KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH KOMUNIKAT KOMISJI

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH

%

Bruksela, dnia 6.12г2»^

/e D*-""%

OGRANICZONY DOSTĘP .

KOMUNIKAT KOMISJI

w sprawie zaleceń Komisji dotyczących rozpoczęcia negocjacji ze Wspólnotą Andyjską krajami ASEAN, Ameryki Środkowej, Indiami i Koreą Południową

.«s

KOMUNIKAT KOMIS Л /л ^п . .

w sprawie zaleceń Komisji dotyczących rozpoczęcia negoejačjcre.WspotilflÉa Агищ^ка krajami ASEAN, Ameryki Środkowej, Indiami i Ė^r.ęą'i'oijldnio¹^

r — , N

Komisja zaleca rozpoczęcie negocjacji ze Wspólnotą Andyjską, krajami ASpMļļC, Ameryki Środkowej, Indiami i Koreą Południową. Każdemu z tych zaleceń dotyczącycfi'^wytycznych negocjacyjnych towarzyszy ocena wpływu. Aby ułatwić Radzie rozważania, niniejszy komunikat przedstawia w skróconej formie względy leżące u podstaw propozycji otwarcia negocjacji z tymi krajami lub grupami krajów, zakres umów, jakie mają być przedmiotem negocjacji, i przyjęte podejście, dla każdego przypadku, celem zapewnienia, że umowy te będą częścią ogólnych i spójnych ram unijnych UE z każdym partnerem.

1. Wybór krajów lub grup krajów, z którymi będą negocjowane nowe umowy W swoich konkluzjach dotyczących „Komunikatu na temat globalnego wymiaru Europy"

Rada wskazała, że UE powinna dążyć do nowej generacji umów o wolnym handlu zgodnych z WTO, które będą wykraczać poza zakres obecnych umów i wspierać przyszłe wielostronne negocjacje. Rada dodała, że przy ustalaniu geograficznych priorytetów dla tych umów zasadniczą rolę powinny odgrywać względy gospodarcze, niezależnie od innych, politycznych uwarunkowań. Opierając się na wspomnianych kryteriach Rada poparła szybkie rozpoczęcie negocjacji z krajami ASEAN, Indiami i Koreą Południową oraz wezwała Komisją do przedłożenia zaleceń.

Zalecenia dotyczące upoważnienia Komisji do otwarcia negocjacji z krajami ASEAN, Indiami i Koreą Południową są odpowiedzią na to wezwanie Rady. Zalecenia Komisji zawierają szczegółowy opis względów leżących u podstaw wyboru partnerów negocjacji.

Główne kryteria gospodarcze decydujące o takim wyborze to potencjał rynkowy, istniejący poziom ochrony sprzecznej z interesem UE i obowiązujące umowy o wolnym handlu lub trwające negocjacje w sprawie umów o wolnym handlu z konkurentami UE. Uwzględniane kryteria polityczne obejmują poziom i ambicje dwustronnych zobowiązań, takich jak partnerstwo strategiczne z Indiami, a także zbieżność wartości i interesów na arenie międzynarodowej. Wreszcie, we wszystkich trzech przypadkach, dyskusje przygotowawcze z naszymi partnerami wskazały na ich gotowość podjęcia negocjacji na rzecz szeroko zakrojonych umów o wolnym handlu zgodnych z WTO.

Osobno, w odniesieniu do Ameryki Łacińskiej w następstwie szczytu UE-Ameryka Łacińska na początku tego roku, zostały przedłożone dwa zalecenia dotyczące negocjowania umów stowarzyszeniowych, obejmujących strefę wolnego handlu. Umowy te, chociaż nie są wyraźnie objęte komunikatem na temat „globalnego wymiaru Europy", będą odzwierciedleniem długotrwałych politycznych i gospodarczych powiązań z Ameryką Środkową i Wspólnotą Andyjską. Utworzą one szersze ramy dla naszego politycznego dialogu i środków współpracy, wzmacniając je dzięki bardziej zacieśnionym stosunkom gospodarczym między regionami.

2. Zakres negocjacji

Wytyczne negocjacyjne dotyczące umów z krajami ASEAM^diami fl&rpą P ^ ^ ipwa- a także część handlowa proponowanych umów s t o w a r z y s z e m ^ y ^ ^ W ^ ^ a t a Æ ^ t y j s k a i Ameryką Środkową - są oparte na wskazówkach zawartycmj^Ti&fcmnikacie na temat globalnego wymiaru Europy, dotyczących nowej generacji staramfe^aSlfeanyçh umów o wolnym handlu. Wytyczne "te .maja na celu możliwie najwyższy stopień libą^fegićji handlu, w tym daleko idącej liberalizacji usług i inwestycji, oraz kładą szczegóíc^nacisk na zniesienie barier pozataryfowych i na kwestie w dziedzinie uregulowań prawnych. Innym aspektem wytycznych jest specjalny rozdział dotyczący handlu i zrównoważonego rozwoju, omawiający handel w kontekście jego wymiaru gospodarczego, społecznego i środowiskowego.

