Sens życia
Odpowiedź na pytanie o sens życia należy do najtrudniejszych, bo sięga do rudymentów nie tylko ludzkiej egzystencji, ale także zagadki wszechświata. Pytanie o sens życia to równocześnie pytanie o cel życia, uznawane wartości, definicje szczęścia, strategie realizacji pra-gnień, a także metody radzenia sobie z niepowodzeniami (Ostrow-ska, 1998, 2004; 2007; 2009; 2010). Zadawalających odpowiedzi od wieków poszukują mędrcy i nauczyciele, filozofowie i teologowie, twórcy i wyznawcy wszystkich systemów religijnych i światopoglą-dowych, ludzie wykształceni i prości, dorośli i dzieci. Refleksja nad sensem życia w różnych jego wymiarach i konfiguracjach towarzyszy ludzkości od zarania. Współczesny człowiek, stojący w obliczu rewo-lucyjnych przemian cywilizacyjnych za sprawą globalnych przepły-wów idei, wartości oraz technologicznych rozwiązań, wśród których niebagatelną rolę odgrywają sieci internetowych powiązań i loty w kosmos, nadal nie uporał się z tajemnicą życia i śmierci (Głaz, 1998; Mariański, 2013; Smith, 2018).
Pytania, kim jestem, dokąd zmierzam, co powinienem robić, jaki jest sens i cel mojego życia, jaka jest geneza świata i dziejów ludzko-ści, a także co czeka mnie po śmierci – należą do najtrudniejszych zagadnień egzystencjalnych. Jak żyć, by życie miało sens, by przeżyć
je szczęśliwie w zgodzie z sobą i z innymi? W jakich wartościach lokować swoje wybory życiowe? To pytania najczęściej stawiane sobie i innym. Trafność każdorazowej decyzji jest nieweryfikowalna, ponieważ nigdy nie poznamy rezultatów niedokonanych wyborów.
Poczucie sensu życia podlega prawidłowościom rozwojowym, równolegle z poznawaniem samego siebie i otoczenia społecz-nego. Sens, którego człowiek poszukuje w swoich codziennych zmaga-niach, nie jest mu „z góry” dany, lecz musi być osobiście odnaleziony i osiągnięty. Poszukiwanie sensu, które oznacza potrzebę nadawania życiu znaczeń, jest procesem ciągłym i dynamicznym, warunkowa-nym zarówno sytuacją zewnętrzną, jak i osobistymi preferencjami poszukiwacza, stanowi konstytutywną część każdego ludzkiego dzia-łania (Heller, 2013). Sens życia poznajemy wtedy, gdy próbujemy odpowiedzieć na pytanie, po co i dlaczego istniejemy, kim chcemy być, do czego powinniśmy dążyć, co czynić, aby nasze życie było udane, szczęśliwe i spełnione. Niezależnie od teoretycznych trudności w definiowaniu sensu życia, filozoficznych pułapek i zagmatwań, sens życia jest dialogicznie sprzężoną rzeczywistością indywidualną i spo-łeczną (wspólnotową). Można go odnaleźć i utracić lub gonić za nim, jak za niedościgle znikającym punktem. Przeżywać z tego powodu chwile upojenia, radości i szczęścia lub odwrotnie: zawodu, porażki, niespełnionych nadziei i dołującego poczucia bezsensu.
Sens indywidualny jednostka odnajduje sama i – co ważniejsze – dla siebie samej. Sens społeczny odkrywa się we wspólnotowej więzi relacji z innymi. W społeczeństwie tradycyjnym (konserwatywnym) nie tylko style życie, systemy wartości, ale także wyobrażenia o sensie życia są powielane w pokoleniowym przekazie utrwalonej i konser-wującej tradycji. W takim systemie religia posiada znaczący autorytet, nadaje znaczenia i sensy, określa normy i wartości, definiuje dobro i zło, zachowania pożądane i deprecjonowane. Nie ma w nim zgody na indywidualizm i autonomię jednostki. Religia daje czytelną interpreta-cję życia indywidualnego i społecznego, dostarcza gotowych wzorów osobowych i wzorców etycznych. Religia chroni przed złem, nadaje znaczeń cierpieniu i życiowym niepowodzeniom, daje nadzieję na życie wieczne. Rutyną powielanych wzorów zachowań czyni codzien-ność znośną i akceptowalną. Tym samym sens życia indywidualnego i społecznego jawi się jako klarowna powinność i drogowskaz.
