N aukowe nr 16
Z eszyty
Kraków 2014 POLSKIE TOWARZYSTWO EKONOMICZNE
Angelika Kaczmarczyk
Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu
Rachunkowość małych
i średnich przedsiębiorstw a nowa dyrektywa unijna
1. Dyrektywy unijne a sprawozdawczość finansowa
Sprawozdawczość finansowa jest dziedziną, która została uregulowana pra- wem Unii Europejskiej. Celem harmonizacji było stworzenie spółkom z krajów Unii Europejskiej dogodnych warunków funkcjonowania, a przez to umożliwie- nie wzrostu ich konkurencyjności na rynku międzynarodowym. Szczególne zna- czenie miała w tym względzie 4. i 7. dyrektywa unijna.
Czwarta dyrektywa unijna dotyczyła rocznych sprawozdań finansowych nie- których spółek, uchwalona została w 1978 r. Siódma dyrektywa z 1983 r. odnosiła się do skonsolidowanych sprawozdań finansowych. W 1984 r. uchwalono także 8. dyrektywę w sprawie zatwierdzenia osób odpowiedzialnych za dokonywanie ustawowych kontroli dokumentów rachunkowych. Dyrektywa ta została jednak zastąpiona dyrektywą Parlamentu Europejskiego z 2006 r. w sprawie ustawowych badań rocznych i skonsolidowanych sprawozdań finansowych, zwaną dyrektywą o audycie.
Najstarsza z dyrektyw została uchwalona ponad trzy dekady temu. Nowa stra- tegia „Europa 2020” na rzecz inteligentnego, trwałego rozwoju gospodarczego ma na celu zmniejszenie obciążeń administracyjnych i poprawę otoczenia bizne- sowego, w szczególności dla małych i średnich przedsiębiorstw. Zbytnie obcią- żenia prawne i regulacyjne dla tej grupy przedsiębiorstw zwróciły uwagę Rady Europejskiej, dlatego na posiedzeniach w 2011 r. Rada wezwała do ograniczenia regulacji dla małych i średnich przedsiębiorstw, zarówno na poziomie unijnym,
jak i krajowym. Już w 2008 r. Parlament Europejski przyjął rezolucję w sprawie wymogów rachunkowości, w szczególności dla mikroprzedsiębiorstw. Stwier- dzono, że dyrektywy dotyczące rachunkowości są bardzo uciążliwe dla grupy małych i średnich podmiotów gospodarczych i Komisja Europejska powinna dokonać przeglądu obecnych dyrektyw pod kątem potrzeb informacyjnych odbiorców mniejszych przedsiębiorstw.
Nowej dyrektywie unijnej od początku prześwieca zasada „najpierw myśl na małą skalę”. Komisja Europejska wskazuje na cztery główne cele nowej regu- lacji:
– ograniczenie i uproszczenie obciążeń administracyjnych, głównie małych spółek,
– zwiększenie jasności i porównywalności sprawozdań finansowych spółek wykazujących większą aktywność międzynarodową oraz mających większą liczbę zewnętrznych stron zainteresowanych ich sprawozdawczością finansową,
– ochrona podstawowych potrzeb użytkowników służąca zapewnieniu nie- zbędnych im danych finansowych,
– większa przejrzystość płatności dokonywanych na rzecz administracji rzą- dowej przez przemysł wydobywczy i przedsiębiorstwa zajmujące się wyrębem lasów1.
2. Kryteria podziału przedsiębiorstw w nowej dyrektywie
W nowej dyrektywie dominują kryteria ilościowe klasyfikacji przedsię- biorstw. Uznano je za najbardziej obiektywne. Kryteria jakościowe, mimo że lepiej definiują sektor małych i średnich przedsiębiorstw, wskazują na ich cha- rakterystyczne cechy, są jednak kryteriami niejednolitymi i subiektywnymi, w dużej mierze zależą od osoby definiującej. W nowej dyrektywie przedsiębior- stwa zostały podzielone na trzy grupy: małe, średnie i duże (tabela 1).
