zawartość
►B ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 900/2008 z dnia 16 września 2008 r.
ustanawiające metody analizy i inne przepisy techniczne niezbędne do stosowania systemu przywozu niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych
(Wersja skodyfikowana)
(Dz.U. L 248 z 17.9.2008, s. 8)
zmienione przez:
Dziennik Urzędowy nr strona data
►M1 Rozporządzenie Komisji (UE) nr 118/2010 z dnia 9 lutego 2010 r. L 37 21 10.2.2010
►M2 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 617/2011 z dnia 24
czerwca 2011 r. L 166 6 25.6.2011
►M3 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2015/824 z dnia 27 maja
2015 r. L 130 4 28.5.2015
ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 900/2008 z dnia 16 września 2008 r.
ustanawiające metody analizy i inne przepisy techniczne niezbędne do stosowania systemu przywozu niektórych towarów pochodzących
z przetwórstwa produktów rolnych
(Wersja skodyfikowana)KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (EWG) nr 2658/87 z dnia 23 lipca 1987 r. w sprawie nomenklatury taryfowej i statystycznej oraz w sprawie Wspólnej Taryfy Celnej (
1), w szczególności jego art. 9,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1)
Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4154/87 z dnia 22 grudnia 1987 r. ustanawiające metody analizy i inne przepisy techniczne niezbędne do wykonywania rozporządzenia Rady (EWG) nr 3033/80 ustanawiającego zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (
2) zostało kilkakrotnie znacząco zmienione (
3). W celu zapewnienia jego jasności i zrozumiałości należy je zatem skody
fikować.
(2)
W celu zapewnienia jednolitego traktowania przy przywozie do Wspólnoty towarów objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 3448/93 z dnia 6 grudnia 1993 r. ustanawiającym zasady handlu mające zastosowanie do niektórych towarów pochodzących z przetwórstwa produktów rolnych (
4) należy ustanowić metody analizy i inne przepisy techniczne uwzględniając postęp naukowy i techniczny metod analitycznych.
(3)
Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Sekcji Taryfowej i Statystycznej Komitetu Kodeksu Celnego,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
▼M2
Artykuł 1 Zakres
Niniejsze rozporządzenie ustanawia, co następuje:
a) metodykę i metody analizy, które mają być stosowane do ustalania zawartości produktów rolnych w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Rady (WE) nr 1216/2009 (
5) lub ich określonych komponentów uznanych za włączone do przywożonych towarów w rozumieniu art. 2 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1216/2009;
▼B
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 2
( 1 ) Dz.U. L 256 z 7.9.1987, s. 1.
( 2 ) Dz.U. L 392 z 31.12.1987, s. 19.
( 3 ) Zob. załącznik IV.
( 4 ) Dz.U. L 318 z 20.12.1993, s. 18.
( 5 ) Dz.U. L 328 z 15.12.2009, s. 10.
b) metody analizy niezbędne dla wykonania rozporządzenia (WE) nr 1216/2009 w odniesieniu do przywozu niektórych towarów, a także załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/1987 oraz rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 514/2011 (
1) lub, w przypadku braku metody analizy, charakter czynności analitycz
nych, które należy przeprowadzić lub zasadę funkcjonowania metody, którą należy zastosować.
▼B
Artykuł 2
▼M2
Obliczanie zawartości
▼B
►M2 Zgodnie z definicjami określonymi w przypisach 1, 2 i 3 w załączniku III do rozporządzenia (UE) nr 514/2011 oraz w przypisach 1, 2 i 3 w tabeli 1, załącznik 1, sekcja I, część trzecia załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 dotyczącymi zawartości białka mleka, zawartości skrobi/glukozy i zawartości sacharozy/cukru inwerto
wanego/izoglukozy wykorzystuje się następujące wzory, procedury i metody
a) w celu stosowania załączników II i III do rozporządzenia (UE) nr 514/2011;
b) do ustalenia zawartości tłuszczu mleka, zawartości białka mleka, zawartości skrobi/glukozy i zawartości sacharozy/cukru inwertowa
nego/izoglukozy w celu wyboru odpowiedniego elementu rolnego, dodatkowych ceł za cukier oraz dodatkowych ceł za mąkę w przy
padku niepreferencyjnego przywozu, jak przewidziano w części drugiej oraz w części trzeciej sekcja I załącznik 1 załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87: ◄
1) Zawartość skrobi/glukozy
(wyrażona jako zawartość 100 % skrobi bezwodnej w wyrobach) a) (Z – F) × 0,9,
jeżeli zawartość glukozy jest nie mniejsza niż zawartość fruk
tozy; lub b) (Z – G) × 0,9,
jeżeli zawartość glukozy jest mniejsza niż zawartość fruktozy;
gdzie:
Z = oznacza zawartość glukozy ustaloną za pomocą metody okre
ślonej w załączniku I do niniejszego rozporządzenia;
F = oznacza zawartość fruktozy ustaloną z zastosowaniem metody HPLC (wysokosprawna chromatografia cieczowa);
G = oznacza zawartość glukozy ustaloną z zastosowaniem metody HPLC.
W przypadku lit. a), jeżeli deklarowana jest obecność produktu hydrolizy laktozy i/lub wykrywane są ilości laktozy i galaktozy, przed dokonaniem jakiegokolwiek obliczenia od zawartości glukozy (Z) odejmowana jest zawartość glukozy równa zawar
tości galaktozy (określonej za pomocą HPLC).
