XI – 1/10
Ćwiczenie 11. Moduł Draw – tworzenie dokumentacji technicznej
Wprowadzenie
Do wykonania dokumentacji technicznej jest przeznaczony moduł Rysunek, który tworzy pliki z rozszerzeniem dft. Dostępny jest on za pośrednictwem szablonu Rysunek (ISO me- tryczne) lub plików z rozszerzeniem dft. Moduł ten oferuje tylko środowisko modelowania dwuwymiarowego. Zawartością dokumentu utworzonego tym modułem jest zbiór tzw.
arkuszy. Są trzy rodzaje arkuszy: arkusz modelu 2D, arkusz roboczy oraz arkusz tła. Ar- kusz modelu może być tylko jeden, natomiast pozostałe mogą wystąpić w dowolnej ilości od jednego w górę. W każdym typie arkusza można umieszczać dowolne obiekty rysun- kowe i to w dowolnym miejscu. Arkusze modelu oraz tła są standardowo ukryte. Widocz- ność arkuszy ustala się przełącznikami Tło, Robocze, Model 2D – panel Widoki arkuszy wstążka Widok. Wszelkie operacje dotyczące arkuszy są zgromadzone w menu kursora wywołanego nad języczkiem zakładek arkuszy.
Rys.1. Zakładki arkuszy Arkusz tła reprezentuje formatkę zawierającą stałe elementy rysunku technicznego takie jak np. ramka, tabliczka rysunkowa, logo firmy i inne na podobnej zasadzie jak fabrycznie umieszczone linie w zeszytach szkolnych. W widoku arkusza tła widoczny jest niedrukowalny napis Tło. Arkusze te pełnią funkcję podkładu pod arkusz rysunku. W arkuszu tym nie należy umieszczać żadnych elementów rysunkowych zależnych od mo- delu zwłaszcza wszelkiego typu widoków modelu bryłowego.
Arkusze robocze (rysunku) reprezentują arkusze papieru i służą do komponowania rysunków przeznaczonych do wydruku i to one są głównym miejscem pracy przy sporzą- dzania dokumentacji technicznej. Umieszcza się na nich rzuty, szczegóły, przekroje, wy- rwania części lub zespołów pobranych z odpowiednich plików par lub asm oraz ich wy- miary, opisy itp. W arkuszu roboczym fragmenty obiektów rysunkowych umieszczone poza obrysem kartki nie będą drukowane. Rysunki w tym arkuszu tworzy się z wykorzy- staniem arkuszy tła pełniących rolę podkładu.
Arkusz modelu 2D reprezentuję nieograniczoną przestrzeń dwuwymiarową. Jest to rodzaj elektronicznej deski kreślarskiej i służy do projektowania części w formie płaskich widoków rysowanych w skali naturalnej (1:1). Ten arkusz nie ma zastosowania w przy- padku tworzenia dokumentacji technicznej dla modeli bryłowych (3D).
Proces tworzenia dokumentacji technicznej
Dokumentację techniczną tworzy się przygotowując serię arkuszy roboczych stanowią- cych niezbędny zestaw rysunków technicznych – wykonawczych i złożeniowych. Cała dokumentacja może być zwarta w jednym lub w wielu plikach dft. Po uruchomieniu mo- dułu przez otworzenie odpowiedniego szablonu dostępnego na karcie Nowy (CTRL – N) proces tworzenia można opisać następującymi krokami:
1. Wybór formatki arkusza roboczego (poprzedzony ewentualnie jego utworzeniem).
2. Wstawienie widoków części lub zespołu – przekrojów, wyrwań itp.
3. Dodanie elementów opisowych: osi, symboli specjalnych, opisów, tabelek itp.
4. Zwymiarowanie widoków.
5. Wydrukowanie wybranych arkuszy.
XI – 2/10 Wybór formatki arkusza roboczego
Do wybór formatki arkusza roboczego służy polecenie Ustawienia arkusza z menu podręcz- nego – PPM na języczku zakładki arkusza roboczego. W oknie formatkę a tym samym rozmiary arkusza wybiera się na karcie Tło. Nie należy używać karty Rozmiar – jest ona przeznaczona do definiowania arkusza tła. W oknie tym na kracie Nazwa można nadać arkuszowi nazwę. To samo można zrobić poleceniem Zmień nazwę z menu podręcznego.