Przedsiębiorstwa muszą spełnić dwa z trzech wyznaczonych progów, by zakwalifikować się do danej kategorii. Dane podawane są w euro, a więc kraje takie jak Polska muszą przeliczyć podane progi na walutę krajową według kursu publikowanego w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej w dniu wejścia dyrektywy w życie. W celu przeliczenia na waluty krajowe kwoty w euro mogą być zwiększone lub zmniejszone o nie więcej niż 5%, aby otrzymać zaokrąglone kwoty w walutach krajowych. Jeżeli jednostka na dzień bilansowy przekracza lub przestaje przekraczać limity, może zmienić grupę, ale tylko wtedy, gdy ma to
1 A. Stachniak, Projekt nowej dyrektywy Unii Europejskiej o rachunkowości, „Rachunko- wość” 2012, nr 4, s. 3.
miejsce w ciągu dwóch kolejnych lat obrotowych. Państwa członkowskie mogą określić progi przekraczające przewidziane progi, podane w tabeli 1. I tak dla małych przedsiębiorstw progi nie mogą przekroczyć 6 mln euro dla sumy bilan- sowej oraz 12 mln euro dla przychodów netto ze sprzedaży. W celu uwzględnie- nia inflacji Komisja co najmniej co 5 lat dokonuje przeglądu i w razie potrzeby zmienia obowiązujące progi.
Tabela 1. Podział spółek ze względu na wielkość w nowej dyrektywie (dane w euro)
Kryteria Mikro Małe Średnie Duże
Suma bilansowa ≤ 350 tys. ≤ 4 mln ≤ 20 mln > 20 mln
Przychody ≤ 700 tys. ≤ 8 mln ≤ 40 mln > 40 mln
Liczba pracowników ≤ 10 ≤ 50 ≤ 250 > 250
Źródło: opracowania własne na podstawie: Dyrektywa PE i Rady 2013/34/UE z dnia 26.06.2013 r.
w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych jednostek, zmieniająca dyrektywę PE i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG, Dziennik Urzędowy UE L 182/19.
Należy zwrócić uwagę, że nowe progi klasyfikacji (sumy bilansowej oraz przychodów) przedsiębiorstw zostały podwyższone w stosunku do obecnych, co prezentuje tabela 2.
Tabela 2. Podział spółek ze względu na wielkość obowiązujący w dotychczasowych dyrektywach unijnych (dane w euro)
Kryteria Małe Średnie Duże
Suma bilansowa ≤ 4,4 mln ≤ 17,5 mln >17,5 mln
Przychody ≤ 8,8 mln ≤ 35 mln >35 mln
Liczba pracowników ≤ 50 ≤ 250 >250
Źródło: opracowania własne na podstawie: A. Stachniak, Projekt nowej dyrektywy UE o rachun- kowości, „Rachunkowość” 2012, nr 4.
Nowa dyrektywa zakłada zasadę maksimum harmonizacji, co oznacza, że kraje członkowskie będą musiały stosować progi w niej zawarte i nie będą mogły dowolnie ich obniżać. Jest to istotna zmiana, gdyż do tej pory w dyrektywach stosowano zasadę minimum harmonizacji, co oznaczało, że wskazane progi są progami maksymalnymi. Państwa członkowskie, wdrażając dyrektywy unijne, mogły ustanowić progi na niższym poziomie. Według nowych regulacji nie jest to możliwe, progi nie mogą zostać obniżone. Wyjątkiem są tutaj mikroprzedsię- biorstwa, w wypadku których zachowano zasadę minimum harmonizacji.
