iętną będzie dla nas setna rocznica głoszenia konstytucyi Trzeciego Maja.
N a całej ziemi polskiej i zagranicą, gdzie tylko mowa polska rozbrzmiewa, czciliśmy pa
mięć najwspanialszego i najdonioślejszego w osta
tnich dziejach naszych aktu dzielności i żywotnej siły narodu polskiego z całą świetnością, na ja ką zdobyć się m ogliśm y w wyjątkow em poło
żeniu naszem.
Dzień 3 maja 1891 roku był dla nas świę
tem, jakich mało.
N a ziemi wiekowego ucisku i prześladowa- wania rozległ się radosny dzwonów odgłos z po
nurym kajdanów brzękiem zmieszany.
W dniu tym daliśm y dowód jeden więcej, że ani m iłość Ojczyzny w nas nie w ygasła, ani duch nie z a m a rł— pomimo lodów niewoli, któ
rym i wrogowie przez wiek już cały system aty
cznie serca nam wyziębiają.
Odosobnione „g ło sy “ puszczyków, przestrze
gające przed „anarchią" i „dem onstracjam i", za
m arły w gard łach wsteczników. N aród odrzu
cił je ze w zgardą, a w wiekopomnym obcho
dzie, godności p ełnym , złożywszy dowód swej dojrzałości politycznej i społecznej, przypom niał św iatu, że Polska żyje i żyć chce, bynajmniej z obecnego stanu rozdarcia i niewoli niezado
wolona.
Dzień ogłoszenia pamiętnej ustaw y uprzy
tom niły nam dziękczynne nabożeństwa, uroczy
ste obchody. Znaczenie jej w yjaśniły szerokim w arstwom społeczeństwa liczne —• mniej lub więcej udolne broszurki, pisemka i większe dzie
ła. A, by obchodowi setnej rocznicy trwalsze n a
dać znaczenie, pow stały tu i owdzie naw et to w arzystw a i instytucye z zamiarem łącznej pracy nad poprawą doli ludu, w szczególności wiej
skiego — a w duchu zasad konstytucyi.
Dla nas jednak to wszystko jeszcze w ystar
czyć nie może. Główne znaczenie obchodu ca
łego w tern leżeć powinno, by naród cały, by najszersze w arstwy społeczne dokładnie potra
fiły zrozumieć i ocenić zasługi twórców kon
stytucyi i jej myśli przewodnie, by następnie naród nasz cały przejąwszy się jej zasadami, na ich podstawie torow ał sobie dalszą drogę na przyszłość, by m ógł pewnym i i śm iałym i kroki iść naprzód z postępem, by wreszcie tem rychlej dotarł do celu niepodległości politycznej, a równości i sprawiedliwości społecznej.
* * *
Konstytucya 3 maja m iała niepospolite zna
czenie polityczne. Postanow ienia jej jednak zwia
stujące reform ę stosunków społecznych w na
— 33 — rodzie, są i będą dla nas bez porównania w ię
kszej od politycznych jej zalet doniosłości.
Raduje się w nas serce i szczerem zadowo
leniem napełnia, gdy czytamy, że Sejm czte
roletni po długich nieszczęsnych latach „nie
mej “ wobec wrogów, a hałaśliw ej w Rzeczy wielki krok naprzód na drodze sprawiedliwości 1 społecznej równości.
Dzień 3 maja 1791, to chwila w najzba- wienniejsze następstw a na przyszłość brzem ien
na. W tym dniu pam iętnym m iał runąć jednym
°bywatelskich, drugie niedawno jeszcze w cię
żkiej pogrążone niewoli.
* * *
Przez długie wieki Polskę reprezentow ała ' vyłąc •znie szlachta. B yły u nas m iasta i wsie, ale luj nie m iał głosu, nie stanowił „narodu11.
»Prawa człowieka11 w rozumieniu dzisiejszem, nadawało wówczas jedynie urodzenie i herb.
T i i
ak było wszędzie, tak było i u nas. R egułą
wtedy było to, czegoby dziś żadne ucywilizo
wane społeczeńswo u siebie nie zniosło. Szlachta polska uspraw iedliw iała swe przywileje i wszech
władzę w Rzeczypospolitej obowiązkiem skła
dania podatku krwi. Słuszność nakazuje przy
znać, że długi czas rzeczywiście godnie speł
niała swe zadanie. Bezinteresowna i pełna po
święcenia miłość Ojczyzny gorącą była u szlachty, zdobiły ją cnoty surowe, a w ykształcenie um y
słowe i wiedza m iały w niej dzielnych i zna
komitych przedstaw icieli; dowodem tego długi szereg świetnych zwycięztw, którym i Ojczyzna nasza przez kilka wieków siała postrach po wówczas przykładów takiego ucisku i prześla
dowania ze strony szlachty, ja k to się działo w in n y ch , cywilizacyą swoją chełpiących się państwach, we F ran cy i lub Niemczech.
