Kodeks postêpowania karnego Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR
PRZEPISY OGÓLNE Art. 1
Art. 2.
Art. 3.
Niniejszy Kodeks normuje tryb postêpowania karnego w S¹dach i Prokuraturach Wojskowych Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
S¹dom Wojskowym Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR podlegaj¹ spra-wy o przestêpstwa pope³nione przez:
a) ¿o³nierzy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR,
b) jeñców wojennych i zak³adników, pozostaj¹cych pod nadzorem admi-nistracji wojskowej Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR,
c) inne osoby na podstawie szczegó³owych przepisów prawa w spra-wach o przestêpstwa, okreœlone w tych przepisach.
Odpowiedzialnoœci karnej podlega ten, kto dopuszcza siê czynu za-bronionego pod groŸb¹ kary przez ustawê, obowi¹zuj¹c¹ w czasie jego pope³nienia.
Je¿eli w czasie wyrokowania obowi¹zuje ustawa inna ni¿ w czasie po-pe³nienia przestêpstwa, wówczas stosuje siê ustawê now¹; jednak¿e na-le¿y zastosowaæ ustawê dawn¹, je¿eli jest wzglêdniejsza dla sprawcy.
Kara, ju¿ wymierzona, lecz jeszcze nie wykonana, nie ulega wyko-naniu, je¿eli wed³ug nowej ustawy czyn objêty wyrokiem nie jest prze-stêpstwem.
Ustawê, wydan¹ z powodu wyj¹tkowych stosunków faktycznych, sto-suje siê do czynów pope³nionych w czasie jej mocy obowi¹zuj¹cej, choæby nawet straci³a moc z powodu zmiany tych stosunków.
Pozbawienie wolnoœci i areszt ¿o³nierza mo¿e nast¹piæ jedynie w przypadkach i w sposób przewidziany przez niniejszy Kodeks lub przez przepisy dyscyplinarne, ustalone w regulaminach wojskowych i rozkazach Naczelnego Wodza Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
Prokurator Wojskowy obowi¹zany jest wszcz¹æ postêpowanie karne w ka¿dym przypadku pope³nienia przestêpstwa.
W przypadkach mniejszej wagi, gdy z³a wola sprawcy jest nieznacz-na, a skutki czynu ma³o wa¿ne, Prokurator mo¿e nie wszczynaæ postê-powania karnego, a wszczête mo¿e on lub S¹d umorzyæ.
Postêpowanie karne nie mo¿e byæ wszczête, a wszczête winno byæ umorzone w nastêpuj¹cych wypadkach:
a) œmierci oskar¿onego, za wyj¹tkiem wypadku przewidzianego w ar-tykule 246 niniejszego Kodeksu,
b) przedawnienia,
c) braku znamion przestêpstwa w czynie zarzuconym oskar¿onemu, d) uznania oskar¿onego niepoczytalnym,
e) amnestji, przewiduj¹cej umorzenie danego rodzaju spraw.
Osoby, w stosunku do których zapad³ wyrok, nie mog¹ byæ poci¹-gniête do odpowiedzialnoœci karnej za czyny objête wyrokiem, za wy-j¹tkiem wypadków przewidzianych niniejszym Kodeksem.
S¹d nie mo¿e odmówiæ wymiaru sprawiedliwoœci pod pozorem nie-jasnoœci, niezupe³noœci, sprzecznoœci lub braku przepisów prawa.
Oskar¿enie przed S¹dem Wojskowym wnosi i popiera Prokurator Wojskowy. Rzecznikiem oskar¿enia mo¿e byæ równie¿ oficer, wyzna-czony przez Naczelnego Wodza Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
W toku postêpowania S¹d wydaje orzeczenia, które dziel¹ siê na wyroki i postanowienia.
Wyrok jest orzeczeniem S¹du powziêtym na rozprawie s¹dowej i koñcz¹cym postêpowanie w sprawie winy i kary.
Wszelkie inne orzeczenia S¹du, powziête na rozprawie lub na po-siedzeniu niejawnem, a nie maj¹ce charakteru zarz¹dzenia porz¹dkowe-go, s¹ postanowieniami.