3. Sprawozdanie finansowe jako produkt finalny rachunkowości
Informacje są otrzymywane z różnych źródeł, przy czym głównym źródłem informacji ekonomicznej jest system rachunkowości. Informacyjna funkcja rachunkowości jest najstarszą funkcją realizowaną przez rachunkowość, wyja- śnia ona istotę rachunkowości jako systemu przetwarzającego dane w informacje wykorzystywane do zarządzania konkretnym przedsiębiorstwem, a równocześnie do wypełniania przez rachunkowość innych funkcji, głównie kontrolnej i anali- tycznej2. Mianem sprawozdawczości można określić ogół raportów składanych przez przedsiębiorstwa. Informacja finansowa jest obecnie najbardziej pożądaną informacją na rynku.
Sprawozdanie finansowe jest częścią sprawozdawczości. Ustawa o rachunko- wości nie zawiera definicji sprawozdania finansowego3. Art. 45, ust. 2 określa tylko jego elementy: bilans, rachunek zysków i strat oraz informację dodatkową.
Ponadto jednostki, które są zobligowane do badania sprawozdania finanso- wego przez biegłego rewidenta, zgodnie z art. 64 ustawy o rachunkowości, muszą sporządzić rachunek przepływów pieniężnych oraz zestawienie zmian w kapi- tale własnym. Do rocznego sprawozdania finansowego podmioty wymienione w art. 45, ust. 4 muszą dołączyć sprawozdanie z działalności jednostki w roku obrotowym.
Brak ustawowej definicji sprawozdania finansowego może pociągać za sobą pewne konsekwencje. Dodatkowo ustawa o rachunkowości nie definiuje celów sporządzania sprawozdania finansowego ani jego odbiorców. Cele sporządzania sprawozdań finansowych sformułowane są natomiast w literaturze przedmiotu.
Sprawozdawczość finansowa jest podstawowym źródłem analizy ekonomicz- nej. „Celem sprawozdań finansowych jest dostarczenie informacji o sytuacji finansowej oraz o wynikach i zmianach w sytuacji finansowej przedsiębiorstwa, potrzebnych szerokim kręgom użytkowników w ocenie umiejętności zarządczych menedżerów oraz przy podejmowaniu decyzji ekonomicznych”4. Według tej defi- nicji odbiorcami sprawozdania są także odbiorcy wewnętrzni. Wydaje się jednak, że do nich sprawozdania finansowe kierowane są w mniejszym zakresie.
Podobnie cele sprawozdawczości finansowej przedstawił Amerykański Insty- tut Biegłych Dyplomowanych Księgowych (American Institute of Certified Public Accountants): „podstawowym celem sprawozdań finansowych jest dostarczenie
2 Z. Messner, Funkcje współczesnej rachunkowości, Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości, SKwP, Warszawa 1999, s. 118.
3 Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., Dz.U. 2013, poz. 330.
4 D. Krzywda, Rachunkowość finansowa, FRR w Polsce, Łódź 1999, s. 41.
informacji do podejmowania decyzji ekonomicznych oraz (…) [mają one] służyć pomocą tym, którzy posiadają ograniczoną władzę, umiejętność lub zasoby dla pozyskania potrzebnych informacji, oraz tym, dla których sprawozdanie finan- sowe stanowi jedyne źródło informacji na temat działalności danego podmiotu”5.
Interesującą próbę wyjaśnienia istoty sprawozdawczości finansowej przedsta- wiły M. Gmytrasiewicz, A. Karmańska i L. Olchowicz: „sprawozdanie finansowe wyraża raportowanie (czyli zdawanie sprawy z) określonych aspektów działalno- ści gospodarczej danego podmiotu, przy zastosowaniu konwencjonalnej formuły opisu i prezentacji danych czerpanych z ewidencji księgowej i charakteryzują- cych sytuację majątkową, finansową i wynikową tego podmiotu”6. J. Matusze- wicz i P. Matuszewicz podkreślają rolę użytkowników sprawozdań finansowych:
„sprawozdawczość to (…) sposób komunikowania się jednostki gospodarczej z użytkownikami informacji dostarczanych przez rachunkowość”7.