Dziecko w relacjach z innymi odkrywa, „kim jest”. Wraz z dora-staniem i oswajaniem świata wokół siebie pojawia się namysł nad tym, „kim będę”. Rodzinna i instytucjonalna socjalizacja wprowadza w świat wartości, kreśli bliższe i dalsze cele, podpowiada optymalne i za razem ideacyjne strategie. Pytanie o perspektywę własnego życia splata się z pytaniem o jego sens. Porażki życiowe, brak spełnienia, zawiedzione nadzieje, nieodwzajemniona miłość prowadzą do zane-gowania sensu życia. Życie traci sens, gdy pojawiają się niepowodzenia, brak wiary we własne możliwości, gdy zawodzi zdrowie i doświadcza się fizycznego czy duchowego cierpienia lub utraty bliskiej osoby. Cie-lesnych cierpień i psychicznego bólu nie sposób opisać, samemu ich nie zaznawszy. Słowami trudno adekwatnie przekazać subiektywne odczucia i doznania. Można je jedynie antycypować, przykładając, przy próbie zrozumienia drugiego człowieka, własną miarę. Dla-tego jest tak trudno sprawiedliwie ocenić i zrozumieć egzystencjalne wybory bliźnich. Odtworzyć rozgrywające się w drugim człowieku dramaty, gdy – w obliczu utraty wiary w sens życia – rozpacz popycha do kroku ostatecznego (Durkheim, 2011; Jarosz, 2019). Skoncentro-wani na własnych problemach niemi obserwatorzy często bagatelizują powagę czynu, żeby oddalić od siebie poczucie winy. Refleksja poja-wia się w obliczu bezpośredniego zetknięcia z nieszczęściem. Wtedy bieg życia zostaje spowolniony i zakłócony z goryczą zadanym pyta-niem o sens życia, cierpienia, przemijania i śmierci. Czyli o zdarzenia nieuniknione, które prędzej czy później każdego dopadną. „Wszystko jest cierpieniem. Cierpieniem są narodziny, cierpieniem jest starość, cierpieniem jest śmierć, cierpieniem jest obcowanie z tym, czego nie miłujemy, cierpieniem jest rozłąka z tym, co miłujemy, cierpieniem jest niespełnienie pragnień” – głosi filozofia buddyjska, która kwestię sensu życia sprowadza do pytania, jak wyzwolić się od cierpienia?
(Libiszowska-Żółtkowska, 2006, Buddyzm, 2009;).
