Chrześcijanin, 1997, R. 68, nr 7-8

ISSN 0209-0120 INDEKS 35462,

7:8/97 (1546-547)

Od redakcji

G orliw y c z y d u c h o w y

Pow ołanie d o uczn io stw a

Yonggi Cho o modlitwie

M od litw a

^-

k lu c z d o p rz e b u d z e n ia

Miniatura egzegetyczna

M o c k u z b a w ie n iu

P rzeb ud zen ie na H y b ry d a c h 8

Biblia i teologia

B ó g T rójjedyny u

Porozmawiajmy

Eutanazja 13

Wielkie słowa NT ---

Kalein

^-

w ołanie B o g a 14

Świadectwo ---

P raw da je s t uw olnieniem 16

Pytania do chrześcijan ---— ---

C zy ro zp o zn a łe ś w so b ie d a ry d u ch o w e 20 P rym at p a p ie s k i

^-

historia je g o p o w sta n ia 21 Z ie lo n o św ią tko w cy w b io g ra fii p a p ie ż a 25

C hleba n a sze g o p o w s z e d n ie g o ... 26

Zielonoświątkowe wyznania w ia ry---

K o śció ł B o ży 28

Wiadomości z kraju i ze świata - ---

Półka z książkami

Chwila dla audiofila

29

31

C hurch o f R hytm 31

F o t. m okładce: A d a m B a je rs k i

ISSN 0 2 0 9 -0 1 2 0 IN DEKS 3 5 4 6 2

W ydawca

Instytut W ydaw niczy AGAPE ul. Sienna 68/70, 00-825 Warszawa

M iesięcznik »Chrześcijanin«

jest organem prasowym Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

Rada Programowa M ichał Hydzik

Marian Suski M ieczysław Czajko

Edward Czajko Kazim ierz Sosulski

Z espół Redakcyjny Kazim ierz Sosulski - redaktor naczelny

Edward Czajko - redaktor Ludm iła Sosulska -'redaktor A gnieszka G ocłowska - sekretarz red.

Artur Mikuła - redaktor techniczny Sławom ir Kasjaniuk - diapozytywy Sławom ir Bednarski - oprać, graficzne

A dres redakcji M iesięcznik »Chrześcijanin«

ul. Sienna 68/70, 00-825 Warszawa tel. 022/6548296, faks 6204073

e-mail: agape@ hsn.com .pl

Konto

Kościół Zielonoświątkowy M iesięcznik »Chrześcijanin«

PKO BP V O/Warszawa 10201055-350802-270-1

Prenumerata krajowa - pojedyncza ro­

czna - 21 zł; półroczna - 10,50 zł; zbio- nowa (od 5 egz.) roczna - 19,20 zł; pót- roczna - 9,60 zł. Zagraniczna roczna:

Czechy, Litwa, - 12 USD; Europa Zach.

- 18 USD; Ameryka Płn. - 24 USD; Au­

stralia i Ameryka Płd. - 30 USD.

W yznanie wiary Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

• W ierzym y, że Pismo Święte - Biblia - jest Sło­

w em B ożym , n ie o m y ln y m i n a tc h n io n y m przez Ducha Świętego, i stanowi jedynq nor­

mę w ia ry i życia.

• W ierzym y w Boga w Trójcy Świętej jedynego, w osobach O jca i Syna, i Ducha Świętego.

" W ie rzym y w Synostwo Boże Jezusa Chrystu­

sa, poczętego z Ducha Świętego, narodzone­

go z M a rii Dziewicy; w Jego śmierć na krzy­

żu za grzech świata i Jego zmartwychwstanie w ciele; w Jego wniebowstąpienie i powtórne przyjście w chwale.

• W ie rz y m y w p o je d n a n ie z Bogiem p rz e z opam iętanie i w iarę w ewangelię, w chrzest i W ieczerzę Pańską.

• W ierzym y w chrzest Duchem Świętym, prze­

żyw anie pełni Ducha i Jego darów.

• W ie r z y m y w jed e n K o ś c ió ł, ś w ię ty , p o ­ wszechny i apostolski.

• W ierzym y w uzdrowienie chorych jako znak łaski i mocy Bożej.

• W ie r z y m y w z m a rtw y c h w s ta n ie i ż y c ie wieczne.

2 CHRZEŚCIJANIN

N r 7 -8 /9 7 (546-547)

Gorliwy czy duchowy?

N

a kwietniowym posiedzeniu Na­

c z e ln e j R ady K o ś c io ła p re zb . Włodzimierz Rudnicki wywołał dyskusję komentując tekst z Pierwszego Listu Piotra: „ Lecz przybliżył się koniec wszy­

stkiego. Bądźcie więc roztropni i trzeźwi, abyście m ogli się m odlić” (4,7). Dlacze­

go to akurat Piotr, znany ze swego poryw czego tem peram entu, p o ch o p ­ n ych w y p o w ie d z i i d z ia ła ń , m ów i o roztropności i trzeźwości? Ewangelie dostarczają przecież kilku dow odów jego nadgorliwości i braku trzeźwości.

Nikt inny nie otrzymał przygany: „Idź p re c z o d e m nie, s z a ta n ie ! Je ste ś m i zgorszeniem, bo nie m yślisz o tym, co B oskie, le c z o tym, co lu d z k ie " (M t 16,23). To on wyraził przekonanie, że jest gotów na więzienie i śmierć za swego Mistrza, na co usłyszał: „Powia­

dam ci, Piotrze, nie zapieje dzisiaj kur, a ty się trz y k ro ć z a p rz e s z , ż e m n ie znasz” (Lk 22,34). Gdy w Getsemane trzeba było modlitwą wspierać swego Mistrza, Piotr smacznie spał. Później usiłow ał „n a d ro b ić " to z a n ie d b a n ie używając miecza... On też musiał wy­

słuchać trzykrotnego pytania: „Szymo­

nie, s y n u J a n a , m iłu je s z m n ie ? "

(J 2 1 ,1 5 n n ). J e d n a k ż e w D zie ja ch Apostolskich widzimy już Piotra inne­

go: rozważnego przywódcę, odważne­

go kaznodzieję, wrażliwego duszpaste­

rza. Również dwa krótkie listy apostoła Piotra przepełnione są wieloma cenny­

mi duszpasterskimi radami. Do jednej z nich należy ta, zacytowana wyżej, oraz następująca po niej: „Nade wszy­

stko miejcie gorliwą miłość jedni ku dru- g/m (...)" (4,8).

G

o rliw o ść i ro ztro p n o ść. W yda­

w ać by się m o g ło , że są to dwie przeciwne sobie cechy. Ileż to razy młody, gorliwy chrześcijanin by­

wa zgorszony „nieduchową" postawą starszego chrześcijanina. Na przykład usłyszy pytanie: - A z czego będzie­

cie żyli? - g d y świeży absolwent li­

ceum o g ó ln o k s z ta łc ą c e g o oznajm ia rodzicom, że właśnie postanow ił się ożenić. Jest zaskoczony brakiem en­

tuzjazmu ojca-pastora dla cudownych przeżyć, jakie towarzyszą tej miłości.

Jest zdziwiony, że ojciec nie ufa Bo­

gu, bo pyta o tak przyziemne sprawy.

Pewna grupa zborowych entuzjastów u z n a ła , że n a jle p s z y m s p o s o b e m e w a n g e lizo w a n ia b ę d z ie śp ie w a n ie pieśni i głośna m odlitwa innymi języ­

kami na c e n tra ln y m p la c u m iasta.

W ten s p o s ó b lu d zie zo b a c z ą , że Bóg czyni cudow ne rzeczy, że Pięć­

dziesiątnica trwa do dzisiaj. Na nic zdały się „nieduchowe" rady przeło­

żonych. Młodzi jak pomyśleli, tak zro­

bili. Kilkakrotne w yjścia i p u b liczn a dem onstracja „darów duchow ych” nie przyniosły żadnych pozytyw nych re­

zultatów, a grupa z czasem przestała się spotykać i jej członkowie pojedyn­

czo poznikali ze zboru.

N

ieraz zastanawiam się nad spo­

kojem apostoła Piotra śpiącego w noc przed egzekucją. Pilnowało go szesnastu żołnierzy, ponieważ Herod postanowił ściąć go następnego dnia, lecz Piotr spokojnie spał. Być może dlatego, że trzymał się słów, jakie Je­

zus mu powiedział: „...le c z g d y się ze­

starzejesz...” (J 21,18), a przecież je­

szcze nie był w podeszłym wieku, dla­

tego był spokojny, że włos mu z gło­

wy nie spadnie. Czytamy też, że tej nocy zbór żarliwie się o niego modlił (Oz 12,5). Ten sam grecki wyraz ekte- nos - g o rliw ie , ż a rliw ie użyty je s t w przypadku modlitwy Jezusa w Get­

sem ane (Lk 22,44) oraz w te kście mówiącym o gorącej miłości bratniej ( 1 P 1,22). N a to m ia s t inne w y ra z y greckie pochodzące od zelos - żarli­

wość, zapał, zazdrość oddają postawę człowieka, który jest tak zapalony do jakiejś sprawy lub osoby, że staje się wręcz jej fanatykiem . Może to mieć znaczenie dodatnie: np. gorliwi rzecz­

nicy dobra (1P 3,13), gorliwy w do­

brym działaniu (Tt 2,14), ale często określa postawy ujemne. Apostoł Pa­

weł stwierdził, że w okresie przed na­

wróceniem jego żarliwa miłość do Bo­

g a i g o rliw o ś ć w w a lc e z „s e k tą chrześcijaństwa” były fanatyzmem (Dz 22,3; Ga 1,14). Znamy też Szymona, zwanego Gorliwcem (Zelota) (Lk 6,15).

