wnioski i rekomendacje - Sport w szkole wyższej aspekty formalno-prawne

Wprowadzenie

Rozdział pierwszy niniejszej monografii ma charakter wprowadzający i stawia za cel kompleksową analizę regulacji prawnych odnoszących się do sfery kultury fizycznej w szkole wyższej. Mam tutaj na myśli zarówno akty prawne powszechnie obowiązujące, jak i akty prawne wewnętrzne – obowiązujące wyłącznie w danej szkole wyższej. Do źródeł prawa powszechnie obowiązującego zaliczyć należy Kon-stytucję Rzeczypospolitej Polski oraz ustawy, w tym kluczową dla szkół wyższych ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym¹. Wewnętrzne akty prawne to przede wszyst-kim statuty uczelni, ale także uchwały senatów (np. regulaminy studiów) oraz za-rządzenia rektorów, zazwyczaj w sposób pośredni odnoszący się do sfery kultury fizycznej. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż materia, która będzie podlegała regula-cji ma niezwykle zróżnicowany charakter. Obejmuje ona bowiem zarówno funkcjo-nowanie studenckich organizacji sportowych, ale także sprawy związane z przebie-giem studiów, istotne z perspektywy studentów-sportowców. W zakresie tworzenia i funkcjonowania organizacji sportowych bez wątpienia najważniejszą kwestią jest ich finansowanie ze środków publicznych. W drugiej grupie – spraw związanych z tokiem studiów, przywołać należy chociażby kwestię stypendiów sportowych oraz elastycznego programu studiów, w tym na przykład zaliczanie przedmiotów z wy-korzystaniem środków komunikacji elektronicznej.

Nie jest więc przypadkowy tytuł niniejszego rozdziału – Stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej jako jedno z podstawowych zadań szkoły wyższej. Za-gadnienie to ma bardzo obszerny charakter, stąd też tematykę badawczą podzielo-no pomiędzy kilku autorów. Z dotychczasowych analiz i rozważań prowadzonych przez P. Sadowskiego, M. Gołębiowskiego S. Chomoncika oraz K. Wełpę jasno wy-nika, iż akty prawa powszechnie obowiązującego pozostawiają bardzo dużo swobo-dy w zakresie regulacji odnoszących się do sfery kultury fizycznej. Ważne jest więc, żeby zaproponować rozwiązania, które z jednej strony będą zgodne z przepisami

1 Ustawa z dnia Prawo o szkolnictwie wyższym, 27 lipca 2005 r., t.j. Dz.U. z 2017 r.

poz. 2183, zwana dalej p.s.w.

prawa, a z drugiej – zapewnią sprawne funkcjonowanie organizacji sportowych oraz studentów-sportowców w ramach szkoły wyższej.

Wnioski z dotychczasowych badań

W celu zaproponowania rekomendacji w przedmiotowym zakresie przytoczyć należy kluczowe wnioski zaproponowane przez autorów badań, którzy dokonali analizy aktów prawnych powszechnie obowiązujących, a także wewnętrznych ak-tów prawnych, zarówno z perspektywy zadań uczelni, jak i z uwzględnieniem syste-mu jakości kształcenia.

P. Sadowski prowadził rozważania odnoszące się do tworzenia warunków do roz-woju kultury fizycznej z perspektywy konstytucyjnych i ustawowych zadań uczelni.

