Chrześcijanin, 1958, R. 22, nr 1-2

Cena numeru podwójnego 5 zł.

CIRZESCIJANIN

E W A N G E L I A — Ż Y C I E C H R Z E Ś C I J A Ń S K I E — J E D N O Ś Ć — P O WT Ó R N E P R Z Y J Ś C I E CHRY ST US / I

„Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w im ię Ojca, i Syna, i Ducha Swiętego“.

Ew. Św. Mat. 28. 19

„Albow iem nie wstydzę się za Ewangelię Chrystuso­

wą, ponieważ jest mocą Bożą ku zbawieniu każdemu wierzącemu

Rzym. 1, '16

Rok XXII Warszawa, styczeń — luty 1958 Nr 1— 2

T r e ś ć : Mniemali, iż był z nimi... — Pierwsza miłość — Okruchy ze stołu Pańskiego — O jed­

ności ludu Bożego — Istotne znaczenie Chrztu Duchem Świętym — Dzieci Boże na P o ­ lesiu — Wczasy młodzieżowe — O wychowaniu dzieci — Informacja — Wskazówki metodyczne dla nauczycieli Szkółki Niedzielnej — Kronika — Ofiary — Odpowie­

dzi redakcji — Do naszych Czytelników w kraju i zagranicą —• Od Administracji.

MNIEMALI, ^IŻ BYŁ Z NIMI...

Jak wszyscy pobożni Izraelici — rodzice Pana Jezusa, 'każdego roku udawali się na Święto Wielkanocne — do Jerozolimy. Aż jednego troku, gdy Jezus miał już 12 lat i „... gdy skończyły się one dni i, wracali na- zad, zostało dziecię Jezus w Jeruzalemie, a te­

go nie wiedział Józef i matka Jego. Lecz mniemali, że jest w towarzystwie podróżnem, uszli dzień drogi i szukali Go między krewny­

mi i między znajomymi, gdy Go nie znaleźli, wrócili się do Jeruzalemu, szukajcie Go“ (Łuk.

2, 43— 45).

Widzimy w tym wydarzeniu chwilowe od­

dalenie się Pana Jezusa od rodziny — zbawio­

nych. I widzimy, jiak Ci nie mogli być bez Jezusa. Nawet nie zauważyli w pierwszej ohwili, iż niema Go. Zamieszanie, duchowe 'oddziaływanie 'dużego tłumu, zebranego na­

wet dla pobożnych celów, wpływa przeważnie ujemnie na wewnętrzny spokój, porządek człowieka (stąd nawoływanie Słowa Bożego:

„Trzeźwymi bądźcie“). Zigubili Syna. A le sko­

ro tylko spostrzegli, iż są siami — rozpoczęli szukać Go — rozsądnie i bez zbytniego' poś­

piechu — wśród krewnych i współpodróż- nych. I gdy jednak mimo to nie znaleźli, wrócili do miejsca wyjścia — do Świątyni.

I znaleźli Go> tam, gdzie — jak im wyjaśnia!

— być musiał.

Przyjrzyjm y się bliżej (temu, przeczytane­

mu Stawu. Jakże wiele bowiem jest w nim nauki i 'dla nas. I my — zbawieni, członko­

wie rodziny Bożej, wędrując -przez, życie nie­

raz w podnieconym tłumie naszych czasów, możemy nawet nie zauważyć, iż w pewnej chwili utraciliśmy obcowanie iz żywym Jezu­

sem, Chrystusem. (A obcowanie z kimś to w i­

dzenie i słyszenie go). Może to stać sio przez nieuwagę (brak trzeźwości 'duchowej), przez grzech, upadek, przez postawienia ponad Je­

zusa jakiejkolwiek sprawy lub rzeczy. Może to być nasza gorliwa służba dla M ego. Jeśli cokolwiek zajmuje w sercu naszym najwyż­

sze miejsce, przeznaczone dla Jezusa — wów­

czas przestajemy Go widzieć, słyszeć, nie ro­

zumiemy tego, co do nas m ów i,. nie rozma­

wiamy z Nim w doimu m odlitwy i nie może­

my Go odszukać w zgromadzeniu. Często też dla tego nie modlimy się. Wówczas przycho­

dzą, jiako aktualne te słowa: „A le mam nieco przeciwko tobie, ześ miłość twoją pierwsza;

opuścił...“ (Obj. 2, 4).

Jeśliby taki stan objawił się w naszym ży­

ciu, cóż maimy .robić, gdzie Pana Jezusa zna­

leźć?

Rodzice Jego poszli .prawidłową drogą: za­

wrócili z samotnej podróży — i znaleźli Go siedzącego w Świątyni.. „A ujrzawszy Go ro­

dzice, zdumieli się. 1 rzekła do Niego matka Jego: Synu! przeczźeś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z boleścią szukaliśmy Cię...“

(Łuk. 2, 48). Popatrzmy chwilę na siebie — jakże często i nie szukamy, i nawet świado­

mej boleści nie doznajemy z powodu nie­

obecności Pana Jezusa. <

„ I rzekł do nich: cóż jest, żeście mnie szu­

kali? izaliście nie wiedzieli, iż w tych rze­

czach, które są Ojca mego, ja być muszę?

Lecz oni nie zrozumieli tego Słowa, które mi mówił.“ (Łuk. 2, 50. 51).

Każdy -człowiek zbawiony, po przyjęciu Pa­

na Jeziusa do serca i obmyciu grzechów swo­

ich we krw i O fiary Jego, — wchodzi dio kró­

lestwa Bożego, — Świątyni Bożej i to do

■najświętszego miejsca, „z a z a s ł o n ę“ , jak mówi Słowo: „Mając tedy bracia! wolność wnijść do świątnicy przez kreuj Jezusową, drogą nową i żywa£... którą nam poświęcił, przez zasłonę, to jest przez ciało Swoje“

(Żyd. 10, 19. 20).

Tam więc, w miejscu najświętszym, gdzie Pan Jezus przebywa w chwale Ojca, tam jest właściwie miejsce każdego dziecka Bożego.

Niestety wielu z powodu grzechu,- słabości i upadków wycofuje się z tego świętego miejsca bezpośredniego obcowania z Panem Jezusem do sieni, która jest przed Kościołem.

A jak wiidizimy ze Słowa Bożego (Obj. 11, 1. 2) sień wraz z tymi, którzy w niej przebywają

,.b ę d z i e w y r iz u, c o n a“ , to znaczy bę­

dzie odłączona całkowicie od możności oglą­

dania Pana Jezusa.

Jeślibyśmy więc, badając z łaski Bożej swój stan duchowny przekonali się, że utraci­

liśmy możność obcowania duchowego z na­

szym Zbawicielem., iż Go- nie ma w naszym życiu — mamy jpoidobnie, (jak Józef i Mary ­ ja — wrócić do Świątnicy, tą „ d r o g ą n o ­ w ą i ż y w ą " to jest przez wyznanie grze­

chów i oczyszczenie się w Ofierze K rw i Pana Jezusa jak m ówi Słowo: „przystąpmyż z praw­

dziwym sercem, w zupełności wiary, mając oczyszczone serce od sumienia złego i omyte ciało wodą czystą, trzymajmy wyznanie na­

dziei niechwiejące się“ (Żyd. 10, 22. 23).

To musimy osobiście przeżyć, a przeżywszy powinniśmy służyć pomocą tym dokoła nas, którzyby znajdowali się w takiej sytuacji duchowego rozłączenia z, Panem Jezusem.

Obowiązek ten spoczywa na nas i to tym bardziej, im więcej widziecie, iż się , on dzień przybliża“ (Żyd. 10, 25), dzień przyjścia Pana Jezusa po Swój Kościół, który będzie zabrany z ziemi, ale bez sieni.

I dlatego badajmy siebie, rozsądźmy, może bowiem tylko mniemamy, iż imaimy Jezusa, a w rzeczywistości przebywamy w sieni, któ­

ra nigdy nie , będzie mieć , społeczności ze świątynią, „ n i e b ę d z i e im li e ir iz o> n a“

(Obj. 11, 1. 2).

Jeszcze jest czas łaski, czas możności po­

wrotu...

St. Krakiewicz

P I E R W S Z A M I Ł O Ś Ć

(dokończenie)

Na tym świecie miłować — znaczy cierpieć za ta, co miłujemy.

i „Natrafili (napotkali) mię Stróże, co cho­

dzą po mieście; ubili mię, zranili mię...'c Dziwne — lecz. tak to jest — miłość ku Chry­

stusowi doznawała najbardziej okrutnych prze­

śladowań, ze strony tych, którzy byli sługami kuiltu, oczywiście nie tych, , którzy służyli rzeczywiście Jego królestwu, lecz tych którzy tylko ,,obchod;dl;; miasta", znali tylko zew­

nętrzne formy rałigii i chronili je gorliwie, należeli do tych, którzy „strzegli ścian". Re­

ligię przede wszystkim prześladowała religia.

Jan Hus. kapłan katolicki, i większość średnio­

wiecznych bojowników o odrodzenie kościo-.

