Chrześcijanin, 1996, R. 67, nr 5-6

ISSN 0209-0120 INDEKS 3 5 #

Nr 5-6 /9 6 (532

maj - czerwiec 1996

f e ś p i i )

Listy polecające

Pięćdziesiątnica a Wielki Nakaz Misyjny 4

Precedensy nie są podstawą 1 0

Budować razem z Nehemiaszem 11

1 4 1 5

Moje Zielone Święta 1 6

Byłem w więzieniu, a przychodziliście do mnie 1 7

Wolny w więzieniu 1 9

Dlaczego nie mogę przeżyć

chrztu w Duchu Świętym 2 0

Jestem najszczęśliwszą żoną i matką 2 4

Zielone Święta i misje 2 5

m

2 7

2 8 Listy z podróży do Australii 2 9

Wydawca

Naczelna Rada Kościoła Zielonoświątkowego w Polsce

Prezydium NRK

M ichał Hydzik - prezbiter naczelny Marian Suski - z-ca prezb. nacz.

Kazimierz Sosulski - z-ca prezb. nacz.

Edward Czajko - członek prezydium Mieczysław Czajko - członek prezydium

Zespół Redakcyjny

Redaktor Naczelny Kazimierz Sosulski

Redaktorzy Edward Czajko Ludmiła Sosuiska Skład komputerowy Sławomir Kasjaniuk

Artur Mikuła Opracowanie graficzne

Sławomir Bednarski

Adres redakcji

00-825 Warszawa,ul. Sienna 68/70 tel. 022/248575 w.25, faks 6204073

Konto

Kościół Zielonoświątkowy, M iesięcznik »Chrześcijanin«

PKO BP V O/Warszawa, Nr: 1557-350802-136

Czasopismo rozprowadzane jest w drodze prenumeraty. Krajowa: pojedyncza roczna - 18 zł; półroczna - 9 zł; zbiorowa (od 5 egz.) roczna - 16,20 zł; półroczna - 8,10 zł.

Zagraniczna roczna: Czechy, Słowacja, - 12 USD; Europa - 18 USD; Ameryka Płn. - 24 USD; Australia i Ameryka Płd. - 30 USD.

Do krajów zamorskich wyłącznie poczta lotnicza.

Z b o ry K o ś c io ła Z ie lo n o ś w ią tk o w e g o w y z n a ją n a s tę p u ją c e z a s a d y w ia ry :

• nieom ylność całości Pisma Świętego - Biblii jako Słowa Bożego natchnio­

nego przez Ducha Świętego - które stanowi jedyną normę wiary,

• Trójjedyność Boga - Ojca, Syna i Du­

cha Świętego,

• S yn o stw o Boże Je zu sa C h rystu sa , poczętego z Ducha Świętego, naro­

d z o n e g o z M arii D z ie w ic y ; J e g o śm ierć na krzyżu za grzech świata i Jego zmartwychwstanie w ciele, Jego wniebowstąpienie i powtórne przyjście,

• pojednanie z Bogiem przez opamięta­

nie i wiarę w ewangelię,

• chrzest w Duchu Świętym, przeżywa­

nie Jego pełni i dary łaski,

• u zdrow ienie ch o rych przez w iarę w zbaw cze dzieło Jezusa Chrystusa,

• zm artwychwstanie i życie wieczne.

2

Listy polecające

W

połowie maja do kancelarii Ko­

ścioła przyszedł pewien rzym­

skokatolicki seminarzysta, z którym spędziłem na rozm owie około pół godziny. Jest on na piątym roku, in­

te re su je się ruchem c h a ry z m a ty ­ cznym i chciał się dowiedzieć, jaki stosunek ma nasz Kościół do Morri­

sa Cerullo. Bo oto ktoś organizuje dla niego spotkania w Warszawie więc nasz gość chciał poznać naszą opi­

nię co do jego służby. Nie chciałby ryzykować pójścia na spotkanie z kimś, kogo zupełnie nie zna i nie maja rekom endacji ludzi godnych zaufania. Nasz Kościół poznał jako w s p ó ło rg a n iz a to ra k o n fe re n c ji z Jo h n e m W im b e re m i R alp h e m Martinem w Pałacu Kultury i Nauki kilka lat temu.

Jak grzyby po deszczu powstają coraz to nowe chrześcijańskie orga­

nizacje czy kościoły. P rzybyw ają emisariusze istniejących już zagrani­

cznych organizacji, kościołów i usi­

łują „zdobyć" Polskę. Pojawiają się też m isjo n a rze , k tó rzy w P olsce chcą zrealizow ać swoje duchow e marzenia. Dwa lata temu zatelefono­

wał do naszego biura jakiś Koreań­

czyk z prośbą, aby mu powiedzieć, jak i gdzie zarejestrować ewangeli­

czny kościół. Różne grupy lub poje­

dyncze zbory lubią się teraz nazy­

wać i rejestrować jako kościoły. Za­

lewani w ię c je s te śm y rozm aitym i ofertami spotkań, konferencji, szko­

leń, obozów, ewangelizacji. Propo­

nuje się nam kupowanie coraz to no­

wych chrześcijańskich książek, na­

grań, prenumerowanie nie znanych nam dotychczas czasopism.

J

ak się w tym odnaleźć, odróżnić ziarno od plew? Z lektury Nowe­

go Testamentu znane jest pojęcie „li­

stów polecających”. „Do Efezu przy­

był pewien Żyd, imieniem Apollos, ro­

dem z Aleksandrii, mąż wymowny, biegły w Pismach” (Dz 18,24). Zajęli się nim Pryscylla i Akwila. A gdy po

jakimś czasie „zapragnął przenieść się do Achai, bracia zachęcili go i napisali do uczniów, aby go przyjęli”

(w. 27). Podobnie apostoł Paweł pole­

cał zborowi w Rzymie siostrę Febę, diakonisę zboru w Kenchreach (Rz 16,1). W spom ina też w Liście do zboru w Koryncie o listach polecają­

cych jako o czymś normalnym, fun­

kcjo n u ją cym w życiu p ie rw szych chrześcijan (2Kor3,1).

J

ezus p o z o s ta w ił na zie m i uczniów, którzy mieli tw orzyć Kościół. To zbór decydował w spra­

wach dyscypliny („powiedz to zboro­

w i” (Mt 18,20), to „do swoich” przy­

szli Piotr i Jan po p rze słu ch a n iu przed Radą (Dz 4,23), to zbór wysy­

ła ł m isjo n a rzy i ich w s p ie ra ł (Dz 13,3). Pierwotnemu Kościołowi nie­

znana była instytucja „niezależnych chrześcijan”. Zawsze ktoś kogoś po­

lecał, wydawał o nim opinię. Apostoł Paweł również o to zadbał udając się do Jerozolimy, by uzyskać reko­

mendację tych, którzy przed nim byli w wierze, ch c ia ł poznać opinię o swojej służbie tych „zwłaszcza zna­

czniejszych”, uznawanych za „filary”

(Ga 2,2.9). W Stanach Zjednoczo­

nych, na przykład, nawet najzacniej­

szy kaznodzieja z Europy nie „do­

stanie się na kazalnicę” , jeśli nie po­

leci go danemu pastorowi przyjaciel czy przełożony tego pastora, ktoś, czyjemu osądowi on ufa. I jest to po­

stępowanie uznawane za standard.

M

y również musimy nauczyć się tej zasady. Lepiej spraw dzić, z a p y ta ć niż p ó źn ie j w s ty d z ić się przed zborem za nieodpowiedzial­

nych gości czy mieć kłopoty.

Oto pastor otrzymuje zaproszenie dla zboru na konferencję z dobrze brzmiącym, zielonoświątkowym has­

łem. Organizuje ją nieznana mu mi­

sja, o równie zachęcającej nazwie.

Ogłasza w zborze, wiesza na tablicy ogłoszeń. Trochę osób wyjeżdża.

Wracają ożywieni i pełni wrażeń. Ale Nr 5-6 /9 6 (532-533)

po kilku m ie sią ca ch za p ro sze n ia przychodzą już nie tylko do pastora, lecz i na adresy tych osób. Znów wyjeżdżają, ale już nie jako delega­

cja zborowa, lecz prywatnie. Na kon­

ferencji wszyscy czują się jak wielka rodzina, jak wielki zbór. Są zachęca­

ni do różnych odważnych działań w imieniu Jezusa. Czasem przez proro­

ctw a są pow oływ ani do zaszczyt­

nych służb. Nie ma przy tym ich duszpasterzy, którzy znają ich staż wiary, stan duchowy czy zdrowotny.

Nie ma kogoś, kto sko ryg o w a łb y ewentualne manipulacje psychologi­

czne czy odchyłki doktrynalne mów­

ców. Wracają „powołani” do konkret­

nych służb, za czyn a ją dzia ła ć, a wszelkie uwagi traktują jak sprzeci­

wianie się Duchowi Świętemu. Pa­

miętam szczere wyznanie bardzo m łodego człowieka, do którego na takiej konferencji wygłoszono proro­

ctwo, że będzie pastorem. Wrócił do zboru i spodziewał się, że z pasto­

rem stanie się coś nieprzewidziane­

go i wtedy Duch Święty zarekomen­

duje go zborowi jako nowego pasto­

ra. Gdy minęło półtora roku i pastor nadal był przy dobrym zdrowiu, już się zniecierpliwił i zapytał mnie, go­

ścia w tym zborze, co o tym sądzę.

