Fizyka
Mechanika kwantowa
prof. dr hab. Bogdan Walkowiak
dr inż. Marta Kamińska
Zakład Biofizyki
Instytut Inżynierii Materiałowej
Politechnika Łódzka
Równanie de Broglie’a i Einsteina
Zarówno fale elektromagnetyczne (fotony) jaki i
elektrony lub inne obiekty mikroświata, w jednych zjawiskach
mogą zachowywać się jak fala, a w innych jak cząstka tzn.
wykazują zarówno własności falowe jak i korpuskularne
h
E
równanie Einsteina – wiąże energię z częstotliwością
równanie de Broglie’a – wiąże długość fali z pędem
p
h
Zasada komplementarności
cechy falowe i korpuskularne uzupełniają się wzajemnie, dając pełny opis danego obiektu
w danym pomiarze stosuje się tylko jeden model, zatem w tych samych warunkach nie można stosować obu modeli
dany obiekt fizyczny, rejestrowany w wyniku pewnego rodzaju oddziaływania, zachowuje się jak cząstka w tym sensie, że jest zlokalizowany (posiada określoną wielkość, kształt i masę), natomiast kiedy porusza się – zachowuje się jak fala, która nie jest zlokalizowana, lecz rozciąga się w przestrzeni
Zasada nieokreśloności
(Zasada nieoznaczoności Heisenberga)
Nie można z dowolnie dużą dokładnością określić obu
wielkości występujących w równaniu tj. pędu i położenia lub
energii i czasu; iloczyn nieokreśloności obu wielkości nie
może być mniejszy od ħ/2 (ħ – h/2π)
2
p
x
2
E
t
jest ona wynikiem dwoistości materii mało istotna w makroskali
m
x
2
Ze wzrostem masy nieoznaczoność staje się mniejsza; dla ciał makroskopowych nieoznaczoność zanika i zarówno położenie jak i prędkość ciałaZasada nieokreśloności
bardzo ważna dla rozważania cząstek elementarnych cd.:
Doświadczenie Bohra –
wyznaczanie położenia elektronu Aby zaobserwować elektron należy go oświetlić. Fotony oddziałują z cząstką powodując jej odrzut w wyniku zjawiska Comptona
Zasada nieoznaczoności odnosi się do samego procesu pomiaru i wyraża fakt, że pomiędzy obserwatorem a
obiektem istnieje zawsze pewne oddziaływanie. Nie ma sposobu na uniknięcie tego oddziaływania lub na uwzględnienie go przed pomiarem.
Paczki fal
Fala materii związana z poruszającym się elektronem składa się z nieskończonych ciągów falowych. Amplituda takiej fali jest modulowana tak, że różni się od zera tylko w obszarze przestrzeni w pobliżu cząstki, której ruch opisuje. Fala materii ma więc postać grupy fal (paczek fal) poruszających się z tą samą prędkością co rozważana cząstka.
2 / ) (
1
2
2 / ) (
2
1
)
cos(
)
cos(
)
(
t
K
1t
2t
S
) cos( ) cos( 2 cos cos A B A2B A2B t t L t t K tS( ) 2 cos( )cos ( )cos
)
cos(
2
)
(
t
t
L
korzystając ze związku otrzymamyPaczki fal
Nakładamy dwie fale harmoniczne o jednakowej amplitudzie i zbliżonych ω1 i ω2
Dokładamy trzecią falę o
amplitudzie 2a i częstotliwości
Pięć fal sinusoidalnych
Paczki fal- prędkość grupowa
) cos( ) cos( 2 cos cos A B A2B A2B korzystając ze związku otrzymamy funkcja modulującaPrędkość paczki fal lub funkcji modulującej nazywa się prędkością
grupową
Fala będąca sumą dwóch fal o zbliżonych długościach fali:
)
cos(
)
cos(
)
,
(
x
t
K
1t
k
1x
K
2t
k
2x
y
/
2
k
gdzie ) cos( ] ) ( ) cos[( 2 ) , (x t K t k x t kx y ]
)
(
cos[(
2
)
,
(
x
t
K
t
k
x
L
osiąga maksimum gdy0
)
Δ
Δ
(
t
k
x
k
t
x
średnia liczba falowalub, gdy
dk
d
g
prędkość grupowaPaczki fal- prędkość grupowa
Ze związku de Broglie’a wynika, że dla wszystkich cząstek
k
k
h
h
p
2
2
2
2
h
gdzie
2
k
hf
f
E
2
m
p
E
2/
2
Podstawiając powyższe równania do otrzymamy
m
k
2
)
(
2
różniczkujemy po k
m
p
m
k
dk
d
g
Oznacza to, że prędkość grupy fal materii jestFunkcja falowa
własności falowe cząstki (lub innego obiektu) w mechanice kwantowej opisuje funkcja falowa Ψ. Jest to w ogólnym przypadku zespolona funkcja współrzędnych przestrzennych oraz czasu: Ψ(x,y,z,t)
prawdopodobieństwo znalezienia cząstki określa kwadrat
modułu funkcji falowej
2
Funkcja falowa cd.:
wielkość
gdzie ΔV jest małą objętością w przestrzeni, jest równa
prawdopodobieństwu znalezienia cząstki w chwili t w objętości
ΔV
V
p
2/
wielkość nazywamy gęstością
prawdopodobieństwa znalezienia cząstki w chwili t w pewnym
punkcie przestrzeni, w otoczeniu którego wybrano element objętości ΔV
prawdopodobieństwo tego, że cząstka znajduje się „gdziekolwiek” w przestrzeni wynosi 1.
