roz-strzyga tych kwestii w sposób jednoznaczny.
1 DzU.2014.518 j.t.
państwo i społeczeństwo Jacek Kisiel
Jeżeli sposób zagospodarowania nierucho-mości gruntowej polega na jej zabudowie, ustala się termin rozpoczęcia lub termin zakończenia zabudowy (art. 62 ust. 2 ugn).
Ustawa precyzuje, że za rozpoczęcie za-budowy uważa się wybudowanie funda-mentów, a za jej zakończenie wybudowa-nie budynku w stawybudowa-nie surowym zamknię-tym (art. 62 ust. 3 ugn).
Ustawodawca, wprowadzając obowiązek ustalania w umowie o oddanie nierucho-mości w użytkowanie wieczyste terminów zabudowy, wyposażył właściciela nieru-chomości (jednostkę samorządu teryto-rialnego lub skarb Państwa) w narzędzia umożliwiające egzekwowanie przestrze-gania przez użytkowników wieczystych tych terminów. Takim narzędziem, obok możliwości rozwiązania umowy użytko-wania wieczystego, są dodatkowe opłaty roczne. Zgodnie z art. 63 ust. 2 ugn, w razie niedotrzymania terminów zagospodaro-wania nieruchomości, mogą być ustalone dodatkowe opłaty roczne obciążające użyt-kownika wieczystego, niezależnie od in-nych opłat z tytułu użytkowania wieczy-stego. artykuł 63 ust. 3 ugn stanowi, że wysokość dodatkowej opłaty rocznej wy-nosi 10% wartości nieruchomości grunto-wej określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok, po bezskutecznym upływie terminu jej zagospodarowania, ustalonego w umowie lub decyzji. Za każdy następ-ny rok opłata podlega zwiększeniu o dal-sze 10% tej wartości. Zgodnie z art. 63 ust. 4 ugn, właściwy organ ustala dodat-kowe opłaty roczne w drodze decyzji ad-ministracyjnej. Z kolei art. 64 ust. 1 ugn precyzuje moment powstania obowiąz-ku ponoszenia tych opłat, który powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po
bezskutecznym upływie terminów zago-spodarowania nieruchomości gruntowej ustalonych w umowie lub decyzji.
Przesłanką do zastosowania sankcji w po-staci ustalenia dodatkowej opłaty rocznej jest niedotrzymanie terminów zabudowy.
Nie każde jednak przekroczenie terminów uzasadnia zastosowanie tych opłat, ponie-waż na podstawie tej samej przesłanki, jaką jest nierozpoczęcie bądź niezakończenie zabudowy zgodnej z celem ustanowienia użytkowania wieczystego w terminach wy-nikających z umowy o oddanie nierucho-mości w użytkowanie wieczyste, właściciel nieruchomości może podjąć jedno z czte-rech następujących rozstrzygnięć: prze-dłużyć terminy zabudowy (art. 62 ust. 4 ugn); wyznaczyć terminy dodatkowe na zabudowę (art. 63 ust. 1 ugn); ustalić do-datkowe opłaty roczne (art. 63 ust. 2 ugn);
żądać rozwiązania umowy użytkowania wieczystego (art. 33 ust. 3 ugn).
Z powyższego zestawienia przepisów wynika, że z przewidzianych przez usta-wodawcę czterech rodzajów rozwiązań dwa mają charakter niesankcyjny – prze-dłużenie terminu lub wyznaczenie ter-minu dodatkowego, a pozostałe dwa mają charakter sankcyjny – ustalenie dodatko-wej opłaty rocznej lub rozwiązanie umowy użytkowania wieczystego. Każdy z prze-pisów, na podstawie których właściciel przyjmuje jedno z tych rozwiązań, zawie-ra sformułowanie „może”, co zdaje się su-gerować, że ustawodawca pozostawia do swobodnego uznania właściciela nierucho-mości wybór jednego z tych rozwiązań, przy czym wybór ten powinien być uza-sadniony okolicznościami danej sprawy.