Przytoczony Autor wskazał na aspekty o wymiarze aksjologicznym, podkreślając, iż program rozwoju kultury fizycznej w środowisku akademickim powinien zawie-rać cele i środki ich realizacji zgodnie z oczekiwaniami społeczności akademickiej i aspiracjami uczelni oraz być skorelowany z działaniami uczelnianych wiodących klubów i organizacji sportowych. Sprawami priorytetowymi w podejmowanej działalności powinny być funkcje zdrowotne, społeczne i wychowawcze kultury fi-zycznej oraz kreowanie pozytywnych zachowań i profili wśród braci akademickiej². Odnosząc się natomiast to aspektów formalno-prawnych zauważył, iż tworzenie warunków do rozwoju kultury fizycznej nie zawsze jest bezpośrednio skierowane na realizację konstytucyjnych i ustawowych zadań uczelni. Jednakże istotne jest, że realizowanie zadań z zakresu rozwoju sportu akademickiego należy do ustawowych zadań szkół wyższych. Zatem zadania te nie tylko uczelnie mają podejmować, ale istnieje, wynikający z przytaczanych przepisów, obowiązek ich realizacji. Uczelnie mają zatem obligatoryjnie podejmować różne inicjatywy zmierzające do rozwoju sportu akademickiego, który jest nieodzowną sferą ich działalności obok tej zwią-zanej z kształceniem na poziomie wyższym³. Z przytoczonym poglądem należy się zgodzić, choć wymaga on pewnego komentarza. Wskazano bowiem, iż tworzenie warunków do rozwoju kultury fizycznej nie zawsze jest bezpośrednio skierowane na realizację konstytucyjnych i ustawowych zadań uczelni. Bez wątpienia nie jest to celem nadrzędnym działalności szkoły wyższej, czyli kształceniem i prowadzeniem badań. Niemniej jednak ustawodawca umieścił właśnie to zadanie w katalogu zadań podstawowych uczelni, sformułowanym w art. 13 p.s.w.

Nadmienić w tym względzie należy, że art. 13 p.s.w. wskazuje następujące pod-stawowe zadania uczelni:

1. kształcenie studentów w celu zdobywania i uzupełniania wiedzy oraz umiejęt-ności niezbędnych w pracy zawodowej;

2. wychowywanie studentów w poczuciu odpowiedzialności za państwo polskie, za umacnianie zasad demokracji i poszanowanie praw człowieka;

2 P. Sadowski, Tworzenie warunków do rozwoju kultury fizycznej a konstytucyjne i ustawowe zadania uczelni, rozdział niniejszej monografii, s. 25-36.

3 Ibidem.

3. prowadzenie badań naukowych i prac rozwojowych, świadczenie usług badaw-czych oraz transfer technologii do gospodarki;

4. kształcenie i promowanie kadr naukowych;

5. upowszechnianie i pomnażanie osiągnięć nauki, kultury narodowej i tech-niki, w tym poprzez gromadzenie i udostępnianie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych;

6. prowadzenie studiów podyplomowych, kursów i szkoleń w celu kształcenia nowych umiejętności niezbędnych na rynku pracy w systemie uczenia się przez całe życie;

7. stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej studentów;

8. działanie na rzecz społeczności lokalnych i regionalnych;

9. stwarzanie osobom niepełnosprawnym warunków do pełnego udziału w pro-cesie kształcenia, badaniach naukowych.

Analiza przytoczonego katalogu podstawowych zadań uczelni może prowadzić do wniosku, iż ustawodawca wprowadził gradację tychże zadań, rozpoczynając od sfery kształcenia i wychowywania studentów oraz prowadzenia badań naukowych.

Niektórzy autorzy doszli natomiast do innego wniosku, wskazując, iż kolejność wy-mienionych zadań nie ma znaczenia dla ich ważności, zaś wszystkie są jednakowo ważne i wszystkie uczelnia powinna realizować⁴. Spór dotyczący wagi poszczegól-nych zadań wykracza poza ramy niniejszego opracowania, zaś kluczowym elemen-tem w sferze formalno-prawnej jest podkreślenie obligatoryjnego charakteru tychże zadań⁵.

Niemniej jednak w katalogu tym znalazł się rozwój kultury fizycznej, a zabrakło wprost ujętej sfery kultury. Ustawodawca mówi jedynie o upowszechnianiu i po-mnażaniu osiągnięć nauki, kultury narodowej i techniki, w tym poprzez gromadze-nie i udostępniagromadze-nie zbiorów bibliotecznych i informacyjnych. Bez wątpienia pod-kreślono więc wagę rozwoju kultury fizycznej w życiu uczelni.