Sens cierpienia i śmierci
Pytania o sens cierpienia i śmierci stawiane są przez ludzkość „od zawsze”. Uzasadnienia formułowane na przestrzeni wieków two-rzą mozaikę systemów religijnych i filozoficznych. Z porównania
wielu religii wynika, że moment śmierci nie jest ostatecznym koń-cem, co więcej, uznawany jest za początek jakościowo innych wizji życia. Śmierć jest tak bezwyjątkowym zdarzeniem, że możemy być pewni, że nas nie ominie. Perspektywa śmierci nadaje życiu skoń-czony wymiar, a świadomość życia jest jednocześnie świadomością śmierci. Martin Heidegger określił ludzkie istnienie jako „istnienie ku śmierci” („das Sein zum Tode” [1994]). Podobnie pesymistycz-nie pisali o życiu Lew Tołstoj: rodzimy się i żyjemy po to tylko, aby umrzeć, Zygmunt Freud: „możemy tylko stwierdzić, że celem każ-dego życia jest śmierć” (1994, s. 21), oraz Arthur Schopenhauer:
U człowieka razem z rozumem pojawiła się nieuchronnie przera-żająca pewność śmierci. Lecz tak jak w przyrodzie stale każdemu złu przydany jest środek zaradczy lub przynajmniej jego namiastka, tak ta sama refleksja, która spowodowała poznanie śmierci, dopro-wadziła też do stanowisk metafizycznych, które przynoszą pocie-chę. Głównie do tego celu zmierzają wszystkie religie i systemy filozoficzne, są więc przede wszystkim odtrutką na pewność śmierci, którą tworzy automatycznie refleksyjny rozum. Ten cel osiągają one jednak w bardzo rozmaitym stopniu, a przede wszystkim jakaś religia lub filozofia znacznie bardziej niż inne sprawia, że człowiek potrafi spokojnie patrzeć śmierci w oczy (http://sady.up.krakow.pl/
antfil.schopenhauer.swiatII.htm#schopII.41, dostęp: 10.08.2020).
Świadomość końca własnej egzystencji powoduje, że człowiek mimo iż podświadomie w każdej chwili swego życia oczekuje śmierci, to boi się jej i nigdy nie jest na jej przyjęcie dostatecznie przygoto-wany, a z myślą o konieczności odejścia oswojony i pogodzony.
Nawet osoby aktywnie uczestniczące w rzeczywistości religijnej, oddające się religijnym praktykom bardzo często modlą się o wła-sną szczęśliwą śmierć, o to by nie nastąpiła ona w momencie, który określa się jako nagły, bez przygotowania […]. W dostępnych modli-tewnikach znaleźć można modlitwy o dobrą śmierć, jak i chroniące przed nagłą śmiercią (Ostrowska, 2011, s. 261–262).
Ludzkość zbiorowym wysiłkiem dąży do biologicznego wydłu-żania życia własnego gatunku, a także godząc się z nieunikniono-ścią, tworzy przeróżne wizje pozabiologicznego trwania. Równie trudno pogodzić się zarówno ze świadomością własnego końca, jak i odejściem osób bliskich (Ogryzko-Wiewiórowska, 1992).
Niewytłumaczalna tajemnica śmierci, wymuszająca jednocześnie pytanie o sens życia, pobudza ludzką wyobraźnię w poszukiwaniu zadawalających odpowiedzi.
Nad rozwiązaniem tej egzystencjalnej zagadki ludzkość biedzi się od wieków, tworząc – coraz to nowsze – systemy filozoficzne (http://
sady.up.krakow.pl/antfil.schopenhauer.swiatII.htm#schopII.41, dostęp: 10.08.2020 r.), naukowe, religijne1 i parareligijne. Żadna z koncepcji nie jest tą ostatecznie pewną i niepodważalną. Empirycz-nie Empirycz-nieweryfikowalne pozostają na poziomie wiary lub przekona-nia. Religie kreślą opisy tego, co można poetycko nazwać „podróżami w inny świat”, w inny wymiar. Legitymizację głoszonych prawdy podpierają autorytetem boskiego objawienia, odsłaniającego tajem-nice przed wybrańcami. Filozofom trudno racjonalnie wyjaśnić ostateczne sprawy ludzkiego życia, gdyż ich możliwości poznawcze rozbijają się o absolutnie nieprzekraczalne granice, jakie śmierć wyty-cza ludzkiej egzystencji i naukowemu poznaniu. Śmierć jest punktem stycznym metafizycznej tajemnicy i zjawiska naturalnego. Zjawi-skiem letalnym zajmuje się nauka. Nadnaturalna tajemnica śmierci szuka ratunku w religii. Człowiek bądź uwzględnia tylko prawo natury, negując tajemnicę, bądź pada na kolana wobec tajemnicy, negując postrzeganie człowieka jedynie w biologicznym wymia-rze. Trudna do pogodzenia jest antynomia człowieka jako osoby myślącej i kreatywnej, wyrastającej ponad świat natury, z faktem jej całkowitej zagłady jako istoty fizycznej. Człowiek zarazem uznaje i neguje śmierć. Neguje ją jako unicestwienie, uznaje jako zdarze-nie. Antynomię tę w sposób szczególny znosi religia. Opierając zaufa-nie do głoszonych prawd na wierze, na doświadczeniu duchowym, a nie jak nauka na poznaniu, doświadczeniu empirycznym, religia
1 „Religia umieszcza życie, cierpienie i śmierć w ramach racjonalnie przemy-ślanego ładu, wewnątrz którego okazują się one wartościami” (Kołakowski, 1967, s. 255).