ła — cierpiała ii prześladowana była przez ko­

ściół .Sam Chrystus odrzucony był przez naj­

wyższych kapłanów żydowskich, On-Głowa kościoła, odrzuconym był iprzez służebników

kościoła. i ,

Lecz cierpieć za to, co się miłuje nie jest ciężko. Serce pałające miłością — pragnie nawet cierpieć za etgo, kogo miłuje. I właś­

nie to 'cierpienie jest najlepszym, dowodem miłości. Chrystus po zmartwychwstaniu Swo­

im objawił stię uczniom i pokaizywał im. ra­

Nr 1— 2 C H R Z E Ś C I J A N I N 3

ny (Swoje od gwoździ, aby nie wątpili — lecz.

wierzyli w to — iż stoi prized inimii On (Sam, Doskonała Miłość — tai imiiłioiść, która nie mogła przejść przeą ten świat bez ran oid gwo­

ździ i cierniowej korony.

Kiedy my przyjdziemy tam, do lepszego świata i istainiemy przed Jego Obliczem — czyim poświadczymy, że byliśmy na ziemi chrześcijanami? Oczywiście nie pomogą nam żadne zaświadczenia pisane ina papierze o przy­

należności do temu lub innego kościoła, ani świadectwo o przyjęciu chrztu, lecz ta przy­

należność do ciała Chrystusowego i ten, chrzest w śmierć Jego będziemy musieli po­

świadczyć ranami na rekach i czole, ranami serca, materialnymi stratami:, krzywdami i prześladowaniami, któreśmy ponieśli dlla Je­

go Imienia; gdyż jeśli On-wcielenie Boskiej miłości, musiał przejść na ziemi drogę od żłob­

ka do krzyża, nie mając gdzie głowy ISwej schronie, zelżony i opilwany — to jak nam ma się udać przejść przez, ulice i targowiska tego świata — bez ran, i wyśmiewania,1— a na­

wet Czasiami iz przyjmowaniem wyrażonego' uznania ze strony tych, którzy odrzucają Chrystusa? Zaprawdę — „kto miłuje świat, w tym nie ma miłości ojcowskiej“ . |Klto mi­

łuje Chrystusa, - tego świat powinien niema- widzieć.

„Cóż ma miły twój nad innych miłych —t o najpiękniejsza między niewiastami? co ma miły twój nad innych miłych, że nas tak po- przysięgasz?“ Gdyż miłujący Chrystusa, — mają nieprzemijające pragnienie świadczenia o Niim i innym ludziom. Czy icizynią to ze śle­

pego (fanatyzmu, poddając się niewolniczo ślepemu uczuciu? Lecz Chrystus nie chce śle­

pej miłości. A my przecież wiemy, dlaczego Go miłujemy; wiemy, że jest On piękniej­

szy maid wszystkich synów ludzkich.

W Jego nauce nie ima żadinegO' braku — ani jednego słowa, któreby było przestarzałe lub nie nadawało się dla wszystkich ludzi - - wszystkich cizasów.

Jego Osoba jest bezgrzeszna,. Budda na próżnio walczył z istnieniem, grzechu, Maho­

met również kajał ;się w grzechach swoich.

Lecz, o Chrystusie w pełnej; świadomości, na, podstawie historycznej rzeczywistości i oso­

bistego doświadczenia mówimy: „Usta Jego — nader słodkie a wszystek jest pożądany;'1 wszystek — do końca, całkowicie i absolutnie doskonały, bezgrzeszny, święty, Boski. W Je­

go Obliczu nie ma żadnej ułomności, nie ma ani cienia grzechu. I tylko dlatego może On zbawić grzeszników — i — „w ie jak pomóc tym,, którzy są fcuisizeini“ . „Usta Jego to sło- dycz“ — wszystko, co On nam mówi, pie ty l­

ko przez Słowo pisane, lecz i bezpośrednio przez Ducha Świętego, choćby się to zdało być surowym żądaniem ofiary — dla nas jest słodyczą, gdyż przez Niego' mówi miłość — i tylko wtedy Jego głos przestaje być słody­

czą — kiedy tracimy miłość ku Niemu —< tę pierwszą miłość.

Miłość miłości się objawia,

„Jezus najsłodszy11 — tak śpiewa- o Nim kościół wschodni. „Taki jest miły mój, i taki przyjaciel mój, o córki Jeruzalemskie!" Dla­

tego nie wstydzimy się Jego' Imienia — lecz, głośno się radując, chcemy śpiewać o INirn

— wszystko i wszędzie.

W Ameryce, w pewnym, domu odbywały się chrześcijańskie nabożeństwa,. Mieszkańcy 'do­

mu, słysząc głośne śpiewy skarżyli się właści­

cielowi domiu, który był Żydeim. ,,,Moii drodzy, odpowiedział — gdybym ja znalazł Mesjasza, to jeszczebym głośniej krzyczał z radości.“ Tak, my chcemy obwieszczać Go, „ina dachach", głoś­

no, chcemy uderzyć we wszystkie dzwony zwia­

stowania o Jego miłości, o pięknie, (bo Om jest Światłością iii jSłoweim (Logos) świata, ,za któ­

rym tęskni każda dusza ludzika. 1

A o mędrcach wszystkich narodów powiemy słowami apostoła Indii, Suinidar-Siinga: „Oni wykopali kanały, lecz tylko Chrystus napełnił je wodą."

Lecz gdzież jest On, wasz Chrystus? Jak możecie miłować Tego, KogO' nie widziały oczy wasze? „Dokąd poszedł umiłowany \twój, o najpiękniejsza między niewiastami, Gdzie się obrócił miły twój? a szukać Go będziemy z tobą.“

Oczy ciekawe niie widzą, lecz, serce wie — gdziei Om. 1

„M iły mój wstąpił do ogrodu Swego m ię­

dzy zagonki ziół wonnych ,aby pasł w ogro­

dach i żeby zbierał lilie“.

Maria Magdalena tego poranka po sabacie, widziała Go w ogrodzie, przy pustym grobie, lecz nie poznała Go — jej oczy były pełne łeiz — zdawało jej Isię, że to ogrodnik. Lecz po tym ocknęła! się na głos Jego, i zrozumiała, że to On, umiłowany duszy jej — Pan.

,A jednak — prawda,, On jest także ogrod­

nikiem duszy naszej — On chce i może pu­

stynię naszego serca, porośniętą, cierniem i ositaimi, przeistoczyć w ogród wonny.

Teraz On pasie tam, między liliami, pasie dusze nasze; On cały w piękności — chce a- byśmy i my (przyoblekli się w Jego piękno i „wMzieli chwałę Jego“ . On poszedł zbierać lilie, dokąd „nie wypełni 'się ich liczba“ — a wtedy wróci, aby wziąć Swoją umiłowaną — Kościół Swój, oblubienicę Swoją, duszę przez Niego odkupioną.

A teraz. — orna nie izma męki rozłąki — cho­

ciaż nie widzi Niebieskiego Oblubieńca, oczy­

ma cielesnymi — gdyż uniesienie pierwszej miłości czyni przyszłość — teraźniejszością.

Ona zaręczona jest z „ Jednym Mężem“, ażeby kiedyś istanąć przed Chrystusem „jako panna czysta“ — lecz już teraz może powiedzieć to wdzięczne słowo „Miły mój jest mój, a jam jest Jego, który pasie między Otoi są słowa, które wyrażają, głęboko, zgodlnie z. rze­

czywistością — czym jest rcligia i jaki jest związek duszy! z żywym Bogiem. ,

Te słowa wyrażają 'wszystko — zarówno prawa, jak i obowiązki wierzącego-. „Ja należę do ;Niego“ , -— „jam. nie swóij“ , „jam. kupiony drogą krwią...” —- Cóż iza potężna moc prze­

ciwstawiająca isię troskom, grzechowi i 'cier­

pieniom kryje się w tych słowach, jeśli wyra­

ża ją one rzeczywistą prawdę naszego' serca!

I itak właśnie jest, jeśli wypełniła tnais jpierw’-

sza miłość. 1 j

I kiedy luidleinzą na duszę fale pokus li świat zacznie wabić nas swoimi czarami lub (grod­

zić katuszami, a nawet i śmiercią — serce 'od­

wróci się od, tych fal i skieruje wzirok, pełen miłości i wierności ku Niebieskiemu, Oblu­

bieńcowi: „Przyłóż mię jako pieczęć na serce Swojet jako sygnet do ramienia Swego! al­

bowiem miłość mocna jest jako śmierć, twar­

da jako grób zawistna miłość: węgle je j jako węgłe ogniste i jako płomień gwałtowny'1.

