwersytetu Szczecińskiego miała miejsce jeszcze przed nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym z dnia 18 marca 2011 roku.
Innym formalnym rozwiązaniem stwarzającym warunki do rozwoju kultury fi-zycznej jest to wybrane przez Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie w strukturach administracyjnych w jednostce noszącej nazwę Centrum Pro-mocji stworzono Biuro Sportu. Jednostka ta strukturalnie podporządkowana jest rektorowi. Podobne administracyjne rozwiązanie zastosowano w przypadku Uni-wersytetu Jagiellońskiego, gdzie stworzono autonomiczną jednostkę administracji centralnej o nazwie Biuro Sportu, podporządkowaną prorektorowi właściwemu sprawom dydaktyki. W obu przypadkach formalną podstawą powołania do życia jednostek było zarządzenie rektora.
Podsumowując ten etap rozważań, można stwierdzić, że obecne zapisy ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym dają uczelniom dwie formalne możliwości realizacji zadania stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej. Jedna z nich to ścieżka
dydaktyczna – tworzenie podstawowej jednostki organizacyjnej; druga to ścieżka organizacji administracji uczelni i tworzenie jednostek administracyjnych w jej strukturach.
Obie drogi pozwalają na realizację zadania, obie jednak są różne z formalno--prawnego umiejscowienia w zapisach ustawy. Obie jednak prowadzą do tego sa-mego celu.
By realizować w praktyce to zadanie, godzi się krótko wspomnieć o praktycz-nych rozwiązaniach występujących w szkołach wyższych, w szczególności służących potrzebom dydaktyki. W tym zakresie w uczelniach w zależności od faktycznych możliwości (chodzi tu głównie o obiekty mogące służyć realizacji zadania) tworzy się różnego rodzaju Centra Sportu i Rekreacji (Politechnika Krakowska, Uniwersy-tet Pedagogiczny w Krakowie), czy rozwiązaniami sięgające połowy lat pięćdziesią-tych, a funkcjonalnie siedemdziesiątych XX wieku Studia Wychowania Fizycznego i Sportu (Uniwersytet Śląski w Katowicach, Akademia Górniczo-Hutnicza w Kra-kowie, Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej Lublin). W związku z wymogami nakazującymi dostosowanie struktur organizacyjnych uczelni do zapisów ustawy, od roku 2005 jednostki te umiejscawiano w tych strukturach głównie zarządzenia-mi rektora. Stały się one jednostkazarządzenia-mi zarządzenia-międzywydziałowyzarządzenia-mi realizującyzarządzenia-mi głównie zadania dydaktyczne, a konkretyzacją ich formuły organizacyjnej i administracyj-nej są ich regulaminy, w znakomitej większości będące załącznikami do wspomnia-nych zarządzeń rektora.
Jednak wspomniane zmiany w postrzeganiu kultury fizycznej pośród społecz-ności akademickiej powodują szukanie innych, nowych dróg formalno-prawnych podstaw realizacji zadań ustawowych uczelni.
By realizować jakiekolwiek zadania w płaszczyźnie nauczania i badań, ustawa daje szkołom wyższym finansowe fundamenty działalności. Mówi o nich art. 94 ustawy oraz następne. Następuje tu bezpośrednie odwołanie do art. 13 ustawy.
Niestety nie do całości wymienionych tam enumeratywnie zadań. Podkreślono, że z budżetu państwa uczelnia otrzyma rokrocznie środki na zadania związane z kształceniem studentów studiów stacjonarnych, kształceniem uczestników stu-diów doktoranckich, kształceniem kadr naukowych, utrzymaniem uczelni – w tym remonty. Ważnym jest zapis mówiący o finansowaniu zadań uczelni związanych ze stwarzaniem i doktorantom, będącym osobami z niepełnosprawnością, warunków do pełnego udziału w procesie kształcenia.
Art. 94 c dzieli dotacje państwa w zależności od zadań na dotacje podmiotowe (na szeroko rozumiane cele kształcenia) i dotacje celowe – koszty inwestycji, re-montów oraz zakupów środków trwałych służących kształceniu studentów i dokto-rantów będących osobami z niepełnosprawnością.
Należy uznać, że w omawianych przepisach mamy zamknięty katalog zadań uczelni finansowanych z dotacji państwa. O ile w przypadku wcześniej wspomnia-nego podziału szkół wyższych te zadeklarowane jako kształcące studentów w zakre-sie wychowania fizycznego i sportu oraz posiadające właściwie profilowane nauko-wo i badawczo podstanauko-wowe jednostki organizacyjne mogą spodziewać się dotacji podmiotowych, o tyle w przypadku szkół wyższych spoza tego zbioru – te pozba-wione są takiej możliwości. Wynika to z tego, że wśród zadań uczelni
finansowa-nych z budżetu państwa, zadanie stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycz-nej studentów nie jest wymienione. Związane z tym problemy uczelnie rozwiązują w praktyce sposobami, o których traktowano wyżej.
