Prawo do bezpieczeństwa towarów i usług jako jedno z zasadniczych 3.1.
praw konsumentów
Prawo do ochrony zdrowia i bezpieczeństwa jest jednym z fundamentalnych praw konsumentów, na które zwrócono szczególną uwagę w pierwszym programie (1975 r.) polityki konsumenckiej. W dążeniu do realizacji tego prawa postulowano, aby na rynku znajdowały się wyłącznie produkty i usługi nie zagrażające życiu i zdrowiu słabszych podmiotów. W rzeczywistości oznaczało to konieczność stworzenia odpowiednich wymogów bezpieczeństwa i informowania konsumentów o ewentualnym ryzyku wyni-kającym z użytkowania produktów dostępnych na rynku.
Zakres przedmiotowy tej ochrony jest bardzo szeroki. Pomimo tego można przyjąć, że powinien on szczególnie obejmować: artykuły żywnościowe, produkty kosmetyczne, detergenty, przedmioty domowego użytku, samochody, tekstylia, zabawki, substancje niebezpieczne, środki medyczne, nawozy i środki ochrony roślin, preparaty weteryna-ryjne oraz pasze dla zwierząt656.
Jak się okazuje, działania podejmowane w tym kierunku przede wszystkim w sfe-rze legislacyjnej, a także popsfe-rzez permanentne kontrole właściwych organów państwo-wych, przynoszą coraz to bardziej zadowalające efekty. Istotne znaczenie przypisuje się tu motywowi ,,ochrony konsumenta przez informację” m.in. w zakresie oznakowania produktów, który pełni funkcję prewencyjną w obszarze bezpieczeństwa towarów i usług. W oparciu o ten paradygmat, wprowadza się do porządku prawnego każdego Państwa Członkowskiego odpowiednie regulacje prawne, które nakładają na przedsię-biorców szereg obowiązków informacyjnych.
W dążeniu do realizacji kluczowego dla tych rozważań prawa, konieczne jest także przestrzeganie pewnych wytycznych wynikających z obowiązującego prawodawstwa. Oczywiście mowa tu o wymogach jakościowych towarów i usług, które nie mogą zagra-żać zdrowiu konsumentów, ani szkodzić środowisku. Muszą więc one spełniać wszelkie wymagane standardy. Jak się jednak okazuje nie zawsze tak jest, ponieważ ,,przedsię-biorcy dążąc do maksymalizacji zysku poprzez obniżenie kosztów, czynią to kosztem zarówno jakości produktów, jak również ich bezpieczeństwa, stwarzając tym samym
Prawo konsumenta do informacji o towarze w przepisach prawa unijnego i krajowego
realne zagrożenia dla życia lub zdrowia konsumentów”657. W tym celu niezbędne okazu-ją się działania kontrolne prowadzone przez właściwe organy nadzoru.
Przy rozważaniach poświęconych temu zagadnieniu nie można zapomnieć o sys-temach informacji i ostrzegania przed towarami lub usługami zagrażającymi zdrowiu i bezpieczeństwu konsumentów. Chodzi tu, m.in. o Europejski System Monitorowania Wypadków Mających Miejsce w Domu i w Czasie Wolnym (EHLASS), System Infor-macji o Produktach Niebezpiecznych (RAPEX) oraz System Wczesnego Ostrzegania o Niebezpiecznych Produktach Żywnościowych i Środkach Żywienia Zwierząt (RASFF), które również przyczyniają się do minimalizacji zagrożeń i zapewnienia większego bez-pieczeństwa dla konsumentów. Ich omówienie nastąpi w dalszych punktach monografii.
Niemniej ważne znaczenie w obszarze interesującego nas zagadnienia mają dzia-łania edukacyjne prowadzone przez UOKiK. Za ich pomocą, a także dzięki stałemu monitorowaniu ,,płaszczyzn” badawczych, organ ten ma możliwość śledzenia zmian w świadomości konsumenckiej, jak i projektowania treści edukacyjno-informacyjnych, które bezpośrednio przekładają się na wzrost wiedzy populacji z zakresu zagadnień związanych z ,,problemami” konsumenckimi658.