Niemniej jednak, jak zostanie to wykazane w dalszej części rozważań, interpretacja
egzekwowanie terminów realizacji inwestycji państwo i społeczeństwo
tych przepisów, poparta orzecznictwem sądowym, prowadzi do wniosku, że słowo
„może” użyte w każdym z wyżej wymie-nionych przepisów niesie ze sobą inną treść, a swoboda uznania przez właściciela nie-ruchomości nie jest w tym zakresie wcale taka oczywista.
Zrozumienie celu, dla którego ustawo-dawca zdecydował się na wprowadzenie dodatkowych opłat rocznych wymaga sys-temowej wykładni przepisów w zakresie przedłużenia terminów zabudowy, usta-lenia terminu dodatkowego i rozwiązania umowy o oddanie nieruchomości w użyt-kowanie wieczyste, gdyż jedynie interptacja uwzględniająca cel każdej z tych re-gulacji oraz kontekst wzajemnych relacji między nimi daje podstawę do stworze-nia całościowej wykładni, pozwalającej na stosowanie tych przepisów zgodnie z inte-resem społecznym i słusznym intez inte-resem użytkowników wieczystych.
Przedłużenie terminu zabudowy artykuł 62 ust. 4 ugn stanowi, że termin zabudowy może być przedłużony na wnio-sek użytkownika wieczystego, jeżeli nie mógł być dotrzymany z przyczyn nieza-leżnych od użytkownika. aby przedłużyć termin zabudowy, muszą być spełnione łącznie następujące przesłanki: użytkow-nik wieczysty musi złożyć wniosek o prze-dłużenie terminu, a z przeprowadzonego przez właściciela postępowania w tej spra-wie musi wynikać, że niedotrzymanie ter-minu było skutkiem zdarzeń od wniosko-dawcy niezależnych, to jest takich, któ-rych nie mógł przewidzieć, na które nie miał wpływu i którym nie mógł skutecz-nie przeciwdziałać. Właściciel skutecz- nierucho-mości, rozpatrujący wniosek użytkownika
wieczystego o przedłużenie terminów za-budowy, nie orzeka w ramach swobody uznania. rozstrzyga jedynie albo o braku winy użytkownika wieczystego – wtedy zobligowany jest do podjęcia rozstrzygnię-cia na korzyść użytkownika wieczystego, czyli do przedłużenia terminu, albo o winie użytkownika wieczystego – wtedy odma-wia przedłużenia tych terminów.
Należy zwrócić uwagę na zasadniczą, z punktu widzenia użytkownika wie-czystego, rolę postępowania wniosko-wego o przedłużenie terminów zabudo-wy. Tylko bowiem w tym postępowaniu istotna jest argumentacja użytkownika wieczystego, wskazująca na to, że termi-ny zabudowy nie mogły być dotrzymane z przyczyn od niego niezależnych. Z ana-lizy orzeczeń sądowych wynika, że zde-cydowanie przeważa pogląd, iż zagadnie-nie winy użytkownika w zagadnie-niedotrzymaniu terminu ma znaczenie wyłącznie przy roz-patrywaniu wniosku o przedłużenie ter-minu zagospodarowania, natomiast nie ma znaczenia przy ustalaniu dodatkowych opłat rocznych, gdyż te ostatnie są konse-kwencją obiektywnie stwierdzonego faktu bezskutecznego upływu terminu zagospo-darowania nieruchomości. Przykładowo można wskazać wyroki: Nsa w Gdańsku z 12 lutego 2003 r. (II sa/Gd 429/00);
Wsa w Krakowie z 23 grudnia 2005 r.
(II sa/Kr 177/04); Nsa w Warszawie z 8 li-stopada 2006 r. (I OsK 1031/05); Wsa w Krakowie z 3 listopada 2008 r. (II sa/Kr 677/08), z 14 kwietnia 2010 r. (II sa/Kr 677/08) oraz z 28 maja 2010 r. (II sa/Kr 423/10); Wsa we Wrocławiu z 28 czerw-ca 2011 r. (II sa/Wr 178/11).
