Juliusz B a r d a c h
Statuty litewskie w Koronie Królestwa Polskiego
Litauische Statut en in der Krone des Polnischen Konigsreiches
1. Statuty litewskie w historiografii prawniczej. 2. Wpływ Statutów na praktykę sądownictwa krajów ościennych. 3. III Statut litewski w Koronie. 4. III Statut w kompendiach prawników polskich. 5. Bezpośrednia recepcja przepisów III Statutu. 6. Znaczenie III Statutu w rozwoju polskiego prawa. 7. Wpływ Statutów litewskich na prawodawstwo polskie w XVIlI w. 8. III Statut po upadku Rzeczypospolitej.
1. Litauische Statuten in der juristischen Historiografie. 2. Der Einf1uB der Statuten auf die Gerichtspraxis der Nachbarliinder. 3. Das III litauische Statut in der Krone. 4. Das III Statut in den Kompendien der polnischen Juristen. 5. Direkte Rezeption der Gesetze des III Statutes. 6. Bedeutung des III Statutes fUr die Entwicklung polnisches Rechtes. 7. Der Einf1uB der Iitauischen Statuten auf polnische Gesetzgebung im XVIII Jahrhundert. 8. Das III Statut nach dem Verfall der polnisch-Iitauischen Commonwaelth.
1. Znaczenie Statutów litewskich dla prawa koronnego i jego praktyki doceniała od początku polska historiografia prawnicza!. Uznawany za pierwszego historyka prawa Tadeusz Czacki zatytułował swoje podstawowe dzieło O litewskich i polskich prawach, o ich duchu, źródłach, związku i o rzeczach zawartych w pierwszym Statucie dla Litwy w 1529 roku wydanym (t. 2: 1800-1801)2. Eksponował on, szerzej niż określał to tytuł, w przedstawieniu pracy Rzeczypospolitej Obojga Narodów prawo litewskie, któremu przyznawał priorytet w stosunku do prawa koron-nego. T. Czacki nie ograniczył się do I Statutu, ale sięgnął też porów-nawczo, do dwóch następnych. Odróżniał on trzy odrębne Statuty, kwes-tionując ujmowanie ich jako kolejne redakcje jednego pomnika prawa. Stanowisko to podzieliła, choć nie bez wyjątków, późniejsza nauka
histo-l Pierwszy zarys tematu był przedmiotem referatu autora tego tekstu na konferencji w Wilnie
w 1988 r. z okazji 400-1ecia III Statutu litewskiego. Został on opublikowany w języku litewskim pt. Lietuvos Statutas Lenkljoje, [w:) 1588 metl./ treeiasis Lietuvos Statutas, Vilnius
1989, s. 17-27.
rycznoprawna3• Podsumowując jej dorobek, Stefan Ehrenkreutz na VI
Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich w Wilnie we wrześniu 1935 r. ponownie stwierdzał, że każdy z tych Statutów stanowi dla siebie zamknigtą
całość4•
W tym miejscu zajmiemy się przede wszystkim III Statutem litewskim wprowadzonym w życie w roku 1588 i opublikowanym w tymże roku drukiem w ruskim (starobiałoruskim) oryginale, a następnie w 1614 r. w polskim przekładzie. Był III Statut najdoskonalszą kodyfikacją, na jaką zdobyto się na ziemiach Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Toteż pozostawał on jako prawo obowiązujące na ziemiach byłego Wielkiego Księstwa aż po rok 1840, kiedy cesarz Mikołaj I uchylił jego moc obowiązującą, wprowadzając w to miejsce prawo rosyjskiej.
Tekst III Statutu w polskim przekładzie, kilkakrotnie przedrukowywanym i uzupełnianym o postanowienia późniejszych konstytucji sejmów walnych Rzeczypospolitej Obojga Narodów, regulował nie tylko życie prawne ziem Litwy i Białorusi, ale znalazł też zastosowanie w praktyce prawnej ziem ruskich i polskich Korony Królestwa Polskiego. To właśnie będzie przed-miotem naszego zainteresowania.
Już w połowie XIX w. Wacław Aleksander Maciejowski w syntetycznym skrócie ocenił miejsce III Statutu w prawodawstwie europejskim i metaforycz-nie określił jego wzajemny do sąsiednich systemów prawnych stosunek. Pisał on: Wielkim jak na swój wiek pomnikiem prawodawstwa jest litewski Statut
i taki, jakiego ówczesna Europa nie posiadała. Jest jakby rośliną. która krzewiących sig obok drzewek przyciągnąwszy do siebie soki, nimi sig zapomogła. a przerobiwszy je w sobie, oddała je znowu jako lepsze pożywnieisze6.
Zwróćmy tu uwagę na dwa akcenty. Pierwszy - to podkreślenie wzajem-nego oddziaływania, określanego dziś jako inkulturacja w przeciwieństwie do akulturacji, która jest formą wpływów jednostronnych. Drugi - to wysoka ocena Statutu litewskiego (domyślnie III), którego oddziaływania na kraje sąsiednie był Maciejowski w pełni świadom.
