Andrzej Pleszczyński, Przekazy niemieckie o Polsce i jej mieszkańcach w okresie
panowania Piastów, Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej,
Lublin 2016, ss. 247
Andrzej Pleszczyński ukończył w 1987 r. studia historyczne na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Trzy lata później sfinalizował studia z hi- storii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. W 1989 r. rozpoczął pra- cę jako asystent w Instytucie Historii UMCS w Lublinie w Zakładzie Historii Krajów Anglosaskich, przekształconym w latach późniejszych w Zakład Historii Powszechnej Średniowiecza. W 1998 r. obronił pracę doktorską pt. Wyszechrad jako gród stołeczny i siedziba władców czeskich od X do schyłku XII w., jednocześnie przechodząc na stanowisko adiunkta. W 2008 r. został mu nadany tytuł doktora habilitowanego przez Radę Wydziału Humanistycznego UMCS. Obecnie pełni funkcję kierownika Zakładu Historii Powszechnej Średniowiecza jako profesor nadzwyczajny tejże uczelni. Jego zainteresowania naukowe skupiają się na epoce średniowiecza, a oscylują szczególnie wokół takich kategorii jak władza, ideolo- gia, przestrzeń czy pogranicza kulturowe. Jest autorem kilkudziesięciu artykułów i recenzji, a także współredaktorem dwóch monografii: Moc a jeji symbolika v středověku oraz Historia narrat. Studia mediewistyczne. Do jego najważniejszych dzieł należą z kolei: Przestrzeń i polityka. Studium rezydencji władcy wcześniej- szego średniowiecza. Przykład czeskiego Wyszehradu, Vyšehrad – rezidence českých panovníků. Studie o rezidenci panovníka raného středověku na příkladu českého Vyšehradu, oraz Niemcy wobec Pierwszej Monarchii Piastowskiej (963–1034). Na- rodziny stereotypu – Postrzeganie i cywilizacyjna klasyfikacja władców Polski i ich
ISSN 2084-1213 DOI: 10.15804/hso170208
120 POLEMIKI I RECENZJE
kraju (angielskie tłumaczenie: The Birth of a Stereotype. Polish Rulers and their Country in German Writings c. 1000 A.D.).
Prezentowana w niniejszej recenzji monografia ma na celu pokazanie, w jaki sposób Polska i jej mieszkańcy zostali przedstawieni w różnych źródłach powsta- łych na terytorium niemieckim w średniowieczu. Jak sam autor wskazuje we wprowadzeniu, wybór zachodniego sąsiada jest ważny z tego względu, iż był on w omawianym okresie niezwykle istotnym partnerem dla państwa polskiego.
To właśnie Niemcy były pośrednikiem pomiędzy Europą Środkowo-Wschodnią a pokarolińską Europą Zachodnią. Dla autora duże znaczenie ma nie tylko bli- skie sąsiedztwo, ale przede wszystkim wynikające z tego tytułu uwarunkowania polityczne, społeczne czy kulturalne.
Książka została podzielona na cztery główne części. W pierwszej z nich, na- zwanej „Media Pamięci”, autor skupia się na genealogicznych związkach pomię- dzy przedstawicielami Piastów a dynastiami niemieckimi, zarówno rodem panu- jącym w Rzeszy, jak i później z dynastiami terytorialnymi. Zwraca uwagę na to, jakie znaczenie dla dziejopisarstwa miały mariaże dynastyczne, analizując m.in.
małżeństwo Mieszka II z siostrzenicą cesarza Rychezą, Władysława Hermana z Ju- dytą Salicką czy Władysława Wygnańca z Agnieszką Babenberg. Oprócz tychże zagadnień autor analizuje także polityczne i kulturowe związki nie tylko między dynastami, ale również pomiędzy mieszkańcami obydwu państw.
W następnej części, noszącej nazwę „Pochodzenie Polaków, nazwa ich kraju oraz jego położenie”, A. Pleszczyński skupia się na początku nad pochodzeniem i genezą w zapisach niemieckich nie tylko Polaków, ale w ogóle Słowian. Problem ten wiąże się również z kolejnym ważnym zagadnieniem, a mianowicie różny- mi nazwami nadawanymi przez autorów niemieckich mieszkańcom kraju nad Wisłą, czy również, a może przede wszystkim, porównywanie do antycznych Wandalów. Autor podejmuje również kwestię terytorialną, a mianowicie w jaki sposób położenie państwa Piastów wpływało na jego odbiór przez zachodnich sąsiadów.