Zgodnie z Międzynarodowym standardem sprawozdawczości finansowej nr 1 celem sprawozdania finansowego jest zapewnienie, że zawiera ono wysokiej jakości informacje, które:
– są przejrzyste dla użytkowników i porównywalne na przestrzeni wszyst- kich zaprezentowanych okresów,
– stanowią właściwy punkt wyjścia do prowadzenia rachunkowości zgodnie z międzynarodowymi standardami sprawozdawczości finansowej (MSSF),
– mogą być wygenerowane po kosztach nieprzewyższających korzyści, jakie mogliby odnieść ich użytkownicy.
Oprócz sprawozdawczości zewnętrznej jednostka może także sporządzać raporty na potrzeby wewnętrzne, przeznaczone dla kierownictwa jednostki bądź kierowników centrów odpowiedzialności. Takimi sprawozdaniami wewnętrz- nymi mogą być: raport z realizacji projektów inwestycyjnych, sprawozdanie z wykonania budżetu kosztów czy sprawozdanie z wykonania budżetu sprzedaży.
Sprawozdania te mogą być wykorzystywane przez komórki audytu wewnętrz- nego lub kontroli wewnętrznej. O ile forma i zakres sprawozdania finansowego jest ściśle określona w ustawie o rachunkowości, o tyle formę sprawozdawczości wewnętrznej określa samodzielnie podmiot gospodarczy. Nie ma w tym zakresie szczegółowych regulacji prawnych.
5 B. John, S. Healeas, Financial Reporting Standards for Smaller Entities, ACCA, London 1999; www.accaglobal.com/research/publications/summaries/, s. 10 (data dostępu: 15.01.2013);
M. Gmytrasiewicz, A. Karmańska, L. Olchowicz, Rachunkowość finansowa, Difin, Warszawa 1996, s. 230.
6 M. Gmytrasiewicz, A. Karmańska, L. Olchowicz, Rachunkowość finansowa, Difin, War- szawa 1996, s. 230.
7 J. Matuszewicz, P. Matuszewicz, Rachunkowość od podstaw, SKwP, Warszawa 1994, s. 303.
Reasumując, należy podkreślić, że roczne sprawozdanie finansowe dostarcza informacji różnym grupom odbiorców. Każda z tych grup ma inne oczekiwa- nia wobec informacji sprawozdawczej. Im większe przedsiębiorstwo, tym zakres generowanych informacji powinien być szerszy. Mniejsze podmioty gospodarcze z pewnością powinny generować mniejszą ilość informacji, ponieważ ich grono użytkowników informacji sprawozdawczej jest mniejsze.
4. Uproszczenia sprawozdawcze dla małych i średnich przedsiębiorstw w nowej dyrektywie unijnej
W nowej dyrektywie zachowano dotychczasowe ogólne zasady sprawozdaw- czości finansowej, w szczególności: zasadę memoriału, zasadę kontynuowania działalności, zasadę ostrożnej wyceny, zasadę zakazu kompensat, zasadę istot- ności czy zasadę ciągłości. Nowa dyrektywa unijna wprowadza natomiast wiele uproszczeń sprawozdawczych, szczególnie dla małych przedsiębiorstw. Wska- zano w niej, że sporządzanie sprawozdań finansowych jest jednym z najbardziej uciążliwych obowiązków ustawowych spółek. Szczególnie to małe spółki bory- kają się z większymi – w stosunku do ich rozmiarów – obciążeniami administra- cyjnymi.