Orzeczenia S¹dowe zapadaj¹ wiêkszoœci¹ g³osów.
S¹dy Wojskowe wydaj¹ wyroki w imieniu Narodu Polskiego.
Ustalenia, zawarte w orzeczeniach S¹dów Powszechnych, nie wi¹¿¹ S¹du Wojskowego.
W toku œledztwa i dochodzenia Prokurator, Oficer Œledczy i osoba prowadz¹ca dochodzenia wydaj¹ postanowienia.
Urzêdowym jêzykiem w postêpowaniu karnym jest jêzyk polski.
Z oskar¿onymi, œwiadkami, bieg³ymi i innemi powo³anemi przez S¹d osobami nie w³adaj¹cemi jêzykiem polskim S¹d porozumiewa siê w ich jêzyku ojczystym, za poœrednictwem t³umacza.
Akt oskar¿enia winien byæ dorêczony oskar¿onemu w przek³adzie na jego jêzyk ojczysty. Wszelkiego rodzaju dokumenty i oœwiadczenia mog¹ byæ sk³adane przez ka¿d¹ z bior¹cych udzia³ w sprawie osób w jej ojczystym jêzyku, je¿eli tylko stwierdzono, ¿e osoba ta nie w³ada jêzy-kiem polskim.
Wymiar sprawiedliwoœci w Polskich Si³ach Zbrojnych w ZSRR sprawuj¹ S¹d Wojskowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR i S¹dy Polowe.
S¹dy Wojskowe Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR stoj¹ na stra¿y pra-worz¹dnoœci, dyscypliny i honoru, ¿o³nierza, d¹¿¹ do wychowania ¿o³nie-rzy w duchu mi³oœci Ojczyzny, wiernoœci p¿o³nie-rzysiêdze ¿o³nierskiej i uczci-wego stosunku do swych wojskowych i obywatelskich obowi¹zków.
Sêdziowie wojskowi s¹ w sprawowaniu czynnoœci sêdziowskich nie-zawiœli i podlegaj¹ jedynie prawu, kieruj¹ siê swym sumieniem i dobrem Narodu Polskiego.
Naczelny Wódz Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR powo³uje S¹d Woj-skowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR, mianuje Prezesa S¹du, zastêpcê Prezesa i sêdziów.
Naczelny Wódz Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR tworzy przy po-szczególnych jednostkach wojskowych S¹dy Polowe, okreœla ich kom-petencjê i mianuje, na wniosek Prezesa S¹du Wojskowego Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR, ich Przewodnicz¹cych oraz sêdziów.
W³aœciwoœæ miejscowa S¹dów Polowych obejmuje obszar rozkwa-terowania danych jednostek wojskowych.
W przypadku, gdy oskar¿onymi s¹ ¿o³nierze lub ¿o³nierze i osoby cy-wilne, w³aœciwoœæ S¹du okreœla siê wed³ug przynale¿noœci oskar¿one-go do jednostki wojskowej.W przypadku, gdy oskar¿onymi s¹ wy³¹cz-nie osoby cywilne, w³aœciwym jest S¹d jednostki wojskowej, w rejowy³¹cz-nie której zosta³o pope³nione przestêpstwo.
Je¿eli w³aœciwych jest kilka S¹dów, obowi¹zuj¹ nastêpuj¹ce zasady:
a) w przypadku w³aœciwoœci równorzêdnych S¹dów sprawa podlega w³aœciwoœci S¹du, w którym toczy siê ju¿ postêpowanie, a je¿eli po-Art. 15.
Art. 16.
Art. 17.
Art. 18.
Art. 19.
Art. 20.
Art. 21.
Art. 22.
Ustrój i w³aœciwoœæ S¹dów Wojskowych
stêpowanie nie zosta³o jeszcze wszczête, S¹dowi tej jednostki woj-skowej, w rejonie której ujawniono przestêpstwo,
b) w przypadku w³aœciwoœci S¹dów pozostaj¹cych do siebie w stosun-ku podleg³oœci w³aœciwym jest S¹d Wy¿szy.
S¹d Wojskowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR mo¿e przekazaæ sprawê S¹dowi niew³aœciwemu, gdy uwa¿a, ¿e takie przekazanie wp³y-nie na szybsze i sprawwp³y-niejsze rozpatrzewp³y-nie sprawy.