Trzecia część została poświęcona wiedzy o historii Polski od czasów prehisto- rycznych do końca XIV w. Co ciekawe, oprócz kroniki Thietmara, która pełna jest wzmianek o Polsce i Słowiańszczyźnie, nie znajdziemy innych dzieł niemiec- kich, w których sprawom Europy Środkowo-Wschodniej zostanie poświęcona większa uwaga. Autor w tej części wskazuje na lakoniczne wzmianki dotyczące historii Polski, które pojawiły się w źródłach niemieckich w kontekście bitew, rozejmów i innych układów politycznych, w odniesieniu do działalności dyna-
stów niemieckich i podejmuje się ich analizy. A. Pleszczyński wskazuje również na przedmiotowość w ukazaniu historii Polski i Polaków w dziełach niemieckich.
Ostatnia część zatytułowana „Elementy stereotypowe i oryginalne w postrze- ganiu Polski oraz jej mieszkańców”, oparta została na dwóch filarach tradycji:
biblijnej i antycznej. Autor pokazał odniesienia do Biblii i spuścizny po Grekach i Rzymianach w kształtowaniu poglądów o początkach narodu. Warto zaznaczyć, iż ostatnia część monografii została podzielona na dwie części. Pierwsza analizuje podejście do Polski przez niemieckich duchownych, druga zaś pokazuje wizeru- nek Polaków, jaki wyłania się z niemieckiej literatury świeckiej. Takie rozdzielenie daje możliwość czytelnikowi porównania tych dwóch sfer w kontekście odbioru innego państwa czy też narodu.
Monografia autorstwa Andrzeja Pleszczyńskiego nie jest pierwszą książką do- tykającą problemu odbioru Polski i narodu polskiego przez Niemców. Wspo- mnieć należy choćby prace Andrzeja Feliksa Grabskiego, które autorowi są doskonale znane. Zaznaczyć jednak należy, iż Pleszczyński w znaczny sposób poszerza zagadnienia swoich poprzedników, dodając do nich nowe tezy, zmu- szając jednocześnie czytelnika do refleksji nad dotychczasowym stanem badań w tej kwestii. Autor korzystał w swojej pracy z ogromnej liczby źródeł i opraco- wań dotyczących tematu, nie tylko w języku niemieckim, ale również w języku polskim, czeskim, angielskim i łacińskim. Warto zaznaczyć, iż książka nie jest oparta jedynie na klasycznych źródłach pisanych. Oprócz analizy fragmentów dotyczących państwa polskiego i jego mieszkańców znajdujących się w kroni- kach czy tekstach religijnych, zostały wzięte pod uwagę także informacje zawarte w traktatach naukowych, w literaturze świeckiej, ale również w kartografii czy w ikonografii. Dokładna analiza materiału badawczego, przystępny język oraz rzeczowe podejście autora do podjętego przezeń problemu, daje możliwość szcze- gółowego zapoznania się z tematem.
Mgr Jakub Wojtczak, Instytut Historii Wydział Historyczny
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza ul. Umultowska 89d, 61–614 Poznań kub.wojtczak@gmail.com
Ірина Ворончук, Родоводи волинської шляхти XVI – першої половини XVII ст.
(реконструкція родинних структур:
методологія, методика, джерела), Київ 2009, ss. 512
W 2009 r. nakładem wydawnictwa „Wyższa Szkoła” (Вища школа) ukazała się w Kijowie książka Iryny Woronczuk pod tytułem, który można przetłumaczyć jako „Rodowody szlachty wołyńskiej XVI i pierwszej połowy XVII w. (rekon- strukcja rodzinnych struktur: metodologia, metodyka, źródła)”. Pojawienie się tej pracy jest szczególnie ważne dla historyków i badaczy-amatorów interesujących się szesnasto – i siedemnastowiecznym Wołyniem, a szczególnie tamtejszymi ro- dami szlacheckimi.