( 1 ) Dz.U. L 138 z 26.5.2011, s. 18.
2) Zawartość sacharozy/cukru inwertowanego/izoglukozy (wyrażona jako zawartość sacharozy w wyrobach) a) S + (2F) × 0,95,
jeżeli zawartość glukozy jest nie mniejsza niż zawartość fruk
tozy;
b) S + (G + F) × 0,95,
jeżeli zawartość glukozy jest mniejsza niż zawartość fruktozy;
gdzie:
S = oznacza zawartość sacharozy określoną za pomocą HPLC;
F = oznacza zawartość fruktozy określoną za pomocą HPLC;
G = oznacza zawartość glukozy określoną za pomocą HPLC.
Jeżeli deklarowana jest obecność produktu hydrolizy laktozy i/lub wykrywane są ilości laktozy i galaktozy, przed dokonaniem jakie
gokolwiek obliczenia od zawartości glukozy (G) odejmowana jest zawartość glukozy równa zawartości galaktozy (określonej za pomocą HPLC).
3) Zawartość tłuszczu mleka
▼M3
a) Z zastrzeżeniem przepisów lit. b) i c), zawartość tłuszczu mleka w masie towaru oznacza się przez ekstrakcję eterem naftowym po hydrolizie kwasem solnym.
▼B
b) Jeżeli w składzie towarów zgłaszane są również tłuszcze inne niż tłuszcz mleka, należy zastosować następującą procedurę:
— procent masy tłuszczów całkowitych w towarze należy oznaczyć tak, jak określono w lit. a),
— do celów oznaczenia zawartości tłuszczu mleka należy zastosować metodę opartą na ekstrakcji eterem naftowym, poprzedzoną hydrolizą kwasem solnym, a następnie wykonać chromatografię gazową estrów metylowych kwasów tłuszczowych. Jeśli stwierdzi się obecność tłusz
czów mleka, należy obliczyć jego stosunek procentowy przez pomnożenie procentowej zawartości maślanu metylu przez 25, mnożąc wynik przez procent zawartości całko
witego tłuszczu w masie produktu, a następnie dzieląc go przez 100.
▼M3
c) Jeżeli tłuszcze inne niż tłuszcz mleka są również zgłaszane w składzie towarów, w odniesieniu do których pobiera się element rolny, jak określono w części drugiej oraz w załącz
niku 1 do części trzeciej sekcja I Nomenklatury scalonej, zamieszczonej w załączniku I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87, i które to towary zawierają 30 % lub więcej białka mleka oznaczanego zgodnie z pkt 4 niniejszego artykułu, i mniej niż 6 % tłuszczu mleka, zgodnie z deklaracją zgłasza
jącego, zamiast procedury określonej w lit. b) stosuje się następującą procedurę:
▼B
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 4
— procent masy tłuszczów całkowitych w towarze należy oznaczyć tak, jak określono w lit. a),
— do celów oznaczenia zawartości tłuszczu mleka należy zastosować metodę opartą na ekstrakcji eterem naftowym, poprzedzoną hydrolizą kwasem solnym, a następnie wykonać chromatografię gazową estrów metylowych kwasów tłuszczowych. Jeśli wykryje się obecność tłusz
czów mleka, należy obliczyć jego stosunek procentowy przez pomnożenie procentowej zawartości maślanu metylu przez 50, mnożąc wynik przez procent masy tłuszczów całkowitych w towarze i dzieląc go przez 100.
▼B 4) Zawartość białka mleka
a) Z zastrzeżeniem przepisów lit. b), zawartość białka mleka w wyrobach jest obliczana poprzez pomnożenie zawartości azotu (określonej metodą Kjeldahla) przez współczynnik 6,38.
b) Jeżeli w składzie produktów zadeklarowano także składniki zawierające białka inne niż białka mleka:
— ogólna zawartość azotu (w procentach masy) jest ustalana metodą Kjeldahla,
— zawartość białka mleka jest obliczana tak, jak w lit. a), poprzez wydzielenie z ogólnej zawartości azotu w procen
tach masy tej części azotu, która odpowiada białkom niepochodzącym z mleka.
