Not only censorship. Publishing adventures of Jozef Morton’s Appassionata

EDYCJE

Wiktor Gardocki

Uniwersytet w Bia³ymstoku

Nie tylko cenzura.

Wydawnicze perypetie Appassionaty

Józefa Mortona

Not only censorship.

Publishing adventures of Jozef Morton’s Appassionata

S³owa kluczowe: cenzura, dzieje wydawnicze, korekta Key words: censorship, publishing history, adjustment

Józef Morton, jeden z czo³owych przedstawicieli literatury nurtu wiej-skiego, urodzi³ siê we wsi Chroberz w 1911 roku. Zanim na dobre zaj¹³ siê pisaniem, ima³ siê przeró¿nych zajêæ. Po zdaniu matury s³u¿y³ miêdzy inny-mi w wojsku, dzia³a³ w grupie teatralnej i pracowa³ w urzêdzie skarbowym. Rozpocz¹³ równie¿ studia, jednak przerwa³ naukê z powodu z³ej sytuacji materialnej. W 1937 roku, ju¿ jako autor tomu poetyckiego Twarze spoza mroku oraz powieœci SpowiedŸ, zosta³ przyjêty do Zwi¹zku Literatów Pol-skich. Tu¿ po tym powróci³ do Chroberzy, gdzie napisa³ powieœæ Wawrzek, syn Wawrzyñca. Podczas wojny dzia³a³ w konspiracji. W tym czasie powsta³y dwie kolejne powieœci: Cz³owiek z gliny i Inkluzowane wiano, wydane w drugiej po³owie lat czterdziestych. W latach powojennych Morton publiko-wa³ równie¿ w prasie, miêdzy innymi w „Gazecie Kieleckiej” czy „Dzienniku Powszechnym”; by³ redaktorem naczelnym obu tych tytu³ów. Jego teksty pojawia³y siê ponadto w „Ch³opskiej Drodze”, „Dzienniku Ludowym”, „Kultu-rze”, „¯yciu Partii” oraz „Orce”, której by³ jednym z za³o¿ycieli. Do roku 1976

1 _{Praca nau kowa finansowana w ramach programu Ministra Nau ki i Szkolnictwa}

Morton wspó³pracowa³ z kilkunastoma redakcjami, ale przede wszystkim opublikowa³ dwadzieœcia jeden ksi¹¿ek, z których wiêkszoœæ by³a wznawia-na2_{. Aktywnoœæ dziennikarska autora Appassionaty mia³a jednak dwa} obli-cza. Po pierwsze, s³u¿y³a kszta³ceniu warsztatu pisarskiego. Po drugie zaœ, by³a w pewnym stopniu wymuszona, stanowi¹c szansê na poprawê sytuacji materialnej3_{. Morton by³ bowiem przede wszystkim pisarzem:}

Szczególnie chodzi³o mu o zachowanie w³asnej to¿samoœci i indywidualnoœci. Jako artysta absolutny, Józef Morton silniej ni¿ inni odczuwa³ nieprzychylnoœæ œwiata. Nastawienie krytyczne do ludzi czêsto skazywa³o go na samotnoœæ, na niezrozumienie. By³o to tym boleœniejsze, ¿e po brawurowym debiucie w 1937 roku i wydaniu w 1939 nastêpnej powieœci […] autor nie uzyska³ samodzielnoœci materialnej. […] ten pisarz obdarzony wybitnie niepodleg³ym duchem nie posia-da³ ¿adnych prawie umiejêtnoœci w pos³ugiwaniu siê jêzykiem ¿urnalistycznym, dyskursywnym w ogóle, a wiêc by³ skazany wy³¹cznie na s³owo emocjonalne, na wypowiedŸ literack¹…4_.

Opowieœæ o Appassionacie, opublikowanej jako dwudziesty drugi utwór Józefa Mortona, teoretycznie powinna rozpocz¹æ siê w³aœnie w 1976 roku. Powieœæ ujrza³a wówczas œwiat³o dzienne, ukazuj¹c siê nak³adem Pañstwo-wego Instytutu Wydawniczego (dalej PIW). Niewiele jednak zabrak³o, aby utwór, nagrodzony rok póŸniej „Z³otym K³osem”, nie ukaza³ siê (a przynaj-mniej nie w roku 1976). Powodem tego by³y, o dziwo, przed³u¿aj¹ce siê prace wydawnicze.

Pisanie Appassionaty Józef Morton rozpocz¹³ oko³o 1969 roku, choæ jak sam przyznaje, dojrzewa³ czterdzieœci lat do napisania tej ksi¹¿ki5_. Trzyto-mowa powieœæ zosta³a z³o¿ona w PIW-ie w 1973 roku, jednak ci¹g³e batalie o jej ostateczny kszta³t trwa³y a¿ do 1976 roku.

