z klubem AZS w świetle zarządzania obiektami
sportowymi
Wprowadzenie
Zarządzanie nieruchomością polega na podejmowaniu decyzji i dokonywaniu czynności mających na celu zapewnienie właściwej gospodarki ekonomiczno-finan-sowej nieruchomości oraz zapewnienia bezpieczeństwa użytkowania i właściwej eksploatacji nieruchomości w tym bieżącego administrowania nieruchomością1. Chociaż definicja zarządzania nieruchomością jest uregulowana w przepisach usta-wy o gospodarce nieruchomościami, to obecnie pojęcie to ma dużo szersze znacze-nie. Dotyczy bowiem nie tylko bieżącego administrowania nieruchomością i in-nych elementów wymienioin-nych w ustawie – ale również, a może przede wszystkim, zarządzania biznesowego, komercyjnego.
Sport zajmuje coraz ważniejszą pozycję w szeroko pojmowanym systemie war-tości indywidualnych i społecznych, służąc wszechstronnemu rozwojowi człowieka, w tym zachowaniu zdrowia i sprawności oraz wartościowemu zagospodarowaniu czasu wolnego. Coraz częściej studenci wybierają aktywność fizyczną jako formę spędzania wolnego czasu. Kluby sportowe, a w szczególności uczelniane kluby spor-towe, przeżywają renesans swojej działalności. Coraz większa liczba zainteresowa-nych sportem studentów poszerza grono członków Akademickiego Związku Spor-towego, co znajduje swoje odzwierciedlenie w dynamicznym rozwoju uczelnianych sekcji sportowych. Wzrost aktywności sportowej wśród społeczności studenckiej powoduje konieczność zapewnienia odpowiedniej bazy treningowej. Uczelniane kluby sportowe działające w danej uczelni zobowiązane są do zapewnienia swoim członkom nie tylko wykwalifikowanej kadry trenerskiej, ale także odpowiednich obiektów sportowych. Z uwagi na współczesne realia funkcjonowania klubów sportowych, jedynie nieliczne z nich posiadają własne nieruchomości, na których realizować mogą działalność sportową. W zakresie sportu akademickiego wskazać można na AZS Warszawa, czy też AZS Poznań. Baza ta służy w przeważającej mie-rze sportowi kwalifikowanemu, nie zaś sekcjom amatorskim, mającym na celu upo-wszechnianie kultury fizycznej. Biorąc pod uwagę fakt, iż posiadanie prawa
włas-1 P. Wancke, Nieruchomość. Leksykon pojęć i definicji, Warszawa 2007, s. 409.
ności nieruchomości przez kluby Akademickiego Związku Sportowego jest rzeczą niezwykle rzadką, w niniejszym opracowaniu wskazane zostaną możliwości prawne wykorzystywania uczelnianych obiektów sportowych do prowadzenia działalności na rzecz studentów danej uczelni.
Podmiot zarządzający uczelnianymi obiektami sportowymi Na wstępie zaznaczyć należy, że zarządzanie obiektami sportowymi to interdy-scyplinarne zadanie, które należy realizować na wielu płaszczyznach, a najważniej-sze jest, aby patrzeć na bazę sportową kompleksowo i strategicznie. Infrastruktura sportowa szkół wyższych zarządzana jest zazwyczaj przez wydzieloną komórkę we-wnętrzną uczelni2. Powyższy fakt nie oznacza, że jest to jedyny model w zakresie za-rządzania uczelnianą infrastrukturą sportową. Analiza rozwiązań funkcjonujących w praktyce pozwala na wyróżnienie dwóch zasadniczych modeli.
Pierwszy z modeli zakłada zarządzanie obiektami sportowymi przez komórkę organizacyjną uczelnianej administracji i podporządkowanie jej pionowi kancle-rza. W tym modelu, rozdzielenie zarządzania obiektami sportowymi i prowadze-nie dydaktyki w zakresie wychowania fizycznego wymaga oczywiście umiejętnego określenie zasad współpracy i priorytetów tak, żeby działalność komercyjna obiektu sportowego nie przesłoniła statutowych celów działalności uczelni, tj. zapewnienie rozwoju kultury fizycznej dla całej społeczności akademickiej danej szkoły wyższej.