W przypadku krajów ASEAN, Indii i Korei Południowej, proponowane wytyczne negocjacyjne dotyczą tylko kwestii handlowych i inwestycyjnych. Niemniej trzeba zauważyć, że sprawy niezwiązane z handlem nadal będą poruszane poprzez ogólne ramy stosunków z poszczególnymi krajami partnerskimi:

• W przypadku krajów ASEAN Rada upoważniła Komisję do negocjowania umów o partnerstwie i współpracy (UPW) z pierwszymi sześcioma członkami ASEAN. Takie negocjacje stanowią ramy dla rozwiązywania kwestii politycznych i współpracy (wdziedzinie energii, środowiska, badań naukowych, podatków,...), które nie są objęte nowymi wytycznymi negocjacyjnymi dotyczącymi umów o wolnym handlu z krajami ASEAN. Na początku 2007 r. Komisja zamierza również przedstawić zalecenie dotyczące rozpoczęcia negocjacji z Wietnamem w sprawie odnowionej UPW. Powiązanie pomiędzy umowami o partnerstwie i współpracy a umową o wolnym handlu zostało omówione w punkcie 3.

• Stosunki polityczne z Indiami opierają się na partnerstwie strategicznym ustanowionym w 2004 r. i realizowanym poprzez wspólny plan działania przyjęty na szczycie UE-Indie we wrześniu 2005 r., a także na umowie o współpracy z 1994 r. Proponowana umowa o wolnym handlu bazuje na współpracy już przewidzianej w art. 24 Umowy o współpracy i rozszerza ją. Kwestie nieobjęte proponowaną umową o wolnym handlu będą poruszane poprzez ramy wytyczone Umową o współpracy i Wspólnym planem działania, z uwzgędnieniem zmian w razie konieczności.

• Stosunki z Koreą Południową opierają się na Umowie ramowej o handlu i współpracy, która weszła w życie w 2001 r. Proponowana umowa o wolnym handlu bazuje na współpracy już przewidzianej w art. 24 Umowy o współpracy i rozszerzają.

Aby zilustrować, jak wyglądałaby praktyczna realizacja wspomnianego podejścia, można odwołać się do tego, jak możnaby zająć się w przyszłych negocjacjach kwestią „zmian klimatycznych". W ramach rozdziału negocjacji „handel i zrównoważony rozwój" umowy o wolnym handlu należy poruszać aspekty handlowe działań zapobiegających zmianom klimatycznym i można oczekiwać, że będą one miały w istocie szczególne znaczenie w negocjacjach z naszymi partnerami. Równocześnie szersza współpraca w zakresie zrnįan klimatycznych z tymi krajami nadal będzie prowadzona w ogólnych ramach i może zostać nasilona niezależnie od wyników negocjacji w sprawie umowy o wolnym handlu.

W świetle dyskusji z Radą na temat wytycznych negocjacyjnych dla lílgaów o wąrtl^m handlu, Komisja może w stosownych przypadkach przedstawić Radzie zaleceni^o&tyeząe

oddzielnych wytycznych negocjacyjnych celem zmiany lub uzupełnienia^^owiE

umów niedotyczących kwestii handlowych. ^v-;,

3. Zapewnienie spójności w stosunkach zewnętrznych UE *»^ч W czerwcu 2006 r. Rada Europejska z zadowoleniem przyjęła dokument „Еигсфа. w-świecie"

przedstawiony przez Przewodniczącego Komisji i wezwała Komisję do zbadania dalszych środków w celu poprawy spójności między różnymi instrumentami polityki zewnętrznej UE.

Ponadto Rada stwierdza w konkluzjach dotyczących komunikatu na temat globalnego wymiaru Europy, że umowy o wolnym handlu powinny stanowić część spójnych ram unijnych stosunków z krajami trzecimi. Do tego celu prowadzą dwie drogi: a) Negocjowanie ogólnych umów, które zawierają wszystkie aspekty unijnych stosunków z zainteresowanym krajem i które obejmują, jako jedną z części, umowę o wolnym handlu, b) Negocjowanie umowy o wolnym handlu jaleo osobnej umowy, ale z odpowiednim prawnym i instytucjonalnym powiązaniem z ogólną umową, która definiuje ogólne ramy działania w stosunkach z danym partnerem. Takie prawne i instytucjonalne powiązanie powodowałoby między innymi możliwość całkowitego lub częściowego zawieszenia umowy o wolnym handlu, jeżeli warunki takiego zawieszenia w ramach ogólnej umowy mają zastosowanie, oraz istnienie spójnych ram instytucjonalnych dla zarządzania umowami.