Musiałem mu wyjaśnić, że mogła to być za p o w ie d ź czegoś, co może stać się za lat, powiedzmy dziesięć, ale pod warunkiem, że pozwoli się Bogu przygotować do służby.

K

a ż d y z b ó r to c z ą s tk a C ia ła C h rystu sa , B oża ro d zin a , w której są też duchowi ojcowie, nasi starsi w wierze bracia. Oni to „czu­

wają nad duszam i waszymi i zda­

dzą z tego s p ra w ę ” (H br 13,17).

Nic więc dziwnego, że należy pytać ich o zdanie w różnych sprawach, liczyć się z nimi, okazyw ać uleg­

łość i posłuszeństwo. Dla własne­

go bezpieczeństwa.

Kazim ierz Sosulski

i k m i m

3

a Wielki Nakaz ii syjny

„A Jezus przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana m i je s t w sze lka m o c na n ie b ie i na zie m i. Id ź c ie te d y i c z y ń c ie uczniam i wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami p o wszystkie dni aż do

skończenia świata. ” (Mt 28,18-20)

Kościół jest

kontynuacją Chrystusa

T

o kontynuacja w spółczucia, pocieszenia, uzdraw iające­

go działania i dobroci Jezu­

sa. Będąc na ziem i, Jezus czynił dobrze i uzdrawiał wszystkich, któ­

rzy byli ciemiężeni przez Złego. My również powinniśmy to czynić. Sta­

nowimy jego Ciało. Jesteśm y jego ramionami, którymi chce objąć ten nieszczęsny, żałosny świat. Miłość była najistotniejszą jego cechą. Je­

steśmy jego Ciałem w takim stop­

niu, w jakim okazujemy jego współ­

czucie. Kościół pozbawiony miłości w ogóle nie jest Kościołem. Miłość Boża ucieleśniona w Jezusie musi też być ucieleśnio na w Kościele.

„ Takiego bądźcie usposobienia ja ­ kie było \n Chrystusie Jezusie". Ko­

ściół jest obecnie dowodem na to, co czytamy o Jezusie w Ewange­

liach, jest ucieleśnieniem jego Du­

cha synostwa.

Kościół ma być też przedłużeniem Pięćdziesiątnicy. Ewangelizacja nie ma zm ienić K ościoła w kościelną agencję reklamową czy towarzystwo propagujące samo siebie. Ona wybu­

chła w Dniu Pięćdziesiątnicy wraz z mówieniem językami, z proroctwami i ogniem. Jeśli Kościół nie jest właśnie

taki - nie ma ognia, innych języków, proroctw , ew angelizacji, śm iałego głoszenia zmartwychwstałego Chry­

stusa, to jak myślący człowiek może go uznawać za ten sam Kościół? Czy bez mocy i działania Ducha Święte­

go ktoś uzna go za Kościół podobny temu w Jerozolimie na początku no­

wej ery? To zrozumiałe, że podlega­

my naturalnym procesom związanym z sukcesem, dobą organizacją, inte­

lektualnymi zdolnościami, mądrością, dzielnością i witalnością. Jednakże Kościół wyposażony tylko w te atuty będzie jak pusta skorupa.

W ielk i N akaz M isyjn y jest n ie m o ż liw y do w y k o n a n ia bez Pięćdziesiątnicy

W

ielki Nakaz Misyjny został s k ie ro w a n y je d y n ie do dwunastu ludzi, a nie do 200 milionów zielonoświątkowców.

Żądanie to musiało zabrzmieć stra­

sznie. Żaden król, żaden tyran nie wymagał nigdy tak wiele od tak nie­

wielu. Oprócz Jezusa! To Jezus za każdym razem każe nam robić coś, co leży poza naszymi możliwościa­

mi. Zabij Goliata! Bądź jak olbrzym, nie jak konik polny. Przenoś góry!

Bądź doskonały! Chodź po wodzie!

Uzdrawiaj trędow atych! W zbudzaj umarłych! Nauczaj wszystkie naro­

dy! G łoś e w a n g e lię w s z e lk ie m u stworzeniu. Obarczenie Wielkim Na­

kazem M isyjnym bez m ocy P ięć­

dziesiątnicy jest po prostu śmieszne.

Obraz dwunastu uczniów daleki był od wizerunku superm ena. J e ­ stem świadomy tego, że Jezus mod­

lił się, zanim ich wybrał. Śmiem jed­

nak zapytać, czy naprawdę zabiegał u Ojca o przydzielenie mu ludzi naj­

lepszego kalibru i z właściwym po­

tencjałem. Czy Jezus nie zmagał się z pokusą, żeby wybrać tych, których naturalne możliwości byłyby odpo­

wiednie, ludzi o wyróżniających się, wspaniałych zaletach, błyskotliwych, wpływowych i potężnych?

Jezus modlił się i wybrał najmniej odpowiednich apostołów - ludzi, któ­

rzy właściwie byli nikim. Trafił na mło­

dzieńców bez jakichkolwiek innych cech oprócz tych bardzo ludzkich - porywczego Piotra i jego brata An­

drzeja, w gorącej wodzie kąpanych synów Z ebedeu sza, ra c jo n a lis ty ­ cznego Tomasza, towarzyskiego Fili­

pa, Judasza-złodzieja. Nie chodzi o to kim jesteśmy, ale w kogo On nas przekształci. Wybrał zupełnie nieod­

powiednią paczkę miejscowych chło­

paków. Niektórzy z nich zostali wy­

brani tylko dlatego, że należeli do ro­

dziny - Jakub i Jan byli synami Salo­

me, którą uważa się za siostrę Marii, matki Jezusa. Znali go od małego.

Jezus przespacerował się po plaży, gdzie akurat znajdowali się miejscowi rybacy, i powołał ich - to wygląda prawie tak, jakby wybrał pierwszych lepszych m łodzieńców, na których się tego ranka natknął. Powoływanie ludzi mało odpowiednich nie jest jed­

nak u Boga ani trochę niezwykłe - weźmy za przykład tak beznadziejne postaci jak Saul, Dawid, Gedeon, Ja­

kub, Samson. Gedeon miał pod sobą całą armię kiepskich facetów.

Nr 5-6/9 6 (532-533)

J & ń m m

wiat był miejscem niebezpie- W cznym . M ie jsce m p rze le w u krwi, nieokiełznanych namięt­

ności, fanatycznej nienaw iści. Do największych przyjemności należa­

ły: niemoralność, folgowanie sobie i, co najgorsze, okrucieństwo. Dla wielkich tłumów rozrywkę stanowiły krzyki to rtu ro w a n y c h i u m ie ra ją ­ cych ludzi. Uczniowie mieli zanieść światu ewangelię, której głównym punktem była okrutna i haniebna śmierć Jezusa przez ukrzyżowanie.

Było to także m iejsce ożywionej działalności intelektualnej. W pływy w ie lk ic h m y ś lic ie li g re c k ic h b yły mocne, poszukiwano nowych idei.

U c z n io w ie nie p ro p o n o w a li ż a ­ dnych nowych idei, a jedynie histo­

rię ukrzyżowanego Mesjasza. Piotr, Jakub, Jan, Szymon, Tomasz, byli ludźmi prostymi, nieuczonymi, zaś ich galilejski akcent nie należał do eleganckich. Jakie nadzieje ryso­

wały się przed chrześcijaństw em , pozostawionym w zrogow aciałych od pracy rękach niedouczonych ry­

baków, ludzi zazdrosnych o siebie nawzajem i pełnych wątpliwości?

P

a trzą c na tych ludzi i ó w ­ czesny świat można by po­

m yśle ć, że e w a n g e lia nie miała szans powodzenia. Dwunastu miejscowych wieśniaków, którzy ni­

gdy w życiu nie podróżowali dalej niż 90 kilometrów, miało iść na cały świat, rzymski świat, pokonać jego armie triumfalnie podbijające naro­

dy, zatrząść tronem cesarza w Rzy­

mie, naw rócić dzikie plem iona na obrzeżach jego imperium. Nie ma w ątpliw ości co do tego, że Jezus spodziew ał się, iż tych Dwunastu stanie się wielką światową siłą, ale powierzył tym synom mozołu, niemal w ieśniakom , z a d a n ie s tw o rz e n ia pierwszego ogniw a m iędzy Nim a p rzyszłym p o tę żn ym K o ś cio łe m . Więc czego MY się boimy?