otwiera przed człowiekiem nową perspektywę, na nowo odczytuje jego sens i przeznaczenie.
Religia wobec fenomenu śmierci
Religia jest nie tyle wyrazem lęku, egzystencjalnego niepokoju, co buntem przeciw śmierci, zmaganiem się z nią w terminach znaczeń ostatecznych. Religie, usensowniając fenomen śmierci, starają się tym samym znosić bądź jedynie łagodzić tragizm ludzkiej egzy-stencji, z góry skazanej na fizyczne unicestwienie. Wprowadzając koncepcję dualistycznej wizji świata i człowieka, sytuują śmierć na granicy obu światów: ziemskiego i wiecznego. Świata materii i świata ducha. Przekroczenie owej granicy jest – w wymiarze reli-gijnym – wyzwoleniem z okowów świata fizycznego, traktowanego przez religie jako „gorszego”, mniej wartościowego – ku szczęśliwości i życiu „prawdziwemu” w aspekcie duchowym. Koncepcji „życia po życiu” jest tak wiele, jak wiele jest odmiennych systemów religij-nych. Każda religia na swój sposób daje odpowiedź na pytanie, co dzieje się z człowiekiem po śmierci. Uczy człowieka żyć i umierać w nadziei na życie wiecznotrwałe.
Wiara w życie wieczne wychodzi naprzeciw nieprzepartemu pra-gnieniu nieustannego życia. Myślenie o lepszym życiu pozaziem-skim zmniejsza niepokój osobisty, przynosi uspokojenie, nadaje sens codziennym zmaganiom. Religijna perspektywa nadziei pozwala człowiekowi wierzącemu pokonać negację wszelkiego sensu, jaką śmierć wnosi ze sobą w życie. Daje poczucie bezpieczeństwa i ufno-ści. Eschatologia stanowi jądro religii. Sposób, w jaki interpretuje losy człowiecze po śmierci, nie tylko determinuje wykładnię dogma-tyczną danego systemu religijnego, lecz przede wszystkim wyzna-cza ramy ziemskiej aktywności człowiekowi wierzącemu. Religia jako symboliczny układ znaczeń nadaje sens życiu indywidual-nemu i społeczindywidual-nemu. Porządkuje rzeczywistość i chroni człowieka przed tragizmem cierpienia i śmierci. Religia pomaga człowiekowi radzić sobie z sytuacjami stwarzanymi przez cierpienie, doszuki-wać się w nich sensu i jakiegoś celu. Wielu ludziom religia udziela wsparcia emocjonalnego i psychicznego w niepewnej i złożonej
rzeczywistości. Nadaje sens umieraniu i przynosi ulgę w kryzysie wywołanym śmiercią osoby bliskiej.