Zasady współpracy w zakresie pierwszeństwa zajęć dydaktycznych z wychowania fizycznego oraz zajęć sekcji sportowych mogą być określone w regulaminie będą-cym wewnętrznych aktem prawnym lub też wynikać każdorazowo (każdego roku) z decyzji władz uczelni przekazywanych do realizacji zarządzającemu obiektem sportowym. W omawianym modelu komórka organizacyjna zazwyczaj nosi nazwę centrum sportowe lub centrum sportowo-rekreacyjne, rzadziej hala sportowa, czy też pływalnia. Formę centrum wybierają co do zasady uczelnie, które posiadają ze-spół obiektów sportowych, np. hala sportowa, pływalnia, boiska sportowe. Struk-tura omawianej komórki organizacyjnej administracji uczelnianej musi oczywiście uwzględniać podział zadań, który ma realizować – poprzez zarządzanie i sprzedaż, skończywszy na ratownikach, i sprzątaniu obiektów.
Drugi z modeli uwzględnia zarządzanie obiektami sportowymi przez jednost-kę uczelnianą zajmująca się sferą kultury fizycznej, a jej przeważającą działalnością jest organizacja i prowadzenie zajęć z wychowania fizycznego. Jednostka ta, podle-gła zazwyczaj prorektorowi odpowiedzialnemu za sprawy studenckie (kształcenia) ma więc dwie funkcje – dydaktyczną i organizacyjną. Wadą przedstawionego mo-delu jest przewaga komponentu dydaktycznego, któremu zarządzający poświęcają więcej uwagi i zaangażowania. Nie oznacza to jednak, że model ten z góry należy odrzucić jako dysfunkcjonalny. Wręcz przeciwnie. Istotny jest bowiem podział za-dań i struktura organizacyjna takiej jednostki. Oprócz dyrektora (kierownika) ta-kiej jednostki, będącego nauczycielem akademickim, niezbędne jest umieszczenie
2 M. Tomanek, Problematyka procesowa między zarządcą nieruchomości a operato-rem obiektu sportowego, [w:] Problemy kultury fizycznej – aspekty ekonomiczne, prawne i pe-dagogiczne, red. M. Tomanek, Sz. Raniszewski, Bydgoszcz 2015, s. 38.
w strukturze osoby odpowiedzialnej stricte za zarządzanie obiektem, odpowiadają-cej oczywiście przed dyrektorem/kierownikiem omawianej jednostki. Osoba/osoby odpowiedzialne za zarządzanie obiektem mogą wówczas skupić się na rozwijaniu sprzedaży usług komercyjnych, a więc zapewnić uczelni przychody. Natomiast fakt, że dyrektorem/kierownikiem jednostki jest nauczyciel akademicki z całą pewnością eliminuje ryzyko marginalizacji działalności dydaktycznej, tj. zajęć wychowania fi-zycznego oraz sekcji sportowych AZS.
Poza sformułowanymi wyżej dwoma zasadniczymi modelami wyróżnić można oczywiście kilka innych, w tym pośrednich, czy wręczy hybrydowych. Począwszy od powierzenia zarządzania podmiotowi zewnętrznemu, analogicznie do podmio-tów specjalizujących się w zarządzaniu nieruchomościami (np. mieszkalnymi), a skończywszy na wykorzystywaniu różnych wariantów na jednej uczelni z uwagi na specyfikę obiektów sportowych i ich sprofilowanie (obiekty o dużym potencjale komercyjnym, np. pływalnie, korty tenisowe oraz służące wyłącznie realizacji misji uczelni, np. boiska zewnętrzne). Z uwagi jednak na fakt, że mają one marginalne zastosowanie/występowanie, w praktyce nie zostaną poddane analizie na gruncie niniejszego opracowania.
Korzystanie przez klub AZS z obiektów sportowych uczelni Kluby uczelniane Akademickiego Związku Sportowego są terenowymi jednost-kami ogólnopolskiego stowarzyszenia i działają w oparciu o Statut Akademickiego Związku Sportowego. Szczegółowe zasady funkcjonowania tych podmiotów spor-towych omówione zostały w jednym z rozdziałów poprzedzających, stąd też na po-trzeby niniejszego opracowania odniosę się wyłącznie do kwestii natury podstawo-wej. Kwestie dotyczące funkcjonowania organizacji studenckich reguluje art. 204 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym3. Przepis ten zakłada, że uczelniane organi-zacje studenckie, a także działające w uczelni stowarzyszenia zrzeszające wyłącznie studentów lub studentów i nauczycieli akademickich, mają prawo występowania z wnioskami do organów uczelni lub do organów samorządu studenckiego w spra-wach dotyczących studentów uczelni. Ponadto organy uczelni mogą przeznaczać środki materialne dla uczelnianych organizacji studenckich i stowarzyszeń, zrze-szające wyłącznie studentów lub studentów i nauczycieli akademickich. Organiza-cje otrzymujące środki przedstawiają władzom uczelni sprawozdanie i rozliczenie z otrzymanych środków nie rzadziej niż raz w semestrze. Jednostki terenowe Aka-demickiego Związku Sportowego są jednostkami ogólnopolskiego stowarzyszenia, a więc zgodnie z przytoczonymi przepisami mogą funkcjonować w szkole wyższej.