Istota i wpływ dyrektywy 2001/95 o ogólnym bezpieczeństwie 3.1.1.
produktów na pozycję konsumenta
Naturalną potrzebą każdego konsumenta jest przekonanie o bezpieczeństwie pro-duktów. Z tego względu zarówno na szczeblu unijnym, jak i krajowym podejmowane są działania głównie w sferze legislacyjnej. Wśród obszernego ,,korpusu” aktów prawnych regulujących tę materię na uwagę zasługuje dyrektywa 2001/95 w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów659. Głównym jej celem jest zapewnienie bezpieczeństwa wszystkim produktom wprowadzanym na rynek. Trzeba jednak zauważyć, że zakres przedmiotowy dyrektywy ogranicza się do produktów udostępnionych konsumentowi w ramach świadczenia usług, a także do produktów przeznaczonych do użytku konsu-menta i tych, które mogą być przez niego użyte. Mowa tu zarówno o produktach nowych, używanych, jak i odnowionych, z wyjątkiem antyków lub towarów wymagających przed ich użyciem naprawy czy renowacji. Ograniczenie to jest jednak uwarunkowane poinfor-mowaniem o nim osoby, której produkt dostarczono660. Nie można przy tym zapomnieć, że przepisy tego aktu stosuje się w przypadku braku unijnych regulacji szczegółowych
657 UOKiK, Polityka konsumencka na lata 2010−2013, Warszawa 2010, s. 10.
658 Ibidem, s. 27.
659 Dz.U. WE Nr L 11/4.
Rozdział IV
dotyczących pewnych kategorii produktów661. To z kolei oznacza, że w stosunku do np. żywności nie będzie ona miała zastosowania.
Jeśli chodzi o istotę i wpływ niniejszej dyrektywy na sytuację konsumenta to trzeba podkreślić, że przyczynia się ona do ochrony jego zdrowia i bezpieczeństwa. Następuje to za pomocą przepisów nakładających na producentów662 szereg obowiązków we wska-zanym zakresie. Zgodnie z art. 3 ust. 2 przyjęto, że produkt uważa się za bezpieczny663, gdy jest on zgodny z wymogami stawianymi przez przepisy prawa unijnego, a w przypad-ku ich braprzypad-ku, z przepisami krajowymi Państwa Członkowskiego, na którego terytorium jest wprowadzany do obrotu. Na producentach spoczywa także obowiązek udzielenia konsumentom stosownych informacji w celu umożliwienia im oceny zagrożenia, jakie niesie ze sobą użycie danego produktu oraz przedsięwzięcia odpowiednich środków ostrożności. Należy przy tym zaznaczyć, że obecność ostrzeżeń nie zwalnia producen-tów z obowiązku zachowania zgodności z innymi wymogami przewidzianymi w ni-niejszej dyrektywie.
W trosce o bezpieczeństwo konsumentów obowiązkami ,,obarczono” także dys-trybutorów664. Chodzi tu o to, aby działali oni z należytą ostrożnością i nie dostarczali na
661 Zobacz, art. 1 w zw. z art. 2 lit. a) dyrektywy 2001/95.
662 Producent oznacza:
wytwórcę produktu, prowadzącego działalność gospodarczą na terytorium Wspólnoty (obecnie Unii i)
– przyp. J.W.), oraz każdą inną osobę podającą się za wytwórcę przez umieszczenie na produkcie swojej nazwy, znaku handlowego lub innego wyróżniającego znaku lub osobę, która dokonuje reno-wacji danego produktu;
przedstawiciela wytwórcy, jeżeli wytwórca nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium ii)
Wspólnoty (obecnie Unii – przyp. J.W.) lub jeżeli nie posiada on przedstawiciela – importera pro-duktu we Wspólnocie (obecnie Unii – przyp. J.W.);
innych profesjonalistów w procesie wprowadzania na rynek, w zakresie, w jakim ich działalność iii)
może mieć wpływ na cechy bezpieczeństwa produktu (art. 2 lit. e).
663 Produkt bezpieczny oznacza każdy produkt, który w normalnych bądź możliwych do przewidzenia warunkach zastosowania, łącznie z przechowywaniem oraz, w stosownych przypadkach oddaniem do użytku, wymogami instalacyjnymi i konserwacyjnymi, nie przedstawia żadnego zagrożenia lub jedynie minimalne zagrożenie związane z jego użytkowaniem, uważany za dopuszczalny i odpowiadający wysokiemu poziomowi ochrony bezpieczeństwa i zdrowia osób, ze szczególnym uwzględnieniem:
właściwości produktu, łącznie z jego składem, opakowaniem, instrukcją montażu oraz, w stosowa-i)
nych przypadkach z instrukcją instalacji i konserwacji;
oddziaływania na inne produkty, jeżeli można powiedzieć, że będzie on używany wraz z innymi ii)
produktami;
wyglądem produktu, etykietowaniem, wszelkimi ostrzeżeniami i instrukcjami zastosowania i znisz-iii)
czenia, a także wszelkimi innymi wskazówkami czy informacjami na temat produktu;
kategorii konsumentów narażonych na szczególne ryzyko podczas używania produktu, zwłaszcza iv)
dzieci i osób w podeszłym wieku.
