4. WYNIKI
4.4. Charakterystyka psychologiczna badanej grupy - zmiany stanu chorych w czasie
W celu weryfikacji hipotezy głównej zakładającej pozytywny wpływ terapii TSR na proces zdrowienia i skuteczność rehabilitacji u pacjentów po udarze mózgu porównano grupę z TSR przed terapią, po 5 i po 10 sesjach terapeutycznych z grupą porównawczą nie uczestniczącą w terapii pod względem: natężenia objawów depresyjnych i lękowych mierzonego skalą HADS, wyboru strategii radzenia sobie z chorobą oszacowanego skalą Mini-MAC oraz poczucia własnej skuteczności oszacowanego skalą SES.
4.4.1. Wpływ TSR na natężenie objawów depresyjnych i lękowych
W pierwszej kolejności zweryfikowano hipotezę szczegółową zakładającą, iż terapia TSR jest skuteczna w obniżaniu poziomu objawów depresyjnych i lękowych. W tym celu porównano wyniki uzyskane w odpowiednich podskalach testu HADS (depresja oraz lęk) przez pacjentów z grupy z TSR i porównawczej w 14, 49, i 84 dniu po udarze.
a) Depresja
W tabeli 7. oraz na ryc.7. i ryc.8. przedstawiono różnice pomiędzy grupą z TSR i porównawczą w ocenie natężenia objawów depresyjnych w trzech kolejnych badaniach mierzonego testem HADS.
Tab.7. Poziom natężenia objawów depresyjnych (HADS) w grupie z TSR oraz
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 7. pokazują, że pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie wyższy poziom objawów depresyjnych niż pacjenci z grupy porównawczej. Sytuacja zmieniła się w 49 dniu po udarze, po pięciu sesjach terapeutycznych w grupie z TSR, kiedy to poziom objawów depresyjnych w grupie z TSR obniżył się (co prawda nieznacząco statystycznie), aby po 84 dniach od udaru, czyli po dziesięciu sesjach terapeutycznych w grupie z TSR stać się znacząco niższym niż w grupie porównawczej. Prezentują to ryciny 7. i 8.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice istotne statystycznie (ANOVA Friedmana. (N = 30, df 2) =26,99065 p<0,000) Ryc.7. Poziom objawów depresyjnych - grupa z TSR
Różnice nieistotne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32 , df 2) =5,357798 p<0,069 Ryc.8. Poziom objawów depresyjnych - grupa porównawcz
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy w natężeniu objawów depresyjnych pomiędzy badaniem III i I. U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom natężenia objawów depresyjnych obniżył się (u połowy badanych o 4,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom natężenia objawów depresyjnych nawet wzrósł (u połowy pacjentów o co najmniej 1 pkt.).
Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,000), co potwierdza skuteczność terapii TSR w redukowaniu objawów depresyjnych u pacjentów po udarze mózgu.
b) Lęk
Analogicznie porównano nasilenie objawów lękowych mierzonych testem HADS w grupie z TSR i bez terapii w trzech kolejnych badaniach.
Wyniki przedstawiono tabeli 8. oraz na ryc.9. i ryc.10.
Tab. 8. Poziom nasilenia lęku (HADS) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84 dniach po udarze)
Poziom nasilenia
lęku
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana. (N = 30, df 2) =29,36283 p<0,000 ) Ryc. 9. Poziom objawów lękowych - grupa z TSR
Różnice nieistotne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30, df 2) =1,513514 p<0,469) Ryc.10. Poziom objawów lękowych - grupa porównaw
Podobnie jak w przypadku objawów depresyjnych dokonano porównania pod względem różnicy w natężeniu objawów lękowych pomiędzy badaniem III i I. Także i tutaj u osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom objawów lękowych obniżył się, nawet znacznie (u połowy pacjentów o 4,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom objawów lękowych wzrósł (u połowy pacjentów o 1 pkt. lub więcej). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00) co potwierdza hipotezę o skuteczności terapii TSR w redukowaniu zarówno objawów depresyjnych, jak i lękowych u pacjentów po udarze mózgu
4.4.2. Wpływ psychoterapii TSR na wybór strategii radzenia sobie z chorobą – nasilenie zachowań destrukcyjnych
W celu weryfikacji hipotezy mówiącej o wpływie terapii TSR na redukowanie liczby zachowań destrukcyjnych u pacjentów po udarze mózgu porównano wyniki uzyskane przez grupę z TSR i porównawczą w teście Mini-MAC (w podskalach mierzących zachowania destrukcyjne) w trzech kolejnych badaniach. Porównano zarówno ogólny poziom zachowań destrukcyjnych u badanych pacjentów, jak wyniki w szczegółowych podskalach (poczucie bezradności i beznadziejności, zaabsorbowanie lękowe).