N a przełomie XIX i XX stulecia w nauce polskiej zaznaczył się prąd, który nie negując walorów Statutów litewskich, jako wybitnych osiągnięć kultury prawniczej, zaliczał je do prawa polskiego. Tak postąpił w szczególnoś-ci Franszczególnoś-ciszek Piekosiński, choć wyróżniał w nim prawo koronne i prawo
3 Jej poglądy w XIX i pierwszym dwudziestoleciu XX w. obszernie przedstawi! S. E hre n _
k r elit z, Stan badań nad Statutami litewskimi, Ateneum Wileńskie, t. II, 1924, s. 289-349. 4 S. Eh re nk r elit z, Zagadnienie wpływu prawa rzymskiego na Statuty litewskie, [w:] Pamiętnik
VI Powszechnego Zjazdu Historyków Polskich w Wilnie 17-20 września 1935 roku, t. I.
Referaty, Lwów 1935, s. 193-194.
5 J. B a r d a c h, Statuty litewskie w ich kręgu prawno-kulturowym, [w:] O dawnej iniedawnej
Litwie, Poznań 1988, s. 39-71.
litewskie? Ten wydawca tekstu łacińskiego i przekładu polskiego II Statutu z 1566 r. oryginał ruski tej kodyfikacji w ogóle pominął8• W obronie jego
przed krytyką ukraińskiego historyka, wystąpił Oswald Balzer w polemicznym artykule zatytułowanym: Profesor Piekosiński i Statuty litewskie... (1907).
O. Balzer podzielił ogół norm zawartych w Statutach na polskie i niepolskie. Taki podział miał pozwolić, jego zdaniem, na ukazanie, że są całe działy
prawa, przeważnie według modły polskiej urządzone. Należały tu przepisy
dotyczące organizacji naczelnych i lokalnych władz państwowych, organizacji sądów, także prawo cywilne i procesowe. W ten sposób - pisał Balzer - wiele dziedzin prawa obowiązującego na Litwie zostało jak gdyby zdobytych przez prawo polskie. Uznając, że na Statuty litewskie złożyły się elementy
różnorodne, bo polskie, litewskie, ruskie i niemieckie, O. Balzer podkreślał, że rolę decydującą odgrywał element polski, bowiem to on je sprz?ga wszystkie
w jednolitą organiczną całość. [...] Możemy w tym sensie nazwać Statuty litewskie pomnikami prawa polskieg09• Intencją O. Balzera było podkreślenie
wyższości prawa polskiego. Niewątpliwy wpływ tego ostatniego na organizację systemu administracyjnego i urzędów, po części i sądownictwa, rozciągał O. Balzer i na prawo sądowe. Jednak tu - gdy chodzi o wpływy - należało mówić raczej o oddziaływaniu uczonego prawa, gdyż w całości przedstawiają się Statuty litewskie jako rezultat złożonej twórczości kodyfikacyjnej doko-nywanej w wieloetnicznym środowisku prawniczym Wielkiego Księstwa doby Odrodzenia. Ich podstawowym założeniem było doskonalenie systemu prawa Litwy historycznej. Dlatego też należy uznać je za oryginalny, własny wkład kodyfikacyjnej myśli Wielkiego Księstwa Litewskiego, więcej - za historyczne osiągnięcie.
2. Wysoki poziom litewskich kodyfikacji docenili rychło wszyscy sąsiedzi
Wielkiego Księstwa. Najwcześniej, bo już w stosunku do II Statutu, dały temu wyraz społeczności szlacheckie Wołynia, Kijowszczyzny i Podola (województwa bracławskiego), które po inkorporacji do Korony Królestwa na sejmie lubelskim 1569 r. zastrzegły, że prawem obowiązującym pozostanie nadal II Statut litewski, zwany odtąd potocznie Statutem wołyńskim,
7 F. P i e k o s i ń s k i, Statut litewski, cz. I, RAD. WH-F [Kraków] 1899, t. XXXIX, s. 166. M AKP AD [Kraków] 1900, t VII. Ruski tekst II Statutu opublikowany we Wriemienniku
Moskowskogo Obszczestwa Ljubitieiej Driewnostiej Rossijskich, t. XXIII, w 1855 r., o czym Ulanowski nie wiedział, był w istocie Statutem wołyńskim. Wskazuje na to m. in. nota przy rozdziale III O obronie ziemskiej, że nie jest obowiązujący. Znana jest też osoba kopisty. Był nim Wasyl Dsowicz pisarz grodzki i syndyk kijowski w pierwszej połowie XVII w. Egzemplarz należał do Biblioteki załuskich (Catalogus cod. mns. 1752, p. 68 N 213). Tekst został wydany z licznymi błędalI'J, które nie wiemy komu przypisać - kopiście czy wydawcy.