Monografia składa się ze słowa wstępnego od autora i z trzech rozdziałów:
„Metodologiczne zasady rekonstrukcji rodzinnych struktur: systemy i stopnie po- krewieństwa” (s. 5–14), „Analiza aktowej dokumentacji pod kątem rekonstrukcji rodziny” (s. 15–32), ze złożonego z wielu podrozdziałów rozdziału „Aktowa ter- minologia rodzinna” (s. 33–134). Obszerny fragment książki obejmuje część za- tytułowana „Źródła”, w której mieszczą się „Przykłady akt nasyconych rodowodo- wymi informacjami” (s. 138–174) oraz „Rodowodowe tablice wołyńskiej szlachty XVI – pierwszej połowy XVII w. (rekonstrukcja na podstawie wołyńskich ksiąg aktowych)” (s. 176–307). Na końcu książki znalazł się łacińsko-ukraiński słow- nik terminologii rodzinnej (s. 308–309), indeks geograficzny (s. 310–314) oraz rozbudowany indeks osobowy (s. 315–509).
Zasadniczą podstawą źródłową wykorzystywaną przez autorkę są wołyńskie księgi grodzkie i ziemskie (łuckie, włodzimierskie, krzemienieckie) oraz dziewięt-
Historia Slavorum Occidentis 2017, nr 2 (13) ISSN 2084-1213 DOI: 10.15804/hso170209
nastowieczna 34-tomowa edycja źródeł dotyczących terytorium dzisiejszej Ukra- iny pt. „Archiv jugo-zapadnoj Rossii, izdavaemyj Vremennoju Kommissieju dlja Razbora Drevnich Aktov1”. Nie jest to zaznaczone wprost, ale prawdopodobnie wykorzystała również dostępne herbarze, dość obszernie omówione na stronach 106–120.
Autorka w krótkim wstępie zatytułowanym „Do Czytelnika” (s. 3–4) pisze, że idea książki narodziła się, gdy przygotowywała doktorat na temat wołyńskie- go chłopstwa XVI–XVII w. Odkryła wówczas, że w ukraińskiej historiografii brak danych o wielkości zaludnienia poszczególnych województw, a dostępne dane liczbowe są przestarzałe i niepoparte materiałami statystycznymi i analizą ówczesnej sytuacji. Tak narodził się pomysł badań nad problem zaludnienia Wo- łynia. Analizując pod tym kątem księgi grodzkie i ziemskie zebrała bardzo wiele materiału, „który pomógł rekonstruować ówczesne rodziny szlacheckie, stworzyć statystyczny ciąg dla wyznaczenia przeciętnego współczynnika szlacheckiej rodzi- ny i ustalić model ówczesnej rodzinnej struktury, jako społecznego organizmu”.
Zakładała, że genealogiczne tablice będą dodatkiem do monografii dotyczącej ludności Wołynia XVI i pierwszej połowy XVII w. Okazało się jednak, że jest ich zbyt wiele, by wszystkie zamieścić w planowanej książce. Stąd pomysł na odrębną książkę poświęconą rodowym strukturom wołyńskiej szlachty, w której, jak pisze, wykorzystała tylko część zebranego materiału. Być może przez to do obecnej książki trafiły fragmenty tekstu i idee metodologiczne niewiążące się ściśle z za- sadniczym tematem książki. Jednym z nich jest rozdział pierwszy zatytułowany
„Metodologiczne zasady rekonstrukcji struktur rodzinnych. Systemy i stopnie pokrewieństwa” (s. 5–14). Autorka szeroko omawia w nim założenia zachodnich badań nad historią społeczną, nad historią rodziny i mikrohistorią. Powołuje się na prace Tamary Hareven, Johna Hajnala, Petera Lasletta (s. 5–6), następ- nie omawia literaturę podejmującą problematykę ukraińskiej rodziny. Badania nad tym tematem podejmowano jedynie w XIX w. i wrócono do nich dopiero w ostatnich latach. Jak wskazuje autorka – nauka radziecka nie podejmowała ba- dań nad jednostką a nad masami, mechanicznie rozpatrując pewne standardowe tematy, głównie dotyczące ekonomicznej pozycji i walki klasowej robotników i chłopstwa. Zajmowały ją makro procesy w oparciu o socjologiczne schema- ty, co doprowadziło do dehumanizacji badań historycznych (s. 7–9). Dopiero
1 Архив Юго-западной России, издаваемый временной комиссией для разбора древних актов, Киев, 1859–1911.