Minê³o wówczas niemal dwadzieœcia lat od „odwil¿y”, wydawa³oby siê wiêc, ¿e sprawa wydania ksi¹¿ki uznanego przecie¿ autora, jest jedynie formalnoœci¹, tym bardziej ¿e o powieœci przychylnie wyra¿a³ siê ówczesny dyrektor PIW-u Andrzej Wasilewski, a tak¿e Henryk Bereza. Autor Sposobu myœlenia zaleca³ jednak zmianê lub usuniêcie niektórych fragmentów powie-œci Mortona6_.

Akcja Appassionaty toczy siê w czasie drugiej wojny œwiatowej i opowia-da o losach mieszkañców jednej z podkieleckich wsi. Niemcy zabijaj¹ polskie-go partyzanta, po czym „ku przestrodze” wieszaj¹ jepolskie-go cia³o na drzewie. Wkrótce rozpoczynaj¹ siê starania o odciêcie szubienicy oraz mo¿liwoœæ

po-2 _{Wspó³czeœni polscy pisarze i badacze literatury, red. J. Czachowska i A. Sza³agan,}

Warszawa 1997, s. 480.

3 _{G. Traczyk, „Appassionata” Józefa Mortona, „Twórczoœæ” 1976, nr 8, s. 101–105.} 4 _{Z. Trziszka, Pierwszy i drugi o¿enek z literatur¹, „Tygodnik Kulturalny” 1981, nr 30,}

s. 56–57.

5 _{Archiwum Akt Nowych (dalej AAN), KC PZPR, sygn. XIB/451, brak paginacji.} 6 _Tam¿e.

chowania zastrzelonego ch³opaka. Pomóc próbuje miêdzy innymi by³a ko-chanka partyzanta, pracuj¹ca u Niemców jako gosposia.

Wydawnicze losy powieœci Józef Morton opisuje w liœcie do dyrekcji PIW-u, którego odpis otrzymali równie¿ miêdzy innymi Wincenty Kraœko, cz³onek Rady Pañstwa, i Józef Tejchma, minister kultury i sztuki. Maj¹c jednak na uwadze subiektywizm pisarza, jego emocjonalne podejœcie do sprawy, a tak¿e niepe³n¹ wiedzê na ten temat, trudno rozstrzygn¹æ, czy opis wydawniczych perypetii pokrywa siê z faktycznym rozwojem wydarzeñ.

Nie wiadomo, czy Appassionata trafi³a do G³ównego Urzêdu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk (dalej GUKPPiW) przed 1975 rokiem. W³aœci-wie nie powinna, bior¹c pod uwagê, ¿e przez przynajmniej dwa wczeœniejsze lata toczy³a siê debata na temat powieœci miêdzy Józefem Mortonem a pra-cownikami PIW-u. Kwestia cenzury jest zreszt¹ na razie mniej istotna.

Sprawa by³a doœæ nietypowa. Oto powieœæ licz¹c¹ oko³o 1200 stron, któ-rej nie odmawiano wartoœci artystycznej (choæ sugerowano, ¿e mo¿e byæ zbyt d³uga), wstrzymywano na etapie opracowania redakcyjnego. Tak sytuacjê wspomina³ sam autor:

Dyrektor Wasilewski wprawdzie nie podziela³ zdania Berezy odnoœnie partii niemieckich, ba, nawet je bardzo wysoko oceni³, niemniej za¿¹da³ ode mnie skrócenia ksi¹¿ki o co najmniej 200 stron. Niewa¿ne jakie strony maj¹ byæ wyciête, byle by³o wyciête 200 stron, a nawet 300. Dlaczego? Jak mi póŸniej powiedziano: „¿eby ksi¹¿ka nie by³a zbyt du¿a objêtoœciowo, bo koszty wydania jej by³yby zbyt wysokie”7_.

Wówczas w³aœnie, w pierwszej po³owie 1973 roku, rozpoczê³o siê swoiste przeci¹ganie liny pomiêdzy Józefem Mortonem a skracaj¹cymi ksi¹¿kê re-daktorkami PiW-u, Macu¿ank¹8 _{i Lam (autor Appassionaty nie wymienia ich} imion)9_.

Redaktorki, otrzymuj¹c od dyrektora Wasilewskiego polecenie, by okroiæ powieœæ, mia³y dzia³aæ w porozumieniu z Mortonem, konsultuj¹c z nim pro-ponowane ingerencje. Pisarz wspomina: „Zastrzeg³em sobie jednak, ¿e w czasie robienia korekty bêdê mia³ prawo »przyjrzeæ siê« wszystkim pustym miejscom po wyciêtych fragmentach, a je¿eli stwierdzê ra¿¹c¹ lukê, bez-wzglêdnie usuniêty fragment przywrócê”10_.