Sposób obchodzenia się ze zmarłymi, ceremonie pogrzebowe oraz formy pochówku są wyrazami wyobrażeń człowieka o tym, co być może spotka go po śmierci. Stosunek do zmarłych budzący z jednej strony szacunek, a z drugiej – uczucie irracjonalnego lęku wobec już-nie-osoby świadczy o naszej emocjonalnej ambiwalen-cji. Strach, zakłopotanie wobec nieznanego, nierozpoznawalnego zja-wiska i szacunek wobec zmarłego, od zarania dziejów towarzyszący pochówkom, jest momentem narodzin oraz wiodącym wyznaczni-kiem religijnych wizji świata. Interpretacje fenomenu śmierci impli-kujące postawy i zachowania wobec zmarłych stanowią kanwę dla pojawienia się i rozwoju konkretnych kultur, a także cementują ich ciągłość i trwałość. Zygmunt Bauman twierdzi wręcz, iż ludzka świa-domość śmierci stała się podstawą i fundamentem kultury. „Śmierć (czy ściślej świadomość śmiertelności) jest ostatecznym warunkiem twórczości kulturowej jako takiej” (Bauman, 1998, s. 9). Stosunek do pamięci zmarłych, poszanowanie miejsc ich spoczynku stanowi dla socjologa podwójny wskaźnik postawy: po pierwsze – wobec faktu śmierci oraz po drugie – wobec fenomenu człowieczeństwa.
Antropologowie badający pierwotne kultury są zgodni, że już nasi najstarsi antenaci poszukiwali uzasadnień śmierci wykraczających poza biologiczną nicość ciała. Kult zmarłych przodków (manizm) i kult duchów (animizm) – zdaniem większości z nich (Durkheim, 1990) – stanowią pierwowzór każdej religii. Zabytki sepulkralne należą do najstarszych, najbardziej imponujących i najliczniejszych śladów po naszych przodkach. Źródła archeologiczne wykazują, że obrzędy pogrzebowe można przypisać nawet człowiekowi neander-talskiemu (Toynbee, 1973, s. 92). Zadziwiająca jest różnorodność sposobów oddawania czci zmarłym w różnych epokach i w różnych rejonach świata. Zmarłych grzebano w grobach i grobowcach, w kur-hanach i w głębi piramid. Palono na stosach, przechowując następnie prochy w urnach, albo rozsiewając je na wietrze lub powierzając morskim odmętom. Bez względu na to, jak różne bywają obrzędy pogrzebowe, łączy je wspólne znaczenie: że istota ludzka posiada godność z racji bycia człowiekiem, że godność człowieka trwa poza jego śmierć i dlatego nie można traktować jego zwłok analogicznie
do padliny zwierzęcej2. Człowiek, w sferze materii podlegając tym samym prawom biologicznym co świat zwierząt, w sferze ducha/
kultury rządzi się prawami, których sam jest kreatorem. Bezsilny wobec swej biologicznej natury tworzy kulturę – kwintesencję czło-wieczeństwa. Swoje wywyższenie ze świata przyrody przenosi na sytuację pośmiertną.
Nieśmiertelność jest atrybutem doskonałości. Obdarzając nią bogów, uznaje tym samym, że śmierć jest niewłaściwym i niegod-nym przeznaczeniem człowieka. Nadludzkość jest równoznaczna ze zniesieniem śmiertelności. Wiara w istnienie bytów nieśmiertel-nych (Boga, bogów) daje nadzieję, że człowiek – z ich pomocą lub tylko przyzwoleniem – sam także może osiągnąć nieśmiertelność i tym samym definitywnie wyzwolić się ze świata przyrody. Religie, obiecując nieśmiertelność, znoszą traumę śmierci. Dając nadzieję, budzą optymizm, który dzięki obrzędom wyrażającym wiarę w nie-śmiertelność pozwala ludziom przezwyciężyć strach i łagodzi ból po stracie bliskich.
Generalnie religie gwarantują po wieńczącej godne życie śmierci powrót do utraconego Edenu. Obietnice rajskie odzwierciedlają niespełnione, ziemskie pragnienia, obiecują ludziom rzeczy, których niedostatek odczuwają na ziemi. Arabom z pustyni – orzeźwiające źródła („Ogrody Edenu, gdzie w dole płyną strumyki” – Koran), filozofom greckim – rozmowy na Polach Elizejskich (gr. Elysion pedíon), hindusom i buddystom wyczerpanym powrotami na ziemię (reinkarnację) – wytchnienie nirwany, chrześcijanom – wieczne obcowanie z Bogiem.
