Szyk

Wieœ, oddal. pó³n. zachodnie od Limanowy 12½ kilom. Parafia w miejscu.

W XV w. by³a rodzina Szykowskich⁶⁰² Dru¿ynitów⁶⁰³ (D³ugosz, Lib. ben. II, 237), którzy zap. z t¹d [sic]

pochodzili. R. 1409 wspomniany jest Szyk i Szyc w par. Góra œ. Jana (Pawiñski, Ma³op. 449 i 450).

R. 1581 Szyk wy¿szy nale¿y do Jana Strzeleckiego (tam¿e 53). Obszar dw. (1891) nale¿y do Maryi Russockiej (S³own. geogr.). Na terytoryum Sz. jest pagórek zw. Zamczysko (tam¿e).

Koœció³ paraf. œœ. Barbary i Stanis³awa b. i m. Patron (1891) Marya Russocka

R. 1209 jako data erekcyi koœcio³a, czy parafii (Schematyzm) polega na b³êdzie⁶⁰⁴. Koœció³ jest wspo-mniany w wizycie Kazimierskiego z lat 1596-1598 (X. Bukowski, Dzieje Reform. w Polsce I, 640). Jest tradycya, ¿e zajmowali go socynianie, a œladem tego wiadomoœæ o poœwiêceniu go, zap. po profanacyi, w r. 1633 (S³own. geogr.) albo 1634 (Schemat.). Metryki zachowa³y siê od r. 1687 (Schemat.).

17/9 1891

Budynek drewniany oryentowany o typie zwyk³ym w tych stronach

, tylko bez sobót

. Wie¿a frontowa ma izbicê o œcianach nadwieszonych

. Wnêtrze nie przedstawia nic specyal-nego

. Strop drewniany nowy

.

Obrazy

. Skrzyd³o tryptyku zawieszone na œcianie w prezbiteryum, obok w. o³tarza, na

œcianie po³udniowej

. Obraz prostok¹tny ok. 1.50 m. wys., a 0.60 m. szer., malowany na

znalaz³em 13 z przedjagielloñskich czasów, wyjaœniaj¹ce dzieje Szczyrzyckiego klasztoru od chwili jego za³o¿enia, to jest, od r. 1234 pocz¹wszy. Zob. £epkowski 1851, s. 2-3, (list I, pisany 22 lipca 1851 w Szczyrzycu).

602 Polska Encyklopedia Szlachecka, t. 1-12, Warszawa 1935-1938 nie zna Szykowskich herbu Dru¿yna, a jedy-nie Œreniawitów tego nazwiska.

603 W koñcu XIV wieku Szyk oraz s¹siednie Lasocice nale¿a³y do Pilawity rycerza Miko³aja Mi³oty z Chodynic i D¹brownicy. Od wieku XV wsie te przechodz¹ w posiadanie Dru¿ynitów – Jakusza z Lasocic (wzmiankowanego w latach 1406, 1419, 1441, 1443, 1446) oraz Stanis³awa z Lasocic (wzmiankowanego w roku 1420). W roku 1465 ich potomkowie – bracia Piotr i Stanis³aw Lasoccy – dokonuj¹ podzia³u w³oœci miêdzy sob¹, w wyniku czego czêœæ Szyku dosta³a siê Stanis³awowi, zob. Kornecki 1983, s. 59-60. W roku 1443 Stanis³aw i Jan Lipscy, synowie Jana z Lipia, sprzedaj¹ za 300 grzywien bratu swemu Prokopowi dobra dziedziczne m. in. w Szyku. W 1453 dochodzi do podzia³u dóbr braci Lipskich w Sadku, Szyku, Laskowej i czêœci Mstowa, w wyniku czego w³asnoœæ ta przypada Janowi, Prokopowi, Jakubowi i Piotrowi z Lipia Lipskiemu. Zaraz te¿ Jan z Sadku zastawia za 80 florenów bratu swemu Jakubowi dobra swej czêœci dziedzictwa m. in. w Szyku. W roku 1459 Piotr z Szyku i Lipia zastawia za 34 grzywny pospolitej monety bratu Prokopowi dobra ojczyste swego dzia³u w Szyku, natomiast w 1467 swój dzia³ w Szyku – dwa ³any z dwoma kmieciami – zamienia z bratem Prokopem na jego dobra w Laskowej i dop³atê 30 grzywien, zob. SHGWK, cz. 3, z. 2, s. 439.