Mortonowi prawdopodobnie ³atwiej by³oby pogodziæ siê z faktem, ¿e po-wieœæ zostanie skrócona z powodu niskiej wartoœci artystycznej niektórych fragmentów albo chêci „zwiêkszenia jej czytelnoœci”11_{. Zdecydowanie jednak} zaprotestowa³, gdy poinformowano go, ¿e ciêcia musz¹ nast¹piæ z powodów

7 _{AAN, KC PZPR, dz. cyt.}

8 _{Prawdopodobnie chodzi o Zenonê Macu¿ankê.} 9 _{AAN, KC PZPR, dz. cyt.}

10 _Tam¿e. 11 _Tam¿e.

finansowych. Zaproponowana wydawnictwu powieœæ by³a wprawdzie d³uga, ale uszczuplenie jej o dwieœcie lub trzysta stron by³oby z pewnoœci¹ odczu-walne.

Pisarz zawar³ z PIW-em umowê na napisanie Appassionaty ju¿ 13 stycz-nia 1969 roku. Niestety, ten dokument nie jest dzisiaj dostêpny, a zatem nie wiadomo, jakie by³y ustalenia pomiêdzy stronami. Czy PIW po prostu zamó-wi³ powieœæ, czy mo¿e wyznaczy³ œcis³e kryteria, które Appassionata powinna spe³niaæ, a których pisarz nie dope³ni³? Wydawnictwo otrzyma³o zatem trzy-tomow¹ powieœæ, która nie mia³a szans na wydanie ze wzglêdu na tak du¿¹ objêtoœæ.

Redaktorka Lam „puszcza³a w ruch gumkê, a nawet ¿yletkê”12_{, usuwaj¹c} z maszynopisu zdania, obszerne fragmenty albo „streszczaj¹c” du¿e partie tekstu, zawieraj¹c ich treœæ w jednym zdaniu. Jak póŸniej stwierdzi³ autor Appassionaty, wszystko odbywa³o siê bez porozumienia z nim.

Morton protestowa³. Sugerowane przez Lam poprawki sukcesywnie wy-kreœla³, po czym znów otrzymywa³ poprawione fragmenty, z których wynika-³o, ¿e wydawnictwo nie liczy siê z jego zdaniem. Pisarz próbowa³ nawet spotkaæ siê w tej sprawie z dyrektorem PIW-u, ale Andrzej Wasilewski odmó-wi³. Obieca³ jedynie, ¿e porozmawia z redaktork¹.

W pewnym momencie sytuacja by³a na tyle napiêta, ¿e Morton sam mia³ ponosiæ koszty korekty:

[…] kiedy poprosi³em o przys³anie mi korekt ca³ej ksi¹¿ki, bym móg³ sprawdziæ czy wszystkie moje poprawki zosta³y nale¿ycie odczytane i naniesione na korek-tê redakcyjn¹, Wydawnictwo odpowiedzia³o mi, ¿e nie zgadza siê na przywraca-nie przeze mprzywraca-nie fragmentów skreœlonych przez pani¹ Macu¿ankê i pani¹ Lam. Mimo ¿e przelew ca³ej korekty mia³ byæ dokonany na mój koszt13_.

W efekcie jednak do przes³ania korekty nie dosz³o, poniewa¿ zrezygno-wa³o z tego wydawnictwo. Mimo ¿e PIW w koñcu zgodzi³ siê wydaæ powieœæ, jej autor uzna³, ¿e w takiej formie Appassionata jest nie do przyjêcia:

Jak wiêc nie zgadza³em siê z nieuczciwymi metodami redagowania mojej ksi¹¿-ki, tak nie zgodzi³em siê i nigdy siê nie zgodzê na to, ¿eby moja ksi¹¿ka ukaza³a siê w takiej postaci, w jakiej jest obecnie. Bo nie recenzenci, nie redaktorzy, nie ró¿ni dyrektorzy i doradcy „z bo¿ej ³aski” s¹ odpowiedzialni za ksi¹¿kê, tylko ja jeden, ja – autor tej ksi¹¿ki i tej odpowiedzialnoœci nie zdejmie ze mnie nikt14_.

Koñcz¹c list do Pañstwowego Instytutu Wydawniczego, Morton zawiada-mia, ¿e odstêpuje od umowy i odbiera wydawnictwu wszelkie prawa do swej ksi¹¿ki. Ponadto domaga siê wyp³acenia stu procent honorarium oraz zwrotu

12 _Tam¿e. 13 _Tam¿e. 14 _Tam¿e.

brudnopisu, na którym redaktorki PIW-u dokonywa³y poprawek w Appassio-nacie. Pisarz zapowiedzia³ tak¿e, ¿e w razie niespe³nienia jego ¿¹dañ, wyto-czy wydawnictwu proces. Kopiê listu przes³a³ jeszcze wspomnianym wcze-œniej Wincentemu Kraœcie i Józefowi Tejchmie oraz wiceministrowi kultury i sztuki Aleksandrowi Syczewskiemu, Zwi¹zkowi Wydawców i Ksiêgarzy, Eg-zekutywie POP PZPR przy ZLP, a tak¿e Zarz¹dowi G³ównemu ZLP.