Dokument może zawierać wiele rysunków wykonanych na różnych formatkach.
Wstawienie widoków Widoki podstawowe
Do wstawienia widoków, zwanych też rzutami, służą polecenia z sekcji Rzuty paska Na- rzędzia główne (rys.2). Pierwszy rzut wstawia się poleceniem Kreator widoków obsługiwany przez pasek, którego skróconą wersję pokazano u dołu rys.2.
Rys.2. U góry panel Rzuty u dołu pasek polecenia Kreator widoków.
Na początku warto użyć opcji (O) i wyłączyć pokazywanie krawędzi niewidocznych w widokach prostokątnych (Pokaż krawędzie niewidoczne …) – można to zrobić później. Potem należy ustalić dwie rzeczy: 1 – orientację widoku, 2 – skalę widoku. Orientację rzutu ustawia się przyciskiem (W) Orientacja widoku, ale lepiej to zrobić przyciskiem (U) Roz- mieszczenie widoków. W tym przypadku w oknie Kreator widoków rysunkowych trzeba użyć przycisku Niestandardowe a potem w oknie Orientacja użytkownika użyć przycisku Typowe widoki i za pomocą ikony sterującej wybrać właściwy widok. Widok tym oknie można też ustawić w przy pomocy myszy wg tych samych zasad jak w oknie dokumentu. Ta metoda szczególnie jest przydatna, gdy trzeba wybrać widok w rzucie ukośnym a nie prostokąt- nym. Skalę widoku ustawia się zestawem kontrolek (S) kierując się podpowiedziami w wyskakujących okienkach.
Rys.3. Widoki prostokątne wstawione poleceniem Główny są powiązane z wido- kiem wyjściowym, co pokazują linie przerywane. Wszystkie powiązane wido- ki mają tą samą skalę.
Mając już jakiś widok można poleceniem Główny dołożyć do niego kolejne widoki pro- stokątne lub ukośne. Po wydaniu polecenia należy wskazać widok odniesienia klikając
LPM na dowolnej linii widoku a potem pokazać kursorem stronę rzutowania. W ten sposób można wstawić wszystkie lub tylko wybrane rzuty – wstawianie kończy PPM lub
ESC. Wstawione widoki są powiązane z widokiem macierzystym (rys.3). Mają tą samą
XI – 3/10
skalę oraz styl. Styl danego widoku można później zmienić, ale skala dla powiązanych rzutów jest zawsze ta sama. Każdy rzut po zaznaczeniu, można przesunąć ciągnąc go za dowolną linię, co spowoduje też synchroniczne przesuwanie rzutów powiązanych z auto- matycznym utrzymaniem ich wyrównania.
Jeżeli trzeba wstawić do rysunku widok części z innego pliku, to należy to zrobić po- leceniem Kreator widoków. To polecenie warto użyć, zamiast polecania Główny, do wsta- wiania widoku ukośnego z tego samego pliku. Wstawiony za pomocą Kreatora widoków widok nie będzie automatyczne wyrównany z innymi widokami nawet jeśli dotyczy tej samej części, ale wyrównanie można dodać później.
Tworzenie widoków dodatkowych
Tworzenie takich widoków jak przekroje, kłady, wyrwania, widoki szczegółowe i pomoc- nicze realizuje się pozostałymi poleceniami zebranymi też sekcji Rzuty. Do tych widoków stosuje się pojęcie adnotacji. Adnotacją dla widoku jest pomocniczy element graficzny skojarzony z danym widokiem i często rysowany na innym rzucie. Na przykład dla prze- kroju adnotacją jest linia śladu płaszczyzny przekroju. Adnotacje niektórych widoków są standardowo ukryte.