P ięćdziesiątnica znaczy też, że Bóg, powierzając komuś jakieś za­

danie, daje mu także moc do wyko­

nania go. My potrzebujemy Wszech­

mocnego, Bóg zaś potrzebuje mo­

carzy. Zwykle jest to 90% mocy Bo­

żej i 10% udziału mocarza. Wieki

wcześniej, kiedy Jozue stał na grani­

cach kraju, który miał podbić, Bóg powiedział: „Na pewno będę z to­

b ą “ . W raz z z a d a n ie m d a n e są środki do jego wykonania, zdolność, mądrość, a przede wszystkim nie­

widzialna, ale skuteczna moc Boża, d z ia ła ją c a o tw a rc ie lub n ie w id o ­ cznie, w duszach ludzi bądź przez widoczne cuda.

N ie możemy zrobić więcej niż to, do czego została nam dana moc.

Jeśli Bóg wym aga od nas zrobienia w ięcej niż jest w naszej mocy, to sam uzupełnia ten brak. My robimy co możemy, a Bóg - to, czego nie jesteśmy w stanie zrobić. Wszystko co robimy na tej planecie jest ogra­

niczone przez dostępną nam moc.

W m inionych w iekach ludzie m u­

s ie li p o le g a ć w y łą c z n ie na s ile własnych rąk. Zbudow ali piram idy siłą mięśni, przekopali kanał Sueski i Panamski, w yrąbali drogi przez m asyw y g ó rskie . S iedem c u d ó w św iata było przykładem pracy lu­

dzkich mięśni.

Nr 5-6/96 (532-533)

Teraz zaś mamy tysiące w spół­

czesnych cudów tworzonych przez nowe, technologiczne źródła ener­

gii. Elektryczność, gaz ziemny, ropa naftowa, wiatr, woda - technika uz­

dolniła rodzaj ludzki do całkowitego zmieniania stanu rzeczy: pchania się w kosmos, budow ania tuneli pod morzem, torowania sobie dróg przez góry, osiągania prędkości ponad- d ź w ię k o w e j, p r z e s y ła n ia o b ra z ó w po całym g lo b ie w k ilk a s e ­ kund jak tylko się coś wyda­

rzy. Wszystko jest możliwe z właściwą mo­

cą. Jezus po­

w i e d z i a ł :

„O frz y m a c /e moc gdy Duch Ś w ięty zstą p i na was i b ę ­ dziecie moimi świadkam i aż po krańce zie­

m i“. K o ś c ió ł z b y t c z ę s to zawierza eru­

d y c ji, g e n iu ­ szowi, logice, filozofii. Tym ­ c z a s e m Pa­

w e ł p o w ie ­ dział, że Bóg wybrał rzeczy głupie. Jeśli będziem y chcieli ze- w a n g e lizo w a ć św iat racjonalnym i metodami, nigdy nam się to nie uda.

Próbowano tego przez całe wieki, a prawdziwy rozwój Kościoła dokony­

wał się przez proste zwiastowanie ewangelii, które docierało do ludzi wszystkich klas.

T

ak się już utarło, że kazno­

dzieja powinien przedstawić argumenty apologetyczne w obronie Jezusa. Często się mówi, że jesteśm y jak adw okaci w sądzie.

Kaznodzieje zachowują się jak adwo­

kaci, przem awiają do zgromadzeń jak do ławy przysięgłych, argumentu­

jąc tak, by werdykt był pomyślny dla * mmmm#

Reinhard Bonnke

5

Jezusa. Takie podejście wygląda na właściwe, godne pochwały i rozsą­

dne. Ale czy naprawdę takie jest? To podpo w iada nam ludzka m ądrość starająca się sprowadzić ewangelię do mądrości słów. Jezus nie potrze­

buje obrony. Nie jest więźniem posta­

wionym przed sądem. Jego reputa­

cja nie zależy od decyzji żadnych p rz y s ię g ły c h . Je zu s z a c ią g n ię ty przed rzymski trybunał i sądzony przez Piłata to już przeszłość. Dzisiaj to Piłat stoi przed trybu­

nałem historii, a Jezus jest jego sędzią. Nie je­

steśmy adwokatami, je ­ steśm y św iadkam i. Z a ­ zwyczaj do świadka nale­

ży jedynie opowiedzenie, opisanie tego, co widział.

Jednakże czasami świa­

dek może stanowić do­

wód rzeczowy. Może ktoś został brutalnie zaatako­

wany i skrzywdzony. Po­

jawia się wtedy w sądzie, żeby przedstawić swoją krzywdę. O brażenia na jego ciele mówią same za siebie. On sam jest do­

wodem rzeczowym. My, w ierzący, nie jesteśm y prawnikami, rzecznikami, czy adw okata m i w są­

dzie, przemawiającymi w obronie Jezusa. Jesteś­

my ŚWIADKAMI. Świad­

kowie zaś nie argumentu­

ją, nie wstawiają się, nie przem awiają. Po prostu mówią prawdę, dają świa­

dectwo temu, co wiedzą.

Kiedy Piotr zwiastował, powiedział, że stu dwudziestu, którzy z nim byli, to „świadkowie” zmartwychwstania. W rzeczywistości żaden z nich nie wi­

dział samego faktu zmartwychwstania Jezusa. Je d n a k to w łaśnie zm a r­

twychwstanie ich przemieniło. Sami, ożywieni życiem zmartwychwstania, wzmocnieni, wypełnieni Bożym og­

niem - stanowili dowód tego, że Je­

zus żyje. Gdyby Jezus wciąż był mar­

twy, nie zachowywaliby się tak, jak wtedy, gdy ujrzały ich tłumy, ale, po­

dobnie jak wcześniej, kuliliby się ze

strachu i przem ykali chyłkiem do bezpiecznej, zaryglowanej izby. Teraz natomiast byli nieustraszeni, a tłumy, których wcześniej się bali, same za­

częły się lękać.

E

w a n g e lia je s t m iło ś c ią , a m iło ś c i nie o k a z u je się p rze z ra cje rozum u, tylko k o c h a ją c . J e ś li się z a k o c h a s z i pragniesz, aby cudowna dziewczy­

na w yszła za c ie b ie za mąż, czy w ysyłasz do niej adw okata, żeby

przedstaw ił jej tw oją prośbę? Czy to przekonałoby jakąkolwiek kobie­

tę? Albo ewangelia jest mocą i ży­

ciem, albo nie jest ewangelią. Gło­

szenie to nie kazanie z a w a rte w trzech punktach. Głoszenie to czło­

wiek za kazalnicą, gorąco zaanga­

żowany w to, co mówi. G łoszący jest żarzącym się światełkiem. Ka­

zanie może być zręcznie przepro­

wadzoną prezentacją przebijającą się przez skorupę, ale musi być wy­

pełnione materiałem wybuchowym, bo inaczej o d b ije się od z a tw a r­

d zia łych um ysłów niew ierzących.

Ich u p rz e d z e n ia są w zm o cn io n e różnym i a rgum enta m i, ale w y b u ­ chowe działanie głoszenia przepeł­

nionego Duchem Świętym może je obalić. Ewangelia to zawsze atak przez zaskoczenie. Dopada ludzi z tej strony, z której nie zamierzali się bronić. Spodziewają się argum en­

tacji, a tym czasem ew angelia nie argumentuje. Spodziewają się sen­

tym entów , ale ew an g e lia nie jest sentymentalna. Przychodzi z rozta­

piającymi wodami wie­

czności spływ ającym i na ich dusze.

Jezus pow iedział:

„Uczynię was rybakami ludzi"

N

ie byli wędka­

rzami siedzą­

c y m i s o b ie s p o k o jn ie na b rz e g u rzeki w oczekiwaniu aż ryba zacznie brać. Byli rybakam i łow iącym i w dużym jeziorze za po­

mocą sieci. Pływali po z d ra d liw y m je z io rz e Galilejskim. Wiatry śmi­

g a ją ce po w zgórzach niemal wyrzucały wody poza brzegi. Sztorm na je z io rz e G a lile js k im , zwanym także morzem Galilejskim, budził stra­

ch naw et w lu d zia ch doświadczonych.

To jezioro jest wspo­

mniane w Piśmie pra­

wie 500 razy, ale zwykle jako miej­

sce budzące strach - nieprzyjaciel.

Psalmy mówią o tych, którzy toną w nim wraz ze swoimi łodziami, o lu d z ia c h w o ła ją c y c h do B o g a o pomoc, gdy ich łódź rzucana przez fale raz ląduje na ich grzbietach, a za chwilę spada w otchłań. Morze, w zburzone, dzikie i groźne, sym ­ bolizuje nieujarzmione siły. Miejsce odwiedzane często przez pierwot­

ne ż y w io ły , d u c h y , d e m o n y. To miejsce zmarłych. Rybacy-aposto- ło w ie sta w ia li mu cz o ła , zaw sze je d n a k to w a rzyszył im niepokój i

6

Nr 5-6 /9 6 (532-533)

d m h p i i j

drżenie. To była walka z kłębiący­

mi się bałwanami o wydarte głębi­

nom utrzymanie ich rodzin.

W Biblii morze symbolizuje naro­

dy. Jezus mówi o morzu i ryczących falach nawiązując do zgiełku czynio­

nego przez ludzi ogarniętych wojnami i nieszczęściami. Morze jest symbo­

lem mas bezbożników. „L e cz bez­

bożni są jak wzburzone morze, które nie może się uspokoić, a którego wo­

dy wyrzucają na wierzch muł i błoto".