Wybór sposobu jak najlepiej zapewniającego, że umowa o wolnym handlu jest integralną częścią ogólnych stosunków z danym krajem lub regionem w ramach szerszej architektury instytucjonalnej, może być dokonany wyłącznie poprzez rozpatrywanie każdego przypadku osobno, z uwzględnieniem takich czynników, jak relatywne znaczenie uwarunkowań politycznych i gospodarczych w stosunkach z danym krajem oraz istnienie lub brak ogólnych zadowalających ram dla stosunków z danym krajem, przy czym należy pamiętać o potrzebie zapewnienia ogólnej spójności zewnętrznych działań UE. Oczywiście równie ważne jest, by nie zapominać o stanowisku wyrażonym przez naszych partnerów.

Zarówno Korea Południowa, jak i Indie sąlcrajami demolaatycznymi, które z UE podzielają wspólne wartości i z którymi już utworzyliśmy ogólne ramy umowne dla naszych dwustronnych stosunków. Jednocześnie w świetle znaczących przeszkód, przed którymi stoją przedsiębiorstwa europejskie w dostępie do tych rynków, wyraźnie leży w interesie JE wynegocjowanie szeroko zakrojonej umowy o wolnym handlu, która może przyczynić się do wzmocnienia zewnętrznej konkurencyjności gospodarki UE. Dwustronne umowy o wolnym handlu dostarczą najbardziej skutecznego instrumentu do zwiększenia dostępu do rynku, który mógłby być nieosiągalny na gruncie wielostronnych negocjacji. Poza tym Indie i Korea Południowa wyraźnie stwierdziły, że ich celem jest wynegocjowanie umowy handlowej; w przypadku Indii cel ten był już widoczny podczas szczytu UE-Indie w 2005 r. i został potwierdzony w czasie tegorocznego szczytu. W związku z tym negocjowanie szeroko zakrojonych umów o wolnym handlu z Indiami i Koreą Południową o prawnych i instytucjonalnych powiązaniach z bardziej ogólnymi umowami ramowymi z tymi krajami uważa się za właściwe podejście.

Sprawa dotycząca krajów ASEAN jest bardziej złożona. Z kilkoma krajami ASEAN podjęto już negocjacje w sprawie dwustronnych UP W. Niektóre z nich są już dość zaawansowane, niektóre zaś jeszcze się nie rozpoczęły. Tymczasem w dziedzinie handlu istnieją gospodarcze

»Y\ •ć''·' ».

4

wyłącznie z grupą krajów ASEAN, ale nie wykluczałyby możliwości za^afcia 'najpierw umów dwustronnych tylko z niektórymi z tych krajów. Z uwagi na pftwższe ąp$toenty£$est jeszcze za wcześnie na zadecydowanie, która z dwóch opcji zapewrìb^vigksza^ójnoseb

a) umowa o wolnym handlu zawarta na szczeblu subregionalnym z tymį^etoa)ąrni ASEAN, które zawarły już UPW, o prawnych i instytucjonalnych powiązaniach ftięa^iuimowami UPW i umową o wolnym handlu; b) zawarcie zintegrowanych dwustronnych umowtótarże^m krajem partnerskim, nawet jeżeli postanowienia dotyczące UPW i umowy o wolriyrEySrmdlu są przedmiotem osobnych negocjacji.

Gdy negocjacje w sprawie umów o partnerstwie i współpracy i umów o wolnym handlu będą bardziej zaawansowane, jednak znacznie przed datą zawarcia tych ostatnich umów, Komisja przeprowadzi ocenę tego, która z tych dwóch opcji najlepiej zapewni osiągnięcie spójności.

W międzyczasie będzie istniała ścisła koordynacja negocjacji prowadzonych w sprawie UPW i umowy o wolnym handlu za pośrednictwem grup 133 i COASI.

Propozycje dotyczące umów o stowarzyszeniu podejmowane ze Wspólnotą Andyjską i Ameryką Środkową opierają się natomiast na tradycyjnym modelu jednej obszernej umowy obejmującej wszystkie aspekty współpracy. Ponadto podejście w kontekście regionalnym dostarczy podstaw do prowadzenia szeroko zakrojonego dialogu i działań w zakresie współpracy, jednocześnie wzmacniając integrację w obu regionach Ameryki Łacińskiej.

Dopomoże to w promowaniu bardziej stabilnych warunków polityczo-gospodarczych w tych regionach poprzez pogłębianie integracji, oferując unijnym podmiotom gospodarczym korzyści skali dzięki większej integracji rynków regionalnych.