a) ogólny poziom zachowań destrukcyjnych
W tabeli 9. oraz na rycinach 11. i 12. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pod względem ogólnego poziomu zachowań destrukcyjnych mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą.
Tab.9. Poziom zachowań destrukcyjnych mierzonych testem Mini-MAC w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84 dniach po udarze)
Zachowania destrukcyjne
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P mediana 1 kwartyl 3 kwartyl mediana 1 kwartyl 3 kwartyl Badanie I
14 d.p.u. 34,5 26,0 39,0 29,5 20,0 34,5 0,02
Badanie II
49 d.p.u. 23,5 21,0 27,0 26,0 20,0 34,0 0,21
Badanie III
84 d.p.u. 17,0 15,0 23,0 29,0 24,0 39,0 0,00
p: test Manna-Whitneya
Dane w tabeli 9. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie wyższy poziom zachowań destrukcyjnych niż pacjenci z grupy porównawczej. Po 5 sesjach nasilenie tych zachowań obniżyło się do poziomu nieco niższego niż w grupie bez terapii.
Ostatecznie, po kolejnych 5 sesjach, pacjenci z grupy z TSR prezentowali znacząco statystycznie mniejszą liczbę zachowań destrukcyjnych niż pacjenci z grupy porównawczej. Prezentują to ryciny 11. i 12.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana. (N = 30, df 2) =41,64602 p<0,000 ) Ryc. 11. Zachowania destrukcyjne - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie, (ANOVA Friedmana (N = 32, df 2=6,267857) Ryc. 12. Zachowania destrukcyjne - grupa porówna
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy w liczbie zachowań destrukcyjnych pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii liczba zachowań destrukcyjnych obniżyła się (u połowy pacjentów o 14 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie liczba zachowań destrukcyjnych wzrosła (u połowy pacjentów o co najmniej 3,56 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie terapii TSR na poziom zachowań destrukcyjnych u pacjentów po udarze mózgu.
b) zachowania destrukcyjne – poczucie bezradności-beznadziejności
W tabeli 10. oraz na rycinach 13. i 14. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą .pod względem poziomu poczucia bezradności i beznadziejności mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC.
Tab. 10. Poziom poczucia bezradności beznadziejności (Mini-MAC) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 10. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie wyższy poziom poczucia bezradności i beznadziejności niż pacjenci z grupy porównawczej. Po 5 sesjach w nasileniu tego poczucia zrównali się z grupą bez terapii. Natomiast po kolejnych 5 sesjach wykazywali znacząco statystycznie niższy stopień poczucia bezradności i beznadziejności niż pacjenci z grupy porównawczej. Prezentują to ryciny 13. i 14
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 , df 2) =28,64220 p<0,000) Ryc.13. Mini Mac bezradność beznadziejność - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32 , df 2) =12,43636 p<0,002) Ryc.14. Mini Mac bezradność beznadziejność - grupa porównawcza
Grupy porównano również pod względem różnicy w nasileniu poczucia bezradności i beznadziejności pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poczucie bezradności i beznadziejności obniżyło się (u połowy pacjentów o 5,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poczucie bezradności i beznadziejności wzrosło (u połowy pacjentów o co najmniej 2,94 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie terapii TSR na poziom poczucia bezradności i beznadziejności u pacjentów po udarze mózgu.