Przekroje i kłady w programie wykonuje się dwuetapowo za pomocą poleceń: Płasz- czyzna przekroju i Przekrój. Pierwszym z nich rysuje się ślad płaszczyzny przekroju stano- wiącym adnotację dla przekroju, natomiast drugim tworzy się sam przekrój lub kład.
Program pozwala na rysowanie przekrojów zarówno prostych jak i łamanych z możliwo- ścią ich rozwinięcia.
Pierwszym etapem tworzenia przekroju jest wywołanie polecenia Płaszczyzna przekro- ju. Na początku można, z listy dostępnej w pasku polecenia, wybrać styl widoku, potem trzeba wskazać rzut, na którym będzie rysowany ślad a następnie w wywołanym edyto- rze narysować przebieg śladu płaszczyzny przekroju. Ślad ten jest łańcuchem połączo- nych ze sobą – koniecznie relacją połączenia – odcinków, łuków, nawet splajnów i musi zaczynać oraz kończyć się odcinkiem. Edycję kończy się przyciskiem Zamknij Płaszczyznę przekroju. Na koniec kliknięciem LPM należy wybrać zwrot strzałek wskazujących kieru- nek rzutowania. Kierunek można później odwrócić poleceniem Przełącz kierunek wydanym z menu kursora.
Rys.4. Pasek polecenia Przekrój
Drugim etapem jest utworzenie poleceniem Przekrój widoku przekroju. Na początku trzeba wskazać narysowany ślad płaszczyzny przekroju. Jeśli skrajne odcinki śladu nie są do siebie równoległe, to dodatkowo trzeba wskazać LPM, do którego z nich będzie wy- równywany przekrój. Ostatnim etapem jest pokazanie na ekranie miejsca umieszczenia widoku przekroju. Przed tym można jeszcze ustalić styl i parametry kreskowania (P) oraz aktywować przycisk (K), jeśli ma to być kład lub aktywować przycisk (R), jeśli ma to być przekrój/kład rozwinięty.
Polecenie Szczegół pozwala umieścić na rysunku powiększony widok fragmentu inne- go widoku. Standardową ramką szczegółu jest okrąg, ale można przyciskiem Definiuj pro- fil wymusić rysowanie ramki o dowolnym kształcie. To spowoduje przejście do edytora obwiedni, w którym należy narysować zamkniętą pętlę reprezentującą obwiednię szcze- gółu, analogicznie jak podczas rysowania śladu płaszczyzny przekroju (wyjście z edytora przyciskiem Zamknij obwiednię szczegółu). Adnotacją jest ramka szczegółu.
Polecenie Wyrwanie nie tworzy nowej rzutni, ale modyfikuje wygląd innej. Jego dzia- łanie jest podobne do polecenia wycinania z modułu Część. Polecenie to jest nadzorowane
XI – 4/10
funkcją SmartStep a jego kroki wykonania prezentuje rys.5. Przed wykonaniem polece- nia na arkuszu trzeba umieścić, co najmniej dwa widoki prostokątne lub przekroje tego samego obiektu. Rzutnia pierwsza (i) służy do narysowania profilu wyrwania, rzutnia druga (ii) do wyznaczenia jego głębokości. Samo wyrwanie może być już umieszczone na dowolnej widoku. W pierwszym kroku A wskazuje się rzut, na którym będzie umieszczo- ny profil wyrwania. W kroku drugim B, w wywołanym edytorze, rysuje się profil. Musi on spełniać takie same warunki jak zamknięte profile w poleceniach wycinania modułu Część. Profil ten będzie stanowił adnotację skojarzoną z rzutnią, na której będzie pokaza- ne wyrwanie (iii). Krok trzeci C to ustalenie, na jednym z rzutów prostokątnych (ii) głę- bokości wyrwania poprzez przemieszczenie śladu granicznej płaszczyzny cięcia. Krok ostatni D, to wskazanie rzutu, na którym zostaną umieszczone wyrwanie – może to być dowolny rzut także (i) oraz (ii).
