Materiał edukacyjny wytworzony w ramach projektu „Scholaris – portal wiedzy dla nauczycieli"
współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
1
Scenariusz zajęć dla uczniów klasy III (I etap edukacyjny)
Temat A to ci dopiero! Te numery trzeba znać!
Blok zajęć może być wstępem do wycieczki poza teren szkoły, np. na spotkanie – pogadankę z przedstawicielami służb ratunkowych:
pogotowia, policji czy straży pożarnej.
Cele Uczeń:
1. Tworzy kilkuzdaniową wypowiedź na zadany temat. (1.3a) 2. Uważnie słucha wypowiedzi i zapamiętuje informacje. (1.1ac) 3. Potrafi powiedzieć, na czym polega praca strażaka, lekarza
i policjanta. (5. 8)
4. Potrafi powiadomić dorosłych o wypadku, zagrożeniu,
niebezpieczeństwie; zna numery telefonów pogotowia ratunkowego, straży pożarnej, policji oraz ogólnopolski numer alarmowy 112. (5.9) 5. Dobiera właściwe formy komunikowania się w różnych sytuacjach
społecznych. (1.3b)
6. Reaguje poprawnie w sytuacji wypadku. (2.3c)
7. Dodaje i odejmuje liczby w zakresie 100 (bez algorytmów działań pisemnych); sprawdza wyniki odejmowania za pomocą dodawania;
podaje z pamięci iloczyny w zakresie tabliczki mnożenia; zapisuje cyframi i odczytuje liczby w zakresie 1000. (7.2, 7.4, 7.5)
Wykaz nabywanych
umiejętności 1. Dokonywanie samodzielnych wyborów w celu unikania nadmiernego ryzyka.
2. Przewidywanie ewentualnych niebezpieczeństw i ich skutków.
3. Odpowiedzialność za zdrowie własne i innych ludzi.
4. Alarmowanie o zagrożeniu i wzywanie pomocy.
5. Gotowość do niesienia pomocy poszkodowanym.
6. Podstawy udzielania pierwszej pomocy.
Metody 1. Podające (opowiadanie, wyjaśnianie).
2. Poszukujące (dyskusja, gry i zabawy dydaktyczne).
3. Ekspresyjna (tworzenie sztuki).
4. Bezpośrednie.
Formy 1. Praca z całą grupą.
2. Praca w grupach.
3. Praca indywidualna.
Materiał edukacyjny wytworzony w ramach projektu „Scholaris – portal wiedzy dla nauczycieli"
współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
2
Środki dydaktyczne 1. Wycinki z gazet informujące o przebiegu i skutkach różnego rodzaju niebezpiecznych zdarzeń, wypadków (materiały przyniesione przez nauczyciela).
2. Karta pracy pt. „Te numery trzeba znać – obliczenia”.
3. Ćwiczenie interaktywne pt. „Czy znasz te numery?”.
4. Ćwiczenie interaktywne pt. „Informacje konieczne i zbędne przy wzywaniu pomocy”.
5. Dwa stare aparaty telefoniczne lub coś, co je imituje.
6. Lusterko 7. Koc.
8. Karta pracy pt. „UWAGA: niebezpieczeństwo!”.
9. Karta pracy pt. „Zapamiętaj! Te numery trzeba znać!”
Proponowany czas
zajęć 120 min.
Opis sposobu realizacji
1. Nauczyciel wita dzieci. Następnie prowokuje dyskusję, zadając uczniom pytanie: Z czym kojarzą się wam określenia i sformułowania:
bezpieczeństwo, zachowanie niebezpieczne, ktoś zachował się odpowiedzialnie, „Przezorny zawsze ubezpieczony”.
Wyjaśnia, że określenia te przydadzą się im w trakcie zajęć.