9 Przedruk [w:] O. Balzer, Przygodne słowa 1886-1911, Lwów 1912, s. 183-197, zwłaszcza
w odróżnieniu od III Statutu litewskiego z 1588 r.1O Pozostaje do zbadania,
kiedy zaczęto z niego korzystać jako prawa posiłkowego w sądach koronnych, a także, jaką rolę odegrał tu Trybunał Koronny, który (po likwidacji istniejącego krótko Trybunału Łuckiego) na sesjach w Lublinie rozpatrywał sprawy województw ukrainnych, rządzących się II Statutem. Należy sądzić, że mnożące się polskie rękopiśmienne przekłady II Statutu (na znanych nauce 58 egzemplarzy, aż 40 jest w wersji polskiej)ll były również rezultatem zainteresowania tyleż deputatów Trybunału, co i skupionej wokół niego palestry.
Jeśli uprawniona jest hipoteza, że początki wpływu prawa litewskiego na praktykę sądów koronnych łączą się ze znajomością II Statutu, to nie ulega wątpliwości, że upowszechnienie znajomości prawa litewskiego łączy się z publikacją w precyzyjnym polskim przekładzie z 1614 r. III Statutu. To i następne polskie wydania zbliżyły prawo litewskie do praktyki i spowo-dowały, że w XVII w. stało się ono prawem posiłkowym w sądach koronnych. Przemysław Dąbkowski, nota bene uczeń O. Balzera, podkreślał, że prawo litewskie było prawem posiłkowym w sądach koronnych w XVII i XVIII w., a to dzięki temu, że III Statut stanowił zbiór praw wyczerpujący
i jak na swoje czasy doskonalyl2. Jeszcze dalej poszedł w tym kierunku
profesor prawa karnego również Uniwersytetu Lwowskiego Juliusz Maka-rewicz. Wykorzystując teksty dawnych polskich pisarzy prawniczych, stwier-dzał, że III Statut był stosowany w Polsce nie tylko jako prawo posiłkowe, ale że w XVIII w. wytworzyło się przekonanie, i stanowi on drugi, równorzędny z koronnym, obowiązujący system prawa13• Czy tak daleko
posunięta promocja prawa litewskiego w Polsce była uzasadniona? Należy uznać za dowiedzione stosowanie prawa litewskiego jako posiłkowego. Przyczyny tego zjawiska zostały wyjaśnione przez naukę. Mianowicie, wobec nieskodyfikowania polskiego prawa ziemskiego - które poza procedurą sądową (Formula Processus - 1523) pozostało w znacznej mierze prawem zwyczajowym, unormowanym tylko w części przez królewskie Statuty i konstytucje sejmowe - w prawie sądowym Korony występowały liczne luki, sprzeczności lub niejasności. W tej sytuacji istnienie nowoczesnej, wysoko cenionej kodyfikacji w sfederowanym Wielkim Księstwie Litewskim, do tego znanej w polskim przekładzie, wielokrotnie wydawanym drukiem, więc łatwo dostępnym, zachęcało do korzystania z III Statutu, gdy brak
10 O Statucie wołyńskim wiemy dotąd niewiele. Krótko o nim B. U l a n o w s k i we wstępie
do Wydania II Statutu, AKP, t. VII, s. V-VI, i S. Klit r z e b a, Historia źródel, t. II,
Kraków 1926, s. 79 n.
IIV. Ralidel ilin a s, Antrojo /1566/ Lietuvos Statuto nuoraiai, [w:] Teisisini/ł institut/ł Raida
Lietuvoje XIV-XIX a. Teises istorijos studijos II, Vilnius 1981, s. 6-30.
12 P. D ą b k o w s k i, Prawo prywatne polskie, t. I, Lwów 1910, s. 6.
było odpowiedniej normy w prawie polskim, lub gdy była ona niejasna czy przestarzała.
Próbę syntetycznego ujęcia stanu badań podjął na VI Powszechnym Zjeździe Historyków Polskich we wrześniu 1935 r. Wojciech Hejnosz w referacie, którego tytuł brzmiał: Statuty litewskie a prawo polskie.
Najpierw z ukłonem przed pamięcią swego mistrza Oswalda Balzera stwierdził, że według communis opinio polskich badaczy Statut litewski to polski pomnik
prawodawczy, ale zaraz potem zastrzegł się, że przez prawo polskie rozumie
on prawo na terenie całej Rzeczypospolitej. Gdy natomiast weźmie się pod uwagę - wywodził dalej - prawo polskie sensu strictiori, tzn. jako prawo ziemskie koronne, to już trudno byłoby uważać Statut za pomnik tego prawa. W takim razie można by mówić już tylko o wzajemnym stosunku [...] ściśle mówiąc, o wpływie, jaki najpierw to prawo na Statut, względnie na poszczególne jego redakcje wywarło, a następnie także o późniejszym oddziaływaniu Statutu na rozwój prawa polskiego14• To wyważone stanowisko daleko odbiegało od
wstępnej deklaracji.