W „Małej encyklopedii biblijnej” (Aslan,

Od redakcji Kraków 1994) czytamy: „Zeloci: grupa ekstremistów żydowskich, którzy drogą terroru i powstań zbrojnych chcieli wy­

zwolić lud spod panowania rzymskiego;

część z nich (...) uważała się za gorli­

wych rze czn ikó w B ożej s p ra w y ( . .. ) ”.

Przykład działania takiej grupy podają Dzieje A postolskie: „Po nim w ystąpił w czasie spisu Juda Galilejczyk i pocią- gną/ W za sobą, a/e / on zg/nął, a wszy­

s c y k fb rz y do n/e g o przys/a//, posz//

w rozsypkg" (5,37).

J

akie z tego wnioski? Gorliwość, żarliwość i zapał dla Bożej spra­

wy to dobre cechy każdego chrześcija­

nina. Entuzjazm wiążący się z pierw­

szymi doznaniami duchowymi takimi jak n a w ró c e n ie , ra d o ś ć p rz e b a c z e n ia wszystkich grzechów, chrzest Duchem Świętym, pojawiające się dary duchowe to coś bardzo naturalnego u odrodzo­

nego człowieka. Ale nie jest to jedyne paliwo dla naszej duchowości. Potrzeb­

ne są jeszcze roztropność i trzeźwość.

M łody Tymoteusz dow iedział się od sw ego d u ch o w e g o ojca, Pawła, że Duch Święty jest Duchem mocy, miło­

ści i trzeźwego myślenia (2Tm 1,7).

Trwałe będą skutki naszego entuzjazmu i zapału jedynie wtedy, gdy towarzy­

szyć im będzie mądrość. Nikt z nas nie jest mądry sam z siebie. Mądrość pochodzi z góry, od Ojca światłości, wnosi ją w nas Boże Słowo przyjmowa­

ne pod natchnieniem Ducha Świętego.

Równie nieodzownym elementem jest życiowe doświadczenie. Dojrzewa się w miarę upływu czasu i popełnianych błędów. Można ich uniknąć, gdy się chce uczyć na błędach innych ludzi.

A le b yw a m y z b y t p e w n i s ie b ie ...

Później Piotr był ostrożniejszy w ocenie siebie i innych sług Bożych. Widzimy to chociażby w przypadku widzenia, ja­

kie otrzymał w domu Szymona garba­

rza w Joppie. Trzymał się wtedy mocno swego przekonania, ale był też wrażli­

wy na głos Ducha Świętego, czego skutkiem było nawrócenie pogan w Ce­

zarei. Bo duchowość człowieka odro­

dzonego to nie ludzka gorliwość, lecz odrodzony duch i uświęcony umysł, jak to powiedział ap. Paweł: „Gorliwością nie dokuczliwi, duchem wrzący, Panu słu- źący"* (Rz 12,1).

Kazim ierz Sosulski

* p rze kła d interlinearny

CHRZEŚCIJANIN

Powołani do uczniostwa

Nie wy mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was, abyście szli i owoc wydawali i aby owoc wasz był trwały, by to, o cokolwiek byście prosili Ojca w imieniu moim, dał wam. To przykazuję wam, abyście się wzajemnie miłowali.

j 15, 1 6 . 17

« G d y C ć ry s fu s w zyw a cz/o w /e ka , fo ka że m u p rz y /ś d / u m rz e ć " - po - w ie d z ia ł D ie tric h B o n h o e ffe r, n ie ­ m ie c k i te o lo g , m ę c z e n n ik . W tym z a s k a k u ją c y m tw ie rd z e n iu z o s ta ła p rz e d s ta w io n a is to ta ra d y k a ln e g o , b e z k o m p ro m is o w e g o , p ra w d z iw e g o ch rze ścija ń skie g o uczniostw a. Rzecz ja sn a , ró żn e są fo rm y u m ie ra n ia . Nie każdy b o w ie m chrześcijanin jest w ezw any - ja k w łaśnie B onhoeffer - b y d o s ło w n ie b y ć m ę c z e n n ik ie m . Ale je st pra w d ą , iż każdy c h rze ś ci­

janin je s t w e z w a n y d o w y ra ź n e g o i o d d a n e g o uczniostw a.

U c z e ń . C z a s o w n ik m a n th a n o (u c z y ć ) w y s tę p u je ty lk o 2 5 ra z y w N ow ym T e sta m e n cie , z te g o 6 razy w E w angeliach, natom iast rze­

c z o w n ik m a th e te s (u cze ń ) aż 264 razy i to w yłą czn ie w E w angeliach i D ziejach A p o s to ls kic h . W ś w ie c ­ kiej g rece rze czo w n ik ten oznacza:

term inatora p e w n eg o rzem iosła, stu­

d e n ta p e w n e g o p rz e d m io tu i w re ­ szcie u cznia ja kie g o ś n a uczyciela.

W czasach Jezusa Chrystusa spo­

tykam y uczniów M ojżesza (J 9,28), którzy studiowali Prawo Mojżeszowe o ra z u c z n ió w i fa ry z e u s z ó w (Mik 2,18), którzy z kolei zajmowali się po- znawaniem tradycji żydowskiej zarów­

no przekazanej w pisanej Torze (Sta­

ry Testament), jak i ustnej (tradycja ojców). Ci uczniowie byli całkow icie oddani swoim rabinom, nie mogli stu­

diow ać Pism bez komentarzy i prze- w o d n ictw a sw oich nauczycieli, c h o ­ ciaż w przyszłości, po intensywnym przyg o to w a n iu , sam i m ieli stać się nauczycielam i. B ardziej zbliżeni do chrześcijańskiej koncepcji ucznia byli uczniowie Jana Chrzciciela. Naśladu­

jąc sw ego nauczyciela - pościli i mo­

dlili się (M k 2,18; Łk 11,1), w iedli s p ó r z p rz y w ó d c a m i ż y d o w s k im i

4

każdy ch rześcijan in je s t w e z w a n y do wyraźnego i oddanego uczniostwa

(J 3,25), pozostaw ali lojalni w o b e c Jana zarówno podczas jego uwięzie­

nia (Mt 11,2), jak i śmierci (Mk 6,29).

W odróżnieniu od uczniów Mojżesza czy faryzeuszy byli oni całkowicie o d ­ dani sw ojem u M istrzowi i je g o p o ­ słannictwu, jego poselstwu.

W id zim y zatem , że p o d sta w o w e ce c h y p o ję cia uczniostw a były okre- ślone, g d y Jezus ro zp o czyn a ł sw oją

służbę. Ale je d nocze śn ie , g d y w e- źm iem y pod uw agę, że to on sam p o d ją ł inicjatywę, by pow ołać ludzi do naśladow ania siebie, że w ezw ał ich p rz e d e w s z y s tk im d o s ie b ie , a nie ty lk o d o s w o je j n a u k i, że o cze kiw a ł od nich ca łko w ite g o po­

s łu s z e ń s tw a , źe u c z y ł ich s łu ż b y i ostrzegał, iż spotka ich cierp ie n ie oraz że ze b ra ł w okół siebie różno-

CHRZEŚCIJANIN

N r 7 -8 /9 7 (546-547)

rodny tłum zw ykłych ludzi - to staje się oczyw iste, iż Jezus stw orzył no­

wy, radykalny i je d y n y typ, je d yn y w zór uczniostw a.

U czniow ie P ańscy zostali p o w o ­ łani przez Jezusa. W k rę g a ch rabi- n a c k ic h u c z e ń w y b ie ra ł s w o je g o n a u cz y c ie la i d o b ro w o ln ie w s tę p o ­ w ał do je g o szkoły. A le g d y chodzi o Jezusa, to inicjatyw a należy c a ł­

k o w ic ie d o n ie g o . S zym o n i A n ­ drzej, Ja ku b i Jan, Lewi, Filip, i inni

- w szyscy oni zostali o s o b iście p o ­ wołani przez Jezusa, by go naśla­

dow ać. N awet kiedy m ło d y b o g a ty książę p rz y b ie g ł do Je zu sa i za d a ł

„d o b re m u n a u cz y c ie lo w i” p o d s ta w o ­ we pytanie, Je zu s p rz e d s ta w iw s z y mu a b s o lu tn e w ym o g i u czn io stw a, dodał: P rzyjdź i n a śla d u j mnie.

Byli niektórzy, c o zo sta li p o c ią ­ gnięci je g o pew nością, jakością jego nauki i m ocą c u d ó w i chcieli przyłą­

czyć się do Jezusa i je g o uczniów, ale zawsze był to Jezus, który po­

d a w a ł tru d n e w a ru n ki u c z n io s tw a , których w ym agał, które stawiał. Dla wielu było to czasem za dużo. Twar- c/a to mowa, któ ż ye/ s/uchad m oźe?- mówili (J 6,60) i opuścili go. Zostało tylko Dwunastu, których on w y b ra ł i pow ołał do siebie po całej nocy s p ę d zo n e j w m odlitw ie. To byli ci, których Bóg mu da ł (J 17,9). Ale c h o c ia ż d w u n a s tu a p o s to łó w było czym ś wyjątkowym , to ten fakt Bożej inicjatyw y i C hrystusow ego po w o ła ­ nia leży u podłoża stania się ucznia­

mi C hrystusa: N ie w y m n ie w ybraii- śc/e, a/e Ja w as w ybra/em / p tze zn a - czy/em was, a b yśc/e sz// / o w o c w yda- wali i a b y o w o c wasz b y ł trwały, b y to, o cokolw iek b yście p ro sili O jca w im ie ­ n iu m o im , d a ł w am . To p rz y k a z u ję wam, a b yście się w zajem nie m iłow ali (J 15,16-17).