Rys.5. Realizacja polecenia Wyrwa- nie. (i) – profil wyrwania, (ii) – rzut na którym określa się głębokość wy- rwania, (iii) – rzutnia, w której umieszczane jest wyrwanie. Kroki SmartStep:
A – wskazanie rzutu, na którym ma być narysowany profil;
B – rysowanie profilu wyrwania;
C – ustalenie głębokości wyrwania;
D – wskazanie widoku na wyrwanie.
Profil na (i) stanowi dla rzutni (iii) adnotację.
Normalnie po wykonaniu polecenia profil zostanie ukryty. Aby go ujawnić należy w rzutni, w której jest wyrwanie (iii) włączyć widoczność adnotacji (patrz „Edycja wido- ków”.) Po włączeniu widoczności profilu można go edytować albo przez dwukrotne klik- nięcie na nim lub przyciskiem B (rys.5), jeśli modyfikacja ma dotyczyć kształtu profilu, albo przyciskiem C, gdy zmianie ma ulec głębokości wyrwania. Wszelkie zmiany muszą potem zostać zaktualizowane poleceniem Aktualizuj rzuty.
Edycja widoków – wskazówki
Aby rzut edytować najpierw należy go zaznaczyć, klikając LPM na dowolnej linii widoku.
W odpowiedzi zostaną wyświetlone jego uchwyty, granice/obramowanie widoku, linie powiązań z innymi widokami (rys.3) oraz pasek edycji widoku (rys.6).
Rys.6. Pasek edycji rzutu
Niektóre polecenia edycyjne są zgromadzone w menu kursora otwieranym kliknięciem
PPM nad dowolną linią rysunku w widoku. Jeżeli dokonano zmian a widok nie jest aktu- alny, to na rysunku ukazuje się jego obramowanie narysowane szarą linią. Widok uak- tualnia się wtedy ręcznie wywołując polecenie Aktualizuj widoki (rys. 2).
XI – 5/10
Położenie widoku zmienia się ciągnąc go za ramkę a zakres wyświetlania rysun- ku rzutu ciągnąc za jej uchwyty.
Skalę widoku wybiera się kontrolkami F albo z listy, albo wpisując ją do pola edycyj- nego. Skala widoków powiązanych jest jednakowa i można ją ustalić w edytując do- wolny widok.
Podpisy widoku składają się z tekstu podpisu (pierwszy i drugi) oraz skali wyświe- tlania (1) na rys.7. Treść podpisu ustala się we właściwościach rzutu J (rys.6) zakładka Podpis a jego widoczność i widoczność skali rzutu włącza się przez zaznaczenie odpo- wiedniej opcji w oknie wywołanym przyciskiem C. Ich położenie można zmienić prze- ciągając je LPM. Wielkość liter ustala się w oknie właściwości (przycisk J lub z menu kursora) w karcie Tekst i kolor pole Rozmiar.
Rys. 7. Edycja widoków. 1 – dodanie podpisu i skali; 2 – wyłączenie/wyłączenie wyrównania wi- doków; 3 – zmiana położenia i treści adnotacji; 4 – uwidocznienie obramowania oraz zmiana jego kształtu i stylu linii; 5 – zmiana zakresu wyświe- tlania widoku
Obramowanie widoku jest standardowo prostokątem. Można zmienić jego kształt (4) rys.7 wywołując edytor obramowania przyciskiem K (rys.6) lub ciągnąc ramkę LPM
za uchwyty. Rysując nowe obramowanie trzeba pamiętać, że podlega ono takim sa- mym ograniczeniu jak profile wyciągania, czyli musi stanowić zamknięty, nieprzecina- jący się ze sobą łańcuch krzywych, których końce związane są relacją połączenia. Wyj- ście z edytora przyciskiem Zamknij Granicę przycinania. Widoczność obramowania włącza się wywołując okno właściwości (przycisk J lub z menu kursora) i zaznaczając pozy- cję Pokaż obramowanie rzutu na karcie Ogólne.