604 Rajman uwa¿a, i¿ jednowioskowa parafia w Szyku powsta³a przed rokiem 1373, Rajman 1995, s. 5. Liber beneficiorum et retaxationum potwierdza nadanie uposa¿enia koœcio³owi w Szyku przez Stanis³awa Lasockiego w 1492 roku, zob. Kornecki 1983, s. 60.

605 Na posiedzeniu Grona Konserwatorów Galicji Zachodniej, 5 paŸdziernika 1891, sk³ada³ konserwator Tomko-wicz sprawozdanie z wycieczki, któr¹ odby³ tego lata w swoim okrêgu w powiecie s¹deckim i limanowskim. Odnoœnie Szyku omówi³: architekturê koœcio³a, chrzcielnicê kamienn¹, skrzyd³o tryptyku wisz¹ce obok o³tarza g³ównego (z dok³ad-nym rozpoznaniem ikonograficzdok³ad-nym przedstawionych postaci), 4 obrazki z tryptyku znajduj¹ce siê w zakrystii oraz trzy ornaty (czwarty znajdowa³ siê ju¿ w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie), TGKGZ 1900, s. 360.

606 Koœció³ drewniany w Szyku, utrzymany w typie budowli nawi¹zuj¹cych do tradycji ciesielstwa epoki póŸnego

œredniowiecza, nale¿y obecnie do najbardziej wartoœciowych i najlepiej utrzymanych budowli drewnianych w powiecie limanowskim. Jednonawowy, z wê¿szym prezbiterium zamkniêtym trójbocznie, wzniesiony zosta³ w konstrukcji zrêbowej.

Ca³oœæ nakrywaj¹ dachy siod³owe, wspólne dla prezbiterium i nawy (o jednej kalenicy), oparte na storczykowej kon-strukcji wiêŸby dachowej, wyposa¿onej w ramê usztywnienia wzd³u¿nego. Wnêtrze nakrywaj¹ stropy p³askie, w nawie z zaskrzynieniami, oddzielone od siebie prostok¹tn¹ przegrod¹ têczy. W archiwum WUOZwNS przechowywana jest inwentaryzacja architektoniczna koœcio³a, opracowana w roku 1971 przez arch. M. Dzikiewicza, nr inw. 622. Por. tak¿e Kornecki 1999, s. 119, gdzie reprodukowany jest rzut i przekrój budowli. Zob. Czêœæ ilustracyjna, il. 147-150.

607 Czas powstania œwi¹tyni, wielokrotnie wzmiankowanej w literaturze naukowej, odnoszony jest b¹dŸ to do wieku XVI, b¹dŸ XVII. KZS 1951, s. 17, odnosi czas wzniesienia koœcio³a do wieku XVII, z kolei Kornecki 1972, s. 566, sk³onny jest datowaæ jego powstanie nawet na 1 po³. XVI wieku. Brykowski, Kornecki 1984, s. 93, przyjêli rok 1633 jako czas budowy obecnej œwi¹tyni, wskazuj¹c jednoczeœnie, i¿ w fundacji tej wykorzystano fragmenty starszej budowli z 1 po³. XVI wieku. W najnowszej swej pracy z 1999 roku M. Kornecki sk³ania siê do datowania koœcio³a w Szyku na rok 1633, por. Kornecki 1999, s. 119, il. 97, 375.

608 Wie¿a-dzwonnica, wzniesiona w konstrukcji s³upowo-ramowej, o œcianach lekko pochy³ych, z wyraŸn¹ izbi-c¹ podkreœlon¹ szalunkiem deskowym, zosta³a silnie zespolona ze œcian¹ zachodni¹ nawy. Z przedsionka podwie¿o-wego do nawy prowadzi szeroki portal, wyposa¿ony w nadpro¿e o wykroju sp³aszczonego oœlego grzbietu, zapewne z 1633 roku.