c) zachowania destrukcyjne – zaabsorbowanie lękowe
W tabeli 11. oraz na rycinach 15. i 16. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą. pod względem poziomu zaabsorbowania lękowego mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC
Tab.11. Poziom zaabsorbowania lękowego (Mini-MAC) w grupie z TSR oraz
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 11. pokazują, iż pacjenci z grupy z TSR pierwotnie nie różnili się znacząco statystycznie pod względem poziomu zaabsorbowania lękowego od grupy porównawczej. Po 5 sesjach poziom zaabsorbowania lękowego u nich się obniżył, ale ze względu na minimalną tendencję zniżkową tej podskali, którą obserwowano również w grupie porównawczej, obydwie grupy nadal nie różniły się znacząco statystycznie. Po kolejnych 5 sesjach, osoby uczestniczące w TSR prezentowały istotnie statystycznie niższe nasilenie zaabsorbowania lękowego niż grupa bez terapii. Przedstawiają to ryciny 15. i 16
.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 , df 2 ) =33,72174 p0,000 Ryc. 15. Zaabsorbowanie lękowe - grupa z TSR
Różnice nieistotne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32 , df 2) =1,872727 p<0,392) Ryc. 16. Zaabsorbowanie lękowe - grupa porównawcz
Grupy porównano również pod względem różnicy nasilenia zaabsorbowania lękowego pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii natężenie zaabsorbowania lękowego obniżyło się (u połowy pacjentów o 11 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom zaabsorbowania lękowego wzrósł (u połowy pacjentów o co najmniej 0,59 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie TSR na poziom zaabsorbowania lękowego u pacjentów po udarze mózgu.
4.4.3. Wpływ psychoterapii TSR na wybór strategii radzenia sobie z chorobą – nasilenie zachowań konstruktywnych
W celu weryfikacji hipotezy wskazującej wpływ terapii TSR na generowanie zachowań konstruktywnych u pacjentów po udarze mózgu porównano wyniki uzyskane przez grupę z TSR i porównawczą w podskalach mierzących zachowania konstruktywne (Mini-MAC) w trzech kolejnych badaniach. Porównano zarówno ogólny poziom zachowań konstruktywnych u badanych pacjentów, jak i wyniki w szczegółowych podskalach (przewartościowanie pozytywne, duch walki).
a) ogólny poziom zachowań konstruktywnych
W tabeli 12. oraz na rycinach 17. i 18. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pod względem ogólnego poziomu zachowań konstruktywnych mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą.
Tab.12. Poziom nasilenia zachowań konstruktywnych (Mini-MAC) w grupie z
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 12. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie nie różnili się od pacjentów z grupy porównawczej pod względem ilości zachowań konstruktywnych, jednak należy zwrócić uwagę, że osoby decydujące się na psychoterapię prezentowały nieco niższą zdolność funkcjonowania konstruktywnego (wynik bliski znamienności statystycznej). Po 5 sesjach w nasileniu tych zachowań zbliżyli się do grupy porównawczej, prezentując nieznacznie wyższy poziom zachowań konstruktywnych niż pacjenci nie uczestniczący w terapii. Natomiast po kolejnych 5 sesjach w grupie z TSR zaobserwowano istotnie statystycznie większą liczbę zachowań konstruktywnych niż w grupie porównawczej. Prezentują to ryciny 17. i 18.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 , df=2 ) =28,37168 p<0,000) Ryc. 17. Zachowania konstruktywne - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana. (N = 32 , df 2) =6,017241 p<0,049) Ryc. 18. Zachowania konstruktywne - grupa porównawcz
Grupy porównano również pod względem różnicy w liczbie zachowań konstruktywnych pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii liczba zachowań konstruktywnych wzrosła (u połowy badanych o 8 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie liczba zachowań konstruktywnych obniżyła się (u połowy badanych o co najmniej 3,25 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie TSR na poziom zachowań konstruktywnych u pacjentów po udarze mózgu.
b) zachowania konstruktywne – przewartościowanie pozytywne
W tabeli 13. oraz na rycinach 19. i 20. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pod względem poziomu przewartościowania pozytywnego mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą.