3. Badania nad zakresem stosowania III Statutu w Koronie zostały zaledwie zapoczątkowane. Przede wszystkim należy rozróżnić, kiedy w praktyce Trybunału Koronnego stosowano prawo litewskie jako jedynie obowiązujące, a kiedy jako posiłkowe. W tej pierwszej kategorii spraw odnoszących się do województw ukrainnych wymaga zbadania zagadnienie, jak przebiegało w praktyce zastąpienie nie uchylonego nigdy, więc formalnie obowiązującego, Statutu II (wołyńskiego) Statutem litewskim. Że dobą krytyczną były lata trzydzieste i czterdzieste wskazywać się zdaje konstytucja 1647 r. uchwalona przez sejm walny na prośbę szlachty wołyńskiej. Przewidywała ona wydanie drukiem na jej koszt oryginalnego tekstu Statutu wołyńskiego15, do czego
jednak nie doszło. Można sądzić, że uchwała ta stanowiła próbę utrzymania obowiązującego Statutu wołyńskiego w obliczu ekspansji III Statutu w prak-tyce. Zakończyła się ona niepowodzeniem i w drugiej połowie XVII w. III Statut na Ukrainie wyparł Statut wołyński. Można o tym sądzić na razie na podstawie ułamkowych badań praktyki, jak akty księgi sądu miejskiego (ratuszowego) miasta Łochwicy z lat 1653-168316. W tej dobie
Łochwica wchodziła w skład tzw. Ukrainy hetmańskiej. Jej organizacja terytorialna była oparta na okręgach pułkowych i na niższym szczeblu secinnym. Łochwica była miastem secinnym. Na ogólną liczbę 214 wpisów
14 W. H ej n o s z, Statuty litewskie a prawo polskie, [w:] Pamiętnik VI Powszechnego Zjazdu ... ,
t. I, s. 199-200.
15 VL, t. IV, s. 117 (wydanie 1. Ohryzki, Petersburg 1859, t. IV, s. 59), punkt 52.
16 A. Z akr z e w s k i, recenzja z: Łochwicka ratuszna kniha druhoj połowiny XVII st., (Kijów
61 razy powołano rozne artykuły III Statutu, jeden raz prawo niemieckie (Sakson), ani razu natomiast nie ma powołania na Statut wołyński. Są dwa powołania na Statut koronny, ale z analizy tekstu wynika, że sądowi chodziło w istocie o Statut litewski. Można sądzić, że określenie "Statut koronny" przez sąd na formalnie podległej carowi moskiewskiemu hetmańskiej Ukrainie mogło oznaczać stosowanie Statutu wołyńskiego, znanego głównie - jak wiemy - z przekładów polskich, obowiązującego na ziemiach prawo-brzeżnej Ukrainy wchodzącej w skład Korony Królestwa Polskiego. Pod-sumowując można powiedzieć, że w drugiej połowie XVII w. III Statut litewski stanowił de facto prawo obowiązujące na ziemiach zarówno lewo-brzeżnej, jak i prawobrzeżnej Ukrainy, oraz prawo posiłkowe na pozostałych ziemiach Królestwa Polskiego.
4. Wiedzę o roli prawa litewskiego w Koronie należy uzupełnić o
niezau-ważoną dotąd przez historyków prawa twórczość Augustyna Kołudzkiego (zm. 1720) - sędziego ziemskiego inowrocławskiego. Był on autorem dwu-tomowego dzieła o łacińskim tytule: Promptuarium legum et constitutionum
Regni Poloniae et Magni Ducatus Lithuaniael7 wydanego dwukrotnie w latach
1695 i 1697 w Poznaniu. Tom pierwszy obejmował prawo koronne, drugi - litewskie. W rok później Kołudzki wydał już tylko tom drugi jako osobny druk pod polskim tytułem: Statut Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jego materie obejmujące również konstytucje uchwalone po 1588 L, a dotyczące
przedmiotów regulowanych przez Statut, były ułożone według treści w siedmiu rozdziałach18. Zapotrzebowanie na ten tekst było widocznie większe niż na
dwutomowe dzieło obejmujące łącznie prawo koronne i litewskie, skoro dodatkowo wydano go osobno. Można sądzić, że w Koronie istniało zapotrzebowanie na Promptuarium Legum Rzeczypospolitej Obojga Narodów, gdy na Litwie wystarczała znajomość tylko systemu prawa litewskiego, bo znajomość prawa koronnego była dla praktyków Wielkiego Księstwa bez-użyteczną· Można by to również tłumaczyć tym, że w miarę upowszechnienia prawa litewskiego jako posiłkowego prawnicy polscy odczuwali potrzebę uzupełnienia swoich księgozbiorów o podręczną księgę o III Statucie. Zainteresowanie dziełami A. Kołudzkiego świadczy dowodnie, że u schyłku XVII w. prawo litewskie weszło na trwale do prawniczej praktyki polskiej. Dowodem na to jest wydane tuż potem dobrze znane literaturze dzieło Mikołaja Zalaszowskiego Ius Regni Poloniae (t. I - 1699, t. II - 1703).
W podtytule autor wskazał, że system prawny Królestwa Polskiego był
17 K. Estreicher, Bibliografia polska XV-XVIII W., t. XIX, Kraków 1903, s.430-431.
18Egzemplarz tego dzieła A. Kołudzkiego znajduje się w bibliotece ftlii Muzeum Narodowego
ex statutis. constitutionibus eiusdem Regni et M(agni) D(ucatu) L(ithuaniae) collectwn et addicioibus ex iure civili romano, canonico, saxonico etc. illustratum.