Prokuratura Wojskowa stoi na stra¿y prawa i dyscypliny wojskowej oraz œciga tych, którzy je naruszaj¹.
Prokuratorzy Wojskowi pe³ni¹ czynnoœci oskar¿ycieli publicznych przed S¹dami Wojskowymi oraz wspó³dzia³aj¹ w wymiarze sprawiedli-woœci w sposób prawem okreœlony.
Na czele Prokuratury Wojskowej stoi Naczelny Wódz Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
Jego sta³ym zastêpc¹ w tych sprawach jest Prokurator Wojskowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
Organami Prokuratury Wojskowej s¹ Prokuratorzy i Oficerowie œledczy.
Naczelny Wódz Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR tworzy Prokura-tury Wojskowe przy poszczególnych jednostkach wojskowych, okreœla ich kompetencje i — na wniosek Prokuratora Wojskowego Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR — mianuje Prokuratorów Wojskowych i Oficerów œledczych.
Prokurator Wojskowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR sprawuje nadzór nad dzia³alnoœci¹ Prokuratorów wojskowych. Mo¿e on uchy-liæ i zmieniæ wszelkie ich postanowienia i zarz¹dzenia, zleciæ im po-szczególne czynnoœci, a tak¿e we w³asnym zakresie dokonywaæ czyn-noœci nale¿¹cych do ich w³aœciwoœci. Prokurator Wojskowy Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR mo¿e zleciæ Prokuratorowi Wojskowemu do-konanie czynnoœci lub prowadzenie œledztwa w sprawach nale¿¹cych do jego w³aœciwoœci lub do w³aœciwoœci innego Prokuratora Wojsko-wego.
Prokuratorzy Wojskowi podlegaj¹ w zakresie s³u¿bowym Prokura-torom bezpoœrednio wy¿szym, w zakresie zaœ wojskowym dowódcom odpowiednich jednostek.
Art. 23.
Art. 24.
Art. 25.
Art. 26.
Art. 27.
Art. 28.
Art. 29.
Ustrój Prokuratury Wojskowej
13 Z Dziejów Prawa
Art. 30.
Art. 31.
Art. 32.
Art. 33.
Art. 34.
Art. 35.
Art. 36.
Art. 37.
Art. 38.
Oficerowie œledczy podlegaj¹ w zakresie s³u¿bowym i wojskowym w³aœciwym Prokuratorom.
Prokuratorzy Wojskowi oraz Oficerowie œledczy s¹ niezawiœli od S¹du.
S¹d orzeka w sk³adzie trzech sêdziów: przewodnicz¹cego i dwóch sêdziów lub dwóch ³awników, powo³anych z listy ³awników przez Prze-wodnicz¹cego S¹du.
Przewodniczyæ na rozprawie mo¿e równie¿ Sêdzia, wyznaczony przez Przewodnicz¹cego S¹du, a w wyj¹tkowych przypadkach — ³aw-nik wyznaczony przez Zwierzch³aw-nika S¹dowego.
W sprawach, w których oskar¿onymi s¹ oficerowie, ³awnikami mog¹ byæ wy³¹cznie oficerowie, nie ni¿si stopniem od oskar¿onego.
W razie koniecznoœci zamiany chocia¿by jednego z sêdziów w toku rozprawy lub posiedzenia niejawnego — winny one byæ przeprowadzo-ne od pocz¹tku.
Sêdzia winien byæ wy³¹czony, je¿eli:
a) jest bezpoœrednio zainteresowany w wyniku sprawy,
b) jest ma³¿onkiem, krewnym lub powinowatym do drugiego stopnia w linji prostej lub bocznej osoby bezpoœrednio zainteresowanej w wy-niku sprawy,
c) bra³ udzia³ w sprawie w charakterze œwiadka, bieg³ego, osoby pro-wadz¹cej dochodzenie, Oficera œledczego, Prokuratora i obroñcy.
W przypadkach przewidzianych art. 34 niniejszego Kodeksu Sêdzia obowi¹zany jest sam siê wy³¹czyæ.