Kluczowym z perspektywy możliwości ich finansowania jest zawężenie kręgu pod-miotowego w zakresie członkostwa w takiej organizacji studenckiej. Art. 204 ust. 2 p.s.w. wskazuje więc wyraźnie, że chodzi o stowarzyszenia zrzeszające studentów lub studentów i nauczycieli akademickich. Okoliczności takiej nie stwierdzimy wprost w statucie stowarzyszenia, gdyż ma ono charakter ogólnopolski, zaś nasza jednost-ka działa wyłącznie w danej uczelni i art. 204 ust. 2 p.s.w. odnosi się wyłącznie do
3 Ustawa z dnia Prawo o szkolnictwie wyższym, 27.07.2005 r., t.j. Dz.U. z 2017 r.
poz. 2183, zwana dalej p.s.w.
studentów i nauczycieli akademickich danej uczelni. W literaturze nie odniesiono się do kwestii członkostwa w takim podmiocie studentów lub nauczycieli akademi-ckich z innej uczelni4, więc kwestię tą należy rozważyć przez pryzmat analizowa-nego zagadnienia. Wprost w treści przytoczoanalizowa-nego przepisu nie wskazano, że cho-dzi o studentów lub nauczycieli akademickiej danej uczelni, jednakże wykładnia funkcjonalna art. 204 ust. 2 p.s.w. prowadzi do wniosku, iż przepis ten odnosi się do podmiotów funkcjonujących w konkretnej uczelni, a więc i z tego powodu krąg podmiotowy odnosić należy wyłącznie do studentów lub nauczycieli akademickich danej uczelni.
Podsumowując, stwierdzić należy, że klub uczelniany Akademickiego Związku Sportowego, spełniający kryteria określone w art. 204 ust. 2 p.s.w. będzie upraw-niony do wspierania przez organy uczelni, w tym w zakresie dostępu do obiektów sportowych.
Umowa pomiędzy klubem AZS a uczelnią
W pierwszej kolejności wskazać należy, że zawarcie umowy pomiędzy uczelnią (władzami uczelni/kierownictwem studium wychowania fizycznego i sportu) uza-leżnione jest od wielu czynników. Zagadnienie to może dotyczyć podmiotów, które posiadają osobowość prawną. Jeżeli więc klub uczelniany Akademickiego Związku Sportowego posiada osobowość prawną, będzie uprawniony do zawarcia umowy.
Jeżeli natomiast mamy do czynienia z klubem AZS bez osobowości prawnej, tzw.
jednostki regulaminowej Akademickiego Związku Sportowego, zauważyć należy, że taka jednostka zdolności do czynności prawnej nie posiada. W tym wariancie zasugerować można podpisanie umowy z Zarządem Głównym AZS lub wprowa-dzenie modelu, który bardzo często funkcjonuje w praktyce. Rozwiązanie to zakła-da prowadzenie sekcji sportowych przez studium wychowania fizycznego i sportu lub inną jednostkę organizacyjną uczelni (np. biuro sportu), a tym samym w sensie formalnym oraz odpowiedzialności są to zajęcia uczelniane, nie zaś klubu AZS.
Powiązanie zajęć takich sekcji z działalnością klubu uczelnianego Akademickiego Związku Sportowego zapewnia wówczas m.in. możliwości udziału w zawodach akademickich z cyklu Akademickich Mistrzostw Polski. Podsumowując, powyższe wywody, stwierdzić należy, że w zależności od rozwiązań wynikających z wewnętrz-nych aktów prawwewnętrz-nych, tylko w części sytuacji niezbędne będzie podpisanie umowy pomiędzy klubem uczelnianym AZS a władzami uczelni/studium wychowania fi-zycznego i sportu.