Właściciel nieruchomości nie może w za-sadzie odmówić wszczęcia postępowania
państwo i społeczeństwo Jacek Kisiel
w sprawie przedłużenia terminów zagospo-darowania nieruchomości ani w nieuzasad-niony sposób zwlekać z jego rozstrzygnię-ciem, gdyż nierozpatrzenie tego wniosku uniemożliwia mu skuteczne egzekwowa-nie postanowień umowy. Tak stwierdził Nsa w wyroku z 22 marca 1993 r. (I sa 1382/92): „Mimo że wniosek ten nie zo-stał dotychczas w ogóle rozpatrzony, orga-ny kilkakrotnie orzekały o nałożeniu do-datkowej opłaty rocznej […]. Zważywszy na prawne następstwo tych działań, pro-wadzące do wyłączenia orzekania w spra-wie takiej opłaty w razie przedłużenia terminu zabudowy działki, pozostawie-nie bez rozpatrzenia wniosku […] i orze-kanie w sprawie dodatkowej opłaty rocz-nej […] należy uznać za istotne naruszenia prawa materialnego, co uzasadniało uchy-lenie decyzji organów obu instancji […]”.
Czy można odstąpić od zastosowania sankcji?
Podjęcie przez właściciela rozstrzygnię-cia, zgodnie z którym przyczyny nieza-gospodarowania nieruchomości w termi-nach ustalonych w umowie leżą po stronie użytkownika wieczystego (lub sytuacja, gdy użytkownik wieczysty nie skorzystał z możliwości złożenia wniosku o przedłu-żenie terminu zabudowy), stawia go przed alternatywą: czy zastosować wobec użyt-kownika wieczystego jedną z przewidzia-nych przez ustawodawcę sankcji (w posta-ci dodatkowej opłaty rocznej lub rozwią-zania umowy użytkowania wieczystego), czy też odstąpić od tych sankcji i wyzna-czyć termin dodatkowy, o którym mowa w art. 63 ust. 1 ugn?
Wybór ten jest o tyle nieoczywisty, że orzecznictwo polskich sądów nie jest w tej
materii zgodne. Można bowiem mówić o ugruntowaniu się dwóch linii orzecz-niczych. Pierwsza z nich, jeszcze do nie-dawna dominująca, zakłada, że właściwy organ decyzję o ustaleniu dodatkowej opła-ty rocznej podejmuje w ramach uznania administracyjnego. Interpretacja ta zakła-da, że organ ma swobodę w decydowaniu, czy w okolicznościach konkretnej sprawy należy ustalić dodatkową opłatę roczną, czy też można od tej sankcji odstąpić, by-leby podjęte rozstrzygnięcie było należycie uzasadnione okolicznościami danej spra-wy. Pod koniec ubiegłej dekady pojawiła się jednak nowa linia orzecznicza, uznają-ca, że niezagospodarowanie nieruchomo-ści w terminie jest wyłączną przesłanką, po spełnieniu której organ ma obowią-zek egobowią-zekwowania postanowień umowy przez zastosowanie jednej z przewidzia-nych w ustawie sankcji. Jego decyzja ma więc charakter fakultatywny, czyli pole-ga na wyborze pomiędzy zastosowaniem sankcji w postaci ustalenia dodatkowych opłat rocznych a sankcji w postaci rozwią-zania umowy użytkowania wieczystego.
