Temat: „Pan Tadeusz” – dzieło wyjątkowe
1. Pan Tadeusz jako epos:
rozbudowany utwór wierszowany (trzynastozgłoskowiec, Epilog – jedenastozgłoskowiec),
przedstawia dzieje społeczności na tle przełomowego momentu dziejowego (dzieje szlachty, a przełomowym wydarzeniem przemarsz wojsk
napoleońskich na Rosję),
rozpoczyna się inwokacją – zwrotem do ojczyzny i Matki Boskiej Częstochowskiej i Ostrobramskiej z prośbą o pomoc w tworzeniu dzieła,
występuje bohater zbiorowy – polska szlachta, zróżnicowana wewnętrznie, ale też momentami wyidealizowana
osobą mówiącą narrator – przeważnie trzecio osobowy i zdystansowany wobec przedstawianej rzeczywistości,
charakterystyczny jest realizm szczegółu w opisywaniu rzeczywistości (fotograficzna dokładność w opisie np. serwisu czy grzybów, drzew),
epizodyczność akcji – opisy przyrody, spór Asesora z Rejentem nie wpływają na główny tok akcji, ale poszerzają tło obyczajowe,
retardacje – liczne opisy np. przyrody opóźniają właściwą akcję, pogłębiając ciekawość czytelnika,
występują porównania homeryckie,
napisany jest podniosłym stylem.
2. Pan Tadeusz jako dzieło synkretyczne:
Elementy liryczne – np. Inwokacja, Epilog, opis wiosny 1812 roku
Elementy epickie – np. fabuła, bohaterowie, opisy obyczajów itp.
Elementy dramatyczne – np. kłótnia w zamku, śmierć Jacka Soplicy
Elementy różnych gatunków literackich obecne w Panu Tadeuszu:
- poemat opisowy- fragmenty poświęcone pracy na roli, krajobrazom, architekturze czy obyczajom,
- sielanka przepiszcie proszę dalej z drugiego i trzeciego zdjęcia, które wysłałam na grupę
3. Pan Tadeusz jako epopeja narodowa:
jest swoistą Biblią polskości:
- polskie krajobrazy (dworek szlachecki otoczony zielenią),
- bogactwo i obfitość polskiej przyrody (zboża, lasy, sady, grzyby, zwierzyna), - pradawne obyczaje kultywowane w Soplicowie( gościnność, polowania, grzybobranie itp.),
- tradycyjne polskie potrawy (chłodnik, barszcz, rosół, bigos myśliwski, kawa), - patriotyczne tradycje bohaterów.
wiernie oddaje charakter narodu polskiego przełomu XVIII i XIX wieku.
4. Soplicowo – centrum polskości:
mieszkańcy zachowują dawne tradycje i zwyczaje (etykieta, strój, ceremoniał),
pięknie mówią po polsku (oracje, gawędy),
zachowują pamięć o historii (portrety, zegar, imię młodego Soplicy, koncert Jankiela),
kochają miejsce urodzenia i ojczystą przyrodę,
mimo niesnasek, jednoczą się w obliczu wspólnego wroga,
są patriotami,
w dworze w Soplicowie zgromadzili się reprezentanci dawnych urzędów,
zaręczyny Tadeusza i Zosi pozwalają przypuszczać, że będą kultywować tradycje, że ten świat nie zginie.