Ca³a sprawa, której korzenie siêga³y 1973 roku, nigdy jednak nie znala-z³a fina³u w s¹dzie, a podjêty wysi³ek nie przyniós³, przynajmniej dla Józefa Mortona, oczekiwanych rezultatów. Los ksi¹¿ki zdawa³ siê byæ przes¹dzony ju¿ wczeœniej. O ile na liœcie pisarza skierowanym do Pañstwowego Instytu-tu Wydawniczego widnieje data 1 marca 1975 roku, a wówczas – przynaj-mniej teoretycznie – trwa³y prace redakcyjne oraz konsultacje na linii autor – wydawnictwo, o tyle w wydanej w 1976 roku ksi¹¿ce mo¿na znaleŸæ zaska-kuj¹ce daty. Jeœli wierzyæ informacjom zamieszczonym na obwolucie, oba tomy powieœci oddano do sk³adania pod koniec marca 1974 roku. Nie dziwi zatem, ¿e PIW niechêtnie odnosi³ siê do ¿¹dañ Mortona dotycz¹cych Appas-sionaty, miêdzy innymi przes³ania do pisarza korekty, nawet na jego koszt. Mo¿na powiedzieæ, ¿e ksi¹¿ka by³a gotowa… bez wiedzy autora. Co znaczy oczywiœcie, ¿e trafi³a do recenzji w GUKPPiW wczeœniej ni¿ w 1975 roku, zaœ reszta ustaleñ odby³a siê na linii wydawnictwo – urz¹d.

Ju¿ w rok po liœcie, w którym Morton zapowiada³ odebranie wydawnic-twu wszelkich praw do swej powieœci oraz wytoczenie procesu, Pañstwowy Instytut Wydawniczy wyda³ Appassionatê w dwóch tomach nak³adem dwu-dziestu tysiêcy egzemplarzy. W³aœnie taka liczba pojawi³a siê wczeœniej w korespondencji pisarza z PIW-em.

Paradoksalnie, w tym wypadku to nie GUKPPiW okaza³ siê instancj¹, która skaza³a ksi¹¿kê na nieistnienie, a przynajmniej nie w pe³nym tego s³owa znaczeniu. Najwiêksze zdziwienie budzi jednak fakt, ¿e prawdopodob-nie Appassionata trafi³a do recenzenta z GUKPPiW jeszcze przed 1975 ro-kiem, choæ sam autor by³ przekonany, ¿e wci¹¿ trwaj¹ „prace korektorskie” w wydawnictwie. Warto dodaæ, ¿e te „prace korektorskie” mog³y byæ omawia-ne na spotkaniach z redaktorem G³ówomawia-nego Urzêdu, zaœ Morton o tym nawet nie wiedzia³.

Wydanie ksi¹¿ki by³o procesem d³ugotrwa³ym, a prace w PIW-ie stano-wi³y pierwszy jego etap. Tymczasem autor, dbaj¹c o ostateczny kszta³t utwo-ru, nie wiedzia³, ¿e ten zosta³ ju¿ skierowany do recenzji. Na nic zda³ siê wiêc list do PIW-u oraz przes³anie jego kopii osobom, które ewentualnie mog³yby w tej sprawie interweniowaæ.

Skoro w liœcie Mortona widnieje data 1 marca 1975 roku, a ksi¹¿kê oddano do sk³adania rok wczeœniej, zaczêto drukowaæ we wrzeœniu 1975 roku, zaœ wydano w lutym 1976, to mo¿na oceniæ, ¿e starania autora nie przynio-s³y ¿adnego efektu. Gdzie bowiem pomiêdzy tymi wszystkimi datami „zmie-œciæ” powtórn¹ cenzurê ksi¹¿ki w GUKPPiW, do którego przecie¿ musia³a

trafiæ, oraz uwzglêdnianie ci¹g³ych uwag Mortona? A umowa na wydanie nie zosta³a wypowiedziana.