609 Na mimo wszystko doœæ okaza³e wyposa¿enie wnêtrza sk³ada siê dziœ: nastawa o³tarza g³ównego, rokoko-wa, jednoosiorokoko-wa, ze zwieñczeniem, zapewne z 2 po³. XVIII wieku. W strefie œrodkowej retabulum, flankowanej parami kompozytowych kolumn, wstawiony jest póŸnogotycki obraz tronuj¹cej Matki Boskiej z Dzieci¹tkiem odzianej w S³oñ-ce, w zwieñczeniu zaœ obraz œw. Werany. W nastawach o³tarzy bocznych pod têcz¹, rokokowych, z 2 po³. XVIII wieku, reprezentuj¹cych typ jednoosiowego retabulum ze zwieñczeniem, ukazano odpowiednio œw. Antoniego (w zwieñcze-niu œw. Apoloniê) oraz œw. Wawrzyñca (w zwieñczezwieñcze-niu zaœ œw. Joannê), wszystkie malowane w 2 po³. XVIII wieku.

Rozpoznania ikonograficzne obrazów w zwieñczeniach tych trzech nastaw o³tarzowych podano tu na podstawie inskryp-cji widniej¹cych w dolnych czêœciach ka¿dej kompozycji. Dlatego te¿ ró¿ni¹ siê one od dawnych wskazañ opublikowa-nych przez M. Korneckiego, por. Kornecki 1972, s. 567. Wystroju wnêtrza dope³niaj¹ ponadto barokowe obrazy (nie-gdyœ o³tarzowe), obecnie zawieszone na œcianie po³udniowej nawy. Wœród nich na uwagê zas³uguj¹ zw³aszcza – œw.

Barbary, œw. Jana Nepomucena oraz œw. Stanis³awa wskrzeszaj¹cego Piotrowina (wszystkie z 2 po³. XVIII wieku).

610 Obecna polichromia wnêtrza jest skromn¹ aran¿acj¹ malarsk¹ wykonan¹ w wieku XX. Jednak w trakcie prac konserwatorskich, prowadzonych w latach 1998-2000 przez art. kons. Jana Kowalczyka, w prezbiterium ujawnio-na zosta³a starsza (ujawnio-najpewniej pierwotujawnio-na) dekoracja malarska, zapewne z ok. po³owy XVII wieku. Na œcianie pó³nocnej prezbiterium tworz¹ j¹ nastêpuj¹ce sceny: Wskrzeszenie Piotrowina, powy¿ej – Prezentacja Piotrowina królowi Bole-s³awowi Œmia³emu; Œw. Stanis³aw, powy¿ej – Zabójstwo œw. Stanis³awa; Czuwanie przy zw³okach œw. Stanis³awa, powy¿ej – Rozsiekanie zw³ok œw. Stanis³awa. W dalszym ci¹gu œciany pó³nocnej cykl œw. Stanis³awa przedzielony zosta³ znacznych rozmiarów kompozycj¹: Wniebowziêcia Matki Boskiej (w dolnej czêœci ukazano Aposto³ów przy pustym grobie). W kolejnych polach, usytuowanych ju¿ na pó³nocno-wschodniej œcianie apsydy, w bezpoœrednim s¹siedztwie nastawy o³tarza g³ównego, pomieszczono nieokreœlon¹ œwiêt¹ (z ¿ebrakiem u stóp), powy¿ej zaœ – Cudo-wne zroœniêcie siê cz³onków œw. Stanis³awa. Po drugiej stronie nastawy o³tarza g³óCudo-wnego, na œcianie po³udniowo-wschodniej apsydy, przedstawiono œw. Miko³aja, powy¿ej zaœ – Zmartwychwstanie Pañskie.