Jak stąd wynika - i co potwierdza również analiza treści dzieła - Zalaszowski uważał prawo litewskie za prawo stosowane w Królestwie Polskim, podczas gdy inne prawa były powoływane dodatkowo dla uzupełnienia wiedzy o przed-stawianych instytucjach prawnych. Dlatego też Zalaszowski prezentował normy Statutu szczegółowo, najczęściej in extenso, gdy postanowienia Korektury pruskiej streszczał własnymi słowy, wskazując na ich związek z prawem
chełmińskiml9. Już przed półtora wiekiem R. Hube w swojej młodzieńczej
pracy (z 1830 r.) zwrócił uwagę, że Zalaszowski przedstawił z jednej strony
prawa krajowe, czyli koronne i litewskie, z drugiej wszystkie inne. Te ostatnie
omawiał szerzej tam, gdzie prawa krajowe niedostatecznie podawały poj(!cia
prawne, jak się wyrażał, pro meliori resolutione huius tituli20•
Miejsce i rola III Statutu w życiu prawnym Królestwa Polskiego zostały zarysowane precyzyjnie w dziele Teodora Ostrowskiego Prawo cywilne albo
szczególne Narodu Pol.~kiego z statutów i konstytucji koronnych i litewskich zebrane (t. I-II, Warszawa, wyd. 1 - 1784, wyd.2 - 1787). Ostrowski odróżniał prawo koronne i litewskie, które nazywał prawami krajowymi lub prawami obojga narodów. Prawo litewskie w Koronie miało - według niego - moc prawa posiłkowego, ponieważ b(!dąc prawem municypalnym prowincji
jednego narodu, w niedostatku koronnego zawsze w sądach naszych miewa swoją powag(!. To sformułowanie na wstępie dzieła uzupełniał Ostrowski stwierdzeniem, że dzieje się tak dlatego, że w wielu artykułach prawodawstwo
koronne nie dorównywa doskonało/:ci litewskiego21• Toteż - jak ustalał badacz
twórczości Ostrowskiego - ust(!py po/:wi(!cone prawu litewskiemu zajmują pokaźną CZ(!/:ćPrawa cywilnego [...] Narodu Polskiego22•
5. Zwróćmy z kolei uwagę na wypadki recepcji bezpośredniej. Mianowicie,
gdy w 1768 r. w Koronie wprowadzono karę śmierci za umyślne zabójstwo chłopa - o którą dopominał się jeszcze Andrzej Frycz Modrzewski - oparto się na odpowiednim przepisie III Statutu, wyraźnie się na niego powołując.
Gdy nie tylko prawa boskie, ale też ustawy ojczyste narodowe, mianowicie Statut W. X. Lit. w artykule pierwszym w rozdziale dwunastym i konstytucja 1726 r. sub titulo: M(!żobójstwo mieć chcą i nakazują23 - czytamy we wstępie
do nowej ustawy.
19 1. M a I i n o w s k a - K w i a t k o w s k a, Mikolaj Zalaszowski, polski prawnik XVII stulecia
na tle ówczesnej nauki prawa, Kraków 1960, s. 63 n., 107.
20R. Hli b e, O dawnych pisarzach prawa karnego w Polsce, (w:] Pisma, t. l, Warszawa 1905,
s. 128-130.
21 Z. Zdrójkowski, Teodor Ostrowski (1750-1802), pisarz dawnego polskiego prawa
sądowego, Warszawa 1956, s. 200, 203-204.
22 Ibidem, s. 204.
W procesie o porwanie króla Stanisława Augusta, w listopadzie 1771 L
oskarżyciel Jan Nepomucen Słomiński powoływał się na prawa narodowe,
konstytucję z r. 1588, a wyraźniej (na) Statut litewski w rozdziale I ar-tykuł 3, oskarżając podsądnych o zbrodnię obrazy majestatu (crimen laesae maiestatis). Podobnie drugi oskarżyciel Antoni Rogalski, powołując kon-stytucje koronne, stwierdził, że Statut narodu litewskiego w tych samych
okolicznościach zgadza się we wszystkim z prawem koronnym24. Sąd sejmowy
jednak w wyroku powołał się tylko na konstytucję koronną z 1588 L, co
przemawiałoby za uznawaniem przez ten sąd prawa litewskiego jako posił-kowego, na które się nie powoływano, gdy istniała norma w prawie koronnym.
W kilkanaście lat potem T. Ostrowski w wypadku crimen laesae maiestatis wobec niesprecyzowania kary w prawie koronnym zalecał stosowanie kary przewidzianej przez III Statut litewsk?5. Zwracając uwagę na sprzeczności przepisów III Statutu z normami Statutów Kazimierza Wielkiego, Ostrowski zauważał: Różność praw tych w rzeczy tak istotnej arcyszkodliwa iniebezpieczna zastanowić powinna władzę prawodawczą26. Uwagi tej pisarz nie formułowałby,
gdyby nie zachodziło niebezpieczeństwo sprzeczności w judykaturze, na skutek możliwości stosowania przez sądy alternatywnie przestarzałych przepisów prawa koronnego (w tym wypadku Statutów Kazimierza Wielkiego z połowy XIV w.) i późniejszych o przeszło dwa wieki norm Statutu litewskiego z 1588 r.