124 POLEMIKI I RECENZJE
w ostatnich latach pojawiły się badania powiązane z historią lokalnych struktur, w tym rodziny, a także wyłącznie jej dotyczące (np. J. Horeszko, I. Woronczuk, N. Starczenko), głównie dotyczących ślubów szlacheckich. Podkreśla brak ba- dań dotyczących szeroko pojętej rodziny (wiek zawarcia małżeństwa – wczesny czy późny, struktura rodziny, powiązania wewnątrz rodziny). Jednym z takich niezbadanych zagadnień jest typologia ukraińskiej rodziny, która wyznacza jej strukturę i liczebność, a których głównymi wskaźnikami są skład pokoleniowy, wiekowy i rodzinny. W tym miejscu I. Woronczuk zapomina chociażby o bada- niach M. Krykuna i J. Wołoszyna2.
Następnie autorka omawia „metodę rekonstrukcji rodzin” L. Henry’ego za- znaczając przy tym, że w interesującym ją okresie na prawobrzeżnej Ukrainie nie było jeszcze ksiąg metrykalnych, na których ta metoda się opiera3 (s. 11). Stąd, jak podkreśla, „zadanie rekonstrukcji konkretnych ukraińskich rodzin XVI–XVII w. potrzebowało znalezienia innych źródeł, innego dokumentalnego materiału i metodyk, na podstawie których można stworzyć pewien statystyczny ciąg zdat- ny do wyjaśnienia pytań, co do stereotypu masowych zachowań demograficznych i czynników, które formowały i wpływały na model ślubów, a wraz z nim na strukturę i typologię ukraińskiej rodziny XVI–XVII w. Informacje o konkretnych rodzinach i ich składzie potencjalnie mogą się znaleźć w ówczesnych źródłach masowego charakteru. To znaczy, dla wyznaczenia typologii i struktury ukraiń- skiej rodziny wczesnonowożytnej epoki (XVI–XVII w.) udało się skorzystać z do- kumentalnych materiałów, aby na ich podstawie odtworzyć konkretne rodzinne struktury, czyli zrekonstruować poszczególne rodziny różnych warstw społecz- nych ówczesnego ukraińskiego społeczeństwa. Tylko odtworzywszy poszczególne rodzinne struktury, będzie można uzyskać statystyczne dane, dla modelowania przeciętnej struktury ukraińskiej rodziny, która będzie odpowiadać historycznym
2 М. Крикун, Населення домогосподарств у Житомирському повіті Київського воєвод- ства 1791 року, Україна модерна, ч. 6. Львів 2001, s. 25–46; Ю.В. Волошин, Розкольниць- кі слободи на території Північної Гетьманщини у ХVIII ст. (історико демографічний аспект), Полтава 2005 (w książce autor bada zagadnienia demograficzne i strukturę rodziny;
tam obszerna literatura ukraińska i rosyjska).
3 Metoda ta polega na odtworzeniu losów demograficznych rodzin na podstawie przy- porządkowania parom małżeńskim wszystkich dotyczących ich wydarzeń demograficznych zarejestrowanych w księgach metrykalnych (m.in. zawarcie związku małżeńskiego, urodzenia i śmierć kolejnych dzieci, śmierć jednego z współmałżonków), C. Kuklo, Demografia Rzeczy- pospolitej przedrozbiorowej, Warszawa 2009, s. 174 i n.
realiom” (s. 12). Te źródła masowe to dokumentacja zawarta w księgach grodz- kich i ziemskich, które I. Woronczuk omawia szerzej w rozdziale drugim (s. 16).
Zasadniczym problemem tej książki jest fakt, że cytując zachodnich autorów, a zwłaszcza Petera Lasletta i Louisa Henry’ego autorka doprowadziła do pomie- szania pojęć. Zresztą odwoływanie się do ich prac wobec tytułu niniejszej książki nie ma żadnego uzasadnienia. W jaki sposób I. Woronczuk badając właściwie po- wiązania rodzinne w rozumieniu rodowym (genealogicznym) może wykorzystać i wykorzystuje przytoczony przez nią fakt istnienia tzw. linii Hajnala, umownie określającej strefy późnych ślubów na zachodzie i wczesnych na wschodzie Europy4, zwłaszcza, że źródła, jakimi dysponuje, nie odnotowują wieku, a tylko niektóre datę ślubu (intercyzy)? Mimo ciągłego pojawiania się w tekście książki słów „struktura”,
„rekonstrukcja struktur rodzinnych”, „typologia” Autorka nie bada struktur w ro- zumieniu laslettowskim5, nie odtwarza żadnych struktur rodzin (u Lasletta jest to gospodarstwo domowe), ani ich nie rekonstruuje. Badać ich nie może, bo nie ma ku temu odpowiednich źródeł, ponieważ takowe po prostu dla tego okresu nie istnieją. Podstawowym źródłem, do którego ma zastosowanie typologia P. Lasletta jest imienny spis ludności, a w wypadku metody L. Henry’ego księgi metrykalne.