N astały jednak sm utne czasy dla Rzeczy
pospolitej. Złote wieki popsuły szlachtę m oral
nie, rozpróżniaczyły i poniżyły. Z biegiem czasu illuzorycznymi, słabnie miłość Ojczyzny, w yra
dzać się poczyna coraz jaskraw iej am bicya ka-
zdolna najmniejszego podnieść protestu. N ierząd 5
— 3 4 —
najokropniejszy powstaje. W ojsko nieliczne, nie
karne. Król nie ma głosu, sejmy powagi. W kraju muszą ciężary na opędzenie potrzeb uprzywilejo
wanego stanu.
Konieczność „napraw y Rzeczypospolitej" od daw na już odczuwaną była przez szlachetniejsze jednostki w narodzie. Głosy ich jednak zagłu
szał h ałas nierządu. Dopiero, kiedy zbliżały się zapowiedzi sm utnej rzeczywistości ohydnego gw ałtu, który m iał być niedługo na Ojczyźnie
Trzeba więc było wprzód wywalczyć dla upo
śledzonych praw a im należne ! W obec tego nie dziw, że spraw a mieszczan i chłopów stanęła w drugiej połowie X V III. stulecia na porządku
dziennym, najpierw w literaturze i w naradach tajem nych, wreszcie i na Sejmie czteroletnim.
* *
*
M iasta polskie, w dawniejszych czasach cie
szące się znacznym dobrobytem i rozwojem, z bie
giem czasu mocno podupadły. Szlachta żyjąca często nad stan, zazdrościła mieszczanom ich ekonomicznego rozwoju i starała się jak naj
bardziej ich prawa ograniczyć. K onstytucya sej
mowa w r. 1496 nie pozwala mieszczanom i ple- pustki." Takie było ich położenie ekonomiczne i stan m ateryalny. Jako w arstw a społeczna, mieszczanie pozbawieni byli zupełnie udziału w praw ach obywatelskich. Dawniejsze prawo kilku m iast większych w ysyłania na Sejm po
słów, wskutek przewagi szlachty poszło zupeł
nie w zapomnienie. Jeszcze w r. 1769 uznaje konstytucya tylko trzy stany składające Rzecz
pospolitą, t. j. króla, senat i stan rycerski.
M iasta w niej nie istnieją. Sejm z r. 1776 odbiera 150 m iastom i miasteczkom t. zw. Ma- gdeburgie, t. j. odwieczną autonomią miejską,
- 3 5 — szczęście posiadało mieszczaństwo ówczesne w ło
nie swojem ludzi wykształconych i posiadają
cych tyle odwagi cywilnej, by nowy ruch po
ważnie i z energią zainaugurować. Oni to wzięli sprawę w ręce i postawili ją od razu silnie.
Z drugiej strony znalazł się i wśród szlachty spory zastęp szlachetnych jednostek, które w y
mową i pismem ruchow i mieszczańskiemu od- mzu udzieliły poparcia.
N a widownię publiczną w ystępuje Ja n De- kiert, prezydent m iasta W arszaw y podczas czte
roletniego Sejm u, syn kupca i sam kupieckiemu
°ddany zawodowi. Obdarzony niezwykłym i za letami um ysłu i charakterem niezłom nym , po
siadał u mieszczan nadzwyczajne zaufanie. Szla
chetna am bicya torow ała mu drogę do czynów
°byw atelskich. To też, gdy ruch m iast prze
dzierał się już i do literatury, gdy w pism ach ulotnych i większych pojawiać się poczęły uwagi 0 potrzebie polepszenia doli miast, stworzenia
°sobnej Izby miejskiej i t. p., D ekiert staje na
24 listopada 1780 roku podpisali deputaci miejscy na ratuszu warszaw skim t. zw. „ A k t zjednoczenia m ia s t1', który zaw ierał ich żądania i prośby.