Małe podmioty gospodarcze powinny uwzględnić w swojej polityce rachun- kowości regulacje wynikające z nowej dyrektywy. Kraje członkowskie nie mogą wymagać od małych spółek sporządzania innych elementów sprawozdania finansowego od tych wskazanych w nowej dyrektywie. Małe jednostki są zatem zwolnione z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych oraz zestawienia zmian w kapitale własnym. Dodatkowo bilans będzie mógł być spo- rządzany tylko według jednego wzoru, a nie jak dotychczas – jednego spośród dwóch. Rachunek zysków i strat z kolei może być sporządzany według rodza- jów lub według funkcji, a nie jak do tej pory – gdy dopuszczano cztery wzory rachunku. Z punktu widzenia polskiego prawa bilansowego wybór wzoru bilansu i rachunku zysków i strat nie ma znaczenia, gdyż Polska korzysta ze wzorów wskazanych w nowej dyrektywie.
W polskiej ustawie o rachunkowości z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych oraz zestawienia zmian w kapitale własnym są zwol- nione spółki, których sprawozdania finansowe nie podlegają badaniu przez bie- głego rewidenta. Ponadto, jak już nadmieniono, spółki akcyjne, nawet małe, są zobligowane do badania sprawozdania finansowego oraz w związku z tym spo- rządzania rachunku przepływów pieniężnych oraz zestawienia zmian w kapitale
własnym. Progi określone w art. 64 ustawy o rachunkowości8 są dużo niższe od progów dla małych spółek przewidzianych w nowej dyrektywie – oznacza to, że pewna część spółek powinna zostać zwolniona z obowiązku sporządzania rachunku przepływów pieniężnych oraz zestawienia zmian w kapitale własnym.
Nowa dyrektywa zakłada całkowitą rezygnację z badania sprawozdań finanso- wych małych spółek, chyba że spółki te byłyby jednostkami interesu publicz- nego9. Należy zadać pytanie, czy całkowita rezygnacja z badania sprawozdań finansowych małych spółek nie zmniejszy ich wiarygodności i nie wpłynie nega- tywnie na bezpieczeństwo obrotu gospodarczego. Warto zaznaczyć, że ze zwol- nienia z badania mogą skorzystać małe jednostki, ale pod warunkiem, iż infor- macje sprawozdawcze będą przedkładane co najmniej jednemu wyznaczonemu, właściwemu organowi i będą przekazywane do rejestru przedsiębiorstw. Nowa dyrektywa zakłada, że w małych jednostkach osoby zarządzające są jednocze- śnie właścicielami kapitału i nie potrzebują potwierdzenia wiarygodności swo- jego sprawozdania finansowego przez osobę trzecią. Nie zawsze jednak tak jest.
W spółkach akcyjnych, nawet małych, spełniających założone kryteria ilościowe właściciele kapitału nie zawsze są osobami zarządzającymi daną spółką.
W sprawie publikowania sprawozdań finansowych dyrektywa co do zasady nakazuje je ogłaszać. Małe i średnie jednostki powinny być z tego obowiązku w pewnym zakresie zwolnione. Zachęca się państwa członkowskie do tworzenia elektronicznych systemów publikacji, tak by wielu użytkowników mogło z nich korzystać. W Polsce od 1.01.2013 r. obowiązuje elektroniczny system publika- cji rocznych sprawozdań finansowych w Monitorze Sądowym i Gospodarczym.
Dotychczas przedsiębiorstwa ogłaszały swoje sprawozdania w Monitorze B. Było to rozwiązanie stosunkowo uciążliwe, ale przede wszystkim drogie. Obecnie, zgodnie z ustawą o redukcji niektórych obowiązków obywateli i przedsiębiorców, Monitor B został zniesiony.
Nowa dyrektywa wprowadza wiele zmian w informacji dodatkowej, zwłasz- cza małych przedsiębiorstw. Zastosowana została zasada maksimum harmoni- zacji, co oznacza, że państwa członkowskie będą mogły wymagać od małych
8 Artykuł ten definiuje jednostki, które są zobligowane do badania swoich sprawozdań finan- sowych przez biegłych rewidentów. Progi według art. 64 ustawy o rachunkowości to: zatrudnie- nie – 50 pracowników, suma bilansowa – 2,5 mln euro, przychody ze sprzedaży – 5 mln euro.