6. Na pozycję III Statutu w systemie prawa polskiego wskazuje fakt, że po I rozbiorze w Galicji, cesarzowa Maria Teresa patentem z 2 grudnia 1775 L uznała III Statut jako prawo posiłkowe dla zwyczajowego głównie
polskiego prawa spadkowego27•
Rola III Statutu jako równorzędnej ze Statutem Laskiego (1506 r.) podstawy w stosunkach między panem a poddanym w Polsce znalazła wyraz w literaturze, kiedy Franciszek Zabłocki w wystawionej w 1785 L
komedii Sarmatyzm, kazał mówić Regentowi:
Koronny i litewski Statut nam to powi,
Co chłopu szlachcic, chłop co winien szlachcicowi.
24 W. O s t róż yń s k i, Sprawa zamachu na Stanislawa Augusta 23 listopada 1771 roku przed
sądem sejmowym, Lwów 1891, s. 91, 133-138.
25 T. O s t r ows k i, Prawo cywilne, t. I, s. 299.
26 O tym J. Makarewicz, Polskie prawo karne, s. 16, przyp. 3.
27 J. T. W a w e I - L o u i s, Początkowe sądownictwo austriackie w Galicji 1772-1784, Lwów
Analizując praktykę sądów polskich w sprawach karnych w XVII-XVIII w., w kontekście roli w nich III Statutu, Józef Rafacz zwracał uwagę, że wpływ prawa karnego litewskiego przejawiał się w procesie karnym polskim
ziemskim w dwojaki sposób. Pierwszy polegał na stosowaniu przez sędziego
[ ... J przepisu wziętego z prawa litewskiego. Należały tu: stosowanie
kwalifi-kowanych kar śmierci za morderstwo dokonane na szlachcicu czy odroczenie wykonania wyroku śmierci na ciężarnej kobiecie. Drugi - to przyjęcie przez polską judykaturę instytucji prawa karnego litewskiego, wyrażających nowo-czesne rozwiązania, nieznane prawu polskiemu. Należy tu w szczególności łagodniejsza odpowiedzialność nieletnich do lat 16. Tak więc ujęci na kradzieży nieletni nawet w wypadku recydywy nie mogli być wydani w ręce
kata, a ulegali tylko skarceniu, podczas gdy rodzice lub opiekunowie winni
byli wynagrodzić wyrządzoną szkodę28. Odnosiło się to nie tylko do młodzi
szlacheckiej, ale też do dzieci ludzi prostych lat niedorosłych (rozdz. XlV, art. II). Również przy zabójstwie nieumyślnym lub z przypadku praktyka polska w XVII w. przyjęła postanowienia III Statutu (rozdz. Xl, art. 23), który przewidywał zapłatę kary prywatnej (główszczyzny), uwalniając sprawcę od kary na gardle czy kary więzienia.
Wpływ litewskiego prawa prywatnego na polskie pozostaje jeszcze niemal w całości do zbadania. O tym że istniał, świadczy fakt, iż tzw. czwarcizna - część spadkowa córek w wysokości 1/4 majątku, niezależnie od liczby ich i synów, pojawiła się już w l Statucie (rozdz. IV, art. 7) i była powtarzana w następnych (D. rozdz. V art. 3 i T. rozdz. V, art. 30), gdy w prawic polskim upowszechniła się dopiero w ciągu XVII stulecia.
Najmniejszy musiał być wpływ procesu litewskiego, gdyż polskie prawo ziemskie posiadało - jak wiemy - kodyfikację prawa procesowego, która na ogół spełniała swoje funkcje.
7. W dobie Oświecenia, kiedy na porządku dziennym stanęła sprawa kodyfikacji prawa wspólnego dla całej Rzeczypospolitej, podstawą jej miał się stać III Statut. Konstytucja 1768 r. poleciła przygotować projekt korektury prawa najpierw ze Statutu litewskiego, potem z korektury pruskiej, a na ostatek z powszechnego cywilnego rzymskiego lub innych obcych praw wszelkich29. W osiem lat potem król Stanisław August w orędziu od tronu
odczytanym na sejmie walnym 11 września 1776 r., które zainaugurowało prace nad Zbiorem praw Andrzeja Zamoyskiego, wymieniając jako największe pomniki prawa Rzeczypospolitej Statut Laskiego i III Statut litewski,
2M J. Ra fa c z, Z wplywów prawa litewskiego na prawo koronne polskie, [w:] Pamiętnik VI
Powszechnego Zjazdu ..., t.I, s. 204-208.