Izrael nigdy nie porównałby Boga do morza. Morze budziło lęk i stanowiło zagrożenie. Było siedliskiem potwo­

rów, smoków, domem Lewiatana.

A

postołowie zostali posłani na połów wśród w zburzo­

nych narodów, burzliwych wód rodzaju ludzkiego, na obce te­

reny, pośród ogromnych niebezpie­

czeństw na niezbadanych wodach.

Wcześniej łowili ryby na gniewnym morzu Galilejskim. Teraz mieli być rybakam i ludzi na za g n ie w a n ych m orzach narodów. To n ie b e z p ie ­ c z n e z a d a n ie . Na p e w n o b ę d ą sztormy. Wiatry będą zawsze prze­

ciwne. Oni zaś mieli w y p ły n ą ć w morze pod prądy świata. Fale będą waliły w burtę, czasem ogrom ne i grożące w ciągnięciem w odmęty.

Może się zdarzyć, że zboczą z kur­

su i będą dryfować. Wszystko mo­

że się może zdarzyć, ale oni będą rybakami ludzi.

Jezus pokazał im, że w cudowny sposób mogli wyłowić z jeziora Ga­

lilejskiego mnóstwo ryb. To była jego lekcja. Chciał ich nauczyć, że po­

dobnie cudowny połów może nastą­

pić wśród narodów. Wyłowią mnó­

stwo ryb, jeśli zarzucą swoje sieci na rozkaz Jezusa. K iedy On p o w ie ­ dział: „Zarzućcie siec i“ , połowa ryb z jeziora Galilejskiego poczuła się w obowiązku do nich wskoczyć. Kiedy Jezus powiedział: „Będziecie ryba­

kam i ludzi", połow a św iata m ogła znaleźć się w sieci.

N arody b y ły w z b u rz o n y m m o­

rzem, ale Jezus m ógł sobie pora­

dzić z szalejącym i żywiołam i. On dosłownie chodził po falach. Morze mogło być jak potwór, ale znalazło się pod jego stopami. Kiedy spie­

nio n e p rz e c iw k o niem u ży w io ły , rozszalałe, ryczą ce jak p ie kie ln e psy otworzyły zaślinione paszcze, by go p o c h ło n ą ć , On je w yła ja ł.

Skuliły się ze strachu jak skamlące kundle wobec pięty swego pana.

„C ze m u ż to burzą s ię n a ro d y , A lu d y m y ś lą o p ró ż n y c h rz e c z a c h ? P ow stają k ró lo w ie z ie m s c y i książęta zmawiają się społem przeciw Panu i Pom azańcowi je g o : Z e rw ijm y ich w ięzy i zrzućm y z siebie ich p ę ta ! Ten, któ ry m ie­

szka w niebie, śmieje s ię z n ic h , Pan im urąga. Wtedy przem ó­

wi do nich w gniewie sw oim i g w a łto w n o ­ ś c ią sw o ją p rz e ra z i ich : Ja u s ta n o w iłe m króla m ego na S yjo­

nie, świętej górze mo­

je j. O g ło s z ę z a r z ą ­ dzenie Pana: rzekł do mnie: Synem moim je ­ steś, dziś cię zro d zi­

łe m . P ro ś m n ie , a d a m c i n a ro d y w dziedzictw o i krańce świata w posiadanie”

(Ps 2). Jezus sam użył p odob nego języka w Dz 1,8: ,,... będziecie m i świadkam i (...) aż p o krańce ziemi". On je s t Panem n ie b io s , ziemi, morza i nieba.

On czyni morza swoją w łasnością i czerpie

z ich bogactw. Idźcie i nauczajcie wszystkie narody.

Każdy posłaniec ma zagwarantowaną obietnicę mocy

W

E w a n g e lia c h w id z im y pierw sze w ysłanie u cz­

niów (Mt 10 i Łk 9), będą­

ce pilotażową misją - jakby ćwicze­

niami dla uczniów Jezusa w czasie jego pobytu na ziemi, jakby miniatu­

rowym projektem do naśladowania na pełną skalę dopiero po otrzyma­

niu mocy w Dniu Pięćdziesiątnicy.

Udzielił im wtedy mocy wypędzania nieczystych duchów i uzdrawiania w szelkich schorzeń. Jezus posłał

Dwunastu i nakazał im mówiąc: „A /dąc, g/ośc/e w/eść; Pfzyb//ży/o s/ę Królestwo Niebios. Chorych uzdra­

wiajcie, umarłych wskrzeszajcie, trę­

dow atych oczyszczajcie, dem ony wyganiajcie. Kto was przyjmuje, mnie przyjm uje, a kto m nie przyjm uje, przyjm uje tego, który mnie posłał"

(Mt 10,1.5.7.8.40). Ewangelista Łu­

kasz opisuje to wydarzenie podob­

nie. Podsumowuje je następująco: „/

posłał ich, aby głosili Królestwo Boże i uzdrawiali. Oto dałem wam moc, *

10 #

■ a i

iSB#

Nr 5-6 /9 6 (532-533)

f , V I ) a c i c i i VI:

7

abyśc/edepta//po wyżach / skorp/o- nach i po wszelkiej m ocy nieprzyja­

cielskiej' (9,2; 10,19). Mieli moc do­

póty, dopóki On tam był. Kiedy od­

szedł, otrzymali innego Pocieszyciela i źródło mocy - Ducha Świętego.

P

óźniej Jezus rzekł im znowu:

„ P o k ó j w a m ! J a k O jc ie c m nie p o s ła ł, tak i Ja was posyłam. A to rzekłszy, tchnął na n ic h i p o w ie d z ia ł im : W eźm ijcie Ducha Świętego" (J 20,21-22). Oj­

ciec posłał swojego Syna w mocy Ducha i Chrystus nigdy nie oczeki­

wał, że my pójdziemy gdziekolwiek gorzej w yposażeni. S łużba m ocy nie jest jedną z możliwości, ale je­

dyną jaką Jezus brał pod uwagę.

Jest to norm alne dla tych, którzy idą w imieniu Chrystusa. „Dana je st mi wszelka moc na niebie i na zie­

mi. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszysfk/e n a ro d y (O.) a oto /a ye- ste m z w a m i aż do s k o ń c z e n ia świata” (Mt 28,18.20). „Id ą c na cały świat głoście ewangelię wszystkie­

mu stw orzeniu (...) a takie zn a ki b ę d ą to w a rz y s z y ły tym , k tó r z y uwierzyli..." (Mk 16,15.17).

„Ale weźmiecie moc Ducha Świę­

tego, kiedy zstąpi na was, i będzie­

cie m i św ia d ka m i" Dz 1,8). Jeśli przeczytamy wcześniejsze wersety przekonamy się, czemu Jezus dwa razy podkreśla przyjście Ducha w swoich ostatnich słowach wypowie­

dzianych na ziemi w tej samej roz­

mowie. W Dz 1 znajdujemy opis tej sceny. Po swoim zmartwychwstaniu, Jezus udzielił apostołom ostatnich wskazówek i kazał czekać na wy­

pełnienie się obietnicy zesłania Du­

cha Świętego. Wszystko wydaje się być w porządku. Na pewno zrozu­

mieli co miał na myśli i wiedzieli, co miało nastąpić. Ale nie! W wersecie 6. znów b rn ą w w iz ję , k tó rą on przez trzy lata starał się im wybić z głowy: obraz politycznego zw ycię­

stwa Izraela pod wodzą Chrystusa.

Jezus m usiał ich w y p ro w a d z ić z błędu i podkreślić, że ich interes nie leży w odbudowaniu potęgi Izraela, ale opuszczen iu go i zaniesieniu ewangelii wszystkim narodom. Moc, którą miał im dać, nie miała być wy­

korzystana w celu osiągnięcia poli­

ty c z n e g o lub m ilita rn e g o z w y c ię ­ stwa, ale m iała dać rezultat dużo skuteczniejszy - moralne, duchowe zwycięstwo Królestwa Bożego.

Oto propozycja uczniów: „Panie, czy w tym czasie odbudujesz króle­

stwo Izraelowi?'. Co zamierzasz zro­

bić, Panie? A Jezus na to: - Co ja zamierzam zrobić? Ależ to należy do was! Będziecie moimi świadkami. I tak to wygląda w całym Nowym Te­

s ta m e n c ie . „ / n a p e łn ie n i z o s ta li wszyscy Duchem Świętym, i głosili z odw agą Słowo Boże. A u tych w szystkich w ierzących było je d n o serce i jedna dusza. (...) Apostoło­

wie z a ś s k ła d a li z w ie lk ą m o cą ś w ia d e ctw o o zm a rtw ych w sta n iu

Jezus dał Piotrowi klucze do Królestwa.

I wcale nie pobrzękują teraz u jego pasa przy

perłowych bramach.