Okolicznoœci wydania ksi¹¿ki Mortona zna³ z pewnoœci¹ nie¿yj¹cy ju¿ Andrzej Wasilewski, w latach 1971–1986 pe³ni¹cy funkcjê dyrektora Pañ-stwowego Instytutu Wydawniczego. Wasilewski nieraz toczy³ za¿arte walki z cenzur¹ i Jerzym £ukaszewiczem o wydanie wielu dzie³ literackich. Zrefor-mowa³ równie¿ politykê wydawnicz¹ PIW-u15_{. Byæ mo¿e ksi¹¿ka Mortona} pad³a ofiar¹ ciêæ w³aœnie z tych dwu ostatnich powodów. Autor natomiast musia³ wreszcie zaakceptowaæ fakt, ¿e d³uga, trzytomowa powieœæ nie posze-rzy grona jego czytelników, zaœ wydawnictwu – nie pposze-rzyniesie zysków. W¹tek GUKPPiW pojawia siê w tej sytuacji niejako na marginesie, urz¹d nie wystê-puje tutaj jako instancja sprawcza; niechlubna s³awa przypad³a tym samym wydawnictwu.

Zastanawiaj¹ jednak kolejne wydania Appassionaty. Powieœæ ukaza³a siê bowiem jeszcze dwukrotnie, opublikowana tym razem nak³adem Ludowej Spó³dzielni Wydawniczej16 _{(dalej LSW). Pomiêdzy kolejnymi wydaniami} pró¿no jednak szukaæ ró¿nic, co by znaczy³o, ¿e przez dziesiêæ lat, które minê³y od pierwszego do ostatniego (trzeciego) wydania Appassionaty, Mor-ton nie zrobi³ niczego (albo niewiele móg³ uczyniæ), by przywróciæ powieœci autorski kszta³t. Jest to tym bardziej zastanawiaj¹ce, ¿e ze wspomnianej wczeœniej korespondencji jasno wynika, i¿ bardzo tego pragn¹³. Dziwi to zw³aszcza w obliczu takiej publikacji, jak Dzie³a zebrane, w których pierw-szym tomie znalaz³a siê Appassionata.

W PIW-ie opracowaniem ksi¹¿ki Mortona zajmowa³y siê prawdopodob-nie wy³¹czprawdopodob-nie redaktorki Macu¿anka i Lam. Ich nazwiska prawdopodob-nie zosta³y jednak zamieszczone w wydanej ju¿ ksi¹¿ce; oprócz jednak nazwisk Mortona oraz grafika, który zaprojektowa³ ok³adkê, nie zosta³y równie¿ wymienione ¿adne inne osoby, jakby redakcja nie istnia³a. W LSW natomiast opracowaniem Appassionaty za pierwszym razem zajêli siê redaktorzy Maria Wronkowska, Zbigniew Winiarski, El¿bieta Winiarska i Hanna Nadrowska, za drugim zaœ – Krystyna Sobieraj, Zbigniew Winiarski oraz „zespó³”, którego cz³onkowie nie zostali wymienieni z nazwiska. Trzy wydania Appassionaty – co warto podkreœliæ, bêd¹ce dzie³em dwu wydawnictw – s¹ jednak niemal identyczne, nie licz¹c kilku drobnych poprawek17_{. To dziwne, zupe³nie jakby Morton,} pocz¹t-kowo walcz¹cy o autorski kszta³t swej powieœci, póŸniej zaniecha³ dalszych

15 _{A. Wasilewski, PIW – rzeŸbienie w papierze, w: tego¿, Polski wariant. Od AK do KC,}

Warszawa 1992, s. 47–62.

16 _{Drugie wydanie: J. Morton, Appassionata, Warszawa 1979; trzecie wydanie: J.}

Mor-ton, Appassionata, Warszawa 1986.

17 _{Na przyk³ad: fragment tekstu „(…) i zagotowa³o siê w niej ostrym wzburzeniem”}

wystêpuje jedynie w pierwszym wydaniu ksi¹¿ki; por. J. Morton, Appassionata, Warszawa 1976, s. 75; tego¿, Appassionata, Warszawa 1979, s. 360; tego¿, Appassionata, Warszawa 1986, s. 64.

starañ. Tylko dlaczego, po raz kolejny sprzedaj¹c powieœæ – tym razem inne-mu wydawnictwu – autor przekaza³ maszynopis z niechcianego wydania PIW-owskiego? Wersjê, której opracowanie redakcyjne by³o de facto dzie³em PIW-u… A mo¿e – zachowanie tych „korekt” by³o warunkiem kolejnego wy-dania?

Recepcjê powieœci niew¹tpliwie u³atwi³aby opinia samego Józefa Morto-na, wyra¿ona choæby kilkoma s³owami wstêpu. Kolejne wydania ksi¹¿ki – z 1979 (piêciotomowa seria Dzie³a zebrane) i 1986 roku – takiej informacji jednak nie podaj¹. Natomiast list wys³any do PIW-u z pewnoœci¹ nie wyczer-puje wszystkiego, co autor móg³ o swojej ksi¹¿ce powiedzieæ.