Możliwość osiągnięcia wyższego poziomu bezpieczeństwa lub dostępność innych produktów o niższym stopniu zagrożenia nie stanowi podstaw do uznania produktu za ,,niebezpieczny” (art. 2 lit. b).
664 Dystrybutor oznacza wszystkich profesjonalistów w procesie wprowadzania na rynek, których działal-ność nie ma wpływu na cechy bezpieczeństwa produktu (art. 2 lit. f).
Prawo konsumenta do informacji o towarze w przepisach prawa unijnego i krajowego
rynek produktów, co do których wiadomo bądź przypuszcza się (na podstawie posiadanych informacji i wiedzy zawodowej), że nie spełniają wymogów bezpieczeństwa. Niemniej ważny jest obowiązek nałożony na producentów i sprzedawców do poinformowania właściwych organów Państwa Członkowskiego o produktach stwarzających zagrożenie dla słabszych podmiotów. Aby podejmowane w tym zakresie działania były jak najbar-dziej skuteczne, Państwa Członkowskie zobowiązane zostały do ustanowienia organów krajowych odpowiedzialnych za monitorowanie zgodności produktów z ogólnymi wy-mogami bezpieczeństwa oraz przyznania im właściwych środków, na przykład takich jak: przeprowadzanie kontroli, pobieranie próbek produktów, dopuszczanie produktu do obrotu po spełnieniu uprzednich warunków bezpieczeństwa itp.
Odnosząc się do postanowień dyrektywy 2001/95, które ukierunkowane są na zagwarantowanie wysokiego poziomu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta nie można pominąć art. 9 i 10. To one bowiem przewidują wzmocnienie działań progra-mujących i organizujących kontrolę, nadzór, monitoring i weryfikację produktów, a także udział samych konsumentów665 w tych przedsięwzięciach666. Mowa tu m.in. o europejskim systemie informacji o produktach niebezpiecznych − RAPEX, który zostanie szerzej omówiony w punkcie 3.1.3.
Z przedstawionych powyżej rozważań dokonanych na tle dyrektywy 2001/95 wynika, że działania podejmowane na podstawie jej przepisów przyczyniają się do zapewnienia skutecznego nadzoru nad rynkiem oraz zagwarantowania wysokiego poziomu ochrony zdrowia i bezpieczeństwa konsumenta. Jak wspomniałam już wcze-śniej jest to możliwe dzięki licznym obowiązkom ,,adresowanym” zarówno do produ-centów (w tym także dystrybutorów), jak i właściwych organów Państw Członkowskich. W przypadku pierwszej kategorii podmiotów chodzi o spełnianie przez nich wymogów jakościowych, bezpieczeństwa i informacyjnych. Z kolei co do tych drugich o ,,urucho-mienie” odpowiednich środków mających na celu wyegzekwowanie zobowiązań obcią-żających producentów i sprzedawców. Nie ulega więc wątpliwości, że wszelkie przed-sięwzięcia podejmowane w tym obszarze mają wpływ na poprawę pozycji słabszego uczestnika rynku.
665 Na mocy art. 9 ust. 2, Państwa Członkowskie zapewniają, aby konsumenci i inne zainteresowane strony otrzymały możliwość zgłaszania właściwym władzom reklamacji dotyczących bezpieczeństwa produk-tów oraz działań związanych z nadzorem i kontrolą oraz aby reklamacje te były w miarę potrzeb zała-twiane. Państwa Członkowskie zobowiązane są aktywnie informować konsumentów i inne zaintereso-wane strony o procedurach ustanowionych w związku z powyższym.