Te klucze to ewangelia Chrystusa ukrzyżowa­

nego i Duch Święty

Pana Jezusa" (Dz 4,31.32.33). „Al­

bow iem nie wstydzę się ew angelii Chrystusowej, jest ona bowiem mo­

cą Bożą ku zbaw ieniu" (Rz 1,16).

G łoszenie Słowa B ożego uw alnia m oc Bożą. M ożesz się m o d lić o moc i trzymać ją zarazem głęboko ukrytą. Zacznij ją głosić, a w tedy z a czn ie d zia ła ć. Paweł pow iada:

„ Nie p rz y sze d łe m z w yniosłością m owy lub m ądrości, głosząc wam świadectwo Boże. (...) A mowa mo­

ja i zwiastowanie moje nie b yły g ło­

szo n e w p rz e k o n y w a ją c y c h s ło ­ wach mądrości, lecz objawiały się w nich Duch i moc" (1Kor 2,1-4).

D

uch Święty i o dkupia jąca m iłość ewangelii C hrystu­

sowej są nierozłącznie ze sobą połączone w jednym zawiniąt­

ku życia . Jeśli c h c e s z z o b a c z y ć moc Bożą, zapom nij o wszystkich

Nr 5-6/96 (532-533)

technikach, m anipulacji i psycho- sugestii - po prostu głoś Słowo. Nie g łoszę sam ego uzdrow ienia. Nie skupiam się tylko na jednej rzeczy.

Głoszę ewangelię, która zawiera w s o b ie to, c z e g o p o trz e b u je lu ­ dzkość, wszystko w jednym opako­

waniu: zbawienie, uzdrowienie, po­

kój, nadzieję. „G dyż ewangelia (...) doszła was nie tylko w Słowie, lecz także w m ocy i w Duchu Świętym, i z wielką siłą przekonania (...) z ra d o ścią D ucha Ś w iętego" (1Tes 1,5.6). „K tórej sługą zostałem we­

dług daru łaski Bożej, okazanej mi przez jego wszechmocne działanie.

Temu zaś, który według m ocy dzia­

łającej w nas potrafi daleko więcej uczynić p o n a d to wszystko, o co p ro sim y albo o czym pom yślim y’’

(Ef 3,7.20).

To tylko garść cytatów. Używane jest w nich słowo „moc", ale w rze­

czyw istości cały Nowy Testam ent m oże być św iadectw em tego, że moc jest istotą świadczenia. Nie jest dodatkiem do ewangelii. Nie jest jak dzwonek przy rowerze. Dotyczy ca­

łości. Nie ma nigdzie najmniejszej sugestii, że niektórzy będą tej mocy pozbawieni. Jeśli jesteś osobą wie­

rzącą, moc jest w twoim zasięgu.

Paweł przez trzy i pół roku zwiasto­

w ał m ieszkańcom Efezu ca ły ten Boży zamysł. I jeszcze musiał napi­

sać im w liście: „M o d lę się, a b y Bóg ośw iecił oczy serca waszego, abyście wiedzieli ja k nadzwyczajna jest wielkość m ocy je g o wobec nas, którzy wierzymy. ..“

Ludzie wyrastają w zborach zie­

lonośw iątkow ych, a w ciąż m odlą się: „Panie, ześlij tę moc, która dzia­

łała kiedyś". Ześlij? On już to zrobił!

To właśnie znaczy Pięćdziesiątnica - Duch Święty zstąpił. Modlą się:

„Panie, otwórz niebiosa". To już się stało! O tw o rzył n ie b io sa i Jezus przyszedł, rozdarł je jak zasłonę w świątyni kiedy wznosił się z powro­

tem do Ojca. Rozdarł je jeszcze bar­

dziej kiedy Duch Święty zstąpił w dzień Pięćdziesiątnicy. Kiedy pier­

w szy m ęczennik, S zczepan, miał wizję na chwilę przed swą męczeń­

ską śm iercią, p ow iedzia ł: „ Widzę

8

niebiosa otwarte i Syna Czfowiecze- go sfo/ącego p o praw /cy Boga".

Pięćdziesiątnica to moc w działaniu

J

est to m oc w id o c z n a . „A w każdym różn ie p rz e ja w ia się Duch ku wspólnem u p o żytko ­ wi" (1Kor 12,7). Ta moc to nie nasza wiara w moc. To nie rytuno- we nabożeństwo z nadzieją, że Bo­

ża moc zadziała niewidocznie. Po­

w inno być ją w id a ć w dzia ła n iu . Pow inny d z ia ć się rze czy, któ re można przypisać mocy Bożej. Mo­

gą to być skutki natury fizycznej lub przem iana życia p o szcze g ó ln ych ludzi w nam acalny sposób. Duch Święty nie jest teorią, doktrynalnym stw ierdzeniem na tem at tego, co dzieje się w jakimś świecie, z któ­

rego istnienia nie zd a je m y sobie spraw y, a lb o je d y n ie d e lika tn ym wpływem. To moc w działaniu.

Są dwie postaci mocy - ta, o któ­

rej mówi w iększość chrześcijan to

„ dynamis“. Łatwo możemy się utoż­

samić z tym wyrazem, bo często go używamy: dynamo, dynamit, dyna­

mika. Jednak tak naprawdę słowo to oznacza moc zakamuflowaną. Dyna­

mit to po prostu szary przedmiot, któ­

ry nosisz w swojej torbie - ale bądź ostrożny! To jest ładunek zawierają­

cy moc. Moc ukrytą, zmagazynowa­

ną. Paweł używa również innego sło­

wa: „energeia" - działanie. Kiedy wy­

zwoli się moc dynamitu, staje się on działającą energią. Energia to uwol­

niona moc i dlatego oba te słowa występują w wyrażeniu „dar czynie­

nia cudów/' (1Kor 12,10).

Pięćdziesiątnica dała nam klucze do Królestwa

E

ra chrześcijaństwa to era mo­

cy. W Starym Testam encie czytamy o Bogu cudów, któ­

ry dokonyw ał ich w życiu pa tria r­

chów, proroków, ale w tych 39 księ­

gach nie są one spraw ą pow sze­

chną, d o tyczą jedynie w ybranych osób. Szczególnie znani są pod tym względem Mojżesz, Eliasz i Elizeusz.

Pomyślmy więc o tych natchnio­

nych przez Boga prorokach: Amo- sie, Jeremiaszu, Izajaszu, Danielu, E zechielu i ca łe j reszcie. Pow ie­

dzcie - czy którykolwiek z nich do­

prowadził do czyjegoś nawrócenia?

Czy otworzyli oczy niewidomego lub uszy głuchego, sprawili, żeby spara­

liżowany zaczął chodzić? Czy znasz choć jeden przypadek wypędzenia diabła? Bóg był Bogiem potężnym w bitwie, uczył ich palce jak walczyć, ale nie jak nakładać ręce na chorych w celu ich uzdrowienia. Głosili Sło­

wo Pana, ale ich głoszenie nikogo nie sprowadziło na drogę sprawiedli­

wości. Dlaczego? Dlatego, że dzieło n aw rócenia , u w o ln ie n ia od g rz e ­ chów, uzdrowienia, wypędzanie de­

monów należy do Ducha Świętego, który zajął m iejsce Jezusa. W tedy Duch Święty nie był jeszcze dany.

Potem Jezus dał Piotrowi klucze do Królestwa. I wcale nie pobrzę­

kują teraz u jego pasa przy perło­

wych bramach. Te klucze to ewan­

g e lia C hrystusa ukrzyżow aneg o i Duch Święty. Piotr otworzył Króle­

stwo i dziś my posiadamy te same klucze. Piotr zobaczył coś, czego nikt na ziemi wcześniej nie widział:

3000 osób jednego dnia nawraca­

ją c y c h się i o d ra d z a n y c h przez D ucha Ś w ię te g o . W te d y w ła śn ie apostołowie wyszli i poddali próbie moc tych kluczy. Martwi byli oży­

wiani, głusi, ślepi i chromi przywra­

cani do pełnego zdrowia, a rzesze nawracały się do Chrystusa i coś now ego zrodziło się na św iecie - Kościół Jezusa Chrystusa.

O

d czasu do czasu w Sta­

rym Testamencie czytamy o tym, jak Duch Boży zstę­

pował na tego lub owego. W dwóch przypadkach - Gedeona i Samsona - użyto słowa „wskoczyć na". Grecki Stary Testament (Septuaginta) uży­

wa tego samego słowa, które znaj­

dujem y w D ziejach A postolskich, kiedy chromy człowiek uzdrowiony p rz y b ra m ie P ięknej w ś w ią ty n i

„podskakiw ał” i chodził. Wizja Du­

cha „skaczącego” jest dość sugesty­

wna. D uch p rz y s z e d ł i p o sze d ł.