LSW nie opatruje wydañ wstêpem, u³atwiaj¹cym recepcjê dzie³ autora, co – bior¹c pod uwagê uznanie, jakie pisarz zdoby³ na niwie literackiej – mo¿e dziwiæ. Nie chodzi tu zreszt¹ o rozwlek³e t³umaczenie losów powieœci ani opisanie jej wydawniczych perypetii (co zreszt¹ nie by³oby wówczas mo¿li-we), lecz choæby o wspomnienie, gdzie i kiedy ksi¹¿ki ju¿ siê ukaza³y18 _oraz w jaki sposób mo¿na twórczoœæ Mortona czytaæ, do czego odnosiæ i gdzie sytu-owaæ. Te podstawowe informacje przyda³yby siê zw³aszcza w tak sztandarowej publikacji, jak Dzie³a zebrane. Piêciotomowe wydanie utworów Mortona mia³o byæ, jak mo¿na przypuszczaæ, ukoronowaniem jego pisarskiej kariery.

*

Z cenzorskich perypetii pisarzy doskonale zdaj¹ sobie sprawê badacze i krytycy literatury, jak choæby Przemys³aw Czapliñski i Piotr Œliwiñski, czemu zreszt¹ czêsto daj¹ wyraz, pisz¹c o ograniczonej recepcji niektórych utworów czy o „drugim obiegu”19_{. Pierwszy problem z pewnoœci¹ dotyczy³} równie¿ Appassionaty.

Ewentualne ciêcia nie przynios³y jednak tak dramatycznych konsekwen-cji, jak w wypadku innych autorów, Jerzego Andrzejewskiego czy Kazimierza Truchanowskiego20_{, gdy powieœci trafi³y na rynek z kilku czy nawet} kilkuna-stoletnim opóŸnieniem. Gdyby na Mortona zosta³ na³o¿ony zakaz publikacji – wyra¿ony wewnêtrzn¹ dyrektyw¹ GUKPPiW albo „zapisem” – powieœæ na pewno nie ujrza³aby szybko œwiat³a dziennego. Trzyletnie zmagania z wy-dawnictwem, cenzur¹ albo – inaczej – instytucj¹ wydawnictwa, traktowan¹ jako jedna z instancji cenzury, nie by³y w latach 70. rekordowe. Zreszt¹ dobrze, ¿e sprawê wreszcie sfinalizowano.

18 _{Na kartach koñcowych widnieje jedynie informacja, ¿e jest to III wydanie.} 19 _{P. Czapliñski, P. Œliwiñski, Literatura Polska 1976–1988, Kraków 1999.}

20 _{J. Szczêsna, A. Bikont, Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu, Warszawa}

2012; W. Gardocki, Dzieje wydawnicze „Drogi do nieba” Kazimierza Truchanowskiego, w: Lancetem, a nie maczug¹. Cenzura wobec literatury i jej twórców w latach 1945–1965, red. K. Budrowska i M. WoŸniak-£abieniec, Bia³ystok 2012, s. 93–117.

Tak¿e dziêki wydaniu Appassionaty Józef Morton jest dziœ wymieniany jako jeden z najwa¿niejszych przedstawicieli literatury nurtu wiejskiego21_. Jako autor Mojego drugiego o¿enku, Ucieczki z raju, Wielkiego kochania czy wreszcie Appassionaty (choæ nale¿y pamiêtaæ, ¿e tê powieœæ zalicza siê raczej do nurtu literatury okupacyjnej), wywar³ równie¿ wp³yw na innych autorów. W tym tonie pisze o Józefie Mortonie Jan Zdzis³aw Brudnicki:

Oczywiœcie trudno sobie wyobraziæ dzie³o Myœliwskiego [Kamieñ na kamieniu – W. G.] bez dorobku innych pisarzy, takich jak Józef Morton, który uruchomi³ arsena³ œrodków: perspektywê magii i obyczaju w Inkluzowanym wianie, ch³op-ski erotyzm w Mój drugi o¿enek, czy obrazy niewiarygodnych okrucieñstw oku-pacyjnych w Appassionacie. Ujawni³ te¿ kr¹g równorzêdnych racji moralnych i politycznych. Ale odkryciem literackim by³y te¿ ró¿ne warstwy humoru i ironii22_.

Nale¿y wzi¹æ równie¿ pod uwagê fakt, ¿e Appassionata zosta³a napisana i wydana ju¿ w schy³kowym okresie literatury nurtu wiejskiego. Jak konsta-tuj¹ Przemys³aw Czapliñski i Piotr Œliwiñski:

Po Konopielce [wyd. 1973 – W. G.] mo¿liwe by³o ju¿ tylko arcydzie³o. Okaza³a siê nim powieœæ Kamieñ na kamieniu, która pojawi³a siê dopiero w lutym 1984 i która, jak ka¿de arcydzie³o, nale¿a³a do wielu nurtów w swoich szczegó³ach (ch³opskiego, psychologicznego, mityzacyjnego) i do ¿adnego z nich w ogólnoœci23_.