Zauważyć także należy, że w przygotowywanym projekcie ustawy Prawo o szkol-nictwie wyższym stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej studentów również umieszczono w katalogu podstawowych zadań uczelni⁶. Bardzo interesu-jący jest jednak fakt, iż dokonano zmiany kolejności tychże zadań. W projekcie nie dokonano natomiast zmiany w zakresie określania kręgu podmiotowego przy tym zadaniu. Wskazano włącznie studentów, pomijając doktorantów oraz pracowników uczelni. Wydaje się to być nieuzasadnione różnicowanie podmiotów, które przecież zgodnie z art. 10 projektu tworzą wspólnotę uczelni.

4 H. Izdebski, J. Zieliński J., Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, Warszawa 2015, s. 83.

5 Zob. także: A. Balicki, Komentarz do art. 13 [w:] M. Pyter (red.), Prawo o szkol-nictwie wyższym. Komentarz, Warszawa 2012, Legalis. Por. E. Sieczek [w:] W. Sanetra, M.

Wierzbowski (red.), Prawo o szkolnictwie wyższym. Komentarz, Warszawa 2013, s. 61; M.

Szreniawski [w:] M. Czuryk, M. Karpiuk, J. Kostrubiec (red.), Prawo o szkolnictwie wyższym po nowelizacji. Komentarz praktyczny, Warszawa 2015, s. 44.

6 Art. 11 projektu ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce z dnia 16 września 2017 r., www.nauka.gov.pl.

K. Wełpa dokonał analizy w ujęciu porównawczym w artykule pt. Stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej, jako jedno z głównych zadań ustawowych szkoły wyższej – ustawowe możliwości realizacji w zarysie porównawczym prak-tycznych rozwiązań uczelnianych. Zauważył, że możliwości realizacji tego zada-nia, postanowienia ustawy dają bardzo wiele, zarówno w ujęciu przedmiotowym, jak i podmiotowym. Obecnie obowiązujące przepisy ustawy pozwalają realizować uczelniom to zadanie zarówno poprzez podstawowe jednostki organizacyjne czyli organizację uczelni, jak i poprzez organizację oraz zasady działania administracji uczelni czyli jej ustrój⁷. Wniosek ten jest niezwykle istotny i stanowi wprowadzenie do dalszych rozważań w niniejszej monografii, chociażby w rozdziałach dotyczą-cych studiów wychowania fizycznego i sportu, czy też finansowania organizacji stu-denckich. K. Wełpa⁸ podkreślił, iż ważnym elementem realizacji omawianego zada-nia jest jego finansowanie, które pomimo tego, że zadanie stwarzazada-nia warunków do rozwoju kultury fizycznej wśród studentów nie jest zadaniem wprost finansowanym z dotacji państwowych, możliwe jest w wielu aspektach finansowanie przez uczel-nie. Finansowanie tego zadania także może przebiegać w sposób przedmiotowy – celowy oraz podmiotowy. Cytowany Autor poruszył także temat profilu uczelni, wskazując, iż profil naukowo-badawczy uczelni na pierwszy „rzut oka” może mieć znaczenie w praktycznych możliwościach realizacji zadania stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej wśród studentów, ale jak pokazują przykłady nie ma obecnie tak dużego znaczenia – zależy to od „wyboru drogi” przez organy uczel-ni oraz zakres, w jakim zasadę tą chce uczeluczel-nia realizować⁹. Uwaga to odnosi się w szczególności do coraz większego zaangażowania w działalność sportową uczelni, innych niż akademie wychowania fizycznego, w tym poprzez udział w rozgryw-kach lig państwowych. Trend też wydaje się pogłębiać i zauważalny jest wybór przez sportowców kierunków studiów innych niż związane z kultury fizyczną, pod kątem wyboru drogi zawodowej. Powinny za tym rzecz jasna nadążać wewnętrzne rozwią-zania prawne, które w uniwersytetach czy politechnikach odbiegają od regulacji obowiązujących w akademiach wychowania fizycznego.