D wie s p ra w y w z w ią zku z tym m o g ą nas z a in te re so w a ć:

Po p ie rw s ze , g d y p a trz y m y na s ie b ie ja ko na uczniów , którzy zo ­

stali o s o b iś c ie w yb ra n i p rze z J e z u ­ sa, w ó w c z a s m a to w p ły w na całe n asze n a sta w ien ie d o n ie g o i daje m o ty w y d o p ra c y, k tó rą on nam dał, z le cił. Popatrzm y, jeśli ktoś z o ­ s ta ł w y b ra n y , b y r e p r e z e n to w a ć sw ój kraj np. na o lim p ia d z ie , to je ­ g o c a łe n a sta w ie n ie i p o d e jś c ie do te g o w y d a rz e n ia b ę d z ie z u p e łn ie inne niż kog o ś, kto w y b ra ł się tam ja k o w id z , k ib ic . U re p re z e n ta n ta b ę d z ie m y ś w ia d k a m i c a łk o w ite g o

i o fia rn e g o p o ś w ię c e n ia się z a d a ­ niu, c z ę ś c io w o z uw agi na p rz y w i­

lej b y c ia w y b ra n y m , p o w o ła n y m . B ę d zie w ó w c z a s w y s tę p o w a ć silne p o c z u c ie o d p o w ie d z ia ln o ś c i, ja k ie ­ go nie m a n a w e t n a jb a rd zie j e n tu ­ z ja s ty c z n y tu ry s ta - kib ic. K o ś c ió ł d zisia j c ie rp i z p o w o d u du że j lic z ­ b y tych , którzy uw ażają, iż to oni

„p o d ję li d e c y z ję d la C h ry s tu s a ” lub tych , którzy są d zą , że to oni sam i p o sta n o w ili p rz y łą c z y ć się d o o k re ­ ś lo n e g o zb o ru . Takie z e ś ro d k o w a - ne na czło w ie k u p o ję c ia o z n a c z a ją d u c h o w ą śm ie rć a lb o p rzyn a jm n ie j d u c h o w ą b e z o w o c n o ś ć . T y lk o w ó w c z a s , g d y z a c z n ie m y w id z ie ć s ie b ie s a m y c h ja k o w y b r a n y c h i o b d a r z o n y c h z a d a n ie m p rz e z C h ry s tu s a , b ę d z ie m y m ie ć p ra w ­ d z iw e p o c z u c ie n a s z e j o d p o w ie ­ d z ia ln o ś c i w s k ła d a n iu c ia ła n a s z e ­ g o ja k o o fia ry żyw e j, ś w ię te j i m iłe j B o g u (Rz 12,1).

A p o sto ło w ie nie m ogli u c ie c od tej ś w ia d o m o ści B o że g o przym usu:

Bo m y nie je s te ś m y h a n d la rz a m i S ło­

wa B o ż e g o , ja k w ie lu in n yc h , le c z m ó w im y w C h ry s tu s ie p r z e d o b li­

c ze m B o g a ja k o lu d zie szczerzy, ja k o lu d zie m ó w ią c y z B o ga (2K or 2,17).

D latego, m a ją c tę służbę, która nam została p o ru c z o n a z m iłosierdzia, nie u p a d a m y na d u c h u (2K or 4,1). Pa- we/, s/u g a Je zu sa C hrystusa, p o w o - ła n y na apostoła... w szystkim , u m iło ­ w a n y m B o g a , p o w o ła n y m ś w ię ty m (Rz 1,1.7). W iedząc, b ra c ia um iłow a­

ni p rz e z Boga, ż e zo sta liście w ybrani (1Tes 1,4). A lb o c z y nie w iecie, że c /a /o w a s z e /'e s f ś w /ą fy n /ą D u c h a Św/pfego, W r y yesf w w as / k/b re g o m a c/e o d B oga, / ż e o/e oa/eżyc/e też d o s ie b ie s a m y c h ? D ro g o ś c ie b o ­ w iem k u p ie n i (1K or 6,19-20).

P o d o b n e p rz y kła d y m ożna m no­

żyć. Tchnie z nich w szystkich silne p o c z u c ie B o że g o pow ołania, in icja ­ tyw y p o d jęte j p rze z C hrystusa, su ­ w e re n n e g o działania, p ra c y D ucha Ś w ię te g o . Te c z y n n ik i d a w a ły lu ­ d zio m B ożym o d w a g ę w ś w ia d e c ­ tw ie, siłę d o z n o s z e n ia c ie rp ie n ia

i p ro w a d z e n ia ży c ia g o d n e g o p o w o ­ łania ja k im z o s ta li p o w o ła n i (Ef 4,1).

Po drugie, Pan nas "pow ołuje do w sp ó ln e g o , w sp ó ln o to w e g o ucznio­

stwa. Powołuje nas do dzielenia się życiem naszym zarów no z nim, jak i ze so b ą naw zajem we w sp ó ln o cie w m iło ś c i. W ła ś n ie d la te g o je g o tw ierdzeniu: Nie w y m nie w ybraliście, a /e J a w a s w y b ra /e m , to w a rz y s z y p rzykazanie: a b y ś c ie się w zajem nie m iłow ali (J 15,16-17). I w łaśnie po tej m iłości ludzie poznają, iż je s te ­ śm y je g o u czn ia m i (J 13,34n). Tylko p rz e z m iło ś ć w z a je m n ą m o ż e m y być ow ocni w Je g o służbie, a na­

sze m odlitw y m o g ą być skuteczne (J 15,16; Mt 18,19). U czniostw o nie jest n ig d y lekkie. C zęsto m og ą mu tow arzyszyć ból i łzy, a często ta k­

że bę d ziem y musieli przem yśleć na nowo nasze w artości i am bicje, gdy p ra g n ie m y p o w a ż n ie n a ś la d o w a ć C hrystusa. Nie jesteśm y je d n ak w e ­ zwani do w yjścia na spotkanie temu w yzw aniu o w łasnych siłach. O bok w ew nętrznej m ocy D ucha Świętego, Bóg chce, byśm y dośw iadczali d o ­ da ją cej otuchy, w spierającej miłości innych uczniów Jezusa. To w łaśnie w s ile n a s z y c h w s p ó ln y c h w ię z i w C hrystusie m ożem y w yg ra ć bitwy z siłami cie m n o ści i p o m ó c jeden d ru g ie m u w y k o n a ć z a d a n ie , które Bóg nam zlecił.

Edw ard Czajko

fakt Bożej inicjatywy i Chrystusowego

powołania leży u podłoża stania się

uczniami Pana Jezusa Chrystusa

Yonggi Cho o m odlitw ie

M odlitwa

k l u c z d o p r z e b u d z e n i a Bóg tak nas stw o rzył, że kie d y

coś robimy, m usim y w ie d z ie ć , jaki cel ma nasza praca, a także jakie przyniesie nam korzyści. I nie zm ieni­

my tego, bez względu na to jak bar­

dzo nam się to nie p o d o b a . Jeśli zdam y sobie sprawę z korzyści, jakie przynosi modlitwa, będziem y m odlić się co najmniej dwa razy więcej.

P odstaw ą m o tyw a cji jest g o rą ce pragnienie. Każdy, kto się modli musi się nauczyć gorąco pragnąć rozma­

w iać z B ogiem . M odlitw a staje się dla niego największą potrzebą. Jak m ożna ją kszta łto w a ć? M usisz do- strzec czasow e i w ie czn e korzyści jakie przynosi.

Biblia przedstawia nam wielu m ę­

żów modlitwy. Na przykład Mojżesza, k tó ry b y ł n ie z w y k le b lis k o B o g a . Mógł przem awiać z m ocą nie tylko przeciwko wrogom Stwórcy, ale także do Bożego Ludu. K iedy się modlił, na Egipt spadły plagi, a Morze Czer­

wone rozstąpiło się przed Izraelem.

Jak to się stało, że jego m odlitw a posiadała tak potężną siłę? P odpo­

rządkował jej całe swoje życie.

Także Dawid był człowiekiem o d ­ danym modlitwie. Kiedy został nama­

szczony na króla Izraela - na tronie sie d z ia ł je s z c ze Sauk D awid m ógł się czuć zniechęcony faktem, że tak niewiele osób w idziało w nim prawo­

witego w ładcę, ale dzięki m odlitwie w je g o s e rcu m ie s z k a ła n a d z ie ja . Czekał, aż Bóg posadzi go, zgodnie z obietnicą, na tronie Izraela. Dzięki bliskiej relacji z Bogiem miał dosyć siły, a b y n ie z a b ić S a u la , k ie d y nadarzyła się ku temu okazja. Kiedy Dawid został w ładcą po śmierci Sau­

la, zajął się przede wszystkim spro­

w a d z e n ie m S k rz y n i P rz y m ie rz a i u tw orzeniem ce n tru m u w ie lb ie n ia w Izraelu. Jeśli przyjrzym y się sile królestwa i życia Dawida, z łatwością odkryjem y gdzie znajdow ało się jej źródło - w modlitwie.

