(referuje dr hab. Tomasz Maślanka);
Przewodnicząca przeszła do omówienia kolejnej sprawy w porządku obrad, a mianowicie nadania stopnia doktora habilitowanego dr. Marcinowi Darmasowi. O zabranie głosu i krótkie przedstawienie tej sprawy poprosiła dr. hab. Tomasza Maślankę, który pełnił funkcję sekretarza Komisji Habilitacyjnej w tym postępowaniu
Dr hab. Maślanka poinformował, że posiedzenie Komisji Habilitacyjnej odbyło się 14 lipca 2020 r. w formie wideokonferencji, zgodnie z zaleceniami Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów. Przewodniczącym Komisji Habilitacyjnej był prof. dr hab. Jacek Wódz (Uniwersytet Śląski w Katowicach). Recenzentami w postępowaniu byli: dr hab. Michał Lenartowicz (Akademia Wychowania Fizycznego w Warszawie), dr hab. Adriana Mica (Uniwersytet Warszawski) oraz dr hab. Maciej Bernasiewicz (Uniwersytet Śląski w Katowicach).
Członkami Komisji byli dr hab. Urszula Jarecka (Instytut Filozofii i Socjologii PAN w Warszawie) oraz dr hab. Przemysław Sadura (Uniwersytet Warszawski). Funkcję sekretarza pełnił referujący tę sprawę dr hab. Tomasz Maślanka (Uniwersytet Warszawski).
Dr hab. Maciej Bernasiewicz, recenzent w postępowaniu, nie uczestniczył w posiedzeniu Komisji 14 lipca 2020 r. – przebywał na urlopie i usprawiedliwił swoją nieobecność.
Jako główne osiągnięcie naukowe dr Marcin Darmas wskazał monografię pt.: „Na dystans. Rozważania socjologiczne o boksie” wydane w 2019 r. przez Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego.
Dr hab. Maślanka postanowił krótko przedstawić Radzie opinie członków Komisji Habilitacyjnej nt. osiągnięcia naukowego dr. Darmasa.
Prof. Bernasiewicz zwrócił uwagę, że Habilitant wchodzi w rolę antropologa, którego dystans staje się wyraźnie oceniający. Sam autor nie potrafi ukryć fascynacji badanym przez siebie środowiskiem warszawskich pięściarzy. Recenzent podkreślił, że Habilitant w swojej pracy w niewielkim stopniu korzysta z teorii socjologicznych, a w większym stopniu ze studiów historycznych łącząc różne dyskursy by dowieść racjonalnego, ponadczasowego i kulturowego charaktery tej dyscypliny sportu. Prof. Bernasiewicz zwrócił uwagę, że dr Darmas rzadko cytuje literaturę naukową, prowadząc badania w przeważającej mierze w oparciu o własne doświadczenia. Buduje w ten sposób rzeczywistość intertekstualną włączając do swojej opowieści wiele elementów takich jak mity, fakty historyczne czy biografie.
Prof. Lenartowicz zauważył, że „ponowoczesny paradygmat pisarski”, który proponuje Habilitant w swojej książce zaciera różnice pomiędzy dziennikarstwem, nauką, literaturą i szerzej sztuką. W pracy dr. Darmasa mamy wyraźną apoteozę i fascynację autora tym sportem, która skłania do uznania utraty obiektywizmu obserwatora w badaniach społecznych. Zakończenie książki nie odnosi się ani do celu ani do pytań badawczych będąc w istocie jednostronicowym tekstem, który stanowi pewną formę osobistego podsumowania pracy autora. Zabrakło klasycznego odwołania do pytań i celów badawczych, które nie zostały również sformułowane we wstępnych rozdziałach metodologicznych monografii.
Zdaniem prof. Lenartowicza zakończenie książki dr. Darmasa jest „ostatnim klockiem upadającego domina metodologicznego”.
Dr hab. Mica także zwróciła uwagę na problem zauroczenia Habilitanta badanym przypadkiem i utraty dystansu, a w konsekwencji reifikacji narracji dotyczących boksu.
Monografia bardzo szybko porzuca temat dystansu w boksie i przekształca się w rodzaj etnografii zaangażowanej, która odkrywa i sławi elementy rycerskie w świecie bokserskim.
Świat bokserski przedstawiany przez dr. Darmasa staje się zmitologizowany i atemporalny,
Sposób przedstawiania tej dyscypliny w monografii bardziej przypomina to jak przedstawiana jest ona w popkulturze aniżeli analizę procesów społecznych, która mogłaby być podstawą badań. Zdaniem recenzentki brakuje również w monografii konfrontacji z literaturą i materiałem empirycznym.
Prof. Jacek Wódz przyznał, że książka dr Darmasa jest ciekawa, ale nie może stanowić podstawy do nadania stopnia doktora habilitowanego. Nie wnosi bowiem znaczącego wkładu w rozwój dyscypliny.