Uznanie zadania dotyczącego rozwoju kultury fizycznej za obligatoryjne nie przesądza o zakresie jego realizacji przez władze uczelni. Ważne jest więc, żeby przy braku szczegółowych regulacji na gruncie ustawowym, takowe znalazły się w aktach wewnętrznych uczelni.

S. Chomoncik dokonał analizy właśnie tej tematyki w artykule pt. Tworzenie warunków do rozwoju kultury fizycznej w świetle wewnętrznych aktów norma-tywnych uczelni. Przytoczony Autor zauważył, że wewnętrzne akty normatywne, zarówno w statutach, jak i regulaminach, w bardzo podobny sposób odnoszą się do kwestii rozwoju kultury fizycznej. Te regulacje stanowią de facto powtórzenie zapisów zawartych w ustawie. Niemniej jednak, istnienie takich regulacji stanowi

7 K. Wełpa, Stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej jako jedno z głównych zadań ustawowych szkoły wyższej – ustawowe możliwości realizacji w zarysie porównawczym praktycznych rozwiązań uczelnianych, rozdział niniejszej monografii, s. 47-58.

8 Ibidem.

9 Ibidem.

jednak o pewnej możliwości w zakresie ich wykorzystania¹⁰. W ramach prowadzo-nych analiz S. Chomoncik¹¹ szerzej odniósł się w szczególności do dwóch kwestii – tworzenia organizacji studentów, w tym tych o profilu sportowym, a także do stypendiów sportowych. Bez wątpienia zgodzić należy się z poglądami cytowanego Autora odnoszącymi się do stypendiów sportowych. Wskazał on bowiem, iż prob-lemem jest zarówno sama procedura, jak i zbyt ogólne sformułowanie prawa do sko-rzystania z tego uprawnienia. Niedookreślenie podstawy skosko-rzystania z tej formy fi-nansowania będzie budziło pewne kontrowersje. Zastosowana uznaniowość w tym przedmiocie jest elementem dość ryzykownym, ponieważ za wybitne osiągnięcia dany organ może uznać nie tylko te z zakresu szeroko rozumianej kultury fizycznej czy nauki, ale i z innego pola aktywności studenckiej¹².

Przytoczone dwie sfery, tj. stypendia sportowe oraz działalność organizacji spor-towych to oczywiście niejedyne aspekty, które są regulowane w aktach wewnętrz-nych uczelni. Bez wątpienia przy bardzo ogólwewnętrz-nych regulacjach ustawowych, tym ważniejsze stają się akty wewnętrzne uczelni. Do kluczowych aktów prawnych o charakterze wewnętrznym odnoszących się do sfery kultury fizycznej zaliczyć na-leży: statut, regulamin studiów, regulamin przyznawania stypendiów rektora, za-rządzenia dotyczące funkcjonowania organizacji studenckich. W bardzo niewielu przypadkach tematyka ta będzie ujęta w statutach uczelni, przykładem może być chociażby Statut Uniwersytetu Warszawskiego, który zawiera odniesienie do reje-stru organizacji. W tym miejscu przytoczyć należy jednak statut Akademii Wycho-wania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach¹³, który w moim odczuciu w sposób bardzo szczegółowy odnosi się do tematyki kultury fizycznej. W § 6 ust.