Przekroczenie dwóch progów spośród trzech powoduje obowiązek wezwania biegłego rewidenta i zbadanie sprawozdania finansowego roku następnego.
9 Jednostki interesu publicznego zostały zdefiniowane jako: jednostki regulowane prawem państwa członkowskiego i których zbywalne papiery wartościowe są dopuszczone do obrotu na rynku regulowanym któregokolwiek państwa członkowskiego, są instytucjami kredytowymi, są zakładami ubezpieczeń lub są wyznaczone przez państwa członkowskie jako jednostki interesu publicznego, na przykład jako jednostki o istotnym znaczeniu publicznych ze względu na charak- ter prowadzonej przez nie działalności, ich wielkość lub liczbę zatrudnionych pracowników.
spółek jedynie ujawnień wymienionych w przepisach dyrektywy. Małe spółki będą zobowiązane zaprezentować:
– przyjętą politykę rachunkowości,
– poręczenia, zobowiązania, zdarzenia warunkowe oraz umowy nieuwzględ- nione w bilansie,
– istotne zdarzenia po dacie bilansu, – transakcje z podmiotami powiązanymi,
– zobowiązania długoterminowe i zabezpieczone.
W zakresie wyceny do podstawowych zmian należy wyeliminowanie w nowej dyrektywie metody LIFO jako wyceny wartości rozchodu zapasów. Jako podsta- wową zachowano wycenę w cenie nabycia lub koszcie wytworzenia. Alterna- tywą dla kosztu historycznego jest wycena w wartości zaktualizowanej. Wyeli- minowano natomiast wycenę aktywów trwałych według kosztu odtworzenia oraz metod uwzględniających inflację. Jeżeli chodzi o wartość godziwą, to postano- wienia nowej dyrektywy nie wprowadzają większych zmian. Kraje członkow- skie muszą nakazać lub zezwolić na wycenę w wartości godziwej pewnej części instrumentów finansowych. Natomiast w stosunku do innych kategorii aktywów państwa członkowskie mogą zezwolić lub nakazać jednostkom albo pełne stoso- wanie do wyceny wartości godziwej, albo tylko do potrzeb konsolidacji.
Osobną grupą przedsiębiorstw są mikrojednostki. Ta grupa została opisana w osobnym projekcie dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rocznych sprawozdań finansowych niektórych rodzajów spółek w odniesieniu do mikropodmiotów. Do tekstu nowej dyrektywy zostały włączone postanowienia dotyczące sprawozdawczości mikropodmiotów. Zakres sprawozdania finanso- wego mikrojednostek został ograniczony tylko do bilansu i rachunku zysków i strat, bez informacji dodatkowej. Ewentualne dodatkowe przypisy byłyby spo- rządzane do bilansu. Ponadto zarówno bilans, jak i rachunek zysków i strat został ograniczony jedynie do kilku elementów. W rachunku zysków i strat wykazy- wane mogą być tylko:
– przychody netto ze sprzedaży, – pozostałe przychody,
– koszt surowców i materiałów, – koszty osobowe,
– korekty wartości, – pozostałe koszty, – podatki,
– zysk lub strata.
Podmioty mikro mogłyby być zwolnione z dokonywania rozliczeń między- okresowych kosztów i przychodów.
