STRUKTURA I FINANSE PARTII
WYBORY PARLAMENTARNE
W
SKŁAD JEDNOIZBOWEGO PARLAMENTU Finlandii – Eduskunty, wchodzi 200 deputowanych wybieranych w wyborach powszechnych co cztery lata, w trzecią niedzielę marca. Członkowie parlamentu wybierani są w głosowaniu bezpośrednim, tajnym i równym, zgodnie z proporcjonalną ordynacją wyborczą. Odstępstwem od tej reguły są Wyspy Alandzkie, gdzie do zdobycia jest zawsze tylko 1 mandat, a wybory z założenia muszą mieć charakter większościowy 9. Przeliczanie głosów na mandaty odbywa się z wykorzystaniem metody d’Hondta.Od 1976 roku czynne i bierne prawo wyborcze przysługuje każdemu obywatelowi, który w roku poprzedzającym rok wyborów ukończył 18 rok życia. Co ciekawe, prawa udziału w głosowaniu, z uwagi na zachowanie apolityczności armii, pozbawieni są zawodowi wojskowi 10. Warto wspomnieć, że możliwe jest głosowanie wcześniejsze tzw. advance voting, w specjalnie do tego przygotowanych i wyznaczonych miejscach.
Głosowanie to rozpoczyna się 11 dnia przed ofi cjalnym terminem wyborów i kończy 8 dnia przed wyborami w przypadku głosowania poza granicami kraju, i na 5 dni przed elekcją w przypadku głosowania na terytorium Finlandii. W wyjątkowych przypadkach dopuszczalne jest także głosowanie w domu wyborcy11.
Kraj jest podzielony na 15 okręgów wyborczych zgodnie z granicami administra-cyjnymi. Każdy region wybiera różną liczbę deputowanych w zależności od liczby ludności jaka zamieszkuje dany okręg. Liczba przydzielonych mandatów ogłaszana jest na pół roku przed elekcją i waha się od 7 do 27 12. Ponownie wyjątkiem od tej reguły jest okręg Wysp Alandzkich, któremu, jak już wcześniej wspomniano, zawsze przysługuje 1 mandat 13.
Po raz pierwszy Fińscy Zieloni (występując jako Lista Zielonych – Green Lists – Vihreat yhteislistat – niemająca formalnego statusu partii politycznej) wzięli udział w wyborach parlamentarnych w 1983 roku, wtedy właśnie zdołali wprowadzić do parlamentu dwóch swoich kandydatów. W kolejnych wyborach w 1987 r. (startując jako Zieloni – Greens – Vihreat) zdobyli 4% głosów i byli reprezentowani przez 4 deputowanych. Cztery lata później w 1991 r. VIHR (biorąca już udział w wyborach pod szyldem Ligi Zielonych – Green League – Vihrea Liitto) zanotowała prawie 3%
wzrost poparcia do poziomu 6,8% głosów (10 deputowanych), by w kolejnej elekcji
9 M. Grzybowski, Systemy polityczne współczesnej Skandynawii, Warszawa 1989, s. 97, 98.
10 Idem, Eduskunta Parlament Finlandii, Warszawa 2001, s. 15.
11 Wybory parlamentarne, http://web.eduskunta.fi /Resource.phx/parliament/aboutparliament/
presentation/ elections.htx, 28.12.2007.
12 M. Grzybowski, Systemy konstytucyjne państw skandynawskich, Warszawa 1998, s. 53.
13 Wybory parlamentarne, http://web.eduskunta.fi /Resource.phx/parliament/aboutparliament/
presentation/ elections.htx, 28.12.2007.
(1995 r.) powtórzyć ponownie prawie ten sam wynik (6,5% głosów i 9 uzyskanych mandatów) 14.
W latach dziewięćdziesiątych partia stała się piątą siłą polityczną w parlamencie, co miało spory wpływ na uzyskanie potencjału koalicyjnego, zważywszy na znaczny poziom fragmentaryzacji fi ńskiego systemu partyjnego 15. W 1995 r. Zieloni, jako pierwsza europejska partia ekologiczna16, weszli w skład koalicji rządzącej (tzw.
„tęczowa koalicja” lub Lipponen I), w której znaleźli się oprócz nich Fińska Partia Socjaldemokratyczna, Koalicja Narodowa, Przymierze Lewicowe i Szwedzka Partia Ludowa 17. Premierem „rządu zatrudnienia i wspólnej odpowiedzialności” został Paavo Lipponen, a jedynym przedstawicielem VIHR w gabinecie był Pekka Haavisto (wieloletni członek Eduskunty w latach 1987–1995, ponownie wybrany na nową kadencję w 2007 roku),18 który stanął na czele Ministerstwa Ochrony Środowiska 19. W wewnętrznej debacie partyjnej dyskutowano ówcześnie, co oczywiste, przede wszystkim na temat kwestii związanych z ochroną środowiska naturalnego, a w szcze-gólności reformą Aktu Ochrony Przyrody (Nature Conservation Act), legislacyjnego unormowania dotyczącego lasów i cięć budżetowych w dziedzinie socjalnego bez-pieczeństwa obywateli.