Rozdział IV
Europejski System Monitorowania Wypadków Mających Miejsce 3.1.2.
w Domu i w Czasie Wolnym (EHLASS)
European Home and Leisure Accident Surveillance System (EHLASS)667 to unijna baza danych, w której ramach gromadzone są informacje na temat wypadków, jakie mają miejsce w domu lub podczas wypoczynku. System ten obejmuje doniesienia ze szpitali i z gospodarstw domowych668, dzięki czemu możliwe jest opracowanie działań prewencyjnych przeciwko wzrastającej skali wypadków w Europie. Wymiana tego typu informacji następuje pomiędzy władzami krajowymi, Komisją Europejską oraz organi-zacjami międzynarodowymi.
W Polsce monitoring wypadków konsumenckich – na mocy ustawy z dnia 12 grud-nia 2003 r. o ogólnym bezpieczeństwie produktów669 − wprowadziło rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu działania krajowego systemu monitorowania wypadków konsumenckich670. System o którym mowa, groma-dzi informacje na temat wskazanego rodzaju zdarzeń, ich okoliczności, skutków, jak i również produktów671 mających z nimi związek. Dzięki temu możliwe jest zidentyfiko-wanie produktów, które ze względu na swoje cechy lub okoliczności użytkowania mogą być uznane za niebezpieczne.
Wszelkie dane zamieszczone w krajowym systemie pochodzą z placówek tereno-wych, przez które należy rozumieć zakłady opieki zdrowotnej działające na podstawie umów zawartych z ministrem właściwym do spraw zdrowia. Obecnie na terenie każdego województwa działa jedna taka placówka (zobacz załącznik I), w której wyznaczona osoba (ankieter) zbiera dane o wypadkach konsumenckich − na podstawie informacji uzyskanych z dokumentacji udzielenia pomocy medycznej lub bezpośrednio od osoby, której udzielono pomocy − i wprowadza je do elektronicznej bazy danych. Informacje te dotyczą w szczególności:
667 EHLASS został utworzony w 1986 r. jako projekt pilotowy. Zob. EHLASS COM (1998) 488 final.
668 E. Łętowska, Europejskie prawo…, Warszawa 2004, s. 87.
669 Dz.U. z 2003 r., Nr 229, poz. 2275 ze zm. Przez wypadek konsumencki należy rozumieć zaistniałe w związku z używaniem produktu zdarzenie nagłe, którego następstwem jest zgon albo uszkodzenie ciała wymagające udzielenia pomocy medycznej, w szczególności skaleczenie, zatrucie, oparzenie, ugryzienie lub użądlenie – (art. 3 pkt 4).
670 Dz.U. z 2004 r., Nr 104, poz. 1100.
671 Zgodnie z art. 3 pkt 1 powołanej wyżej ustawy, produktem jest rzecz ruchoma nowa lub używana, jak i naprawiana lub regenerowana, przeznaczona do użytku konsumentów lub co do której istnieje praw-dopodobieństwo, że może być używana przez konsumentów, nawet jeżeli nie była dla nich przeznaczona, dostarczona lub udostępniona przez producenta lub dystrybutora, zarówno odpłatnie, jak i nieodpłatnie, w tym również w ramach świadczenia usługi; produktem nie jest rzecz używana dostarczana jako antyk albo jako rzecz wymagająca naprawy lub regeneracji przed użyciem, o ile dostarczający powiadomił konsumenta o tych właściwościach rzeczy.
Prawo konsumenta do informacji o towarze w przepisach prawa unijnego i krajowego
wieku, płci, wykształcenia osoby poszkodowanej; 9
9
czasu i miejsca zdarzenia; 9
9
opisu zdarzenia z uwzględnieniem cech produktu i cech zachowań osoby 9
9
poszkodowanej, które mogły mieć wpływ na przebieg zdarzenia;
produktu, jaki miał związek z wypadkiem, umożliwiając jego identyfikację; 9
9
opisu obrażeń, jakich doznała osoba poszkodowana; 9
9
miejsca udzielenia pomocy. 9
9
Dane te zbierane są za pomocą kwestionariusza wywiadu, który w następnej kolejności analizuje administrator systemu. Jeżeli zaś okoliczności zaistniałego zdarzenia wskazują, że niezbędne jest niezwłoczne podjęcie działań w celu usunięcia związanych z produktem zagrożeń bezpieczeństwa, administrator przekazuje dane na temat wypadku oraz propozycję odpowiednich działań wraz z kopią kwestionariusza wywiadu Prezesowi UOKiK, nie później niż w ciągu 48 godzin od ich uzyskania.
