Scenariusz zajęć
III etap edukacyjny, zajęcia z wychowawcą, język polski
Temat: Lubię siebie. Identyfikacja swoich słabych i mocnych stron
Treści kształcenia:
Uczeń:
1) Współpracuje w grupie – wstęp do podstawy programowej, 2) Komunikuje się werbalnie i niewerbalnie – język polski (I.3), 3) Tworzy wypowiedź ustną – język polski (III.1).
Cele operacyjne:
Uczeń:
● Analizuje swoje słabe i mocne cechy charakteru,
● Rozpoznaje znaczenie niewerbalnych środków komunikowania się (postawa ciała, gest, mimika),
● Wskazuje wagę rozpoznawania swoich słabości i sposoby radzenia sobie z nimi,
● Wypowiada się na forum,
● Bierze udział w dyskusji.
Nabywane umiejętności:
Uczeń:
● Doskonali umiejętność twórczego myślenia,
● Ćwiczy umiejętność pracy w grupie,
● Komunikuje się w języku ojczystym.
Środki dydaktyczne:
● Zasoby multimedialne: film Dwa bieguny (rozmowa z Janem Melą), karty pracy (Kogo widzę w lustrze? oraz Nie ma rzeczy niemożliwych),
● Komputery z głośnikami/tablica multimedialna/rzutnik multimedialny,
● Krzesła,
● Flamastry,
● Lustro,
● Zasłona, kotara lub koc,
● Tablica, kreda/pisak.
Metody nauczania:
● Podające: rozmowa, wyjaśnienia,
● Problemowe: aktywizujące – gra dydaktyczna, elementy dramy,
● Praktyczne: ćwiczenia przedmiotowe, praca z tekstem,
● Eksponująca: film.
1
Formy pracy:
● Zbiorowa jednolita,
● Grupowa zróżnicowana,
● Indywidualna.
Przebieg zajęć:
1. Przywitanie. Uczniowie siedzą w kręgu, nauczyciel stoi pośrodku. Krzeseł jest tyle, ilu uczniów. Prowadzący wyjaśnia, że zadaniem osoby stojącej w kole będzie kończenie zdania:
„Jestem…”, według własnego pomysłu, np.: „Jestem sympatyczna”. Inne osoby, które także uważają się za sympatyczne, przesiadają się na inne miejsce. Nauczyciel również bierze udział w zabawie. Osoba, która pozostanie bez krzesła, stojąc w kole, ponownie mówi, jaka jest, a uczniowie, którzy zgadzają się z jej wyborem, znów się przesiadają. W zależności od przebiegu ćwiczenia prowadzący może zmienić wypowiadane słowa na „lubię…”, „nie lubię…”, „uwielbiam…” albo „nie znoszę…”. Zabawa powinna trwać tak długo, aż każdy zmieni miejsce i przynajmniej raz wypowie się w kole.
2. Podsumowując ćwiczenie, nauczyciel zadaje pytania:
● O czym świadczy fakt, że niektórzy z was zmienili miejsce więcej niż raz?
● Dlaczego niektórzy w trakcie zabawy pozostawali na swoich miejscach?
Uczniowie formułują wnioski, np. różnimy się od siebie, ale mamy też wiele wspólnych cech, wad, a także zainteresowań.
3. Nauczyciel prosi uczniów, by pozostając w kręgu, usiedli na krzesłach. Zapowiada, że za chwilę poznają kogoś niezwykłego i niepowtarzalnego. W tym celu zaprasza każdego ucznia za biurko, gdzie znajduje się przygotowane wcześniej lustro, ukryte za zasłoną lub kocem w taki sposób, że siedzący w kręgu go nie widzą. Uczniowie po kolei przyglądają się swojemu odbiciu, po czym wracają na miejsce, nie mówiąc nikomu, kogo widzieli.
Zadaniem będzie uzupełnienie karty pracy Kogo widzę w lustrze?. Należy zachęcić młodzież do szczerości i krytycyzmu. Jeśli znajdzie się osoba chętna do przeczytania swoich odpowiedzi, nauczyciel prosi ją o głośne zaprezentowanie efektów swojej pracy. Jeśli nie znajdzie się chętny do przedstawienia ćwiczenia na forum, uczniowie dobierają się w pary i dzielą wynikami swojej pracy, a jeśli zajdzie taka potrzeba – wspólnie uzupełniają brakujące informacje (w parze powinien znaleźć się uczeń zdolny oraz np. z deficytem społecznym).
Przed odczytaniem zadania 4 z karty pracy Kogo widzę w lustrze? można zaprosić uczniów do wzięcia udziału w pantomimie, w której będą prezentować bez użycia słów nazwy zawodów, które chcieliby w przyszłości wykonywać.
4. Prowadzący inicjuje rozmowę na temat cech charakteru, mocnych i słabych stron. Zadaje pytania:
● Dlaczego trudno jest pisać o sobie?
● Czy łatwiej jest prezentować swoje wady czy zalety? Z czego to wynika?
● Dlaczego należy pamiętać o swoich słabych stronach?
● W jaki sposób można kształtować w sobie pozytywne cechy charakteru?
Powinno się zwrócić uwagę, by każdy uczeń się wypowiedział. Szczególnie należy zachęcić do tego osoby nieśmiałe.
2
5. Nauczyciel zaprasza do obejrzenia filmu Dwa bieguny, przedstawiającego rozmowę z Janem Melą na temat odnajdywania w sobie mocnych i słabych stron przed zdobywaniem biegunów i w trakcie wyprawy.
Po projekcji prowadzący rozpoczyna rozmowę dotyczącą potrzeby przezwyciężania własnych słabości. Uczniowie dzielą się swoimi spostrzeżeniami.
6. Rozwiązywanie karty pracy Nie ma rzeczy niemożliwych.
Uczniowie odczytują wywiad z Jankiem Melą z podziałem na role (osoby uzdolnione aktorsko mogą wcielić się w rolę dziennikarza lub podróżnika i spróbować odegrać scenkę).
Młodzież pracuje z tekstem; nauczyciel pomaga uczniom słabszym w sformułowaniu odpowiedzi. Efekty pracy odczytywane są na forum.
7. Podsumowanie i sformułowanie wniosków płynących z zajęć.
Nauczyciel zadaje pytania podsumowujące:
● Dlaczego należy pielęgnować w sobie zalety, a pracować nad wadami?
● Co daje człowiekowi przezwyciężanie swoich słabości?
● Dlaczego ważne jest, aby lubić siebie?
3