W kolejnych wyborach parlamentarnych, odbywających się w 1999 roku, Zieloni uzyskali 11 spośród 200 mandatów 20. Po wyborach nadal znajdowali się w składzie szerokiej koalicji rządzącej (tzw. Lipponen II), która pozostawała niezmieniona przy władzy od 1995 roku. Liga Zielonych otrzymała w rządzie „1,5” ministerstwa: nowym Ministrem Środowiska został Satu Hassi, natomiast Osmo Soininvaara został Mini-strem Zdrowia i Spraw Socjalnych na okres dwóch lat (pół kadencji), po tym czasie jego miejsce zajęła Eva Biaudet z koalicyjnej Szwedzkiej Partii Ludowej 21. Zieloni pozostawali w koalicji do maja 2002 roku, wtedy to na skutek zaakceptowania przez rząd budowy 5 elektrowni atomowych VIHR przeszedł do opozycji 22.
Następne wybory w 2003 roku ponownie przyniosły Zielonym wzrost poparcia a tym samym liczba zdobytych mandatów zwiększyła się z 11 do 14. Jak przyznają
14 Wyniki wyborów parlamentarnych, www.stat.fi , 28.12.2007.
15 M. Żmigrodzki (red.), Encyklopedia politologii, t. 3: Partie i systemy partyjne, Kraków 1999, s. 98.
16 A. Antoszewski, R. Herbut (red.), Demokracje zachodnioeuropejskie – Analiza porównawcza, Wrocław 1997, s. 110.
17 J. Paastela, Finland, „Environmental Politics” 2002, vol. 11, no 1, s. 22.
18 Pekka Haavisto, http://en.wikipedia.org/wiki/Pekka_Haavisto, 28.12.2008.
19 Historia fi ńskich Zielonych, www.vihreat.fi /en/node/909, 28.12.2007.
20 D. Arter, Th e Finnish Election of 21 March 1999: Towards a Distinctive Model of Government?,
„West European Politics”, vol. 23, no 1, s. 180–186.
21 J. Paastela, Finland, „Environmental Politics” 2002, vol. 11, no 1, s. 26.
22 Historia fi ńskich Zielonych, www.vihreat.fi /en/node/909, 28.12.2007.
sami Zieloni wynik był dobry ale oczekiwania przedwyborcze były nieco większe.
Jako przyczynę nieuzyskania większej liczby miejsc, wskazuje się na toczoną przeciwko Zielonym bardzo ostrą kampanię, która była związana z popieraną przez VIHR akcją legalizacji miękkich narkotyków. Dodatkowo dwie największe partie, Partia Centrum (Finnish Centre) i Fińska Partia Socjaldemokratyczna (Social Democrats) przekształ-ciły wybory parlamentarne w swoiste referendum związane z wyborem nowego premiera. Głośno mówiono o tym, że to właśnie wyborcy powinni wybrać przyszłego szefa rządu spośród dwóch największych partii. Dobry wynik Zielonych nie pomógł im w ponownym wejściu w skład koalicji rządzącej (składającej się tym razem z 3 par-tii) Partii Centrum (Finnish Centre Party), Fińskiej Partii Socjaldemokratycznej (Social Democratic Party) i Szwedzkiej Partii Ludowej (Swedish People’s Party).
Tabela 1. Poparcie dla Ligi Zielonych (VIHR) w wyborach parlamentarnych w Finlandii w latach 1983–2007
Źródło: A. Antoszewski, Zielona fala? Udział zachodnioeuropejskich partii ekologicznych w rywalizacji politycznej, [w:] Prawo i polityka w ochronie środowiska. Studia z okazji 40 lecia pracy naukowej Jerzego Sommera, Wrocław, 2006, s. 170; obliczenia własne na podstawie: Wyniki wyborów parlamentarnych www.stat.fi , 28.12.2007.
Ostatnie wybory do fi ńskiego parlamentu, mające miejsce w marcu 2007 roku, były wielkim sukcesem opozycyjnej Koalicji Narodowej i jej lidera Jyrki Katainena, która zdobyła kosztem rządzącej koalicji 10 miejsc w parlamencie więcej niż po wyborach 2003 roku. Vihreä Liitto uzyskała poparcie 8,5% wyborców, a tym samym jej liczba deputowanych ponownie wzrosła, tym razem do 15 (co było najlepszym wynikiem partii w historii jej uczestnictwa w wyborach parlamentarnych). Co zaskakujące, liderka partii Zielonych, Tarja Cronberg, straciła swoje miejsce w Eduskundzie, przegrywając rywalizację w małym okręgu wyborczym – Północnej Karelii. Rozpo-częte na początku kwietniu 2007 r. rozmowy koalicyjne doprowadziły do sformowa-nia nowego gabinetu, na czele którego stanął Matti Vanhanen z Partii Centrum. Poza
nią w składzie rządzącej koalicji znalazły się także Koalicja Narodowa, Liga Zielonych (VIHR) i Szwedzka Partia Ludowa. Co ciekawe, wśród 20 członków rządu znajduje się aż 12 kobiet, co sprawia, że jest to pierwszy fi ński rząd z przewagą kobiet. Zgodnie z ustaleniami koalicyjnymi Zieloni obsadzili 2 ministerstwa: Ministerstwo Sprawie-dliwości przypadło Tuiji Brax a Ministerstwo Pracy – Tarja Cronberg.