Następnie na stronach 12–14 omówione zostały podstawowe pojęcia dla re- konstrukcji struktur rodzinnych (filiacja, koicja, pokrewieństwo, powinowactwo, swojactwo, bliskość) oraz rozpisane stopnie pokrewieństwa. Autorka wypisuje na- zewnictwo pokrewieństwa i bliskości oraz określa, co znaczą. Są to jednak pojęcia związane z genealogią, a nie z rekonstrukcją opartą na założeniach L. Henry’ego.
W rozdziale drugim zatytułowanym „Analiza aktowej dokumentacji pod ką- tem rekonstrukcji rodzin” (s. 15–32) Autorka omawia dokumentację prawno- -majątkową, która zawiera w sobie rodzinną i swojacką terminologię, czyli, jak pisze, informacje niezbędne dla rekonstrukcji rodzinnych struktur. Wskazuje tu
4 Linia Hajnala to umowna granica ciągnąca się wzdłuż linii pomiędzy Sankt Petersburgiem i Triestem. W 1965 r. John Hajnal zaproponował umowny podział Europy na dwa obszary charakteryzujące się różnym wiekiem zawierania małżeństw. Na zachód od tej linii małżeń- stwa zawierano w późnym wieku, co przekładało się na niższą liczbę potomstwa. Obszar ten charakteryzował się również wysokim odsetkiem osób bezżennych. Obszary na wschód od tej linii charakteryzowało wcześnie zawierane małżeństwa, wysoka dzietność i znikomy odsetek osób bezżennych, tamże, s. 278.
5 Podstawą klasyfikacji w typologii Petera Lasletta jest gospodarstwo pary małżeńskiej (Laslett zakładał również istnienie gospodarstw nierodzinnych i osób samotnych), które w za- leżności od występowania dzieci i różnej kategorii krewnych, służby domowej i komorników było klasyfikowane do różnych typów gospodarstw, tamże, s. 149 i n.
126 POLEMIKI I RECENZJE
na akta kupna-sprzedaży nieruchomości, podziału spadków, wydzielenia mająt- ków dla synów i posagów dla córek, kontrakty ślubne, zapisy dożywocia, zapisy darowizn itp., które mogą zawierać wskazówki, co do rodzinnego związku po- szczególnych osób oraz rodzinną terminologię.
Na kolejnych pięćdziesięciu stronach (s. 33–85), w rozdziale zatytułowanym
„Aktowa terminologia rodzinna” Autorka omawia terminy określające pokre- wieństwo występujące w aktach prawno-majątkowych spisanych na kartach ksiąg grodzkich i ziemskich. Omawia każdy z terminów, pokazuje ich różne wersje językowe, synonimy i przykłady użycia. Są to terminy stopnia pokrewieństwa w linii prostej, terminy bocznej linii pokrewieństwa terminy niepewnego po- krewieństwa, terminy swojactwa (powinowactwa), terminy rodzinne ogólnego charakteru. Zebrany przez I. Woronczuk obszerny i poparty licznymi przykła- dami materiał terminologiczny jest ważnym dokonaniem w znacznym stopniu wzbogacającym dorobek ukraińskiej, ale i polskiej nauki w tym zakresie.
W podrozdziale „Etapy badań nad pochodzeniem rodowym” (s. 85–103) Au- torka przedstawia metody badań i rekonstrukcji wołyńskich rodów szlacheckich, które określa jako komparatywne, historyczno-rekontrukcyjne i historyczo-typo- logiczne. Chodzi tu o analizę porównawczą materiału, dzięki któremu udało się zrekonstruować rodowody poszczególnych rodów szlacheckich i ustalić powią- zania krewniacze z innymi rodami. Zwraca przy tym uwagę na częste problemy, z jakimi boryka się historyk przy rekonstrukcji rodów: częsty brak wskazówek, co do filiacji wewnątrz rodziny, np. te same imiona osób mieszkających w tych samych majątkach i najczęstszy problem w genealogii, czyli połączenie dwóch osób w jedną lub rozdzielenie jednej na dwie, posługiwanie się przez wiele z ro- dzin antroponimami od posiadanych majątków, zapisywanie skróconych oraz różnych wersji imion i nazwisk w dokumentach np. Jan, Janusz, Iwan, Iwaszko, Iwachno, Wanko oraz Ohafia, Ohapka, Anna, Hanna (s. 81).