podniósł wagę ostatniego, który Lew Sapieha kanclerz litewski [...J podał potomności do tym sprawiedliwszego szacunku, że szczęśliwie i użytecznie korzystają z niego po dzi.v dzień obywatele Wielkiego K~ięstwa Litewskiego, a przez wiele województw koronnych żądany, aby się obrócił dla nich w prawo. Wywód swój król zakończył wyrażając życzenie, aby.~my na
ostatek doszli tego szczę.vcia w Koronie. którym się Litwa szczyci3o•
W dobie Sejmu Czteroletniego, gdy deputacja (Komisja) konstytucyjna uchwaliła w roku 1790 wyznaczenie deputacji do ułożenia kodeksu prawa cywilnego, zobowiązała ją, że deputacja najprzód Statut Wielkiego &ięstwa
Litewskiego do przejrzenia i przyjęcia ogólnie na cały kraj przedsięweźmie, a gdzie by jakowy w tym Statucie niedostatek nalazła, do dopełnienia tego
niedostatku użyje Statutu Laskiego, zgodnie utrafiając do ułożenia prawa cywiłneg031• Prymat III Statutu jako podstawy kodyfikacji dla całej
Rzeczypos-politej w tej uchwale nie ulega wątpliwości.
Po uchwaleniu konstytucji 3-go Maja 1791 r. powrócono do myśli o opracowaniu wspólnego dla całej Rzeczypospolitej systemu prawa. Z projek-tem takim wystąpił 23 czerwca na posiedzeniu Sejmu Hugo Kołłątaj - podkanclerzy i współtwórca świeżo uchwalonej konstytucji majowej. W swoim przemówieniu nie szczędził on pochwał pod adresem III Statutu.
Mówiąc o Statucie litewskim - stwierdzał - mówię o księdze, której bez winnego uwielbienia wspomnieć nie można. Dzieło to [...J czyniąc nieJmiertelną sławę dla Lwa Sapiehy oraz rozumowi ludzkiemu, iż w wieku owym, gdzie .~wiatło nauk za czasów jagiellońskich u nas rozkrzewione gasnąć już zaczynało. Statut litewski, osobliwie co do stopniów kary, tak wszędzie jest ułożony, iż może się uważać za najdoskonalszą praw księgę w całej Europie, wyjąwszy niektóre wady od opinii narzucone, wyjąwszy zbyteczną w karach srogo.~ć. przywarę wieku onego, który nie miał jeszcze nauczycielem margrabię Beccaria32•
Tak z wysoce pozytywną oceną żywego dziedzictwa czasów Odrodzenia łączył Kołłątaj krytyczne spojrzenie wieku Oświecenia na dawny, niehumanitar-ny system kar.
Posłowie i senatorowie litewscy jednak nie godzili się na wspólny kodeks. Zażądali oni osobnej litewskiej deputacji prawodawczej, na co Sejm Czteroletni zgodził się. Szło to - sądzić należy - w parze z uchwaleniem 20 października 1791 r. jako prawa konstytucyjnego Zaręczenia Wzajemnego Obojga Narodów, które zacieśniając więź Korony i Litwy, zachowywało jednak federacyjny charakter Rzeczypospolitej. To wycofanie z pozycji unitarnych spowodowane było oporem reprezentantów Wielkiego Księstwa. W tej sytuacji zwolennicy ujednolicenia prawa w skali całej Rzeczypospolitej
30 Szerzej o tym E. B o r k o w s k a - B a g i e ń s k a, Zbiór praw sądowych Andrzeja Zamoyskiego,
Poznań 1986, s. 52 n.
31 S. Borowski, Kodeks Stanisława Augusta. Zbiór dokumentów, Warszawa 1939, s. l.
postanowili przyjąć III Statut jako podstawę prac kodyfikacyjnych dla Królestwa Polskieg033, by tą drogą osiągnąć unifikację prawa w całej
Rzeczypospolitej.