2. Nauczyciel rozdaje dzieciom podzielonym na grupy różnego rodzaju wycinki z gazet i wydruki z Internetu (np. ze strony 112.pl), informujące o skutkach prawdziwych zdarzeń (pożar, wypadek drogowy, zaniedbanie opieki itp. – zależy, co nauczyciel będzie w stanie znaleźć). Dzieci zapoznają się z tekstami i w grupach zapisują kluczowe informacje.
3. Dyskusja. Nauczyciel pyta dzieci:
‒ Co zapamiętałeś/zapamiętałaś z przeczytanych tekstów?
‒ Jak można było zapobiec niektórym tym wydarzeniom?
‒ Co mogłoby skrócić drogę kontaktu potrzebującego ze służbami udzielającymi pomocy?
‒ Czy niektórym zdarzeniom można było zapobiec?
Indywidualizacja nauczania uwzględniająca specjalne potrzeby edukacyjne
Nauczyciel tak dobiera grupy, aby każda mogła bez problemu wykonać to zadanie.
Osoby z trudnościami mają więcej czasu na przeczytanie informacji.
Materiał edukacyjny wytworzony w ramach projektu „Scholaris – portal wiedzy dla nauczycieli"
współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
3 Jak?
itp.
4. Karta pracy pt. „Te numery trzeba znać – obliczenia”.
Dzieci są podzielone w grupy. Nauczyciel wręcza im karty pracy z zadaniami atematycznymi (może dać każdej grupie po jednej karcie lub po cztery karty z tymi samymi zadaniami). Po wykonaniu zadania każda grupa prezentuje wyniki swoich obliczeń.
5. Nauczyciel informuje (jeśli ta odpowiedź ze strony dzieci nie padła wcześniej), że wyniki obliczeń z poprzedniego zadania to bardzo ważne numery telefonów. Dzieci wspólnie podają inne znane im numery telefonów alarmowych.
6. Ćwiczenie interaktywne pt. „Czy znasz te numery?”
Nauczyciel wyświetla na tablicy ćwiczenie. Chętne dzieci podpisują ilustracje. Po rozwiązaniu zadania, nauczyciel może zadawać na wyrywki pytania – zagadki skierowane do całej klasy, w których odpowiedziami są konkretne numery alarmowe:
‒ 997 – policja
‒ 998 – straż pożarna
‒ 999 – pogotowie ratunkowe
‒ 986 – straż miejska
‒ 983 – pogotowie weterynaryjne
‒ 981 – pogotowie drogowe i pomoc drogowa
‒ 985 – WOPR i GOPR
‒ 112 – ogólnopolski nr alarmowy
7. Ćwiczenie interaktywne pt. „Informacje konieczne i zbędne przy wzywaniu pomocy”.
Nauczyciel upewnia się, że dzieci z trudnościami w uczeniu się matematyki widzą różnice między ważnymi numerami. Aby zostały one dobrze zapamiętane, całą klasę można zaangażować w zabawę w zapamiętywanie za pomocą mnemotechnik, np. techniką haków.
Numer 112 można też zapamiętać jako datę: 11 lutego (11.2).
Jest to dzień, w którym Komisja Unii Europejskiej zachęca, poprzez przeróżne działania skierowane do swych mieszkańców,
do przypominania o tym wspólnym dla wszystkich krajów numerze alarmowym. Nauczyciel może podać tę informację jako ciekawostkę.
Materiał edukacyjny wytworzony w ramach projektu „Scholaris – portal wiedzy dla nauczycieli"
współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
4 Nauczyciel prezentuje ćwiczenie interaktywne.
Rozwiązując je wspólnie z uczniami, upewnia się, że każde dziecko potrafi przeprowadzić rozmowę telefoniczną z dyspozytorem i udzielić
mu najważniejszych informacji.
8. Nauczyciel wybiera pięcioro dzieci, z których czworo wciela się w role dyspozytorów konkretnych służb ratunkowych (straż pożarna, pogotowie ratunkowe, policja, centrum alarmowe – 112), a piąte dziecko gra osobę wzywającą pomocy (ofiarę lub świadka wypadku).