Dr hab. Przemysław Sadura uznał, że nie mamy w tym wypadku do czynienia ani z dopracowanym podejściem teoretycznym ani z przemyślanym i nowatorskim podejściem metodologicznym. Kwestie postrzegania badanego środowiska i warunkujących go czynników nie są podjęte z naukową starannością, której oczekuje się od pracy habilitacyjnej.
Wyraził także wątpliwość czy tego typu ciekawa eseistyka może mieć wkład w rozwój socjologii lub etnografii.
Prof. Urszula Jarecka zauważyła, że autor podkreśla rolę dystansu jako ważnej kategorii badawczej, ale takiego dystansu zabrakło w ocenie zebranego materiału. Styl przyjęty przez dr. Darmasa bywa tyleż swobodny co niestaranny.
Następnie dr hab. Maślanka przeszedł do omówienia pozostałego dorobku naukowego, dorobku dydaktycznego i dorobku organizacyjnego Habilitanta. Przede wszystkim zabrakło dorobku stricte naukowego – dr Darmas przedstawił wiele publikacji, które były esejami, były publikowane w czasopismach niszowych, nierecenzowanych (jak np.
Fronda czy Teologia polityczna).
Prof. Bernasiewicz stwierdził, że pozostały dorobek naukowy Habilitanta jest znikomy, stąd nie można uznać, żeby przedstawione holistycznie do oceny osiągnięcia naukowe stanowiły znaczący wkład w rozwój socjologii. W ciągu siedmiu lat od uzyskania stopnia doktora dr Darmas nie wykazał się istotną aktywnością naukową. Recenzent zwrócił również uwagę na nieobecność Habilitanta i jego prac w międzynarodowym i krajowym obiegu tekstów naukowych, dodając, że wskaźniki cytowani są na dramatycznie niskim poziomie.
Prof. Lenartowicz zauważył, że analiza bibliometryczna, która została przygotowana przez Habilitanta samodzielnie zawiera bardzo wątpliwe formalnie wskaźniki parametryczne Impact Factor o niezrozumiale wysokich wartościach. W przedstawionym dorobku publikacyjnym dominują recenzje książek wydanych, recenzje wydawnicze, wywiady czy felietony. Komponent popularyzatorsko-publicystyczny zdominował działalność Habilitanta w takim stopniu, że stawia pod znakiem zapytania faktyczną wartość jego dorobku naukowego w dyscyplinie, w której aspiruje do awansu naukowego.
Prof. Wódz stwierdził, że pozostałego dorobku ściśle naukowego dr Darmas praktycznie nie posiada. W całej aktywności Habilitanta wyróżniającym się komponentem jest z pewnością działalność organizacyjna. Na tle pozostałego dorobku wydaje się być wybitna, choć to nie ona stanowi główny przedmiot oceny.
Dr hab. Sadura zwrócił uwagę, że większość publikacji ma charakter popularyzatorski lub publicystyczny i została opublikowana w pismach nierecenzowanych. Prace przedstawione poza publikacją habilitacyjną nie stanowią wystarczającego uzupełnienia osiągnięcia naukowego.
Prof. Jarecka podkreśliła, że pozostały dorobek Habilitanta ma charakter głównie publicystyczny. Dr hab. Maślanka przytoczył w tym miejscu fragment jej opinii: „do dorobku Habilitant załączył też recenzje wydawnicze, których zazwyczaj nie umieszcza się w takim wykazie. Nie są to opinie, recenzje publikowane, a wewnętrzne, zatem nie przynależą do publikacji. Niepokojące jest to, iż dr Darmas albo celowo nie dokonuje rozróżnień między tym co ma walor akademicki a tym co ma walor opinii i publicystyki albo po prostu nie potrafi sprawnie oddzielić tych dziedzin. Po odrzuceniu wielu załączonych przez dr. Darmasa tekstów do oceny pozostaje ich niewiele”.
Na koniec dr hab. Maślanka wyraził swoją opinię nt. dorobku dr. Darmasa. Również zwrócił uwagę na jego popularyzatorski charakter, chociaż podkreślił, że nie oznacza to, że dorobek jest zły. Teksty Habilitanta są dobre i dobrze się je czyta, ale stanowią krótkie formy – felietony pisane do niszowych pism, eseje recenzyjne, wywiady. Trudno oceniać ten dorobek stosując kryteria oceny tekstów naukowych.
W konkluzji prof. Bernasiewicz stwierdził, że gdyby oprócz monografii Habilitant przedstawił jakiś większy dorobek w obszarach spełniających kryteria oceny osiągnięć osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego, jego ocena byłaby z pewnością pozytywna. Ponieważ tak się nie stało, recenzent nie może poprzeć wniosku ws. nadania stopnia doktora habilitowanego dr. Darmasowi.