Koncepcja uznania administracyjnego
W związku z tym, że w przepisie art. 63 ust. 2 ugn, który brzmi: „w przypadku nie-dotrzymania terminów […] mogą być usta-lone dodatkowe opłaty roczne obciążają-ce użytkownika wieczystego, niezależnie od opłat z tytułu użytkowania wieczyste-go […]” zostało użyte słowo „może”, część składów orzekających doszła do wniosku, że decyzja o ustaleniu dodatkowej opła-ty rocznej podejmowana jest w ramach uznania administracyjnego. Tak rozstrzy-gnął Nsa w wyroku z 23 września 1993 r.
egzekwowanie terminów realizacji inwestycji państwo i społeczeństwo
(I sa 4/93): „Oznacza to, że organ ten działa [ustalając dodatkową opłatę rocz-ną – przyp. J.K.] według uznania admi-nistracyjnego, a więc ma prawo wybo-ru treści rozstrzygnięcia sprawy, byleby wybór ten nie był dowolny i został nale-życie uzasadniony okolicznościami spra-wy. W takim wypadku uzasadnienie po-winno wskazywać, dlaczego takie a nie inne rozstrzygnięcie zostało wybrane”.
Podobnie orzekały inne sądy administra-cyjne: Nsa w Gdańsku w wyroku z 12 lu-tego 2003 r. (II sa/Gd 429/00); Nsa w wyroku z 23 grudnia 2005 r. (I OsK 623/06); Wsa w Warszawie w wyroku z 16 maja 2007 r. (II sa/Wa 320/07); Wsa we Wrocławiu w wyroku z 7 maja 2008 r.
(II sa/Wr 356/07); Wsa w Olsztynie w wyroku z 18 października 2011 r.
(II sa/Ol 686/11).
Wart podkreślenia jest również argu-ment zwolenników koncepcji uznania administracyjnego, zawarty między in-nymi w wyroku Nsa z 25 marca 2014 r.
(I OsK 2150/12), zgodnie z którym wła-ściwy organ powinien mieć możliwość od-stąpienia od ustalenia dodatkowej opła-ty rocznej z uwagi na problem skupienia w ramach jednej instytucji uprawnień do wpływania na przebieg (okres trwania) procesu inwestycyjnego i do wydawania rozstrzygnięć o charakterze sankcyjnym.
Zdaniem sądu, niedopuszczalna jest sy-tuacja, gdy organ (np. prezydent miasta wydający decyzję o pozwoleniu na budo-wę), prowadząc przewlekle postępowanie
administracyjne, mające wpływ na reali-zację procesu inwestycyjnego, przyczynia się do przekroczenia terminów zabudowy, a w następstwie tego przekroczenia ten sam organ (wykonując uprawnienia wła-ścicielskie) ustala dodatkową opłatę rocz-ną. Takie działanie organu nosiłoby bo-wiem znamiona nadużycia prawa. Z kolei autorzy komentarza do ustawy zarzucili uregulowaniu art. 63 ust. 4 ugn niezgod-ność z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolno-ści2 „[…] gdyż o prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym rozstrzyga organ będący jednocześnie reprezentantem stro-ny umowy”3.
Koncepcja decyzji fakultatywnej Pogląd, że decyzja o ustaleniu dodatko-wej opłaty rocznej ma charakter uzna-nia administracyjnego został zakwestio-nowany w wielu wyrokach, tworzących nową linię orzeczniczą. Wedle tej linii, art. 63 ust. 2 ugn daje podstawę do orze-kania organu w ramach tak zwanej decy-zji fakultatywnej, która zakłada, że wła-ściwy organ, w przypadku niezagospo-darowania nieruchomości w terminach ustalonych w umowie użytkowania wie-czystego może wybrać jedynie pomiędzy tym, czy ma zastosować sankcję w posta-ci ustalenia dodatkowej opłaty rocznej, czy też rozwiązać umowę o oddanie nie-ruchomości w użytkowanie wieczyste.