Artykuł 3
▼M2
Klasyfikacja towarów
▼B
►M2 Do celów stosowania załącznika I do rozporządzenia (UE) nr 514/2011 oraz załącznika I do rozporządzenia (EWG) nr 2658/87 nastę
pujące procedury i metody wykorzystuje się do klasyfikacji następują
cych towarów: ◄
1) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 0403 10 51 do 0403 10 59, 0403 10 91 do 0403 10 99, 0403 90 71 do 0403 90 79 oraz 0403 90 91 do 0403 90 99 zawartość tłuszczu mleka w masie jest ustalana za pomocą metody opisanej w art. 2 pkt 3 niniejszego rozporządzenia;
▼M2
2) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 1704 10 10,
1704 10 90 oraz 1905 20 10 do 1905 20 90 zawartość sacharozy,
włącznie z cukrem inwertowanym wyrażonym jako sacharoza, jest
ustalana za pomocą metody HPLC; (cukier inwertowany wyrażony
jako sacharoza oznacza sumę równych ilości glukozy i fruktozy
pomnożoną przez 0,95);
3) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 1806 10 15 do 1806 10 90 zawartość sacharozy/cukru inwertowanego/izoglukozy jest ustalana zgodnie ze wzorami, metodą i procedurami określonymi w art. 2 pkt 2 niniejszego rozporządzenia;
▼B 4) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 3505 20 10 do 3505 20 90 zawartość skrobi, dekstryny i innych skrobi modyfiko
wanych ustala się za pomocą metody określonej w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;
5) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 3809 10 10 do 3809 10 90 zawartość substancji skrobiowych ustala się za pomocą metody określonej w załączniku II do niniejszego rozporządzenia;
6) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 1901 90 11 lub 1901 90 19 należy dokonać rozróżnienia między tymi kodami na podstawie zawartości suchego ekstraktu ustalonej przez suszenie w temperaturze 103 ± 2
oC do osiągnięcia stałej masy;
7) do celów klasyfikacji towarów objętych kodami CN 1902 19 10 i 1902 19 90 do oznaczania obecności zwykłych typów mąki pszennej oraz semoliny w makaronie stosowana jest metoda okre
ślona w załączniku III do niniejszego rozporządzenia;
8) zawartość mannitolu oraz D-glucitolu (sorbitolu) w towarach obję
tych kodami CN 2905 44 11 do 2905 44 99 oraz 3824 60 11 do 3824 60 99 jest ustalana za pomocą metody opartej na HPLC.
Artykuł 4
▼M2
Sprawozdanie z badań
▼B
1. Z badań sporządzane jest sprawozdanie.
2. Sprawozdanie z badań obejmuje następujące dane:
— wszystkie informacje niezbędne do identyfikacji próbki,
— zastosowaną metodę wspólnotową i dokładne odniesienie do instru
mentu prawnego, który ją określa, lub, w odpowiednim przypadku, szczegółowe odniesienie do metody, wskazujące na rodzaj dokona
nych operacji analitycznych lub zasadę zastosowanej metody, jak wskazano w niniejszym rozporządzeniu,
— wszelkie czynniki mogące wywierać wpływ na wyniki,
— wyniki analizy ze szczególnym uwzględnieniem sposobu ich wyra
żania w przypadku zastosowanej metody oraz środków wyrażania podyktowanych potrzebami organów celnych i administracyjnych, na wniosek których została dokonana analiza.
▼M3
Artykuł 4a
1. Do dnia 17 grudnia 2017 r. państwa członkowskie przekazują Komisji informacje o wynikach analizy przeprowadzonej zgodnie z procedurami przewidzianymi w art. 2 pkt 3) i art. 2 pkt 4), w odnie
sieniu do towarów o zawartości białka mleka 30 % lub więcej, okre
ślonej zgodnie z art. 2 pkt 4), i zgłoszonych organom celnym między dniem 17 czerwca 2015 r. a dniem 17 czerwca 2017 r.
▼M2
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 6
2. Informacje, o których mowa w ust. 1, przekazywane są w formie elektronicznej i obejmują:
a) datę przyjęcia zgłoszenia celnego;
b) ilość towarów;
c) klasyfikację taryfową towarów;
d) zgłoszony kod dodatkowy oraz – dla towarów, do których zastoso
wano metodę analizy ustanowioną w art. 2 pkt 3 lit. c) – kod dodatkowy mający zastosowanie na podstawie wyników tej metody;
e) zawartość białka mleka oznaczoną metodą analizy, o której mowa w art. 2 pkt 4;
f) wskazanie metody analizy zastosowanej do oznaczania zawartości tłuszczu mleka zgodnie z art. 2 pkt 3;
g) całkowitą zawartość tłuszczu oznaczoną metodą analizy, o której mowa w art. 2 pkt 3 lit. a);
h) zawartość tłuszczu mleka oznaczoną jedną z metod analizy, o których mowa w art. 2 pkt 3;
i) w stosownych przypadkach, rodzaj tłuszczu innego niż tłuszcz mleka zawartego w przetworzonym produkcie rolnym.
3. Na podstawie informacji otrzymanych od państw członkowskich zgodnie z ust. 1 i 2 Komisja przedkłada państwom członkowskim spra
wozdanie z funkcjonowania procedury przewidzianej w art. 2 pkt 3 lit. c). Komisja przedkłada to sprawozdanie do dnia 17 czerwca 2018 r.
▼B
Artykuł 5
▼M2 Przepis końcowy
▼B
Rozporządzenie (EWG) nr 4154/87 traci moc.
Odesłania do uchylonego rozporządzenia odczytuje się jako odesłania do niniejszego rozporządzenia, zgodnie z tabelą korelacji w załączniku V.
Artykuł 6
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane
we wszystkich państwach członkowskich.
ZAŁĄCZNIK I
Enzymatyczne oznaczanie zawartości skrobi i produktów jej degradacji, włącznie z glukozą, w produktach żywnościowych z wykorzystaniem
wysokosprawnej chromatografii cieczowej (HPLC)
1. Zakres
Metoda opisuje oznaczanie zawartości skrobi i produktów jej degradacji, włącznie z glukozą w produktach żywnościowych przeznaczonych do spożycia przez ludzi, zwanych dalej „skrobią”. Zawartość skrobi oznacza się na podstawie ilościowej analizy glukozy z wykorzystaniem wysokos
prawnej chromatografii cieczowej (HPLC) po enzymatycznej konwersji skrobi i produktów jej degradacji w glukozę.