Autorka uważa, że zastosowane przez nią metody rekonstrukcji rodów umoż- liwiły jej odtworzenie struktury ówczesnych rodzin i rodowodów wołyńskiej szlachty, co w perspektywie daje możliwość stworzenia na ich podstawie ogólnego modelu ukraińskiej rodziny XVI–XVII w. (s. 83). Twierdzi również, że usyste- matyzowany materiał i rodowody odtworzone na podstawie strukturalno-typo- logicznego podejścia pozwalają prześledzić proces powstawania i funkcjonowania rodzinnych struktur, ich osobliwości oraz ewolucji form rodziny, jako społecz- nego zjawiska w pewnym okresie historycznym oraz, iż uogólnienie danych daje możliwość nie tylko prześledzić kolejność zmian różnych form rodzinnych i ich
typów w czasie, ale również daje możliwość ustalenia czynników, które wywoły- wały i napędzały zarówno konserwowanie pewnych form i typów rodzinnych, jak i ich transformację. Zebrany materiał, jej zdaniem, pozwoli również zrozumieć dynamikę rozwoju rodziny. Pisze też, że jest świadoma tego, iż przedstawione rodowe schematy wołyńskiej szlachty nie odtwarzają absolutnie pełnego rodo- wodu (brak w dokumentach informacji o dorosłych zamężnych córkach, o zmar- łych w dzieciństwie, zmarłych dorosłych, gdyż nie było potrzeby ich wymieniać, a dzieci często zapisywano bez zaznaczenia ich liczby, wieku i płci, s. 84).
W podrozdziale tym znajdujemy również zarys historii badań genealogicz- nych i znaczenia wiedzy genealogicznej wśród społeczeństw antycznych, średnio- wiecznych i nowożytnych – rodowód ważny zwłaszcza przy zamykaniu się stanu szlacheckiego i konieczności udowadniania odpowiedniego pochodzenia i herbu.
Stąd genealogia rozwija się równolegle z heraldyką. Autorka opisuje jak wygląda praca genealoga i wymienia etapy tej pracy: zbieranie materiału na temat osoby/
rodu, formowanie tzw. dossier, a następnie na podstawie zebranych materiałów tworzenie genealogiczną mapę, a na koniec graficzne przedstawienie rodowodów.
Omawia czym, jej zdaniem, są te trzy wymienione etapy pracy, jak powinny przebiegać i jakie elementy zawierać (s. 88). Szczególnie dużo miejsca poświęca tworzeniu drzew genealogicznych (s. 92–103).
Kolejny podrozdział pt. „Procedura rekonstrukcji struktur rodzinnych (na przykładzie rodowodu kniaziów Rużyńskich)” składa się z dwóch części: omó- wienia stanu ukraińskich badań nad genealogią szlachty wołyńskiej (s. 104–120) oraz z przedstawienia procedury rekonstrukcji struktur rodzinnych (s. 120–134).
W pierwszej części bardzo obszernie omawia polskie herbarze w układzie chro- nologicznym, począwszy od Herbów Rycerstwa Polskiego Bartosza Paprockiego, na Józefie Wolffie, Wiktorze Wittygu i Kazimierzu Pułaskim kończąc. W drugiej części przedstawia rekonstrukcję rodu kniaziów Rużyńskich obszernie omawiając treść i jej znaczenie dla rekonstrukcji rodów różnego rodzaju źródeł dotyczących poszczególnych członków rodziny.
Na kolejnych stronach (s. 138–175) odnajdujemy edycję 14 dokumentów, w większości o charakterze prawno-majątkowym, które, jak można się domy- śleć, mają zobrazować bogactwo treści i informacji przydatnych do identyfikacji przedstawicieli różnych rodzin. Poprzedza je trzystronicowe omówienie zasad wydawniczych (s. 135–137).