Krajowy monitoring wypadków z udziałem konsumentów to jedno z wielu przed-sięwzięć, które podjęto w celu zagwarantowania bezpieczeństwa tym podmiotom. Na podstawie jego funkcjonowania właściwe organy państwowe mogą podjąć odpowiednie działania prewencyjne, a także informacyjne i edukacyjne. Te ostatnie mają na celu uświadomić i uwrażliwić konsumentów na skutki, jakie ze sobą niosą lekkomyślne decyzje. Nie można przy tym zapomnieć, że do wielu nieszczęśliwych zdarzeń dochodzi nie z powodu wadliwości produktu, ale z braku wiedzy, nieostrożności, a nawet braku odpowiedzialności dorosłych. Z tej ostatniej przyczyny ofiarą wypadków są, niestety, dzieci (młodzi czy niepełnoletni konsumenci). Nie trzeba długo zastanawiać się nad przykładem odzwierciedlającym ten problem (dla celów informacyjnych w załączniku II podaję dane statystyczne za 2010 r., które pochodzą z Ministerstwa Zdrowia). Może nim być połknięcie małych elementów zabawki, wypicie szkodliwego płynu znajdującego się w zasięgu ręki dziecka, stłuczenia i skaleczenia jako skutek upadku ze sprzętów domowych itp.
Jak się okazuje, w praktyce system monitoringu wypadków konsumenckich zawodzi. Przykładem są szpitale w: Toruniu, Lublinie, Warszawie, Opolu, Rzeszowie, Białymstoku, Gdyni, Kielcach, (pod znakiem zapytania szpitale w Łodzi i Jastrzębiu Zdrój), które jako placówki terenowe tego systemu nie prowadzą monitoringu. Z prze-prowadzonej analizy wynika, że monitoring wypadków prowadzą jedynie szpitale: we Wrocławiu, w Zielonej Górze, Olsztynie, Poznaniu, Gryficach i Tarnowie. Co ciekawe, odnosi się on (monitoring) do przypadków zarejestrowanych, a nie tych, które wydarzyły się. Mamy tu więc zawężony obszar działania. To z kolei oznacza, że jeżeli na terenie Dolnego Śląska wydarzy się wypadek konsumencki, na przykład w Legnicy, nie będzie on zarejestrowany co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, nie zdarzył się on
Rozdział IV
w miejscowości, w której znajduje się właściwy szpital i do którego to szpitala trafiła osoba poszkodowana (Dolnośląski Szpital Specjalistyczny − Centrum Medycyny Ratunkowej, ul. Traugutta 116, Wrocław), a po drugie, niewiele osób posiada informacje o funkcjonowaniu takiego monitoringu.
Odnosząc się do tych spostrzeżeń, wydaje się, że poprawa efektywności tego sys-temu nastąpiłaby wówczas, gdyby jego zasięg obejmował cały kraj. Oczywiście wiązało-by się to z wysokimi kosztami wdrożenia tego systemu oraz z nałożeniem dodatkowych obowiązków na zakłady opieki zdrowotnej. Niemniej pozwoliłoby to z pewnością na podjęcie większej ilości działań przez właściwe organy nadzoru, które w konsekwencji eliminowałyby z rynku produkty zakwalifikowane jako niebezpieczne. Osiągnięcie jed-nak zadowalających efektów nie jest możliwe dopóki, dopóty Ministerstwo Zdrowia nie będzie wykazywało większego zaangażowania w tym obszarze. Obecnie − na co zwróci-łam uwagę wyżej – wiele placówek terenowych systemu nie podejmuje żadnych działań w tym kierunku. Następstwem takiej sytuacji jest przede wszystkim niepodpisanie umów z tymi placówkami przez ministra właściwego ds. zdrowia. W konsekwencji prowadzi to do sytuacji, w której zakłady te jako właściwe do prowadzenia tego typu czynności pozo-stają takimi w większości przypadków jedynie na papierze. Z tego względu trudne do zaakceptowania jest stwierdzenie Administratora Systemu Wypadków Konsumenckich, że ,,Dla wykrycia produktu, który ze względu na swoje właściwości techniczne lub spo-sób wykorzystania może powodować określone ryzyko zdrowotne (może nie być bez-pieczny), działanie systemu jest wystarczające”672. Na tle tych spostrzeżeń wydaje się więc, że System Monitorowania Wypadków Konsumenckich – jako jedno z przedsię-wzięć podjęte na rzecz ochrony konsumentów − jedynie szczątkowo realizuje przypisane jemu cele.