„Rozważywszy prawo tak szczególne miast, jakoteż ogólne całem u stanowi naszemu m iej pomoce, a porównanie dawniejszych czasów z późniejszym dało nam poznać, iż w tej sa na nowo odżywionemi zostały; przedsięwzięli
śm y zjednoczyć um ysły nasze w celu wzajemnej
— 3 6 —
więc m iasta przedewszystkiem w m yśl z a sa d y : ,,nem inem captivabim us n isi iure vic tu m “, by zapewniono osobiste bezpieczeństwo wszystkim jurysdykcyi praw m iejskich podległym , żądały dla siebie wolności zakupywania dóbr ziemskich, dosługiw ania się zaszczytów i stopni w stanie duchow nym i wojskowym, dom agały się prawa w ysyłania posłów swoich na S ejm , wreszcie udziału w zawieraniu traktatów handlow ych.
Tak ułożony m em oryał wręczyli mieszczanie z Dekiertem na czele — królowi. Niezliczone tłum y ludu warszawskiego z ciekawością przy
patryw ały się wspaniałem u pochodowi „czarnej procesyi“ mieszczan do zamku. Król przyjął ich życzliwie.
Całą tę akcyą staroszlacheckie koła uważały za bezprzykładną zuchwałość, za początek re- wolucyi socyalnej, za oczywisty bunt przeciw rządowi. Taki strach ogarnął wsteczników przed urojonem w id m em , że n. p. hetm an Ksawery
W ystąpili wprawdzie w opozycyi niektórzy po
słowie, znani z wstecznych zasad i ograniczo
warzystwie trzech dzielnych prawników M ędrze- ckiego, L a r s a i Grabowskiego.
Teraz dopiero prawdziwa burza pow stała wW ar- szawie. Widząc, iż w Sejmie nic wskórać nie mogą, rozpoczęli staroszlacheccy posłowie i nie- posłowie walkę na pióro. Broszury, pamflety i ulotne pisemka rosną jak grzyby do deszczu.
Pojaw ia się z tej szkoły przeciw miastom pisemko Jacka Jezierskiego, kasztelana łukow skiego, p. t. „ W szyscy b łą d zą 11, za niem wnet drugie p. t. ..L ist do przyja ciela iv okoliczno
ściach m iast tyczących się''1. N atychm iast sypią się na nie odpowiedzi, pełne zdrowych i sil
nych argum entów . Im iennikowi swemu ks. F r . Jezierski, zwany podówczas filarem K ołłątajow - skiej „kuźnicy", odpowiada w swoich ..Uwagach Ja ro sza K udasińskiego“, bijąc na uprzedzenia, przesądy i nieznajomość stanu rzeczy, która nie pozwala dojrzeć w stecznikom , „jakie uszczęśli
wienie wynika dla Polski z przyjęcia do w ła
dzy prawodawczej i wykonawczej w rządzie re
publikańskim stanu m iejskiego11. Tenże ks. F r.
Jezierski ogłasza w net swój „ K atechizm o ta
jem nicach rządu polskiego11, w którym w spo
sób nieubłaganie cięty uderza na bezprzykładną niesprawiedliwość sp o łeczn ą, u nas istniejącą. wiekiem-szlachcicem, a nieczłowiekiem -chłopem.
M ieszczanin, mówiąc językiem teologów, jest substantia incom pleta.“
„Stan szlachecki w Polsce je s t to samo, co jednow ładny m onarcha na tronie. W Polsce
— 3 7 —
Stan szlachecki nakazuje podatki, wypłaca zaś je chłop, mieszczanin, żyd i ksiądz, bo jakże
wione ironią, doprowadzają przeciwników stro n nictwa reform y do rozpaczy. W braku rozu w Sejmie zasiadać, „chyba nikczemne, niewol
nicze milczenie, albo jakie wrzaskliwe bydlęce beczenie, nie zaś rozumne jakieś obrady (!) spodziewać się m ożna..."
Oczywiście i te idyotyczne w prost wywody Znajdowały doskonałą odprawę w odpowiedziach zwolenników postępu i reform społecznych.
Stał na ich czele dzielny K o łłą ta j, którego
za iuicyatora całego ruchu uważano. Gorliwie bronił interesów miast Niem cew icz, najdalej j e pierwszych senatorów z pośrodka W arszawy.
W jednej godzinie kilkadziesiąt tysięcy przy
wiezionego do kraju ludu, byłoby tych rozbój
ników7 na sztuki zatłukło, a tyran Kepnin byłby wcześnie z swTą głow ą um ykać m usiał. Dlatego wnoszę, niech będzie stu reprezentantów szlach
ty i stu reprezentantów m iast".