Rodzaj linii obramowania ustala się w stylu widoku rysunkowego (dawniej stylu wymiarowania). Edycja poleceniem Narzędzia główne | Wymiar Style lub Widok | Styl Sty- le przycisk Modyfikuj. Tam na karcie Linie w panelu Widok rysunkowy należy z listy Typ linii wybrać wymagany wzór.
Pierwotny granice widoku, czyli ramkę obejmującą cały rzut (5) rys.7 przywraca się poleceniem Przywróć wielkość z menu kursora.
Wyrównanie rzutów na rysunku można wyłączyć lub włączyć poleceniem Zachowaj wyrównanie z menu kursora. Wyłączenie wyrównania pozwala przemieszczać widok bez naruszania położenia innych widoków z nim skojarzonych oraz ustalić własną po- działkę rysunku. Linie sygnalizujące wyrównanie posiadają wówczas w środku cha- rakterystyczny zygzak (2) rys.7. Bardziej radykalną zmianą jest całkowite zlikwido- wanie wyrównania poleceniem z menu kursora Usuń wyrównanie. Po takiej operacji linia sygnalizujące wyrównanie znika i widok staje się całkowicie niezależny.
XI – 6/10
Rys.8. Pasek polecenia Wyrównaj.
Przywrócenie wyrównania lub dodanie wyrównania między widokami robi się po- leceniem Wyrównaj z menu kursora (pasek polecenia rys.8.) Przed wyrównaniem wy- biera się z listy, wg których elementów ma nastąpić wyrównanie (środki rzutów czy punkty kluczowe) oraz przyciskami obok kierunek wyrównania. Dalej wskazuje się widok do wyrównania, albo punkty kluczowe w kolejności widok aktywny, widok do wyrównania. Dodanie wyrównania może być konieczne, gdy widoki tego samego ele- mentu były wstawione osobnymi poleceniami Kreator widoków.
Adnotacje skojarzone z danym widokiem można włączyć lub wyłączyć przyciskiem I (rys.6) lub we właściwościach widoku na karcie Ogólne pozycja Pokaz adnotacje rzutu. Po- łożenie adnotacji w postaci strzałki z podpisem dokładanej do widoku pomocniczego (3) rys.7 wraz z jej podpisem zmienia się przeciągając ją LPM w inne miejsce natomiast sam rozmiar przeciągając ją za czubek grota. Pozycję samego podpisu zmienia się przeciągając go w inne miejsce. Treść podpisu adnotacji i jej wygląd zmienia się w pa- sku polecenia lub we właściwościach adnotacji. Profil adnotacji zmienia się po jej za- znaczeniu przyciskiem Modyfikuj profil z paska polecenia.
Rys.9. Karta Wyświetlanie w oknie dialogowym pole- cenia Właściwości.
Treścią i sposobem wyświetlania rysunku w widoku steruje się we właściwo- ściach widoku J (rys.6) na karcie Wyświetlanie (rys.9). W szczególności można tam wyłą- czyć rysowanie krawędzi ukrytych (rysowanych linią przerywaną) lub zmienić ich wygląd – pozycja Styl krawędzi niewidocznych – jej odznaczenie wyłączy linie niewidoczne.