2. Definicja całkowitej zawartości glukozy oraz całkowitej zawartości glukozy wyrażonej jako skrobia
Całkowita zawartość glukozy oznacza wartość Z zgodnie z obliczeniem w pkt 7.2.1 niniejszego załącznika. Odpowiada ona zawartości skrobi i wszystkich produktów jej degradacji włącznie z glukozą.
Zawartość skrobi/glukozy, zgodnie z definicją w załączniku III do rozporządzenia (WE) nr 1460/96, oblicza się na podstawie całkowitej zawartości glukozy Z oraz zgodnie z art. 2 pkt 1 niniejszego rozporzą
dzenia.
Zawartość skrobi (lub dekstryny), o której mowa w kolumnie 3 załącznika IV do rozporządzenia Komisji (WE) nr 1043/2005 ( 1 ), oblicza się na podstawie całkowitej zawartości glukozy Z oraz zgodnie z art. 2 pkt 2.1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 904/2008 ( 2 ).
Zawartość skrobi wymienionej w pkt 1 niniejszego załącznika oznacza wartość E, obliczoną zgodnie z pkt 7.2.2 niniejszego załącznika. Zawar
tość skrobi podaje się w procentach % (m/m). Odpowiada ona całkowitej zawartości glukozy Z, wyrażonej jako skrobia. Wartość E nie ma wpływu na powyższe obliczenia.
3. Zasada
Próbki homogenizuje się i tworzy zawiesinę w wodzie. Obecne w próbkach skrobia i produkty jej degradacji zostają w dwóch etapach enzymatycznie przekształcone w glukozę:
1) skrobia i produkty jej degradacji zostają częściowo przekształcone w rozpuszczalne łańcuchy glukozowe z użyciem termostabilnej alfa- amylazy w temperaturze 90 °C. Dla osiągnięcia skutecznej konwersji próbki muszą być całkowicie rozpuszczone lub mieć postać zawiesiny zawierającej bardzo małe cząstki stałe;
2) rozpuszczalne łańcuchy glukozowe są przekształcane w glukozę z użyciem amyloglukozydazy w temperaturze 60 °C.
Produkty zawierające znaczną ilość białek lub tłuszczu są klarowane i filtrowane.
Oznaczenie cukrów przeprowadza się za pomocą analizy HPLC.
Ponieważ w czasie poddania działaniu enzymów może dojść do częściowej inwersji sacharozy, do oznaczenia cukrów prostych także stosuje się analizę HPLC w celu obliczenia skorygowanej zawartości glukozy.
▼M1
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 8
( 1 ) Dz.U. L 172 z 5.7.2005, s. 24.
( 2 ) Dz.U. L 249 z 18.9.2008, s. 9.
4. Odczynniki i inne materiały
Należy stosować odczynniki o uznanej klasie analitycznej i wodę demi
neralizowaną.
4.1. Glukoza, min. 99 %.
4.2. Fruktoza, min. 99 %.
4.3. Sacharoza, min. 99 %.
4.4. Monohydrat maltozy, min. 99 %.
4.5. Monohydrat laktozy, min. 99 %.
4.6. Roztwór termostabilnej alfa-amylazy (1,4-alfa-D-Glukan-glukanohydrola
za), aktywność około 31 000 U/ml (1 U uwalnia ze skrobi 1.0 mg maltozy w czasie 3 minut przy pH 6,9 i 20 °C). Enzym może zawierać małą ilość zanieczyszczeń (np. glukozy lub sacharozy) i innych przeszkadzających enzymów. Przechowywać w temperaturze ok. 4 °C. Alternatywnie stoso
wane mogą być inne źródła alfa-amylazy pozwalające uzyskać ostateczny roztwór o porównywalnej aktywności enzymatycznej.
4.7. Amyloglukozydaza (1,4-alfa-D-Glukan-glukanohydrolaza) z Aspergillus niger, w postaci proszku, aktywność około 120 U/mg lub około 70 U/mg (1 U uwalnia ze skrobi 1 mikromol glukozy w czasie 1 minuty przy pH 4,8 i 60 °C). Enzym może zawierać małą ilość zanieczyszczeń (np. glukozy lub sacharozy) i innych przeszkadzających enzymów (np.
inwertazy). Przechowywać w temperaturze ok. 4 °C. Alternatywnie stoso
wane mogą być inne źródła amyloglukozydazy pozwalające uzyskać osta
teczny roztwór o porównywalnej aktywności enzymatycznej.
4.8. Octan cynku diwodzian, cz.d.a.
4.9. Heksacyjanożelazian(II) potasu (K 4 [Fe(CN)] 6 .3H 2 O), ekstraczysty.
4.10. Octan sodu bezwodny, cz.d.a.
4.11. Kwas octowy lodowaty, 96 % (v/v) (minimum).
4.12. Octan sodu – bufor (0,2 mol/l). Odważyć 16,4 g octanu sodu (pkt 4.10) i przenieść do szklanej zlewki. Rozpuścić w wodzie i przenieść do kolby pomiarowej o pojemności 1 000 ml. Rozcieńczyć do kreski wodą i dopro
wadzić pH do wartości 4,7 za pomocą kwasu octowego korzystając z peha
metru (pkt 5.7). Roztwór nadaje się do użytku maksymalnie przez 6 miesięcy i powinien być przechowywany w temperaturze 4 °C.
