Wiadomość z dnia: 15 listopada 2021 21:11

Popieramy ustanowienie na całym obszarze dzielnicy Praga-Północ obszaru rewitalizacji (razem ze Szmulowizną i Pelcowizną). Pozwoli to na prowadzenie działań

rewitalizacyjnych na obszarze

całej dzielnicy, a także ułatwi zapobieganie negatywnym skutkom szybkich przekształceń na poprzemysłowych terenach, np. na Pelcowiźnie.

Uważamy, że wprowadzenie mechanizmu pierwokupu nieruchomości położonych na obszarze rewitalizacji to krok w dobrym kierunku. Proponujemy, by rozważyć przy tym możliwość wykupywania

części nieruchomości (określony odsetek mieszkań, nie większy niż 20%) zwłaszcza w przypadku nowych, niezasiedlonych inwestycji mieszkaniowych. Poprawi to w znacznym stopniu efektywność dostarczania przez samorząd lokali mieszkalnych dla osób, które nie są

w stanie zakupić nieruchomości na wolnym rynku. Takie rozwiązanie mogłoby być szczególnie stosowane np. w przypadku inwestycji, które będą powstawać na gruntach sprzedawanych przez samorząd (przykładowo przy ul. Brzeskiej 16).

przestrzennego, ustanawia się zakaz wydawania decyzji o warunkach zabudowy, o której mowa w art. 59 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741, 784, 922)”. Taki zapis jest zgodny z art. 11 pkt. 5 ust. 2 Ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji. Rozwiązanie to pozwoli z jednej strony na zadbanie o równowagę między inwestycjami publicznymi i prywatnymi na szybko przekształcających się terenach naszej dzielnicy i na zabezpieczenie gruntów pod infrastrukturę społeczną, a z drugiej wprowadzi większą transparentność procesów inwestycyjnych realizowanych na obszarze rewitalizacji. Jednocześnie apelujemy o wykorzystanie okresu obowiązywania zakazu wydawania decyzji o warunkach zabudowy na przyspieszenia

prac nad planami miejscowymi dla tych obszarów naszej dzielnicy, gdzie planów jeszcze nie uchwalono.

Wnosimy o wprowadzenie do uchwały zapisu deklaratywnego o konieczności

ustanowienia na całym obszarze rewitalizacji Specjalnej Strefy Rewitalizacji zgodnie z deﬁnicją ustawową strefy.

Oprócz tego wnosimy o uwzględnienie następujących postulatów podczas dalszych prac nad programem rewitalizacji po 2022 roku:

Należy zadbać o dokończenie lub kontynuację projektów rewitalizacyjnych, których dotąd nie udało się doprowadzić do końca, a które zostały już przedstawione mieszkańcom i/lub z nimi

skonsultowane. Chodzi m.in. o Centrum Kreatywności przy ul. Inżynierskiej 3, remont basenów w Ośrodku Namysłowska, centrum rzemieślnicze w Młynie Michla czy Centrum Lokalne Plac Hallera oraz projekty Naprawy ulic i Naprawy Zieleni.

Należy opracować wytyczne dla modelowego remontu budynków mieszkalnych i

podwórek, które powinny obejmować rozwiązania takie jak m.in. zielone ściany, zbiorniki na deszczówkę, fotowoltaika,

zadaszone kosze na odpady, u-kształtne stojaki rowerowe zgodne z miejskimi

standardami (nie wyrwikółka, które wciąż pojawiają się na remontowanych podwórkach), odpowiednio duże altany śmietnikowe z oddzielną przestrzenią na gabaryty i tablicami informacyjnymi

na temat właściwego postępowania ze wszystkimi rodzajami odpadów. Należy też ograniczać do minimum wykładanie kostką przepuszczalnych dotychczas podwórek lub wręcz wdrożyć standard obowiązku zwiększania powierzchni biologicznie czynnych na rewitalizowanych

przestrzeniach, sugerować konkretne nasadzenia na podwórkach, aby regularnie zwiększać bioróżnorodność (w tym nasadzenia drzew i krzewów owocowych oraz warzyw).

Należy jak najszybciej wdrożyć systemowe rozwiązania chroniące krajobraz miejski takie jak uchwała krajobrazowa oraz mechanizm praskiego Parku Kulturowego; jednocześnie postulujemy

o uzupełnienie umów najmu lokali miejskich o załącznik w postaci Praskiego Poradnika Szyldowego, ułatwiający najemcom takich lokali wdrażanie rozwiązań reklamowych.