W przypadku rysunku zespołu, czasami zachodzi potrzeba pokazania tylko jednego lub kilku jego składników, co ma miejsce, gdy trzeba zrobić rysunek wykonawczy czę- ści, w której są wykonane operacje w zespole. Wtedy niepotrzebne komponenty ze- społu można ukryć zaznaczając je na Liście części i kasując opcję Pokaż. Podobnie można wyłączyć z tworzenia przekroju elementy zespołu kasując dla zaznaczo- nych elementów opcję Przekrój. Styl kreskowania zaznaczonych elementów określają pozycje: Pokaż styl wypełnienia oraz Pobierz z części. W zespole niektóre części można ryso- wać jako referencyjne (przeźroczyste – cienka linia dwupunktowa) – kasuje się wtedy opcję Pobierz „Wyświetl jako referencyjne” z zespołu i zaznacza opcję Wyświetl jako referencyjne. Jeśli trzeba ukryć elementy geometrii, które zaciemniają widok można ograniczyć głębo- kość wyświetlania rzutu poleceniem z menu kursora Ustal głębokość widoku (rys.10).
Normalny widok przywraca się poleceniem z menu kursora Usuń definicję głębokości.
XI – 7/10
Rys. 10. Ustalenie głębokości widoku (2) wykonuje się na rzucie głównym (1) skojarzonym z danym widokiem (podob- nie jak przy poleceniu Wyrwanie) usta- lając położenie płaszczyzny zakresu wyświetlania A. To spowoduje niewy- świetlanie wszystkiego na (2) co znajdu- ję poza płaszczyznami pokazanymi na (1). Efekt jest pokazany obok.
Sposób prezentacji modelu w rzutach: widok krawędziowy, cieniowany itp. ustala się przyciskami L (rys.6). Po zmianie konieczna jest aktualizacja rzutu.
Rys.11. Realizacja prze- rwania widoku. Przyciski A, B – wybór orientacji linii stanowiących granice prze- rwania, C – wybór stylu linii przerwania. (1) – rzut przed przerwaniem, (2) – rzut po wykonaniu prze- rwania.
Przerwanie widoku stosuje się w przypadku (rys.11), gdy rzut przedstawia część, w której jakiś element geometrii jest nieproporcjonalnie większy od pozostałych np. jak na pokazanym rysunku pręt o stałej średnicy, którego jednymi elementami koniecz- nymi do pokazania i zwymiarowania są jego końce. Dzięki przerwaniu można pokazać ten detal w większej skali. Polecenie Dodaj przerwanie wywołuje się z menu kursora w wywołanego kliknięciem nad danym rzutem. Przerwanie można usunąć kasując linie przerwania tak jak zwykłe obiekty rysunkowe. Wymiary z przerwanym widoku są po- dawane porawnie.
Rysowanie w widoku można zastosować, gdy trzeba dorysować elementy nieu- mieszczane automatycznie przez program. Tym poleceniem można np. skasować kre- skowanie w przekroju zmienić jego wzór lub dorysować inne. Różni się to od rysowa- nia elementów normalnie na arkuszu tym, że dorysowane obiekty stają się częścią wi- doku i będą podlegać tym samym zmianom co rzut (przesuwanie, przerwanie widoku itp.). Polecenie Rysuj w widoku jest dostępne w menu kursora wywołanym nad rzutem.
Zakończenie edycji przyciskiem Zamknij Rysowanie w widoku.
Rys. 12. Polecenia do włączania i wyłączania widoczności krawędzi (Pokaż/Ukryj krawędzie) oraz zmiany ich wyglądu (Malarz krawędzi).
Wyglądem krawędzi rzutu steruje się poleceniami Pokaż/Ukryj krawędzie, z panelu Narzędzia główne | Krawędzie, które włącza i wyłącza widoczność wskazanych krawędzi w widoku oraz Malarz krawędzi, służący do zmiany ich wyglądu. Przyciskami (rys. 12) A – D nadaje się liniom wygląd jak krawędzie: widoczne, niewidoczne, zakryte i styczne.
Przycisk E nadaje wygląd ustalony przez użytkownika kontrolkami F. Przyciskami G i
XI – 8/10
H decyduje czy zmiana ma dotyczyć fragmentu krawędzi G miedzy kolejnymi przecię- ciami czy całej H. Jeżeli w wyniku zastosowania tego polecenia znikną krawędzie, to do ich pokazania należy użyć polecenia Pokaż krawędzie.