4.13. Roztwór amyloglukozydazy. Sporządzić roztwór sproszkowanej amylog
lukozydazy (pkt 4.7) przy użyciu buforu octanu sodu (pkt 4.12). Aktyw
ność enzymatyczna musi być wystarczająca i odpowiednia do zawartości skrobi w próbce (na przykład aktywność około 600 U/ml otrzymywana jest z 0,5 g sproszkowanej amyloglukozydazy 120 U/mg (pkt 4.7) w przy
padku objętości końcowej wynoszącej 100 ml na 1 g skrobi w próbce).
Sporządzać bezpośrednio przed użyciem.
4.14. Roztwory porównawcze. Sporządzić roztwory glukozy, fruktozy, sacha
rozy, maltozy i laktozy w wodzie w sposób stosowany w analizie cukrów metodą HPLC.
4.15. Odczynnik do klarowania (Carrez I). Rozpuścić 219,5 g octanu cynku (pkt 4.8) w wodzie, w szklanej zlewce. Przenieść roztwór do kolby pomiarowej o pojemności 1 000 ml, dodać 30 ml kwasu octowego (pkt 4.11).
Dokładnie wymieszać i rozcieńczyć do kreski wodą. Roztwór można wykorzystywać maksymalnie przez 6 miesięcy jeżeli jest on przechowy
wany w temperaturze pokojowej. Można też stosować inne odczynniki klarujące równoważne płynowi Carreza.
4.16. Odczynnik do klarowania (Carrez II). Rozpuścić 106,0 g heksacyjanożela
zianu (II) potasu (pkt 4.9) w wodzie, w szklanej zlewce. Przenieść roztwór do kolby pomiarowej o pojemności 1 000 ml. Dokładnie wymieszać i rozcieńczyć do kreski wodą. Roztwór można wykorzystywać maksy
malnie przez 6 miesięcy, jeżeli jest on przechowywany w temperaturze pokojowej. Można też stosować inne odczynniki klarujące równoważne płynowi Carreza.
4.17 Faza ruchoma chromatografii cieczowej HPLC. Przygotować fazę ruchomą, która jest standardowo stosowana w analizie HPLC cukrów.
W przypadku stosowania kolumny z żelem krzemionkowym modyfiko
wanym grupami aminopropylowymi fazą ruchomą jest na przykład mieszanina wody o czystości HPLC i acetonitrylu.
5. Aparatura
5.1. Standardowe szkło laboratoryjne.
5.2. Sączki karbowane, np. 185 mm.
5.3. Filtry strzykawkowe, 0,45 μm do roztworów wodnych.
5.4. Fiolki na próbki odpowiednie do aparatu do automatycznego pobierania próbek dla HPLC.
5.5. Kolby pomiarowe o pojemności 100 ml.
5.6. Strzykawki z tworzywa sztucznego o pojemności 10 ml.
5.7. Pehametr.
5.8. Waga analityczna.
5.9. Łaźnia wodna z termostatem, zakres regulacji 60–90 °C.
5.10. Aparatura HPLC odpowiednia do analizy cukrów.
6. Procedura
6.1. Przygotowanie próbki dla kilku rodzajów produktów Produkt jest homogenizowany.
6.2. Wielkość próbki
Wielkość próbki szacowana jest na podstawie deklarowanego składu surowcowego oraz warunków analizy metodą HPLC (stężenie glukozy w roztworach porównawczych) i nie może przekraczać:
masa pr óbki ðgÞ ¼ objętość kolby pomiarowej ðnp: 100 mlÞ szacowana zawartość skrobi ð %Þ
Ważyć próbkę z dokładnością do 0,1 mg.
6.3. Oznaczenie próby ślepej
Próbę ślepą oznacza się wykonując pełną analizę (jak opisano w pkt 6.4) bez dodawania próbki. Wynik oznaczenia próby ślepej wykorzystuje się przy obliczaniu zawartości skrobi (pkt 7.2).
6.4. Analiza
6.4.1. Przygotowanie próbek
Przeprowadzić homogenizację próbki za pomocą wytrząsania lub miesza
nia. Wybraną wielkość próbki (pkt 6.2) odważyć do kolby pomiarowej (pkt 5.5) i dodać około 70 ml ciepłej wody.
Po rozpuszczeniu osadu lub uzyskaniu zawiesiny dodać 50 mikrolitrów termostabilnej alfa-amylazy (pkt 4.6) i ogrzewać w temperaturze 90 °C przez 30 minut w łaźni wodnej (pkt 5.9). Ciecz jak najszybciej schłodzić do 60 °C w łaźni wodnej i dodać 5 ml roztworu amyloglukozydazy (pkt 4.13). W przypadku próbek, które mogłyby zmienić pH roztworu reakcyj
nego, należy kontrolować pH i w miarę potrzeby dostosować pH do wartości wynoszącej 4,6–4,8. Prowadzić reakcję przez 60 minut w tempe
raturze 60 °C. Schłodzić próbkę do temperatury pokojowej.
▼M1
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 10
6.4.2. Klarowanie
W przypadku próbek z wysoką zawartością białek lub tłuszczu niezbędne jest klarowanie poprzez dodanie 1 ml płynu Carreza I (pkt 4.15) do roztworu próbki. Po wstrząśnięciu dodaje się 1 ml płynu Carreza II (pkt 4.16). Należy powtórnie wstrząsnąć próbkę.
6.4.3. Przeprowadzenie analizy metodą HPLC
Próbkę w kolbie pomiarowej należy rozcieńczyć wodą do kreski, zhomo
genizować i przesączyć przez sączek karbowany (pkt 5.2). Zebrać ekstrakt próbki.