Mimo to nikt n ig d y nie m iał tak bliskiej społeczności z Ojcem jak Je­

go Jednorodzony Syn - Jezus Chry­

stus. Zanim Jezus rozpoczął swą pu­

bliczną służbę, wiele godzin spędził ro zm a w ia ją c ze sw oim O jcem . Był znany z tego, że bez w zględu na porę m odlił się na osobności. To by­

ło źródło Jego mocy. Nie robił nic, zanim nie objaw ił Mu tego Ojciec.

Czy jesteś zmęczony swoją bezsil­

ną modlitwą? Czy jesteś przygotowany na to, aby w swoim zborze przejąć s łu ż b ę m o d litw y , a b y m o d lić się 0 moc dla swojej społeczności, modlić się o swoich sąsiadów i swoje miasto?

Jeśli stanie się to twoim pragnieniem, w te d y Bóg p rzem ieni tw o ją służbę 1 życie obdarzając cię nową siłą.

Nauczyłem się, że modlitwa zależy od mocy Ducha Świętego. Nie może­

my podobać się Bogu dzięki własnej sile czy naturalnym zdolnościom. Tylko poprzez Ducha Świętego stajemy się Bogu bliżsi. Kiedy polegałem na mocy Ducha Świętego - widziałem działanie m ocy Bożej w moim życiu. Jak to możliwe, że kierując największym zbo­

rem na świecie mogę znaleźć czas na podróżowanie po świecie i głoszenie na c h rz e ś c ija ń s k ic h k o n fe re n cja ch ? Jak zn a jd uję czas na p row adzenie chrześcijańskich programów telewizyj­

nych na trze ch ko n tyn e n ta ch ? Z a­

wdzięczam to mocy Ducha Świętego, która towarzyszy mi od chwili, kiedy swoje życie poświęciłem modlitwie.

Jeśli w czasie modlitwy masz kon­

takt z Bogiem, przede wszystkim od­

czuwasz swoją grzeszność. Nikt nie powinien być z siebie dumny stając w Bożej obecności. Kiedy zdasz so­

bie sprawę ze swojej małości wobec Boga, będziesz przed Nim wyznawać swoją grzeszność i pokorę. To wcale nie znaczy, że zostałeś w ykluczony z Bożego Ludu. Jezus Chrystus za­

płacił wystarczającą cenę za każdego wierzącego. Mimo to, jeśli stwierdzisz że masz prawo do stania przed Bo­

g ie m , p o s ta w iłe ś p ie rw s z y k ro k w przepaść. W twoim życiu nie może być dumy i duchowego upadku!

Kolejną całkowicie naturalną reak­

cją jest pragnienie otrzymania prze­

baczenia grzechów. Kiedyś nie zda­

wałem sobie z tego sprawy, ale od czasu, kiedy włączyłem to do moich modlitw, Duch Święty zaczął wskazy­

w a ć na te rze c zy w m oim ży c iu , które p o w in n y zo sta ć u regulow ane przed Bogiem. Może powiesz, że to z b y t tru d n e . P a m ię ta j je d n a k , że w ten sposób twoja modlitwa stanie się głębsza.

Bóg nigdy nie wybierał do w ypeł­

niania swojej woli ludzi doskonałych.

W idzimy to wyraźnie, kiedy czytam y o tym, jak do swego planu wybrał Ja­

kuba czy Dawida. Widać to wyraźnie w tym, że w yb ra ł mnie. Ja zwykle chodzę własnymi drogami, i nie za­

wsze są to Jego drogi. Dlatego moim z a d a n ie m je s t p o z w o lić D u c h o w i Świętemu, by mnie prowadził i niósł swoimi ścieżkami do samego Boga.

Nie jesteśmy w stanie zrobić nic do­

brego o własnych siłach, ale z Jego ła­

ską możemy wszystko. Wszystko, cze­

go potrzebujemy by osiągnąć jakikol­

wiek cel, to Boża łaska. Jak ją otrzy­

mać? Stając pokornie przed Bogiem.

N aszym p ro b le m e m je s t to, że zw ykle w iele m yślim y o m odlitw ie, czytam y o niej, a także słuchamy na­

uczania o niej, ale nie znajdujem y c z a s u , b y się m o d lić . N a jw y ż s z y cza s z ro z u m ie ć , że m o d litw a je st źródłem mocy. Najwyższy czas podą- żyć za Duchem Świętym. Najwyższy czas zacząć się modlić!

O pracowanie redakcyjne na podstaw ie książki Davida Yonggi Cho Prayer - K ey to Revival

6 CHRZEŚCIJANIN

N r 7 -8 /9 7 (546-547)

M iniatura egzegetyczna Albowiem nie wstydzę się ewangelii Chrystusowej, jest ona bowiem mocą Bożą ku zbawieniu każdego, kto wie­

rzy, najpierw Żyda, potem Greka. Rz 1,1

Co jest takiego w tej Dobrej Nowinie, co czyni ją nie­

odzowną zarówno barbarzyńcy i niemądremu, jak i mądremu i Grekowi? (w. 14-15). Apostoł odpowiada wyraźnie: Ewange­

lia jest „m o cą Bożą ku zbaw ieniu” . Nie jest w ięc żadną z odmian religii, którą moglibyśmy zgodnie z naszymi predy­

spozycjami i potrzebami umieścić - lub nie - na marginesie życia. Nie chodzi w niej także o nasze szczęście. Ludzie są na swój sposób szczęśliwi również bez Jezusa i sprzeczanie się, że z Nim byliby szczęśliwsi - jest bezcelowe. Nie chodzi również o to, by znaleźć w niej rozwiązanie lub radę w róż­

nych życiowych problemach i kłopotach. Gdy prowadzimy ewangelizację mając na uwadze wyżej wymienione cele, co dzisiaj - jak powiada Werner de Boor - często się zdarza, to postawimy się w przykrej sytuacji. Zaczniemy bowiem konku­

rować z różnymi postawami i poglądami filozoficznymi i reli­

gijnymi, które również, i to bynajmniej nie bez powodzenia, pomagają ludziom osiągnąć ład wewnętrzny i życiową har­

monię.

Ewangelia jest tym, czym jest tylko dlatego, iż jest „m o­

cą Bożą ku zbaw ieniu". A jeśli poważnie myślimy i mówimy 0 zbawieniu, to znaczy, że istnieje w nas św iadom ość śmiertelnego zagrożenia. To śmiertelne zagrożenie istnieje.

Bo istnieje grzech, a zapłatą za grzech jest śmierć. Histo­

ria świata zmierza ku wielkiemu Dniu Sądu Bożego. Urato­

wani zostajemy od tego śmiertelnego zagrożenia tylko i wy­

łącznie dzięki działaniu Boga, które przyjmujemy, i na które to zbawcze działanie wyrażamy zgodę.

Ewangelia jest Ewangelią o Jezusie Chrystusie i Ewange­

lią Jezusa Chrystusa. Głosi nam, że Jezus wydany został za grzechy nasze i zmartwychwstał dla naszego usprawiedliwie­

nia. I dlatego ta Ewangelia ma być głoszona wszystkim lu­

dziom, gdyż Bóg chce, aby wszyscy ludzie byli zbawieni 1 doszli do poznania prawdy (por. U rn 2,4). W tym też celu Pan rozkazał:

„Id ą c na cały świat, głoście ewangelię wszystkiemu stwo­

rzeniu. Kto wierzy i ochrzczony zostanie, będzie zbawiony, ale kto nie uwierzy, będzie potępiony' (Mk 16,15-16). Albo według Mateusza: „Id źcie tedy i czyńcie uczniam i wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Ś w iętego“

(28,19). „I będzie głoszona ta ewangelia o Królestwie po ca ­ łej ziem i na św iadectw o wszystkim narodom, i w tedy p rzyj­

dzie koniec" (Mt 24,14). Wszystkim narodom, aż po krańce ziemi. Ludziom na wszystkich kontynentach. Także ludziom wszystkich religii. W tym i Żydom - narodowi i wyznawcom religii. Na początku Żydom chronologicznie była głoszona jako pierwszym, potem poganom. Dzisiaj ma być głoszona jednocześnie.

W świetle wersetu, który rozpatrujem y i innych w na­

szym tekście miniatury przytoczonych co najmniej dziwnie musi zabrzm ieć w naszych uszach następująca notatka kronikarska z życia ch rze ścija ń skie g o : „S yn o d K ościoła E w a ngelicko-R eform ow anego w N ie m cze ch w ypow iedział się p rze ciw m isji wśród Żydów. Elementem egzystencji eku­

m enicznej K ościoła je s t ba cze n ie na »jedyny w swoim ro­

dzaju« stosunek m iędzy Bogiem a ludem Izraela - czytam y w d e k la ra c ji z a ty tu ło w a n e j: »M isja - ekum enia - p a rtn e r- sfwo«, którą przy/ą/ Synod na zakoóczen/e o b ra d w dn/u 2 kwietnia. Tekst deklaracji został przekazany parafiom do dal­

szej refleksji. K o śc ió ł E w angelicko-R eform ow any w N iem ­ czech zrzesza 200 tysięcy członków " (Studia i Dokumenty Ekumeniczne, Warszawa 1996, Nr 2/96, s. 155).

Parafie, o d rzu ćcie tę deklarację: Nie w ten bowiem sposób należy czynić zadość z powodu swojej narodowej winy. Pozbawić Żydów Ewangelii - to byłby szczyt antyse­

mityzmu. Ewangelia Chrystusowa jest m ocą Bożą ku zba­

w ieniu... najpierw Żyda, potem Greka.