Zablokowanie widoku może być przydatne, gdy trzeba uniknąć przypadkowego przesunięcia widoku, co się często zdarza podczas pracy w złożonych rysunkach. Wy- konuje się je przyciskiem N (rys.6). Nim też odblokowuje się widok. Zablokowany wi- dok nie można przesuwać, ale można przesuwać należące do niego podpisy.
XI – 9/10
Zadania
Zad. 1.
Wykonaj pokazane na rysunku widoki uchwytu dostarczonego przez prowadzącego pliku Uchwyt.par. Rozpocznij od otwarcia modułu rysunek Przycisk aplikacji Nowyprzy wy- bierając szablon Rysunek (ISO metryczne). Rzut (1) wykonaj poleceniem Kreator rzutów. Pole- ceniem Główny dodaj widok (2). Także poleceniem Kreator rzutów dołóż widok (3). Następ- nie poleceniem Płaszczyzna przekroju narysuj linie przekroju na (1). Potem wykonaj prze- krój (4) i wyrwanie (5). Profil wyrwania narysuj na rzucie (1), głębokość wyznacz na (4) lub (2) a jako rzut do wyrwania wskaż (3).
Wygląd profilu wyrwania
Zad. 2.
W osobnym rysunku wykonaj przekrój rozwinięty oraz kład jak pokazano na rysunku.
Użyj przycisków (A) – Kład i (B) – Przekrój rozwinięty z paska polecenia, aby uzyskać od- powiedni efekt.
Zad. 3.
Wykonaj szczegół na przekroju elementu poleceniem Narzędzia główne Rzuty Szczegół. We właściwościach elementu ustaw parametry tak by otrzymać wy- gląd jak na rysunku obok.
XI – 10/10 Zad. 4.
Wykonaj pokazany na rysunku przekrój zespołu silnika. Otwórz moduł rysunku szablonem Rysunek (ISO metryczne). Następnie zmień formatkę arkusza na Arkusz–A3 (menu podręczne wywołane na ję- zyczku zakładki pozycja Ustawienia arkusza, karta Tło) i zmień nazwę arkusza na A3 (karta Nazwa).
Wstaw kreatorem rzutów odpowiedni widok zło- żenia silnika (Silnik.asm) i na jego podstawie wykonaj przekrój (1). Edytując właściwości rzutni przekroju na zakładce Wyświetlanie odznacz opcję [ ] Przekrój dla korbowodu, tłoka i sworznia. Od-
znacz też opcję dotyczącą stylu wypełnienia [ ] Pobierz z części oraz wybierz styl wypełnia- nia ANSI31(Iron) albo Normal. Zamknij okno i zaktualizuj rzuty, aby uzyskać efekt jak na rysunku (2).
Zad. 5.
W nowym pliku wykonaj rysunek pokrywy silnika. Jak poprzednio do arkusza o rozmia- rze A3 wstaw kreatorem rzutów widok frontowy złożenia silnika (Silnik.asm) – jest to konieczne, bo otwory w pokrywie wykonano, jako operacie w zespole. Dobierz skalę tak by pokrywa zajmowała większą część formatki – reszta silnika może wystawać poza kartkę.
Następnie edytując właściwości rzutni ukryj wszystkie elementy z wyjątkiem pokrywy i zaktualizuj rzut. Na rysunku zamieść drugi widok jak to pokazano niżej.
Zad. 6.
Wykonaj półwidok–półprzekrój pokrywy. Powtórz po- czątkowe czynności z poprzedniego zadania. Utwórz linię przekroju jak na rysunku. W wykonanym prze- kroju zmień istniejącą linię krawędzi leżącej na osi przekroju na jedną rysowaną linią przerywaną. Użyj polecenia Ukryj krawędzie (pierwszy panel z lewej) Brakującą linie dorysuj, jako linię punktową w edyto- rze uruchomionym przez polecenie Rysuj w widoku, które wywołaj z menu kursora.