„Mocna jako śmierć, — miłość“ . „Już nie żyję jo-, lecz żyje we mnie C h r y s tu s „ D la mnie życiem jest Chrystus, a śmierć jest, zy­

skiem■“ -—- gdyż śmierć skruszy przeszkody, odłączające mnie od Chrystusa,

Widziałem kiedyś obraz Łukaisiz,a Kranach a w Galerii Drezdeńskiej: „Śmierć św. Kata­

rzyny” . ,W młodości uwierzyła' ona w Chry­

stusa ii złożyła M,u ślub diuszy. I oitoi nadeszła godzina doświadczenia jej wierności. Dziewica klęczy, a oprawca pogańskiego władcy Diokle­

cjana podniosą nad inią miecz, Oczy ijej pełne nieziemskiego uniesienia, zwrócone ku górze;

nie (boi się, czeka ostatniego ciosu — wie, iż zobaczy Go takim, jakim On jest,

Z Anglii wyjeżdżało do dzikich krajów kilku młodych chrześcijan, aby głosić /Ewiang|ejłię poganom. „Jakże to, nie boicie się? — przecież te dzikusy zabiją was; umrzecie (przed cza­

sem!” — mówili ich przyjaciele. „Myśmy uimarli jjuiż przed tym, nim zdecydowaliśmy się jechać” ‘ odpowiedział jeden e nich. Wszystko może złamać brutalna siła, nawet przekonania, lecz jest jędrna moc potężna, niezwyciężona i iziawsize izwyciężafjąca — to imoc miłości.

„Wody wielkie nie mogłyby zagasić tej m i­

łości ani rzeki zatopić; choćby kto wszystką majętność domu swego dał za takową miłość, byłby pewnie wzgardzony

Takie chrześcijaństwo, oczekujące przyjścia Pańskiego,, pałające ogmiiem pierwszej miłości, zwycięża i teraz, w dzisiejszym świecię, w wal­

ce duchowej,, w piecu prześladowań. |

„ I wypuścił wąż z gęby swojej za niewia­

stą wodę jako rzekę, chcąc sprawić, aby ją

rzeka p o r w a ł a 1 ;

„Lecz oni zwyciężyli go Krwią Baranka i słowami świadectwa swego i nie umiłowali duszy swojej aż do śmierci.“

N ie miłować 'duszy swojej można tylko, gdy samemu się miłuje tą pełną miłością, któ­

ra wypiera nasze „ja“ nasze osobiste korzy­

ści, bóle i straty. Takiej miłości godna jest tylko miłość doskonała — to jest — Chrystus.

Ten, który objawia się jako źródło ognia i światła — „trzymający siedem gwiazd w prawicy Swojej, przechadzający się w po- środku siedmiu świeczników“ — daje nam odpowiedź na to pytanie „Pamiętajże tedy, skądeś wypadł, a pokutuj i czyń uczynki pierw- sze“ . Pokutować — znaczy uiznać swoją winę.

Pokuta iz powodu utraty pierwszej miłości — to pokuta wierzących. T o zew historii nar- szych dni, to hasło współczesnych męczenni­

ków i wyznawców Chrystusa. 'Tb głos rewo­

lucji, która wybuchła dlatego, że ostygły i wiara i miłość, chrześcijaństwo przeobraziło się w fermę, sól utraciła siłę, wyschło źród­

ło miłości i sprawiedliwości — wiekami na­

rastało społeczne kłamistwo, które doprowa­

dziło do socjalistycznego wybuchu.

Pokuta z grzechu, Iktóiryim jest (brak miło­

ści oraz pragnienie powrOitu doi pierwszej m i­

łości, doprowadzą nas do oczekiwania i wo-

Nr 1— 2 C H R Z E Ś C I J A N I N 5

łainia do Boga — gdyż, tylko „Bóg jest m i­

łością,, — i wszelka prawdziwa. „miłość jest od Boga” — Wszelka inna miłość jest 1— po~

powierzichowną, złudna, cielesna, samolubna,1

—- ehe© ona nie tyle sama kochać, ile raczej

być kochaną. 1 1

„ Wsj poi i mn i j “ f „ p o k u t u j " , „ c z y ń " . W (stosunku do grzechu Hub wrogów, w służ­

bie bliźniemu — postępuj w duchu pierwszej miłości, naśladując uczynki) pierwszych dni twojego 1 chrześcijaństwa. Z powrotem , ku pierwszemu chrześcijaństwu, ku Ewangelii, wyznawanej w czystości i prostocie rybaków Galilejskich, ku Ewangelii miłości, ogarniają­

cej wszystkich i wszystko współczuciem i cał­

kowitym przebaczaniem! Taki jest zew pierw­

sze! j miłości.

„A jeśli nie chcesz, przyjdę przeciwko to ­ bie rychło, a poruszę świecznik twój z m iej­

sca swego, jeślibyś nie pokutował“ . 0 , ileż jesit teraz dusz, zborów i kościołów z. poruszo­

nymi świecznikami! Płomień ich świecy za­

czął migotać, poteim (gasnąć, potem czadzić i dymem swoim zasłaniać Oblicze Chrystusa.

Taką świecę Om porusza z miejsca, a gałąź nie przynosząca owocu zostaje odcięta.

Bóg cierpliwie znosi (jeszcze wiarę, która reprezentuje jedynie pracę (uczynek),, obowią­

zek — (bez miłości. Lecz jest druga, gorsza krańcowość — miłość bez pracy, bez obo­

wiązku, bez dyscypliny, bez posłuszeństwa.

Taka miłość to samolubstwo, to- miłość wła­

sna, to upajanie się tylko uczuciami.

„Ale wżdy to masz, iż nienawidzisz uczynków Nikołaitów, których i ja niena- u)idzę“ .

Mikołaj, Antyjocheńczyk, jedem z siedmiu, diakonów (iDz. Ąp. 6,5) nauczał przewrotnie o wolnej woili, co dla jego zwolenników stało się (pretekstem, do rozpusty. Tak powstała sekta Nikolaitów. Błędna nauka powstaje zwykle wtedy, kiedy my nie naśladujemy Chrystusa, lecz idziemy za osobistymi myśla­

mi jakiegoś chrześcijanina, a więc kiedy przestajemy być Chrystusowymi a stajemy się „ P a w i o w y m i , „ A p o 11 o s o w y- m i “ , „ K i e f a s o w y m i“ ; stajemy się wtedy ,,N i k o 1 a i t a, :m. i".

Ani praca bez miłości, ani tym bardziej mi­

łość bez pracy nie mogą Ibyć miłymi Bogu.

Miła imiUi jest czynna, prawdziwa miłość. Bo­

gu miła jest p :r a c a m i ł o ś c i — „wiara skuteczna przez miłość“ !

Uczynki bowiem bez miłości są martwe;

próżna i kłamliwa jest miłość bez uczynków.

Wspominając chrześcijan zboru Tesalonioeń- skiego, apostoł Paweł pochwala w nich: „sku­

teczną wiarę, pracowitą miłość i cierpliwą na­

dzieję w Panu Jezusie Chrystusie

Takim pragnieniem uzewnętrznienia siebie w uczynku, w bohaterstwie samozaparcia — objawia się prawdziwa, pierwsza miłość. I je ­ żeli będziemy walczyć o odrodzenie się w nas tej miłości i w tej walce zwyciężymy, oto. co nas oczekuje: „Kto ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi zborom. Temu, co zwycięży — dam jeść z drzewa żywota, które jest w po­

środku raju Bożego“ .

M y często, przeżywszy nawrócenie, zatrzy­

mujemy się ma początku (drogi, stoimy; ma, pro­

gu — i dlatego świat jest, jeszcze dla, rnais w i­

doczny i watbi swoimi ponętami, a wnętrze świątyni niewyraźne i dalekie w swej niepo­

jętej (głębi. A Bóg chce, abyśmy szli dalej, w najgłębszą istotę Jego Królestwa, abyśmy pożywali „z drzewa żywota, które jest w\ po­

środku raju Bożego

„Żyć — to miłować", Imitować — to znaczy żyć. I dlatego tylko tych, którzy są zdolni mi­

łować, Bóg może uczynić godnymi pożywania1 z ( d r z e w a ż y woutą, że źródła doskonałej, Bolskiej m i i o ś c i.

Złoi naszych czasów to j— brak jedności, dy- letantyzm, powierzchowność, ,,chrzęści j aństwo

progu". : [

Są chrześcijanie, podobni ido dzwonnika, któ­

r y bywa tyllko mai dzwonnicy a nie znajduje czasu, aby być w samej świątyni lub uczestni­

czyć w procesji. : \

.Niechaj Sam Duch prawdy wyjaśni każde­

mu w mowie jego duszy tajemnicę pierwszej miłości i napełni duszę świętym za nią prag­

nieniem. Jedno z dwojga,: albo pozostaniemy głuchymi na Jego głos i maisz, świecznik (będzie poruszony (usunięty1) ■— ą, wtedy świat, na, je­

go miejsce zatknie swoją żagiew, dymiącą krwawym płomieniem złości i zniszczenia, al­

bo posłuszni wołaniu Ducha Świętego będzie­

my pokutować — a wówczas jasny promień rozjaśni na nowo otaczający nas mrok r— (bło­

gosławioną światłością pokoju i miłości.

„K to ma uszy, niechaj słucha, co Duch mówi...“

W. F. Marcinkowski

OKRUCHY ZE STOŁU PAŃSKIEGO

Mocno odbijają mi się słowa w sercu moim które mówili wodzowie ludu Bożego-, jpo po­

wrocie z niewoli ibabłiilońskiej, gdy znowu po raz pierwszy mieli obchodzić święto namio­

tów — pamiątkę pielgrzymki ludu Izraelskie­

go po puszczy. „ Idźcież, jedzcie rzeczy tłuste, a pijcie napój słodki, a posyłajcie cząstki tym, którzy sobie nic nie nagotowali; albowiem świę­

ty to dzień Panu naszemu. Przetoż nie frasujcie się, albowiem wesele Pańskie jest siłą waszą1'.