Z punktu widzenia socjologa ważne jest, jak i o ile odmienne wyobrażenia eschatologiczne oraz teorie negujące istnienie poza-ziemskie rzutują na styl i jakość życia codziennego. Na co dzień (poza przypadkami, gdy ocieramy się o śmierć bliskich, lub gdy nam samym „zagląda ona w oczy”) żyjemy jakby poza świadomo-ścią śmierci. Wiemy, że nieubłaganie każdego ona dosięgnie, jednak oddalamy od siebie świadomość skończoności własnego bytu ziem-skiego. Wolimy o tym nie myśleć. To życie ze swymi problemami,
2 Postawa wobec zmarłych (do niedawna jeszcze zdechłych) zwierząt powo-li też ulega przewartościowaniu.
a nie śmierć (wydająca się być odległą) zaprząta naszą uwagę, kana-lizuje naszą energię, organizuje codzienne zabiegi. „Nawet znając śmierć, nawet bojąc się jej, mimo że odbiera ona nam ukochane istoty, mimo że jesteśmy pewni śmierci, żyjemy wszyscy równie ślepi wobec śmierci, jakbyśmy nigdy nie mieli umrzeć, podobnie jak nasi rodzice i przyjaciele” (Morin, 1993, s. 113). Podobną konstatację znajdujemy w Bhagavdgicie: „Co jest najdziwniejsze w tym pełnym cudów świecie?
To, że choć każdy widzi, jak wokół niego umierają ludzie, nikt nie wierzy, że sam umrze” (Sieradzan, Palusiński, 1997, s. 24).
Świat, w którym żyjemy, w znacznym stopniu nasycony jest, dzięki środkom masowej komunikacji, obrazami śmierci jednostek i całych grup ludzkich, wskutek gwałtownych wydarzeń, katastrof komu-nikacyjnych, wojen, przestępstw, kataklizmów. Z tego powodu śmierć jakby spowszedniała i zobojętniała, ze sfery sacrum, ducha, tajemnicy włączona została do sfery profanum. Do czasu, gdy cho-roba, umieranie, śmierć nie dotyka nas samych lub naszych bliskich, pozostaje poza zasięgiem myślenia, troski, przygotowania. Nasi przodkowie byli bardziej spokojni wobec śmierci, a my jesteśmy obojętni i wystraszeni, a czasami zbuntowani lub przekonani, że to tylko kwestia czasu, kiedy człowiek pokona śmierć i będzie nie-śmiertelny (Ostrowska, 2011).
Jest to naturalna obrona człowieka przed permanentnym pesy-mizmem, postawą biernego oczekiwania na ostateczne spełnie-nie. Skrajnym wyrazem postawy pesymistycznej jest stwierdzenie Sofoklesa (1956), iż najlepiej by było wcale się nie narodzić, a temu, kto już raz się urodził – jak najprędzej opuścić ten świat. W filozo-fii greckiej nie była to postawa dominująca, przesłaniająca radość życia. Pesymistyczny – choć nie w potocznym rozumieniu tego słowa – stosunek do życia przejawiają buddyści, dla których życie i cierpienie to synonimy. Nie śmierć, lecz ponowne narodziny są w buddyzmie najcięższą próbą. Podobnie w hinduizmie świado-mość reinkarnacyjnych odrodzeń uważana jest za zło (przemijające).
Szczęściem nie jest pobyt na ziemi. Radością jest wyzwolenie się z kołowrotu powtórzeń i osiągnięcie stanu nirwany, zjednoczenia z Absolutem.
Postawa pesymistyczna może prowadzić do aktów samobój-czych. W kulturach, w których życie nie jest traktowane jako wartość najwyższa, akt samobójczy nie napotyka na negatywny, naganny osąd. Traktowany jest jako dobrowolny wybór, czasami jako czyn chwalebny, a bywa że i obowiązek moralny (np. sati w hinduizmie, tj. dobrowolne skazanie się wdowy na stos). Prawie wszystkie religie potępiają jednak akt samobójstwa.