Zdaniem Zbigniewa Zdrójkowskiego, przyjęcie litewskiego prawa prywat-nego przez Koronę nie napotkałoby na większe trudności. Polskie prawo ziemskie posiadało bowiem w tej dziedzinie nie tylko wielkie luki, ale brakowało mu w ogóle ustawowego uregulowania tak ważnych działów, jak: zobowiązania, spadkobranie ustawowe itp. W rezultacie - stwierdza on
- orzecznictwo w Koronie w dziedzinach nie uregulowanych przez ustawodawstwo polskie, miało tendencję [...] rozstrzygać tego rodzaju sprawy na podstawie prawa litewskiego. Recepcja prawa karnego III Statutu napotkałaby - sądził
ten autor - na większe przeszkody ze względu na łagodniejsze przepisy, a zwłaszcza praktykę prawa polskiego w porównaniu z litewskim. Niemniej w programie kodyfikacji karnej pióra Józefa Szymanowskiego z 1792 r. autor jej postulował, by rozdziały XI-XIV Statutu litewskiego były dobrze [... ] w każdym artykule rozważone i z prawidłami w niniejszym projekcie wyłożonymi, pilnie zniesione34•
8. Przekonanie o aktualnej nadal jeszcze w XIX w. wartości III Statutu litewskiego w świadomości prawnej elity społecznej i w nauce przetrwało upadek polityczny Rzeczypospolitej. W latach 1813-1814 książę Adam Czartoryski postulując połączenie Księstwa Warszawskiego z tzw. guberniami zachodnimi (Litwą, Białorusią i Ukrainą), proponował cesarzowi Aleksan-drowi l zniesienie w Księstwie Warszawskim Kodeksu Napoleona i innych nowo wprowadzonych praw, a zastąpienie ich przez III Statut litewski i dawną polską organizację sądów35, która - jak wiadomo - została
recypowana w zasadzie przez prawo litewskie. Jako obowiązujący system prawa, III Statut był przedmiotem zainteresowania i badań na ówczesnym Uniwersytecie Wileńskim. W 1818 r. Rada Uniwersytetu zleciła młodemu J. Daniłowiczowi napisanie rozprawy na temat: Kodeks Napoleona w porów-naniu z prawami polskimi i litewskimi36• Treścią rozprawy było zestawienie
Kodeksu Napoleona z III Statutem jako dwóch systemów obowiązującego prawa. Z wywodów autora wynikało, że stanowiły one obiekty porównywalne. Znajomość III Statutu wyniósł z domu Adam Mickiewicz, którego ojciec - Mikołaj był członkiem palestry (adwokatem) w Nowogródku. Poeta
33 Z. Z dr ó j k ows k i, Nieznane litewskie prospekty karne Józefa TVeyssenhoffa z 1792 roku
(nowo odnalezione materiały do dziejów kodyfikacji Stanisława Augusta), CPH 1'158, t.X,
z. 1, S.91-123.
34 Ibidem, s. 17-18.
35 H. Grynwaser, Kodeks Napoleona w Polsce, [w:] Pisma, t. I, Wrocław 1951, S.68-73. 36 I. D a n iło w ic z, Kodeks Napoleona ..., z autografu wyd. A. Kraushai, Warszawa 1905, ss. 177.
pogłębił ją w czasie swoich studiów uniwersyteckich, kiedy pomagał J. Daniłowiczowi w poszukiwaniach rękopisów, a także egzemplarzy różnych wydań III Statutu37• Mickiewicz pozostawał pod urokiem języka prawniczego
III Statutu, którego polski przekład, jeszcze z początku XVII w., bardzo wierny, był pozbawiony - co było w ówczesnym języku prawniczym wyjątkiem - wtrętów łacińskich, oddając precyzyjnie zachodnioruski (staro-białoruski) tekst oryginału. Przekład przyswajał jednocześnie polszczyźnie wiele tegoż oryginału terminów, wśród nich także wyrazy i terminy litewskie38.
J ak stwierdzał Mieczysław Jastrun, jeszcze w późnych latach życia A. Mickiewicz mówił o języku III Statutu jako o najharmonijniejszym i najmniej skażonym ze wszystkich dialektów slowiańskich39•
Znajomość instytucji i realiów życia prawnego Litwy pod rządami
III Statutu znalazły wyraz w Panu Tadeuszu - eposie o sporze granicznym, którego obiektem był zamek Horeszków, a bohaterami również prawnicy reprezentujący całą niemal hierarchię sądów lokalnych (sędzia, podkomorzy, asesor, rejent, woźny). Poeta świadomie eksponował swoje prawnicze przy-wiązania i sentymenty, pisząc w liście do przyjaciela. 19 kwietnia 1834 r.:
W moim nowym dzielku, które drukują, scena toczy się na Litwie, znajdziesz opisy naszego życia domowego, koncepty palestrantów, polowania etc. Pisanie tych rzeczy bawiło mnie niezmiernie, przenosząc mnie w nasze mile strony rodzinne4o. Dzięki geniuszowi Mickiewicza terminologia i słownictwo III Statutu weszły na trwałe do skarbnicy literackiej polszczyzny41. I to wzbogacenie narodowej kultury zawdzięczamy Statutowi Wielkiego Księstwa Litewskiego z 1588 r.
37 S. B r eye r, Spór Horeszków z Soplicami. Studium z dziedziny problematyki prawnej "Pana
Tadeusza", Warszawa 1955, s. 14 n.
38 M. T. Lizisowa, Studia nad słownictwem regionalnym III Statutu litewskiego, Kielce 1984,
s. 191-207.
39 M. J a s t r u n, Mickiewicz, t. 1, wyd. 3, Warszawa 1950, s. 9. 40 A. Mickiewicz, Dzieła wszystkie, t. XI, wyd. Pini i Reiter, s. 134.
41 J. Trypućko, Źródła języka Mickiewicza, [w:] Adam Mickiewicz, Londyn 1958, s. 315-348;
H. Turska, Prowincjonalizmy językowe w "Panu Tadeuszu", [w:] Wybór pism (1945-1962),
Toruń 1984, s.23 n.; M. T. Lizisowa, Prawem sądzić czyli o języku Statutów litewskich w Panu Tadeuszu, Kraków 1998, s. 164