System informacji o produktach niebezpiecznych (RAPEX) 3.1.3.
RAPEX (The Community Rapid Information System) to system, za pomocą którego dochodzi do gromadzenia i wymiany między Państwami Członkowskimi i Komisją Europejską informacji na temat produktów niebezpiecznych znajdujących się na rynku europejskim673. Jest on również stosowany do wymiany informacji na temat działań
672 T. Parchimowicz (Administrator Systemu Monitorowania Wypadków Konsumenckich), Informacja o wypadkach konsumenckich w 2010 roku, Warszawa 2011.
673 Keeping European Consumers Safe 2010. Annual Report on the operation of the rapid alert system for non-food dangerous products RAPEX, s. 9, http://ec.europa.eu/consumers/safety/rapex/stats_reports_ en.htm [dostęp: 17.03.2012]. Zob. także, Keeping European Consumers Safe 2011. Annual Report on the operation of the rapid alert system for non-food dangerous products, s. 8, http://ec.europa.eu/ consumers/safety/rapex/stats_reports_en.htm#annual [dostęp: 30.06.2012].
Prawo konsumenta do informacji o towarze w przepisach prawa unijnego i krajowego
prewencyjnych podjętych przez przedsiębiorców w tym obszarze674. Swoim zasięgiem obejmuje szeroką gamę produktów przeznaczonych dla konsumentów z wyłączeniem środków farmaceutycznych, wyrobów medycznych oraz żywności i pasz675. Podstawą prawną funkcjonowania tego systemu jest Dyrektywa 2001/95/WE Parlamentu Europej-skiego i Rady z 3 grudnia 2001 r. w sprawie ogólnego bezpieczeństwa produktów.
Głównym celem systemu RAPEX jest zapewnienie, że tylko produkty bezpieczne są wprowadzane na rynek europejski. Jego sukces opiera się nie tylko na ścisłej współpra-cy między krajowymi organami nadzoru, ale również na odpowiednim ustawodawstwie i rygorystycznym egzekwowaniu prawa.
W sytuacji, gdy władze krajowe lub producenci podejmą środki prewencyjne lub ograniczające obrót produktów stwarzających zagrożenie dla interesu publicznego, muszą oni zawiadomić o tym fakcie Komisję Europejską. Następuje to za pomocą standardowego formularza, w którym podaje się informacje na temat danego produktu (nazwa, marka, model, opis, zdjęcia, rodzaj ryzyka stwarzanego przez produkt, wynik badań laboratoryjnych, ocenę ryzyka, rodzaj środka, jaki przyjęto w celu zapobieżenia zagrożeniom, producenta, eksportera, importera, kraj pochodzenia). Przesłane informacje są następnie weryfikowane przez Komisję. Jeżeli uzna ona zakwestionowany przez Państwo Członkowskie produkt za niebezpieczny, wówczas zamieszcza o nim informacje w systemie i przekazuje je pozostałym Państwom Członkowskim. Rozpowszechnianie informacji między kompetentnymi w tym zakresie władzami następuje poprzez sieć narodowych punktów kontaktowych RAPEX (w Polsce zlokalizowany jest on w De-partamencie Nadzoru Rynku UOKiK). Zadaniem właściwych organów krajowych jest ustalenie czy zgłoszony produkt jest obecny na rynku oraz ewentualne wycofania go z obrotu. Wyniki tych działań (nadzoru rynkowego) są następnie przekazywane do Ko-misji Europejskiej676. W trosce o bezpieczeństwo konsumentów, Komisja w każdy piątek publikuje cotygodniowy przegląd produktów niebezpiecznych677, w którym zamieszcza
674 Ibidem, s. 56. W tym miejscu warto wspomnieć, że dostęp do systemu RAPEX przysługuje krajom kandydującym, krajom trzecim lub organizacjom międzynarodowym, w ramach umów między Wspól-notą (obecnie Unią – przyp. J.W.) a tymi krajami, czy organizacjami międzynarodowymi, stosownie do warunków określonych w tych umowach. Warunki te opierają się na wzajemności oraz zawierają prze-pisy dotyczące poufności, odpowiadające przepisom mającym zastosowanie we Wspólnocie (obecnie Uni – przyp. J.W.).
675 Keeping European Consumers Safe 2007. Annual Report on the operation of the rapid alert system for non-food dangerous products RAPEX, s. 9, http://ec.europa.eu/consumers/safety/rapex/stats_reports_