(Nehem. 8,10). I ta cząstka przeznaczona jest dla tych, którzy sobie nic nie nagotowali. N ie jest to tylko powtórzenie słów .z tamtej chwi­

li u nóg (Pana, lecz raczej duchowa obietnica i pcjkairm, cząstka dla tych, co nic nie mają.

Czytajmy Słowo Boże': (2 Królewska, 2y2..10.)

„A gdy przeszli (Jordan suchą nogą), rzekł Eliasz do Elizeusza: Żądaj czego chcesz, abym ci uczynił pierwej niż będę wzięty od ciebie.

Tedy rzekł Elizeusz: Proszę, niech będzie dwójnaisobny duch twój we mnie. Ale mu on (Eliasz) odpowiedział: trudnejś rzeczy pożą­

dał../'

Ach, żebyśmy tak zawsze to prawe życzenie, prośbę, wyjawić mogli wobec Pana:, chociaż się fo wielkie żądanie nieraz zda trudne. A - zaż nam nie dał Pan obietnicy"... czegokol­

wiek byście chcieli, proście a stanie się wam“

(Jan 15,7)? Pod jednym tylko warunkiem da­

na jest nam t,a nieograniczona możliwość u~

zyskania wszystkiego od Boga naszego. „Je­

śli we Mnie mieszkać będziecie i słowa> moje w was mieszkać będą...“ Wszystko jest możli­

we temu, który wierzy, a pozostać chce w tym, czym jest dlań Pan sam iii Jego słowo.

Elizeusz pros:! o podwójną miarę Ducha Bożego*, który był w Eljaszu, a z życia E li­

zeusza wiemy, że się spełniło to pragnienie.

Bardzo doniosłe życzenie i prośba, która powinna być naszą gorącą prośbą i pragnie­

niem,, aby i na nas spoczęła ta podwójna mia­

ra Ducha Bożego. Ile to niedostatku, biedy duchowej, nędzy nawet znajduje siię wśród wie­

rzących zborów Jezusowych. A czy taka jest wola Boża? Nie, nigdy, wszak Pan nasz drogi powiedział: „Jam przyszedł, aby owce Moje żywot miały i obficie miały.“ (Jan 10,10). Nie widzimy i w tych słowach Pana) naszego, te­

go życzenia, abyśmy wzięli tę podwójną mia­

rę Duicha? — nie tylko żywot, ale obfity ży­

wot. A jest to przecież wielka różnica, czy ktoiś żyje tylko, aby żył, albo czy ktoś żyje obfitym życiem, które udziela się i innym, którego żywot tryskający, wylewający się na

zewnątrz,. (

Lecz jak się ten obfity żywot, ta podwójna miara Ducha uwydatnia w praktycznym ży­

ciu? O to się właśnie rozchodzi, aby ten dwój- nasebny Duch mógł się ujawnić wśród nas i przez nas.

Wiemy, że Eliasz (był prorokiem Bożym, mocnym prorokiem, w którego życiu obja­

wiał ,się Bóg w ■ mocy i ogniu. Duch Elljaisza przedstawiła nam Bega w Jego sprawiedliwo­

ści i świętości, przed Którego obliczem wszys­

tko zła skruszone, zniszczone i spalone być musi. Duch Eliasza, to 'duch zakonu, bez łassiki, duch sprawiedliwości bez miłosierdzia, duch mocy bez' miłości. Najlepiej widzimy to iz w y ­ padku, który nam jest opisany w II księdze Królewskiej 1,9-15. Król lOchozyjasz posyła pięćdziesiątnika z 50 żołnierzami, aby pojmali Eliasza i przyprowadzili do króla; a gdy ci przyszli pod górę na której siedział Eliasz, wezwał go prowadzący ów i oddział l wojska:

Mężu Boży, król rozkazał, abyś zstąpił.

Eliasz odpowiedział dowódcy wojska:

„Jeśliżem jest mąż Boży, niech ogień z stą­

pi :z nieba a pożre ciebie i ■ pięćdziesięciu twoich. Zstąpił tedy ogień z nieba i pożarł go i pięćdziesięciu jego. A to się stało po dwa- kroć” . Widzimy w tym wypadku tę bezwzględ­

ną moc Bożą, objawiającą się nad bezpra­

wiem. IA jest to tenże Duch, który jest tak bliski każdemu z nas. Najlepiej widzimy to na przykładzie uczniów Pana Jezusa.

Pan idąc z uczniami przez Samarję, chce się zatrzymać w mieście, prawdopodobnie na no­

cleg, lecz Samarytanie Go nie przyjęli; wte­

dy zdjęci gorliwością dla Pana dwaj ucznio­

wie, chcą spuścić ogień z nieba, aby spalił nie­

gościnnych Samarytan. Wtenczas Pan ich zgromił mówiąc „nie wiecie jakiegoście du­

cha. Albowiem Syn Człowieczy nie przyszedł zatracać dusz ludzkich, ale z a c h o w a ć (Łuk.

9,54-56). Tutaj widzimy uczniów Pańskich w świętej gorliwości zakonnej, wzorującej się na gorliwości Eliasza. 1 dlatego na przykład.

Eliasza powołują się oni, chcąc ukarać tych, którzy nie chcą przyjąć Pana Jezusa.

Nr 1— 2 C H R Z E Ś C I J A N I N 7

Teraz wrócimy do proroka Elizeusza, następ­

cy Eliasza, który znalazł się w zupełnie po­

dobnym położeniu jak i Eliasz, tylko że za­

miast pięćdziesięciu żołnierzy, prawie całą armię wysłał król syryjski, aby pojmał Eli­

zeusza. Bardzo bowiem Elizeusz przeszka­

dzał królowi syryjskiemu, gdyż mocą Duch i Bożegoi przenikał wszystkie jego tajne plany i zamiary, i objawiał je królowi Izraelskiemu.

Prorok Elizeusz prosi Boga,-.„Panie, zaraź ten lud — wojsko śłepo\tą“ ; a wychodząc naprze­

ciwko nim, mówi doi indeih: „Nie tać to droga, ani to miasto. Pójdźcie a zawiodę was do mę­

ża, którego szukacie. I przywiódł je do Sama- rji w pośród obozu Izraelskiego. A widząc je król Izraelski, rzekł do Elizeusza: „Mamże je pobić, ojcze mój?“ Teraz uwydatnił silę ten dwójnasobny duch Elizeusza, który mówi do króla: „Azaż je wziąłeś mieczem twoim, albo przez luk twój, żebyś je miał pobić? Nie bij!

Połóż chleb i wodę przed nie, aby jedli i pili i wrócili się da pana swego. I stało się tak.“

A iskutek był taki, że nie ważyły: się więcej wojska Syryjskie wpadać do ziemi Izraelskiej;

i w ten Boży sposób została rzeczywiście w y­

grana jedna wojna.

Duch Eliasza, to duch gorliwości dla Pana Zastępów, to duch starozakomny, który o włada

nieraz i serca wierzących, jak to widzimy stało się z uczniami Pańskimi. Duch Elizeu­

sza, ów dwójnasobny duch, to duch łaski i mi­

łosierdzia Bożego, cierpliwości i nieslkwapli- wości Bożej, która jest zbawieniem naszym.

W tym świecie powinihśmy doświadczać, jaki duch panuje w naszych sercach — czy nie duch Eliaszowy, który z gorliwości dla Pana i Jego dzieła, pała w nasi gorliwością niedob­

rą? Apostoł mówi Galatczykom „dobra jest rzecz pałać miłością w dobrym zawsze“ lec2j byli tacy, którzy „pałali do Galacjan miłością niedobrą“ (w gorliwości zakonu) (Gal. 4,17.18).

Można podawać zakon w duchu Ewangelii, w duchu miłości Chrystusowej, w dwójna- sobmym diudhu; a można podawać Ewangelią w duchu zakonu, w duchu Eliaszowyim, gorli­

wością niedobrą pałając. Ileż łlaski nam po­

trzeba, abyśmy zawsze w duchu, miłości, cier­

pliwości i pokory Chrystusowej służyli jedni drugim! Jeśli ktoś pozna ze Słowa Bożego;, że tak się rzecz ma, wtedy stoi na tern niewzru­

szenie. i

Doświadczajmy samych siebie, czy mamy już ową dwójnasobną miarę ducha — Ducha Chrystusowego.

' ' ; -l Karol Kaleta

O JEDNOŚCI LUDU BOŻEGO

„... aby Syuy Boże rozproszone w jedno zgromadził.“ Jan 11,52

Od chwili pierwszego świadomego wystą­

pienia człowieka przeciw prawu Bożemu, to jest popadnięcie w grzech — zapanowała na ziemi niezgoda i chaos — zapanował niepokój.

A serce ludzkie pragnie pokoju, harmonii, odpoczynku. I dlatego ludzkość usiłuje w yz­

wolić się z jarzma skutków nieposłuszeństwa Bogu,. ale pomimo czynionych prób i starań świat jest skłócony nadal, serce ludzkie nie może prawdziwie odpocząć.