Samobójstwo zaprzecza naturalnemu dążeniu istoty ludzkiej do zachowania i przedłużenia swojego życia. Pozostaje ono w głębokiej sprzeczności z należytą miłością siebie. Jest także zniewagą miłości bliźniego, ponieważ w sposób nieuzasadniony zrywa więzy solidar-ności z społeczsolidar-nością rodzinną, narodową i ludzką, wobec której mamy zobowiązania. Samobójstwo sprzeciwia się miłości Boga żywego – czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego (2281).
Przed drugą skrajnością – hedonizmem – polegającą na cał-kowitym, bezrefleksyjnym „zatraceniu się w życiu”, „życiu chwilą”
przestrzegają teologowie, moraliści, filozofowie, poeci i ci wszyscy, którzy istotę człowieczeństwa lokują ponad uciechami cielesnymi i pogonią za dobrobytem konsumpcyjnym. Zalecany jest – jak zwy-kle – „złoty środek”. Wskazania jak żyć dotyczą nie indywiduum, lecz zbiorowości. Kulturowy wizerunek śmierci jest jednym z kluczy do zrozumienia dominującego stylu życia zarówno w przeszłości, jak i współcześnie.
Monizm i dualizm, determinizm i indeterminizm, fideizm i ate-izm, materializm i spirytualizm to przeciwstawne drogi poszukiwań preferujące odmienne style życiowej aktywności. Czerpiąc z różnora-kich wizji celu ostatecznego, człowiek przede wszystkim tworzy swój własny ogląd świata, znaczy w nim swoje miejsce. W zależności od przyjętego światopoglądu, który bądź aprobuje, bądź odrzuca idee wieczności, człowiek kreuje swój stosunek do świata ziemskiego. Afir-mując religijną interpretację świata, pobyt na ziemi traktuje jako etap przejściowy, wspomagający osiągnięcie wieczności. „[…] im wyższy poziom relacji z Bogiem i rzeczywistością religijną, tym mniejszy lęk przed śmiercią i łagodniejszy oraz spokojniejszy sposób przeżywania ostatniej fazy życia” (Ostrowska, 2011, s. 265).
Odrzucający religijną interpretację na rzecz wykładni naukowej musi pogodzić się z myślą o czekającym – równolegle z rozkładem ciała – indywidualnym unicestwieniu. Metaforę nieśmiertelności upatruje w maksymie Horacego: non omis moriar. Pamięć pokoleń jest tym dłuższa, im życiowe dokonania były znaczniejsze, zasługu-jące na szacunek i uwagę potomnych lub odwrotnie, dokonania były na tyle bulwersujące, że nie rozpłynęły się w monotonni banalnych wspomnień.
Poza wymienionymi sposobami godzenia się ze śmiercią – pesy-mizmem i hedonizmem – ludzkość w swojej historii uciekała się do
„przezwyciężenia” śmierci za pomocą materii. Jedno z pierwotniej-szych wyobrażeń sugerowało, iż życie można przedłużyć, zaopatrując zmarłego w żywność i w przedmioty codziennego użytku (bywało, że w tym pośmiertnym, towarzyszącym zmarłemu – w grobowcu lub na stosie – inwentarzu dóbr osobistych znajdowała się żona i niewolnicy). Tego typu strategia przezwyciężenia śmierci za pomocą siły materialnych wytworów perfekcyjnie rozwinięta została w sta-rożytnym Egipcie. Starożytna cywilizacja egipska była jedną z kul-tur, w której wszystko zostało podporządkowane idei Nekropolis:
architektura, sztuka, literatura, dobrobyt życia codziennego. Zawód
architektura, sztuka, literatura, dobrobyt życia codziennego. Zawód