E dw ard Czajko

Do rodzin osób niepełnosprawnych umysłowo

O d d w ó c h la t sta ra m y się ro z w in ą ć w krę g a ch e w a n g e lic z n y c h chrześcijan służbę w ś ró d rod zin m a ją cych o so b y n ie p e łn o s p ra w n e u m y s ło w o (dzieci i dorośli). W c z e rw c u u b ie g łe g o roku w Rudce n /B u g ie m z o rg a n iz o w a liś m y o b ó z dla takich rodzin. Rodzice n ie ty lko o d p o czę li, ale m o g li się w ie le nauczyć, co m o żn a robić z takim i dziećm i.

G ościliśm y g ru p ę chrześcijan z W alii, któ rzy p ro w a d z ili zajęcia z dziećm i. O b e c n e b yły też dzieci z d ro w e , co m ia ło p o z y ty w n y w p ły w na n ie p e łn o s p ra w n y c h .

W ty m roku p la n u je m y p o d o b n y o b ó z w o ko lica ch W arszaw y. R ów nież ty m razem u d zia ł w e z m ą goście z W alii.

Term in: 2 6 .0 6 . - 0 9 .0 7 . br. Koszt za je d e n dzień: dzieci - 12 ,0 0 zł, dorośli - 17,00 zł. Koszt za całość: dzieci - 17 0 ,0 0 zł, dorośli - 2 4 0 ,0 0 zł.

A p e lu je m y d o z b o ró w , a b y w s p ie ra ły m a te ria ln ie tych, którzy ch c ie lib y skorzystać z ta k ie g o o b o zu , ale ich nie stać. Z w y k le sami k rę p u ją się prosić o p o m o c , stąd nasz apel.

S zcze g ó ło w e in fo rm a c je m o żn a uzyskać p o d adresem : A n n a Jankow ska, ul. R enesansow a 1 9 /9 2 , 01-701 W a r­

szawa, tel. 0 - 2 2 /6 6 3 10 7 0 .

H e n ry k K u feld , p asto r zb oru b aptystycznego w Lublinie

twa II fain land

iPrzyl.

Duncanshy

r&dka

'Aberdeen

:n Ńevisi

Ci którzy proszą Boga o przebudzenie, muszę być przygotow ani na to, że Bóg będzie działał w swój sposób, a nie w edług ich programu. Jednak Jego suwerenność nie zwalnia człowieka od odpowiedzialności. Bóg jest Bogiem p rz e b u d z e n ia , ale czło w ie k sta n o w i w nim czynnik , dzięki które­

mu przebudzenie jest możliwe. Pragnienie przebudzenia - to jedno, nato­

miast pełne zaufania oczekiwanie spełnienia naszych pragnień - to drugie

Peggy Smith m iała osiem dziesiąt c z te ry la ta i b y ła n ie w id o m a . Jej młodsza o dw a lata siostra Christine była prawie zgięta w pół z powodu artretyzmu. A jednak we w czesnych godzinach rannych zimą 1949 roku w małej chatce w pobliżu wioski Ba­

rvas na w yspie Lewis należącej do H y b ry d ó w S z k o c k ic h za w sz e b yły pogrążone w gorliwej modlitwie. Tego poranka Bóg naw iedził je w szcze­

gólny sposób, dając im niewzruszoną pew ność, że przebudzenie, o które od m ie s ię c y m o d liły się z innym i ludźmi, było już blisko. Peggy powie­

działa do swojej siostry po celtycku (posługiw ały się tylko tym językiem):

- Oto co o b ie c a ł Bóg: Wyleję wodę na tego, kto je s t spra g n io n y i po w ó dź na wyschłą ziem ię - a m am y do czynienia z Bogiem dotrzym ującym przymierza.

K ilka m ie s ię c y w c z e ś n ie j P e g g y miała od Boga sen, w którym widziała, że przychodzi przebudzenie i kościoły znów wypełniają się młodymi ludźmi.

Wtedy wydawało się to nieprawdopo­

dobne. Chociaż tuż przed drugą wojną światową dało się zauważyć wyraźne działanie D ucha Bożego, to jednak wojna zebrała swoje żniwo. Wielu ludzi opuściło wyspę idąc do wojska albo podjęło się innych służb związanych z wojskiem. Niektórzy nie wrócili, a ci którym się udało, byli duchowo wyjało­

wieni i zagubieni. W 1949 roku młode pokolenie oddalało się od Boga.

Po tym śnie, P e g g y p o sła ła po du ch o w n e g o Jam esa Murraya Mac- kaya i pow iedziała mu o tym, co jak wierzyła, było objawieniem od Boga.

P o p ro siła , a b y z e b ra ł p rz y w ó d c ó w kościoła na modlitwę. Ów mąż Boży był posłuszny objawieniu i przez w ie­

le miesięcy, trzy razy w tygodniu, on i inni zbierali się w ieczorem na po­

w ażną m odlitw ę przed W szechm oc­

nym Bogiem. Jego żona także miała sen, w którym w idziała kościół w ypeł­

niony ludźmi przejętymi stanem swo­

ich dusz, a za kazalnicą stał niezna­

jom y człowiek.

Tego samego ranka, gdy Bóg dał dw óm sta rszym sio stro m p e w n o ś ć nadch o d zą ce g o przebudzenia, przy­

bliżył się także w szczególny sposób do grupy m odlącej się z Mackayem.

Poprzedniego wieczoru modlili się oni około dziesiątej wieczorem w stodole w pobliżu Barvas, 12 mil na północ od Stornway. Klęcząc na słomie bła­

gali W szechm ocnego Boga. W czasie m o d litw y m ło d y d ia ko n z K o ś c io ła W olnych Chrześcijan w stał i przeczy­

tał Ps 24: Któż m oże w stąpić na górę P a n a ? I k to s ta n ie na je g o ś w ię ty m m iejscu? Kto ma czyste dłonie i niewin­

ne serce, kto nie skłania duszy swej ku p różności i nie przysięga obłudnie.

Je szcze raz p rze czyta ł ten fra g ­ m ent i p o w ie d zia ł do m odlącej się grupy: - Bracia, m odlim y się ju ż od ty­

g o d n i, o c z e k u je m y n a B o g a . A le chc/ałbym feraz zapytać: C zy czyste są nasze ręce? C zy m am y czyste serca?

Gdy nadal oczekiwali na Pana, Boża cudow na obecność w ypełniła stodołę.

O czwartej nad ranem, w edług słów D uncana C am pbella, „o p u ś c ili sferę naturalną i w kroczyli do sfery nadprzy­

rodzonej. A to je s t przebudzenie” . W ielebny M ackay wyraźnie o d czu ­ wał, że trzeba zaprosić właśnie Dun­

cana C am pbella z Faith M ission na s p e c ja ln e n a b o że ń stw a . Z o sta ło to potwierdzone przez Peggy Smith. Po­

w iedziała mu ona, że pewnej nocy w id zia ła Pana, który jej pow iedział, że nie tylko przychodzi p rze b u d ze ­ nie, ale że w ybrał On także narzę­

dzie, którym się posłuży - D uncana C am pbella! (Andrew Woolsey - bio­

grafia D uncana Cam pbella).

Duncan Campbell opowiada: - G dy przebyw ałem w Skye, gdzie p racow a­

łem i gdzie B óg łaskawie działał, otrzy­

małem telegram . O dpow iedziałem , że nie m ogę pojechać do Lewis, ponieważ przygotowuję się do konw encji w innej p a r a fii, a /e na p e w n o u jm ę L e w is w swoim program ie w przyszłym roku.

Gdy usłyszały to dwie m odlące się siostry, powiedziały po prostu: - To p o ­

w iedział człowiek. B óg pow iedział, że on przyjedzie i będzie tu za dwa tygo­

dnie. Duncan Campbell opow iada da­

lej: „N ie potrafię wyjaśnić, ja k to się sta­

ło, że konwencja została odwołana. Mo­

gę tylko powiedzieć, że modlitwa Peggy została w ysłuchana i p o d w ó ch tyg o ­ dniach znalazłem się na w yspie!"

Na pierwszym nabożeństwie Dun­

cana C a m p be lla w prezbiteriańskim kościele parafialnym w Barvas pano­

w ał duch wielkiego oczekiwania. Miej­

s c o w y d ia k o n s tw ie r d z ił: - P a n ie Campbell, nad nam i unosi się Bóg. Na pew no dokona przełomu. Chociaż było to dobre nabożeństwo, ze wspaniałym ś p ie w e m i w o ln o ś c ią w m o d litw ie i głoszeniu, nie wydarzyło się jednak nic więcej. Pod koniec nabożeństwa ten sam diakon powiedział Duncano- wi: - Proszę się nie zniechęcać. Bóg p rz yc h o d z i. Słyszę ju ż tu rko t k ó ł n ie ­ biańskiego p o w o zu... Potem zapropo­

nował wyczerpanemu podróżą Dunca- nowi, żeby spędzili noc na modlitwie!

Około trzydzieści osób przeniosło się do pobliskiej chaty.

Duncan Campbell tak opisuje to, co się w tedy w ydarzyło: „B ó g z a czyn a ł działać, niebiosa się otwierały, upadliśmy prze d Bogiem na twarz i tak leżeliśmy.