Ponadto zasadnym jest realizacja cyklicznych szkoleń dla przedsiębiorców i przedsiębiorczyń

z obszaru rewitalizacji odnośnie dobrych praktyk w zakresie projektowania reklamy zewnętrznej, a także prowadzenie działań kontrolnych w stosunku do już istniejących punktów usługowych. Potrzebne są też mechanizmy konkretnego wsparcia

-projektowego i ﬁnansowego,

tak jak to ma miejsce w Gdańsku (Gdańska Szkoła Szyldu), Krakowie (Pogotowie Szyldowe) czy we Włocławku.

Należy dopracować mechanizmy wspierania mieszkanek i mieszkańców w dbaniu o część zieleni podwórkowej, np. szkolenia, minigranty, dotacje, wsparcie rzeczowe.

Należy wzmocnić nadzór nad procesami rewitalizacji. Skomplikowane zadania z pogranicza polityki społecznej, budownictwa, ochrony zabytków itd. traﬁają często do jednostek, które merytorycznie

nie są przygotowane do prowadzenia tak szeroko zakrojonych i skomplikowanych projektów. Jednocześnie dostrzegamy ﬁasko roli pełnomocnika ds. rewitalizacji, który pozbawiony aparatu urzędniczego oraz uprawnień o charakterze nadzorczym i

wykonawczym jest dziś

jedynie pijarową “twarzą” rewitalizacji, bez możliwości realizacji konkretnych działań.

Zwracamy uwagę, że rewitalizacja to w warunkach warszawskich proces

interdyscyplinarny oraz wieloletni i powinno to znaleźć odzwierciedlenie w strukturze Urzędu Miasta,

poprzez powołanie odrębnego Biura ds. Rewitalizacji wraz z utworzeniem jego

terytorialnych delegatur. Biuro takie powinno podlegać bezpośrednio prezydentowi lub któremuś z zastępców. Biuro powinno koordynować realizację programu, ale również sprawować nadzór

nad jego realizacją po stronie innych jednostek miejskich i dzielnicowych.

Należy wypracować mechanizm samoﬁnansowania programu rewitalizacji poprzez możliwość sprzedaży wybranych nieruchomości miejskich, z których środki byłyby przeznaczane (“znaczone”)

wyłącznie na realizację programu, np. remonty zasobu komunalnego, inwestycje w modernizacje czy tworzenie nowych przestrzeni publicznych. Decyzje o wydatkowaniu

takich środków, tj. przeznaczonych na rewitalizację powinny być podejmowane na poziomie Biura ds.

Rewitalizacji, a nie urzędów dzielnic.

Rewitalizacja powinna się też łączyć ze zwiększeniem budżetu Pragi-Północ na działania w obszarze edukacji szkolnej (dzieci z Pragi osiągają w skali miasta najgorsze wyniki).

Niezbędne jest także zapewnienie - w ramach nowego programu - odpowiedniego budżetu na regularne dbanie o czystość, w tym na znacznie większą liczbę porządnych zadaszonych koszy na

odpady, na bieżącą konserwację małej architektury, w tym wygrodzeń zieleni, czy wreszcie - na regularną pielęgnację zieleni; obecnie przestrzeń publiczna Pragi-Północ jest w wielu miejscach skrajnie zaniedbana, m.in. ze względu na ciągłe niedoﬁnansowanie ww. obszarów.

Należy wzmocnić działania na rzecz rewitalizacji społecznej i częściej prowadzić

inicjatywy aktywizujące mieszkańców oraz integrujące ich, a także działania pomocowe na rzecz osób z

różnymi problemami, m.in. uzależnieniami. Niezbędne jest ponowne przeprowadzenie szeroko zakrojonych badań w tym zakresie oraz opracowanie przemyślanych,

wieloaspektowych działań proﬁlaktycznych, uwzględniających konieczność znacznej redukcji punktów sprzedaży

alkoholu na Pradze, programy w szkołach oraz działania dobrze przygotowanych streetworkerów, a nie przypadkowych wolontariuszy. W odczuciu wielu mieszkańców i mieszkanek problemy związane z alkoholizmem, narkomanią i bezdomnością jak dotąd nie uległy zmniejszeniu.