Ponadto, w polityce lokalowej uczelni ważną kwestią jest zapewnienie potrzeb dla wszystkich beneficjentów. Istotną rolę w zarządzaniu nieruchomościami peł-nią umowy. Można nawet przyjąć, że stanowią one podstawowy rodzaj czynności
4 Zob. m.in.: E. Ura, [w:] W. Sanetra, M. Wierzbowski (red.), Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, Warszawa 2013, s. 464-465; H. Izdebski, J. Zieliński, Prawo o szkol-nictwie wyższym. Komentarz, Warszawa 2015, s. 579-580; M. Polinceusz, [w:] M. Czuryk M. Karpiuk, J. Kostrubiec (red.), Prawo o szkolnictwie wyższym po nowelizacji. Komentarz praktyczny, Warszawa 2015, s. 283.
prawnych, za pomocą których dochodzi do kształtowania odpowiedniej polityki lokalowej na uczelni.
Prawo cywilne zawiera regulacje stosunków między podmiotami prawa opar-tą na założeniu równorzędności podmiotów. Typowym sposobem kształtowania stosunków cywilnoprawnych, uznanym za kwintesencję cywilistycznych metod układania stosunków prawnych, jest umowa. Choć prawodawca polski posługuje się pojęciem umowa, to jednak nie definiuje, co ów termin oznacza. W doktrynie prawa cywilnego powszechnie panuje pogląd, iż istnieją trudności w sformułowa-niu definicji umowy na gruncie prawa polskiego.
Podstawową funkcją, jaką pełnią w systemie prawa umowy, jest kreowanie sto-sunków zobowiązaniowych. Ta funkcja polega na uzgodnieniu przez same strony warunków realizacji ich interesów – interesów odmiennych, ale niekoniecznie prze-ciwstawnych. Funkcją zaś stosunku zobowiązaniowego jest tylko doprowadzenie do realizacji jego treści.
Wśród popularnych umów współpracy uczelni z klubem AZS w zakresie zarzą-dzania obiektami sportowymi są: umowa o współpracy, umowa najmu oraz umo-wa użyczenia. Charakter prawny różnego rodzaju umów wykorzystyumo-wanych przez uczelnię do zarządzania obiektami sportowymi uzależnione jest od jej polityki eko-nomiczno-finansowej oraz lokalowej.
Mając na uwadze szczególny charakter współpracy klubu uczelnianego AZS oraz uczelni, które działają na rzecz organizowania, rozwijania oraz upowszechnia-nia kultury fizycznej, sportu, a także wychowaupowszechnia-nia poprzez kulturę fizyczną i sport oraz działalność w sferze zadań publicznych zawierane są różne umowy dla zapew-nienia sprawnego zarządzania obiektami sportowymi. W zależności od określenia możliwości korzystania przez członków klubu z pomieszczeń, sal sportowych oraz niezbędnego sprzętu sportowego dla sekcji sportowych umowy kształtujące stosun-ki zobowiązaniowe będą miały różną treść.
Współpraca klubu uczelnianego AZS z uczelnią w ramach zarządzania obiek-tami sportowymi może na podstawie umowy o współpracy. Umowa ta zawierana jest na podstawie art. 353¹ k.c.5 Jak wskazuje się w literaturze strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swojego uznania. Zgodnie z treścią art. 3531 k.c. wyznaczenie granic kompetencji stron do kształtowania treści i celu stosunku zobowiązaniowego następuje na podstawie właściwości stosunku, ustawy oraz zasad współżycia społecznego. Przesłanka celu ma istotne znaczenie dla waż-ności danej umowy, co powoduje, iż cel stosunku sytuuje się poza treścią umowy i stanowi stan rzeczy, który ma być osiągnięty dzięki umowie. Dlatego podstawą jest związek funkcjonalny między umową a zamierzonym stanem rzeczy. Jak powszech-nie się wskazuje w literaturze stan ten powszech-nie musi być objęty wolą obu stron umowy.
Wystarczy, iż będzie on objęty wolą jednej z nich i świadomością – wiedzą drugiej strony. Podstawą jest zindywidualizowany cel, a przy braku jego ustalenia cel, który można uprawdopodobnić na podstawie okoliczności zawarcia i wykonania umowy w sposób zobiektywizowany6. Umowa o współpracy tak jak każda inna umowa
5 Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 459 ze zm.
6 Zob. w szczególności: P. Machnikowski, Swoboda umów według art. 3531 k.c.
Konstrukcja prawna, Warszawa 2005, s. 177; R. Trzaskowski, Granice swobody kształtowania
powinna zawierać podstawowe minimum i ewentualne dodatkowe postanowienia.