Ekstrakty należy przesączyć przez filtr strzykawkowy (pkt 5.3) za pomocą strzykawki (pkt 5.6), którą uprzednio przemyto ekstraktem. Przesącze zebrać do fiolek (pkt 5.4).
6.5. Chromatografia
Analizę metodą HPLC przeprowadza się w sposób typowy dla analizy cukrów. Jeśli analiza metodą HPLC wykazuje ślady maltozy, oznacza to niecałkowite przekształcenie skrobi, czego wynikiem jest zbyt niskie odzyskanie glukozy.
7. Obliczanie i przedstawianie wyników 7.1. Obliczanie wyników analizy HPLC
W celu obliczenia zawartości skrobi niezbędne jest uzyskanie wyników dwóch analiz HPLC, a mianowicie: cukrów obecnych w próbce przed poddaniem działaniu enzymów („cukry wolne”) oraz po poddaniu dzia
łaniu enzymów (zgodnie z opisaną metodą). W celu wprowadzenia poprawki na cukry obecne w enzymach należy wykonać także oznaczenie próby ślepej.
W analizie HPLC powierzchnię pików określa się poprzez całkowanie, a stężenie oblicza się po kalibracji przy użyciu roztworów porównawczych (pkt 4.14). Stężenie glukozy (g/100 ml) w próbie ślepej wydzielone zostaje ze stężenia glukozy (g/100 ml) po poddaniu działaniu enzymów.
Ostatecznie zawartość cukrów (g cukru/100 g próbki) obliczana jest przy użyciu odważonej ilości próbki, czego wynikiem jest:
1) analiza HPLC przed poddaniem działaniu enzymów, określająca zawartość cukrów wolnych (g/100 g):
— glukozy G,
— fruktozy F,
— sacharozy S;
2) analiza HPLC po poddaniu działaniu enzymów, określająca zawartość cukrów (g/100 g):
— glukoza po wprowadzeniu poprawki na próbę ślepą (G e cor ),
— fruktoza F e ,
— sacharoza S e . 7.2 Obliczanie zawartości skrobi
7.2.1. Obliczanie całkowitej zawartości glukozy „Z”
Jeżeli ilość fruktozy po poddaniu działaniu enzymów (F e ) jest wyższa niż ilość fruktozy przed poddaniem działaniu enzymów (F), oznacza to, że sacharoza obecna w próbce została częściowo przekształcona w fruktozę i glukozę. Wskazuje to, że należy wprowadzić poprawkę na uwolnioną glukozę (F e – F).
Z, ostateczna zawartość glukozy po wprowadzeniu poprawki w g/100 g:
Z = (G e cor ) – (F e – F)
7.2.2. Obliczanie całkowitej zawartości glukozy wyrażonej jako skrobia E, zawartość „skrobi” w g/100 g:
E = [(G e cor ) – (F e – F)] × 0,9
8. Precyzja
Niniejszy punkt zawiera szczegóły dotyczące międzylaboratoryjnego testu odnośnie do danych dotyczących precyzji metody stosowanej do 2 próbek.
Odpowiadają one wymogom w odniesieniu do metody opisanej w niniej
szym załączniku.
W y n i k i b a d a n i a m i ę d z y l a b o r a t o r y j n e g o ( d l a c e l ó w i n f o r m a c y j n y c h )
Badania międzylaboratoryjne przeprowadzono w 2008 r. z udziałem euro
pejskich laboratoriów celnych.
Ocena danych dotyczących precyzji metody została przeprowadzona zgodnie z protokołem dotyczącym zaprojektowania, przeprowadzenia i interpretacji studium wykonania metody („Protocol for the design, conduct and interpretation of method-performance studies”, W. Horwitz (IUPAC technical report), Pure & Appl. Chem., Vol. 67, N o 2, PP.331- 343, 1995).
Dane dotyczące precyzji zostały podane w poniższej tabeli.
Próbki
1 : baton czekoladowy z herbatnikiem 2 : herbatnik
Z
próbka 1 Z
próbka 2
Liczba laboratoriów 41 42 Liczba laboratoriów po wyeliminowaniu
wyników krańcowych
38 39
Średnia (%, m/m) 29,8 55,0 Odchylenie standardowe powtarzalności
sr (%, m/m)
0,5 0,5
Odchylenie standardowe odtwarzalności
sR (%, m/m) 1,5 2,3
Granica powtarzalności r (%, m/m) 1,4 1,4 Granica odtwarzalności R (%, m/m) 4,2 6,6
▼M1
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 12
ZAŁĄCZNIK II
Oznaczanie ilości skrobi, dekstryn lub innych skrobi modyfikowanych w wyrobach objętych kodami CN 3505 20 10 do 3505 20 90 oraz ilości substancji skrobiowych w wyrobach objętych kodami CN 3809 10 10 do
3809 10 90 I. ZASADA
Skrobia jest przekształcana w wyniku hydrolizy kwasowej w cukry reduku
jące, które oznaczane są objętościowo z zastosowaniem roztworu Fehlinga.