Odpowiedź:

Poniżej prezentujemy odniesienie do złożonych postulatów dotyczących projektu konsultowanej uchwały:

Punkt 2.

Uważamy, że wprowadzenie mechanizmu pierwokupu nieruchomości położonych na obszarze rewitalizacji to krok w dobrym kierunku. Proponujemy, by rozważyć przy tym

możliwość wykupywania części nieruchomości (określony odsetek mieszkań, nie większy niż 20%) zwłaszcza w przypadku nowych, niezasiedlonych inwestycji mieszkaniowych.

Poprawi to w znacznym stopniu efektywność dostarczania przez samorząd lokali mieszkalnych dla osób, które nie są w stanie zakupić nieruchomości na wolnym rynku.

Takie rozwiązanie mogłoby być szczególnie stosowane np. w przypadku inwestycji, które będą powstawać na gruntach sprzedawanych przez samorząd (przykładowo przy ul.

Brzeskiej 16).

Odpowiedź

Rozumiejąc intencje, jakie stoją na powyższym postulatem – dążenie do zapewnienia pożądanego na obszarze rewitalizacji – tzw. miksu społecznego, należy stwierdzić, że zaproponowany mechanizm zdecydowanie nie jest optymalnym rozwiązaniem dla osiągnięcia takiego celu. Przemawiają za tym co najmniej względy ekonomiczne, praktyczne, a także i społeczne.

I. Wzmianka w propozycji o terenach sprzedawanych przez samorząd w jaskrawy sposób ujawnia nieoptymalność proponowanego rozwiązania (przy czym ta nieoptymalność będzie tak samo dotyczyła inwestycji na gruntach zakupionych od innych właścicieli).

Samorząd najpierw sprzedawałby nieruchomość, a następnie – po zrealizowaniu komercyjnej inwestycji – przystępowałby do zakupu - po cenie rynkowej dla

pojedynczego lokalu (bo na tym polega mechanizm pierwokupu), a więc z uwzględnieniem wszystkich kosztów ogólnych i marż prywatnego inwestora. Niewątpliwie możliwe jest ukształtowanie podobnego mechanizmu (bez wykorzystania prawa pierwokupu), które byłoby efektywniejsze kosztowo, gdyż pozwalałoby uwzględnić szczególny charakter pozyskania lokali przez gminę (np. hurtowa liczba lokali). W tym celu należałoby sięgnąć po przepisy tzw. ustawy „lokal za grunt” (USTAWA z dnia 16 grudnia 2020 r. o rozliczaniu ceny lokali lub budynków w cenie nieruchomości zbywanych z gminnego zasobu

nieruchomości) pozwalającej gminie przejąć część lokali w komercyjnej inwestycji mieszkaniowej zbudowanej przez prywatnego inwestora na gruncie pozyskanym od samorządu. Na dziś jednak, przy dostępnych mechanizmach zewnętrznego ﬁnansowania, w tym dotacji (Fundusz Dopłat) stosowanie przepisów powyższej ustawy – chyba, że w indywidualnie uzasadnionych przypadkach - nie wydaje się rozwiązaniem zapewniającym najefektywniejszy mechanizm zwiększenia przez gminę wielkości Warszawy zasobu mieszkań komunalnych. Skoro więc mechanizm „lokal za grunt” nie jest optymalny ekonomicznie z punktu widzenia potrzeb gminy, tym bardziej nie będzie nim mechanizm pozyskiwania lokali w nowych inwestycjach przy zastosowaniu prawa pierwokupu.

II. Pominięto tutaj rozważania na temat adekwatności konkretnych lokali „z rynku” dla potrzeb zasobu komunalnego, gdyż byłoby to hipotetyzowanie. Propozycja zawiera jednak założenie, że prawo pierwokupu dotyczyć ma określonego procenta (zapewne wszystkich?) nowych budynków na obszarze rewitalizacji. W związku z tym wątpliwe jest, aby standard niektórych mieszkań czy inne zastosowane rozwiązania techniczne czyniłby je przydatnymi dla zasobu mieszkań komunalnych. Powyższa kwestia stanowi jednak przyczynek do uświadomienia sobie, jak wiele praktycznych problemów rodziłby taki mechanizm, gdyby go zastosowano zgodnie ze zgłoszoną propozycją. Bo mechanizm ten postrzegany byłby jako dolegliwość/sankcja (o czym w ostatnim punkcie), w związku z tym, aby mógł być zastosowany musiałby być precyzyjnie uregulowany – w przypadku dopuszczenia uznaniowości czy elastyczności dochodziłoby do nieprawidłowości lub poczucia niesprawiedliwości. Jeśli więc konieczne byłyby precyzyjne regulacje to w nich należałoby przewidzieć sposób radzenia sobie z szeregiem dylematów: które mieszkania kwaliﬁkować do wykupu, a które nie? co w przypadku, gdy w budynku nie da się wydzielić mieszkań stanowiących równo 20% całości budynku (20% to przykład zawarty w