W szczególności powinna określać datę zawarcia umowy; strony umowy, a także osób reprezentujących wraz z podstawą umocowania i pełnymi danymi rejestrowy-mi; przedmiot umowy, czas jej trwania (określony lub nieokreślony) oraz sposób jej wypowiedzenia lub rozwiązania. Określony jest również sposób postępowania w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązań wynikają-cych z treści umowy, a także postanowienia końcowe oraz podpisy stron. Treść umowy o współpracę, tak jak i każdej innej umowy, powinny być sformułowane jas-no i precyzyjnie, aby nie stwarzać problemów przy realizacji wzajemnych zobowią-zań. Treść umowy nie może być sprzeczna z przepisami prawa ani zasadami współ-życia społecznego. Strony, co do zasady, mogą swobodnie określić warunki umowy o współpracy i muszą brać pod uwagę jedynie przepisy prawa mające charakter bez-względnie obowiązujący. Umowa nie może też mieć na celu obejścia prawa. Umowa o współpracy jest zazwyczaj umową, w której zobowiązania stron określone są ogól-nie. Pomimo jej ogólnego charakteru, powinna odnosić się do wszystkich aspektów relacji pomiędzy klubem AZS a uczelnią. Wykorzystywanie obiektów sportowych do działalności klubu AZS będzie więc jednym z jej aspektów. Innymi mogą być kwestie udostępnienia biura dla klubu AZS, finansowania jego działalności, w tym wyjazdów na zawody, sprzętu sportowego, itp. Dlatego często umowa ta ma charak-ter umowy ramowej, która wyraża zamiar stron nawiązania współpracy. Warunki współpracy zazwyczaj określane są w odrębnych umowach zawieranych na podsta-wie ustaleń umowy ramowej. Nic nie stoi jednak na przeszkodzie, żeby w zawartej umowie o współpracy wskazać szczegółowe elementy, wykraczające poza wskaza-ne powyżej. Będzie to więc uzależniowskaza-ne od woli obydwu stron. Poza art. 353¹ k.c.
podstawą prawną do zawarcia takiej umowy będzie omówiony powyżej art. 204 ust. 3 p.s.w., który umożliwia organom uczelni przeznaczanie środków (a więc bez stosowania prawa zamówień publicznych) na działalność organizacji studenckich będących stowarzyszeniami, ale zrzeszającymi wyłącznie studentów lub studentów i nauczycieli akademickich. Należy przy tym zauważyć, że w odniesieniu do dok-torantów art. 210 ust. 2 p.s.w. mówi o stowarzyszeniach, które nie zrzeszają innych członków oprócz doktorantów, studentów i pracowników uczelni. Krąg podmioto-wy został więc zakreślony szerzej, niż w przypadku art. 204 p.s.w.
Kolejnym przykładem umowy, która może być zawarta pomiędzy klubem uczel-nianym AZS a uczelnią w celu wykorzystywania obiektów sportowych jest umowa najmu. Najczęściej zawierana jest na wynajem konkretnej sali na konkretne wyda-rzenie sportowe, które zazwyczaj jest biletowane. Zgodnie z art. 659 k.c. przez umo-wę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmujące-mu umówiony czynsz.
Stronami umowy najmu są wynajmujący i najemca. Umowa najmu jest umową nazwaną, gdyż jej istotne cechy regulowane są przepisami prawa. Jest to również umowa konsensualna z uwagi na to, że jej zawarcie następuje w chwili porozumienia się stron co do istotnych warunków tej umowy. Jest to też umowa wzajemna, gdyż uprawnienia i obowiązki dotyczą obu stron umowy.
treści i celu umów obligacyjnych. Art. 3531 k.c., Kraków 2005, s. 183.
Elementami istotnymi z punktu widzenia konstrukcji umowy najmu jest od-danie rzeczy do używania, określenie czasu używania takiej rzeczy przez najemcę, a także określenie czynszu. W świetle zasady swobody umów (art. 3531 k.c.) nie ma przeszkód, aby uzależnić wysokość czynszu od pewnych okoliczności zewnętrz-nych (w tym losowych), takich jak rzeczywista przychodowość nieruchomości czy wysokość zysków najemcy7. Jak wskazuje się w literaturze czynsz najmu stanowi wynagrodzenie wynajmującego za oddanie rzeczy do używania, a stawka czynszu nie musi być określona w sposób ścisły lecz wystarczy tylko uzgodnienie podstaw do obliczenia wynagrodzenia8. Czynsz może być określony jako pewien procent pożytków cywilnych uzyskanych przez najemcę, o ile najemca będzie pobierał po-żytki, np. sprzedawał bilety wstępu. W doktrynie słusznie przyjmuje się, iż zgodnie z regułą favor contractus, interpretując oświadczenia woli należy przede wszystkim dążyć do utrzymania czynności w mocy, poprzez odpowiednią kwalifikację prawną takiej czynności9.