3 jako jedno z podstawowych zadań uczelni określono uczestniczenie w rozwoju i podnoszeniu poziomu kultury fizycznej, poprzez umożliwianie na terenie Uczelni działania różnych organizacji i instytucji z wszystkich obszarów kultury fizycznej, a w szczególności: a) tworzenie, na miarę możliwości, optymalnych, organizacyj-nych warunków funkcjonowania klubu sportowego AZS Akademia Wychowania Fizycznego Katowice; b) wspieranie i finansowanie działalności tegoż klubu i jego kadry instruktorsko-trenerskiej oraz zawodników, a zwłaszcza w obszarze sportu wyczynowego; c) stwarzanie optymalnych warunków studiowania studentom – za-wodnikom, reprezentującym najwyższy poziom sportowy. Ponadto, w § 20 ust. 1 statutu wskazano, iż uczelnia może prowadzić akademickie inkubatory przedsię-biorczości oraz centra transferu technologii, w tym Akademickie Centrum Szkole-nia Sportowego. Przykłady te pokazują, że w praktyce występują uczelnie, które

re-10 S. Chomoncik, Tworzenie warunków do rozwoju kultury fizycznej w świetle we-wnętrznych aktów normatywnych uczelni, rozdział niniejszej monografii, s. 37-48.

11 Ibidem.

12 Ibidem. Tematyka stypendiów sportowych zostanie natomiast szczegółowo omó-wiona w kolejnej części niniejszej monografii.

13 Uchwała Nr AR001-8-VI/2015 Senatu Akademii Wychowania Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach z dnia 23 czerwca 2015 roku w sprawie zatwierdze-nia tekstu jednolitego Statutu Akademii Wychowazatwierdze-nia Fizycznego im. Jerzego Kukuczki w Katowicach.

gulacje odnoszące się do rozwoju kultury fizycznej umieszczają właśnie w statutach uczelni, nie zaś w innych wewnętrznych aktach prawnych.

Zdecydowana większość statutów uczelni nie reguluje jednak problematyki odnoszącej się do kultury fizycznej. Istotne w tym względzie będą więc pozostałe wewnętrzne akty prawne, tj. uchwały senatów oraz zarządzenia rektorów. To prze-pisy ustaw szczególnych (w tym p.s.w.) oraz statuty uczelni będą określały, czy dana materia będzie regulowana w uchwale senatu (np. regulamin studiów), czy też w formie zarządzenia rektora (np. regulamin przyznawania stypendiów rektora).

Ważne w tym względzie są także aspekty swoistej kontrasygnaty organów samorzą-du studenckiego. Przykładowo, zgodnie z art. 161 ust. 2 p.s.w. regulamin studiów wchodzi w życie z początkiem roku akademickiego, po uzgodnieniu z uczelnianym organem uchwałodawczym samorządu studenckiego. Będzie to więc dodatkowy aspekt o charakterze formalno prawnym, podkreślający rolę studentów w zakresie współdecydowania o sferach ważnych z ich perspektywy.

Jednemu z istotnych aspektów rozwoju kultury fizycznej poświęcony był ar-tykuł M. Gołębiowskiego, który odnosi się do rozwoju kultury fizycznej w szkole wyższej w świetle współczesnego systemu jakości kształcenia. Przytoczony Autor zasugerował większe zaangażowanie klubów uczelnianych AZS w proces kształce-nia studentów, wskazując, że uczelnie w większym stopniu powinny ocekształce-niać jakość prowadzonych zajęć z wychowania fizycznego, wykorzystując narzędzia przyję-tych wewnętrznych systemów zapewniania jakości kształcenia¹⁴. Wniosek ten jest niezwykle ciekawy i ma wpływać na pogłębienie współpracy jednostek organiza-cyjnych uczelni zajmujących się prowadzeniem zajęć z wychowania fizycznego ze strukturami Akademickiego Związku Sportowego oraz innymi organizacjami sportowymi. Warto w tym względzie zwrócić uwagę na powszechność w zakresie zaliczania zajęć wychowania fizycznego poprzez zajęcia sekcji sportowych klubów uczelnianych Akademickiego Związku Sportowego. M. Gołębiowski stwierdził po-nadto, że wypełnienie ustawowego obowiązku ciążącego na uczelniach wyższych dotyczącego stwarzania warunków do rozwoju kultury fizycznej, w pierwszej ko-lejności powinno być realizowane przez uczelnie poprzez rozwój oferty zajęć z wy-chowania fizycznego, w tym również w formie fakultatywnych zajęć do wyboru z przypisanymi punktami ECTS. Uczelnie powinny również w jak największym stopniu wspierać działalność studencką w zakresie rozwoju sportu, nie tylko w for-mie przeznaczania środków finansowych, ale również w forfor-mie pomocy meryto-rycznej, organizacyjnej czy promocyjnej klubów uczelnianych AZS¹⁵. Pogląd ten wydaje się być kontrowersyjny z uwagi na wieloletnie tradycje obowiązkowych zajęć z wychowania fizycznego, jednakże jest niezwykle cenny biorąc pod uwagę obecne tendencje w zmniejszaniu liczby godzin obowiązkowych zajęć z wychowania fi-zycznego (zazwyczaj do 30 godzin). Zaproponowane rozwiązanie, usankcjonowane w wewnętrznych aktach prawnych powinno z jednej strony umożliwiać realizację jednego z podstawowych zadań uczelni, a z drugiej stwarzać studentom możliwość rozwijania pasji sportowych, przy jednoczesnym otrzymywaniu punktów ECTS