A był czas, gdy na polach betlejemskich a- niołowie obwieścili pokój dla ziemi (Łuk. 2, 14). Pokój zupełny, wspaniały, Boży, który dar- je tylko Jezus Chrystus — On Książę Pokoju (Izaj. 9,6). A sprawia Pan Jezus, ten pokój

—■ w ludziach dobrego ■upodobania:. W tych, którzy upodobali sobie pokój Boży sprawia, iż sami oni stają się sługami pokoju, a napi­

sano: „błogosławieni pokój czyniący, albowiem oni synami Bożym nazywani będą“ (Mat. 5, 9).

I stało Się tak. W życiu tych, którzy przy­

jęli to słowo zwiastowania i uwierzyli całym sercem Jezusowi Chrystusowi — możemy po­

dziwiać praktyczne przejawy 'działania mo­

cy Bożej, albowiem „którzykolwiek Go przy­

jęli dał im (tę, moic,, alby się stali synami Bo­

żymi, to jest tym, którzy wierzą w Imię) Je- go“ (Jan 1,11— 13). Przez przyjęcie i działa­

nie tej mocy, która ich odrodziła, stali się jedną jrodlziną, rodziną Bożą.

Zakon miłości pociąga serca ludzkie wza­

jemnie ku sobie, i tak powstaje wispólnota duchowa „...a u onego mnóstwa wierzących było serce jedno i dusza jedna ...,,(Dz. Ap.

4, 32). Ta wspólnota miłości była tak mocna

i głęboka, że musiała wywołać dobrowolną wspólnotę materialną: a żaden z majętnoś­

ci swoich nie zwał nic swojem własnem, ale mieli wszystkie rzeczy wspólne.“

Tak wyglądali pierwsi chrześcijanie.. Pierw ­ sza miłość płonęła w sercach ich, a silniejsza jest ona od piekła, od grzechu, od egoizmu.

To (był początek pracy. Pańskiej, gdy złote ziarno Ptrawdy zostało posiane na tej grzesz­

nej ziemi. A le niestety wraz a tym ziarnem, poczęło wzrastać i inne nasienie, ' posiane przez wroga ((Mat. 13, 2i5), który chciał ze­

psuć harmonię życia duchowego', aby znów zapanowało w sercach ludzkich zło, i niena­

wiść. Jakże wiele oglądamy tego dzisiaj.

Ale — chwała Bogu naszemu — jak nie zostało zakończone głoszenie Słowa Bożego dla zbawienia grzesfejniików, tak nie ustała praca Pańska „... aby Syny Boże rozproszone w jedno zgrom adzili

Jezus Chrystus polecił aniołom Swoim, alby nietylko głosili Ewangelię „w s z y s t k i e - m u s t w o r z e n i u " , ale również, aby uczy­

li wszelkiej prawdy Bożej. A jedną jz najważ­

niejszych prawd Bożych, jest ita o j e d n oi ś- c i l u d u B oi ż e g o!

Zwróćmy uwagę na to, że nigdzie nfie za­

pisano, aby Pan Jezus modlił się o posłuszeń­

stwo uczniów Swoich w oczekiwaniu przez, niich w Jerozolimie przyobleczenia mocą z wysokości. Wiedział, że oni będą cierpliwie oczekiwali tego Chrztu Ducha Świętego — ' i tak się stało. A le napisane jest, jak uczył o (jedności dzieci Bożych, jak nakazywał, aby do niej Idążyć ii w niej trwać, — i napisane jest jak bardzo modlił się oi tę jedność między na­

mi. Sam Pan Jezus zostawił nam świadectwo 0 wielkiej, zasadniczej wadze tego zagadnie­

nia. Wiedział najlepiej, jak trudne jest dla naszego „ja” — pragnienie, dążenie i trwanie w jedności.

Dlatego też konieczne! jest przyjęcie do serc naszych tego pragnienia i nakazu Pana Jezusa, aby nie odpowiadać przed Bogiem za lekceważenie modlitwy Syna Bożego o jed­

ność wśród was,Hi aby móc dążyć szczerze 1 skutecznie do zakończenia stanu rozprosze­

nia dzieci Bożych. Jakże często i wiele w ie­

rzących działa niestety w isposób podtrzymu­

jący lub powoduj,ący rozproszenie wśród ludu Bożego. INie zdając sobie sprawy fz, popełniane­

go grzechu i przysparzanego Synowi Bożemu cierpienia.

Modlimy śię o > duchowe przebudzenie w na­

rodzie naszym1 i ono nastąpi, ale i my musi­

my obudzić się ze snu, , abyśmy wyszli na spotkanie nadchodzącemu Jezusowi. Spotka­

nie to będzie pełne tryumlfu i szczęścia, jak­

że więo może nastąpić ono bez jedności wie­

rz,ących? jPrzied tą chwilą wpamiałą zgromadzi Bóg rozproszonych [Synów Bożych.

Duch Święty kładzie i w dzisiejszych cza­

sach do serc dzieci Swoich, świadomość ko­

nieczności gorącej modlitwy o jedność dzieci Bożych.

Dziś miliony serc boleje z powodu chaosu i niedostatku dluchowego między wierzący­

mi. Bezustannie proszą Boga, aby dał przebu­

dzenie i ,w tym kierunku między nami. I sta­

nie się to napewno w Domu, Bożym.

Modlimy siię i będziemy się modlić, aby Bóg (wylał 'i na nas Ducha. Miłości i Pokoju, dla skutecznego szukania dróg pojednania,

.Są tacy, którzy tnie wierzą, aby mogła na­

stąpić jedność wśród ludu Bożego. Ci w swo­

jej gorliwości pobudzają serca ludzkie do nienawiści i odosobnienia,. O takich ludzi trze­

ba modlić się,, aby dał im Bóg łaskę opamię­

tania i pokuty z, tego grzechu. (Judy 19).

Sami zaś j powinniśmy być gotowymi do uczynienia wszystkiego, czego Pan Jezus za­

żąda, aby tylko przyczynić się do zbierania

„Synów Bożych" po wszelkich ślepych ulicz­

kach i zakamarkach.

Każde d-ziecko1 Boże powinno wiedzieć, że jedność Judu Bożego jest dziełem, i nakazem Pańskim, a wszelkie rozerwanie, czym, nie byłoby uzasadniane — nie jest od Boga.

Prawdziwe przyczyny bowiem ,rozerwani,a są tak chytrze zamaskowane, że ocenić je 'do­

kładnie jest bandzo "trudno. Wiem y jednak, że poza nim stoi tein sam wróg, siejący złe nasienie, od pierwszej rodziny na Ziemi po­

cząwszy. Musi w nas żyć to przekonanie, iż miłość Boża jest okazana w Jezusie Chrystu­

sie dla wszystkich grzeszników, a nie tylko dla , m n i e “ lub „ n a s " , albowiem, chce Bóg

„aby wszyscy ludzie byli zbawieni i ku Zna­

jomości prawdy przyszli“ (1 Tym. 2, 4).

A więc niema uzasadnienia oddzielania się lub wynoszenia ponad innych.

Pilnie czytając w Objatwieniu Sw. Jana co Pain Jezus mówi do siedmiu Zborów, widzimy

Nr 1— 2 C H R Z E S C I J A N I N 9

wyraźnie, że zbory te żyły każdy swoim od­

rębnym życiem, mającym złe i dolbre strony*

ale pomimo tych odrębności zbory te tworzy­

ły jeden Kościół Boży.

Wiemy iz historii. Kościoła, iż w Efezie tym aniołem Zboru był i uczeń Apostoła Pawła

— Tymoteusz, a w Smyrnie — Polikarp. Po­

mimo pewnych różnic i odcieni w ich poję­

ciach, trwali oni w [jedności, gdyż wraz ze Oborami byli całkowicie własnością Bozą. ,

Tak samo ' powinno być i między nami.

Pewne różnicę, a często raczej odcienie poglą­

dów lub zwyczajów, istniejące czasem w Zbo­

rach lub gronach 'dzieci Bożych, nie powinny w żadnym razie stanowić przeszkody do jed­

ności duchowej ludu Bożego. Więcej trzeba za­

ufać Bogu. On sam będzie pomagał w usu­

waniu przeszkód w obcowaniu, jeśli tyl­

ko będzie w nas pragnienie zgody i jedności, jeśli rzeczywiście żyć będzie w nas miłość Chrystusowa. Pięknie to wyrazili już kiedyś bracia nasi w krótki sposób kreśląc duchowe zasady jedności ludu Bożego': w sprawach za­

sadniczych — jedność, w drugorzędnych — wolność, a w e wszystkich — miłość.