W przypadkach przewidzianych w art. 34 niniejszego Kodeksu, jak równie¿ gdy zachodz¹ w¹tpliwoœci co do bezstronnoœci Sêdziego, S¹d z w³asnej inicjatywy lub na uzasadniony wniosek Prokuratora, obroñcy lub oskar¿onego winien wy³¹czyæ Sêdziego.
Zarzuty co do sk³adu S¹du winny byæ zg³oszone najpóŸniej przy roz-poczêciu przewodu s¹dowego.
PóŸniejsze zg³oszenie zarzutów jest dopuszczalne tylko wówczas, gdy przyczyny uzasadniaj¹ce wy³¹czenie sta³y siê wiadome osobie zg³a-szaj¹cej zarzuty dopiero w toku rozprawy.
W g³osowaniu w sprawie wy³¹czenia Sêdzia, w stosunku do które-go zg³oszony zosta³ zarzut, udzia³u nie bierze. W razie równoœci g³osów Sêdzia zostaje wy³¹czony.
SK£AD S¥DU
Art. 39.
Art. 40.
Art. 41.
Art. 42.
Art. 43.
Art. 44.
Art. 45.
Przepisy art. 34, 35, 36 i 37 niniejszego Kodeksu maj¹ odpowiednie zastosowanie do Prokuratora, Oficera œledczego, sekretarza S¹du, t³u-maczy i bieg³ych.
Obroñc¹ przed S¹dem Wojskowym mo¿e byæ tylko ¿o³nierz Polskich Si³ Zbrojnych w ZSRR.
W ka¿dej sprawie przed S¹dem Wojskowym przys³uguje oskar¿o-nemu prawo wybraæ sobie obroñcê, który winien byæ dopuszczony do udzia³u w rozprawie. Udzia³ obroñcy w sprawie, w toku dochodzenia lub œledztwa oraz na posiedzeniach niejawnych S¹du jest niedopuszczalne.
Udzia³ obroñcy na rozprawie jest obowi¹zkowy, je¿eli:
a) w rozprawie bierze udzia³ Prokurator,
b) oskar¿ony jest g³uchy, niemy lub posiada inne u³omnoœci fizyczne, któ-re pozbawiaj¹ go mo¿noœci normalnej obrony,
c) przestêpstwo zarzucone oskar¿onemu jest zagro¿one kar¹ œmierci, d) oskar¿ony nie ma lat 18,
e) sprawa rozpatrywana jest zaocznie.
W przypadkach wymienionych w punktach a) i c) niniejszego arty-ku³u przys³uguje oskar¿onemu prawo zrzeczenia siê obroñcy.
Jeœli oskar¿ony nie dokona³ wyboru obroñcy, wyznacza go przewod-nicz¹cy S¹du na proœbê oskar¿onego lub z w³asnej inicjatywy, gdy udzia³ obroñcy w sprawie jest obowi¹zkowy.
Dla dwóch lub wiêcej oskar¿onych w tej samej sprawie mo¿e byæ wyznaczony jeden obroñca, gdy obrona jednego oskar¿onego nie stoi w sprzecznoœci z interesem innych oskar¿onych.
Celem zapobie¿enia uchylenia siê oskar¿onego od œledztwa i S¹du lub zatarcia œladów przestêpstwa Prokurator, Oficer œledczy, osoba pro-wadz¹ca dochodzenie lub S¹d stosuj¹ wobec oskar¿onego œrodek za-pobiegawczy.
Œrodkami zapobiegawczymi s¹:
a) zobowi¹zanie niewydalania siê z rejonu rozkwaterowania oddzia³u, b) oddania pod nadzór dowódcy,
c) areszt domowy, d) areszt.
OBROÑCY
ŒRODKI ZAPOBIEGAWCZE
13*
Art. 46.
Art. 47.
Art. 48.
Art. 49.
Art. 50.
Art. 51.
Art. 52.
Zobowi¹zanie niewydalania siê z rejonu rozkwaterowania oddzia³u stosuje siê wobec oficerów.
Zobowi¹zany nie ma prawa wydalaæ siê poza rejon rozkwaterowa-nia swego oddzia³u bez zezwolerozkwaterowa-nia organu, który zastosowa³ œrodek zapobiegawczy.