Nie dotyczy to oczywiście dotacji celowych, przeznaczanych na remonty, za-kupy środków trwałych dla studentów i doktorantów z niepełnosprawnością oraz inwestycje – tu zadanie stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej realizo-wane jest niejako pośrednio ze środków dotacji państwowych. Jednak dofinansowa-nie w tym zakresie dofinansowa-nie wypływa wprost z ustawy, a formy definiowane są w ustawie o finansach publicznych (art. 127 i 131).
W związku z tym realizację ustawowego zadania stwarzania warunków do roz-woju kultury fizycznej studentów w dużym zakresie ustawa pozostawia uczelniom.
Wydaje się, że możliwości w tym zakresie winno się szukać w zapisach art. 98, któ-ry traktuje o przychodach uczelni, w związku z art. 100 mówiącym o pokktó-rywaniu przez uczelnię kosztów swojej działalności.
Wyżej wspomniane zapisy ustawy wskazują na konsekwencje organizacji uczel-ni. Droga dotacji omawianych w art. 94 sprzyja uczelniom realizującym zadania kształcenia poprzez podstawowe jednostki organizacyjne związane programowo z wychowaniem fizycznym.
Droga art. 98 sprzyja uczelniom realizującym omawiane zadanie poprzez jed-nostki administracyjne.
Finansowe wsparcie rozwoju kultury fizycznej wśród studentów może mieć swój przejaw także poprzez tworzony na mocy art. 103 fundusz pomocy materialnej dla studentów i doktorantów. Fundusz ten tworzy się z dotacji państwa na realizację zadań, opłat za korzystanie z domu studenckiego, opłat za korzystanie ze stołówki studenckiej, innych przychodów uczelni, w tym z opłat za wynajem pomieszczeń w domach i stołówkach studenckich. Z funduszu tego realizowane są wypłaty m.in.
stypendiów i zapomóg, a wysokość dotacji przeznaczonej na pomoc materialną dla studentów i doktorantów winna być równa.
Zgodnie z art. 173 student może się ubiegać o pomoc materialną w formach wy-mienionych w ustawie. Są nimi między innymi: stypendium socjalne, stypendium rektora dla najlepszych studentów, zapomogi.
Zgodnie z art. 181 ust. 1 stypendium rektora dla najlepszych studentów może otrzymywać student, który uzyskał za rok studiów wysoką średnią ocen lub posiada osiągnięcia naukowe, artystyczne lub wysokie wyniki sportowe we współzawodni-ctwie międzynarodowym lub krajowym. Stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej uczelnia ma możliwość realizowania poprzez podmiotowe finansowanie studentów, szczególnie uzdolnionych sportowo. Jednak zgodnie z zapisami ust. 3 stypendium takie może otrzymać student dopiero po zaliczeniu pierwszego roku studiów. Ustawodawca stwierdza to kategorycznie zapisem: „nie wcześniej niż”.
Zapis ten dotyczy tylko studentów studiów pierwszego stopnia i jednolitych ma-gisterskich. Co do zasady wyjątek stanowią zapisy ust. 4 w odniesieniu do studen-tów pierwszego roku studiów drugiego stopnia rozpoczętych w terminie roku od ukończenia studiów pierwszego stopnia – oczywiście pod warunkiem spełnienia kryteriów opisanych wcześniej.
Art. 186. mówi, że szczegółowy regulamin ustalania wysokości, przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy materialnej dla studentów, w tym szczegółowe
kry-teria i tryb udzielania ustala rektor w porozumieniu z uczelnianym organem samo-rządu studenckiego.
Zapisy te pozwalają, poprzez właściwe sprawcze praktyczne działania rektora i uczelnianego organu samorządu studenckiego w tworzeniu zapisów regulaminu pomocy materialnej na stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej w od-niesieniu do jednostki, finalnie w formie aktu indywidualnej decyzji administra-cyjnej przyznającej świadczenie studentowi. Zapisy odpowiednio, dodatkowo
„punktujące” osiągnięcia sportowe studentów należy uznać za bezpośrednią formę realizacji zadania. Jednak nie jest to realizacja systemowa, a li tylko umożliwiają-ca nagradzanie wybitnych sportowo jednostek. Oczywiście stworzenie właściwych zapisów w uczelnianych regulaminach pomocy materialnej studentów wysoko po-zycjonujących osiągnięcia sportowe na arenie krajowej i międzynarodowej można uznać za stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej na uczelniach, ale nie jest to wprost realizacja tego zadania.
Podobnie należy ocenić możliwości aplikowania o zapomogę do właściwych or-ganów uczelnianych przez studentów i doktorantów.
Rozwiązania takie należy jednak uznać, za stwarzające zbyt duże ryzyko w reali-zacji zadania stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej, bowiem wysokość dotacji na ten cel podlega każdorocznej zmianie ze względu chociażby na ilość
Rozwiązania takie należy jednak uznać, za stwarzające zbyt duże ryzyko w reali-zacji zadania stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej, bowiem wysokość dotacji na ten cel podlega każdorocznej zmianie ze względu chociażby na ilość