Kwestia przyczyn przekroczenia termi-nów, a mianowicie: czy były one zależne,
2 DzU.1993.61.284 ze zm.
3 J. Jaworski, A. Prusaczyk, A. Tułodziecki, M. Wolanin [w]: Ustawa o gospodarce nieruchomościami.
Komentarz, art. 63, s. 256, Warszawa 2009.
państwo i społeczeństwo Jacek Kisiel
czy też niezależne od użytkownika wieczy-stego, rozpatrywana jest w ramach postę-powania, o którym mowa w art. 62 ust. 4 ugn, to jest o przedłużenie tych termi-nów. Tym samym każde zawinione prze-kroczenie terminów obliguje właściciela nieruchomości do wszczęcia wskazanych wyżej działań dyscyplinujących użytkow-nika wieczystego. Ta linia orzecznicza jest szczególnie widoczna w wyrokach Wsa w Krakowie: z 15 lutego 2008 r. (II sa/
Kr 543/07), z 3 listopada 2008 r. (II sa/
Kr 677/08), z 28 maja 2010 r. (II sa/Kr 423/10), z 20 listopada 2012 r. (II sa/Kr 419/10) oraz z 3 stycznia 2013 r. (II sa/Kr 1502/12), ale przyjęły ją też inne sądy, mię-dzy innymi: Wsa w Warszawie w wyroku z 28 kwietnia 2011 r. (I sa/Wa 2490/10);
Wsa we Wrocławiu w wyroku z 28 czerw-ca 2011 r. (II sa/Wr 178/11) i z 19 wrze-śnia 2012 r. (II sa/Wr 407/12).
sądy, opowiadające się za koncepcją de-cyzji fakultatywnej, zwracają uwagę, że w sprawach gospodarowania nierucho-mościami stanowiącymi własność skarbu Państwa oraz jednostek samorządu tery-torialnego organy administracji obowią-zane są do działania w sposób zgodny z za-sadami prawidłowej gospodarki, o któ-rych mówi art. 12 ugn. Ponadto zwraca się w tym kontekście uwagę na treść art. 23 ust. 1 pkt 5 ugn, który statuuje obowią-zek wykonywania czynności związanych z naliczaniem należności za nieruchomości udostępniane z zasobu oraz prowadzenia windykacji tych należności. Ustawodawca nie tylko nakłada na odpowiednie organy
obowiązek ustalania i dochodzenia należ-ności tych jednostek, ale – jak zauważył Wsa w Krakowie w wyroku z 20 listo-pada 2012 r. (II sa/Kr 419/10) – wska-zuje także na konsekwencję niedopeł-nienia tych obowiązków, jaką może być zarzut naruszenia dyscypliny finansów publicznych. Mówi o tym art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 2004 r. o odpowie-dzialności za naruszenie dyscypliny finan-sów publicznych4, zgodnie z którym, na-ruszeniem dyscypliny finansów publicz-nych jest nieustalenie należności skarbu Państwa, jednostki samorządu terytorial-nego lub innej jednostki sektora finansów publicznych albo ustalenie takiej należ-ności w wysokości niższej niż wynikają-ca z prawidłowego obliczenia.
Swobodne uznanie
kontra decyzja fakultatywna Z samego faktu przekroczenia terminów za-budowy nie można wywodzić bezwzględ-nego prawa właściciela do zastosowania sankcji wobec użytkownika wieczyste-go. Co prawda koncepcja decyzji fakul-tatywnej zakłada, że każde przekrocze-nie terminów zabudowy, bez względu na jego przyczyny, daje podstawę do usta-lenia dodatkowej opłaty rocznej. Należy jednak pamiętać, że wniosek użytkownika wieczystego o przedłużenie terminów za-budowy wstrzymuje działania właściciela nieruchomości zmierzające do zastosowa-nia sankcji co najmniej do czasu jego roz-patrzenia. Oczywiście pozytywne rozpa-trzenie wniosku i przedłużenie terminów
4 DzU.2013.168 j.t.
egzekwowanie terminów realizacji inwestycji państwo i społeczeństwo
zagospodarowania nieruchomości kończy sprawę przekroczenia terminów, a przy-najmniej kończy ją do czasu upływu ter-minów przedłużonych. Bardziej intere-sująca jest jednak sytuacja, gdy wniosek zostanie rozpatrzony negatywnie, a tym samym zostanie rozstrzygnięte, że termi-ny zostały przekroczone z przyczyn zależ-nych od użytkownika wieczystego.