W piśmiennictwie podkreśla się także, że wynajmujący ma obowiązek zapewnie-nia spokojnego używazapewnie-nia rzeczy. Najem może być zawarty albo na czas oznaczony – wtedy kończy się w zasadzie z nadejściem ustalonego w umowie terminu bądź na skutek wypowiedzenia z przyczyn określonych w umowie – albo na czas nieozna-czony – wówczas kończy się z upływem okresu wypowiedzenia. Zawarcie umowy na czas oznaczony (terminowej) może polegać na wskazaniu daty kalendarzowej zakończenia najmu, określeniu czasu jego trwania w dniach, tygodniach bądź in-nym oznaczeniu jego momentu końcowego np. zakończenia sezonu lub ostatniego meczu ligowego. Jeśli w umowie czas nie został w ten sposób określony ani też nie wynika w sposób dostateczny z okoliczności, uważa się najem za zawarty na czas nieoznaczony. Do umowy najmu strony mogą dołączyć świadczenia dodatkowe wy-najmującego albo najemcy. Gdy takie świadczenia ze względu na ich gospodarcze znaczenie nabierają charakteru świadczenia głównego, umowa stron staje się umową mieszaną, np. najmu i usług. Mają do niej wtedy zastosowanie odpowiednie przepi-sy dla każdego ze świadczeń uznanych za świadczenie główne. Wysokość czynszu pozostawiona jest w zasadzie umowie stron.
Dość powszechnie w orzecznictwie dominuje pogląd, iż świadczenie najem-cy z tytułu czynszu stanowi świadczenie okresowe, polegające na przekazywaniu określonej kwoty pieniężnej w oznaczonych odstępach czasu. Różnią się więc te świadczenia od świadczeń jednorazowych, spełnianych sukcesywnie lub ratalnie, tym, że wpłacane okresowo kwoty nie są zaliczane na poczet jednego świadczenia.
W przypadku świadczeń okresowych mamy do czynienia z wieloma świadczeniami okresowymi, z których każde wymagalne jest w innym terminie, w innym też termi-nie ulega przedawtermi-nieniu. W konsekwencji każde z tych świadczeń stanowi odrębny
7 T. Czech, Glosa do wyroku SN z dnia 12 stycznia 2006 r., II CK 360/05, „Glosa”
2008, nr 4, s. 46 i n.
8 Ibidem.
9 Z. Radwański, [w:] Z. Radwański (red.), System prawa prywatnego. Prawo cywilne – część ogólna, t. 2, Warszawa 2002, s. 76-77.
dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju. Dlatego dłużnik może przy spełnie-niu świadczenia wskazać, który dług (czynsz najmu za jaki okres) chce zaspokoić10. Umowa najmu nie musi być zawarta w formie pisemnej. Jednak zgodnie z art. 660 k.c. umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za za-wartą na czas nieoznaczony. Forma pisemna jest tu zatem zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych. Stosunek najmu ustaje co do zasady, gdy nadejdzie termin końcowy, gdy zostanie skutecznie wypowiedziany z zachowaniem terminów wypowiedzenia, gdy zo-stanie skutecznie wypowiedziany bez zachowania terminów wypowiedzenia i wreszcie, gdy rozwiążą go same strony11. Uwzględniając specyfikę funkcjonowania uczelni,
dług, chociaż jest to dług tego samego rodzaju. Dlatego dłużnik może przy spełnie-niu świadczenia wskazać, który dług (czynsz najmu za jaki okres) chce zaspokoić10. Umowa najmu nie musi być zawarta w formie pisemnej. Jednak zgodnie z art. 660 k.c. umowa najmu nieruchomości lub pomieszczenia na czas dłuższy niż rok powinna być zawarta na piśmie. W razie niezachowania tej formy poczytuje się umowę za za-wartą na czas nieoznaczony. Forma pisemna jest tu zatem zastrzeżona jedynie dla celów dowodowych. Stosunek najmu ustaje co do zasady, gdy nadejdzie termin końcowy, gdy zostanie skutecznie wypowiedziany z zachowaniem terminów wypowiedzenia, gdy zo-stanie skutecznie wypowiedziany bez zachowania terminów wypowiedzenia i wreszcie, gdy rozwiążą go same strony11. Uwzględniając specyfikę funkcjonowania uczelni,