propozycji – to samo dotyczyłoby każdej innej opcji określenia zasobu mieszkań do wykupu? Co w przypadku, gdy możliwości budżetowe miasta nie pozwalają na wykup założonego zasobu – z których mieszkań wówczas rezygnować? Proporcjonalnie? Czy np.

w gorszych lokalizacjach? Itd. Itp.

III. W końcu wreszcie należy wskazać na wymiar społeczny tej propozycji. Część mieszkań (bo aktualnie nie wszystkie) są przedmiotem indywidualnych inwestycji osób ﬁzycznych, często w celu zaspokojenia lub poprawy ich warunków mieszkaniowych. Jeśli samorząd w takich przypadkach decydował się na skorzystanie z prawa pierwokupu to na pewno wiązałoby się to ze sporym niezadowoleniem społecznym. Decyzją urzędnicza

kolidowałaby z indywidualnymi aspiracjami mieszkaniowymi warszawiaków i ujawniała się dopiero na etapie ostatecznej transakcji (bo taka jest istota prawa pierwokupu).

Niewątpliwie byłoby to bardzo źle przyjęte przez społeczeństwo i rodziło niechęć do tego rozwiązania. Natomiast jeśli prywatne inwestycje mieszkaniowe miałyby być wyłączone z proponowanego mechanizmu, to wracają wątpliwości z pkt. II – jak to wszystko

racjonalnie, efektywnie i sprawiedliwie uregulować?

Reasumując proponowane rozwiązanie uznać należy za nietraﬁone z wyżej wskazanych powodów.

Punkt 3

Wnioskujemy, aby obecnie proponowany §3.1 uchwały zmienić na następujący zapis: “Na obszarze rewitalizacji, na gruntach, które nie są objęte obowiązującymi miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, ustanawia się zakaz wydawania decyzji o warunkach zabudowy, o której mowa w art. 59 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2021 r. poz. 741, 784, 922)”.

Taki zapis jest zgodny z art. 11 pkt. 5 ust. 2 Ustawy z dnia 9 października 2015 r. o rewitalizacji. Rozwiązanie to pozwoli z jednej strony na zadbanie o równowagę między inwestycjami publicznymi i prywatnymi na szybko przekształcających się terenach naszej dzielnicy i na zabezpieczenie gruntów pod infrastrukturę społeczną, a z drugiej

wprowadzi większą transparentność procesów inwestycyjnych realizowanych na obszarze rewitalizacji. Jednocześnie apelujemy o wykorzystanie okresu obowiązywania zakazu wydawania decyzji o warunkach zabudowy na przyspieszenia prac nad planami miejscowymi dla tych obszarów naszej dzielnicy, gdzie planów jeszcze nie uchwalono.

Odpowiedź

Zaproponowany w projekcie uchwały zakaz wydawania decyzji o warunkach zabudowy obejmuje tylko inwestycje mieszkaniowe i tylko na określonych rodzajach użytków gruntowych. Tak jak wskazano w uzasadnieniu do projektu uchwały, zakaz ten ma

ograniczyć niekontrolowane przekształcanie terenów nie-mieszkaniowych i powstawanie zabudowy mieszkaniowej na terenach na to nieprzygotowanych. Taki proces mógłby pogłębić stan kryzysowy obszaru rewitalizacji i zablokować możliwość wykorzystania tych terenów do rozwiązania braków funkcjonalnych i do budowy nowego, komunalnego i czynszowego budownictwa społecznego. Zakaz sformułowano tylko w zakresie

koniecznym do przeciwdziałania tym procesom. Rozszerzanie zakazu (w tym całkowity zakaz) byłoby działaniem nadmiernym – zablokowałoby np. inwestycje w istniejącej zabudowie mieszkaniowej (w tym uzupełnienia, rozbudowy, nadbudowy, zmiany sposobu użytkowania), a także wszelkie inwestycje w terenach niemieszkaniowych, także zgodne z obecną funkcją tych terenów (np. budowa biur, magazynów).