Piszący te słowa należał zawsze do tych, którzy pragnęli pełnej społeczności ze wszyst­

kimi dziećmi Bożymi. B ył też świadkiem i z łaski Bożej uczestnikiem trudnej i pełnej w y ­ siłku pracy, która przyniosła piękne owoce

wśród Zborów ewangelicznych, będących obecnie członkami Związku Ewangelicznych Chrześcijan ,— Baptystów w ZlSRR. Ileż to błogosławieństwa duchowego przeżywają spo­

łeczności, w których Chrześcijanie Wiary Ewangelicznej, Baptyści, Ewangeliczni Chrze­

ścijanie i wierzący z innych ugrupowań, ży­

ją i pracują razem. Odwiedzaliśmy niedaw­

no te |Zlbory i oglądaliśmy sami piękne w y ­ niki jedności: , harmonijne i pełne pokoju współżycie ludu Bożego oraiz owocną pracę 'ewangelizacyjną. Uradowało się serce, gdy we wszystkich Zborach tamtejszych ustawio­

ny został nawet specjalny „ D z i e ń J e d- n o ś c i “ , jako święto całej społeczności. I dla­

tego, kto poznał z, łaski Bożej wartość i bło­

gosławieństwo ; jedności a przede wszystkim wiolę Pana Jezusa i świętość Jego1 oifiary, któ­

rą złożył, aby „wszyscy byli jedno“ — ten zawsze będzie ponad wszystko szukał jednoś­

ci ludu Bożego. !

Ta praca, jak i życie chrześcijańskie, w y ­ maga poświęcenia i itr udu. Spotyka się bo­

wiem zawsze z zaciętym qporem tych, któ­

rzy pod pozorem obrony dogmatycznej czy­

stości duchowego życia, w gruncie rzeczy bro­

nią (często nieświadomie) cielesnego pojmo­

wania Słowa , Pańskiego'. Stąd tyle boleści i zgorszenia. Stąd też trzeba wiele znieść obelg i oszczerstw. W iele kłamliwych oskar­

żeń pozostawić bez , próby bronienia się.

Trudna to i bolesna droga dla naszego „s t a­

r e g o ( e z i -o w i e k a ” , ale bardzo radosna dla odnowionego, duchowego' serca.

Wiedząc o tym wszystkim di z własnego doświadczenia, wielu nas — Chrześcijan Wia­

ry Ewangelicznej — podało szczerze i po (bra­

tersku dłoń braciom z innych ewangelicznych ugrupowań, alby żyć i pracować w jedności.

Jesteśmy w niej piąty rok. I teraz z wieloma braćmi, nawet odmiennych poglądów, razem modlimy się i pracujemy, znaleźliśmy wspól­

ny język braterski, z wieloma łączy1 nas oso­

bista przyjaźń. Wiem y w sercu swoim, że jesteśmy na właściwiej drodze. Przekonaliśmy się jeszcze raz, że jesteśmy w rodzinie Bożej.

Mógłby kitoś zapytać, czy to wszystko tak łatwo i bez żadnych zgrzytów przychodzi?

Oczywiście życie nasze nie było wolne i od przykrości. Sprawiedliwość każe przyznać, że i od własnych braci spod znaku Pięćdziesiąt- nicy również je trzeba było przeżywać, i to te najboleśniejsze. A le czy życie może być wolne od trudności? Więcej mam zależy na posłuszeństwie Słowu Pańskiemu, niż na oso­

bistej przyjemności. t Raczęj ma , Apostoła Pawła trzeba nam spojrzeć, gdy mówił, iż chcąc być posłusznym, „nie radził się ciała i krwi“ i dlatego może on wydać ,takie świa­

dectwo: „nie jest m i tak droga dusza moja, abym tylko bieg m ój z radością, wykonał i posługę, którąm wziął od Pana Jezusa na oświadczenie ! Ewangelii łaski Bożej“ (Dz.

Ap. 20, 24). ,

Znamy przecież wszyscy ostatnią arcyka- płańską modlitwę Pana Jezusa (Jan 17). W ie­

my, że właśnie jedność i wzajemna miłość dzieci Bożych, miała być dlia świata, świadec­

twem, przez które miano poznać i uwierzyć, iż Pan Jezus jest Synem Bożym, i Zbawicie­

lem, a w ten sposób poznać Boga Żywego i Jego Słowo. A wobec tego, iż na .wrzeszlko- dzie do wypełnienia ,Się pragnienia Pana Je­

zusa stoi brak jedności, zgody i miłości mię­

dzy wierzącymi I— foto chce .nadal nieść odpo­

wiedzialność za ten grzech sprzeciwiania się

woli Bożej? a to pod pozorami takiego lub owego poglądu czy zwyczaju. Nie wolno ryzykować swoim życiem wiecznym.

Bójmy się Boga i rozpocznijmy te pracę od samych siebie. Nie zamykajmy też oczu w swoich środowiskach na objawy niezgody lub rozerwania. Nie odpoczywajmy, póki nie osiągniemy ; błogosławionego celu: z g o d y i j e d n o ś c i. ;

Pamiętajmy też o tym, że każda modlitwa Pana Jezusa została wysłuchana. Przyjdzie Królestwo Boże w Jego chwale, przyjdzie też pojednanie wszystkich dzieci Bożych. Biada

nam, jeśli nie chcemy być posłuszni głosowi Pańskiemu i odrzucamy możność pojednania

— życia w jedności.

Módlmy się, aby Pan Bóg doprowadził nas do tego wzrostu duchowego i zrozumienia wo­

li Jego, abyśmy usłuchali głosu, Jego — aby stała się jedną owczarnia i jeden Pasterz.

Aby modlitwa Pańska ożyła w sercach ludu Bożego: „aby wszyscy byli jedno, jako Ty Ojcze we Mnie a Ja w Tobie; aby i oni w Nąs jedno \byli, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłal“ (Jan 17, 21).

Sergiusz Waszkiewicz ;

ISTOTNE ZNACZENIE CHRZTU DUCHEM ŚWIĘTYM

Artykuł niniejszy, którego autorem jest sekretarz Światowego Związku Zielonoświątkowców, był za­

mieszczony w Biuletynie naszego Kościoła (1954 r.) w wolnym przekładzie Brata Andrzeja Kominka, z ję­

zyka niemieckiego. Następnie zaś ukazał się w czaso­

piśmie „Dobry Pasterz” (1957 r.) wychodzącym w Sta­

nach Zjednoczonych A.P. Ze względu ma istotne zna­

czenie i biblijną treść artykułu — zamieszczamy go obecnie w chęci zapoznania z nim szerokiego ogółu naszych Czytelników

Redakcja W Dziejach Apostolskich jest opisanych wiele nadzwyczajnych wydarzeń, ale jeśli któ­

re z nich szczególnie (zwraca na siebie uwagę, to jest nim. iz całą pewnością działanie Ducha Świętego; ono bowiem jest przyczyną powsta­

nia tego wszystkiego, co nazywamy Dzieja­

mi Apostolskimi.

To co się w dzień pięćdziesiąty po, Ukrzyżo­

waniu stało z uczniami Pańskimi zgromadzc- nyimi w sali, Ibyło czymś tak nadzwyczajnym i o takiej mocy, że całkowicie ich wewnę­

trznie praekształtowało i napełniło siłą, ze wszystkimi tego skutkami, dowodnie potwier­

dzającymi Boże pochodzenie tej mocy. Zjaw i­

skiem tak niezwykłym zdumieni zostali ludzie przebywający w tym czasie w Jerozolimie, a widząc i słysiząc objawienie woli Bożej, sa­

mi zapragnęli mięć udział w tych błogosła­

wieństwach. Przełożeni narodu żydowskiego poznali, iż stoją przed sytuacją, której istotna treść li skutki, przekraczają możliwość zrozu­

mienia i wykraczają poza ich władze i umie­

jętność.

Jak wszystko przedtem w Piśmie Świętym wskazywało na Jezusa i Jego przyjście, tak

Dobry - Pasterz

w Dziejach Apostolskich widzimy opis wypeł­

nienia obietnicy o przyjściu (wylaniu) Ducha Świętego, a po Jego już przyjściu patrząc wstecz, widzimy całą Jego działalność od po­

czątku.

Jak przyjście (Syna Bożego jest momentem centralnym w historii ludzkości, tak i przyj­

ście Ducha Świętego jest takim, momentem w historii .Kościoła i wierzących. Doniosłość zesłania (wylania) Ducha Świętego jest tak:

wielka, iż wymaga bardzo uważnego i staran­

nego zastanowienia się. Łatwo bowiem w tej tak Iświętej ii ważnej sprawie o powstanie po­

glądu niewłaściwego, jednostronnego a nawet niegodnego. Spoglądając w Dzieje Apostolskie często spotyka się pogląd, jakoby moc i istota Ducha Świętego oraz , obecność Jegoi wśród groma uczniów Ibyła wyrażona tylko w tych.

nadzwyczajnych zjawiskach. Widoczne objawy towarzyszące zstąpieniu Ducha Świętego jak:

Nr 1— 2 C H R Z E Ś C I J A N I N 11

gwałtowny wiatr, języki ogniste, mówienie obcymi językami, tłumaczenie tych języków, widzenia, uzdrowienia, łatwo prowadzą do w y ­ tworzenia poglądu, iż to są jedyne a przynaj­

mniej te najznaczniejsze skutki Jego działania.

Nowa siła. Byłoby błędem opisany stan A- postołów w dzień Pięćdziesiątnicy ocenić, lub uważać za przeżycie o charakterze psychi­

cznym (nerwowym) łub ekstazy religijnej. To, było przeżycie głęboko 'duchowe. Od chwili bowiem chrztu Duchem Świętym, widzimy uczniów Pańskich całkowicie duchowo prze­

istoczonych. Zielone Świątki przyniosły nową skałę (czy naazieij miairę usprawiedliwieniu i no­

wą moc ku poświęceniu. Apostołowie głosili Ewangelię z wielką mocą a czytamy też, że towarzyszyła tej działalności wielka łaska.