5. Podsumowanie
Nowa dyrektywa unijna wychodzi naprzeciw potrzebom przedsiębiorców w zakresie rachunkowości. Dwie dotychczasowe dyrektywy zostały zastąpione jedną, która kompleksowo ujęła problemy związane z jednostkowymi oraz skon- solidowanymi sprawozdaniami finansowymi. Szczególny nacisk położono na potrzeby informacyjne i sprawozdawcze małych i średnich podmiotów gospo- darczych. Zauważono, że wymogi sprawozdawcze nie powinny być takie same dla jednostek dużych, małych i średnich. Dyrektywa podzieliła przedsiębiorstwa według kryteriów ilościowych i w zależności od wielkości zaproponowała uprosz- czenia dla tych najmniejszych. Wydaje się, że najtrudniejszym problemem jest właśnie klasyfikacja przedsiębiorstw. Kryteria ilościowe nie zawsze dobrze cha- rakteryzują daną grupę przedsiębiorstw. Ważna jest także forma organizacyjno- -prawna oraz odpowiedzialność właścicieli kapitału.
Proces harmonizacji zapoczątkowany przez prawo unijne z pewnością zwięk- sza użyteczność informacji sprawozdawczej. W programie Small Business Act (dla europejskich MŚP) uznano koniczność uproszczenia warunków funkcjo- nowania małych i średnich przedsiębiorstw oraz zapewnienie im łatwiejszego dostępu do źródeł finansowania. Na zakończenie warto dodać, że dyrektywa unijna nie korzysta z rozwiązań przyjętych w Międzynarodowym standardzie sprawozdawczości finansowej dla mniejszych jednostek. Uznano, że wpro- wadzenie nowego standardu do stosowania w Unii Europejskiej nie służyłoby uproszczeniu i zmniejszaniu obciążeń administracyjnych. Ponadto nadal brakuje doświadczeń w związku z wdrożeniem tego standardu i jego stosowaniem.
Literatura
Dyrektywa PE i Rady 2013/34/UE z dnia 26.06.2013 r. w sprawie rocznych sprawozdań finansowych, skonsolidowanych sprawozdań finansowych i powiązanych sprawozdań niektórych jednostek, zmieniająca dyrektywę PE i Rady 2006/43/WE oraz uchylająca dyrektywy Rady 78/660/EWG i 83/349/EWG, Dziennik Urzędowy UE L 182/19.
John B., Healeas S., Financial Reporting Standards for Smaller Entities, ACCA, Lon- don 1999, www.accaglobal.com/research/publications/summaries/ (data dostępu:
15.01.2013).
Gmytrasiewicz M., Karmańska A., Olchowicz L., Rachunkowość finansowa, Difin, War- szawa 1996.
Krzywda D., Rachunkowość finansowa, FRR w Polsce, Łódź 1999.
Matuszewicz J., Matuszewicz P., Rachunkowość od podstaw, SKwP, Warszawa 1994.
Messner Z., Funkcje współczesnej rachunkowości, Zeszyty Teoretyczne Rachunkowości, SKwP, Warszawa 1999.
Stachniak A., Projekt nowej dyrektywy Unii Europejskiej o rachunkowości, „Rachunko- wość” 2012, nr 4.
Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., Dz.U. 2013, poz. 330.
Accountancy in Small and Medium-sized Enterprises in Light of the New EU Directive
The sector of small and medium-sized enterprises (SMEs) plays a crucial role in the Polish economy. Micro-enterprises and self-employed individuals account for 97% of all economic entities. In 2009, in Poland there were 1.6546 million small enterprises employing up to 9 workers.
In other member states of the European Union the figures are similar, and SMEs enjoy special attention from the European Commission. One of the problems faced by that group of enterprises is the absence of consistent regulations on financial reporting. The existing regulations are excessively complicated and place an additional burden on SMEs. The objective of the paper is to determine whether the new EU directive offers a more friendly approach and to what extent it affects SME financial reporting in Poland.
Angelika Kaczmarczyk – doktor, Uniwersytet Ekonomiczny we Wrocławiu, Wydział Zarządzania, Informatyki i Finansów, Katedra Teorii Rachunkowości i Analizy Finansowej.
Zainteresowania naukowo-badawcze: sprawozdawczość finansowa, w szczególności małych i śred- nich podmiotów gospodarczych.
E-mail: angelika.kaczmarczyk@ue.wroc.pl
