sprawdzania tych standardów
Diagnoza – identyfikacja problemów, które mogą mieć niekorzystny wpływ na wykorzystanie nowoczesnych technologii w edukacji
E „Standardy przygotowania nauczycieli w zakresie technologii informacyjno-ko-munikacyjnych i informatyki” nie zostały przyjęte jako oficjalne standardy w tym zakresie.
E Wiele form kształcenia i doskonalenia nauczycieli w zakresie technologii informa-cyjno-komunikacyjnych i informatyki nie odpowiada standardom.
E Brak systemu weryfikacji kompetencji informatycznych i dydaktycznych absol-wentów różnych zorganizowanych form kształcenia i doskonalenia nauczycieli.
E Brak systemu certyfikacji informatycznego przygotowania nauczycieli, który od-nosiłby się bezpośrednio do umiejętności pracy z uczniami w klasie.
E Można zaobserwować, że na uczelniach niewystarczające jest przygotowanie no-wych nauczycieli do korzystania z technologii informacyjno-komunikacyjnych w swojej pracy zawodowej i dydaktycznej.
E Brak systemowego i skutecznego doradztwa metodycznego w zakresie stosowa-nia technologii informacyjno-komunikacyjnych w nauczaniu różnych przedmio-tów.
E Brak edukatorów w zakresie doskonalenia TIK.
Rozwinięcie zagadnienia
Standardy przygotowania wszystkich nauczycieli w zakresie stosowania technolo-gii informacyjno-komunikacyjnej (w skrócie:technolotechnolo-gii) określają kompetencje i umie-jętności nauczycieli oraz kierunki ich zawodowego rozwoju w zakresie globalnej techno-logii cyfrowej i jej wykorzystania w kształtowaniu osiągnięć i postaw uczniów.
Pierwsza wersja standardów ukazała się w 1998 roku (opracował ją Maciej M. Sy-sło z Instytutu Informatyki Uniwersytetu Wrocławskiego).Kolejna wersja była wynikiem prac Rady ds. Edukacji Informatycznej i Medialnej przy Ministrze Edukacji Narodowej i Sportu.
Nowe standardy opracował zespół utworzony przy Polskim Towarzystwie Informa-tycznym (PTI).
Jednym z głównych celów tych standardów jest wskazanie nauczycielom umiejęt-ności,które powinny doprowadzić do zmiany sposobu pracy uczniów w klasie i poza nią.
Zarówno szkolenia, jak i certyfikowanie, oparte na tych standardach, powinny odbywać się w ścisłym związku w relacji uczniowie-nauczyciel.
W standardach uwzględniono wpływ technologii informatycznych na:
E rozwój metod kształcenia,
E charakterystykę ucznia ery cyfrowej, narażonego na zagrożenia wychowawcze, E postępujące wychodzenie edukacji poza mury szkoły,
E globalne środowiska uczących się,
E przygotowanie uczniów do ustawicznego kształcenia się przez całe życie.
Najnowsze standardy powinny być wykorzystane do opracowania programów kształcenia nauczycieli w uczelniach wyższych oraz programów doskonalenia nauczy-cieli pracujących zawodowo. Mogą również stanowić bazę dla opracowania certyfika-tów potwierdzających posiadanie przez nauczycieli dydaktycznych umiejętności kom-puterowych.
Dotychczas nie opracowano procedur potwierdzających posiadanie przez nauczy-cieli dydaktycznych umiejętności cyfrowych, zapisy w tym zakresie, odnoszące się do uzyskiwania stopni awansu zawodowego, okazały się nieskuteczne.
Nie zauważa się również, aby istnienie tych standardów poprawiło przygotowanie nauczycieli do zawodu.
Technologia informacyjno-komunikacyjna w edukacji
Zagadnienie 7
Infrastruktura techniczna na potrzeby szkół (konieczność stałego rozwoju technologii i koszty z tym związane)
Diagnoza – identyfikacja problemów, które mogą mieć niekorzystny wpływ na wykorzystanie nowoczesnych technologii w edukacji
1. Sprzęt komputerowy dostarczany do szkół jest w niewielkim stopniu dostosowany do potrzeb różnych przedmiotów, np.: językowych, przyrodniczych, eksperymental-nych, a także do specjalnych potrzeb uczniów.
2. Przy zakupach centralnych sprzętu i oprogramowania dla szkół, szkoły w niewiel-kim stopniu mogły decydować o konfiguracji dostarczanego sprzętu.
3. Niski standard połączeń internetowych w szkołach – brak stałego dostępu i połą-czeń szerokopasmowych. Dotyczy to zwłaszcza terenów wiejskich.
4. Przez ostatnie lata nie udało się wprowadzić powszechnego dostępu do Internetu w salach lekcyjnych innych niż ściśle przeznaczonych do nauczania przedmiotów informatycznych lub pełniących rolę biblioteki.