Najpotężniejsze i najhardziej znamienne działanie Ducha Świętego w kościele Nowegoi Przymierza polega na całkowitym przekształ- towaniu ludzkiej osolbowości. Dlatego jasnym i pełnym dowodem obecności Ducha Świętego jest w. w i ę k s z y m s t o p n i u s p o s ó b ż y c i a i is p o is ó b m y ś l e n i a, niż jakiś szczególny rodzaj uwielbiania lub obja­

wiania nadnaturalnych sił. C u d a s a m e w s o b i e n i e s ą d o w o d e m. Gdy, Saul został przez Samuela pomazany na króla, zstąpił nań Duch Święty, jak tylko znalazł się wśród proroków, będąc w drodze doi d o ­ mu. Tak czytamy w Starym Testamencie. Da­

lej czytamy, 'że Saul pod wpływem Ducha świętego [prowokował wraz z innymi proroka­

mi a miał iteż przepowiedziane, iż w wyniku 1ego przeżycia miał się st^ć innym czołwie- Iriem. Późniejsze jednak życie dowiodło, ii nie zmienił się on i nie istał ,sę innym człowie­

kiem a i jego prorokowanie okazało siię też, bez pożytku.

Niestety przyznać musimy, iż, nie tylko w tym jednym wspomnianym wypadku stwier­

dzić możemy tego rodzaju powierzchowne i bezowocne życie duchowe, g d y ż i’ w d z i s i e j s z y c h c z a s a c h w i e 1 u t a k z w a ń y c h , ,z .i e l o ń o ś w i ą t k o w c ó .v“

p r z e ż y ł o — j a k s a m i | D w i e r- d sd ą — e h ir z eis t D u c h e m Ś w i ę- t y m, kt ó r y j e d n, a k, p o d 'o b n i e j a k u S a u l a, o ik a ż u j e s i ę b e z- o w o <c n y.

W Nowym Testamencie mażemy stwier­

dzić daleko głębsze i skuteczniejsze działa­

nie Ducha świętego, które jednak' po bliższym

przyjrzeniu się nie jest w czasie ograniczono, gdyż działanie to jest widoczne i w Starym Testamencić; zawsze jednak widzimy, że cućfa same w sobie nie mogą stanowić dostatecz­

nego dowodu obecności i działalności Ducha Świętego.

G d y D u ć h d z i a ł a. Czegośmy u Sau- la zobaczyć nie mogli, to widzimy u Piotra, Pawła, Jana i reszty Apostołów, a w szczegól­

ności w tym duchowym narodzeniu się ich, jako nowych ludzi. Objawiły się w nich nowe wartości 'duchowe: odwaga, umiejętność prze­

mawiania, jedność ducha, ofiarność w służb'e Bożej, radość i prostota serca, bo jaźń Boża.

Tym byli przeniknięci. Stąd też ich wiara i wzmagający się wpływ głoszonej Ewangelii o,raa powaga, która ich zdoibiła. Wszystkie te cechy mówią wyraźnie k> swym. pochodzeniu, to jest o napełnieniu Duchem Świętym. Ści­

sły związek pomiędzy Idziałamiem Ducha Świę- tega a życiem duchowym (wewnętrznym), jest widoczny, gdy przyglądamy się wnikliwości działania Ducha Świętego w różnych dziedzi­

nach życia wewnętrznego człowieka.

Działanie Ducha Swiętegoi w Starym Te­

stamencie je,sit dobrze widoczne u. Gedeona, o którym jest powiedziane: „ I napełnił Duch Pański Gedeona,." Te:n sposób określania działania Ducha odnosi się i do Apostołów, którym powiedziane zostało: „otrzymacie moc Ducha Swiętego.“ Przy takim szczególnym działaniu Duicha Świętego, któremu nie towa­

rzyszy jakiekolwiek zamieszanie w ludzkiej osobowości — wyraźnie widzimy właściwy stan człowieka, któremu przez Ducha Święte­

go spływa cudowne posilenie duchowego ży­

cia. Przez p o s i l e n i e (poparcie) człowiek staje się zdolnym ido tego, aby być człowie­

kiem Bożym.

Takie przeżycie Pięćdziesiątnicy jest i po­

zostaje darem łaski Bożej i nie może ono na ­ stąpić na żadnej innej 'drodze: ani w wyniku religijnych ćwiczeń i zabiegów, ani jako w y­

nik ludzkiego oddziaływania lufo uczuciowości.

Dlatego tak jest, iż źródłem wydarzeń Pięćdziesiątnicy jest sam Pan, Bóg, który jest Duchem Świętym, a więc są to sprawy świę­

te i 'duchowe. Całość w ten sposób cudowny odmienionego nęwego życia jest kształtowa­

na i kierowana na nowych drogach według upodobania Bożego. Takie były przeżycia A- postoiłów i tłumaczy ono i ich zmiany w ew ­ nętrznie i objawy zewnętrzne.

D u c h o w a m o c e h r iz, e ś c i j a ń s t- w a. Należy stwierdzić, iż moralna siła chrze­

ścijaństwa nie wynikała z idogmatów Kościo­

ła (chociaż kościół wiele nowego uczył). I s t o ­ t ą c h r z e ś c i j a ń s t w a b y ł a g o r ą c a w i a r a i c h r z e ś c i j a ń s k i e ż y c i e p ir o w a d z o n e w m o c y; D u c h a Ś w i ę t e g o ' . Ta m o c n o w e g o- ż y c i a j e s t i si t o t ą m o c y c h r z e ś c i j a ń - s t w a.

Jest to tak zasadnicza sprawa, że gdy ktoś ją , przeoczą jest , podobny ■ — jak pisze Piotr Green w swojej książce Prowadzenie chrześcijańskiego życia“ — do pisarza, któ­

ryby pisząc o prowadzeniu chrześcijańskiego życia zapomniał o roli Ducha Świętego. To tak jakby pisząc instrukcję o samochodach nie wspomnieć, iż do poruszania takiego mecha­

nizmu jest potrzebna benzyna.

Wspaniałe i wyraźne wyjaśnienie do tej części nauki o Duchu Świętym, znajdujemy w liście do [Rzymian, w rozdziale 8, gdzie Apostoł Paweł mówi, że „ona sprawiedliwość zakonu była wypełniona w nas, którzy nie według ciała chodzimy, ale według Ducha.

Wyraz „według Ducha” obejmuje chrześcijań­

skie życie z całą jego różnorodnością, jego ta­

jemnicami, jego pięknością a w szczególności życie wewnętrzne.

K l u c z e m d o c h r z e ś c i j a ńs k i e j m o r a 1 n o ś c i jest miłość Boża wylana w serca przez Ducha Świętego. Nasz Pan Je­

zus (Chrystus ISaim uczył, żel największe przy­

kazanie w zakonie Bożym tak brzmi:,,Będziesz miłował Pana Boga twego, ze wszystkiego serca twego i ze wszystkiej duszy twojej, i ze wszystkiej siły twojej, i ze wszystkiej myśli twojej, a bliźniego twego, jako samego siebie.“

I zapewnił przy tym, że na tych dwóch przy­

kazaniach cały zakon i prorocy -— zawisnęli.

M i ł o ś ć j e s t w y p e ł n i e n i e m z a- k o n u. Ona jest znamieniem prawdziwego chrześcijanina. Miłość Boża objawiła się w Jezusie Chrystusie, który przyszedł na ten*

świat przez moc Ducha Świętego. Przede wszystkim objawił on miłość Bożą przez Swo­

je cierpienie na krzyżu, na którym isamegO' Siebie Bogu ofiarował przez Ducha Świętego.

I ta sarna) miłość objawia się w dalszym cią­

gu w (Kościele, który jest ciałem Chrystusa i Jego zborem,. To samo źródło Bożej miłości wypływa również ze Zboru. Miłość Boża jest, wlana również i w nasze serca,. Dlatego) powi­

nien widzieć świat, jak swobodnie i poi kró­

lewsku działa Duch w zborze, objawiając się przez różne dary. Jeden z wielkich pogańskich filozofów powiedział: przypatrzmy się, jak ci chrześcijanie wzajemnie się kochają. Zdanie to jest 'echem słów naszego Mistrza: „stądci po­

znają wszyscy, żeście uczniami moimi, jeśli miłość , mieć będziecie jedni -kul drugim. “

„ Ś w i a t j e d n a k o d c z u ć m u sil t o c i e p ł o i w i d z i e ć m o c m i ł o ś c i . Miłość musi bez przerwy w zborze idziałae, ustawicznie wszystkie przeszkody przezwycię­

żać i odnosić zwycięstwo ponad wszystkim.

W t a i sposób powinien poznać świat, , że m i ł o ś ć j e s t n a j w i ę k s z ą p o t ę g ą n a z i e m i .

Duch wylany, w dzień Pięćdziesiątnicy prze­

mieni świat przez ludzi, którzy sami pozwolili się Jemu j przemienić na zdolnych do życia w miłości. Trudno iwypowiedzieć, co na świe- cie by się działo, gdyby Kościół był napeł­

niony mocą Ducha Świętego-.

