SYLABUS PRZEDMIOTU „SZTUKA KOMUNIKOWANIA”
Lp. Elementy składowe sylabusu Opis
l. Nazwa przedmiotu Sztuka komunikowania
2. Nazwa jednostki prowadzącej
przedmiot
Wydział Polonistyki, Zakład Teorii Komunikacji
3. Kod przedmiotu WF.IP.n/2/9 WF.IP.n/3/5 4. Język przedmiotu polski
5.
Grupa treści kształcenia, w ramach której przedmiot jest
realizowany
grupa treści kierunkowych
6. Typ przedmiotu obowiązkowy do zaliczenia roku studiów
7. Rok studiów, semestr rok II, semestr 3 rok III, semestr 5
8. Imię i nazwisko osoby (osób)
prowadzącej przedmiot dr Aneta Załazińska
9. Imię i nazwisko osoby (osób) egzaminującej bądź
udzielającej
zaliczenia w przypadku, gdy nie
jest nim osoba prowadząca dany
przedmiot
dr Justyna Winiarska dr Beata Drabik
mgr Małgorzata Majkowska
mgr Aneta Milczanowska-Matejczyk mgr Elizaveta Skarzova
10. Formuła przedmiotu ćwiczenia
11. Wymagania wstępne Kurs rozpoczyna się na II roku studiów licencjackich i kontynuowany jest na roku III. Uczestniczenie w zajęciach dla roku III wymaga zaliczenia
programu przewidzianego dla roku II.
12. Liczba godzin zajęć dydaktycznych
60g. dydaktycznych, w tym:
30 g. ćwiczeń (rok II) 30 g. ćwiczeń (rok III) 13. Liczba punktów ECTS
przypisana przedmiotowi
3p., w tym:
1p.- rok II 2p.- rok III 14. Czy podstawa obliczenia
średniej ważonej?
nie
15. Założenia i cele przedmiotu Głównym celem kursu jest wzbogacanie wiedzy o komunikacji
interpersonalnej i jej odmianach: w dialogu i mowie potocznej; w dyskursie naukowym i publicznych wystąpieniach, w szczególności wiedzy na temat tego, jak współcześni Polacy rozmawiają, jakie mają językowe i kulturowe nawyki.
Zajęcia w dużej mierze poświęcone są ćwiczeniom umiejętności adekwatnego i skutecznego komunikowania się z innymi ludźmi zarówno w codziennych, jak i nietypowych sytuacjach.
Cele:
1) Zdobycie metawiedzy na temat mechanizmów i strategii komunikacyjnych, ich znaczenia dla życia jednostki oraz ich społecznej wartości. 2) Rozpoznanie własnych stylów, nawyków, manieryzmów i komunikacyjnych blokad. 3) Rozpoznanie własnej skuteczności i nieskuteczności komunikacyjnej na wszystkich poziomach formalności. 4) Poszerzenie repertuaru językowego i zachowaniowego dla zmaksymalizowania sukcesu 5) Wykształcenie otwartej, w pełni siebie świadomej, zdolnej do właściwego rozpoznania swojej roli i pozycji oraz komunikacyjnie twórczej osobowości interpersonalnej.
16. Metody dydaktyczne - ćwiczenia 2g. tygodniowo, 15 tygodni – dla każdego roku - w indywidualnych przypadkach konsultacje 2g. tygodniowo
17. Forma i warunki zaliczenia przedmiotu, w tym zasady dopuszczenia do egzaminu, zaliczenia z przedmiotu, a także formę i warunki zaliczenia poszczególnych form zajęć wchodzących w zakres danego przedmiotu
Warunkiem zaliczenia przedmiotu jest obecność na zajęciach i aktywne uczestniczenie w ćwiczeniach praktycznych:
- ocenianie ciągle, ćwiczenia praktyczne
18. Treści merytoryczne przedmiotu oraz sposób ich realizacji
Rok II
1. Ćwiczenia wprowadzające zapoznawczo-integrujące. Ujawnianie mechanizmów perswazyjnych i interakcyjnych.
2. 10 aspektów sukcesu komunikacyjnego
3. Teoria motywacji
4. Zasady dobrego słuchacza i sztuka zadawania pytań. Problem: pretekst z zastrzeżenie, czyli wprowadzenie do retoryki grzeczności.
5. Teoria asertywności. Asertywność a grzeczność. Koncepcja „twarzy” E.
Goffmana. Skutki naruszenia „twarzy” drugiego człowieka. Krytyka słuszna i niesłuszna. Przyjmowanie krytyki i krytykowanie innych. Mówienie komplementów: komplementowanie siebie i innych. Forma i treść.