Samson był beznadziejną postacią, Nr 5-6 /9 6 (532-533)

a czytamy, że „Duch Pana zaczął go cza sa m i p o ru s z a ć ". Także w przypadku proroków czytam y, że

„Święci mężowie Boży przemawiali, kiedy byli poruszani przez Ducha Świętego“ . W Nowym Testamencie nie używa się tego wyrażenia w od­

niesieniu do nikogo. Duch Święty był na stałe z nimi. Na przykład czyta­

my: „ Wtedy Piotr, pełen Ducha Świę­

tego, rzekł do nich" (Dz 4,8). A to oznacza, że Piotr nie mówił tylko wte­

dy, kiedy Duch go poruszał, ale że był nim cały czas napełniony. Duch nie skoczył na niego specjalnie na tę okazję. Był on do tego przygotowany już wcześniej. W Dziejach sformuło­

wania „pełen Ducha Świętego” uży­

wa się kilka razy.

Pięćdziesiątnica jest daniem Du­

cha Świętego światu w formie dzia­

łania. Jest to Bóg działający w fizy­

cznym, materialnym świecie. Wie­

my tylko o jednej formie Ducha, a jest nią właśnie działanie. Nie ma Ducha „w stanie spoczynku", czy w bezruchu. Istota Pięćdziesiątnicy to p o ru s z e n ie D u c h a - p o tę ż n y wiatr z nieba i języki ognia.

D

uch Święty znany jest tylko w działaniu. Nie ma Ducha jeśli nie ma ruchu, tak jak bez ruchu nie ma wiatru. Wiatr, który nie wieje, nie jest wiatrem. Wiatr ni­

gdy nie jest spokojny, nie jest atmo­

sferą. Duch Święty nie jest tylko „at­

mosferą". To my tworzymy atmosfe­

rę. Muzyka, architektura, uwielbia­

nie, społeczność tworzą atmosferę w zborze, ale musimy widzieć różni­

cę m ię d zy a tm o sfe rą zb o ro w ą a w ia tre m z n ie b a . D u ch je s t ja k sztorm, a nikt się nie ostoi w sztor­

mie o sile ośmiu stopni Bouforta i nie będzie wtedy mówił o atmosfe­

rze! Tam, gdzie jest Duch Święty, tam jest akcja, cuda; tam jest Bóg w działaniu.

Reinhard Bonnke Kazanie wygłoszone na zakończenie 17. Światowej Konferencji Zielonoświątko­

wej w Jerozolimie we wrześniu 1995 r.

wg „ World Pentecost” nr 48 przekład: Joanna Sosulska

9

« e s e e i e e ' g z e ß e t ^.

recedensy nie są podstawą

„I rzekł do niego (diabeł): Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się stąd w dół; napisa­

no bowiem: Aniołom swoim przykaże o tobie, aby cię strzegli. ”

Ł k 4 ,9

Precedens biblijny, wyjątkowy przecież, nie może być podstawą naszej chrześcijańskiej nauki i praktyki. Że jest biblijny, że „ napisano", że można na niego się powołać i - jak kusiciel - go zacytować, to jeszcze nic nie znaczy.

Wiecie? Wiemy. No to poczytajcie kilka przykładów.

Ozeasz, by poznać ból Bożego m iłującego serca i stać się naprawdę prorokiem miłości, z Bożego szcze­

gólnego, wyjątkowego rozkazu miał wziąć za żonę nierzą­

dnicę (Oz 1,2). Czy to znaczy, że wierzący, odrodzeni mężczyźni, a w tym pastorzy, kaznodzieje i ewangeliści mają się żenić z prostytutkami z ulicy, z hotelu, czy - jak już powszechne dzisiaj - z trasy dalekobieżnej? Oczywi­

ście, że nie. Oto co mówi Pan odnośnie do kapłanów:

„M e będą brać za żonę kobiety nierządnej ani zbezcze­

szczonej, także kobiety porzuconej przez męża brać nie będą za żonę, gdyż każdy z nich jest święty dia swojego Boga” (3Moj 21,7). Znam przypadki młodych ludzi mają­

cych zadatki na sługi Słowa, którzy tej Pańskiej wskazów­

ki nie posłuchali i stali się nawet rozbitkami w wierze. A odnośnie do każdego wierzącego, kobiety i mężczyzny, czytamy: „wolno wyjść za mąż za kogo chce (ożenić się z kim chce - przyp. mój), byle w Panu" (1Kor 7,39).

Saul, odrzucony król, gdy znalazł się wśród proroków,

„zrzucił z siebie swoje szaty i był w zachwyceniu przed Samuelem, a padłszy na ziemię leżał nagi przez cały ten dzień i przez całą noc” (1Sm 19,24). Czy to znaczy, że mamy podstawę biblijną, by stać się naśladowcami śre­

dniowiecznej sekty tzw. adamitów, nagusów? Oczywi­

ście, że nie! Pan Bóg sam pierwszych golasów, Adama i Ewę, przyodział. I oczekuje, że my - nawet w zachwyce­

niu - w tym względzie będziemy zachowywać się „przy­

stojnie i porządnie" (1Kor 14,40). A jeśliby coś przeciw­

nego gdzieś się zdarzyło, to ci, którzy otrzymali Ducha trzeźwego myślenia, dla przywrócenia przystojności i po­

rządku, powinni użyć mocnych słów, jak kiedyś baby w Chałupach (chodzi o wioskę nad Bałtykiem) sztachet do popędzenia nudystów.

Na Malcie „g d y Paweł zgarnął kupę chrustu i nakładał ją na ogień, wypełzła od gorąca żmija i uczepiła się jego ręki. (...) Lecz on strząsnął gada w ogień i nie doznał nic złego" (Dz 28,3.5). Tradycja zaś starochrześcijańska - mając może na uwadze podobne przypadki - dodała do Ewangelii Marka: „ Węże brać będą" (Mk 16,18). Czy te przypadki dają doktrynalną podstawę do praktyki celo­

wego chwytania węży podczas zgromadzeń kultowych, co miało miejsce w historii: w kręgach Madame Guyon (w siedemnastym wieku), wśród kamizardów we Francji (początek osiemnastego wieku), czy też zielonoświątko­

wych zwolenników George’a Wenta Hensleya w Amery­

ce (na początku dwudziestego wieku)? Rzecz jasna, że nie. Tego rodzaju interwencje Boże - jak w przypadku Pawła - są czymś wyjątkowym. Nie są dane po to, by się tym bawić podczas zgromadzenia dzieci Bożych.

Czwarty przykład. „G dy zaś wyszli z wody, Duch Pań­

ski porwał Filipa i eunuch nie ujrzał go więcej, lecz radu­

ją c się jechał dalej swoją drogd’ (Dz 8,39). Nie wiem czy to dobry przykład. Moim zdaniem lepiej byłoby się powo­

łać na przykłady Eliasza czy Ezechiela ze Starego Testa­

mentu, gdyż jeśli chodzi o Filipa, to egzegeci różnią się co do istoty tego Filipowego porwania. Wprawdzie J.A.

Bengel, głównie na podstawie egzegezy filologicznej (czasownik: harpadzo - porywam), chce widzieć w tym porwaniu dosłowne, cielesne przeniesienie Filipa na inne miejsce; porwanie, podobne do pochwycenia w dniu pa- ruzji, to jednak inni mają w tej kwestii odmienne zdanie.

Campbell Morgan powiada, że nie należy zaprzeczać cudom, gdzie one są i nie dopatrywać się cudów tam, gdzie ich nie ma. Wydaje się, że należy zgodzić się ze zdaniem Michaela Greena, że porwanie Filipa niekonie­

cznie musiało oznaczać cudowne przeniesienie z miej­

sca na miejsce. Mogło zaś oznaczać, że Filip pozostawił eunucha i pod natchnieniem Ducha udał się do Azotu, a następnie dalej. Ale nawet gdyby chodziło o cudowne fi­

zyczne przemieszczenie, to należy pamiętać, że Boży lu­

dzie - po tej stronie życia - nawet w najpilniejszych spra­

wach muszą korzystać ze swoich nóg i środków komuni­

kacji. Tak jak czynił to apostoł Paweł podczas swoich po­

dróży misyjnych. A na pewno nie jest to podstawa do praktykowania - co jest obrzydliwością przed Panem - okultystycznej lewitacji.

Edward Czajko

„Wielu zielonoświątkowców ma skłonność do k o rz y s ta n ia je d y n ie z b ło g o s ła w ie ń s tw Pięćdziesiątnicy - radości uwielbiania i wido­

wiskowych przejawów Ducha. Lecz czego nam przede wszystkim potrzeba to mocy do zmieniania naszego społeczeństwa. Wielu szuka takich przejawów jak śmiech, upadanie p od mocą, święte drżenie itp. Zawsze jednak takie przejawy musimy poddać sprawdzia­

nowi prawdziwej duchowości."

David Yonggi Cho, Pastor Yoido Church w Seulu

10

Nr 5-6/96 (532-533)

'ilt ó jjłlil iii

-

Od czego zaczął Nehemiasz?

N

ehemiasz po przybyciu do Jerozolim y usiłował o sobi­

ście poznać źródło problemu (2,13).

Nie wystarczyły mu opinie ludzi. Ro­

zum iał, że rozw iązanie problem u uwarunkowane jest wcześniejszym dokładnym i gruntow nym p o zn a ­ niem go. Dopiero wówczas będzie można zastanowić się nad sposo­

bem jego rozwiązania.