Miłość jest najwspanialszym kształtem sprawiedliwości, ponieważ jest ona najwięk­

szym dziełem Ducha Świętego i najcudowniej­

szym wynikiem duchowego życia.

Donald Gee

„ A Bóg nadziei niech was napełni wszelką radością i pokojem w wierze, abyście obfitowali w nadziei przez moc Ducha Świętego”

R z y m . 15, 13

Nr 1— 2 C H R Z E Ś C I J A N I N 13

DZIECI BOŻE NA POLESIU

(dokończenie)

W drodze powrotnej z Olsza n odwiedziliśmy jeszcze raz Choromsk, gdzie mnie oczekiwano.

Znów miałem możność świadczyć o miłości Pana naszego — Jezusa Chrystusa.

Zjazd. Braci — pracowników w Olszanach

Stąd też wyruszyłem do Mińska (20 listo­

pada) w towarzystwie Brata A. Kasperowi- cza, który specjalnie przyjechał zobaczyć się:

ze mną. W Mińsku miałem możność uczestni­

czenia w nabożeństwie. Jest to młody jeszcze, gorliwy Zbór Zielonoświątkowców, któremu brak jest dobrego wychowawcy i nauczyciela.

Żal miłych Braci i Sióstr, iż są bez należytego kierownictwa. Oby Bóg miłosierny spełnił pragnienie ich serca.

Ponieważ musiałem skrócić swój pobyt w Mińsku, nie miałem niestety możliwości spotkania się z miłym Bratem Czeczniowern, prezbiterem na Białoruś.

Z Mińska udaliśmy się ido Mańkiewicz, gdzie wzięliśmy udział w nabożeństwie, mającym dla Zboru zarówno charakter weselny, jak i pożegnalny. Przybliżył się bowiem czas po­

żegnania .i zakończenia mojego pobytu wśród kochanych Braci i Sióstr na Polesiu. Wśród radości przychodzą też i myśli o przykrości rozstania. A le i to musi być. Następnego dnia odjechaliśmy do Pińska. Spotkanie z braćmi po tylu latach niewidzenia się, było nad w y­

raz serdeczne. Serdecznie też wspominam bra­

terskie, miłe rozmowy i spotkania z takimi braćmi jak: D. Sienkowiec, S. Antonowicz, Protosawicki, Z. Kałurowicz, Buńkiewicz z Ła- hiszyna i G. Bajko. Jakaż to łaska Pana na­

szego, że mamy tak miłą rodzinę Bożą na

tym świecie. Miłość i serdeczność szczerych dzieci Bożych pokrywa przykrości czy boleści przeżywane od niestatecznych członków ludu

Bożego. i ; -

§|||f

W drogę powrotną mieliśmy wyruszyć właś­

nie z Pińska. I dlatego szczególnie cennym przeżyciem, potrzebnym sercu mojemu, była możliwość uczestniczenia w nabożeństwie, któ­

re odbyło się w wieczór poprzedzający dzień odjazdu.

Dom modlitwy Zboru pińskiego położony jest przy ul. Moprowskiej. Sala wypełniona całkowicie. Nieobecnego z powodu choroby przewodniczącego Zboru zastępuje Brat Pies- tow, który ogłosił, iż nabożeństwo będzie mia­

ło charakter ewangelizacyjny, a nie — jak zwykle — modlitewny, a następnie zaprosił jednego z Braci do rozpoczęcia nabożeństwa.

Po przeczytaniu Słowa Bożego i modlitwie, zaproszono mnie również do usługi Słowem Bożym -—- przy czym Brat Piestow poprosił, abym się nie ograniczał czasem. W zgromadze­

niu wyraźnie odczuwamy działanie łaski Bo­

żej — Duch Święty wszystkich nas tak po­

budził Słowem Bożym, iż brak możliwości dla opisania tego, co serce moje mogło przeżyć.

Święto Żniw w Zborze w Mankiewiczach

Nabożeństwo zakończyła wspólna, dziękczynna modlitwa, w której odczuwaliśmy obecność Pańską.

Po nabożeństwie, ostatnią noc spędziliśmy w gościnnym domu rodziny Huków. Trudno x byłoby zapomnieć chrześcijańską gościnność i miłą społeczność tego domu. Na dworzec odwoził nas Brat Piotr Huk, który jest szofe­

rem. Po drodze jeszcze mogliśmy wspólnie

pomodlić się z Bratem Antonowiczem i S. Po- leszko. Zanosiliśmy dziękczynne modlitwy do Tronu Łask za społeczność, którą mogliśmy mieć i prosiliśmy o błogosławieństwo Pańskie na dalsze dni.

Po modlitwie udajemy się wszyscy na dwo­

rzec, gdzie nas — mili nasi — usadawiają w wagonie, aby nam było jak najwygodniej w drodze powrotnej do domu.

Nie sposób zapomnieć, jak i nie sposób być dostatecznie wdzięcznym Panu za tę miłość, jaką daje do serc dzieci Bożych. T yle też tro­

ski i ciepła okazali nam Bracia i Siostry z Piń­

ską, że pozwoliło to na rozwianie niektórych, przykrych wrażeń pozostawionych przez nie­

liczne — na szczęście — osoby.

Po odwiedzeniu wielu Zborów a tez i po­

szczególnych rodzin, po przeprowadzeniu wie­

lu rozmów z Braćmi — pracownikami, zwróci­

ły moją uwagę dwie szczególnie ważne spra­

wy, widoczne w tamtejszej społeczności dzie­

ci Bożych: pokój i gorąca wiara,

Zbory, które odwiedziłem, składają się w przeważającej części iz braci Chrześcijan Wiary Ewangelicznej oraz znacznej liczby bra­

ci -— Baptystów. Pomimo to nie napotkałem nigdzie nieporozumień między nimi na tle poglądów.

Przyczynę tego radosnego stanu ujrzałem w tym, że gdzie Bracia — pracownicy praw­

dziwie szanują i cenią Dzieło, Słowo i Miło­

sierdzie Boże, a przeżyli prawdziwie nawró­

cenie, tam panuje ład, pokój, pokara, posłu­

szeństwo i inne cnoty chrześcijańskie. I dla­

tego nie ma tu waśni, rozerwania, ukrytych osobistych celów, ale na pierwszym miejscu jest Jezus Chrystus i Jego Ewangelia. To sta­

ło się zasadą w życiu tamtejszych Zborów.

I dlatego też gorącą wiarę tam widać, obja­

wiającą się w owocach, a jednym ;z nich to go­

rliwość doświadczana różnymi trudnościami w wypełnianiu obowiązków Ewangelii.

Wzruszające jest naprzykład, gdy jakaś du­

sza chcąc mieć koniecznie społeczność z dzieć­

mi Bożymi, idzie nawet do 50 km., aby być na nabożeństwie w jakimś Zborze. Prawie co wieczór młodzież i starsi, zbierają się na modlitwę i trwają w niej godzinami, prosząc o różne sprawy, prosząc o Chrzest Duchem Świętym.

Zbory są duże, przeważnie ponad sto i w ię­

cej członków liczące. Niech Bóg, Który nas powołał do naśladowania pokoju i świętobli- wości, wzbogaci nas i pomoże zrealizować te piękne nakazy Ewengelii w naszym praktycz­

nym,, 'Codziennym życiu. Niechaj się to oka­

że w nas wszystkich, którzy oczekujemy chwa­

lebnego Przyjścia Pańskiego po odkupionych Swych i wybranych, którzy trwają w tych przykazaniach; bez pokoju bowiem i święto- bliwości nikt Boga oglądać nie może.

Teodor Maksymowicz

WCZASY MŁODZIEŻOWE

(dokończenie)

Personel składał się zasadniczo z 5 osób:

1) kierownik pełniący zarazem funkcje w y­

chowawcy, wykładowcy i organizatora w i ę k s z o ­ ś c i imprez,

2) wychowawczyni, która zarazem nadzorowa­

ła kuchnię i dyżurnych,

3) administrator i gospodarz, pełniący także czynności ,aprowizaitoira,

4) kucharka,

5) pomocnica kucharki.

Spośród wczasowiczów wybrano starszego i starszą sali, których zadaniem był nadzór nad porządkiem i czystością na terenie pomieszczeń sypialnych i troska o utrzymywanie w nich chrześcij ańskiej atmosfery.

Zasadniczo każdy wczasowicz pełnił dyżury.

Obowiązkiem dyżurnych było dbanie o czy­

stość i porządek w pomieszczeniach noclego­

wych, jadalni, sieni, na klatce schodowej i ubi­

kacjach, nakrywanie stołu, podawanie posił­

ków, uprzątanie naczyń oraz wykonywanie wszelkich poleceń kierownictwa. Pełnienie dy­

żurów oprócz praktycznych korzyści miało cha­

rakter wychowawczy. Niejeden „mamin synek“

lub „ulubienica tatusia“ przyzwyczaili się tu do usługiwania innym.

O atmosferze, jaka panuje na wczasach, de­

cyduje w znacznym stopniu stosunek personelu do wczasowiczów. Jeżeli młodzież czuje się z personelem, a zwłaszcza wychowawcami, do­