Tab.13. Poziom przewartościowania pozytywnego (Mini-MAC) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84 dniach po udarze).
Przewarto-ściowanie pozytywne
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 13. pokazują, iż pacjenci z grupy z TSR pierwotnie nie różnili się znacząco statystycznie od grupy porównawczej również pod względem poziomu przewartościowania pozytywnego. Po 5 sesjach terapeutycznych poziom przewartościowania pozytywnego u nich wzrósł, ale nadal obydwie grupy nie różniły się znacząco statystycznie. Natomiast po kolejnych 5 sesjach grupa z TSR wykazywała istotnie statystycznie wyższy stopień przewartościowania pozytywnego niż grupa bez terapii. Prezentują to ryciny 19. i 20.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 df 2) =16,37168 p<0,000) Ryc. 19. Przewartościowanie pozytywne - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie, (ANOVA (N = 32 , df 2) =6,000 p0,0498) Ryc. 20. Przewartościowanie pozytywne - grupa porównawcza
Grupy porównano również pod względem różnicy poziomu przewartościowania pozytywnego pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom przewartościowania pozytywnego wzrósł (u połowy pacjentów o 2,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom przewartościowania pozytywnego obniżył się (u połowy pacjentów o co najmniej 1,44 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie TSR na poziom zaabsorbowania lękowego u pacjentów po udarze mózgu.
c) zachowania konstruktywne – duch walki
W tabeli 14. oraz na rycinach 21. i 22. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pod względem poziomu ducha walki mierzonego przy użyciu testu Mini-MAC pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą.
Tab.14. Poziom ducha walki (Mini-MAC) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84 dniach po udarze)
Duch walki
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 14. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie niższy poziom ducha walki niż pacjenci z grupy porównawczej. Po 5 sesjach w nasileniu tego poczucia zbliżyli się do grupy bez terapii. Natomiast po kolejnych 5 sesjach zaobserwowano u nich istotnie statystycznie wyższy poziom poczucia ducha walki niż u pacjentów z grupy porównawczej. Prezentują to ryciny 21. i 22.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie, (ANOVA Friedmana (N = 30 , df 2 ) =22,49091 p<0,010) Ryc.21. Duch walki - grupa z TSR
Różnice nieistotne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32 , df 2) =5,036364 p<0,081 Ryc. 22. Duch walki - grupa porównawcza
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy poczucia ducha walki pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom poczucia ducha walki wzrósł (u połowy pacjentów o 4,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom poczucia ducha walki obniżył się (u połowy pacjentów o co najmniej 1,78 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie TSR na poziom poczucia ducha walki u pacjentów po udarze mózgu.
4.4.4. Wpływ psychoterapii TSR na poczucie własnej skuteczności
W celu weryfikacji hipotezy zakładającej wpływ TSR na wzrost poczucia własnej skuteczności u pacjentów po udarze mózgu porównano wyniki uzyskane przez grupę z TSR i porównawczą w teście SES w trzech kolejnych badaniach. Porównano zarówno ogólny poziom poczucia własnej skuteczności u badanych pacjentów, jak i wyniki w szczegółowych podskalach (poczucie własnej skuteczności zadaniowe i społeczne).
a) poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności
W tabeli 15. oraz na rycinach 23. i 24. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą pod względem ogólnego poczucia własnej skuteczności mierzonego przy użyciu testu SES.
Tab. 15. Poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności (SES) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84 dniach po udarze)
Ogólne poczucie
własnej skuteczności
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 15. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie niższy poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności niż pacjenci z grupy porównawczej. Po 5 sesjach w nasileniu tego poczucia zbliżyli się do grupy bez terapii. Natomiast po kolejnych 5 sesjach wykazywali istotnie statystycznie wyższy poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności niż pacjenci nie uczestniczący w terapii.