611 W nastawie o³tarza g³ównego zachowa³ siê (przez Tomkowicza nie zauwa¿ony, gdy¿ przemalowany i przy-kryty wówczas sukienkami) obraz Tronuj¹cej Matki Boskiej z – ods³oniêt¹ póŸniej – kompozycj¹ Pietas Domini w stre-fie górnej, zob. Czêœæ ilustracyjna, il. 151. Tablica, o wym. 163 x 123 cm, by³a po raz pierwszy wzmiankowana przez J. E. Dutkiewicza. Badacz ten, datuj¹c dzie³o na 1 po³. XVI wieku, uzna³ je za pozosta³oœæ œrodkowej czêœci tej samej nastawy o³tarzowej, z której w koœciele w Szyku pozosta³o dwustronnie malowane skrzyd³o, zasugerowa³ ponadto mo¿liwoœæ autorstwa Stanis³awa Samostrzelnika, KZS 1951, s. 18, il. 24. Obraz omówili nastêpnie Chrzanowski, Kor-necki 1982, s. 162-164, il. 91. Wskazuj¹c na wyraŸne zwi¹zki warsztatowe z tryptykiem œw. Katarzyny w Przydonicy, autorzy ci zwrócili uwagê na silne oddzia³ywanie wzorów graficznych Albrechta Dürera. Po zakoñczeniu prac konser-watorskich, przeprowadzonych w latach 1971-1974 przez art. kons. Zbigniewa Jaskowskiego, obszerne studium mono-graficzne poœwiêci³ tablicy, i jedynemu zachowanemu skrzyd³u, M. Kornecki. Badacz ten ustali³ datowanie zdekomple-towanych elementów nastawy o³tarzowej na lata ok. 1520-1530 i zidentyfikowa³ fundatora przedstawionego w kompozycji

œrodkowej jako Marcina Lasockiego z Szyku. £¹cz¹c z fundacj¹ Lasockich równie¿ œredniowieczny koœció³ w Szyku, przeprowadzi³ tak¿e hipotetyczn¹ rekonstrukcjê ca³ego tryptyku (z uwzglêdnieniem zaginionego skrzyd³a lewego) oraz omówi³ jego program ikonograficzny, Kornecki 1983, s. 61-65; por. tak¿e Olszewski 1994, s. 56; Gadomski, podtrzy-muj¹c wiêkszoœæ ustaleñ Korneckiego dotycz¹cych obrazu z Szyku, zaproponowa³ datowanie tryptyku na okres bez-poœrednio po roku 1522, czyli po powrocie malarza z przypuszczalnej podró¿y do Austrii, gdzie móg³ on ogl¹daæ (powsta³e w³aœnie w roku 1522) epitafium Aleksego Funcka – burmistrza Wiener Neustadt. Zob. Gadomski 1993, s. 43-45; Gadomski 1995, s. 98; Gadomski 2004, s. 301; Labuda, Secomska 2004, s. 263-264, il. 646-648.

612 W tym miejscu skrzyd³o zawieszone jest do dzisiaj. Mimo up³ywu czasu, i nie najlepszego stanu zachowania, w dalszym ci¹gu nie by³o poddawane ¿adnym zabiegom konserwatorskim. Zob. Czêœæ ilustracyjna, il. 152-155. Dwu-stronnie malowan¹ tablicê do literatury naukowej wprowadzi³ Tomkowicz, TGKGZ 1900, s. 360. Kolejn¹ wzmiankê dotycz¹c¹ skrzyd³a w Szyku zawdziêczamy Dutkiewiczowi, KZS 1951, s. 18. Szerokie omówienie i wnikliwa interpre-tacja tablicy jest jednak dopiero zas³ug¹ M. Korneckiego. Badacz ten zwróci³ uwagê na podobieñstwa kompozycyjne do rycin Albrechta Dürera, w tym na zale¿noœæ sceny Pojmania od drzeworytu B 27 z Ma³ej Pasji z roku 1509, a postaci

œw. Wawrzyñca od drzeworytu B 108 (ok. 1503-1505), Kornecki 1983, s. 67-69. Do dzie³ warsztatu Mistrza Tryptyku

drzewie, dwustronnie

. Jedn¹ stronê zajmuje niemal w ca³ej d³ugoœci

œ. Wawrzyniec, wielkoœci ¾ natury, na tle peiza¿u, którego niebo z³ocone w wyt³aczany wzór arabesków renes. Dalmatyka œwiêtego malowana z³o-tem w motyw granatu. W dolnej czêœci obrazu ca³¹ szerokoœæ zajmuje ro-dzaj coko³u na którym pochód 7 œœ. pomocników (z cyklu 14 Nothelfer)

, w pó³figurach zwróconych od prawego ku lewemu (patrz¹cego); wszyscy w strojach charakterystycznych: 1) biskup z dzid¹ czy œwiec¹ w rêku (Lam-bert bisk. z Mastricht albo Cyryak), 2) rycerz (Jerzy), 3) trzymaj¹cy rece zakrwawione na g³owie (Pantaleon), 4) giermek z g³ow¹ jelenia w rêku (Eustachy?), 5) z kogutem na ksi¹¿ce (œ. Wit), 6) mê¿czyzna w¹saty o ty-pie szlachcica polskiego, 7) rycerz (Longinus albo Achatius)

. Po drugiej stronie obraz w wysokoœci podzielony na 2 po³owy, w górnej Poca³unek Judasza, w dolnej Ukrzy¿owanie. Koniec XV lub pocz. XVI w.