Jest to po czêœci odpowiedŸ na pytanie, w jaki sposób wygl¹da³a i wygl¹-da dziœ recepcja powieœci Józefa Mortona. Abstrahuj¹c zreszt¹ od kwestii cenzorskich, pisarz zosta³ doceniony, choæ mo¿e nie w tak znacz¹cy sposób, jakby sobie tego ¿yczy³. Jest przecie¿ wymieniany, choæ nigdy na pierwszym miejscu, jako czo³owy przedstawiciel literatury nurtu wiejskiego. Appassio-nata, wydana nawet we „w³aœciwym” czasie (sugerowanym choæby przez PIW w pierwszej edycji ksi¹¿ki), tj. w 1974 roku, nie okaza³aby siê dzie³em prze³omowym. Pierwszym powodem by³, rzecz jasna, schy³ek rzeczonego nurtu. Drugim natomiast, jak siê zdaje, znacznie wa¿niejszym, wartoœæ arty-styczna Appassionaty, która choæ zosta³a oceniona wysoko, a przez jedn¹ badaczkê uznana nawet za wybitn¹24_{, to w ogólnym, historycznoliterackim} rozrachunku nie traktowano jej jako arcydzie³a. Mo¿e w³aœnie dlatego, ¿e nie nale¿a³a do „wielu nurtów w swoich szczegó³ach”, natomiast mo¿na przypi-saæ j¹ wyraŸnie do jednego nurtu, okupacyjnego, i tylko w niewielkiej czêœci – wiejskiego; w tym wypadku jest zaœ ksi¹¿k¹ jedn¹ z wielu, która – by znów

21 _{P. Czapliñski, P. Œliwiñski, dz. cyt., s. 16–17. Nale¿y wspomnieæ, ¿e Appassionata}

jest powieœci¹ nale¿¹c¹ w wiêkszym stopniu do literatury okupacyjnej ni¿ nurtu wiejskie-go. Mo¿na j¹ traktowaæ równie¿ jako utwór z pogranicza tych nurtów.

22 _{J. Z. Bru dnicki, Æwiczenia z wolnoœci: polska proza od salonu do supermarketu,}

Toruñ 2007, s. 157–158.

23 _{P. Czapliñski, P. Œliwiñski, dz. cyt., s. 17.} 24 _{G. Traczyk, dz. cyt., s. 101–105.}

odwo³aæ siê do Jana Zdzis³awa Brudnickiego – wp³ynê³a na pisarsk¹ twór-czoœæ innych autorów. Inspiracje Appassionat¹ dostrzegalne s¹ zw³aszcza w powieœci Kamieñ na kamieniu Wies³awa Myœliwskiego, lecz to w³aœnie ta druga powieœæ, póŸniejsza od Appassionaty o 8 lat, jest dziœ u znawana za literackie arcydzie³o. Byæ mo¿e, mimo przychylnych s³ów Henryka Berezy i Andrzeja Wasilewskiego, dostrzegana jest pewna „powœci¹gliwoœæ” w poczy-naniach Pañstwowego Instytutu Wydawniczego. Postêpowanie autora Ap-passionaty jest bardziej zrozumia³e w kontekœcie s³ów Stanis³awa Burkota:

B³êdem by³oby uznaæ ca³y „nurt ch³opski” w literaturze powojennej wy³¹cznie za pochodn¹ ówczesnego uk³adu politycznego (partia ch³opska oficjalnie nale¿a³a do wspó³rz¹dz¹cych); jego osadzenie jest znacznie g³êbsze, siêga bowiem pod-staw kultury narodowej: obecnoœæ tego nurtu znaczy³y wczeœniej utwory Orkana, Kasprowicza, M³odo¿eñca, Przybosia, Piêtaka25_.

Oczywiœcie, dzia³ania wydawnictwa, które zaleca³y powieœæ „okroiæ” o 200 czy 300 stron, mo¿na traktowaæ jako kolejn¹ instancjê cenzury, obok choæby GUKPPiW, lecz nale¿y mieæ na uwadze kilka aspektów. Decyzja PIW-u mog³a byæ motywowana zaleceniami z „wy¿szego szczebla” – poleceniem z GUKPPiW, ograniczeniem w postaci niskich zapasów papieru drukowego czy, najproœciej, zbyt du¿¹ objêtoœci¹ dzie³a literackiego, które w tak rozbu-dowanej formie nie bêdzie atrakcyjne dla czytelnika.