Punkt 4

Wnosimy o wprowadzenie do uchwały zapisu deklaratywnego o konieczności

ustanowienia na całym obszarze rewitalizacji Specjalnej Strefy Rewitalizacji zgodnie z deﬁnicją ustawową strefy.

Odpowiedź

Ustawa o rewitalizacji nie przewiduje wprowadzenia w uchwale o wyznaczeniu obszaru zdegradowanego zapisów odnoszących się do Specjalnej Strefy Rewitalizacji.

Zgodnie z art. 11 ust. 5 pkt 1 i 2 ustawy o rewitalizacji rada gminy, w uchwale

wyznaczającej obszar zdegradowany i obszar rewitalizacji, może ustanowić na rzecz gminy prawo pierwokupu wszystkich nieruchomości położonych na obszarze rewitalizacji oraz zakaz wydawania decyzji o warunkach zabudowy dla wszystkich albo określonych w tej uchwale zmian sposobu zagospodarowania terenu wymagających tej decyzji, w tym zmian sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części, jeżeli stan

zagospodarowania obszaru rewitalizacji oraz stopień jego pokrycia miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego wskazują, że nieustanowienie zakazu może

doprowadzić do niekorzystnych zmian w zagospodarowaniu obszaru rewitalizacji, pogłębiających niekorzystne zjawiska.

Miasto st. Warszawa po wejściu w życie ww. uchwały będzie korzystało z tych narzędzi w sposób określony w tej uchwale.

Zgodnie z art. 15 ust.1 pkt 12 ustawy o rewitalizacji deklaracja, czy na obszarze rewitalizacji zostanie ustanowiona Specjalna Strefa Rewitalizacji wraz z okresem jej obowiązywania jest umieszczana w gminnym programie rewitalizacji.

Pozostałe rekomendacje dotyczące dalszych prac nad programem będziemy szczegółowo analizować na etapie prac nad gminnym programem rewitalizacji.

P. Wiadomość z dnia 15 listopada 2021 23:37

Przy wyznaczaniu granic obszaru zdegradowanego i obszaru rewitalizacji nie

uwzględniano wartości zabytkowych: istnienia obiektów, zespołów i obszarów będących zabytkami, ważnych dla tradycji i tożsamości miasta, charakteru poszczególnych rejonów.

Jednak niezależnie od formalnego zdeﬁniowania rewitalizacji jest ona też ważnym narzędziem, wspierającym opiekę nad zabytkami – co należy do zadań miasta i jest w interesie jego mieszkańców.

Z tego punktu widzenia rozszerzenie granic obszaru rewitalizacji jest korzystne dla zabytków, ponieważ może się przyczynić do poprawy stanu lub wręcz uratowania wielu zabytków. Ponadto remonty i adaptacje wykonywane w ramach rewitalizacji są częścią kompleksowych działań, nakierowanych na cele społeczne i urbanistyczne, co może wpłynąć na lepsze wykorzystanie zabytków.

Pozwalam sobie przedstawić dwie uwagi, dotyczące proponowanej granicy obszaru rewitalizacji.

1. Wobec pojawienia się opinii kwestionujących włączenie Pelcowizny do obszaru rewitalizacji, wnoszę o utrzymanie tej jednostki w granicy obszaru, w tym – południowej części jednostki, na której znajdują się dwa obiekty zabytkowe. Oba są obecnie

niewykorzystane i mało znane, ale wraz ze swoim zaniedbanym otoczeniem mają wielki potencjał. Mogą służyć mieszkańcom przyległych terenów, z których część jest już intensywnie zabudowana, a część zapewne będzie w niedalekiej przyszłości:

a) cmentarz choleryczny, położony między torami kolejowymi. Po wykonaniu kilka

miesięcy temu przejścia pod nasypem od strony ul. Starzyńskiego, na wysokości przejścia pieszego i przystanków przy ul. Namysłowskiej, zgodnie ze wstępną umową między Dzielnicą i PKP, Dzielnica lub Miasto mogłyby przejąć opiekę nad cmentarzem, a także otaczającym go dużym, zalesiony terenem. Może tu powstać leśny park z urządzeniami sportowymi, rekompensujący mieszkańcom sąsiednich kwartałów niedostatek osiedlowej zieleni i większych przestrzeni (do tej pory też korzystała z niego pewna liczba

mieszkańców, choć było to utrudnione, nielegalne i niebezpieczne).