N a d e s z ła trz e c ia n a d ra n e m i w te d y WKROCZYŁ BÓG. O koło tuzina m ęż­

czyzn i kobiet leżało na ziemi, oniemia­

łych. Coś się wydarzyło. Wiedzieliśmy, że m oce ciem ności zostaną odepchnięte.

Opuściliśmy chatę o trzeciej rano i spo­

tkaliśmy mężczyzn i kobiety szukających Boga. Szedłem wiejską drogą i spotka­

łem trzech m ężczyzn leżących twarzą do ziemi, wołających do Boga o zm iło­

wanie. We wszystkich domach paliło się światło, nikt nie myślał o spaniu”.

G d y D u n c a n i je g o p rz y ja c ie le zgrom adzili się w kościele późnym rankiem, wszystkie m iejsca były zaję­

te. Strumień autobusów napływał ze wszystkich części wyspy, a nikt nie p o tr a fił p o w ie d z ie ć , kto k a z a ł im przyjechać. Potem rzeźnik przywiózł w swoim sam ochodzie siedmiu męż­

czyzn z odległości siedemnastu mil.

W szyscy się nawrócili. Przebudzenie rozpoczęło się na dobre. Duch Boży działał. W całym kościele mężczyźni i kobiety wołali do Boga o zm iłow a­

nie. Niektórzy w padali w trans, nie­

którzy omdlewali, wielu płakało.

C am pbell w yp o w ie d z ia ł b ło g o s ła ­ wieństwo kończące nabożeństwo i pra­

wie w szyscy opuścili kościół. Nagle młody człowiek zaczął się modlić. Tak bardzo przejęty był stanem dusz swo­

ich przyjaciół, że m odlił się prawie p rze z trz y kw a d ra n se .

W tym c z a s ie lu d z ie wrócili do kościoła, a z nim i je s z c z e w ie lu in­

nych, tak że na zewnątrz zgromadziło się dwa ra­

zy więcej ludzi, niż we­

szło do środka. Z jakichś zadziwiających powodów p rz y b y li ze S tro n o w a y i Ness oraz z innych pa­

rafii. O czwartej nad ra­

nem n a s tę p n e g o d n ia D u n c a n w y p o w ie d z ia ł błogosławieństwo po raz drugi.

Nawet w tedy nie był w stanie iść do dom u i położyć się spać. Gdy już w ychodził z kościoła, przybył posłaniec z wia­

d o m o ś c ią : - P a n ie

Campbell, ludzie z drugiej części parafii z e b ra li się p rz y posterunku policji. Są w wielkiej duchowej rozterce. Czy może p a n p r z y jś ć i s ię z n im i p o m o d lić ? Cam pbell poszedł tam i oto jaki za­

stał widok: Pod rozgwieżdżonym nie­

bem, na drodze i przy chacie, stali ludzie - a w szyscy wołali do Boga o zmiłowanie. Nadeszło przebudzenie.

Przez p ię ć ty g o d n i n abożeństw a tr w a ły o d w c z e s n e g o ra n k a do późnej nocy albo do w czesnego ra­

na. Podobnie działo się w pobliskich parafiach. To, co wydarzyło się w Ba­

rva s, w ie lo k ro tn ie się p o w ta rz a ło . Duncan C am pbell stwierdził, że ce ­ chą tego przebudzenia było przejmu­

jące poczucie obecności Boga. Jego świętą obecność dawało się odczuć wszędzie. Grzesznicy nie byli w sta­

nie jej umknąć. Oto na przykład ktoś ► •

8 CHRZEŚCIJANIN CHRZEŚCIJANIN 9

N r 7-8/97 (546-547) N r 7-8/97 |546-547)

nowo nawrócony św iadczył pewnemu m łodem u c z ło w ie k o w i, który nag le zo sta ł o g a rn ię ty p rz e ś w ia d c z e n ie m 0 grzechu i zaczął drżeć. Postanowił jednak otrząsnąć się z tego i poszedł do Stornoway; w szedł do pubu, ale usłyszał, że o b e cn i tam m ężczyźni rozm aw iają o zbaw ieniu dusz. W y­

m am rotał: - To nie je s t m ie js c e dla mnie. Pójdę na tańce. Tańce już trwa­

ły, ale on zdążył być zaledwie kilka minut w przedsionku, gdy podeszła do niego młoda kobieta i zwróciwszy się doń po imieniu zapytała: - Gdzie byśm y s/g zna/eż//, g d y b y B óg nas /e- raz zabiP Tego w ieczora młody czło­

wiek oddał swoje życie Chrystusowi.

Nie mógł przed Nim uciec.

Stara Peggy i jej siostra cieszyły się w sp a n ia łą sp o łe cz n o ś cią z Bo­

giem . A ndrew W oolsey pisze: „G d y ruch osiągnął swą pełnię, Peggy posła­

ła po Duncana i prosiła go. aby udał się do m a /e j, d a/ekopo/ożonejw /osk/, a b y przeprowadz/d fam nabożeństwo. Tam- tejsi ludzie znani byli ze swojej nieprzy- c h yln o ści w obec prze b u d ze n ia . Dun- can wy/aśn// P e g g y sy/uacjg / zakw e- s//onowa/ rozsądnOśd je j p ro śb y »Poza tym n ie c z u ję , ż e b y m m ia ł s ię tam u d a ć.« Peggy obróciła niewidome oczy w k ie ru n k u je g o g ło su . Z d a w a ła się p rze n ika ć je g o duszę: »Panie C a m p ­ bell, g d yb y żył pan tak blisko Boga, ja k powinien, i tobie o b ja w ia łb y on Swoje ta je m n ic e .« D uncan p o k o rn ie p rz y ją ł nagang / spy/a/, czy może spgdz/d z n/- m i ranek na m odlitwie. P e g g y m odliła s/g; »Pan/e, pam/g/asz, co pow/edz/a/eś mi dzisiaj rano, że w tej wiosce zbaw isz s/edm/u mgżczyzn, k/drzy s/aną s/g f//a- rami kościoła. Panie, przekazałam Two­

je Słowo panu C am pbellow i i wygląda na /o, że b y / n /e p rz y g o /o w a n y b y je przy/ąd. O Pan/e, da/ m u mądrośd, po- nieważ bardzo je j potrzebuje!« Duncan udał się do wioski! Przybył tam o siód­

mej wieczorem i stwierdził, że duży bu- dynek je s / wype/n/ony po brzeg/, a w/e- /e osdb przyby/o z da/eka. G d y skoń­

cz y / g/os/d, d u c h o w n y zaw o/a/ g o na koniec budynku, ż e b y p rz e m ó w ił raz je s z c z e do g ru p y osdb, k/dre p/aka/y z p o w o d u sw o ic h g rz e c h ó w - w śró d nich było SIEDMIU MĘŻCZYZN Peggy!"

Zamknięte w swoje chacie Peggy 1 jej siostra przynosiły do Boga każdy dom i „tak rozumiały działanie Ducha,

że instynktownie wiedziały, gdzie zna­

leźć dusze w rozterce” . Praca rozsze­

rzyła się na całe Hybrydy i w 1952 roku Stornoway Gazette donosiła: „D zi­

siaj na Lewis więcej osób uczestniczy w spotkaniach modlitewnych, niż przed w ybuchem p rz e b u d ze n ia b rało udział w oficjalnych nabożeństw ach niedziel­

n yc h ’’. Przed przebudzeniem Storno­

way miało najwyższą średnią spożycia alkoholu w Szkocji, a „bothans” - nie­

legalne i nielicencjonow ane m iejsca sprzedaży alkoholu po prostu kwitły.

Po przebudzeniu jeden z właścicieli pubu narzekał: „H andel alkoholem na tej wyspie został zrujnowany".

„N ajw iększy chyba c u d wydarzyI się w wiosce ArnoT - relacjonował Dun­

can C am pbell. „D ośw iadczyliśm y tam silnej opozycji, ale odw ołaliśm y się do m od///tyy p o /gżnego orgża przebudze- n/a, a w/eczory spgdza//śm y czekając na Boga. O pozycja i duchow a śm ierć uciekły p rz e d Panem życia. W ten sp o ­ s ó b z a d e m o n s tro w a n a z o s ta ła m o c w ytrwałej m odlitw y i fakt, że nic nie le- ż y po za je j zas/gg/em, cbyba /y/ko /o, co nie je s t wolą Bożą. D zisiaj w Arnol ży/ą /udz/e, k/drzy m ogą dad św/adec- two temu, iż GDY BRACIA SIĘ M O DLI­

LI, CAŁY D O M D R ŻA Ł! M ogłem tylko s ta ć w m ilc z e n iu i p a trz e ć ja k Boża moc, fala za falą, ogarniała cały dom, a p o kilku m inutach m ężczyźni i kobie­

ty w duchow ym uniesieniu leżeli twarzą do ziemi. ”

D u n c a n C a m p b e ll b y ł m ą d ry m Szkotem, spraw iedliw ym mężem Bo­

żym . D o b rz e p a m ię ta m m o d litw ę o przebudzenie w centrali Faith M is­

sion w Edynburgu pod jego przewo­

dnictwem. Pomieszczenie wypełnione było ludźmi, ale wielkie wrażenie w y­

w arła na mnie jego cicha, szczera pobożność i aura duchowego autory­

tetu. W idać było wyraźnie, że jest na­

c z y n ie m w y b ra n y m i s z c z e g ó ln ie przygotowanym przez Boga do ode­

grania wielkiej roli w przebudzeniu na H ybrydach.