Zwieńczeniem książki są „Tablice rodowodowe wołyńskiej szlachty XVI – pierwszej połowy XVII w. (rekonstrukcja na podstawie wołyńskich ksiąg akto-
128 POLEMIKI I RECENZJE
wych)” zajmujące przeszło sto stron (s. 176–307). Autorka zamieściła 145 tablic- -drzew z danymi genealogicznymi dotyczącymi 70 rodów wołyńskich. Poprzedza je kilka zdań na temat zasad ich przygotowania oraz wykaz wykorzystanych skró- tów. Tablice są niezwykle cennym materiałem zawierającym szereg informacji pu- blikowanych najczęściej po raz pierwszy. Brakuje tu jednak wyjaśnienia, dlaczego właśnie te, a nie inne rody zostały wybrane dla publikacji oraz choćby krótkiej noty na ich temat. Dysponując tak obszernym materiałem prawno-majątkowym Autorka z łatwością mogła przedstawić informacje o dobrach posiadanych przez konkretne rodziny, co pozwoliłoby ocenić zamożność, a przez to znaczenie rodu.
W nagłówkach tablic znajduje się nazwisko rodu, jego herb oraz wymieniona została najważniejsza, dla danego rodu, podstawa źródłowa. Są one numerowane od 1 do 70 z dodaniem litery, gdy jednego rodu dotyczy więcej niż jedna tablica.
W wypadku numeracji niezrozumiałe jest dodanie na początku każdego numeru rzymskiej cyfry „I”, która nie ma żadnego uzasadnienia i nie odnajdujemy w pu- blikacji wyjaśnienia, czemu służy taki zapis.
W tablicach odnajdujemy imiona i imiona odojcowskie, informacje o współ- małżonkach, pełniony urząd i przy niektórych postaciach datę śmierci, często tylko przybliżoną. Przy wielu tablicach brak jest jakiejkolwiek daty, co znacznie utrudnia ich wykorzystanie. Można było załączyć chociażby informację o termi- nie zawarcia związku małżeńskiego przez poszczególne pary, zwłaszcza, że takie informacje znajdują się w intercyzach ślubnych i zapisach wzajemnego doży- wocia. Przy czym wydaje się zbędnym powtarzający się przy każdej osobie zapis o nieznanym współmałżonku, zwłaszcza, że nie wiadomo czy osoby te w ogóle zawarły związek małżeński. Tablice są czytelne i przejrzyste.
Za tablicami znajduje się ukraińsko-łaciński słownik rodzinnej terminologii (s. 308–309) oraz indeksy geograficzny (s. 310–314) i osobowy (s. 315–509). In- deks osobowy jest właściwie obszernym słownikiem biograficznym osób wymie- nionych w tablicach genealogicznych, który niczego nowego nie wnosi do wiedzy na ich temat. Autorka na prawie dwustu stronach powiela informacje z tablic.
Przedstawiona powyżej książka pt. Rodowody szlachty wołyńskiej XVI – pierw- szej połowy XVII w. wnosi wiele cennych informacji na temat szlachty wołyńskiej zaznaczonego w tytule okresu. Znacznie poszerza naszą dotychczasową wiedzę o genealogii poszczególnych rodzin oraz o więzach pokrewieństwa pomiędzy po- szczególnymi rodami szlacheckimi. Całość zebranego materiału przedstawiona w tablicach genealogicznych i indeksie osobowym została zaprezentowana w spo- sób przejrzysty i łatwy do odczytania.
Wartością książki jest również obszerny i poparty licznymi przykładami ma- teriał terminologii określającej relacje krewniacze i powinowactwa. Zebranie jej i omówienie w jednym miejscu w znacznym stopniu wzbogacają dorobek ukra- ińskiej, ale i polskiej nauki w tym zakresie.
Docenić należy również ideę I. Woronczuk, której celem było odnalezienie źródeł pochodzących z przełomu XVI i XVII w. mogących stanowić podstawę do badań nad strukturą rodziny tego okresu, typologią i jej przeobrażeń w czasie i pod wpływem kataklizmów politycznych dotykających Wołyń w czasach nowo- żytnych, z wykorzystaniem metod demograficznych Louisa Henry’ego i Petera Lasletta. Niestety, jest to słabsza część książki. Akta o charakterze prawno-ma- jątkowym zawierają informacje o relacjach rodzinnych, ale są one zbyt skromne i zbyt jednostkowe, by mogły zostać uznane za źródła masowe w takim stopniu jak księgi metrykalne i imienne spisy ludności, będące podstawą badań demogra- ficznych. Są jednak doskonałym materiałem do rekonstrukcji rodzin o charakte- rze genealogicznym, co autorka wykonała doskonale.
Dr Konrad Rzemieniecki, Zakład Narodowy im. Ossolińskich ul. Szewska 37, 50–139 Wrocław rzemieniecki@interia.pl