5. Brak zintegrowanych usług sieciowych, oferowanych szkołom przez podmioty ze-wnętrzne.
6. Brak w szkołach infrastruktury komputerowo-sieciowej, gwarantującej mobilność użytkowania; obecnie rzadko łączność z Internetem w szkole jest bezprzewodowa, a nauczyciele i uczniowie są wyposażani w komputery przenośne.
7. Brak systemowych rozwiązań dotyczących serwisowania sprzętu i oprogramowa-nia w szkołach oraz administrowaoprogramowa-nia szkolnymi pracowoprogramowa-niami i zasobami interne-towymi.
8. Brak warunków organizacyjnych i prawnych do współdziałania zasobów infra-struktury i sieci, a także współużytkowania aplikacji pomiędzy różnymi podmiota-mi publicznypodmiota-mi (szkołapodmiota-mi, muzeapodmiota-mi, instytucjapodmiota-mi kultury).
Wyposażenie w oprogramowanie
1. Centralne zakupy oprogramowania edukacyjnego, w niewielkim stopniu uwzględ-niają różnorodność potrzeb uczniów, szkół i nauczycieli oraz potrzeby specjalne.
2. Słabe wykorzystanie oprogramowania centralnie dostarczanego szkołom. Jednym z powodów jest słabe dostosowanie tego oprogramowania do procesu edukacyj-nego w szkole.
3. Niewielki wybór oprogramowania edukacyjnego i specjalistycznego w szkołach i na rynku, odpowiadającego potrzebom uczniów i nauczycieli.
4. Brak systemu udostępniania oprogramowania (darmowego lub odpłatnego) uczniom, nauczycielom i szkołom, umożliwiającego swobodny wybór zgodnie z potrzebami edukacyjnymi.
5. Niewielki wybór portali mogących pełnić rolę platform edukacyjnych dla uczniów, nauczycieli i szkół, udostępniających różnorodne treści i narzędzia edukacyjne, w tym również zasoby otwarte.
6. Portal Scholaris faktycznie nie pełni roli internetowego centrum zasobów eduka-cyjnych ze względu na trudności w dostępie do niego.
7. Prawo autorskie jest niedostosowane do potrzeb społeczeństwa cyfrowego, także w zakresie kwestii podstawowych, takich jak: pola eksploatacji, zakres dozwolone-go użytku, przepisy karnych.
8. Niewystarczająca jest promocja dobrych praktyk w zakresie wdrażania technologii informacyjnych i komunikacyjnych w edukacji.
Rozwinięcie zagadnienia
Zaniechanie polityki centralnego wspierania szkół spowodowało, że blisko 50%
sprzętu komputerowego w szkołach ma ponad 8 lat. Nawet w przypadku podjęcia na-tychmiastowych kroków zaradczych i tak jesteśmy o krok przed zapaścią związaną z wy-korzystywaniem nowoczesnych technologii.
Program „Komputer dla ucznia” rozpoczął kolejny etap komputeryzacji szkół, wpro-wadzając tzw.mobilną technologię edukacyjną,opartą o trzy filary:przenośne komputery przeznaczone do indywidualnego wykorzystania, bezprzewodowy dostęp do Internetu oraz platformy udostępniające zasoby edukacyjne i służące do organizacji kształcenia na odległość. Z powodu kryzysu ekonomicznego program nie był kontynuowany.
Moim zdaniem nieskutecznie zostały wykorzystane środki unijne, chociaż mamy wiele pozytywnych przykładów lokalnych działań.
Dla przykładu w Katowicach w 2008 roku ruszył program pilotażowy „Lekki jak piórko”, przygotowany przez Kuratorium Oświaty, dzięki któremu powstają e-klasy, w których uczniowie uczą się na co dzień z wykorzystaniem komputerów Classmate PC.
Netbooki te zostały specjalnie przygotowane do celów edukacyjnych dla dzieci klas podstawowych. Klawiatura o odpowiednich rozmiarach, dostęp do sieci bezprzewodo-wej i dodatkowo wzmocniona obudowa odporna na upadek,sprawdzają się w trudnych szkolnych warunkach.
Inny przykład – władze gminy Jarocin podjęły decyzję o zakupie netbooków do każ-dej podstawówki i gimnazjum. Pierwszym etapem projektu „Kreatywna szkoł@” było dostarczenie do szkół 850 komputerów, dostosowanie szkolnych sieci komputerowych i zwiększenie szybkości łączy internetowych. Przeprowadzono cykl szkoleń, by przedsta-wić nauczycielom podstawowe funkcjonalności oraz poinformować o problemach, któ-re mogą się pojawić.
Województwo opolskie realizuje wiele projektów służących budowie e-szkoły.
Są to przykłady, jednak nie znam dokładnych statystyk w tym zakresie, dlatego nie potrafię określić, jak bardzo zaawansowany jest ten proces, ile szkół posiada takie
pra-Technologia informacyjno-komunikacyjna w edukacji