Chociaż szczyt przebudzenia miał miejsce między rokiem 1949 a 1952, b ło g o s ła w ie ń s tw o sp ływ a ło je s z c ze p rz e z k o le jn e lata. N a w e t w roku 1957 Bóg nadal okazywał swoją moc.

Tym razem, ku wielkiemu zadowoleniu Duncana Campbella, stało się to na wyspie North Uist, która nigdy nie do­

znała przebudzenia. A jak świadczyli później miejscowi duchowni, porusze­

nie na Uist było nawet większe od te­

go na wyspie Lewis. I znów działanie Ducha Bożego rozpoczęło się oraz trw a ło tylko d zię ki m o d litw ie w iary i wiernemu głoszeniu Słowa Bożego.

Tym razem jednak była w tym niezwy­

kła nuta, b o w ie m w p rz e b u d z e n iu w Uist Bóg użył jako głównego instru­

m entu c zte re c h sió str p ie lg rz y m e k z Faith Mission. Nabożeństwa były wy­

pełnione ludźmi i co wieczór ludzie wołali do Boga o zbawienie.

W ja k iś c z a s po n a w ie d z e n iu w Barvas, James M ackay mógł napi­

sać do c h rz e ś c ija ń s k ie g o c z a s o p i­

sma Life a n d Work: „W naszej parafii je s / g o n a d s /o o s d b , k /d re z o s /a /y dotknięte łaskawie przez Boga w cza­

sie tego przebudzenia. Bóg nadal trzy­

ma je p rz y sobie; nie odeszła ani jed n a osoba".

W czasie tego przebudzenia wielu m łodych ludzi usłyszało Boże w ezwa­

nie i rozpoczęło służbę. Inni pow oła­

ni zostali do służby misyjnej. „Na p e ­ wien czas - pisze Edwin Orr - g d y ro z p o c z ę ło się p rz e b u d z e n ie na Hy- b ry d a c h S zko ck/ch p o d c z a s p o s /u g / D u ncana C am pbella, w B ryta n ii ro z­

błysła nadzieja. Ludzie przeżyw ali du­

chow e uniesienie, m ieli widzenia i do­

znaw ali zadziw iających nawróceń, ale to błogosław ieństwo nie rozszerzyło się na ang/ojgzyczną czgśd Szkoc/T.

Duncan C am pbell napisał kiedyś:

„C / k/d rzy proszą Boga o p rze b u d ze - n/e, muszą byd przygo/ow an/ na /o, że B d g b g d z /e d z /a /a / w s w ó j s p o s ó b , a nie w edług ich programu. Jednak Je­

g o suw erenność nie zwalnia człowieka o d o d p o w ie d z ia ln o ś c i. B óg je s t B o ­ g ie m p r z e b u d z e n ia , a le c z ło w ie k stanowi w nim czynnik, dzięki któremu przebudzenie je s t możliwe. Pragnienie p rz e b u d z e n ia - to je d n o , n a to m ia s t pełne zaufania oczekiwanie spełnienia naszych pragnień - to drugie".

C zy z a te m m o ż e m y się d z is ia j spodziew ać przebudzenia? Co może­

my zrobić, jeśli w ogóle jest to możli­

we?

Fragm ent książki Historie wielkich przebudzeń, autorstwa C ollina Whittakera, przygotow anej do druku przez Instytut W ydaw niczy „A g a p e ” w Warszawie

Biblia i teologia

Bóg

T rójjedyny

odsłonię ta tajem nica

C

h rz e ś c ija n ie o d p o c z ą tk u w ie rz y li w je d n e g o B o g a - O jc a i S t w o r z y c i e la w s z e c h rz e c z y . P o d o b n ie ja k Ż y ­ d z i, n ie o d d a w a li c z c i b o ż k o m , ale ż y w e m u B o g u . O d rz u c a li te ż g n o s ty c k ie p o d e jś c ie d o d w o is to ­ ści ś w ia ta - g d z ie is tn ie ją c e rz e ­ c z y w is to ś c i z o s ta ły p o d z ie lo n e na tę d o b rą , c z y li d u c h o w ą , i złą , c z y li c ie le s n ą .

K o ś c ió ł w ie rz y ł, ż e Ten, k tó ry p r z y s z e d ł n a ś w ia t i u m a r ł n a krzyżu , Syn Boży, je s t o d w ie c z n ie is tn ie ją c y m B o g ie m . W ie rz y ł te ż, że D u c h Ś w ię ty nie je s t ś le p ą s i­

łą, a le o s o b ą ró w n ą O jc u i S y n o ­ w i, s a m y m B o g ie m .

C h o c ia ż id e e te is tn ia ły w ś w ia ­ d o m o ś c i c h rz e ś c ija n je s z c z e o d c z a s ó w n o w o t e s t a m e n t o w y c h , k o n k re ty z o w a ły się z b ie g ie m c z a ­ su, o c z y m te ż m o g liś m y c z y ta ć w p o p r z e d n ic h c z te r e c h a r ty k u ­ ła c h . S p o ry o b ó s tw o C h ry s tu s a i ró w n o ś ć D u c h a Ś w ię te g o p rz e ­ p la ta ły się ze s p o ra m i o tró jje d n o - ści B o g a , p o n ie k ą d ta k ż e z n ich w y n ik a ły . P o łą c z e n ie id e i T ró jc y w je d n ą c a ło ś ć z a ję ło K o ś c io ło w i p o n a d trz y s tu le c ia . D o p ie ro S o­

b ó r K o n s ta n ty n o p o lita ń s k i w 381 roku u s ta lił o fic ja ln ą fo rm u łę w y ­ z n a ją c ą w ia rę w je d n e g o B o g a is tn ie ją c e g o w trz e c h o s o b a c h .

Ś w ia d o m o ść tro isto ści B o g a z a ­ z n a c z a ła się w K o ście le w je g o c o ­

d zie n n ym życiu i liturgii. W sw oim n a u cza n iu p o d kre śla ł fa kt ze sła n ia p r z e z B o g a M e s ja s z a , J e z u s a C hrystusa, na świat, a b y Ten, przez s w o ją ś m ie rć i z m a rtw y c h w s ta n ie p rz y n ió s ł z b a w ie n ie g rz e s z n ik o m ; w yra źn ie kła d ł też n a cisk na O s o b ę i d z ia ła n ie D u c h a Ś w ię te g o . N a p rzykła d chrztu d o ko n yw a n o w imię trze ch O sób.

D o w o d e m te g o je s t fr a g m e n t je d n e g o z O jc ó w K o ś c io ła , Ire n e ­ u sza , k tó ry p o u c z a ł:

„Taki je st z a te m p o rz ą d e k re g u ły n a s z e j w ia ry ... B ó g O jc ie c , n ie s tw o rz o n y , n ie m a te ria ln y , n ie w i­

d z ia ln y ; je d e n B ó g , S tw o rz y c ie l w s z y stk ic h rzeczy, to je st p ie rw szy p u n k t n a s z e j w ia ry . D ru g i p u n k t je st n a s tę p u ją cy : S łow o Boże, Syn Boży, n a s z Pan J e z u s C h ry s tu s , k tó ry s ię o b ja w ił p ro ro k o m (...), p rze z któ re g o w s z ys tk ie rz e c zy z o ­ stały stw orzone, który ta kże w ko ń ­ c u w ie k u , ż e b y z r e k a p itu lo w a ć w szystkie rzeczy, stał się c z ło w ie ­ k ie m m ię d z y lu d ź m i, w id z ia ln y m i d o tyka ln ym , po to b y z n is z c z y ć ś m ie rć , p ro k la m o w a ć ż y c ie i d o ­ p ro w a d z ić d o c a łk o w ite g o zje d n o ­ c z e n ia c z ło w ie k a z B o g ie m . Trzeci p u n k t to: D u ch Święty, p rze z które­

g o p ro ro c y p rz e p o w ia d a li, O jco w ie uczyli rz e cz y B o żych , a s p ra w ie d li­

wi zo sta li w p ro w a d z e n i na d ro g ę s p ra w ie d liw o ś c i; O n na koń cu w ie ­ ku w y la ł się w n o w y s p o s ó b na

rodzaj ludzki ca łe j ziem i, o d ra d z a ­ ją c c z ło w ie k a d la B o g a "

Z ko le i Ig n a c y p is z e o T ró jcy i jej d z ia ła n iu w b a rd z o o b ra z o w y s p o s ó b . C h rz e ś c ija n p rz e d s ta w ia ja k o k a m ie n ie tw o rz ą c e św ią tyn ię . Ś w ią ty n ię tę w z n o s i sa m B ó g O j­

c ie c , k rz y ż J e z u s a C h ry s tu s a je s t d ź w ig ie m p rz y p o m o c y k tó re g o k a m ie n ie są p o d n o s z o n e d o góry, a D u c h Ś w ię ty liną.

J e d e n z a p o log e tó w , Teofil, był pie rw szym , który użył te rm in u „Trój­

c a ” . U w ażał, że trzy d n i w y p rz e ­ d z a ją c e s tw o rze n ie s ło ń c a i księży­

c a „s ą o b ra z e m T rójcy i B o g a , J e g o S łow a i J e g o m ą d ro ś c i” .