Prezentują to ryciny 23. i 24.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 , df 2) =25,56303 p<0,000) Ryc.23. Ogólne poczucie własnej skuteczności - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32, df 2) =8,778761 p<0,012) Ryc. 24. Ogólne poczucie własnej skuteczności - gru porównawcza
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy w ogólnym poczuciu własnej skuteczności pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności wzrósł (u połowy pacjentów o 13,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności obniżył się (u połowy pacjentów o co najmniej 7,09 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie TSR na poziom ogólnego poczucia własnej skuteczności u pacjentów po udarze mózgu.
b) poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań
W tabeli 16. oraz na rycinach 25. i 26. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pod względem poziomu poczucia własnej skuteczności wobec zadań mierzonego przy użyciu testu SES pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą.
Tab. 16. Poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań (SES) w grupie z TSR oraz porównawczej w trzech kolejnych pomiarach (po 14, 49 oraz 84
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
Dane w tabeli 16. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie prezentowali znacząco statystycznie niższy poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań niż grupa porównawcza. Po 5 sesjach w nasileniu tego poczucia zbliżyli się do pacjentów nie uczestniczących w terapii.
Natomiast po kolejnych 5 sesjach w grupie z TSR zaobserwowano istotnie statystycznie wyższy poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań niż w grupie bez terapii. Prezentują to ryciny 25. i 26.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30, df 2 ) =26,78632 p<0,000) Ryc. 25. Poczucie własnej skuteczności wobec zadania -grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32, df 2 ) =10,32479 p<0,006) Ryc. 26. Poczucie własnej skuteczności wobec zadania grupa porównawcza
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy w poczuciu własnej skuteczności wobec zadań pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań wzrósł (u połowy pacjentów o 9,5 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań obniżył się (u połowy pacjentów o co najmniej 5,22 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie terapii TSR również na poziom poczucia własnej skuteczności wobec zadań u pacjentów po udarze mózgu.
c) poziom społecznego poczucia własnej skuteczności
Tab. 17. Poziom społecznego poczucia własnej skuteczności (SES) w grupie z
Grupa z TSR N=30 Grupa porównawcza N=32 P
W tabeli 17. oraz na rycinach 27. i 28. przedstawiono wyniki dotyczące różnic pomiędzy grupą z TSR a grupą porównawczą pod względem poziomu społecznego poczucia własnej skuteczności mierzonego przy użyciu testu SES.
Dane w tabeli 17. pokazują, iż pacjenci, którzy zgodzili się na udział w TSR pierwotnie nie różnili się od pacjentów z grupy porównawczej pod względem poziomu społecznego poczucia własnej skuteczności. Po 5 sesjach w nasileniu tego poczucia nadal nie różnili się istotnie statystycznie od grupy bez terapii. Natomiast po kolejnych 5 sesjach prezentowali istotnie statystycznie wyższy poziom społecznego poczucia własnej skuteczności niż pacjenci nie uczestniczący w terapii. Przedstawiają to ryciny 27. i 28.
Bad. I Bad I I
Bad I II
Bad. I Bad I I
Bad I II
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 30 , df 2 ) =24,12500 p<0,010) Ryc. 27. Społeczne poczucie własnej skuteczności - grupa z TSR
Różnice znamienne statystycznie (ANOVA Friedmana (N = 32 , df 2 ) =6,427184 p<0,040) Ryc. 28. Społeczne poczucie własnej skuteczności -grup porównawcza
Grupy porównano ponadto pod względem różnicy poziomu społecznego poczucia własnej skuteczności pomiędzy badaniem III i I.
U osób uczestniczących w sesjach TSR na przestrzeni 10 tygodni trwania terapii poziom społecznego poczucia własnej skuteczności wzrósł (u połowy pacjentów o 4 pkt. lub więcej). Natomiast w grupie porównawczej w tym samym okresie poziom społecznego poczucia własnej skuteczności obniżył się (u połowy pacjentów o co najmniej1,81 pkt.). Zaobserwowane pomiędzy grupami różnice są istotne statystycznie (p<0,00), dzięki czemu można wnioskować o skutecznym wpływie terapii TSR na poziom społecznego poczucia własnej skuteczności u pacjentów po udarze mózgu.