14 M. Gołębiowski, Rozwoju kultury fizycznej w szkole wyższej w świetle współczesnego systemu jakości kształcenia, rozdział niniejszej monografii, s. 9-24.

15 Ibidem.

z tytułu zaangażowania w zajęcia (np. reprezentowanie uczelni w Akademickich Mistrzostwach Polski). Pamiętać bowiem należy, że nowe rozporządzenie Mini-stra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z 2016 r.¹⁶ w sposób istotny modyfikuję kwestię obowiązkowych zajęć z wychowania poprzez ograniczenie ich do studiów I stopnia i jednolitych magisterskich – bez przypisywania im punktów ECST. Otwiera to więc szerszą możliwość organizacji zajęć o charakterze fakultatywnym, o których pisał M. Gołębiowski. Nie bez znaczenia jest także zapewnienie możliwości reali-zacji godzin dydaktycznych przez pracowników jednostek organizacyjnych uczelni zajmujących się prowadzeniem zajęć w wychowania fizycznego.

Rekomendacje

Mając na względzie powyższe rozważania i sformułowane wnioski dotyczące formalno-prawnych aspektów determinujących rozwój kultury fizycznej w szkole wyższej wskazać należy na kilka rekomendacji, które można podzielić na trzy zasad-nicze grupy. Grupy te należy wyróżnić biorąc pod uwagę kryterium rodzaju aktów prawnego i jego miejsca w hierarchii źródeł prawa. W pierwszej grupie znajdą się rekomendację dotyczące zmiany regulacji ustawowych. W drugiej – regulacje statu-tów uczelni, jako akstatu-tów wewnętrznych o szczególnym znaczeniu dla ustroju szkół wyższych. Trzecia grupa, to inne niż statut, akty wewnętrzne uczelni, jak uchwały senatów, czy zarządzenia rektorów.

Jednym z kluczowych wniosków, które zostały przytoczone powyżej jest pod-kreślenie bardzo syntetycznej regulacji ustawowej w najistotniejszej z perspektywy szkolnictwa wyższego ustawie, tj. Prawie o szkolnictwie wyższym. Powstaje pytanie, czy tak lakoniczne regulacje spełniają oczekiwania z perspektywy rozwoju kultury fi-zycznej w szkołach wyższych. Z pewnością nie, jednakże pamiętać należy, że ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym, jako akt o randze ustawy nie może ingerować zbyt daleko w autonomię uczelni, wyrażaną zresztą w art. 70 ust. 5 Konstytucji Rzeczpo-spolitej Polski. Co prawda przepis ten odwołuje do ustawy, tj. Prawa o szkolnictwie wyższym, ale naturalnym jest, że ustawa będzie odnosiła się do kwestii o kluczowym znaczeniu. Taka też regulacja jest zawarta w art. 13 p.s.w., statuując stwarzanie wa-runków do rozwoju kultury fizycznej, jako jedno z podstawowych zadań uczelni.