I

re n e u s z z k o le i p o d k r e ś la ł p r z e d e w s z y s tk im je d n o ś ć B o s k ie j Istoty. Z je d n e j s tro ­ ny m ó w ił o tym , że B ó g je s t je ­ d e n , a z d ru g ie j z a z n a c z a ł, iż od w ie k ó w z a w ie ra w s o b ie S ło w o i M ą d r o ś ć ( S y n a i D u c h a ) . W d z ie le s tw o rz e n ia i o d k u p ie n ia B ó g u ja w n ił ich is tn ie n ie . W d z ia ­ ła n iu S tw ó r c y u c z e s t n ic z ą S yn i D u c h ja k o J e g o „r ę c e ” , n a rz ę ­ d z ia , b ą d ź te ż fo rm y o b ja w ie n ia . W y ra ź n ie te ż m ó w ił o tym , że O j­

c a m o ż n a p o z n a ć w y łą c z n ie p o ­ z n a ją c S yna, a „b e z D u c h a Ś w ię ­ te g o je s t rz e c z ą n ie m o ż liw ą z o ­ b a c z y ć S ło w o B o ż e ... p o n ie w a ż p o z n a n ie m O jc a je s t Syn, a p o ­ z n a n ie S y n a B o ż e g o m o ż n a u z y ­ s k a ć je d y n ie p rz e z p o ś re d n ic tw o ►

CHRZEŚCIJANIN

N r 7 -8 /9 7 (546-547)

Kościół wierzy, że Ten, który przyszedł na świat i umarł na krzyżu , Syn Boży, je s t odw ie cznie istniejącym Bo­

giem. Wierzy także, że Duch Święty nie jest ślepą siłą, ale osobą równą Ojcu i Synowi, samym Bogiem

&

D u c h a Ś w ię t e g o ; i z g o d n ie z u p o d o b a n ie m O jc a S yn s łu ż y i ro z d z ie la D u c h a Ś w ię te g o k a ż ­ d e m u , k o m u c h c e O jc ie c i ja k O n c h c e ” .

P ra w d z iw e s c h o d y z a c z ę ły się w trz e c im w ie ku , k ie d y to z a c z ę to się z a s ta n a w ia ć n a d re la c ja m i z a ­ c h o d z ą c y m i w e w n ą t r z B ó s tw a . N ie k tó re z te o r ii b y ły h e re z ja m i a b s o lu tn ie nie n a d a ją c y m i się d o p rz y ję c ia . J e d n ą z n ich je s t a d o p - c ja n iz m , w e d łu g k tó re g o J e z u s d o c h w ili s w e g o c h rz tu b y ł w p r a w ­ d z ie b a rd z o p o b o ż n y i c n o tliw y , ale i ta k b y ł ty lk o z w y k ły m c z ło ­ w ie k ie m . O d m o m e n tu w k tó ry m z s tą p ił na n ie g o d u c h , c z y li C h ry ­ stu s, J e z u s z a c z ą ł c z y n ić c u d a , c h o c ia ż nie s ta ł się B o g ie m .

A d o p c ja n iś c i uw ażali, że g łó w n y nurt c h rz e ś c ija ń s tw a z a c z ą ł w y z n a ­ w a ć w ie lo b ó stw o , c o z re sztą c a ł­

kiem lo g ic z n ie u a rg u m e n to w a ł N o- w a c ja n : J e ś li O jc ie c je s t je d e n , a Syn je s t kim ś d ru g im i jeżeli O j­

c ie c je s t B o g ie m i C h ry s tu s je s t B o g ie m , z a te m n ie m a je d n e g o B o g a , a le is tn ie je ró w n o c z e ś n ie d w u B o g ó w : O jc ie c i S y n ” . Jeśli założym y, z g o d n ie z a d o p c ja ń s k ą d o k tr y n ą , ż e C h r y s tu s n ie je s t i n ig d y nie b y ł B o g ie m , to w te d y r z e c z y w iś c ie m u s ie lib y ś m y p r z y ­ z n a ć im rację. S koro je d n a k sam C h ry s tu s m ó w ił o S o b ie , ż e je s t je d n y m z O jc e m , ic h z a ło ż e n ie je s t po p ro stu fa łszyw e .

o le jn a , c a łk ie m c ie k a w a h e r e z ja z r o d z i ł a s ię w g ł o w i e N o e t u s a z e

S m yrn y. N o e tu s w y s z e d ł z z a ło ­ ż e n ia , ż e is tn ie je ty lk o je d e n B ó g , c z y li O jc ie c . W z w ią z k u z ty m to O n c ie rp ia ł na k rz y ż u . J e g o k o n ­ c e p c ję ro z w in ą ł n ie ja k i P ra k s ja s z s tw ie rd z a ją c , że „s a m O jc ie c b y ł Tym, k tó ry z s tą p ił w ło n o d z ie w i­

cy, s ta ją c się n ie ja k o s w y m w ła ­ s n ym S y n e m ” .

N a t o m ia s t S a b e liu s z u w a ż a ł B o g a z a m o n a d ę w y ra ż a ją c ą się w trz e c h d z ia ła n ia c h . N a d o w ó d s łu s z n o ś c i s w o ic h p rz e k o n a ń p o ­ ró w n a ł B o g a d o ś w ia t ła , k tó r e je d n o c z e ś n ie d a je c ie p ło i ś w ia tło (d z is ia j d o d a łb y p r a w d o p o d o b n ie je s z c z e u ltr a fio le t) . Tym s p o s o ­

b e m Syn i D u c h s ą ty lk o fo rm ą s a m o w y ra ż e n ia się O jc a .

B

łę d n e n a u k i n ie o m in ę ły ta k ż e p ra w o w ie rn y c h te o ­

lo g ó w . O ry g e n e s w y o b ra ­ ż a ł s o b ie ś w ia t ja k o g r a d a c ję b y ­ tó w . N a s z c z y c ie te j p ir a m id y u m ie ś c ił n a jw y ż s z y z b y tó w - B o ­ g a O jc a . B ó g p o w o ła ł d o is tn ie ­ n ia ś w ia t b y tó w d u c h o w y c h - d u ­ sze . J a k o p o ś re d n ik a m ię d z y S o ­ b ą a n im i u s ta n o w ił S yn a , sw ó j w ie rn y o b ra z . O jc ie c z ra d z a S yn a o d w ie c z n y m a k te m , n ie m o ż n a w ię c p o w ie d z ie ć , ż e „ b y ł c z a s , k ie d y G o nie b y ło ” . D la te g o Syn je s t p o c h o d n ą , „d ru g im B o g ie m ” . Z k o le i D u c h Ś w ię ty je s t n a jw a ż ­ n ie js z y m z p o ś ró d w s z y s tk ic h b y ­ tów , k tó re O jc ie c s tw o rz y ł p rz e z C h ry s tu s a . Z d a n ie m O r y g e n e s a

„S yn i D u c h s ą ta k ż e w s w y c h s t o p n i a c h B o s c y , p o s i a d a j ą c , c h o ć w s p o s ó b p o c h o d n y , w s z y ­

s tk ie c h a r a k te r y s ty c z n e a tr y b u ty B ó stw a ; o d rę b n i o d ś w ia ta s tw o ­ rzeń , w s p ó łd z ia ła ją z O jc e m i p o ­ ś re d n ic z ą w w y p ły w a ją c y m z N ie ­ g o B o s k im ż y c iu ".

F a n ta z je O r y g e n e s a n ie s ta ły s ię k a n o n e m w ia ry c h r z e ś c ija ń ­ s k ie j. N a u k a K o ś c io ła o d r z u c iła k o n c e p c ję g ra d a c ji b y tó w , p rz y ­ z n a ją c p e łn ą b o s k o ś ć z a ró w n o C h ry s tu s o w i, ja k i D u c h o w i Ś w ię ­ te m u . K o le jn e s o b o r y , n ic e js k i i k o n s ta n ty n o p o lita ń s k i, z a jm u ją c się k w e s tia m i c h ry s to lo g ii i p n e u - m a to lo g ii, p ra c o w a ły n a d k o n c e p ­ c ją Trójcy. E fe kte m ich p ra c y je s t s y m b o l w ia ry , k tó r y w y z n a je m y d o d z is ia j:

Wierzę w jedynego Boga, Ojca

l/l/szecbmogpcego, Stworzyc/e/a

nieba i ziemi, wszystkich rzeczy w id z ia ln y c h i n ie w id z ia ln y c h .

/ w jedynego Pana Jezusa Cbry-

stusa, jednorodzonego Syna Bo-

ga, z O jca z ro d z o n e g o p rz e d

wszystkimi wiekami; Boga z Boga,

św /at/ośó ze św/at/oóc/, Boga prawdz/wego z Boga prawdz/we- go, zrodzonego, n/e stworzonego, wspó//stotnego z Ojcem, przez którego wszystk/e rzeczy s/p sta/y /

który dla nas, ludzi, i dla nasze­

g o z b a w ie n ia z s tą p i z n ie b io s i w c ie lił

przez

D ucha Ś w iętego z M arii Panny i stał się człowie-

k/em; za nas także ukrzyżowany po d

P oncjuszem Piłatem, umę-

czony / pogrzebany zosta/; / zmar- twycbwsta/ dn/a trzec/ego wed/ug

Pism

;

i wstąpił do nieba, siedzi po

praw /cy Ojca; / znów przyjdz/e

w chwale sądzić żywych i umar

- /ycb; którego Kró/estwu n/e bp- dz/e koóca. WAerzp w Ducba Św/ptego, Pana / Ożyw/c/e/a, który od O/ca / Syna pocbodz/, który z Ojcem / Synem zarówno je s t czczony / wespó/ w/e/b/ony; który mów// przez proroków/... j ".

Agnieszka Gocłowska