II. APARATURA I ODCZYNNIKI 1. Kolba 250 ml.
2. Kolba miernicza 200 ml.
3. Biureta skalowana 25 ml.
4. Kwas solny o gęstości 1,19.
5. Roztwór wodorotlenku potasu.
6. Węgiel drzewny odbarwiający.
7. Roztwór Fehlinga.
8. Roztwór błękitu metylowego (1 %).
III. METODA
W kolbie 250 ml umieścić próbkę zawierającą około 1 g skrobi. Dodać 100 ml wody destylowanej i 2 ml kwasu solnego. Doprowadzić do wrzenia i wykraplać przez trzy godziny.
Przenieść zawartość kolby wraz z wypłuczynami do kolby mierniczej 200 ml. Schłodzić i doprowadzić do odczynu prawie obojętnego roztworem wodorotlenku potasu. Uzupełnić wodą destylowaną do objętości 200 ml i przefiltrować przez niewielką ilość odbarwiającego węgla drzewnego.
Następnie przelać roztwór do skalowanej biurety i zredukować 10 ml roztworu Fehlinga w następujący sposób:
Do naczynia o płaskim dnie i objętości około 250 ml wlać 10 ml roztworu Fehlinga (5 ml roztworu A i 5 ml roztworu B). Wstrząsnąć do uzyskania jasnej barwy roztworu i dodać 40 ml wody destylowanej oraz niewielką ilość kwarcu lub pumeksu.
Umieścić kolbę na czworokątnej płytce azbestowej z okrągłym otworem o średnicy ok. 6 cm pośrodku, tak aby azbest z kolei spoczywał na kawałku siatki drucianej. Podgrzać kolbę w takiej temperaturze, aby znajdująca się w środku ciecz zaczęła wrzeć po około dwóch minutach.
Z biurety dodawać do wrzącej cieczy stopniowo roztwór cukru do chwili aż błękitny kolor roztworu Fehlinga stanie się trudno dostrzegalny; wówczas dodać 2 do 3 kropel błękitu metylenowego jako wskaźnika i dokończyć miareczkowanie, dodając dalsze ilości roztworu cukru, kropla po kropli, aż zginie błękitny kolor roztworu wskaźnikowego.
W celu uzyskania większej dokładności powtórzyć miareczkowanie zgodnie z tymi samymi warunkami, lecz dodając od razu prawie cały roztwór cukru wymagany do zredukowania roztworu Fehlinga. Podczas drugiego miarecz
kowania redukcja roztworu Fehlinga powinna nastąpić w ciągu trzech minut.
Podtrzymywać wrzenie dokładnie przez kolejne dwie minuty, dodając przez minutę odczynnik kropla po kropli do wrzącego roztworu aż błękitny kolor zniknie.
Wagowy udział procentowy skrobi w próbce jest określany za pomocą następującego wzoru:
skrobia % = ((T × 200 × 100)/(n × p)) × 0,95 gdzie:
T: oznacza liczbę gramów bezwodnej dekstrozy odpowiadającą 10 ml roztworu Fehlinga (5 ml roztworu A i 5 ml roztworu B). Miano to odpowiada 0,04945 g bezwodnej dekstrozy, kiedy roztwór A zawiera 17,636 g miedzi na litr;
n: oznacza liczbę ml roztworu cukru użytego do miareczkowania;
p: oznacza wagę próbki;
0,95: oznacza stopień przekształcenia dekstrozy w skrobię.
IV. PRZYGOTOWANIE ROZTWORU FEHLINGA
Roztwór A: W kolbie mierniczej rozpuścić w wodzie destylowanej 69,278 g czystego krystalicznego siarczanu miedzi – odczynnik anali
tyczny (CuSO 4 5 H 2 O) – wolnego od żelaza i uzupełnić wodą destylowaną do objętości 1 litra. Właściwa moc tego roztworu musi zostać sprawdzona poprzez ilościowe określenie miedzi.
Roztwór B: W kolbie mierniczej rozpuścić w wodzie destylowanej 100 g wodorotlenku sodu i 346 g podwójnego winianu sodowo- potasowego (sól Rochelle’a) i uzupełnić wodą destylowaną do objętości 1 litra.
Obydwa roztwory A i B muszą zostać zmieszane w równych ilościach bezpośrednio przed zastosowaniem. 10 ml roztworu Fehlinga (5 ml roztworu A i 5 ml roztworu B) zostaje całkowicie zredukowane, zgodnie z warunkami opisanymi w pkt III, przez 0,04945 g bezwodnej dekstrozy.
▼B
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 14
ZAŁĄCZNIK III
Wykrywanie zwyczajnej mąki lub mączki pszennej w makaronie, spaghetti i produktach pokrewnych (pasta)
(na podstawie metody Younga i Gillesa, zmodyfikowanej przez Bernaertsa i Grunera)
I. ZASADA
Ekstrakt próbki makaronu do analizy jest przygotowywany z wykorzystaniem rozpuszczalnika niepolarnego.
Ekstrakt ten jest poddawany chromatografii na cienkiej warstwie żelu sili
konowego, tak aby oddzielić sterole obecne w różnych częściach formy pasma.
Na podstawie liczby jaskrawo kolorowych pasm możliwe jest określenie, czy badany produkt został wyprodukowany wyłącznie z pszenicy durum czy z pszenicy zwyczajnej, ewentualnie z mieszanki obydwu odmian. Możliwe jest także określenie, czy zostały dodane jaja.
II. APARATURA I ODCZYNNIKI
1. Homogenizator lub rozcieracz pozwalający uzyskać granulat przecho
dzący przez standardowe sito 0,200 mm.