Koncepcja swobodnego uznania zakła-da, że negatywne rozpatrzenie wniosku o przedłużenie terminów zagospodarowa-nia nieruchomości nie oznacza, że właści-wy organ automatycznie powinien wszcząć postępowanie administracyjne o ustale-nie dodatkowej opłaty rocznej. Użyte zaś w art. 63 ust. 2 ugn słowo „może” oznacza, że właściwy organ może opłatę ustalić lub może od jej ustalenia odstąpić (należy przy-jąć, że odstąpienie od ustalenia tej opła-ty oznacza skorzystanie przez właściciela nieruchomości z dyspozycji art. 63 ust. 1 ugn, tj. wyznaczenie terminów dodatko-wych), a każde rozstrzygnięcie będzie wła-ściwe, byle było odpowiednio uzasadnio-ne. Znalezienie przekonywającego uzasad-nienia dla odstąpienia, w tej sytuacji – od ustalenia dodatkowej opłaty rocznej, jest jednak problematyczne. Jednym z głów-nych argumentów zwolenników koncep-cji swobodnego uznania jest bowiem to, że przyczyną niedotrzymania terminów zagospodarowania nieruchomości może być przewlekłość procedur mających na celu przygotowanie i przeprowadzenie in-westycji budowlanej, na którą to przewle-kłość użytkownik może nie mieć wpływu.
Ten argument musi być jednak odrzuco-ny, gdyż kwestia tego, czy przyczyny nie-dotrzymania terminów były zależne, czy też niezależne od działań użytkownika
wieczystego, powinna być rozpatrywa-na (wyłącznie) w postępowaniu wniosko-wym o przedłużenie terminów zagospo-darowania nieruchomości. Jeżeli bowiem przyczyny te są niezależne od użytkowni-ka wieczystego, to postępowanie admini-stracyjne o ustalenie dodatkowej opłaty rocznej nie powinno być w ogóle wszczęte.
Jeśli zaś są zależne od użytkownika wie-czystego, to trudno znaleźć przekonywa-jące uzasadnienie dla odstąpienia od usta-lenia dodatkowej opłaty rocznej.
Z tego względu opowiadam się za słusz-nością koncepcji decyzji fakultatywnej.
Uważam, że jeśli w postępowaniu o prze-dłużenie terminów zagospodarowania nie-ruchomości zostanie stwierdzona wina użytkownika wieczystego, to właściwy organ ma obowiązek egzekwowania termi-nów zabudowy, wynikający wprost z tre-ści art. 12 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 5 ugn. Użyte zaś w treści art. 63 ust. 2 ugn słowo „może” oznacza, że właściwy organ może albo ustalić dodatkową opłatę rocz-ną, albo rozwiązać umowę użytkowania wieczystego. Nie znajduję także odpowied-nio uzasadodpowied-nionych argumentów, przema-wiających za możliwością odstąpienia od wymierzenia dodatkowej opłaty rocznej (albo odpowiednio od rozwiązania umowy użytkowania wieczystego), w sytuacji, gdy do przekroczenia terminów zabudowy do-szło z przyczyn zależnych od użytkowni-ka wieczystego. rodzi się jednak pyta-nie, czy przepis art. 63 ust. 1 ugn, który mówi o możliwości wyznaczenia przez właściciela nieruchomości terminów do-datkowych, ma w ogóle rację bytu w kon-cepcji decyzji fakultatywnej? Inaczej mó-wiąc, czy przyjęcie tej koncepcji nie spo-woduje, że przepis ten stanie się martwy?
państwo i społeczeństwo Jacek Kisiel
Moim zdaniem, przepis mówiący o termi-nie dodatkowym ma swoje istotne miej-sce w ramach koncepcji decyzji fakulta-tywnej. aby uzasadnić to twierdzenie, niezbędne będzie omówienie wybranych elementów procedury ustalania dodatko-wej opłaty rocznej.