Przyznaję otwarcie, że częstym moim uchybieniem jest to, że nie starcza mi czasu, a niekiedy i do­

brej woli, by przed przystąpieniem do podjęcia decyzji co do sposobu rozw iązania problem u - najpierw zbadać przyczyny je g o w ystą p ie ­ nia. Bez dokładnej zaś wiedzy, roz­

w ią z a n ia c z ę s to są p o ło w ic z n e , krzywdzące i nietrafne.

N e h e m ia sz p rz e k o n a ł się, że przyczyną pohańbienia m ieszkań­

ców Jerozolimy są spalone bramy, nie zabezpieczone należycie mury, przez które p rz e d o s ta je się zło, wchodzą rabusie czyniący spusto­

szenie i zamęt.

Wielu z nas ubolew a nad tym, że miliony naszych rodaków żyją w pohańbieniu i d uchow e j b iedzie, że szeroko są otwarte bramy, przez które wlewa się grzech zarówno do naszego kraju, jak i do serc poje­

dynczych ludzi. Do serca bowiem każdego człow ieka w iodą bramy, które, je śli są otw arte, stw a rza ją okazję o d w ie czn e m u z ło d z ie jo w i kalania, zanieczyszczania, d o p ro ­ wadzania do pohańbienia i niemo- ralności (J 10,10). Wiemy także, że powstrzymać go może zam knięcie tych bram poprzez duchowe prze­

budzenie. Tak bardzo te g o p ra g ­

niemy, że czasem w nadgorliwości szukamy bardziej wzorców, metod i utartych dróg, niż samego Sprawcy p rz e b u d z e n ia - B o g a . C za se m większą nadzieję pokładamy w cu­

dzym ogniu niż w Duchu Świętym, c z ę ś c ie j m ów im y o d a ra ch niż o samym Dawcy, o cudach niż o ich Sprawcy. Jest to postawa fałszywa, o d b ie ra ją c a cze ść Bogu. Wierzę, że Bóg ma klucze przebudzenia ró­

wnież i do naszego kraju, oryginal­

ne klucze z napisem „P olska” na breloczku. Chodzi tylko o to, abyś-

Wierzę, że Bóg ma klucze

przebudzenia również i do naszego kraju,

oryginalne klucze z napisem „Polska”

na breloczku

my je ro z p o z n a li i z a s to s o w a li.

C hodzi także o o d ło że n ie w y try ­ chów, którymi od lat z coraz więk­

szą determ inacją próbujem y otwo­

rzyć drzwi przebudzenia.

Czy przypadkiem zamiast modlić się o przebudzenie, nie powinniś­

my raczej wołać do Boga o wska­

za n ie d ro g i do p rz e b u d z e n ia w Polsce, tej oryginalnej, nie importo­

wanej, przywiezionej przez kolejne­

go kaznodzieję? Towar, za który nie z a p ła c iło się żadnej ceny nie ma też i większej wartości. Za przebu­

dzenia jakie ogarniały mniejsze lub większe połacie Ziemi zawsze ktoś płacił cenę; cenę modlitwy, święte­

go życia, jedności, oddania się bez reszty Bogu. Niekiedy wydaje nam

Nr 5-6/96 (532-533)

się, że m ożem y zryw ać ow oce w cudzym sadzie, korzystać z efek­

tów czyjejś pracy.

Po za p o z n a n iu się ze stanem bram i m urów, po zbadan iu pro­

blemu, a także podjęciu decyzji co do sposobu rozwiązania go, Nehe­

miasz dzieli się swoją wizją ze swy­

mi w sp ó łp ra co w n ika m i (2,16-17).

Być może inspiracją dla niego był Psalm 133, który powiada o błogo­

s ła w ie ń s tw a c h s p ły w a ją c y c h na p rz y w ó d c ó w d z ię k i je d n o ś c i i w sp ó łd z ia ła n iu braci. W każdym razie źle jest, jeśli ktoś myśli, że jest alfą i omegą, że sam sobie poradzi i że nie potrzebna mu jest w spół­

praca z braćmi. Jest to dowód bra­

ku zaufania do nich, dowód zarozu­

m iałości, który w krótce zaowocuje d y k ta tu rą w zborze i ro zp ro sze ­ niem się ludzi albo atakiem serca z przepracowania.

Nehem iasz nie w p a d a ł także w inną skrajność, nie oczekiw ał, że w szyscy wokół niego będą praco­

wać, a on pełnić będzie rolę nad­

zorcy. Jego słowa: „Zabierzm y się do budowy!" świadczyły o tym, że stał on w szeregach tych, którzy pracowali. Ludzie widząc jego za­

angażowanie, a także słysząc jego zachętę .... przyłożyli ręce do do­

brego dzieła".

Odbudowa bram

S

koro przyczyną pohańbienia b yły s p a lo n e bram y, a ich brak powodował wlewanie się zła, Nehemiasz przystąpił do ich odbu­

dowy. Trzeci rozdział księgi Nehe- m iasza nie tylko przedstaw ia nam sam p ro c e s ich o d b u d o w y , ale podkreśla także kolejność, z jaką *

11

zostały odbudowane. Nie jest to ko­

le jn o ś ć p rz y p a d k o w a , w s k a z u je o n a od c z e g o n a le ż y z a c z ą ć w zborze, aby powstrzymać degrada­

cję a przyczynić się do naprawy, przebudzenia.

Brama Owcza (3,1)

I

est to pierwsza brama, od której rozpoczęto naprawę murów. Bra­

ma owcza charakteryzow ała się tym, iż nieopodal niej znajdowały się zagrody dla ow iec oraz sadzawka Betezda (J 5), w której kąpano owce przed złożeniem na ofiarę w świątyni.

Owce w Biblii często symbolizują ludzi. W Psalm ie 100,3 czytam y:

„ M yśm y lud e m je g o i trzodą p a ­ stwiska jego". Prorok Izajasz w 53,6 powiada: „ Wszyscy ja k owce z b łą ­ dziliśm y. Pan Jezus w 10 rozdziale

Ewangelii Jana przyrównywał wierzą­

cych do owiec w owczarni.

Kolejność odbudowy bram wska­

zuje, że jeśli chcem y naprawy, du­

chowego przebudzenia, to w pier­

wszej kolejności należy za d b a ć o odbudowę zaniedbanej gdzienieg­

dzie służby duszpasterskiej. Po dru­

gie, zamiast tylko marzyć, mówić i spodziew a ć się z różnych źródeł przebudzenia, stać się ludźmi czy­

nu, wziąć się za odbudowę, rozpo­

czynając od zboru (ow czarni). To zbór musi być najpierw podniesiony

do odpowiedniego poziomu ducho­

w ego, do odpow iedniej atm osfery duchowej. Aby owce mogły rodzić kolejne jagnięta, najpierw same mu­

szą dorosnąć do właściwego pozio­

mu d u c h o w e g o . C z y ta ją c D zieje Apostolskie zauważamy, że w pier­

wszej kolejności Duch Święty pod­

kreśla cechy dojrzałego duchow o Z boru w Je rozolim ie (2,41-46), a opis ten wieńczy stwierdzenie: „Pan z a ś c o d z ie n n ie p o m n a ż a ł lic z b ę tych, k tó rz y m ie li b y ć z b a w ie n i’’ . Znamy przecież zasadę: „Pan do­

daje do zboru tylu ludzi, ilu zbór jest w stanie wychować” . Słyszy się tak­

że od d o ś w ia d c z o n y c h słu g B o­

żych, że „przebudzenie rozpoczyna się w zborze” . Kamień wrzucony do jeziora powoduje, iż fale rozchodzą się coraz dalej. Ogień zapalony w miejscu, w którym stoimy rozprze­

s trz e n ia się c o ra z d a le j i d a le j.

Współczuję tym, którzy niewiele ro­

bią w zborze, a jedynie tęsknie wy­

glądają na krańce horyzontu za up­

ragnionym przebudzeniem. W spół­

czuję im, bo albo zmarnują życie na u s ta w ic z n y m o c z e k iw a n iu , a lb o w padną w rozczarowanie i rozgo­

ryczenie z powodu niespełnionych marzeń. Zamiast smętnego w yglą­

dania właściw iej jest przyjrzeć się zborow i, bram ie o w czej i ro z p o ­ cząć jej odbudowę. Trzeba zacząć lub ko n tyn u o w a ć sys te m a ty c z n e

Nr 5-6/96 (532-533)

odw iedzanie rodzin zborowników, należy s p o tyka ć się z ludźm i na modlitwę, świadczyć nie zbawionym jeszcze członkom rodzin przy okazji duszpasterskich odwiedzin. Leczyć rozbite małżeństwa, scalać rodziny, a przez to powodować powiększa­

nie się zboru, a zarazem przygoto­

w yw a ć w ie rz ą c y c h do s k ła d a n ia świadectwa o Jezusie najbliższym sąsiadom.