Podobna regulacja zawarta jest także w projekcie nowej ustawy, o czym wspomnia-łem powyżej. Rekomendacja w zakresie tego przepisu polega na sformułowaniu wniosku de lege ferenda zakładającego poszerzenie kręgu podmiotowego, do które-go odnosić się będzie regulacja art. 13 ust. 1 pkt. 7 p.s.w. Cel ten można osiągnąć po-przez wymienienie innych podmiotów, jak doktoranci oraz pracownicy uczelni, lub też poprzez nawiązanie do ujętego w projekcie ustawy pojęcia „wspólnoty uczelni”, na którą składają się studenci, doktoranci, nauczyciele akademiccy i inni pracownicy uczelni. Drugą z kluczowych regulacji ustawowych na gruncie Prawa o szkolnictwie wyższym jest regulacja dotycząca powoływania, rejestrowania i funkcjonowania organizacji studenckich, w tym ich finansowania. Warto w tym względzie zauwa-żyć, że zmiany przewidziane w projekcie ustawy wprowadzają istotne uproszczenia

16 Rozporządzenie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 września 2016 r. w sprawie warunków prowadzenia studiów (Dz.U. 2016 poz. 1596).

w zakresie powoływania organizacji studenckich, rezygnując z prowadzenia rejestru rektora, a poprzestając jedynie na zgłoszeniu/zawiadomieniu o powołaniu organi-zacji. Bez wątpienia może to wpłynąć na zwiększenie funkcjonujących w szkołach wyższych organizacji studenckich, w tym organizacji sportowych. Rekomendować jednak należy doprecyzowanie regulacji ustawowych w zakresie finansowania or-ganizacji studenckich, w szczególności działających na podstawie ustawy Prawo o stowarzyszeniach, o czym szerzej będzie mowa w kolejnej części niniejszej mono-grafii. Rozważyć także należy ujęcie expressis verbis w ustawie formy porozumienia (obowiązku (?) zawarcia porozumienia) pomiędzy uczelnią a organizacją studencką posiadającą osobowość prawną. Są to elementy kluczowe z perspektywy zabezpie-czenia organów uczelni przez zarzutami ze strony instytucji kontrolnych.

Druga grupa aktów to statuty uczelni. Jest to kluczowy akt prawny regulujący ustrój szkoły wyższej, gdyż zgodnie z art. 17 p.s.w. sprawy związane z funkcjono-waniem uczelni, nieuregulowane w ustawie, określa właśnie statut uczelni. W przy-toczonych wnioskach dostrzec można dużą ostrożność w zakresie wprowadzania do statutów przepisów odnoszących się do rozwoju kultury fizycznej. Z uwagi na specyfikę uczelni, dobrym przykładem w tym zakresie mogą być akademie wycho-wania fizycznego. Podany powyżej przykład Akademii Wychowycho-wania Fizycznego w Katowicach stanowi przeniesienie regulacji art. 13 p.s.w. i jej rozwinięcie. Jest to przecież intencja ustawodawcy, żeby uczelnie we własnym zakresie i z uwzględnie-niem danej specyfiki, ujmowały w statutach jedno z podstawowych zadań uczelni, jakim jest stwarzanie warunków do rozwoju kultury fizycznej. Owo indywidualne podejście może dotyczyć elastycznego programu studiów dla studentów-sportow-ców. W przypadku uczelni, które nie są tak jak akademie wychowania fizycznego, ukierunkowane na kierunki związane ze sportem, regulacja to może dotyczyć także osób posiadających inne pasje i zainteresowania, jak np. artystyczne, czy

W dokumencie Sport w szkole wyższej aspekty formalno-prawne (Stron 59-69)