Prof. Lenartowicz w podsumowaniu stwierdził, że biorąc pod uwagę przekazaną mu dokumentację, dorobek dydaktyczny i organizacyjny oraz rozprawę habilitacyjną dr.
Darmasa, w jego opinii nie mogą być podstawą do dopuszczenia Habilitanta do dalszych etapów postępowania habilitacyjnego i nadania mu stopnia doktora habilitowanego nauk socjologicznych. Dorobek Habilitanta jest zdominowany przez prace o charakterze publicystycznym, które nie stanowią znaczącego wkładu w rozwój dyscypliny.
Dr hab. Mica stwierdziła, że nie można uznać dorobku naukowego dr. Darmasa za wystarczający do przyznania mu stopnia doktora habilitowanego.
Prof. Jacek Wódz w konkluzji stwierdził, że przedstawiony dorobek nie może zostać uznany za znaczący wkład w rozwój dyscypliny i stanowić podstawy do nadania stopnia doktora habilitowanego.
Dr hab. Sadura uznał, że biorąc pod uwagę oceny poszczególnych aspektów aktywności dr Darmasa: osiągnięcie habilitacyjne, pozostałe osiągnięcia naukowe, aktywność dydaktyczną, organizacyjną i popularyzatorską oraz współpracę międzynarodową, stwierdza, iż dorobek ten nie spełnia w stopniu wystarczającym wymagań, które zawarte są w przepisach.
Prof. Jarecka zakończyła swoją opinię konkluzją, że nie może poprzeć wniosku o nadanie stopnia doktora habilitowanego dr. Darmasowi, ponieważ przedstawione osiągnięcia, choć w części organizacyjnej i dydaktycznej są do przyjęcia, to w części pisarskiej nie.
Dr hab. Maślanka, wziąwszy pod uwagę przedstawiony dorobek, również stwierdził, iż nie może poprzeć wniosku dr Darmasa o nadanie stopnia doktora habilitowanego.
Biorąc pod uwagę zarówno oceny rozprawy habilitacyjnej, pozostałego dorobku naukowego, działalności dydaktycznej i organizacyjnej, Komisja Habilitacyjna uznała, że nie zostały spełnione przewidziane ustawą kryteria dla osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych w dyscyplinie nauki socjologiczne.
W głosowaniu nad wnioskiem ws. rekomendacji do nadania stopnia doktora dr Marcinowi Darmasowi udział wzięło 6 osób, wszystkie oddały głosy przeciw, nikt nie głosował za, nikt nie wstrzymał się od głosu. W związku z tym Komisja Habilitacyjna jednogłośnie negatywnie opiniuje wniosek dr Darmasa i rekomenduje odmowę nadania stopnia doktora habilitowanego. Na tym zakończył swoją wypowiedź dr hab. Maślanka.
Następnie głos zabrał obecny na posiedzeniu prof. Lenartowicz, który był recenzentem w tym postępowaniu. Podkreślił, że dr hab. Maślanka bardzo rzetelnie przedstawił sprawę. Prof. Lenartowicz zauważył, że książka dr. Darmasa stanowi dobrą lekturę, ale obciążona jest poważnymi problemami metodologicznymi, które rodzą wątpliwości co do jej naukowego charakteru. Zasadniczy zarzut dotyczy jednak tego, że dorobek naukowy przedstawiony przez Habilitanta jest bardzo nieliczny, a w zasadzie nie zawiera praktycznie żadnych prac naukowych – jedynie te o charakterze publicystyczno-popularyzatorskim.
Przewodnicząca podziękowała dr hab. Maślance i prof. Lenartowiczowi za wypowiedzi i otworzyła dyskusję.
Wobec braku zgłoszeń prof. Giza-Poleszczuk zamknęła dyskusję w tej sprawie i zarządziła głosowanie tajne (za pośrednictwem systemu Ankieter) w sprawie nadania stopnia doktora habilitowanego dr. Marcinowi Darmasowi. Wobec braku zgłoszeń dotyczących problemów z głosowaniem, Przewodnicząca poprosiła o jego zamknięcie w systemie i udostępnienie wyników.
Wyniki:
Liczba osób uprawnionych do głosowania: 27 Kworum: 14
Oddano głosów:
OGÓŁEM WAŻNYCH ZA PRZECIW WSTRZYMUJĄCYCH SIĘ
20 20 1 18 1
Wobec powyższego Przewodnicząca stwierdziła, iż Rada bezwzględną większością głosów odmówiła nadania stopnia doktora habilitowanego w dziedzinie nauk społecznych w dyscyplinie nauki socjologiczne dr Marcinowi Darmasowi.
10. Uchwała RNDNS w sprawie nadania lub odmowy nadania dr Ewie Stachowskiej