6. Znaczenie komunikacji niewerbalnej w interakcjach międzyludzkich.
Typologie zachowań niewerbalnych. Uwarunkowania kulturowe. Mimika.
Proksemika. Intonacja.
7. Inteligencja emocjonalna. Empatia jako warunek skutecznej komunikacji.
8. Wystąpienia publiczne. Autoprezentacja.
Rok III
1. Preferowane kanały systemu percepcji informacji: wzrokowy, słuchowy czy kinestetyczny i techniki komunikacyjne pozwalające dostrajać się do partnera komunikacji. Metaprogramy.
2. Poziomy komunikacji synergicznej.
3. Gry interakcyjne wg Erica Berne’a.
4. Style myślowe i style komunikacyjne ludzi.
5. Bariery komunikacyjne.
6. Empatia wg H. Humphrey.
19. Wykaz literatury podstawowej i uzupełniającej, obowiązującej do zaliczenia danego przedmiotu
1. Antas J. (1999): O kłamstwie i kłamaniu. Studium semantyczno- pragmatyczne, Kraków.
2. Antas J. (2001): Co mówią ręce. Wprowadzenie do komunikacji
niewerbalnej [w:] Retoryka dziś. Teoria i praktyka, red. Przybylska R. i Przyczyna W., Kraków, s. 437-459.
3. Antas, J. (2002): Polskie zasady grzeczności. [w:] Język trzeciego tysiąclecia II. Nowe oblicza komunikacji we współczesnej polszczyźnie. Szpila, G. red., Kraków
4. Argyle M. (1999): Psychologia stosunków międzyludzkich, Warszawa.
5. Berne E. (2000): W co grają ludzie. Psychologia stosunków międzyludzkich, Warszawa.
6. Birkenbihl V. F. (1998): Komunikacja niewerbalna. Sygnały ciała. Podstawy komunikacji niewerbalnej dla trenerów i ludzi sukcesu, Wrocław.
7. Bobryk J. (1995): Jak tworzyć rozmawiając. Skuteczność rozmowy, Warszawa.
8. Brocki, M. (2001): Język ciała w ujęciu antropologicznym, Wrocław.
9. Chudzik A., (2002): Mowne zachowania magiczne w ujęciu pragmatyczno- kognitywnym, Kraków.
10. Davis Mark H., (1999): Empatia. O umiejętności współodczuwania, Gdańsk 11. Domachowski W.(1993): Psychologia społeczna komunikacji niewerbalnej,
Toruń.
12. Drabik, B. (2004): Komplement i komplementowanie jako akt mowy i komunikacyjna strategia. Kraków.
13. Ekman P. (1997): Kłamstwo i jego wykrywanie w biznesie, polityce, małżeństwie, Warszawa
14. Goffman E. (1981): Człowiek w teatrze życia codziennego, Warszawa.
15. Goleman D., (1997): Inteligencja emocjonalna, Poznań.
16. Grabias S. (1994): Język w zachowaniach społecznych, Lublin.
17. Hall E. T. (1978): Ukryty wymiar, Warszawa.
18. Hall E. T. (1987): Bezgłośny język, Warszawa
19. Knapp M., Hall J. (2000): Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich, Wrocław, Wydawnictwo Astrum.
20. Korolko M. (2001): Retoryka i erystyka dla prawników, Warszawa.
21. Kurcz I. (1976): Psycholingwistyka. Przegląd problemów badawczych, Warszawa.
22. Leary M. (2003): Wywieranie wrażenia na innych. O sztuce autoprezentacji, Gdańsk.
23. Lemmermann H (1995): Szkoła retoryki, Wrocław.
24. Lemmermann H. (1996): Komunikacja werbalna. Szkoła dyskutowania. Techniki argumentacji, dyskusje, dialogi, Wrocław.
25. Morris D. (1993): Magia ciała, Warszawa.
26. Nęcki Z. (1992): Komunikowanie interpersonalne, Wrocław 27. Pease A. (1992): Język ciała. Jak czytać myśli ludzi z ich gestów,
Kraków.
28. Pstrąg J., (2002): Werbalne i niewerbalne techniki i strategie konwersacyjnego oponowania. Na materiale debat politycznych, Kraków.
29. Rusinek M., Załazińska A. (2005): Retoryka podręczna, czyli jak wnikliwie słuchać i przekonująco mówić, Kraków.
30. Stewart J. (red.), (2000): Mosty zamiast murów, Warszawa 31. Stuart C. (2002): Sztuka przemawiania i prezentacji, Warszawa.
32. Thun F. S. von (2001): Sztuka rozmawiania. Analiza zaburzeń, Kraków.
33. Załazińska A. (2006): Niewerbalna struktura dialogu, Kraków.