1
2
dV
Warunek powyższy nosi nazwę warunku normalizacji a funkcję Ψ
p
dV
V
2Równanie Schrödingera
Funkcję falową Ψ dla danej cząstkiotrzymujemy rozwiązując równanie różniczkowe nazywane równaniem Schrödingera. Równanie nazywamy stacjonarnym, jeśli energia potencjalna cząstki nie zależy od czasu.
)]
(
[
2
2 2 2x
U
E
m
dx
d
Rozwiązaniem tego równania jest możliwe tylko dla pewnych wartości energii En, które nazywamy wartościami własnymi, a odpowiadające funkcje Ψn nazywamy funkcjami własnymi.
Erwin SCHRÖDINGER (1887 – 1961), fizyk
Równanie Schrödingera
Przypadek trójwymiarowy
Cząstka w jamie (studni) potencjału
Jeśli energia potencjalna jest równa zeru w obszarze [0,L] a poza nim U0. (U0 →∞) to taki kształt energii nazywamy jamą (studnią) potencjału.
Równanie Schrödingera ma w tym wypadku postać (U(x)=0)
)
(
)
(
2
2 2 2x
E
x
dx
d
m
Cząstka w jamie (studni) potencjału
Funkcja falowa cząstki jest superpozycją fali rozchodzącej się w prawo i w lewo.)
(
)
(
x
Be
ikx
Be
ikx
B
e
ikx
e
ikx
i
e
e
kx
ikx ikx2
sin
(
x
)
A
sin
kx
A 2
Bi
korzystając z otrzymamyFunkcja Ψ(x) misi spełniać warunki brzegowe:
(
0
)
0
oraz L
(
)
0
L
n
k
n
kL
O
L
n
)
(
W studni potencjału powinna mieścić się całkowita liczba połówek fal
)
2
1
(
n
L
x
L
n
A
x
n(
)
sin(
/
)
dla n=1,2,3,Cząstka w jamie (studni) potencjału cd.:
Odpowiadające tym funkcjom pędy:
p
n
k
nn
L
Tym wartościom pędu odpowiadają następujące energie kinetyczne:
m
p
E
n n2
2
mL
n
E
n2
2 2 2
Najmniejsza wartość energii wynosi π2ħ2/(2mL2) (dla n=1) nosi nazwę energii
zerowej a odpowiadająca tej energii funkcja falowa jest dokładnie polówką fali sinusoidalnej
Studnia potencjału o skończonej głębokości
Cząstka znajduje się w studni potencjału, której ściany mają skończoną wysokość U0
Funkcja falowa odpowiadająca poziomowi E
Równanie Schrödingera ma postać:
)
(
2
0 2 2 2E
U
m
dx
d
Studnia potencjału o skończonej głębokości
)
(
2
0 2 2 2E
U
m
dx
d
Rozwiązaniami są funkcje falowe w obszarze II: x II
Ae
2 ( 02 ) E U m w obszarze Ikx
B
I
cos
I
B
sin
kx
2
2
mE
k
lub W punkcie x0
I(
x
0)
II(
x
0)
Studnia potencjału o skończonej głębokości
Poziomy energetyczne oraz trzy fale stojące najniższego rzędu (odpowiadające energiom E1, E2, E3) dla elektronu w studni potencjału o szerokości 10-10m. Linia ciągła-poziomy
Oscylator harmoniczny
klasycznie oscylatorem harmonicznym nazywamy cząstkę o masie m wykonującą jednowymiarowy ruch pod wpływem sprężystej siły F=-kx, gdzie
k jest współczynnikiem sprężystości
w ujęciu klasycznym energia potencjalna takiej cząstki wynosi
w mechanice kwantowej zagadnienie oscylatora harmonicznego rozwiązujemy równaniem Schrödingera; jako energię potencjalną wstawiamy 2 x mω 2 kx2 2 2
U(x)
2 x mω U(x) 2 2 kl )Ψ
x
mω
2
1
(E
2m
dx
Ψ
d
2 2 kl 2 2 2
2 axe
Ψ(x)
Proponowane rozwiązanie 2 2 2 2 ax ax 2 2e
x
4a
2ae
dx
Ψ
d
Oscylator harmoniczny
2 2 2 2 ax kl 2 ax 2 2mω
x
)e
2
1
(E
2m
)e
x
4a
2a
(
Porównujemy współczynniki przy x2
2 kl 2 2 kl 2 2 m ω ω 4a a m
Porównujemy wyrazy stałe
2a
2mE
2
klE
2
1
wówczas 2 ) 2 / ( 1(
)
x m kle
x
2 ) 2 / ()
(
x
xe
mkl x
E
kl3
Fala następnego rzędu ma postać:
Oscylator harmoniczny
Różnica pomiędzy dwoma przyległymi poziomami wynosi
1 2E
E
Uogólniając, wzór na wartości własne ma postać:
E
nn
)
kl2
1
(
W fizyce klasycznej energia cząstki może mieć każda wartość nie wyłączając zera. W teorii kwantowej możliwe są tylko dozwolone wartości energii