– 4 obrazki na drzewie malowane jednostronnie, bez ram, zap. z dawnego tryptyku:

1) Wjazd do Jerozolimy, 2) Chrystus przed Pi³atem, 3) Biczowanie, 4) Zmartwychwstanie

, rodzaj zw. malarstwem cechowem, podobne do obrazków ze scenami z ¿ycia i mêki Chrystusa u œ. Katarzyny w Krakowie

. By³y w zakrystyi wsuniête za szafê. Muzealne.

z Szyku autor ten zaliczy³ ponadto tryptyk œw. Katarzyny z koœcio³a w Przydonicy oraz kwaterê o³tarzow¹ w Chronowie (obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie), tam¿e, s. 69-71. J. Gadomski, podtrzymuj¹c spostrze¿enia Kornec-kiego, zwi¹za³ ponadto z dzia³alnoœci¹ tej pracowni malarskiej (czynnej w latach ok. 1510-1535) kilkanaœcie utworów, miêdzy innymi: tryptyk Rodziny Marii z Domu Matejki, obraz z Por¹bki Uszewskiej (obecnie w Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie), kwaterê tryptyku z przedstawieniem Obna¿ania Chrystusa z szat, tzw. z okolic Krosna (obecnie w Mu-zeum Narodowym w Krakowie), obraz Zaœniêcia Matki Boskiej w klasztorze franciszkanów w Nowym Korczynie oraz tryptyki w Zborówku i w Tarczku, Gadomski 1995, s. 94-99, il. 148-183. Uczony ten postawi³ tezê, i¿ Ÿród³em kompozy-cji na awersie skrzyd³a w Szyku (z szeregiem drobnym postaci w pseudopredelli) mog³o byæ wspomniane wy¿ej epita-fium Funcka z lat ok. 1522. W dolnej czêœci kompozycji twórca austriackiego epitaepita-fium wyodrêbni³ bowiem osobn¹ strefê, z drobnymi postaciami œwiêtych i adorantów, i do tego pomys³u móg³ w³aœnie nawi¹zaæ malarz ma³opolski, gdy na awersie skrzyd³a w Szyku wydzieli³ w czêœci dolnej rodzaj fryzu (pseudopredelli), wype³nionego niewielkimi posta-ciami Œwiêtych Wspomo¿ycieli. Por. Gadomski 1993, s. 43-45; Gadomski 1995, s. 97; Gadomski 2004, s. 301-303;

Labuda, Secomska 2004, s. 263-264, il. 649.

613 Rzeczywiste wymiary skrzyd³a wynosz¹: 163 x 61 cm. Skrzyd³o zachowa³o siê jednak jedynie z fragmentem profilowanej ramy zewnêtrznej (widocznym po stronie rewersów), który na ca³ym obwodzie nie przekracza 2 cm.

614 Zob. Czêœæ ilustracyjna, il. 153. Siedem pó³postaciowych przedstawieñ œwiêtych w dolnej czêœci awersu skrzyd³a nale¿y do zespo³u czternastu mêczenników, których kult rozpowszechni³ siê u schy³ku œredniowiecza. Repre-zentowali oni z jednej strony idee mêczeñskie w obronie wiary, z drugiej zaœ byli patronami, których wstawiennictwo mia³o strzec przed ró¿nego typu nieszczêœciami. Œcis³y na ogó³ zestaw owych czternastu Wspomo¿ycieli pozwala (z du¿¹ pewnoœci¹) ustaliæ ikonografiê analogicznego pola na drugim, brakuj¹cym skrzydle. Byli to najpewniej nastêpu-j¹cy œwiêci: Dionizy, Sebastian, Erazm, Idzi, Ma³gorzata, Barbara i Katarzyna. Niekiedy zestaw ten obejmowa³ tak¿e wizerunek Krzysztofa i byæ mo¿e jego postaæ znajdowa³a siê na niezachowanej tablicy (oczywiœcie zamiast postaci, któregoœ ze œwiêtych tu wymienionych). Na temat przedstawieñ czternastu Wspomo¿ycieli zob. L. Reau, Iconographie de l’art chretien, t. III, Paris 1958, s. 680-683.