Oddanie pod nadzór dowódcy stosuje siê wobec szeregowych.
Postanowienie o oddaniu pod nadzór dorêcza siê dowódcy, który winien pisemnie poœwiadczyæ o przyjêciu oskar¿onego pod swój nad-zór.
Oddanego pod nadzór dowódca nie zwalnia z rejonu rozkwaterowa-nia oddzia³u, nie wysy³a pojedynczo na roboty poza oddzia³em, nie wy-znacza na wartê, nie wysy³a do ubezpieczenia bojowego i na inne od-powiedzialne funkcje.
Areszt domowy stosuje siê wobec oficerów.
Polega on na pozbawieniu oskar¿onego oficera prawa opuszczania domu w czasie pozas³u¿bowym.
Areszt jest tymczasowym pozbawieniem wolnoœci w areszcie pu³-kowym lub innym albo te¿ w wiêzieniu.
Przy wyborze œrodka zapobiegawczego nale¿y braæ pod uwagê:
a) wagê przestêpstwa,
b) wa¿koœæ dowodów i poszlak œwiadcz¹cych przeciwko oskar¿onemu lub podejrzanemu,
c) obawê uchylenia siê oskar¿onego lub podejrzanego od œledztwa i S¹du,
d) obawê matactwa ze strony oskar¿onego lub podejrzanego.
Œrodki zapobiegawcze stosuje siê wobec osób poci¹gniêtych do od-powiedzialnoœci karnej.
W przypadkach wyj¹tkowych œrodki zapobiegawcze mog¹ byæ za-stosowane równie¿ wobec podejrzanego, przed poci¹gniêciem go do odpowiedzialnoœci karnej; je¿eli zastosowano areszt jako œrodek zapo-biegawczy, nie mo¿e up³yn¹æ od chwili aresztowania do chwili wyda-nia postanowiewyda-nia o poci¹gniêciu do odpowiedzialnoœci karnej czasokres d³u¿szy ani¿eli 10 dni.
O zastosowaniu œrodka zapobiegawczego sporz¹dza siê umotywo-wane postanowienia.
W postanowieniu nale¿y ukazaæ przestêpstwo, o którego pope³nie-nie oskar¿a siê lub podejrzewa dan¹ osobê, oraz motywy zastosowania danego œrodka zapobiegawczego.
Postanowienie o zastosowaniu œrodka zapobiegawczego winno byæ og³oszone osobie, wobec której zastosowano œrodek zapobiegawczy, co nale¿y stwierdziæ jej podpisem na postanowieniu.
Wydaj¹c postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, Oficer œled-czy przedstawia je niezw³ocznie Prokuratorowi dla zatwierdzenia.
W przypadku odmowy zatwierdzenia, aresztowany podlega natych-miastowemu zwolnieniu, równie¿ w braku zatwierdzenia podlega on zwolnieniu po up³ywie 24 godzin od chwili aresztowania.
Zastosowany œrodek zapobiegawczy winien byæ zamieniony na
³agodniejszy, je¿eli odpad³a koniecznoœæ stosowania surowszego œrod-ka zapobiegawczego.
W przypadku naruszenia przez oskar¿onego lub podejrzanego obo-wi¹zków wynikaj¹cych z zastosowanego wzglêdem niego œrodka zapo-biegawczego, mo¿e on byæ zamieniony na surowszy.
O zmianie œrodka zapobiegawczego winno byæ sporz¹dzone umo-tywowane postanowienie.
Przestêpcê, schwytanego na gor¹cym uczynku lub gdy okoliczno-œci wskazuj¹ na niego jako na sprawcê przestêpstwa czy te¿ osobê ukrywaj¹c¹ siê od wymiaru sprawiedliwoœci — mo¿e zatrzymaæ ka¿-dy, jednak¿e z obowi¹zkiem niezw³ocznego przekazania zatrzymanego w³aœciwym organom.
Dowodami s¹: zeznania œwiadków, opinie bieg³ych, dowody rzeczo-we, oglêdziny i do³¹czone do sprawy dokumenty oraz wyjaœnienia
oskar-¿onego.