2. Standardowe sito 0,200 mm.
3. Parownik z kąpielą wodną w celu odparowywania pod zmniejszonym ciśnieniem.
4. Płytka szklana, blaszka aluminiowa lub inna podkładka o rozmiarach 20 cm × 20 cm pokryta cienką warstwą żelu silikonowego. W przypadku konieczności przygotowania warstwy silikonowej zmieszać żel siliko
nowy z ok. 13 % gipsu i uformować warstwę o grubości 0,25 mm zgodnie z zaleceniami producenta aparatury.
5. Mikropipeta do odmierzenia 20 mikrolitrów.
6. Pojemnik z pokrywą do prowadzenia chromatogramów.
7. Rozpylacz.
8. Eter naftowy o punkcie wrzenia między 40 a 60 °C, ponownie desty
lowany przed zastosowaniem.
9. Eter etylu bezwodnego do analizy.
10. Tetrachlorometan do chromatografii, ponownie destylowany przed zasto
sowaniem.
11. Kwas fosfomolibdenowy do analizy.
12. Alkohol etylowy 94°.
III. METODA
Zetrzeć około 20 g próbki do analizy, tak aby całość mogła zostać przesiana przez sito. Umieścić próbkę w kolbie Erlenmeyera i dodać 150 ml eteru naftowego. Pozostawić w temperaturze pokojowej do następnego dnia. Od czasu do czasu wstrząsnąć.
Następnie przefiltrować przez lejek Büchnera z sitkiem lub filtrem spieka
nym. Stopniowo przenosić tak otrzymywany czysty roztwór do kolby mier
niczej 100 ml. Odparować rozpuszczalnik pod zmniejszonym ciśnieniem, podgrzewając kolbę w kąpieli wodnej w temperaturze 40 °C do 50 °C.
Kiedy rozpuszczalnik wyparuje, ogrzewać pod zmniejszonym ciśnieniem przez następne 10 minut.
Po wystudzeniu kolby określić wagę ekstraktu. Rozpuścić ekstrakt w eterze etylowym na bazie 1 ml eteru etylowego na 60 mg ekstraktu.
Uaktywnić cienkie warstwy, podgrzewając je do temp. 130 °C przez trzy godziny. Pozostawić do ostudzenia w eksykatorze zawierającym żel siliko
nowy. Płytki, które nie zostaną bezpośrednio wykorzystane, mogą zostać przechowane w tym samym ekstykatorze.
Wpuścić, kropla po kropli, 20 mikrolitrów czystego roztworu w celu ufor
mowania pasma o stałej szerokości i długości 3 cm, na warstwie najlepiej nowo aktywizowanej. Pozostawić rozpuszczalnik do wyparowania.
Przeprowadzić chromatogram w temperaturze pokojowej z tetrachlorome
tanem przy użyciu pojemnika chromatograficznego, którego ściany pokryte zostały papierem filtrującym zamoczonym w rozpuszczalniku. Po około godzinie rozpuszczalnik osiągnie wysokość 18 cm. Usunąć płytkę i pozos
tawić rozpuszczalnik do wyparowania. W celu lepszego odseparowania pasm przeprowadzić chromatogram po raz drugi. Ponownie pozostawić rozpusz
czalnik otwarty do wyparowania.
Rozpylić cienką warstwę żelu silikonowego z 20-procentowym roztworem kwasu fosfomolibdenowego w alkoholu etylowym. Kolor warstwy musi być jednolicie żółty. Wyzwolić pasma ogrzewając płytkę z rozpylonym żelem w temperaturze 110 °C przez pięć minut.
IV. INTERPRETACJA CHROMATOGRAMU
Jeżeli chromatogram wykazuje pojedyncze główne jaskrawokolorowe pasmo o wartościach Rf 0,4–0,5, do produkcji makaronu zastosowano pszenicę durum. Jeżeli, z drugiej strony, pojawią się dwa główne pasma jednakowo jaskrawe, surowcem użytym do produkcji jest pszenica zwyczajna.
Mieszanki pszenicy durum i pszenicy zwyczajnej można określić, porów
nując względną jaskrawość obydwu pasm.
Jeżeli pojawią się trzy pasma (dwa pasma na wysokości występowania głów
nego pasma dla pszenicy zwyczajnej oraz jedno dodatkowe pasmo między nimi), do makaronu zostały dodane jaja. W takim przypadku użyta została pszenica durum, jeśli środkowe pasmo jest jaskrawsze od pasma górnego.
Z drugiej strony, jeżeli górne pasmo jest jaskrawsze od pasma środkowego, do produkcji użyto pszenicy zwyczajnej.
▼B
2008R0900 — PL — 17.06.2015 — 003.001 — 16
ZAŁĄCZNIK IV
Uchylone rozporządzenie i jego zmiana
Rozporządzenie Komisji (EWG) nr 4154/87 (Dz.U. L 392 z 31.12.1987, s. 19).
Rozporządzenie Komisji (WE) nr 203/98 (Dz.U. L 21 z 28.1.1998, s. 6).
ZAŁĄCZNIK V
Tabela korelacji
Rozporządzenie (EWG) nr 4154/87 Niniejsze rozporządzenie
Artykuły 1–4 Artykuły 1–4
Artykuł 5 —
— Artykuł 5 Artykuł 6 Artykuł 6
Załączniki I, II i III Załączniki I, II i III
— Załącznik IV
— Załącznik V