615 Owych siedmiu (z czternastu) œwiêtych Wspomo¿ycieli to: B³a¿ej, Achacjusz, Pantaleon, Eustachy, Wit, Cyriak i Jerzy. Po raz pierwszy zestaw taki w ca³oœci zidentyfikowa³ Kornecki 1983, s. 59, il. 9.

616 Informacja podana tu przez Tomkowicza ma kapitalne znaczenie. Pozwala bowiem domyœlaæ siê (a cytowa-ny ni¿ej fragment not £epkowskiego z 1851 roku, zdaje siê to dodatkowo potwierdzaæ), i¿ jednostronnie malowane kwatery stanowiæ mog³y pierwotnie wype³nienie zewnêtrznych (nieruchomych) skrzyde³ nastawy o³tarzowej, której pozosta³oœci¹ w koœciele w Szyku jest obraz w nastawie o³tarza g³ównego i skrzyd³o wisz¹ce na œcianie po³udniowej.

Sugestia powy¿sza pozwala zatem rekonstruowaæ retabulum w Szyku nie jako tryptyk, lecz poliptyk (œciœlej pentaptyk) o dwóch parach skrzyde³: wewnêtrznych (dwustronnie malowanych, ruchomych) i zewnêtrznych (jednostronnie malo-wanych, nieruchomych). Pojmanie i Ukrzy¿owanie – dwa przedstawienia na rewersie jedynego dziœ zachowanego skrzyd³a, z czterema przedstawieniami (które w zakrystii koœcio³a widzia³ jeszcze w roku 1891 Tomkowicz) tworz¹

Chrzcielnica kamienna w kszta³cie kielicha, pomys³u prostego a wyko-nania grubego

. Czara pêkata a na jej wypuk³oœci niezgrabnie wyryty h. Jelita

wœród liter M D B C i nad tem drobniejsze cyfry: 1585

Ornaty 3 z kolumnami haftowanemi

na tle srebrnem w kwiaty jedw. kolorowe p³a-skie

.

Z dawniejszych opisów. Wedle inwentarza z r. 1705 (?) jest podanie, ¿e koœció³ za³o¿ony w r. 1209, a 1751 (!) restaurowany; w tym roku* by³y przy koœciele kopie erectionis ex libris retaxationis de A. 1492, z r. 1537 donacya poddanego – ale tych dokumentów nie ma. Koœció³ jod³owy, w rodzaju jod³ownickiego (patrz wy¿ej: Jod³ownik), lecz o wiele starszy⁶²². Obrazy nader piêkne, lecz zniszczone,

logiczny i konsekwentny program treœciowy. Program ten, obejmuj¹cy najwa¿niejsze wydarzenia z Pasji Chrystusa, eksponowany by³ tylko po zamkniêciu skrzyde³ wewnêtrznych. Przypuszczalny uk³ad scen poliptyku zamkniêtego

móg³ byæ zatem nastêpuj¹cy (od lewej, w rzêdzie górnym): 1. Wjazd do Jerozolimy, 2. Modlitwa w Ogrojcu lub Ostatnia Wieczerza, 3. Pojmanie, 4. Chrystus przed Pi³atem, (zaœ od lewej w rzêdzie dolnym): 5. Biczowanie, 6. Naigrawanie lub Niesienie Krzy¿a, 7. Ukrzy¿owanie, 8. Zmartwychwstanie (kwatery 3 i 7 zachowane; 1, 4, 5, 8 znane £epkowskie-mu i Tomkowiczowi).