Œwiadkami nie mog¹ byæ:
a) osoby, które ze wzglêdu na swe wady fizyczne lub psychiczne nie maj¹ mo¿noœci normalnego pojmowania zjawisk zewnêtrznych, b) duchowni co do okolicznoœci, o których dowiedzieli siê na spowiedzi, c) obroñca oskar¿onego co do okolicznoœci, o których siê od niego
do-wiedzia³ przy udzieleniu porady prawnej lub prowadzeniu sprawy.
O niezdolnoœci œwiadka do œwiadczenia z powodu wad fizycznych lub psychicznych orzekaj¹ biegli.
Ka¿da osoba wezwana w charakterze œwiadka obowi¹zana jest sta-wiæ siê i z³o¿yæ zeznania. W razie niestawiennictwa œwiadka, S¹d, Pro-kurator, Oficer œledczy i osoba prowadz¹ca dochodzenie mo¿e zarz¹-dziæ jego doprowadzenie.
Art. 53.
Art. 54.
Art. 55.
Art. 56.
Art. 57.
Art. 58.
Art. 59.
DOWODY
Œwiadek ma prawo uchyliæ siê od z³o¿enia zeznañ, gdy nale¿y on do osób bliskich oskar¿onego.
Do osób bliskich nale¿¹ osoby wyliczone w p. b) art. 34 niniejsze-go Kodeksu.
Œwiadek ma prawo odmówiæ odpowiedzi na poszczególne pytania, je¿eli udzielenie odpowiedzi mo¿e naraziæ jego lub jego bliskich na od-powiedzialnoœæ karn¹.
Bieg³ych powo³uje siê, gdy wyjaœnienie okolicznoœci sprawy wymaga wiadomoœci specjalnych.
Wezwanie bieg³ych jest obowi¹zkowe dla ustalenia przyczyn œmierci i uszkodzeñ cia³a, jak równie¿ dla stwierdzenia stanu umys³owego
oskar-¿onego lub œwiadka, gdy zachodzi uzasadniona w¹tpliwoœæ co do ich poczytalnoœci.
Osoba wezwana w charakterze bieg³ego obowi¹zana jest stawiæ siê na wezwanie, braæ udzia³ w oglêdzinach oraz wydaæ opinjê.
Przepisy art. 58, 59 i 60 niniejszego Kodeksu maj¹ tu odpowiednie zastosowanie.
W razie potrzeby S¹d, Prokurator lub Oficer œledczy mog¹ wezwaæ t³umaczy.
Przepisy art. 58, 59 i 60 niniejszego Kodeksu maj¹ tu odpowiednie zastosowanie.
Dowodami rzeczowymi s¹ przedmioty stanowi¹ce narzêdzia doko-nania przestêpstwa oraz wszelkie inne przedmioty lub dokumenty, któ-re mog¹ przyczyniæ siê do wyjaœnienia okolicznoœci sprawy i wykrycia osoby przestêpcy.
Dowody rzeczowe nale¿y po dokonaniu oglêdzin i sporz¹dzeniu do-k³adnego opisu wzi¹æ w przechowanie Prokuratury lub S¹du, albo od-daæ na przechowanie w³aœcicielowi lub innej osobie godnej zaufania, z obowi¹zkiem przedstawienia ich na ka¿de ¿¹danie i z zakazem ich zby-cia lub przekszta³cenia.
Jeœli dowodami rzeczowymi s¹ przedmioty ulegaj¹ce szybkiemu ze-psuciu, S¹d, Prokurator lub Oficer œledczy po dokonaniu ich oglêdzin i sporz¹dzeniu dok³adnego opisu zarz¹dza wydanie ich osobom upraw-nionym, a gdy nie uwa¿a tego za wskazane, odpowiednim instytucjom.
Instytucje te mog¹ byæ nastêpnie zobowi¹zane na mocy postanowienia S¹du, Prokuratora lub Oficera œledczego do zwrócenia osobom upraw-nionym takich samych przedmiotów lub ich równowartoœci w pieni¹-dzach.
Art. 60.
Art. 61.
Art. 62.
Art. 63.
Art. 64.
Art. 65.
Art. 66.