Mortonowi nie mog³o zatem pomóc napisanie listu do PIW-u i przy okazji gro¿enie wydawnictwu procesem s¹dowym. Pisarz, by dodaæ swym dzia³aniom mocy, przes³a³ odpis korespondencji równie¿ wysokim urzêdnikom politycznym, Wincentemu Kraœce i Józefowi Tejchmie, licz¹c zapewne na wsta-wiennictwo. Proces zaœ mia³ byæ tylko prób¹ nacisku na wydawnictwo.

Sprawa jest zatem wielow¹tkowa. U jej podstaw le¿¹ jednak usi³owania autora, przekonanie o wysokiej wartoœci w³asnego dzie³a literackiego. Jak siê zdaje, Appassionata – jako swego rodzaju summa pisarskich dokonañ Morto-na – zmaga siê z niedocenieniem, czyli podobnym problemem, z którym boryka³ siê jej autor26_{. Temat okupacji, ujêty w antyczny cudzys³ów} (powie-szenie Adama jest nawi¹zaniem do Antygony), pokazanej jako miejsce nie-mal zawieszone, znajduj¹ce siê poza wojn¹, poza histori¹, usytuowane w ciasnej przestrzeni kieleckiej wsi27_{, doceniali krytycy, chwal¹c Mortona za} konstrukcjê dzie³a i wskazuj¹c na wci¹¿ istniej¹ce luki w literaturze okupa-cyjnej. Doceniono równie¿ jêzyk powieœci28_{, chocia¿ ten móg³ byæ zbyt trudny} dla przeciêtnego czytelnika. Mówi¹c o recepcji Appassionaty w 1976 roku, warto równie¿ przypomnieæ o jednej, doœæ szczególnej, recenzji utworu.

25 _{S. Burkot, Literatura polska w latach 1939–1999, Warszawa 2002, s. 285–286.} 26 _{Z. Trziszka, dz. cyt., s. 55–58; G. Traczyk, dz. cyt., s. 103–104.}

27 _{M. Kabuta, W osaczeniu, „Literatura” 1976, nr 38, s. 12; G. Traczyk, dz. cyt.,}

s. 101–104.

W tekœcie W osaczeniu Micha³ Kabuta zdradza w³aœciwie wszystkie najwa¿-niejsze w¹tki fabularne powieœci Mortona, ³¹cznie z zakoñczeniem29 _{– nie jest} to z pewnoœci¹ czynnik, który zachêci³by wówczas czytelników do lektury.

Appassionatê wydano za pierwszym razem w liczbie 20 tysiêcy (plus 290), po raz drugi – w ramach Dzie³ zebranych – 20 tysiêcy (plus 330), zaœ po raz ostatni – w liczbie 50 tysiêcy (plus 310) egzemplarzy.

Bibliografia

Materia³y archiwalne

Archiwum Akt Nowych, KC PZPR, Materia³y Wincentego Kraœki, sygn. XIB/451, 1 III 1975.

Opracowania

Brudnicki J. Z., Æwiczenia z wolnoœci: polska proza od salonu do supermarketu, Toruñ 2007.

Burkot S., Literatura polska w latach 1939–1999, Warszawa 2002. Czapliñski P., Œliwiñski P., Literatura Polska 1976–1988, Kraków 1999.

Gardocki W., Dzieje wydawnicze Drogi do nieba Kazimierza Truchanowskiego, w: Lancetem, a nie maczug¹. Cenzura wobec literatury i jej twórców w latach 1945–1965, red. K. Budrowska i M. WoŸniak-£abieniec, Bia³ystok 2012, s. 93–117.

Kabuta M., W osaczeniu, „Literatura” 1976, nr 38. Morton J., Appassionata, Warszawa 1976.

Szczêsna J., Bikont A., Lawina i kamienie. Pisarze wobec komunizmu, Warszawa 2012.

Traczyk G., „Appassionata” Józefa Mortona, „Twórczoœæ” 1976, nr 8.

Trziszka Z., Pierwszy i drugi o¿enek z literatur¹, „Tygodnik Kulturalny” 1981, nr 30. Wasilewski A., PIW – rzeŸbienie w papierze, w: tego¿, Polski wariant. Od AK do KC,

Warszawa 1992.

Wspó³czeœni polscy pisarze i badacze literatury, red. J. Czachowska i A. Sza³agan, Warszawa 1997.

Summary

The subject of this paper is the publishing history of Appassionata, a novel of Jozef Morton. About novel – before publishing in 1976 by Pañstwowy Instytut Wydawniczy – for a few years fought disputes. An author didn’t agree to the corrections proposed by the proofre-aders and tried to publish his book to the expected shape a long time. He even appealed to the then Minister of Culture and Art.