617 Tomkowicz ma tu na myœli kwatery zdekompletowanego retabulum o³tarzowego, które do roku 1936 prze-chowywane by³y we wnêtrzu augustiañskiego koœcio³a Œw. Katarzyny na Kazimierzu, kiedy to konwent augustiañski zdecydowa³ siê sprzedaæ jedenaœcie z nich Muzeum Narodowemu w Krakowie. Ten cenny zespó³ malarstwa tablicowego, autorstwa krakowskiego malarza Miko³aja Haberschracka, posiada bardzo obszern¹ literaturê, gdy¿ znajdowa³ siê w krêgu zainteresowañ historyków sztuki ju¿ od XIX stulecia. W ostatnim czasie tablice augustiañskie sta³y siê przed-miotem wnikliwego studium H. Ma³kiewiczówny, Augustiañskie retabulum Miko³aja Haberschracka. Kolejna próba rekonstrukcji, [w:] Magistro et Amico amici discipulique. Lechowi Kalinowskiemu w osiemdziesiêciolecie urodzin, Kra-ków 2002, s. 521-540, tam¿e odnaleŸæ mo¿na te¿ pe³n¹ literaturê przedmiotu.

618 Grono Konserwatorów Galicji Zachodniej, na swym posiedzeniu 16 paŸdziernika 1890 roku, powziê³o wia-domoœæ z listu bp I. £obosa, i¿: W Szyku (w powiecie limanowskim) jest kamienna chrzcielnica z r. 1585. Na podstawie wyryty herb Ligêzów [w rzeczywistoœci jest on wyryty na czarze] i litery MD [w rzeczywistoœci MDBC]. Znajduje siê tam tak¿e ornat z czerwonego aksamitu z kolumn¹ o figurach wypuk³ej roboty, z tych trzecia czêœæ ju¿ zniszczona, TGKGZ 1900, s. 342. Zob. te¿ przyp. nasz 382. Chrzcielnica ta zachowa³a siê do dzisiaj we wnêtrzu koœcio³a w Szyku, jest usta-wiona z prawej strony, u wejœcia do prezbiterium. Zabytek wzmiankuj¹: KZS 1951, s. 18 oraz Kornecki 1972, s. 567.

619 W istocie zarówno na czarze chrzcielnicy, jak i odrêcznym rysunku Tomkowicza, widnieje herb Pó³kozic.

Cyfry daty 1585, wyryte na krawêdzi chrzcielnicy, s¹ dzisiaj przykryte drewnian¹ pokryw¹.

620 Zob. przyp. nasz 618.

621 We wrzeœniu 2007 roku, we wnêtrzu koœcio³a w Szyku, ¿adnego z tych ornatów nie uda³o siê ju¿ odnaleŸæ.

W koñcu lat szeœædziesi¹tych XX wieku M. Kornecki ogl¹da³ tam jeszcze: ornat zielony z kolumn¹ z tkaniny osiemna-stowiecznej oraz ornat bia³y z tkaniny rokokowej, z 2 po³. XVIII wieku, por. Kornecki 1972, s. 567.

622 Nie wiadomo na jakich przes³ankach przeœwiadczenie swoje opiera³ tu £epkowski, gdy¿ koœció³ w Jod³owni-ku, wzniesiony w roku 1585, jest najpewniej znacznie starszy od koœcio³a w SzyJod³owni-ku, który wed³ug wszelkiego prawdo-podobieñstwa zosta³ zbudowany dopiero w roku 1633.

* Zapewne mowa tu o r. spisania inwentarza i to o r. 1805 a nie 1705 jak wynika z wpisanej weñ daty restauracyi z r. 1751.

wisz¹ po œcianach, które zapewne nale¿a³y do jednego tryptyku⁶²³, ma³e bardzo, jak M. Pañska u œ. Ka-tarzyny: Chrystus przed Pi³atem, Zmartwychwstanie, Wjazd do Jerozolimy, Biczowanie, Poca³unek Judasza, Œmieræ.

Dzwon wiêkszy: Casparus Cramnitz goss mich aus Krompach z r. 1765 i dobrymi odlewami kilku

œwiêtych⁶²⁴ (£epkowskiego noty rêkop. z r. 1851).

Ornat z czerwonego aksamitu z kolumn¹ o figurach wypuk³o haftowanych, zniszczony* (z listu b. £o-bosa, po wizycie r. 1890)⁶²⁵.