Takich to m iały miasta obrońców, toż nie dziw, że głos ich skutkow ał i coraz więcej uprzedzonych przekonywał. A dodać potrzeba, że przeciwnicy reform y społecznej nie posiadali wśród siebie żadnego, któryby wiedzą i w y
wnanie mieszczan z szlachtą przeprowadzić dro
gą grom adnej nobilitacyi. W listopadzie i g ru dniu r. 1790 przyjęto w ten sposób w7 poczet szlachty 422 członków stanu mieszczańskiego, pomiędzy nimi najżarliwszych rzeczników m iast ja k Barsa, Teppera, Kabryta, Kapostasa, M ę- drzeekiego i innych. Stało się to tak nagle, że mimowoli nasunęło się w „kuźnicy" K ołłątaja podejrzenie, czy to przypadkiem nie wędka na ambicyą jed n o stek , czy mianowicie szlachta, nobilitując właśnie największych swoich prze
ciwników, nie myśli następnie żądania m iast
— 38 —
bilitowani mieszczanie, do czego to dobrodziej
stwo arystokratów zmierza ? Oto obawiano się, ażebyście m ajątkiem , radą i kredytem waszym nie oswobodzili z niewoli, ucisku wojen domo
wych , uciążliwości podatków, kilku milionów uboższych braci waszych. Chciano złączyć in
teres wasz z interesem szlachty, a oderwać przez ambicyą serca wasze od interesu lu d u !“
Głos ks. Jezierskiego, który w net potem um arł (w kitym 1791 r.), był bardzo na cza
sie. Zaroiło się w mrowisku staroszlacheckiem, posypały się nam iętne odpowiedzi, dowiodły j e dnak, że Jezierski przejrzał dobrze ich zamiary.
P rojekt do nowej ustawy dla m iast ułożony przez deputacyą, stw ierdził jego słuszne obawy.
Przyznane w nim były większym miastom roz- leglejsze praw a niż mniejszym, drobnych rze
mieślników i tłum y pospólstwa pominięto zu
pełnie m ilczeniem , a znosząc jurysdykcyą sta
rostów, poddano równocześnie miasta takiej sa
mej jurysdykcyi szlacheckiej.
Zwolennicy reform poznali się natychm iast na wadliwości projektu. Toż podkanclerzy li
tewski Chreptowicz, a za nim Trębicki złożyli do laski m arszałkowskiej radykalniejsze w nio
ski i energicznem wystąpieniem swojem tego
Chodkiewicz, Zam ojski, Czarniecki na jednej z mieszczanami zasiadać ławie, to myż w sty
dzić się będziemy ?“
W reszcie nadeszła chwila rozstrzygająca’ na ostatecznych sesyach z 14, 18 i 21 kwietnia.
Szlachetne usiłowania reform atorów uwieńczył pomyślny skutek. Uchwalono prawo o m iastach, ustawie spełnienia najgłów niejszych swych żą
dań. Była ona prawdziwym tryum fem zbawien
nej działalności K ołłątaja, D ekierta i innych szermierzy sprawiedliwości społecznej, zapewniła mieszczaństwu swobodny rozwój ekonomiczny i m oralny, nadaw ała miastom należne im sta nowy, konstytucye sejmu teraźniejszego, w ka
żdym z nas posłuszeństwo i aż do wylania krwi obronę znajdą11.
Ofiarność m iast objawiła się w przededniu
— 3 9 —
nieszczęsnych chw il w nadzwyczaj wysokim sto
pniu. Najniższe w arstw y ludności miejskiej daw ały czynne dowody poświęcenia i miłości Ojczyzny. Można tedy powiedzieć, że prawo 0 m iastach było jednem z najpożyteczniejszych 1 największych dzieł sejmu czteroletniego, a nie
bawem w ybuchłe powstanie Kościuszkowskie miało okazać, że „zuchw alstw o" i „jakobiuizm"
rewolucyonistów — jak K ołłątaja, D ekierta wów
czas zwano, — przysporzył Polsce najlepszych, najdzielniejszych obywateli i obrońców, pod ża
dnym względem starożytnej rodowej szlachcie nie ustępujących. nierolniczemu zajęciu. Z biegiem czasu jednak szlachta zagarnia dla siebie coraz większe przy
wileje. N arzuca poddanym swoim pańszczyznę, dowolnie ją podwyższa, aż w końcu, wTykrętnie tłómacząc znaczenie aktu konfederacyi w arsza
wskiej z r. 1573, przywłaszcza sobie pełną, nie
ograniczoną w ładzę życia i śmierci nad ch ło pem. N ic wńęc dziwnego, że szlachcic uznając
się sam owładnym panem w swoich dobrach, każdy zamach na swoje przywileje uw ażał za zbrodnię majestatu przeciw Rzeczypospolitej.