Dzieci, używając starych telefonów, symulują prawdziwą rozmowę. Temat rozmowy podaje nauczyciel, np.:
Jesteś świadkiem wypadku drogowego, nic nie wiesz o rannych, widzisz przewrócony do góry kołami samochód w rowie – co robisz?
Dziecko podejmuje decyzję, a przedstawiciel wybranej służby rozpoczyna rozmowę. Po zakończeniu
konwersacji klasa ocenia, czy wszystkie istotne informacje zostały podane, czy wzywający pomocy uczeń nie tracił czasu, czy zadzwonił do właściwych służb itp. Pary i sytuacje zmieniają się, by jak największa liczba dzieci mogła zasymulować tego typu rozmowę.
9. Ćwiczenie pt. „Jak sprawdzić, czy nieprzytomny człowiek oddycha?”
Nauczyciel prosi jedno z dzieci, aby położyło się na podłodze z zamkniętymi oczami. Pozostałe dzieci obserwują sytuację. Nauczyciel jedną ręką odchyla głowę dziecka, drugą zaś unosi jego brodę. Wyjaśnia, że robi to, aby ewentualnie udrożnić drogi oddechowe (wyjaśnia, co może być przyczyną niedrożności).
Nauczyciel sprawdza, czy w jamie ustnej nie ma żadnych ciał obcych. Przybliża ucho i policzek do twarzy dziecka, następnie używa lusterka, na którym łatwo zaobserwować oddech. Pokazuje dzieciom w klasie, jak klatka piersiowa unosi się podczas oddychania. Wybrane dzieci ćwiczą umiejętność obserwowania oddechu.
10. Zabawa ruchowa.
Wybrane dzieci trzymają koc, a każdy uczeń po kolei udaje omdlenie. „Mdleje” na koc tak, aby nie wyrządzić sobie krzywdy. Nauczyciel czuwa nad bezpieczeństwem uczestników zabawy. Każde „omdlałe” dziecko jest układane w pozycji bocznej ustalonej przez innego
Dzieci nieufne i mające kłopoty emocjonalne nie muszą brać udziału w tym ćwiczeniu.
Materiał edukacyjny wytworzony w ramach projektu „Scholaris – portal wiedzy dla nauczycieli"
współfinansowanego przez Unię Europejską w ramach Europejskiego Funduszu Społecznego.
5 wybranego z grupy ucznia (wcześniej nauczyciel demonstruje, jak wygląda ta pozycja). Zabawę należy tak skoordynować, aby każde dziecko miało okazję zarówno być ratowanym, jak i udzielać pomocy.
11. Karta pracy pt. „UWAGA: niebezpieczeństwo!”
Dzieci w programie graficznym, na przygotowanych szablonach na kartach pracy lub też w sposób tradycyjny (np. na dużych płachtach papieru) tworzą w grupach, dowolną techniką, plakaty ostrzegające przed różnymi niebezpieczeństwami. Po zakończonej pracy plakaty są wieszane w galerii i omawiane (np. za pomocą pytań:
Przed jakim niebezpieczeństwem ostrzegają? Jakich barw powinno się użyć, aby przykuć uwagę
przechodnia? Czy ważne teksty lepiej pisać małą czcionką, czy dużą? itp.).
12. Karta pracy pt. „Zapamiętaj! Te numery trzeba znać!”
Nauczyciel wręcza dzieciom karty pracy, na których znajduje się ściąga z ważnymi numerami telefonów do zapamiętania. Dzieci wycinają i łączą w notatnik ważne informacje (w klasie lub w ramach pracy domowej).
Częścią pracy domowej jest też rozmowa z rodzicami na temat tego, czy w ich telefonach komórkowych są zapisane numery alarmowe, czy są oznaczone osoby, do których należy zadzwonić, w razie gdyby stało się coś nieprzewidzianego. Jeśli nie, dzieci wspólnie z rodzicami uzupełniają te informacje w książkach telefonicznych ich telefonów.