b) Fort im. gen. Jasińskiego (w okresie zaborów Fort Śliwickiego). Unikalny zespół obronny z lat 30. XIX wieku, mimo splantowania wałów i fos oraz zakłócenia układu przestrzennego przez nową zabudowę, wciąż stanowi bardzo cenny zabytek sztuki fortyﬁkacyjnej. W większości należy do Miasta, wraz z jednym z położonych obok budynków koszarowych. Po remoncie i adaptacji może stać się zapleczem kulturalnym, usługowym i rekreacyjnym dla intensywnej zabudowy mieszkaniowej, stopniowo zastępującej tereny przemysłowe, a także pełnić funkcje ponadlokalne. Może temu sprzyjać bliskość komunikacji miejskiej oraz tras rekreacyjnych wzdłuż Wisły.

2. Obszar rewitalizacji w proponowanych granicach obejmuje całą jednostkę Pelcowizna, łącznie z biegnącym od wschodu szerokim pasem terenów kolejowych i fragmentem terenu, który kiedyś ograniczony był łukowym odcinkiem torów, a obecnie jest zabudowany blokami mieszkalnymi. Nie obejmuje natomiast zaniedbanych terenów między torami oraz ulicami Wysockiego i Odrowąża, należącymi do jednostki Bródno – zaliczonej do obszaru zdegradowanego. Obok resztek zabudowy kolejowej i

przemysłowej, a także starej zabudowy jedno- i wielorodzinnej, wkracza tu stopniowo nowa zabudowa mieszkalna o dużym zagęszczeniu. Wkrótce problemem tego rejonu może stać się brak urządzonej zieleni, terenów rekreacyjnych i zróżnicowanych usług.

Równocześnie zanikał będzie specyﬁczny charakter tego obszaru, nazywanego Bródnem

Kolejowym. Poprawić warunki socjalne i zapobiec powstaniu anonimowego

osiedla-sypialni mogłoby wykorzystanie zespołu zabytkowej zabudowy kolejowej – niewielkiej pozostałości po kompleksie Stacji Praga z dawnej Kolei Nadwiślańskiej, ale i tak jednym z najbardziej wartościowych na terenie Warszawy.

W rejonie ul. Oliwskiej zachowało się kilkanaście zabytkowych budynków kolejowych i jedna kamienica, która prawdopodobnie nie należała do kolei, a także duże odcinki starej nawierzchni – przeważnie wykonanej w okresie międzywojennym, z trylinki wzmacnianej kruszywem, pochodzącym z kamieniołomów na kresach. Większość budynków znajduje się na terenach Skarbu Państwa, często w użytkowaniu wieczystym, niektóre są

prywatne. Najcenniejszy z nich – d. warsztat kolejowy – po wpisaniu do rejestru został wystawiony na sprzedaż. Drugi warsztat, położony na południe od ul. Pożarowej, miał być adaptowany na Muzeum Komunikacji.

W związku z powyższym wnoszę o powiększenie obszaru rewitalizacji o część terenu, zawartego między torami kolejowymi, ul. Kiejstuta, Wysockiego, Odrowąża i

Staniewickiej.

W załączeniu:

1) wycinek fotoplanu z zaznaczeniem Fortu gen. Jasińskiego i cmentarza cholerycznego 2) wycinek fotoplanu z zaznaczeniem zabytkowych budynków kolejowych przy ul.

Oliwskiej Odpowiedź:

a) cmentarz choleryczny, położony między torami kolejowymi. Po wykonaniu kilka

zieleni i większych przestrzeni (do tej pory też korzystała z niego pewna liczba mieszkańców, choć było to utrudnione, nielegalne i niebezpieczne).

Odpowiedź

Dziękujemy za poparcie umieszczenia Pelcowizny w obszarze rewitalizacji. Zamierzamy pozostawić tę jednostkę MSI w obszarze rewitalizacji, także ze względu na wskazany przez Pana potencjał rozwojowy.

W dokumencie Jakie granice obszaru zdegradowanego i rewitalizacji? do pobrania ze strony konsultacje.um.warszawa.pl (Stron 58-82)