W łościanin polski zostawiony na łasce pana swego, m iał więc dolę wcale nie do pozazdro
szczenia. Łagodność charakteru Słowianom i na
rodowi polskiemu właściwa, z reguły nie czy
niła tej niewoli zbyt straszną. Sprawiedliwość przyznać każe, że nadużycia tej nieograniczonej władzy pana nad poddanymi, które we F rancyi swoich pow ierzał pełnomocnikom, podstarościm lub rządcom. W ojny kozackie spowodowane były w przeważnej części niewolą włościan. N astę
pne burze, najazdem Szwedów, Turków, Mo
skali, Sasów wywołane, pogorszyły jeszcze bar
dziej sm utny stan ludu wiejskiego i przygłu
szyły w ołania o poprawę jego doli. A wołano za chłopem u nas już wtedy. Pierw szy Skarga publicznie użalał się nad niewolą jego. Król Ja n Kazimierz, wielu zacniejszych obywateli no
siło się z myślą polepszenia doli ludu, ale sto
sunki polityczne odwlekały sprawę w nieskoń
czoność. Gdy burze wojenne przechodziły, i ta spraw a szła w zapomnienie.
Dopiero ogólny ruch postępowy, tak potężny w7 drugiej połowie X V III stulecia, zwrócił świa- tlejszych um ysłów uwagę na tę piekącą nie
sprawiedliwość. Konieczność załatwienia w d u chu słuszności sprawy włościańskiej, staw ała się z dniem każdym bardziej naglącą, o ile z drugiej strony stosunki społeczne z powodu coraz jaskraw szych nadużyć w yradzały się w nad
zwyczajnym stopniu.
— 40 —
Przyznać trzeba, że i król Stanisław A ugust odczuwał potrzebę reform y. Już w kilka dni po koronacyi swojej pisze on do kanclerza Za
mojskiego : „P óki dziedzic przywłaszcza moc życia i śm ierci nad poddanym, póki trochę pie
sięwzięcia kilka dzielnych jednostek. Z zapar
ciem prawdziwie apostolskiem, z pełną wiarą pławski, profesor Akadem ii krakowskiej, przed
kłada projekt rozpowszechnienia oświaty pomię
dzy ludem i domagając się w prost polepszenia sto
sunków w łościańskich, pisze: „Trzeba konie
cznie najprzód niektóre praw a ogólne odmienić, powtóre sądy sprawiedliwości dla włościan wy
znaczyć, niepomiarkowane pańszczyzny i arendy żydom usunąć11.
Przykład obywatelskiej działalności kilku za
cnych w łaścicieli, którzy już w owym czasie w dobrach swoich zaczęli stopniowo znosić pań
szczyznę, wprowadzając natom iast czynsze i pe
wne stałe daniny w pieniądzach, — zachęcił szermierzy ludowych do tern śmielszego i ener
giczniejszego występowania. Rozpoczął się więc jeszcze przed Sejmem czteroletnim ruch wielki.
N a czele jego stanęli K ołłątaj i Staszyc, a mieli u boku takich dzielnych władaczy pióra, jak
ks. Jezierski, zacny Józef Wybicki, Niemcewicz, Rzewuski, Sołtyk i inni. Pism a, spraw ie ludo usprawiedliwić prawa swoje do ziemi niejako istnieniem u k ład u , że bronić będzie kraju od obywatelów klasy, jakiem kolwiek w kraju zna
czeniem, do jego obrony zainteresowane były, czyliżby kraj bez oporu, bez krwi rozlewu, z ta przyguębiającem ale i otrzeźwiającem zarazem
— 41 —
wrażeniem strasznego pogromu, w'delegac-yi sejmowej pojawia się wniosek wyzwolenia włościan. Zatwardziałość wsteczników silny stawia opór. Wniosek upada, mnożą się jednak wy
padki uwolnienia i oczynszowania chłopów. Zno
szą u siebie pańszczyznę i obdarzają włościan
własnością gruntową Zamojscy, Chreptowicze, Czartoryscy, Potocki Stanisław, Poniatowscy, Ignacy Karp, Stanisław Małachowski, Kołłątaj, Staszyc, Karol Prozor, Brzostowski, Kajetan Nagórski, Wawrzecki, Krasiński, Jacek Jezier
ski i wielu ii^nych z uboższej szlachty.