A oto n ie któ re w ażne p ra w d y dotyczące owiec (zborowników):

I

Owce chcą znać swego paste­

rza. Pan Jezus jako w zór dla pasterzy powiedział: „... owce moje m nie znają" (J 10,14). Jeśli owce znają swojego pasterza, słyszą jego głos, czują się wtedy bezpieczne i nie są w związku z tym skore słu­

chać głosu obcych pasterzy (na­

jemników), a poza tym wilki, widząc pasterza na czele stada, trzymają się z daleka.

W o statnim cza sie je ­ steśmy nieco zaniepokoje­

ni z b y tn ią flu k tu a c ją w z b o ra c h . G d z ie n ie g d z ie zdarza się, że tyle samo lu­

dzi odchod zi od zboru w ciągu roku ile do niego się przyłącza, co oznacza ze­

rowy przyrost. Być może jedną z przyczyn jest brak poczucia bezpieczeństwa u o w ie c , g d y ż p a s te rz częściej przebywa daleko za g ra n ic ą niż ze swoim stadem. A przecież powi­

nien iść przed nim wskazu­

jąc drogę, ochraniać, być blisko. Nieuczciwe jest ko­

rzystanie tylko z przywilejów przy­

sługujących pasterzowi, a nie trosz­

czenie się o owce (Ez 34,1-10).

2

Owce potrzebują indywidualnej troski. Pan Jezus p ow iedzia ł:

„Znam swoje owce” (J 10,14). Pa­

sterze owiec twierdzą, że owce są zdrowsze, lepiej się rozwijają, jeśli pasterz od czasu od czasu wymieni je po imieniu, czule przemówi i po- głaszcze.

Czasem cierpnie mi skóra, kiedy słyszę jak odzywają się do swoich owiec pasterze. Kiedyś jeden z pa­

0 = 3 * 0

. ^ - , , .1 «.. . i r

!? / * ^'

" ' - W i %

12

storów karcił obecnych w kaplicy z powodu małej frekwencji na nabo­

żeństwie. Pomyślałem sobie: „D o­

brze wam tak, cierpcie, po co przy­

szliście, ci którzy nie przyszli mają się lepiej, nie słyszą karcenia, bo nie przyszli” . Ci więc, którzy przy­

szli, zostali jeszcze za to ukarani.

Ludzie potrzebują zachęty, dobrej rady, czułości pasterza, a nie rządów administratora owczarni, najemnika.

3

Pasterz p rze ję ty je s t tro ską o ka żd ą ow cę ze sw ego stada.

Niedobrze jest jeśli pasterz przesta­

je tylko z określoną grupą, na przy­

kład ze względu na wiek, zaintere­

sowania, albo tylko z tymi, którzy mu schlebiają; u nich tylko bywa, z nimi tylko się spotyka, dając w ten sposób odczuć innym, że są owca- mi drugiej kategorii, że mogą sobie odejść. Gdyby nawet nie miał takich intencji, to ludzie i tak to w ten spo­

sób odczytają. A p rze cie ż nawet młody pastor może mieć doskonałe relacje z najstarszy­

mi członkami zboru.

M oim s z c z ę ś c ie m było to - gdy byłem młodym pastorem - że o to czo n y byłem modlitwą i życzliwo­

ścią sióstr mających

po 40-50 lat więcej niż ja. Zawsze mieliśmy wspólne tematy, spędzaliś­

my razem czas na modlitwie. Dziś z rozrzewnieniem wspominam tamten okres, g d y ż one z a s tę p o w a ły mi matkę, d o ra d z a ły , k o ryg o w a ły, a dziś, choć są już w wieczności, po­

zostają nadal w mojej w dzięcznej pamięci.

4

Owce p o trze b u ją w ła ściw e g o karm ienia. M ądry p asterz tak dobiera pokarm, żeby owce nie do­

stały niestrawności. Brak karmienia lub złe karmienie powoduje, że ow­

ce udają się do sąsiadów w poszu­

kiwaniu pokarmu. Nikt nie rezygnu­

je z lepszego na korzyść gorsze­

go. D obre nauczanie, system aty­

czne nauczanie pow oduje, że lu­

dzie gromadzą się, aby karmić się zwiastowanym Słowem.

Innym dow ode m z n a cze n ia tej właśnie bramy (służby duszpaster­

skiej) jest - oprócz usytuowania jej na pierwszym miejscu - i to, że od­

budowywał ją sam arcykapłan wraz ze swoimi braćmi kapłanami (3,1).

Brama Rybna (3,3)

B

rama ta wskazuje na konie­

czność zaangażow ania się wierzących w dzieło ewangelizacji.

Pan J e z u s , p o w o łu ją c u c z n ió w , uczynił to z myślą, że będą oni ry­

bakami dusz (Mt 4,19).

G dy m ów im y o e w a n g e liz a c ji, natychmiast kojarzy nam się ona ze s p e c ja ln y m i n a b o ż e ń s tw a m i i z usługą zaproszonego ewangelisty.

Przyzwyczailiśmy się przez lata do cze g o ś w rodzaju jednorazow ych akcji. Przez ja kiś czas istn ie je w zborze całkow ita „cisza ew angeli­

zacyjna” , aż wreszcie zbliża się ter­

m in e w a n g e liz a c ji i n a s tę p u je

„e w a n g e liz a c y jn y sz u m ” : rozw ie­

szam y plakaty, rozdajem y z a p ro ­ s z e n ia , d a je m y ogłoszenia do ga­

zet lub radia i za­

d o w o le n i z n ie ­ cierpliwością cze­

ka m y na ż n iw o . By nas u p o k o ­ rzyć, a zarazem dać do zrozumienia, że taka akcyj- ność nie zawsze skutkuje, często nie o gląda m y spodziew a nych re­

zultatów. Dlaczego? Bo wolą Bożą jest nasze codzienne ew angelizo­

wanie: życiem i słowem. I mają to robić nie tylko ewangeliści, pasto­

rzy, ale w szyscy ludzie ze zboru.

Bramę owczą budowali kapłani, ale bram ę rybną budow ali „synow ie” , co oznacza, że jest to powinność każdego wierzącego. Apostoł Piotr, przekonując nas, że jesteśmy kap­

łanam i, ludem królew skim , pisze zarazem , że jesteśm y nimi po to, aby rozgłaszać cnoty Tego, który nas powołał z ciemności do cudo­

wnej swojej światłości (1P 2,9). Ja­

ko ewangelista wielokrotnie przeko­

n y w a łe m s ię , że e w a n g e liz a c ja zbiorowa ma sens tylko wtedy, gdy wierzący ludzie uprzednio poprzez e w a n g e liz a c ję o s o b is tą w ykonali

już czę ść pracy, g d y przyprow a­

dzają ze sobą ludzi do zboru. Sia­

d a ją z nimi, m odlą się z nimi, a nawet, dla zachęty, wychodzą z ni­

mi do p rz o d u . T rz e b a ro zu m ie ć tych ludzi, którzy po raz pierwszy znaleźli się w innym otoczeniu; tu w s z y s tk o m o że ich s z o k o w a ć i zdumiewać, stąd obecność przyja­

ciela (rybaka) dodaje odwagi, sta­

nowi jednocześnie zachętę.

N ie k a ż d y m oże w y k o n y w a ć służbę duszpasterza (tę bramę od­

budowywali tylko kapłani), apostoł Paweł twierdzi, że to Pan daje Ko­

ściołowi niektóre osoby ze zdolno­

ściam i duszpasterskim i (Et 4,11), a le k a ż d y m oże b yć św ia d k ie m Chrystusa (Dz 1,18; 8,4).

Brama Staromiejska (3,6)

iewątpliwie okres, w którym żyjemy, przejdzie do historii jako wiek postępu, ogromnego sko­

ku cywilizacyjnego. Historia nie no­

tuje takiego dynamizmu w rozwoju i wynalazczości, jaki obserwujemy za życia naszego pokolenia. Ludzie nie zawsze nadążają za tempem życia, co powoduje wiele niekorzystnych skutków. Szaleństwo na tle pogoni za nowością jest czymś symptoma­

tycznym i zdum iew ającym . Zm ie­

niają się upodobania, systemy i po­

glądy, moda i zapatrywania. Zmie­

niają się i wartości moralne. To, co wczoraj było przyzwoite, dziś jest wyśmiewane, to co było niemoralne je s t p ro p a g o w a n e . W a rto ści p o ­ przednich pokoleń są ośmieszane i poniewierane. Krytykuje się i profa­

nu je to , co o s ią g n ę li w m iarę swoich możliwości i wiedzy poprze­

d n ic y . N ie s te ty , z d a rz a się, że świecki sposób mówienia od czasu do cza su o p a n o w u je n ie k tó ry c h kaznodziejów. Czymś odrażającym jest pogarda i lekceważenie star­

szego pokolenia, „starych worków” , do których jakoby nie pasuje „nowe w in o ” . Ktoś pow iedział, że naród, który nie ma szacunku dla swojej hi­

storii skazany jest na zagładę i mo­

że właśnie dlatego Biblia na przekór w sp ółczesnym trendom pokazuje *

wolą Bożą jest nasze codzienne ewangelizowanie:

życiem i słowem