Sankcje za lata ubiegłe
artykuł 63 ust. 3 ugn stanowi, że wyso-kość dodatkowej opłaty rocznej, o której mowa w ust. 2, wynosi 10% wartości nie-ruchomości gruntowej określonej na dzień ustalenia opłaty za pierwszy rok, po bez-skutecznym upływie terminu jej zagospo-darowania ustalonego w umowie lub decy-zji. Za każdy następny rok opłata podlega zwiększeniu o dalsze 10% tej wartości.
Przepis ten reguluje wysokość (pierwszej) dodatkowej opłaty rocznej oraz wysokość kolejnych dodatkowych opłat rocznych.
Z kolei z art. 64 ust. 1 ugn, który stano-wi, że obowiązek ponoszenia dodatko-wych opłat rocznych powstaje z dniem 1 stycznia roku następującego po bezsku-tecznym upływie terminów zagospoda-rowania nieruchomości gruntowej usta-lonych w umowie lub decyzji, precyzuje moment, w którym powstaje obowiązek ponoszenia tych opłat.
W praktyce ustalania przez organy do-datkowych opłat rocznych pojawił się pro-blem, który wynika z opieszałości niektó-rych organów, skutkującej sytuacjami nie-należącymi bynajmniej do rzadkości (jak wynika z lektury orzeczeń sądowych oraz praktyki autora tego artykułu), gdy wła-ściwy organ wydaje decyzję ustalającą do-datkowe opłaty roczne nie w pierwszym roku po bezskutecznym upływie termi-nów zagospodarowania nieruchomości,
lecz dopiero po kilku latach od momentu bezskutecznego upływu tych terminów.
aby lepiej zobrazować to zagadnienie, rozważmy następującą hipotetyczną sytu-ację. W umowie o oddanie w użytkowa-nie wieczyste w użytkowa-nieruchomości termin za-kończenia zabudowy ustalono na 31 grud-nia 2010 r. Użytkownik wieczysty nie do-trzymał tego terminu (z przyczyn od niego zależnych). Właściciel nieruchomości wszczął postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia dodatkowej opłaty rocznej dopiero w 2014 r. W ramach po-stępowania administracyjnego (wszczęte-go w 2014 r.) ustalono, że użytkownik wie-czysty nie dotrzymał terminu zabudowy, a nieruchomość pozostaje niezabudowana.
Wątpliwość interpretacyjna dotyczy zagadnienia, czy organ wydający decyzję w 2014 r. powinien ustalić dodatkową opła-tę roczną za 2011 r. – to jest za pierwszy rok po bezskutecznym upływie terminu jej zagospodarowania, czy też może za 2014 r.
– to jest rok, w którym organ wyda decy-zję. Zagadnienie to ma doniosłe znacze-nie, gdyż od jego rozstrzygnięcia zależy, czy do ustalenia wysokości dodatkowej opłaty rocznej – w odniesieniu do przy-jętego tu przykładu – zostanie przyjęta wartość nieruchomości z 2011 r., to jest pierwszego roku, gdy zaistniała hipote-tyczna możliwość ustalenia pierwszej do-datkowej opłaty rocznej, czy też wartość z 2014 r. Wiadomo bowiem, że wartość nieruchomości może zmieniać się w cza-sie, w związku z czym obie te wartości nie będą zapewne takie same.
Wsa w Krakowie w wyroku z 15 lu-tego 2008 r. (II sa/Kr 543/07) stwier-dził, że przepis ten należy interpretować w ten sposób, iż wartość nieruchomości
egzekwowanie terminów realizacji inwestycji państwo i społeczeństwo
egzekwowanie terminów realizacji inwestycji państwo i społeczeństwo